Dolina Rozpaczy

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

To niemożliwe... Samiec znał jedną drugą tego pyska. Znał też ten głos. Na pewno.
To niemożliwe...
Przecież Arligo go zostawił. Tak jak zostawiła go siostra. Tak jak zostawili go rodzice. Przecież był sam. Stał dłuższą chwilę w osłupieniu, nie będąc w stanie zrobić niczego. Zupełnie jakby się zaciął.
Pamiętał go jakby rozdzielili się wczoraj. Wędrowali razem a on potem gdzieś zniknął. Rozpłynął się w powietrzu bez słowa. Musiał mieć zwidy. To przecież nielogiczne, nieprawdopodobne. Świat jest taki wielki... Nie mogli by się spotkać po raz drugi. Nie w tej dziurze.
Zamrugał kilka krotnie gdy samiec zaczął rozmawiać z... no właśnie. Aiden wytężył wzrok. Percepcję miał ponad przeciętną. Powinien kogoś dostrzec. On jednak widział tylko łyse szarawe skały. Żadnego ruchu, znaku życia. Niczego.
Przeszło mu przez myśl, że jego zmasakrowany przyjaciel oszalał. Co zapewne było prawdą.
Ale...
Aiden miał gdzieś jak wyglądał jego przyjaciel. Nie jest przecież samicą, miał głęboko w poważaniu, jak Arligo wygląda.
A to, że prowadzi dyskusję z kamieniami!? Eh! Nic to! Dla niego może nawet chodzić z ogonem w pysku i śpiewać całe dnie pieśni religijne.
Ogon samca poruszył sie gwałtownie. Zaczął merdać. Jak pisklę. W jego oczach pojawiły się wesołe iskierki.
Aiden skoczył do przodu i stając na tylnych łapach przytulił szyję przyjaciela.
Nie potrafił wydusić z siebie ani słowa.

-Widzisz mówiłem ci....– zwróciłem się ze smutkiem do taty. Aiden mnie nie poznał, tak jak przewidziałem. Ale w sumie, czego miałem się spodziewać? Że zawiesi mi się na szyje? Tak, właściwie to właśnie tak myślałem....
-Oj synku...– tata westchnął smutnie spoglądając na mnie przepraszająco.– Chodź..– wziął mnie pod swe skrzydło i przytulił. Wtuliłem się w niego nie patrząc na swego przyjaciela. To pewnie przez to, że jestem taki ohydny!
-Mówiłeś, że smoki na to nie patrzą.– jęknąłem – Że nie liczy się to, jak wyglądam. Po co mnie tu ciągnąłeś?–]warknąłem prostując się.
-Wiedziałeś, że takie sytuacje będą się zdarzały synku. – tata miał łagodny głos. Patrzył na mnie ze współczuciem- nawet on! Czy tak już będzie zawsze?
-Ale to mój przyjaciel! To znaczy....a nie istotne.– machnąłem łapą. Trzeba było zostać w tej jaskini. Trzeba było dać się zabić Równinnym.
-Znajdziesz nowych. Życie jest wspaniale, nie każdy jest powierzchowny i płytki, są smoki z duszą....– zapewniał mnie potulnie tata. Westchnąłem.
Pociągnął mnie delikatnie, żebym odszedł od Aidena. W tym jednak momencie mój przyjaciel, mój najdroższy, jedyny przyjaciel rzucił się na mnie i przytulił. Stałem jak wmurowany. No tak, teraz zacznie się łaska, litość i udawany smutek.
-Ej...– wyswobodziłem się z jego objęć mocno zdenerwowany.– Nie musisz się do tego zmuszać. Nie potrzebna mi litość.

Udawany smutek?!
Aiden dawno nie był aż tak szczęśliwy!
Arligo nie rozumiał chyba powagi sytuacji. Drzewny wylądował z powrotem na czterech łapach, ale wciąż świdrował wzrokiem oczy przyjaciela. Zupełnie jakby nie zauważał ran. To zachowanie było zupełnie szczere i prawdziwe.
Ciężko jest bowiem żyć smokowi który jest zwierzęciem stadnym w samotności. W małych klatkach bez stymulacji.
– Tobie nie, ale mi tak. – powiedział wesoło powstrzymując całą swoją siłą woli merdający ogon. To nie przystoi tak staremu samcowi.
– Zmuszać? To już nie wolno uściskać przyjaciela w tych smutnych czasach? – zapytał starając się powstrzymać nieco swój wybuch radości. Ah. Stracił kontrolę nad swoimi emocjami. To nie przystoi kłamcy.
Ale czekajcie... coś jest nie halo.
– Gdzieś ty był?! Myślałem, że nie żyjesz! Jak mogłeś zniknąć tak po prostu zniknąć...– pierwsze dwa zdanie były wypowiedziane radośnie jak poprzednie wypowiedzi. {Przy ostatnim Aiden zmrużył oczy i spojrzał na przyjaciela oskarżycielsko.
Czy on miał pojęcie, co to znaczy? Co to znaczy zostać zupełnie sam na świecie?
To były najgorsze księżyce w jego życiu...

Spoglądałem to na tatę to na Aidena. Co się tu na bogów dziej!? Najpierw udaje, że mnie niepamiętna, potem skacze pod niebiosa z radości- cały Aiden.
No cóż, nawet gdybym chciał się gniewać i odejść obrażony, nie umiałbym. Za bardzo brakuje mi przyjaciół. Uśmiechnąłem się więc do starego kumpla. Wiem, że musiałem wyglądać w tym momencie pokracznie- odsłonięte dziąsła, uniesiona warga i zrolowane w fałdy blizny- ale jakoś się tym nie przejąłem.
-Cieszę się, że cię widzę.– powiedziałem uradowany. – Tato, to jest Aiden. Aiden, to jest mój tata.– dokonałem prezentacji, która wcześniej jakoś mi umknęła. Tata uśmiechnął się przyjaźnie do samca i skinął mu łbem.
-Witaj synu.
Dopiero teraz dotarły do mnie słowa Aidena.
-Dlaczego? Co się stało? Jakie smutne czasy?A jak się miewa twoja siostra?– wyrzucałem pytanie za pytaniem. Klapnąłem zadkiem na mokry, zimny śnieg, owinąłem ogon wokół łap i czekałem na relacje przyjaciela.
–Gdzie ja się podziewałem? Przecież to wy mnie zostawiliście!– wykrzyknąłem. Właściwie to nie miałem im tego za złe. Obcy w stadzie- każdy by tak postąpił. -Obudziłem się, a was nie było. – zauważyłem. Pamiętam dobrze ten dzień. Rozgościłem się wygodnie pośród liści wielkiego drzewa, kilka ogonów nad Cienistymi. Miałem wtedy wspaniały widok na wszystko wokół. Gdy się obudziłem obozowisko było puste.– Próbowałem was szukać, ale nie mogłem uchwycić śladu, no a potem..cóż, potem miałem kontakt pierwszego stopnia z Równinnymi.– spróbowałem obrócić wszystko w żart.

Tata nie istniał.
Samiec obrócił łeb w stronę w którą obracał się Arligo. To było jasne jak słońce.
Kątem oka jednak patrzył wciąż na przyjaciela. On wydawał się.. w to wierzyć, że coś tam stoi, że coś do niego mówi. Jego serce ścisnęło się. Chyba rozumiał. Sam był bliski takiego szaleństwa. Samotność to jedna z najgorszych przekleństw dla smoka. Sam był samotny... szkoda, że nie wpadł na taki pomysł wcześniej. Atia być może byłaby ciągle z nim.
Zdecydował na razie nie interweniować. Skinął głową, ni to na potwierdzenie ni to na przywitanie.
– Atia... Atii już ...nie ma.– powiedział a głos załamał mu się przy ostatnich słowach. Tak jego siostry już nie było. Zostawiła go, rozwiała się niczym kurz. Zostawiając go tutaj bez przewodnika, rodziny...
To było nie fair. Bardzo nie fair. Tak bardzo za nią tęsknił. Nic jednak nie mógł zrobić. Zignorował na razie inne pytania. Było ich zbyt dużo. Zbyt dużo aby w jednym monologu wszystko ująć.
Zostawili go?
Ha! Zaklinacz krzyczał że zbliżają się równinni. Aiden zaczął uciekać... myślał, że Arligo podaży za nimi... potem był pościg. Ścigali ich nie mógł zawrócić.
A Arligo dopadli ... Poczuł się winny. Spuścił łeb i popatrzył na niego przepraszająco.
– Przepraszam przyjacielu... Jak to dokładnie się stało? – spytał cicho. Chciał się pomęczyć, pokatować samego siebie.

-Biedaku...– tata podszedł do Aidena i objął go swym skrzydłem na pocieszenie. -To przykre, kiedy ginie ktoś nam bliski...– westchnął smutno. Ja co prawda nie przepadałem za siostrą Aidena, ale jednak, i mnie coś ukłuło w sercu.
-Jak to nie ma?– zapytałem, by wyciągnąć z niego więcej informacji. Nie jest zbyt rozmowny, a to przecież do niego niepodobne. -Równinni?– to słowo mówiło samo za siebie. Wielu moich bliskich spotkał ten los, a jakoś dalej nie mogę do tego przywyknąć.
-Synu...mógłbyś być bardziej delikatny.– pokręcił łbem z dezaprobatą tata.– Przepraszam za niego.
-Tak, masz rację tato, przepraszam. Jeśli nie chcesz, nie musisz opowiadać. – zreflektowałem.
-Ale ty nie masz za co przepraszać!– wykrzyknąłem zdumiony. -Czemu ty miałbyś być winny? To przez moją nieuwagę. Zaatakowali mnie znienacka, nie byłem w stanie się bronić. Byli więksi, mieli przewagę liczebną. Chyba myśleli, że mnie zabili bo zostawili mnie w rowie, to chyba mnie uratowało. Doczołgałem się do jakiejś jaskini i tam lizałem rany. O dziwo odnalazł mnie tam tata.....– próbowałem nadać swemu głosowi wesoły ton. To nie jest coś, o czym warto opowiadać. -Było, minęło. Ważne, że cię znalazłem.– zakończyłem uśmiechając się szczerze. Fajnie znów być blisko przyjaciela, może teraz będzie łatwiej.

Atia... Aiden tęsknił za nią codziennie.
Rano i wieczorem, głównie wtedy, kiedy kładł się spać i budził. Także na polowaniach, kiedy cały czas krążył w tych samych miejscach, wykonując te same, acz przyjemne czynności. Tylko ta przestrzeń. Była tak śmiesznie mała. Nie dało się tam oddychać.
Aiden miał często wrażenie, że się dusi. Nasilało się gdy widział piąty raz to samo drzewo.
Atia... Ciężko było mu o tym mówić, ale uznał, że jego przyjaciel powinien wiedzieć. Usiadł wygodnie na ziemi, owinął łapy ogonem i uniósł dumnie łeb. Wyglądał teraz niemal tak jak Atia.
– Nie, nie równinni, a ci których uznawałem za przyjaciół, rodzinę, stali się przyczyną śmierci mej siostry. Wygnali ją. Zaklinacz i Szyderca. Miała własne zdanie, nie podobało im się to. Uznali ją za bezczelną i zagrozili śmiercią. Ona wybrała jednak śmierć w samotności... Odleciała. – powiedział pewnym głosem, ani razu się nie załamał.
– Przepraszam, za to. Powinien był cię szukać. Odłączyć się od nich aby dołączyć do ciebie. Czy ty widzisz jak mnie potraktowali?! Jak niewolnika! Gdy spróbuje uciec zabiją mnie! Jestem w zasadzce... – nagle zaczął krzyczeć a jego oczy powiększyły się kilkokrotnie, zagościło w nich lekkie szaleństwo.
Po raz pierwszy jego prawdziwe przemyślenia wyszyły na zewnątrz.
Westchnął przeciągle. Znowu stał się smutny... spojrzał przepraszająco na przyjaciela.
– Dobrze, że jesteś. To musiało być koszmarne... Ta samotność prawda? Zostaniesz tutaj na dłużej? – zapytał podnosząc na niego wzrok.
Wszystko w środku go bolało jakby jakieś kolce rozrywały go od środka...

Patrzyłem jak pysk przyjaciela posępnieje. Mogłem jednak nie poruszać bardziej tego tematu. Niepotrzebnie przysparzam u tylko dodatkowego bólu. A sam wiem jak ciężko jest opowiadać o świeżych, jeszcze nie do końca zabliźnionych ranach.
Nie spodziewałem się takiej opowieści. Oczywiście, pamiętam, że Atia była typem buntownika, ale w końcu żyła z tym stadem już jakiś czas, a oni nagle się od niej odwrócili.
-Cóż, pozostała do końca wierna swoim przekonaniom.– westchnąłem ciężko. Żadnemu smokowi nie życzę tego, by umierał w samotności. Wiem jak ciężko jest, gdy nie ma się nikogo, kto pocieszyłby w tych trudnych, ostatnich chwilach życia. Na moje szczęście, odnalazł się tata, który mnie wyciągnął z objęć śmierci, ale gdyby nie on, zapewne konałbym w samotności. -Może gdzieś tam żyje.– powiedziałem spoglądając w kierunku, w którym powinna znajdować się bariera.
Objąłem Aidena -Nie gadaj głupot, to twoje stado! Nie mogłeś zostawić ich, siostry tylko po to, by mnie odnaleźć. Gdybym był bardziej czujny, nie straciłbym was z oczu. -zauważyłem.
Zerknąłem kontem oka na tatę, który odszedł kawałek od nas. Chyba chciał nam dać odrobinę prywatności, bo przysiadł tyłem do nas i nie odzywał się wcale.
-Dlaczego tak uważasz? Przecież to twoja rodzina, jedyna jaka ci została.-zauważyłem. –Nie gadaj głupot, nie zabiliby cię. Jesteś fantastycznym smokiem, zabijając cię splamiliby swój honor.– powiedziałem pewnie, ale słowa przyjaciela mnie przeraziły. Musiało się wydarzyć znacznie więcej, niż tylko zniknięcie Ati. Rzadko kiedy można usłyszeć od Aidena prawdę, tego si nauczyłem, ale teraz nie miałem wątpliwości co do tego, że mówi z głębi siebie. I to jest właśnie najbardziej przerażające.
–Powiedz mi co się działo waszym stadzie odkąd się rozłączyliśmy?– poprosiłem łagodnie.
-Przez pewien czas faktycznie nie było kolorowo, ale potem odnalazł mnie tata i pomógł wrócić do zdrowia. Dzięki niemu tu dotarłem.– wyznałem. Nie chciałem zadręczać przyjaciela swymi troskami. Nagle cofnąłem się w czasie do tych dni w jaskini, kiedy ukrywałem się przed całym światem, kiedy nie miałem ochoty żyć, a wszystko wydawało mi się bezsensu. To moja przeszłość, nie warto zrzucać jej jeszcze na barki Aidena, zwłaszcza, że ma on swoje problemy.

Pozostała do końca wierna swoim przekonaniom.
Samiec prychnął cicho. Głupia śmierć. Umierać za przekonania? Czyż nie życie jest ważniejsze? Czasem warto zgiąć kark... Chociaż. On robił to całe życie i szczęśliwy nie był.
Nie sądził aby jego siostra sobie poradziła. Ogólnie... jaki smok wychowany w stadzie poradzi sobie bez niego?
Nie wierzył w to. Smok to zwierzę stadne.
Samiec nawet nie drgnął gdy piękny go przytulił. Pozwolił na to chociaż nie był do takich gestów przyzwyczajony.
Nikt go w dziecinstwie raczej nie miał czasu przytulać.
– Oni nie są moja rodziną. Zabrali mi wszystko co miałem. Rozumiesz? Wszystko. Wolność, siostrę, dumę i honor. Obdarli mnie z tego jak z skóry. Czy tak właśnie robi rodzina? Jestem niewolnikiem.... istotą która straciła już kkontrolę nad swym życiem.Ja tylko egzystuje wiesz? Myślisz, że oni mają honor? Że Szyderca i Zaklinacz go mają? Nie, oni są jak równinni. Biorą to czego pragną. Nie obchodzi ich niczyje zdanie. Taka jest prawda... Żałuje, że nie poszedłem za tobą... Tak bardzo przepraszam przyjacielu. – powiedział zamykając i zaciskając mocno powieki. Nie potrafił już płakać, a tak bardzo by chciał.
– Cieszę się, że tu jesteś Arligo. – szepnął.
– Co się zdarzyło? Była wojna. Wezwali mnie a potem... odwołali moją walkę. Rozumiesz? Potraktowali mnie jak śmiecia, zrobili sobie pośmiewisko... Tylko jedna... Rozkwit. Ona jest inna wiesz? – zaczął swoją historię.. Powoli.

W dolinie rozpaczy zjawiłam się właśnie ja. Liczyłam na to, że ten sadystyczny gbur załatwił to, co obiecał. Czyli naukę magii. Po śmierci mojego taty w Cieniu nie pojawił się żaden czarodziej. A ja przecież jakoś muszę się nauczyć! Rozejrzał się wokół węsząc i szukając tej Ognistej. Oby tylko nie była taka, jak cała reszta tych dziwnych, zadufanych w sobie leniwych gadów. Jak tak dalej pójdzie, to chyba umrę z nudów! Westchnęłam cicho i usiadłam na ziemi, owijając łapy moim długaśnym ogonkiem.

Nie minęło dużo czasu a na miejscu pojawiła się śnieżnobiała smoczyca. Niegasnąca Iskra, jakby kto pytał. Zatrzymała się ona w bezpiecznej odległości od smoczycy, kiwnąwszy jej na powitanie głową. – Witaj, zwą mnie Niegasnąca Iskra, z Ognia – przedstawiła się, uśmiechając się. Pryz okazji dyskretnie zlustrowała ów pisklę. Lubiła smoczątka, więc – chcąc czy nie chcąc – lubiła je obserwować. Były takie słodkie. – Wiem, że prosiłaś mnie o naukę magii precyzyjnej, więc nie będziemy przedłużać – zaczęła, ponawiając uśmiech. Przyjazny, aczkolwiek i delikatny. – Wiesz coś może o maddarze? Po co nam ona? Gdzie możemy ją znaleźć? Od kogo ją dostaliśmy? O czym powinniśmy pamiętać? – to były pytania pomocnicze vel naprowadzające.

Gdy usłyszałam kroki obróciłam łebek w kierunku, z którego dochodziły. Hmm. Dorosła. Jasne łuski. Wyglądająca na starą. Ta, to chyba ona. No i imię się zgadza. Zaraz, zaraz, jak to było? A, tak. Skinęłam jej łbem na przywitanie. – Kadma z Cienia. – przedstawiłam się. Skoro ta samica mi pomaga, mogę być kulturalna. Wyraz mojego pyszczka zmienił się. Teraz pojawiło się na nim skupienie. – Maddarą jest energią, którą posiadamy w naszych ciałach. Dzięki temu możemy oddziaływać na rzeczywistość. Tworzymy coś, czego nie ma, pomagamy sobie na przykład w przenoszeniu ciężkich rzeczy. Wykorzystujemy ją do tego, aby walczyć, albo ułatwić sobie egzystencję, jak tworzenie kuli światła nocą. Dostaliśmy ją od bogów, konkretniej od Naranlei. Mamy ją nie tylko my, ale i inne stworzenia, jak chociażby jednorożce. – wyjaśniłam, oblizując moje białe, ostre kły i żółte gadzie wargi.

Skinęła, z uśmiechem, głowa. Krótko, ale na temat. – A co z moim ostatnim pytaniem? – zagadnęła wesoło, mrugnąwszy do Kadmy, i na wszelki wypadek powtarzając ów pytanie. W końcu, tyle ich było, że nie sposób czegoś nie przeoczyć. – O czym powinniśmy pamiętać korzystając magii? – na to pytanie można było odpowiedzieć dwojako, ale tylko na jedną odpowiedź czekała ognista. Na drugą, przyjdzie pora.

Zmrużyłam lekko ślepia. O czym należy pamiętać? O tym mi nikt jeszcze nie mówił! Przez chwilę milczałam rozmyślając nad odpowiedzią na to pytanie. – Żeby nie przesadzać i nie zatracić się w magii? – było to raczej pytanie aniżeli odpowiedź. Spojrzałam na Iskrę uważnie.

Pokręciła przecząco łbem, ale z uśmiechem. – Owszem, to jest ważne, ale nie każdy czarodziej musi być wyciszony, rozluźniony a także posiadać "czysty" umysł – objaśniła, po czym kontynuowała dalej. – W magii, obojętnie jakiego rodzaju, należy pamiętać o szczegółach. Bez nich, twój twór może się nie pojawić lub pojawi się, ale nie tak silny i nie tak wyraźny, jakbyś chciała – dokończyła, dając smoczątku nieco czasu na przyswojenie sobie ów informacji. – No dobrze, teorię mamy za sobą, pora na praktykę. – mrugnęła do pisklęcia, a potem, potem zadała po prostu pierwsze polecenie. – Wycisz się, usuń zbędne myśli i emocje ze swojego umysły, skup się na pracy swoich organów. Płuc i serca ...

No dobra. Coś mi się tu nie zgadzało. Ale nie zamierzałam się z nią sprzeczać. W końcu moje informacje pochodzą z tego, co udało mi się wydobyć od innych smoków, albo co usłyszałam przypadkiem. Kiwnęłam lekko łbem i odetchnęłam głęboko. Przestałam myśleć o tym, co zbędne, czyli o zemście na Antrasmerze, chęci zdobycia futra Lodowego siłą, pragnieniu pokonania Uśmiechu i tych takich innych. Mój umysł był jak ocean, spokojny, niczym niezmącony. Oddychałam głęboko, powoli, aby tlen zawarty w powietrzu rozszedł się po moim ciele dzięki krwi, która we mnie płynęła. Słyszałam bicie swojego serca, czułam, jak moja klatka piersiowa unosi się i opada. W pewnym momencie na moim pyszczku pojawił się delikatny, nieco błogi uśmiech, gdy weszłam w stan całkowitego skupienia i wyciszenia.

Odczekala chwile, a po tej chwili preszla dalej. – A teraz wyobraz sobie jakis twor. Obojetnie co. Piorko, kamien, kule ... Nie liczy sie to co wymyslisz, ale jak to sobie wyobrazisz. Niemniej jednak, to musi byc dokladny obraz. Szerokosc, dlugosc, miejsce umieszczenia – czyli gdzie ma sie pojawic, na jakiej wysokosci i odleglosci, fakture – kamien moze byc chropowaty czy gladki, piorko – albo miekkie, mech, albo z wyraznie zaznaczona dudka, ktora jest twarda, a piora niewielkie. powinnas uwzglednic takze ciezar ciala, lsnienienie, twardosc ...– objasnila to, co chdziala widziec w swoim tworze. – Do dziela ...

Nie skinęłam łebkiem ani nic. Przyjęłam to do wiadomości i zaczęłam sobie wyobrażać. W moim łebku pojawił się obraz kępki futra. W dotyku miękka, delikatniejsza niż śnieg po którym od tylu księżyców stąpam. Miało to byś białe futro, które gdzieniegdzie miało ciemniejsze prążki. Zapach, który się z niego unosił był słabo wyczuwalny, ale przy dokładniejszej analizie okazałoby się, że ta niewielka kępka futra należała do wilka. Kępka futra miała jakieś trzy na cztery łuski i miała leżeć kilka pazurów przed moimi łapami. Upewniłam się, że jest wszystko. Wygląd, faktura, kolor, gdzie ma się pojawić, a także zapach. Zmrużyłam nieco ślepka, wytężając swoją wyobraźnię i umysł, aby wszystko było jak należy. Gdy doszłam do wniosku, że jest jak trzeba, skinęłam lekko łebkiem i uniosłam wzrok na Iskrę.

Gdy tylko dostrzegła kiwnięcie łbem, od razu dodała. Bez czekania. Im szybciej zakończą, tym szybciej, być może, Kadma dostanie dorosłą rangę. – A teraz zaczerpnij odrobinę źródła ze swojej maddary. Jak już wiesz, znajduje się ona w naszych ciałach, więc nie będziesz miała żadnego problemu z jej odnalezieniem. Kieruj się ciepłem lub czymś, co będzie widoczne tylko dla Ciebie. I znane również, bo nasza mana bardzo często odzwierciedla nasze usposobienie. Na koniec, kiedy będziesz już trzymała maddarę w garści, przelej ją do swojego wyobrażenia. – zrobiła krótką przerwę, a potem dodała coś jeszcze od siebie. – Boskiej części powinno się brać tyle, ile potrzebuje się do wizualizacji. Twór skomplikowany będzie jej potrzebował dużo, twór mniej szczegółowy, znacznie mniej

Tym razem skinęłam lekko łebkiem. Odetchnęłam głęboko, cały czas mając w umyśle obraz kępki wilczego futra. Oddychałam spokojnie, szukając tego, co znajome i ciepłe. Trochę mi to zajęło, bowiem nie wiedziałam czego się spodziewać. W końcu udało mi się. Moja chęć dbania o to, co zostawił mój tata doprowadziła mnie do źródła magii wewnątrz mnie. Uniosłam lekko kąciki pyska i zaczerpnęłam trochę tej energii, aby tchnąć ją w swoje wyobrażenie, aby to mogło się pojawić. Nie brałam za dużo, mając na uwadze słowa mojej nauczycielki magii. Tyle, żeby wystarczyło. Co za dużo, to niezdrowo.

Kiedy pojawił się twór smoczycy, skinęła głową. No bo co ona miała niby zrobić? Nie potwierdzić, dobrze wykonanego ćwiczenia? Nie, to nie w jej stylu. – To teraz, proszę, wpraw swój twór w ruch. Po prostu wyobraź go sobie w ruchy. Jeśli ma się kręcić wokół własnej osi, to musisz mu nadać taką komendę. Jeśli ma zataczać jakiś okrąg, to najpierw musisz go sobie wyobrazić. Najlepiej, a przynajmniej dla mnie, jest wyobrażenie sobie orbity, po której będzie się poruszać ów twór. – objaśniła, wlepiając – ale nie nachalnie – wzrok w iluzję. Ciekawe co młoda wymyśli.

Smoki Wolnych Stad

Dolina Rozpaczy

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu