Szmaragdowe ustronie

[Cień Kruka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jaspis szybciutko złapała dzwoneczek. Znalazła! Znaczy, że... Wygrała?
Było to dla niej ogromnym zaskoczeniem. Pewna była, że wszystkie dzwonki odnajdą osoby, którym pomagają renifery, a tu taka niespodzianka! Znalazła dzwoneczek, wygrała, zwyciężyyyła! I teraz będzie mogła go powiesić w grocie SAP, jako trofeum. Jej pasja zdobywania trofeów niedługo stanie się zbyt uciążliwa, póki co jednak nikt nie zwrócił uwagi, że gdyby mogła, powiesiłaby każdą znalezioną trawkę, szyszkę czy listek, o klejnotach, kamyczkach, łuskach, piórkach i dzwoneczkach nie wspominając.
– Cześć! – przywitała się z reniferem – Jestem Jaspis. Dziękuuuję!
Swoim zwyczajem, w ramach powitania mocno przytuliła Błyskawicznego.
W reakcji na drugą z wypowiedzi renifera energicznie pokiwała łebkiem.
– Robi się!
Miała nadzieję, że renifer ma gdzieś marchewkę. Jaspis żadnej niestety nie posiadała. Za to śniegu było tutaj na kilka bałwanów nawet, więc szybciutko zabrała się do toczenia kul i ogólnie rozumianej budowy bałwana ze śnieżnobiałego puchu.

[Zawierzony Kolec]

Błyskawiczny obserwował poczynania Jaspisu z lekkim zniecierpliwieniem, ale na pewno nie stracił ani na chwilę dobrego humoru – po prostu czekało na niego jeszcze wiele smoków. Może i miały trudniej, bo szukały bez pomocy, ale przynajmniej dzwoneczek spadał im prosto do łap, a nie musiały rozwiązywać zagadki, by go znaleźć.
Gdy tylko Jaspis skończyła swoje dzieło, renifer podbiegł do niej i dotknął złotego dzwoneczka nosem. Błyskotka zalśniła przepięknym błękitem, a po chwili obok niej pojawił się śliczny akwamaryn.
– Dzwoneczek zachowaj na pamiątkę po nas.
Po tych słowach Błyskawiczny skłonił się łebkiem przed pisklęciem i wzniósł się w powietrze. Nie ma czasu do stracenia!

+akwamaryn

[Cień Kruka]

Jaspis zapiszczała radośnie.
– Papa reniferku! – krzyknęła za oddalającym się Błyskawicznym.
Podniosła akwamaryn, przyglądając mu się z podziwem. Był taki ładny i błyszczący! Na pewno spodoba się Chaosi. Miał kolor dokładnie jak jej oczy. Powieszą sobie ten kamyczek na ścianie jako trofeum, zaraz obok dzwoneczka, i niech błyszczy na chwałę SAP!
Mała smoczyca zawiązała sobie dzwoneczek na szyi, po czym, wesoło podzwaniając, ruszyła w drogę powrotną do domu.

zt

[Szkarłatny Księżyc]

Samiec przybył w to miejsce głównie z ciekawości. Wcześniej nigdy tu nie był, co było cudem zważając na to, jak wiele spacerów kiedyś odbył.
Nie przyszedł tu jednak zwiedzać, a szukać łowcy. Wysłał wiadomość mentalną do okolicznych smoków, która zawierała informację o miejscu jego pobycie i potrzebie spożycia posiłku. Oczekiwał cierpliwie na odpowiedź lub, najlepiej, przybycie jakiegoś łowcy.

[Zmora Opętanych]

___Zmora szybowała powoli nad terenami Cienia. Był wczesny wieczór, ale niebo od dawna było ciemne. Urok Pory Białej Ziemi – dzień trwa krótko. To noc i ciemność trzymają berło władzy.
___Gdy otrzymała mentalne wezwanie, zastanawiała się chwilę czy warto odpowiadać. Uznała jednak, że warto nawiązywać... Kontakty z innymi smokami, dlatego też obrała sobie za cel podróży Szklisty Zagajnik, skąd pochodziła prośba o przybycie. Cienista łowczyni nie kazała na siebie czekać zbyt długo. Jeśli Księżyc patrzył w odpowiednią stronę, to mógł dostrzec białe łuski na tle czarnego, gwieździstego nieba. Keezheekoni wylądowała cicho i delikatnie dwa ogony od smoka i podeszła bliżej, kiwając mu na powitanie rogatym łbem.
___– Valar Morghulis. Zwą mnie Zmorą Opętanych. Słyszałam, że jesteś w potrzebie – stwierdziła, po czym przywołała ze swojej jaskini mięso krowy , które wylądowało u łap Szkarłatnego. Samica odsunęła się nieco, by dać smokowi więcej wolnej przestrzeni.

[Szkarłatny Księżyc]

Zniżył łeb na wysokość piersi, w ten sposób witając się, by po chwili przedstawić się w odpowiedzi.
– Szkarłatny Księżyc. Dziękuję, że odpowiedziałaś na moje wezwanie – tym bardziej, że samiec nie czekał długo. Bez zbędnego zastanawiania się nad wszystkim, podszedł bliżej zdobyczy i schylił się, od razu ją spożywając. Po skończonym posiłku usiadł, oblizał pysk i spojrzał na Opętaną. To do niej należała decyzja o zakończeniu spotkania i odejściu będąc pierwszą.

[Mistycznooka]

// Samodzielka!

Mistyk wiedziała że czeka ją droga trudna wyrzeczeń. A dokładnie walki. Dlatego przybyła nad Szmaragdowe ustronie by poćwiczyć walkę. Nie cackała się i od razu, kiedy trafiła na małe i niczego niespodziewające się drzewo przystąpiła do treningu. Ugięła łapy, zniżyła łeb po czym docisnęła skrzydła do siebie. Wykonała sus do przodu o jakieś pół ogona by być bliżej celu, gdy wylądowała, zniżyła się tak że brzuch dotykał gruntu, po czym uniosła lewą przednią łapę do góry, odchyliła do tyłu rozczapierzając pazury i energicznie zamachnęła się by następnie zrobić w korze pionowe, niezbyt głębokie nacięcie. Pilnowała cały czas by stać stabilnie – łapy miała rozstawione na taką szerokość by zapobiec rozjechaniu. Kiedy poczuła jak pazury nacięły kore uśmiechnęła się, jednak nie zaprzestała na tym. Gdy lewa przednia łapa dotknęła ziemi, smoczyca wyciągnęła swoje prawe skrzydło z chwytnymi i ostrymi palcami na nich po czym energicznie przejechała po korze o szpon wyżej niż przy pierwszym ataku znów nacinając ją. Wyobrażała sobie że ofiara jest tak otumaniona i oszołomiona że nie kontratakuje, więc ugięła łapy znów, docisnęła skrzydła do siebie by tym razem, stojąc stabilnie na szeroko rozstawionych nogach, asekurując się ogonem unieść prawą przednią łapę, tym razem docisnąć pazury do siebie by zrobić z nich jeden, wielki ostry sztylet i przejechać energicznie poziomo by po raz kolejny naciąć korę. I tym razem się udało a drzewna ofiara miała już trochę lekkich nacięć. Czas by zastosować coś innego. Rozstawiła szeroko łapy, ugięła a skrzydła docisnęła do siebie by zaraz odskoczyć lekko do tyłu. O jakieś półtorej ogona. Gdy wylądowała stabilnie na ziemi przyjęła identyczną pozycję, uchylając jednak łeb nisko i wyciągnęła go do przodu. Ustawiła się na wprost do drzewa rogami i zaczęła najpierw delikatnie potem coraz szybciej stawiać kroki w takiej pozycji aż zaczęła biec by z całej siły rogami wbić się głęboko w drzewo. Znów jej się udało! Wyciągnęła rogi, sądząc że zadana "rana" jest dosyć głęboka. Korzystając że jest blisko i nie musi doskakiwać, rozstawiła obie łapy i obnażyła kły po czym wysunęła gwałtownie szyję do przodu z rozdziawioną paszczą chcąc wgryźć się jak najgłębiej w kore niewinnego drzewa. Biedne drzewo. Udało się jej to oczywiście, jednak zaraz puściła drzewo i odsuwając energicznie łeb do tyłu, dalej na rozstawionych łapach gon uniosła z zamiarem utrzymania równowagi a lewa przednia łapkę uniosła szybko do góry by przejechać poziomo i energicznie po zmasakrowanej korze, mając nadzieje że trafi w miejsce wcześniejszego ugryzienia, znów stawiała oczywiście na niezbyt głęboką ranę. I znów się udało! Podotykała drzewo by sprawdzić jak bardzo je wykończyła.. No. Bardzo. Więc dzisiaj koniec. Rozłożyła skrzydła i odleciała do groty.

Dodano: 2017-03-22, 22:07[/i] ]
// Y przyjmijmy że to jest przed wojną xD
Mistyczna odwiedziła to miejsce po raz kolejny.. a dokładnie po to by pouczyć jedną z Ziemistych. A dokładniej jedną z córek Opoki Ziemi – jej mistrzyni. Samo to że mogła uczyć jej pisklęta, dawało jej radość. Tak samo jak uczenie piskląt Wzburzonego – dzięki temu Sekret czuła się potrzebna! Doszły ją słuchy, że jej uczennica szkolić się będzie na łowcę. A to Ci dopiero! Jakiś wysyp łowców ostatnio..
Przyleciała na miejsce i zgrabnie wylądowała na gruncie. Dziś mają uczyć się ataku i obrony.. Dlatego Mistyczna wybrała miejsce w którym sama szlifowała swoje umiejętności. Usiadła wygodnie na zadzie składając i rozwijając skrzydła tylko po to by je trochę rozprostować a potem gdy już skończyła swoje "przeciąganie" wysłała mentalny impuls do Strzałki podając jej dokładnie gdzie jest – Nad Szmaragdowym ustroniem!

[Wieczorna Aura]

Ruszyła na miejsce zaraz po otrzymaniu mentalnego wezwania. Wiedziała co będą robiły. Czeka ją nauka ataku i obrony. Choć drugą rzecz nawet chciała umieć to pierwsza niezbyt ją pociągała. Nie lubiła przemocy, a tym bardziej walczyć. Niestety w tym świecie czyhają różne niebezpieczeństwa dlatego wypadałoby znać chociaż podstawy, żeby ochronić siebie jak i swoich bliskich. Strzałka była tego wszystkiego świadoma, a mimo to nie miała ochoty uczyć się jak krzywdzić innych. Gdy dotarła do celu rozejrzała się dookoła. Od razu jej się tutaj spodobało. Natura potrafi tworzyć naprawdę piękne rzeczy dowód miała przed oczami. Atmosfera panująca w tym ustroniu działała kojąco na młodą samiczkę. Mimowolnie rozluźniła lekko spięte mięśnie. Po rozeznaniu w terenie zauważyła smoczyce, która, jak się domyśliła, była jej nauczycielką. Podeszła bez wahania z lewej strony tak, że powinna ją zobaczyć.
-Witaj jestem Strzałka. Miło mi cię poznać- powiedziała skinąwszy głową i przysiadła kawałek o starszej samiczki. Mówiła pewnie jak zwykle choć bez większego entuzjazmu. Przyjrzała się uważniej smoczycy. Zaciekawiły ją jej oczy, które były białe, a przynajmniej takie sprawiały wrażenie. Dlaczego tak wyglądają. Zastanawiała się Strzałka. Poruszyła skrzydłami, które nie mogły wytrzymać zbyt długo w bezruchu, i jednocześnie ułożyła się wygodnie czekając cierpliwie na odpowiedź.

[Mistycznooka]

Usłyszała głos z lewej strony, a jej łeb od razu odwrócił się w stronę dźwięku. Uśmiechnęła się i skinęła głową ku młodej. Jak ona ładnie pachniała ziemią! I samą jej przywódczynią..
– Witaj! Jestem Mistyczna Łuska. Przyszła Łowczyni Wody. – powiedziała łagodnie i z uśmiechem w jej stronę – Hm. To zaczynamy co? Wiesz, najpierw trzeba przebrnąć przez nudną, ale bardzo ważną teorie. Powiedz mi – Jak myślisz na czym polega sam atak w sobie? Co jest w nim ważne? Czy wiesz jakie mogą być rodzaje ataków? A obrona? Może podejrzewasz co może być w niej na prawdę ważne? – zadała serie pytań, a jej delikatny ton był dosyć przyjemny. Oczywiście, muszą poruszyć pewne aspekty teorii i też przecież nic się nie stanie jeżeli samiczka nie będzie wiedzieć kompletnie nic o tym czego się uczą. Jednak hej! Od czegoś zawsze trzeba zacząć. Mistyczna nie wywierała presji na samiczkę, czekając aż ta pomyśli i odpowie co jej umysł i serce podpowiadają. Nie chciała też by poczuła się niedoinformowana – skonfrontuje jej domysły z faktami. Zawsze lepiej tak zaczynać naukę – Od tego co podpowiada Ci wewnętrzne ja. Żeby lepiej poczuć to, czego się uczysz.

// Przywódczyni. Kapnęłam się późno ale przynajmniej poprawiłam. Ale mi się marzy """"

[Wieczorna Aura]

Wysłuchała słów samiczki i wpatrując się w pobliskie drzewa zaczęła kształtować odpowiedź. Nie przeszkadzała jej nauka teorii. Szczerze mówiąc wolała to od praktyki, ale i na nią wkrótce przyjdzie pora. Na czym polega atak? Według niej na krzywdzeniu innych, lecz przecież nie o to chodziło. Musiała się przebić przez barierę niechęci by dotrzeć do tego co istotniejsze. Pomyśleć racjonalnie. Zaczęła analizować pytania. Po krótkiej chwili zdecydowała, że już mniej więcej wie co powiedzieć, więc to zrobiła
-Myślę, że atak to ruszenie na przeciwnika z zamiarem skrzywdzenia go. Chyba ważne jest, aby być pewnym tego co się robi i się nie wahać. Można atakować zębami i pazurami albo ziać lodem czy ogniem lub uderzyć ogonem.– przerwała na chwilę, żeby ułożyć następne zdania. Mówiła powoli ze słyszalną niepewnością, zerkając co jakiś czas na nauczycielkę jakby szukając u niej potwierdzenia.
-Obrona to uniknięcie walki przez odskoczenie lub odchylenie się od ataku. Można chyba też zablokować cios, lecz to bardziej ryzykowne. Wydaje mi się, że w obronie ważne jest zachowanie spokoju, żeby dobrze ocenić sytuacje i nie popełnić błędu- zakończyła swój wywód i odetchnęła głęboko. Nie przywykła do tak długich wypowiedzi, bo choć wyglądała na pewną siebie to tak naprawdę zawsze bała się, że powie coś źle i się wygłupi. Gdy tylko doszła do siebie przyszło jej do głowy pewne pytanie. -Czy można atakować skrzydłami?– powiedziała bez zastanowienia i zaraz speszona spojrzała na swoje łapy. Mogła dłużej pomyśleć zanim to zrobiła. Pewnie wtedy sama doszłaby do wniosku i nie musiała zadawać tak idiotycznego, jak jej się wydawało, pytania, narażając się przy tym na wyśmianie. Choć starsza smoczyca nie wyglądała na kogoś kto miałby to zrobić i tak poczuła wewnętrzny niepokój. Potrząsnęła łbem i odetchnęła głęboko, aby się opanować. Miła woń lasu sprawiła, że strach odleciał, dzięki czemu teraz siedziała znów z uniesioną głową przypatrując się większej samiczce. Chwila słabości przeminęła i skupiła się z powrotem na lekcji.

[Mistycznooka]

Słuchała jej uważnie i kiwała twierdząco głową. No łapała o co chodzi! Ale jednak ważne jest by rozróżniać co jest od czego.
– W większości masz rację. Ba, w Obronie nie mam już nic do dopowiedzenia – bardzo ładnie powiedziałaś wszystko – pochwaliła ją z uśmiechem na pysku – Ale atak zębami na przykład nie jest taki oczywisty. Na przykład by przejechać zębiskami po skórze musisz być szybka, a by wbić je mocno w przeciwnika musisz dać nacisk na siłę. Pazury mogą służyć nam do energicznego podrapania kogoś, bez głębokiej rany lub do wyszarpania mu kawałka mięsa. To też wymaga od nas energicznego ruchu więc wszystko opieramy na szybkości i zręczności. Mówiłam o wbijaniu zębisk, przy czym siła jest ważna prawda? Są inne ataki siłowe oprócz tego – Można wbić w dzikiej szarży na przykład rogi w przeciwnika. A jak chcemy bez dużego rozlewu krwi to wystarczy dać mu mocno po prostu z pięści. – zaśmiała się – – Oczywiście zionięcie też polega na tym, że używamy do tego siły. Musisz uzbierać na prawdę dużo siły w sobie by wykonać dobre zionięcie. Ale do tego przejdziemy później. A.. Co do twojego pytania.. To tak, jeżeli masz do tego możliwość, w postaci np Pazura na skrzydłach. Wtedy możesz zaatakować szybkim cięciem kogoś – odpowiedziała łagodnie. W sumie zauważyła też po tonie smoczycy że nie była pewna swoich odpowiedzi.. A to czemu!– Hej.. ale bardzo świetnie Ci poszło! Po prostu trzeba było Ci dopowiedzieć kilka szczegółów! A to moja rola! – mrugnęła okiem przyjaźnie. – To jak? Rozumiesz wszystko? Jeżeli tak to możemy zacząć mrożącą krew w żyłach praktykę!

[Wieczorna Aura]

Nie wiedziała czemu jest taka niepewna. Może to przez to, że nie za dużo wiedziała ani o ataku, ani o obronie i odpowiadała trochę na ślepo. Odetchnęła z ulgą gdy Mistyczna powiedział, że wszystko jest dobrze. Dodała co prawda kilka szczegółów, ale to normalne przy tego typu lekcjach. Stała się teraz pewniejsza, lecz nadal nie chciała walczyć. Pacnęła dwa razy ogonem zastanawiając się nad tym jak ma wyglądać ta nauka. Nauczycielka zapytała czy wszystko rozumie na co odruchowo odpowiedziała kiwnięciem głowy. Po chwili dotarł do niej sens dalszych słów smoczycy. Czas na praktykę. Tego właśnie wolała uniknąć. Ale przecież nie da się nauczyć ataku bez ćwiczeń. Młoda samiczka zaczęła się ponownie wahać. Co teraz? Będą się biły? Miała szczerą nadzieje, że nie. Poruszyła skrzydłami w swoim zwyczajowym geście, aby dodać sobie otuchy. Wdech i wydech. Dobra. Jest w porządku. Wstała dalej, patrząc się na starszą smoczyce.
-Co będziemy teraz robić? Jak będzie wyglądała lekcja?– zapytała swym zwyczajnym pewnym tonem, uśmiechając się przyjaźnie. Nie będzie okazywać zaniepokojenia. Bo w końcu przecież nikomu nic się nie stanie. Raczej nie będą walczyć na poważnie. Raczej. Będzie dobrze. Zapewniała siebie w myślach.

[Mistycznooka]

Uśmiechnęła się. Nauki ataku i obrony są zawsze ciekawe ponieważ można sobie pozwolić na kreatywność. Dobrze..
– Wiesz, zaczniemy od ataku a potem przejdziemy do obrony dobra? Poćwiczymy na korze drzewa – jest wytrzymała i stabilna więc bardzo dobrze nada się na.. "coś do atakowania" – zaśmiała się. – – Jednak na polowaniu żaden drapieżnik nie będzie stał nieruchomo dlatego na koniec zaatakujesz mnie dobra? A potem to ja będę atakować. – odpowiedziała teraz pełnie na jej pytanie. No tak, trzeba będzie z każdym sukcesem podwyższać poprzeczkę i przyzwyczajać uczennice do przeciwności losu. Po tonie głosu można było stwierdzić że Strzałce brakuje odwagi. To niedobrze, w ataku odwaga i pewność to najważniejsze z przywarów. Szczególnie łowcy. Ale przecież jeszcze cała droga przed nią! Da sobie radę! Mistyczna głęboko w to wierzyła..
Wstała więc i cichutko z nosem przy ziemi namierzyła jakieś drzewo. Jeden z zapachów kory był bardzo intensywny, więc wodzona tym niesamowitym zapachem nie miała problemu ze znalezieniem drogi. Delikatnie łapą wymacała korę – wygląda na dobrą do ćwiczeń. Ze śniegiem ćwiczenia na korze wydawały się dobre, dlatego ze Strzałką też może tego spróbować!
– Dobra. Teraz zaatakuj energicznie to drzewo! Którymś z ataków, o których rozmawiałyśmy sobie przed chwilą, dobra? – poleciła łagodnie.

[Wieczorna Aura]

Podążyła za nauczycielką, przyglądając się co ta robi. Zaczęła obwąchiwać ziemie, a później korę pobliskich drzew, jakby czegoś szukała. Strzałka patrzyła na to wszystko zaciekawiona. Czy tak sprawdza czy dana roślina nadaję się do ćwiczeń? Być może, ale nie do końca jej to pasowało. Kiedy znalazła już odpowiednio pachnące drewno pomacała je łapą i zarządziła rozpoczęcie ćwiczenia. Młodą samiczkę nagle olśniło. Ona nie widzi! To dlatego tak dziwnie się zachowywała. Dlatego też ma tak białe oczy. Odruchowo kiwnęła łbem i stanęła naprzeciwko tymczasowego manekina do bicia. Zastanawiała się jak tu by go uderzyć. Przyjrzała się dokładnie grubej powierzchni, aby dobrze się przygotować. Stanęła stabilnie na łapach, głowę opuściła niżej, a ogon trochę wyżej od poziomu podłoża. Postanowiła zaatakować pazurami, więc i pewnie podniosła prawą łapę do góry, rozczapierzając przy tym palce. Cofnęła ją trochę do tyłu by po chwili szybko zamachnąć się na niewzruszonego przeciwnika, zostawiając na nim ślad po jej ataku. Małe kawałki kory posypały się dookoła gdy wbijała swe ostre pazurki w głąb drzewa. Do póki nie walczyła z żywą istotą, której mogła zrobić krzywdę nie miała problemów z wykonaniem zadania. Wiedziała jednak, że zaraz będzie walczyła przeciwko Mistycznej. Miała nadzieje, że się nie zawaha, choć było to bardzo prawdopodobne. Przez chwilę przyglądała się swemu dziełu, aż poczuła współczucie do tej biednej rośliny. Nie miała zamiaru nad nią płakać tylko było jej trochę szkoda. Wytrzepała drewno z błony pomiędzy palcami i z powrotem stanęła na czterech łapach. Ciekawe czy to wystarczy. Może miała zrobić coś jeszcze.

[Mistycznooka]

// Musisz dokładniej opisywać swoje ataki jak coś, ale zaraz fabularnie Ci to wytłumaczę :>

Chrzęst.
Dotarł on do uszu Łowczyni, co zwiastowało że Młoda wykonała zadanie. Potrząsnęła głową i podeszła do drzewa dokładnie badając ślad łapami, najpierw jednak musiała go zlokalizować.. A to nie było proste. Szramy bowiem zostały zadane bardzo niepewnym ruchem. W jednym miejscu były bardziej głębokie w innym mniej. Tutaj przecięło, tam oderwało. Pokręciła głową. Jeszcze raz.
– Twoje ataki muszą być pewniejsze Strzałko. Musisz wiedzieć w momencie gdy podnosisz łapę jakie obrażenia chcesz zadać. Czy szybko czy wolno, jak mają się ciągnąć szramy, w którym miejscu ma być oderwany kawałek mięsa. Odsuń się, pokaże Ci, dobrze? – powiedziała z uśmiechem. Pouczyła ją łagodnie, tak by nie zrazić jej do całej nauki. No dobrze. Kiedy usłyszała że młoda już odeszła, ustawiła się w pozycji – Łapy ugięte w stawach i rozstawione szeroko, skrzydła dociśnięte do siebie, ogon balansuje tak aby stała stabilnie a głowa uchylona i dociśnięta do szyi. Mistyczna uniosła lewą, przednia łapę dociskając pazury do siebie i odchylając ją do tyłu energicznie przejechała pionowo po korze drzewa, tak aby nacięcie nie było zbyt głębokie jednak ciągnęło się przez całą długość kory.
Chrzęst.
– Widziałaś? Teraz spróbuj wykonać znów jakiś atak na tym drzewie, dobrze? – powiedziała z uśmiechem, znów się odsuwając.

[Wieczorna Aura]

Przyjrzała się uważnie postawie jak i atakowi Mistycznej. Porównując do jej własnego Strzałka wychodziła raczej słabo, lecz nie zniechęciła się tylko przystąpiła do kolejnej próby wykonania zadania. Nauczycielka powiedziała, że powinna wiedzieć jaką ranę chcę zadać i jak głęboko ciąć. Odetchnęła po czym ugięła łapy w stawach, rozstawiając je szeroko tak aby mogła stać stabilnie. Skrzydła docisnęła do ciała, a ogon trzymała balansujący nad ziemią. Głowę przechyliła do dołu i przycisnęła do szyi. Nim jednak przystąpiła do działania zastanowiła się jak zaatakować. Gdy już wszystko sobie poukładała pewnym wzrokiem zmierzyła pokrytą szramami korę. Uniosła jak wcześniej prawą łapę do góry tym razem, wiedząc co dokładnie chcę zrobić. Cofnęła przednią kończynę za siebie rozkładając pazury i energicznym oraz śmiałym ruchem cięła drzewo od dołu do góry po skosie w lewą stronę. Do uszu obu samiczek doszedł charakterystyczny trzask łamanego drewna. Wbiła się dość mocno, odrywając przy tym spory kawałek kory, który od razu opadł na ziemi. Strzałka oddychając głęboko z zaskoczeniem patrzyła na swoje dzieło. Jestem aż tak silna? Nie spodziewała się, że zrobi aż tak duże szkody. Część drzewa, która przed nią leżała była całkiem duża przynajmniej dla młodej smoczycy.
-Czy teraz było dobrze?– zapytała zwróciwszy wzrok na nauczycielkę, jakby nie chciała patrzeć na ranę jaką wyrządziła drzewu. Zatrzepotała delikatnie skrzydłami, wyczekując oceny Mistycznej.

[Mistycznooka]

Chrzęst tym razem był dosyć potężny.
Po pytaniu strzałki Mistyczna od razu podeszła do drzewa i przejechała delikatnie po "ranie" jaką znów dostało drzewo. No, atak wyrządził dosyć dużo szkód, jednak był przeprowadzony prawidłowo. Wyrwana kora drzewa była skutkiem energicznego zaczepienia i pociągnięcia pazurów. Pokiwała głową zadowolona – widać że Strzałka łapie. Jednak no jeszcze pozostało trochę treningu przed nią. Odwróciła łeb w stronę samiczki a trzepot skrzydeł wskazywał na to, że jest ona bardzo zniecierpliwiona by usłyszeć jej ocenę.
– Bardzo dobrze! Załapałaś bardzo szybko! No dobra.. To teraz może coś na siłę hm? Spróbuj... o! Zionąć! Możesz tym razem w powietrze, wyobraź sobie że przeciwnik stoi tuz przed tobą, pyskiem do Ciebie, dobra? – zaleciła po czym wycofała się trochę w tył. – – oceń sobie gdzie ma lecieć twój płomień i najpierw uspokój oddech. Potem wepchnij powietrze tak jakby do gardła i jeżeli poczujesz kumulującą się energię to po prostu zioń dobra? – dodała i czekała. Ciekawe jak jej pójdzie..

[Wieczorna Aura]

Z jednej strony bardzo ucieszyła ją pochwała, a z drugiej dostała ją za to, że potrafi poprawnie atakować. Sprostowała się jednak szybko w myślach. Przecież to nic złego dopóki nie robi krzywdy drugiej istocie. Poza tym musi to umieć jeśli chcę polować i zdobywać pożywienie dla stada. Zamachała ogonem i wysłuchała dalszych słów smoczycy.
-Dobrze Mistyczna Łusko- potwierdziła, że zrozumiała o wiele pewniejszym tonem niż wcześniej.
Tym razem miała zionąć. To zadanie podobało jej się znacznie bardziej od poprzedniego. Przeanalizowała instrukcje i zwróciwszy się w stronę gdzie nie było nauczycielki, a zwykła pojedyncza paproć przystąpiła do wykonania ćwiczenia. Ustawiła się stabilnie na zgiętych łapach po czym zamknęła oczy, aby wyciszyć umysł. Gdy już żadna niepotrzebna myśl nie zaprzątała jej głowy zabrała się do kolejnego etapu czyli oceny odległości. Spojrzała się przed siebie. Dwa szpony od niej znajdowała się ta samotna roślinka postanowiła, więc tam też wycelować. Chyba nie stanie się nic złego jeśli w nią trafię. Pomyślała i przystąpiła do działania. Najpierw zrobiła wydech, opróżniając całkowicie płuca, by po chwili wciągnąć tyle powietrza ile tylko mogła. Poczuła lekkie mrowienie na końcu gardła i domyśliła się, że jest to ta kumulująca się energia, o której mówiła Mistyczna. Bez najmniejszego wahania wypuścił przed siebie zgromadzoną w sobie moc. Wystrzeliła z niej struga lodu, która doszczętnie zamroziła biedą paproć. Zielona dotąd roślina teraz została pokryta szronem i częściowo śniegiem. Młoda samiczka zaskoczona przyglądała się swemu dziełu. Podeszła bliżej i dotknęła pazurem jednego listka, który pod wpływem jej dotyku skruszył się, a jego kawałki opadły na ziemie, roztapiając się. Czy nie powinna zionąć ogniem? Może coś zrobiła nie tak? Wahała się Strzałka
-Dlaczego to zamarzło? Czy smoki nie zieją ogniem?– zapytała starszą smoczyce, obchodząc lodową paprotkę dookoła, jakby szukając przyczyny tej nietypowej dla samiczki anomalii.

[Mistycznooka]

Strumień jaki wystrzelił z mordki młodej był potężny, bowiem odbicie chłodu poczuła sama Mistyczna a stała trochę dalej za nią. Instynktownie odsunęła nawet łeb do tyłu i wstrzymała oddech. Jakby atak leciał w jej stronę a Mistyk nie miała szans na odbicie go i właśnie pogodziła się ze swym marnym i nieszczęśliwym losem. Nic takiego się na szczęście nie stało a po ataku, nauczycielka sama podeszła do uczennicy, zdając sobie sprawę że ofiarą, która poniosła bohaterska śmierć okazała się.. Paprotka? Chyba. Jakaś roślina bynajmniej, bowiem po rzucie lodem nie była ona już do zidentyfikowania. Pasowałoby też odpowiedzieć na pytanie.
– Niekoniecznie. Dużo zależy od rasy smoka. Jedne zioną ogniem, inne lodem, jeszcze inne plują kwasem a zdarzają się osobniki które nie zioną niczym. Jednak takie zazwyczaj są na coś chore lub utraciły tę umiejętność. – wyjaśniła spokojnie i z uśmiechem. Nie ma co się rozdrabniać, czas na prawdziwy atak!
– Dobrze. Poćwiczyłyśmy sobie na martwych rzeczach.. czas na żywe.. – mówiąc to oddaliła się od niej jakieś dwadzieścia kroków a przed nią pojawiła się maddarowa chmurka, która miała pomóc jej w obronie. Rozstawiła się w
– Atakuj! – rzuciła. Nie mówiła jak. Nie mówiła gdzie. Młoda ma zademonstrować to czego się nauczyła!

[Wieczorna Aura]

Czyli smoki nie zieją tylko ogniem. Teraz wszystko jasne. Dalej przyglądała się zamrożonej roślinie, która zaczęła się już powoli roztapiać. Ciekawe. Pomyślała. Zwróciła się w stronę Mistycznej gdy usłyszała co ta powiedziała. Czas na żywe? No tak przecież mówiła wcześniej, że będę musiała z nią walczyć. Z niepewnością patrzyła jak starsza smoczyca się oddala i wydaje komendę. Wahanie trwało jednak tylko chwilę, gdyż przypomniała sobie, iż w ataku trzeba być śmiałym i skupionym. Odrzuciła na bok swe osobiste rozterki i przystąpiła do wykonywania zadania.
Stanęła przodem do samiczki i zaczęła ustawiać się w odpowiedniej pozycji do ataku. Łapy rozstawiła na szerokość barków i ugięła je w stawach, dzięki czemu była stabilna i się nie przewróci. Ogon uniosła nad ziemie, aby się o niego nie potknąć i by nie przeszkadzał w manewrach. Z tego też powodu trzymała skrzydła mocno przy ciele. Wiedziała, że to jedna z delikatniejszych części ciała i trzeba na nią uważać. Głowę schyliła do domu pyskiem, zasłaniając narażoną na atak szyje. Teraz tylko musiała wybrać jak zaatakuje. Jest wiele możliwości, lecz większość polega na sile, a Strzałka to raczej typ zwinny. Dlatego też postanowiła użyć szponów tak jak to zrobiła na drzewie. Ruszyła niczym strzała na przeciwniczkę i gdy znajdowała się dostatecznie blisko odbiła się od tylnych łap do przodu skacząc niezbyt wysoko, ale tak by się szybko znaleźć przy lewym boku smoczycy Podniosła także lewą łapę do góry i energicznie zamachnęła się na Mistyczną. Rana miała być płytka, podłużna i jak najmniej bolesna. Starała się trafić choć szczerze wątpiła w to, że tak doświadczony smok da się zranić takiemu pisklakowi jak ona.

[Mistycznooka]

Stała tak na rozstawionych szeroko łapach i w pełnym skupieniu oczekiwała na atak uczennicy. Nie naczekała się długo, bowiem Strzałka wydawała się być dosyć zdecydowana. Czyżby wcześniejsze treningi zaszczepiły w niej chociaż trochę więcej pewności siebie? Być może. Kiedy ziemista samiczka wpadła w jej chmurę, Mistyk wiedziała dokładnie gdzie się znajduje i jak zaatakuje.. I widać było że nie wiedziała dokładnie w jakie miejsce chce zaatakować i jakie nacięcie zrobić. Oj niedobrze.
Ugięła łapy mocno w stawach i zniżyła się do ziemi. Opierając ciężar na przednich łapach, wyrzuciła parę tylnych do tyłu i odskoczyła w tył. Przed lądowaniem delikatnie ugięła łapy, by ich sobie nie połamać. Gdy wylądowała znów ustawiła się w pozycji obronnej a jej chmurka trzymała się bez zarzutu.
– Musisz określić gdzie chcesz zadać ranę, konkretne miejsce! Teraz przypuść kolejny atak! – zakrzyknęła radośnie. Ach ta adrenalina!