Bliźniacze Skały

[Zmierzch Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Spojrzała się na niego wzrokiem pełnym spokoju. Gdyby mu nie ufała, już dawno by stąd odeszła. W najlepszym natomiast wypadku, nie wydawała by się z nim w tak szczerą rozmowę i unikałaby jakiegokolwiek kontaktu fizycznego. Tymczasem ona z własnej, nieprzymuszonej woli przytuliła go czule i zawierzała się że swoich przeżyć, co był dosyć niecodzienne. Nefrytowa była raczej zamknięta w sobie, nawet przed utratą palców. Nie zamierzała się każdemu napotkanemu smoków i nie udała wszystkim od razu. Po wypadku tym bardziej tego nie robiła, lecz zdarzały się pewne wyjątki od tego. Pióreczko był właśnie jednym z takich wyjątków. Był jednym z paru osób, którym naprawdę ufała.
– Nie. Jedyne komu nie ufam teraz, to smokom że Stada Wody, jednakże staram się tego nie okazywać. Mamy sojusz i póki co jesteśmy na ich łasce lub niw łasce więc niemądrym byłoby teraz się z nimi kłócić. Zresztą, w przypadku takiej sytuacji pewnie żadne inne stado by nas nie przyjęło na swe tereny, więc nie póki Mgła zagraża nam wszystkim, nie możemy się pakować w konflikty międzystadne. Chyba to rozumiesz? – Wyjaśniła wszystko.
Szpon nie chciała niszczyć wszystkiego przez swoje prywatne sprawy. Zresztą, już prawie nie czuła że brak jwj palców. Prawie, bo jednak nie jest to coś, o czym można szybko zapomnieć. Odstawiła jednak te myśli na bok i skupiła się na słowach ognika. Wysłuchała go uważnie po czym odgięła głowę nieco w tył, ukazując bliznę po zębach tuż pod gardłem.
– Ja również obawiam się drapieżników. Tą bliznę zostawił mi bazyliszek gdy wyruszyła na swe pierwsze polowanie. Byłam wtedy jeszcze Adeptką. Dopiero co wyszłam z obozu i już napadł na mnie ten gad. Z tego co wiem, oprócz mnie pokonał on jeszcze dwa smoki i ranił czwartego, który chciał mi pomóc. Nie było to zbyt miłe, ale ważne aby się nie poddawać – Spojrzała się na niego powracając do swej poprzedniej pozycji. – Pomimo wszystkiego trzeba walczyć z przeciwnościami losu. Natomiast zima... Ja również wyklułam się w zimie. W prawdzie to już gdy była słaba i się kończyła, ale jednak był nadal zimno. Ty natomiast, nie powinieneś się przejmować swoim ubarwieniem. Przecież to nic złego. Teraz, kiedy liście opadają z drzew, to ja jestem dobrze widoczna ze swym zielonym ubarwieniem. – Uśmiechnęła się delikatnie – Jak ci będzie zimno, to powiedz to coś na to zaradzę. Mam grube futro, mogłabym cię ogrzać.
Po tych słowach odcisnęła wygodniej skrzydła do boków i zaczęła się zastanawiać. Nie wiedziała, o co mogłaby zapytać go. Nigdy jeszcze nie była w takiej sytuacji.
-Hmmm... Masz już partnerkę...? – Wyszeptała.
Jakoś tak samo to wyszło. Gdy zorientowała się, co powiedziała, wbiła wzrok w ziemię i skarciła się w duchu. Nie powinna chyba o to pytać na tym etapie znajomości. Wiedziała natomiast, ż czasu już nie cofnie. Co Piórko nanto odpowie, o ile w ogóle dosłyszał pytanie?

[Piórko Nadziei]

Piórko słuchał z uwagą każdego słowa swojej nowej znajomej. Chłonął je całym sobą, aby nie uronić ani sylaby, ani litery, z tego co mówiła. A więc i ona odnosiła rany na polowaniu. Piórko nie był jedynym pechowcem, choć zapewne największym. A co do ubarwienia, to ma rację. Piórko na swoim grzbiecie nosi jesienne barwy, czerwono, brązowych liści i zgniłej zieleni, więdnącej trawy. Własnie teraz był praktycznie niewidzialny, przedzierając się przez lasy na polowaniach.
Piórko z każdą chwilą czuł, że zielona Nefrytka, jest coraz bliższa jego sercu. Nie chciał jej już nigdy stracić. Był dotąd wielkim samotnikiem. Ale teraz chciałby już być tylko z nią. Chciałby troszczyć się o nią, ale też pozwalać jej, troszczyć się o siebie. Ona jest kimś, na kogo być może czekał od urodzenia. Kimś, kogo nie może zostawić... opuścić.
Piórko uśmiechnął się szeroko do niej.
– Twoja propozycja ogrzania mnie zimą jest... jest... – nie potrafił znaleźć odpowiedniego słowa. Jedno przytulenie wystarczyło, by poczuł żar w ciele, w sercu, w umyśle. Już sama myśl o ponownym przytuleniu była czymś, co rozgrzewało jego wnętrze, a co dopiero możliwość stałego przytulania, kiedy tylko zechce. O ile tylko mówiła poważnie.
– Twoja propozycja ogrzania mnie jest cudowna. Nie mógł bym jej odrzucić. A co do tego czy mam partnerkę. –
Piórko zwiesił głowę i ściszył głos.
– Do tej pory byłem sam. Nie mam przyjaciół, a nawet znajomych. Ty pierwsza jesteś... kimś... – jeszcze bardziej zniżył głos. Niemal do szeptu:
– Myślałem że to ty będziesz moją... –
Piórko nie znał określenia dla partnerki, którą się kocha i z którą pragnie się być. Przypuszczał, że kiedyś, być może znajdzie jakąś samicę. Że będzie robił zaloty, obdarowywał prezentami. Że być może się nawet i zakocha. Ale tak zaraz? Od pierwszego razu? Czy to zauroczenie? Czy miłość to jest. Wiedział jednak jedno. Nefrytki nigdy nie zawiedzie. Nigdy jej nie opuści, chyba że sama już go z jakiegoś powodu nie będzie chciała.
– Chciałbym być tylko twój. Chciałbym cię stale przytulać. Chciałbym być częścią ciebie, częścią twojego życia. –
Piórko już ledwie utrzymywał się na nogach. Musiał powiedzieć tyle trudnych słów. Sam był nieśmiały. Nie podchodził do smoków, nie zagadywał ich.

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się delikatnie gdy usłyszała jego kolejne słowa. Wsłuchiwała się w nie uważnie, nie pomijała ani literki. Jeszcze nigdy nie czuła się tak jak teraz. Czuła się, jakby zaraz miała spaść z nóg. Łapy były miękkie, niczym z waty. Czy to było normalne? Chyba właśnie teraz, przy nim, obudziły się w niej uczucia, które były schowane gdzieś głęboko aż do tej pory. Emocje, które chowały się przed wzrokiem innych smoków, a Piórko był pierwszą osobą która była w stanie je zobaczyć.
Słuchała dalej z zapartym tchem. Co by było, gdyby się okazało że on jednak ma partnerkę? Przymilałaby się do zajętego? Całe szczęście jednak Ognisty odpowiedział przecząco na to pytanie. Jednak, czy się zgodzi?
Już miała o to zapytać, ale to on pierwszy wyszedł z propozycją. A więc to prawda. On również odwzajemnił jej uczucia. Poczuła się szczęśliwa. Szczęśliwa, bo nareszcie znalazła kogoś, kogo naprawdę pokochała.
– Tak, z chęcią zostanę twoją partnerką. Będę z tobą od początku aż do samego końca, będę cię wspierać, przytulać i będę tylko i wyłącznie twoja. Nigdy cię nie zostawię, obiecuję ci to. Gdy tylko będziesz chciał się ze mną spotkać, przy będę natychmiast. Chciałabym być twoją częścią, o ile ty również tego zechcesz. Będziemy niczym rodzina, jednak więź nas łącząca byłaby silniejsza niż zwykłe relacje....
Tyle wyznań, tyle emocji.... Nefeytowa jeszcze nigdy nikomu się tak nie zwierzyła. On był jedyny, który wiedział o jej prawdziwych uczuciach.

[Piórko Nadziei]

Piórko Nadziei z rozpalonym sercem wysłuchał wyznania Nefrytki. Pragnął tych słów, tak jak pragnął wszystkiego co z nią było związane. Jej głosu, ciepła, dotyku, samej obecności. Podobała mu się w całej pełni. Pragnął ją tak umysłem jak i całym swoim ciałem. Odczuwał coś, czego to tej pory nie doświadczał. Odczuwał silniejszą podnietę, niż gdy pierwszy raz wzbił się w powietrze, pierwszy raz zapolował.
– Dziękuję, że zechciałaś być moją. Ja też obiecuję, więcej nawet przysięgam, że będę należał już tylko do ciebie. Będę się troszczył o ciebie i bronił jak potrafię, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. Będę cię wspierał, stał zawsze po twojej stronie. Nigdy się nie odwrócę od ciebie. Odtąd zawsze możesz na mnie liczyć. Nic nas nie rozdzieli. Tylko śmierć, a i z nią jestem gotów zawalczyć o ciebie.–
Piórko wyrzekł te słowa jednym tchem. Płynęły one z jego wnętrza, były szczere i prawdziwe. Nigdy dotąd nie składał takich obietnic, zwłaszcza że te wiązały się z całym jego życiem. Czy to była miłość?
– Miałem opiekunkę, lecz ona nigdy nie miała partnera. Nie wiem co to znaczy posiadać prawdziwą rodzinę, co to znaczy partnerstwo. Nie miałem nawet przyjaciela. Tym czasem zaoferowałaś mi tak wiele. Zechcesz nauczyć mnie wszystkiego, co to znaczy być rodziną? Jak ją tworzyć? Czy zamieszkamy razem? –
Wiele pytań zaczęło rodzić się w głowie samca. Od najprostszych, do tych najtrudniejszych. Czy podoła roli partnera? Czy będzie potrafił, lub czy ona będzie chciała.... z nim.... Myśli Piórka zawstydziły go. Potrząsnął głową aby się ich pozbyć.
– Chciałbym polecieć do przywódcy i prosić go, aby dał ci zezwolenie na to byś zamieszkała ze mną, abyś miała prawo przebywać na terenach ognia, o ile jest to możliwe. A jeśli nie, to bym mógł gdzie indziej zamieszkać z tobą. Już nigdy nie chcę cie opuszczać. –

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się szerzej słysząc jego przysięgę. Nareszcie znalazła kogoś, z kim będzie mogła być aż do samego końca, dopóki nicość nie pochłonie ich oboje, a i nawet po śmierci ich dusze pozostaną że sobą złączone. Nikt ich nie będzie w stanie rozdzielić. Zakochała się w nim, i z pewnością nie był to jedynie chwilowe zauroczenie. Zauroczenie nie byłoby tak silne. Nie, to z pewnością była prawdziwa miłość. Nagle poczuła potrzebę, żeby być z nim zawsze i wszędzie. Żeby po prostu przy nim być, poświęcać mu każdą chwilę swego życia, dbać o niego, pomagać, służyć słem i czynem.
I wtedy po prostu nachyliła się nad nim, po czym otarła swym polikiem o jego polik. Gdy powróciła do normalnej pozycji, najpewniej zarumieniła by się gdyby nie to źe jest smokiem.
– Teraz masz mnie. Opowiem ci wszystko co wiem na ten temat, choč sama wiem niewiele. Partnerstwo... Chyba chodzi o to, że chcesz być z osobą, że łączy was więź nie do przerwania, że jej się nigdy nie opuści. Tak, jak nas teraz. Że jesteśmy w stanie zrobić dla siebie nawzajem wszystko, aby tylko było lepiej drugiej osobie. Natomiast rodzina... Zawsze rodzinę wyobrażałam sobie jako wiele smoków w jakichś sposób ze sobą spokrewnionych. A jak ją stworzyć? Cóż, aby stać się prawdziwą rodziną, musimy ją najpierw założyć, a to oznacza... Pisklęta.– Ostatnie dwa zdania wypowiedziała ciszej. Nie wiedziała jak Piórko na to zareaguje, co zrobi, co sobie pomyśli. Cóż, Nefrytowa czasami myślała jak to jest być matką dla piskląt, lecz nie wiedziała jak to jest w praktyce.
Wpatrzyła się w jego oczy gdy usłyszała o jego pomyśle. Naprawdę dla niej był gotów iść do Przywódcy i prosić o specjalne pozwolenie? Nie wiedziała co o tym pomyśleć.
– To byłoby... wspaniałe. Chciałabym z tobą zamieszkać, lecz co pomyślą sobie inne smoki? Czyż nie będą zazdrosne o to, że możesz przebywać na terenach obcego stada i czy napewno Przywódca wyda na to zgodę? Postaram się również, abyś ty mógł przebywać na terenach mego stada, gdy już je odzyskamy. A jeżeli nie uda mi się, abyś po nich swobodnie chodził, to chociaż abyś mógł przebywać w mej grocie. Chciałabym poświęcać ci każdą chwilę swego życia...

[Piórko Nadziei]

Piórko od tej pory nie będzie już sam. Cieszył się, że to właśnie ona została jego partnerką. Nie miał wątpliwości co do tego, że dobrze ulokował swoje uczucia. A pisklęta? Przecież był piastunem i nawet jak wróci do łowiectwa, to w swoich myślach nadal piastunem zostanie. Nie przestanie lubić piskląt, nie starci chęci do opieki nad nimi, do ich nauczania. Tym bardziej, że to może być jego pisklak, jego własne dziecko z jego krwi i krwi smoka którego kocha. Który przez tę miłość, stał się z nim jednością. Pociągała go nawet myśl, że może z nią mieć potomstwo, że może między nimi dojść do takiego zbliżenia. Ona tego chciała, lecz i on czuł do niej głębokie uczucie. Czuł pociąg, który pchał go do zbliżenia cielesnego.
– Kocham cię i dziękuję za wszystko. Że jesteś dla mnie taka dobra. Że pokazałaś mi.... że mogłem zacząć nowy etap swojego życia. Pragnę mieć z tobą potomstwo i jeśli tylko ty też tego chcesz, niechaj powstanie z nas takie maleństwo. –
Piórko pragnął zbliżenia, jednocześnie wstydził się tego. Zwłaszcza, że przebywali pod gołym niebem. Nie był narwańcem. Chciał by choć przez chwilę zamieszkali u niego. Chciał jej pokazać najpiękniejsze miejsca ziemi należącej do ognistych. Chciał wyruszyć z nią na polowanie. Chciał budować z nią prawdziwy rodzinny związek. Ale jednocześnie, nie chciał tego zbytnio przyspieszać, aby jej nie stracić. Aby nie odczuwała z jego strony presji, nachalności, agresji.
Zbliżył się do niej i zaczął ocierać się głową o jej kark. O jej policzki.
– Jesteś taka przyjemna, przytulna. Jak że ja bardzo ciebie pragnę.–
To wszystko, co mógł wydobyć z siebie Piórko, już wypowiedział. Nie wiedział co czynić dalej. Opuścić ją teraz i lecieć do swojego przywódcy, by pozwolił im zamieszkać razem? Czy zostać tutaj z nią, by się przytulać. By ją adorować, przymilać się do niej, szeptać czułe słówka.

[Zmierzch Gwiazd]

– Kocham cię. Chcę, abyśmy już zawsze byli razem. Pokazałeś mi, czym naprawdę jest partnerstwo. Nie chcę cię nigdy stracić
Po tych słowach, podeszłą jeszcze bliżej do niego, tak że ich piersi się złączyły. Był to chyba oczywisty znak, mowa jej ciała mówiła sama za siebie.
– Ja również tego pragnę. Chcę, abyśmy razem założyli rodzinę, mieli potomstwo, razem patrzyli jak rośnie i rozwija się wraz z wiekiem.
Czy odczuwała z jego strony presję? Nie. Nie przeszkadzało jej to, że wszystko dzieje się tak szybko. Kochała go i była w stanie zaakceptować wszystko. Nie potrzebowała z jego strony żadnych prezentów czy komplementów, ważne że tu był. Chciała spędzać z nim każdą chwile swojego życia, zamieszkać z nim, polować, uczyć innych. Każda chwila spędzona z Piórkiem, była najlepszą chwilą w jej życiu. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek obudzą się w niej tak gorące emocje. Ognisty przełamał ją delikatną nieśmiałość i nieufność. Teraz była tylko i wyłącznie jego. Nefrytowa była wierna, nie zamierzała go krzywdzić swoimi czynami, bo teraz należała do niego. Już na zawsze i nie chciała tego zmieniać. Tak było dobrze, miała nadzieję że jemu również spodoba się to.

[Piórko Nadziei]

Piórko odczuwał jej bliskość, jej dotyk i ciepło. Było mu bardzo miło. Wzmagało się w nim coś więcej. Nowe uczucie którego jeszcze nie doświadczał, lecz wiedział że jest w nim gdzieś zapisane. To było pragnienie wypływające tak z jego umysłu, jak i z serca. Ale to nie wszystko. Odkrył, że jeszcze większe pragnienie płynie z jego ciała, jakby każda komórka jego ciała wzywała go do działania na rzecz praw przyrody. Zew natury popychał go do czynności, których nawet nie widział, lub nawet nie słyszał. Wiedział instynktownie co należało czynić. Pragnienie płynące z umysłu usprawiedliwiało jego działanie i namawiało go do tego, serce wręcz nakazywało mu zbliżenie, a przed zewem natury wręcz nie dawało się dać odporu. Te trzy źródła niewyobrażalnej mocy, przeciwko jednemu, biednemu nie doświadczonemu Piórkowi. Stawiał temu silny opór, wręcz nadsmoczy, któremu dłużej chyba nie zdoła się oprzeć i albo przedłuży gatunek tu i teraz, albo silnym skokiem w górę wyrwie się z objęć i rozpostarłwszy skrzydła odleci gdzieś, by ochłonąć i przemyśleć sprawę. Cienka granica już dzieliła go, tak od jednej jak i od drugiej decyzji.
– Kocham cię – wciąż szeptał Piórko. Objął ją jedną z łap u nasady karku, przyciągając mocno do siebie.
– Kocham cię – wypowiadał coraz głośniej, jakby w ten sposób chciał wyładować nadmiar energi.
– Kocham cię – jakby te słowa miały w sobie moc magicznego zaworu bezpieczeństwa. Lecz ciśnienie wewnątrz Piórka mogło by go rozsadzić, pewnie z taką siłą, by tutaj i teraz zginęli oboje.

[Zmierzch Gwiazd]

Podobało jej się to. Jego bliskość, dotyk który czuła na swym futrze. To było wszystko czego pragnęła. Jego obecność była dla niej największym skarbem. Nie wyobrażała sobie innego samca zamiast Piórka. Nikt nawet nie dorastał mu do pięt. Teraz on był dla niej najważniejszy i choćby ją zmuszali, nie pokocha nikogo innego. Zamierzała być mu wierna, a nawet śmierć ich nie rozłączy. Piórko był dla niej zbyt ważny, aby bogowie mogli ich rozdzielić.
Umysł pchał ją w jego kierunku. Instynkt podpowiadał jej, co powinna zrobić w takiej sytuacji. Polegała na nim, ponieważ sama jeszcze nigdy nie przeżyła tego. Serce również się zbuntowało. Ciągnęło ją do Ognistego. Nie potrafiła walczyć z tymi niepokonanymi siłami. Albo przekaże geny dalej, teraz, albo po prostu ucieknie. Lecz nie, Nefrytowa nie ucieka. Trwa dalej.
Popchała go delikatnie w kierunku ziemi. Chyba już czas, na ten pierwszy raz. Tu, z nim. Z nikim innym nie chciała tego robić.

[Piórko Nadziei]

To co miało nadejść, nadeszło, a co stać się miało, wydarzyło się. Wystarczył jej jeden ruch we właściwym kierunku, by Piórko zrozumiał, że nie ma co opierać się sercu, lub toczyć bój z naturą. Swoim smoczym instynktem zespolił się w jedno ciało z ukochaną, tworząc z nią spójność myśli, wrażeń, odczuć, zaspokajając marzenia, pragnienia, chęci. Przekazał jej tyle ile mógł z siebie, biorąc od niej w równej mierze. Kto wie ile mogło to trwać, ponieważ czas oszalał dla nich, to zatrzymując się, to przyspieszając. Nie tylko czas ale i zmysły oszalały, rozlewając się po nich wszelkimi doznaniami. Piórko wiedział, poczuł ten moment końcowy, po którym poczuł się zaspokojony, ale jednocześnie czuł całym sobą, że zaspokoił Nefrytkę.
Po wszystkim wracały mu zmysły z wolna i odczucia i myśli.
Dopiero teraz poczuł że leżeli w objęciach, na mokrej ziemi pokrytej trawą. Że wokoło panuje cisza. Że są tutaj ze sobą, czując swój oddech, ciepło ciał.
Piórko nie wiedział co powiedzieć. Po wszystkim potrafił wydobyć tylko jedno słowo. Tylko jednym słowem zawrzeć to co przeżył, co odczuł i co w nim się wydarzyło.
– Kocham cię – wyszeptał prosto do jej ucha.

[Zmierzch Gwiazd]

A więc wreszcie to się wydarzyło. Jeden ruch wystarczył, aby samiec zrozumiał jej myśli, zrozumiał co chce zrobić. Ich ciała złączyły się, były teraz jednością. Dała mu tyle ile mogła, tyle ile była w stanie mu podarować. Czas nie miał dla niej znaczenia, może ich stosunek trwał godzinę a może Księżyc? Zatopili się w sobie, tylko to było ważne. Miała nadsiję, że przekazała Piórkowo doznania, jakich nigdy nie czuł, jakich nie podarowała mu żadna inna samica. Chciała go zaspokoić i uszczęśliwić. Tylko tego pragnęła. Pragnęła jego szczęścia.
Po wszystkim, wtuliła się w niego i patrzyła czule w oczy Ognistego. Chciała, by ta chwila trwała już na zawsze aby nigdy nie musieli się rozstawać.
– Ja ciebie też kocham... – Odpowiedziała czule.
Chwilę później, zaczęła się zastanawiać nad skutkami tego, co zrobili. Chyba najwyższy czas, aby to się stało. Postanowiła poruszyć ten temat.
– Zostaniesz ojcem... Cieszyła się? – Zapytała.

[Piórko Nadziei]

Piórko szczęśliwy leżał u boku ukochanej. Czuł wypełniającą go radość. Wracały mu też rozum i jasność myślenia. Tak. Zostanie najpewniej ojcem. Jakie to cudowne. Do tej pory był piastunem tylko, lecz teraz zostanie opiekunem swojego własnego pisklaka. Jakie to cudowne uczucie. Trzeba jednak pomyśleć o przyszłości rodziny. Coś przygotować, coś przedsięwziąć w tej sprawie.
– Cieszę się z tego, że będziemy rodzicami. Ale muszę pomyśleć coś o nas. Na chwilę będę musiał Ciebie opuścić. Załatwić wiele spraw byśmy byli razem, by pozwolono w każdej chwili nam się spotykać i nie tylko na neutralnym gruncie. Polecę do swojego przywódcy i poproszę o zgodę na Twój pobyt na ziemiach Ognistych. Przygotuję też jaskinię, abyś gdy tylko ci przyjdzie ochota, mogła do mnie przylecieć. Jesteśmy z różnych stad. Musisz zadecydować, co stanie się z naszym potomstwem, gdy urodzisz jaja, z których wylęgną się nam pisklaki. –
Piórko nie miał zupełnego pojęcia co się w takiej sytuacji dzieje. O wielu precedensach podobnych słyszał. W końcu przywódczyni Ognia, była razem z przywódcą Cienia, a jedno z ich potomstwa szkolił nie tak dawno. Tyle, że Cień i Ogień mają sojusz. Jak wiele spraw musi załatwić Piórko, a jeszcze więcej pojąć.
– Powidz co teraz z nami. Co mam robić. Czy masz jakieś oczekiwania co do mnie? Zrobię wszystko co zechcesz-

[Zmierzch Gwiazd]

Nefrytowa czuła się spełniona. Przebywała teraz u boku smoka, z którym chciała spędzić resztę swego życia, z którym będzie mieć dzieci. Czyż to nie wspaniałe? Szukała długo, aż wreszcie znalazłam kogoś, kto ją doceniał, szanował. On był teraz dla niej wszystkim, nie wyobrażała sobie swego życia bez Piórka. Czy na tym polega miłość i partnerstwo?
– Rozumiem. Ja również spotkam się ze swym przywódcą, aby pozwolił ci przebywać na terenach Stada Ziemi, gdy już je odzyskamy. Mam nadzieję, że wyrazi na to zgodę. Co do jaj natomiast... Proponuję że za parę księżyców spotkamy się ponownie i Przekażę ci część z nich, abyś mógł je zabrać na tereny swego stada i tam się nimi opiekować. Nie chciałabym, aby nasze potomstwo wychowywało się tylko z jednym z rodziców. Mam nadzieję, że moja decyzja nie będzie dla ciebie kłopotem.
Cóż, opieka nad pisklęta mi to całkiem spory obowiązek. Całe szczęście i Ognisty i Ziemna wiedzieli na co się piszą, wiedzieli jakie będą skutki.
Gdy usłyszała pytanie ukochanego, polizała go delikatnie po policzku w geście czułości. Była tylko jedna rzecz, jakiej od niego chciała....
– Po prostu bądź.... – Odpowiedziała

[Piórko Nadziei]

Piórko niedługo stanie się ojcem. Ale jak będzie wyglądała jego opieka, skoro urodzi się tam, gdzie nie będzie miał wstępu. Za wszelką cenę musi załatwić chociaż to, co załatwić może. Zaraz poleci do swojego stada i poprosi przywódcę, by dał jego ukochanej swobodny wstęp do stada. A jak trzeba to poprosi też przywódcę Wody o to samo. Nefrytka na pewno go poprze. Tu chodzi przecież o miłość.
– Wybacz mi, ale teraz będę musiał Cię opuścić na jakiś czas. Muszę przygotować dla nas miejsce. Wiem że masz swoje życie, a ja swoje. Musimy jednak je razem złączyć ze sobą, bym ja był, gdzie ty jesteś, a ty byś była tam gdzie ja jestem. Polecę teraz do swojego przywódcy aby dał ci swobodny wstęp do naszego stada. I pamiętaj, że zawsze już będziesz tylko ty w moim sercu. Tylko ciebie kocham. Tylko z tobą chcę być-.
Piórko nie czekał na odpowiedź. Bał się, że jednym nawet przytuleniem uwięzi go tutaj na dłużej. Musi jednak załatwić wiele spraw.
No kto by pomyślał? A jeszcze nie tak dawno temu, tylko przelatywał tędy.

[Zmierzch Gwiazd]

Nie wiedziała, jak da sobie radę sama wychować grupkę piskląt gdy będzie przebywać na terenach Stada wody. Wolałabym być z nim, razem z Piórkiem opiekować się ich przyszłymi dziećmi. Ale teraz? Póki co jakoś musiała sobie poradzić.
– Zrobię to samo, gdy tylko moje stado odzyska swoje dawne tereny. Będę błagała swego przywódcę aby tylko dał ci wolny wstęp na nasze tereny. Nie chciałabym przebywać gdzieś daleko od ciebie, już zawsze chcę być tylko z tobą i obiecuję ci, że będziesz moim pierwszym i ostatnim. Nikogo innego nie będę tak pragnęła jak ciebie, z nikim innym nie chcę być.
Spojrzała się w kierunku terenów wody. Musiała jakoś to załatwić, choćby miała zaciągnąć ogromny dług z którego nigdy się nie wypłaci. Dla niego zrobi wszystko. Na pożegnanie polizała go jedynie czule po policzku i rozłożyła skrzydła wzbijając się w powietrze.
– Do zobaczenia ukochany. Za niedługo spotkamy się ponownie!
Odleciała, czym prędzej chciała to załatwić.

//Zt

Dodano: 2016-12-28, 00:32[/i] ]
// dzwoneczki again

Parę księżyców później Opoka ponownie przybyła nad Bliźniacze Skały. Mimo że jej nie wychodziło, nadal była zdeterminowana aby odnaleźć jakiś dzwoneczek.
Szła nieśpiesznym krokiem, dokładnie przeczesując teren dookoła niej, zwracając uwagę na wszystko co mogłoby wydawać się interesujące. Jej łeb był uniesiony wysoko w górę, aby wzrok mógł sięgnąć jak najdalej, od czasu do czasu jednak obniżała znacznie głowę patrząc na otoczenie z nieco innej perspektywy. Była skupiona na swoich poszukiwaniach, dokładnie oglądała tren wokoło. Przeczesywała każdą co większą kępkę trawy, buszowała wśród zarośli, zaglądała za każdy kamyk, dokładnie przeczesywała korzenie drzew a nawet zaglądałam do dziupli gdy tylko takową zauważyła. Polegała głównie na wzroku z jednak słuch również był wyostrzony. Miała nadzieję że szczęście i tym razem jej dopisze, może znajdzie coš ciekawego?

[Zawierzony Kolec]

Dzwoneczki jednak były rarytasem, którego mogło posmakować niewiele smoków. Czujne poszukiwania Opoki spełzły znów na niczym – nie była w stanie zauważyć złotego blasku wśród wszechobecnego śniegu. Już trzeci raz z rzędu szukała w miejscu, gdzie żaden z reniferów nie podrzucił błyskotki. Ale coś innego przykuło uwagę smoczycy, jakby wynagradzając jej dotychczasowe trudy w poszukiwaniach. Na ziemi, zabezpieczone od spodu liściem jakiejś nieznanej smokom egzotycznej rośliny i posypane ślicznym złotym pyłkiem spoczywały mandarynki. Cóż to za owoc? Na pewno jadalny. Czyżby renifery doceniły wysiłek Przywódczyni Ziemi i uznały, że wręczą jej nagrodę pocieszenia? Najwidoczniej tak. Ale to, czy Opoka poprzestanie na tym, czy też będzie kontynuować poszukiwania – to zależało tylko od niej.

+2/4 mandarynek

[Ciemny Kolec]

Ciemny ponownie zawitał na tereny bliźniaczych skał. Tym razem odwiedzał je nie ze względu na zwykłą chęć poznania ich, a raczej pod lekkim przymusem. Powodem jego wizyty był... głód. Coś na co jak dotąd nie zwracał niemal żadnej uwagi, a jednak stawało się coraz bardziej intensywne, i powoli było również dokuczliwe. Zwłaszcza gdy czuł, iż nieznacznie z dnia na dzień staje się coraz słabszy. A ponieważ nie posiadał jedzenia by się nakarmić, postanowił skontaktować się z łowcą. A był nim... Piórko nadziei, jego ojciec. Minęło wiele czasu od ich ostatniego spotkania, a każda chwila spędzona razem mogła być dla nich cennym doświadczeniem, nawet jeżeli dzielił ich podział stad, a jedynym jego celem jest pożywienie się.

Przysiadł w uznanym przez niego za dogodne miejscu, i czekał na niego.

[Piórko Nadziei]

Piórko wezwany przez, było nie było, własnego syna, zabrał duży kawał mięsa ze swojej spiżarni i ruszył w drogę. Syna nie widywał zbyt często. Należał do stada Ziemi, dla niego zaprzyjaźnionego, ze względu na swoją ukochaną. Bycie w dwóch różnych stadach, nie sprzyjało zacieśnianiu stosunków rodzinnych. Więc teraz miał okazję zbliżyć się do syna, wykorzystując porę karmienia.
Z góry wypatrzył młodego. Zielonych smoków nie znał zbyt wiele. Kolor odziedziczył po mamie, ale resztę wyglądu z genów Piórka, który w połowie był smokiem powietrznym.
Wylądował przy Ciemnym kładąc przy nim porcję 4/4 mięsa.
– Witaj synu. Cieszę się, że mam sposobność spotkać się z tobą. Przyniosłem ci mięso.–
Piórko podszedł bliżej i delikatnie przytulił młodego. Ale zaraz się cofnął. Wiedział że, choć to jego syn, to mógł on czuć się zażenowany bliskością, tak mało widywanego, niemal obcego ojca.

[Ciemny Kolec]

Nie minęło wiele czasu, a na horyzoncie zamajaczyła wielokolorowa sylwetka Ognistego Samca. Zrobił krok wstecz, gdy zobaczył że ten nagle obniża swój lot, chcąc dać mu więcej miejsca do lądowania. Gdy tylko ich spojrzenia padły na siebie, ten ukłonił się, po czym powitał go ciepłymi słowami:
–Witaj Oj... Tato. I ja ciesze się z tego spotkania. – Powiedział, być może z lekkim, nie przystojącym do aktualnej sytuacji patosem (w końcu było to osoba która powołała go do życia na tym świecie), po czym spojrzał się na przepyszne mięso podstawione mu pod łapy. Nie wyglądało jak jakieś zwierze, a raczej na jego wnętrze. Zapach jednak był podobny, więc i smak również powinien był być w porządku.

Gdyby nie to, że myślał aktualnie pustym żołądkiem, z pewnością wymienił by więcej słów z Ojcem. Jednak teraz kierował nim instynkt. Nie zwracając uwagi na Piórko, zabrał się za pożeranie całej porcji mięsiwa. Jego czarne szpony trzymały coś, co jeszcze niedawno było i przypominało żyjącą, czującą i myślącą istotę lecz jego śnieżnobiałe kły nie zważały na te przemyślenia i łapczywie zanurzyły się w mięsie, oddzielając pierwszy kęs od reszty sterty. Ten szybko został po prostu połknięty w całości, gdy okazało się że jego smak nie jest odrzucający. Podobnie było z drugim, i trzecim, zapełniając w krótkiej chwili pustkę w jego wnętrznościach. Dopiero teraz impet pochłaniania posiłku zmalał, a Ciemny odgryzał coraz to mniejsze kawałeczki, nawet posuwając się do ich przeżuwania. Lekko żylasta, ciągnąca się masa nieraz utykała między zębami, ale coraz bardziej mu smakowała. Jakiekolwiek ciecze pozostałe w posiłku zaczęły pokrywać jego blado-czerwony język, szybko pobudzając do pracy kubki smakowe, zdradzając smak posiłku. To ponownie obudziło jego apetyt, tym razem siląc się nie po to, by się nasycić, a po to, by degustować, i cieszyć się smakiem.
Gdy cała ta sterta 4/4 Mięsa przestała istnieć, zaś istota do której należała znalazła miejsce ostatniego spoczynku we trzewiach ziemistego, pozostawiając jako ostatni ślad jej egzystencji jasnoczerwoną plamę krwi (przecież gdyby coś zostawił, Ognisty mógłby odnieść wrażenie że to co mu przyniósł nie smakowało jego synowi), ten oblizał swe szpony z resztek posiłku, i płynów które się na nich osadziły, a językiem powyciągał pozostałe kawałki spomiędzy zębów, po czym wstał ociężale na cztery łapy i zwrócił się ponownie w kierunku Piórka. Dopiero teraz jego umysł, i ciało nie myślały tylko o zaspokojeniu swoich potrzeb.
–Dziękuje za ten posiłek. Smakował wspaniale, i czuje się pełny. – Odpowiedział, po chwili uśmiechając się spontanicznie w jego kierunku, by wyrazić swą radość z tego, iż zechciał się nim podzielić swą zdobyczą. Zaraz potem podszedł nieco bliżej... Tak na wypadek gdyby samiec coś od niego jeszcze chciał. Albo gdyby po prostu chciał skwitować te spotkanie i odesłać młodego samczyka do domu.

[Piórko Nadziei]

-Cieszę się, że ci smakowało –
Przynajmniej Piórko miał takie wrażenie. Cóż, na pewno powinno. Piórko nie przechowywał zbyt długo zdobyczy, a jeśli już to czynił, to było to starannie przygotowane mięso oraz miejsce, by leżało w chłodzie kamiennego schowka.
Gdy jego syn jeszcze jadł, Piórko zastanawiał się czym on się zajmuje.
– Pozwól synu, że zadam ci kilka pytań. Czym się teraz zajmujesz? W sensie, czy już myślałeś, kim chciał byś zostać w przyszłości? No i czy nie potrzebujesz w czymś pomocy. Teraz co prawda jestem łowcą, ale przez wiele księżyców byłem piastunem. Wiele pisklaków nauczałem, aż do wejścia w dorosłość. Może potrzebujesz jakiejś nauki? –

[Ciemny Kolec]

//wybacz za tą zwłokę, brakowało mi weny tak trochę...

A jednak nie miał zamiaru jeszcze się z nim żegnać. Młodego samczyka uradowało w duchu, iż (prawdopodobnie) jego obecność nie jest niepożądana. Ba, chciał wymienić z nim nawet więcej słów niż te dotyczące posiłku.Do tego samego dążył w końcu i Ciemny – zamierzał porozmawiać ze swym drugim rodzicem, którego ze względu przez podział na stada widuje tak rzadko, zacieśnić więzy rodzinne między nimi, bo mimo iż dzieliły ich fizycznie setki skoków, to byli sobie bardzo bliscy... W końcu był namacalnym dowodem miłości Jego, oraz Opoki.

Pozwolił mu skończyć, a po dłuższej chwili milczenia, na zebranie myśli, i złożenie poprawnej w miarę gramatycznie wypowiedzi, odezwał się do niego, odpowiadając na jego pytania:
–Tak, myślałem nad tym. Postanowiłem pójść w ślady mej matki... oraz najwyraźniej również i twoje, i zostać łowcą. – Odpowiedział z entuzjazmem, a na jego pyszczku zawitał uśmiech wynikającym z tego, że najwyraźniej ta profesja jest u nich rodzinna. Zaś odnośnie nauki...
-Ja... sporo czasu spędziłem ćwicząc umiejętności niezbędne do mej profesji... Umiem się skradać się do zdobyczy, śledzić ją, gonić za nią oraz zabić swą ofiarę... co jeszcze powinien umieć łowca?[/color] – Nadal zachował entuzjazm, a na jego pysku gościł łagodny uśmiech. Wraz z ostatnią częścią wypowiedzi rzucił na Piórka swe ciekawskie spojrzenie. Może odpowiedział pytaniem na pytanie, ale on sam raczej nie znał odpowiedzi na nie. Ale skoro był łowcą, to on sam raczej wiedział jakie zdolności są jeszcze potrzebne dla jego profesji.