Dolina Rozpaczy

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kiedy pojawił się twór smoczycy, skinęła głową. No bo co ona miała niby zrobić? Nie potwierdzić, dobrze wykonanego ćwiczenia? Nie, to nie w jej stylu. – To teraz, proszę, wpraw swój twór w ruch. Po prostu wyobraź go sobie w ruchy. Jeśli ma się kręcić wokół własnej osi, to musisz mu nadać taką komendę. Jeśli ma zataczać jakiś okrąg, to najpierw musisz go sobie wyobrazić. Najlepiej, a przynajmniej dla mnie, jest wyobrażenie sobie orbity, po której będzie się poruszać ów twór. – objaśniła, wlepiając – ale nie nachalnie – wzrok w iluzję. Ciekawe co młoda wymyśli.

Zmrużyłam lekko moje błękitne ślepka, w których błyszczało zadowolenie. Udało mi się! Starałam się jednak nie zdekoncentrować, żeby wszystkiego nie popsuć. Pilnowałam wszystkich właściwości mojego tworu by teraz dodać do niego coś jeszcze. Tym razem był to ruch. W mojej wyobraźni kępka futra wzniosła się trochę, a poszczególne nitki futerka targane były przez wiatr we wszystkie strony. W moim umyśle kępka futra miała wznieść się na wysokość kilku łusek, ale tak, aby wyglądało to naturalnie. Po osiągnięciu szczytu miała łagodnie opaść, by spocząć na śniegu, po czym znowu zostać wzniesiona przez "wiatr", a tak naprawdę przez moją magię. Odetchnęłam głęboko i zaczerpnęłam trochę magii, po czym tchnęłam ją w to wyobrażenie, czekając na efekty.

I tak się też stało. Kępka sierści najpierw wzniosła się w powietrze, a potem opadła w dół. Zgodnie z prawem grawitacji. – To na koniec, przemień ją, proszę, w coś innego. Co tylko chcesz ... – poleciła na koniec. Nigdy nie prowadziła długich nauk, obojętnie przy jakiej umiejętności, więc i ta – zgodnie z zasadą – długa być nie mogła.

//Raport po odpisie ...

Moje ślepka lekko się zmrużyły. W co ja mogę zamienić kępkę futra? To trudne! Mimo to pozostałam w pełnym skupieniu, nie chcąc zrobić sobie czegoś... niefajnego. Tak, to świetne określenie. Dlatego też przez krótką chwilę się namyślałam, po czym zabrałam się do pracy. W moim umyśle kępka sierści zmieniła swój kształt, jakby scalając się i wydłużając. Po chwili zamiast masy bezładnego futra w moje wyobraźni widniał obraz białego pióra, trochę większego niż te naturalne. Na końcach były ciemnoszare paski. Pióro było delikatne, a jednocześnie wytrzymałe. Długie na jakieś trzy łuski i w najszerszym miejscu szerokie na niecałą jedną. Miękkie w dotyku, poza swoim "stelażem", o delikatnej wilczej woni. Zaczerpnęłam maddary z mojego źródła, po czym tchnęłam jej trochę w to wyobrażenie. Chciałam, aby nie było to nagłe przejście, a delikatna zmiana z masy futra w ładne, zgrabne pióro.

I jak powiedziała, tak i zrobiła. Zakończyła naukę. – Znając MP możesz spokojnie tworzyć twory, które albo będą kogoś ranić albo Cię bronić – skwitowała z uśmiechem. – I to właśnie będziemy robić na tej lekcji. I atakować i się bronić – dokończyła, owijając się ogonem. Cóż, troszkę zmarzła, tylko mówiąc i mówiąc, więc musiała się nieco rozgrzać. A ogon? Był akurat w sam raz. – O MA i MO nie będę Ci mówić, bo definicja ów umiejętności jest dość logiczne, dlatego też skupimy się na tym co jest najważniejsze. na kształtach, które mogą Cię obronić. Na sposobach lub kształtach, które będziesz posyłać na przeciwnika. No i na tym, co jest najważniejsze w tych umiejętnościach – zakomunikowała, mierząc adeptkę badawczym wzrokiem. Ma zadać pytanie czy też Złota sama wyjdzie z inicjatywą? Hm. Chyba skorzystamy z pierwszej opcji – Mój komentarz możesz potraktować jak pytania – odparła rozbawiona. Cała NI.

Skinęłam lekko łbem, neutralizując twór, który stworzyłam na potrzeby pierwszej lekcji. Jak mogę się bronić? Jak mogę atakować? Zmrużyłam lekko moje błękitne ślepka. – Atakować mogę właściwie wszystkim. O ile nadam odpowiednie cechy mojemu atakowi. – odparłam, unosząc kąciki pyska w uśmiechu. Ale takim normalnym. – Może to być coś ognistego, coś z lodu, pokrytego kwasem, pnącza, a nawet zwykły głaz, który jeśli spadnie na przeciwnika, to wyrządzi mu krzywdę. – dodałam, wzruszając lekko barkami. No tak. O ile nadam odpowiednie właściwości zwykłej kulce, to i ona może być atakiem. – Jeśli chodzi o obronę, to podobnie. Można wysłać coś, co zneutralizuje atak, na przykład kulę ognia przeciwko kuli wody czy lodu. Albo stworzyć tarczę lub barierę. Niewielka, który pokryje tylko zagrożony fragment ciała, albo kopuła, która pokryje mnie całą. Kamienna ściana przed atakiem pazurów wojownika. Grunt to odpowiednie cechy. – oblizałam moje gadzie wargi, bo troszkę się nagadałam. Rzadko mówię aż tyle, więc to taka, hmm, odmiana.

Przytaknęła głową. – Właśnie. Atak zależy od twojej wyobraźni. Mgła, linki, obręcze ... to tylko ułamek tego co siedzi w twojej głowie – do reszty nie mogła się przyczepić, więc skinęła głową. Co prawda była jeszcze bańka, ale kopuła jest jej połową, więc nie trzeba o tym mówić. Samo przyjdzie do głowy w odpowiednim miejscu. – Tak, najważniejsza jest dokładność. i nadanie jej odpowiedniego celu. Nie wystarczy samo nakreślenie, że ogień jest zimny albo gorący, bo on, owszem, i będzie gorący, ale co ma się stać po kontakcie twojego czaru z ciałem przeciwnika? To również jest ważne. Maddara nie myśli, jest prymitywna, więc trzeba ją, po prostu, odpowiednio naprowadzić. Druga bardzo ważna rzecz to zaskoczenie. Im twój atak znajduje się blisko "ofiary" tym trudniej go zobaczyć. I się obronić, bo liczą się sekundy. Jeśli jakiś twór będzie leciał od siebie, a będziesz stać, dajmy na to, 2 ogony od przeciwnika, to nie trudno będzie się obronić. Ot, zwykła tarcza, oddalona od Ciebie o kilka łusek, doskonale się sprawdzi – objaśniła, ale nie można było powiedzieć, że się rozgadała. Bo się nie rozgadała, niestety. na ten temat potrafiła mówić i mówić. – Ok. Teoria za nami, więc pora na praktykę – po krótkiej przerwie kontynuowała – Stwórz, proszę, coś z ogniem, a potem to COŚ puść na mnie. To znaczy zaatakuj mnie. Zobaczymy jak Ci pójdzie pierwszy atak ...Pierwszy raz jest najtrudniejszy.

Skinęłam lekko łbem, przyjmując do wiadomości słowa Iskry. Zapamiętałam to, co mówiła, żeby móc to w przyszłości wykorzystać. W końcu to doświadczona czarodziejka, a ja dopiero się uczę. Coś z ogniem, tak? Przez chwilę w moim umyśle była pustka. Oddychałam spokojnie, żeby się skupić. W moim umyśle pojawiły się drobne kulki, które nie były jednak zwykłymi kulkami. Były to ogniste kulki o średnicy niecałego szpona. Było ich mnóstwo, ulokowane kilka łusek na Niegasnącą. Miały na nią spaść, będąc w pełnej prędkości. Miały trafić zarówno w jej łeb, jak i skrzydła, szyję czy ogon. Po prostu spaść na nią jak... jak grad ognistych kulek. W kontakcie z ciałem Iskry miały ją dotkliwie poparzyć. Ale poparzyć tylko ją. Jeśli spadłyby w śnieg, po prostu by w nim wylądowały i się zgasiły. Upewniłam się, że wszystko jest jak trzeba, po czym tchnęłam trochę magii w swój twór upewniając się, że pojawi się już w ruchu, aby dać nauczycielce jak najmniej czasu na reakcję.

Cóż, chyba Złota zapomniała, że przy obecnej pogodzie, twory z ognia – bez wyraźnej komendy "Nie gaśnij pod wpływem zimna lub wiatru" mogą za szybko, zniknąć. Choć tu była dolina, i tak nie sposób było nie wyczuć porywistego, zimnego, wiatru. Na szczęście, adeptka przemyślała swój atak – bo stworzyła atak blisko jej łusek – więc coś tam ją by poparzyło. Ale nie poparzyło, bo kule wpadły na jej tarczę. I zostały zneutralizowane. Jej tarcza była z wody. A raczej nie tarcza ale osłonka, ale co tam. Bariera w końcu. – Tworząc atak miej od czasu do czasu na uwadze warunki pogodowe – podpowiedziała, mrugając do ZŁ. – A teraz broń się. Tarczą. – w kierunku adeptki zmierzał kolec. Ognisty kolec, i odporny na warunki pogodowe. Zmierzał on w pierś smoczycy. Gdzieś na środek jej ciała – piersi. Ogień, jak to ogień, miał poparzyć. Więcej niż lekko i mniej niż mocno.

Jedynie krótkie mrugnięcie ślepiami było moją reakcją na słowa nauczycielki. Ale z pewnością miałam je na uwadze. Nie dane mi jednak było zbyt długie roztrząsanie tej sprawy, bowiem już po chwili w moją stronę leciał ognisty kolec. Tarczą. Co by tu... Nie minęło wiele czasu, ledwie jedno uderzenie serca, gdy w moim umyśle pojawił się obraz obrony. Była to tarcza w kształcie elipsy przypominającej spłaszczone smocze jajo. Miała znajdować się kilka łusek od mojego ciała, dokładnie na drodze kolca tak, aby ten uderzył w jej środek. Moja tarcza była stworzona z wody. Ale tylko od strony kolca. Woda, którą pokryta była tarcza miała mieć grubość mniej więcej pazura i utrzymywać swój kształt oczywiście ani nie zamarzać. Po tym, jak kolec by w nią uderzył woda miała go oblać, gasząc płomienie, a w najgorszym razie po prostu zatrzymać w sobie, bowiem ta woda miała nieco gęstszą konsystencję niż normalnie. Od drugiej strony był lód, który w razie czego miał zatrzymać w sobie kolec. Nie pęknąć, nie roztopić się ani nic. Było to raczej wzmocnienie tej gęstej, wodnej tarczy. Aż dziwne, że to wyobrażenie zajęło mi tak krótką chwilę. Miałam nadzieję, że ilość maddary którą tchnęłam będzie wystarczająca, i że moje wyobrażenie będzie odpowiednie.

Gesta woda? A to ciekawe doswiadczenie, ale na starosc mozna sie czegos dowiedziec. I byc pozytywnie zaskoczonym. Obrona u Zlotej Luski zdala swoj egzamin, ale i tu takze miala male ale. Ale tym razem sie nie odezwala. Woda przewaznie jest w poziomie, ale w pionie splywa w dol. Wodospady to inna bajka, bo wodospad bbez wody moze istniec. Woda bez wodospadu juz nie. No bo kto widzial wode splywajaca w dol przez jakis tworow pomocniczych? Sopli .. – Zaatakuj mnie, prosze , lodem – byl ogien, to teraz trzeba przetestowac lod.

Wyraz mojego pyska się nie zmienił, ale w duchu czułam satysfakcję. Udało mi się! No, ale z drugiej strony, czy należy się temu dziwić? Jak widać maddara jest wprost dla mnie stworzona. Może mam to po tacie? Tak czy siak, należy się skupić na nauce. Lód. W moim umyśle pojawił się obraz ataku. Kilka drobnych, lodowych igiełek. Były długie na jeden szpon i stosunkowo cienkie, ale ostre i wytrzymałe, pomimo kruchości lodu. Ich zadaniem było wbić się w łuski Niegasnącej. Miały pojawić się kilka łusek od szyi smoczycy, w półkolu, by zaatakować właśnie nasadę szyi samicy. Wyobraziłam sobie, że mają się pojawić już w ruchu, żeby dodać element zaskoczenia. Miały się wbić w ciało Iskry i zamrozić jej tkanki dzięki temu, że chłód się rozchodził od nich. Wbić, nie złamać i zadziałać. Tchnęłam trochę maddary i czekałam.

Twory Złotej Łuski spotkały się z jej tarczą. Tym razem niewidzialną. I kamienną, albo diamentową, słysząc po zderzeniu a także – po późniejszym – skruszeniu się. Chociaż, z racji, że atak adeptki znajdował się blisko jej łusek, tarcza to nie mogła być. Raczej osłonka. – Obrona! – krzyknęła, ale nie za głośno, materializując tuż przy łapie (prawej, przedniej łapie) lodową obręcz. Oczywiście, ów lód posiadał wszystkie właściwości normalnego lodu, ale kolorem tylko od niego odstawał. Być mocno niebieski. Jak jej wcześniejsze łuski. Jej obręcz miała się zacisnąć, ale nie za mocno (nie chciała niczego adeptce odcinać), bo to właśnie lód miał odgrywać tu największe skrzypce. Łuski smoczycy miały zostać przymrożone.

Iskra nie musiała mi mówić, że mam się bronić. Zauważyłam już jakie ma metody. Ale to z pewnością była wskazówka. Poczułam zawirowania maddary i w jedno uderzenie serca miałam w umyśle gotowy obraz obrony. Była to osłonka owinięta wokół mojej prawej przedniej łapy tak, aby obręcz musiała się zacisnąć najpierw na niej. Od wewnętrznej strony miękka jak wilcze futro, z zewnętrznej zaś pokryta płomieniami, które nie parzyły ani mnie, ani wewnętrznej strony osłonki, nie gasły ani nie zmieniały swojego położenia. Ich zadaniem było stopić lodową obręcz, aby ta nie zagrażała mojej łapie. Osłonka miała jakieś trzy pazury szerokości, aby nie być ani za dużą, ani za małą. Tchnęłam trochę swojej maddary w to wyobrażenie, licząc na to, że o niczym nie zapomniałam i że wyjdzie jak należy.

Oj, wyszło, wyszło. Zreszta, czemu miało nie wyjść, skoro zamysł był poprawny? No właśnie. – Atak pnączami, ale bez przejmowania korzeni roślin pod ziemią – zarządziła. Coś takie, i zajmowało czas i było czasochłonne. Poślij maddarę w dół, znajdź korzenie drzew, krzewów albo i samych roślin, przejmij, wyciągnij na zewnątrz ... Za dużo zabawy. Sama zaś okryła się osłonkę, ale jeszcze nie nadawała swojej barierze żadnych konkretnych właściwości. na to przyjdzie pora.

W ogóle nie przyszłoby mi to przez myśl. Przejmować kontrolę nad korzeniami? Phi! Pokrzepiona tym sukcesem skupiłam się na ataku. W moim umyśle pojawił się obraz sześciu pnączy. Wyglądały jak normalne, drewniane pnącza, były jednak znacznie bardziej wytrzymałe i elastyczne. Miały wybić się na powierzchnię w sześciu różnych miejscach tak, aby miały jak najkrótszą drogę do poszczególnych łap, ogona i pyska czarodziejki. Miały się owinąć wokół wymienionych części ciała i zacisnąć. Uścisk miał być naprawdę silny, aby wręcz skruszyć kości. Pnącza były elastyczne, ale nie można ich było poszerzyć i wyjąć kończyny. Drewniane, ale nie takie łamliwe jak normalne drewno. Odetchnęłam głęboko i dodałam jeszcze jedną właściwość. Odporność na płomienie. Pnącza miały wyskoczyć w stronę Iskry spod śniegu, opleść jej łapy, ogon i pysk, po czym zacisnąć się i zatrzymać ją w miejscu. Tchnęłam trochę mojej magii i czekałam.

Pech! A ona chciała właśnie skorzystać z płomieni. Cóż za ironia losu, ale i jest kilka, na szczęście, substancji z których mogła skorzystać. Na przykład taki lód. I to właśnie z tego skorzystała. Na swojej powłoce umieściła lód, bardzo zimny, ale jej samej nie robiący krzywdy. No i otoczeniu również. – To ostania obrona – zakomunikowała, ponawiając atak Złotej. Tyle, że jej pnącza były odporne na temperaturę – i ma ta zimną i tą gorącą. Jej twory miały otoczyć pysk, łapy i ogon smoczycy.

//po odpisie raporcik :P

Kiwnęłam lekko łebkiem, koncentrując się na zadaniu. Skoro nie ogień i nie lód, to może kwas? Tak. To chyba będzie dobre. Wyobraziłam sobie, jak na pnączach, które stworzyła Iskra, pojawia się delikatna mgiełka, która na nich osiada. W zetknięciu z pnączami zmieniała się ona w kwas, który miał je po prostu zniszczyć. Kwas nie robił krzywdy ani mnie, ani otoczeniu. Zarówno w formie mgiełki jak i w tej właściwej, niszczącej formie. W końcu nie chciałabym skończyć bez połowy pyska! Uważałam na to, aby kwas nie mógł się zamrozić, bo to by było po prostu głupie. Nie miał zapachu, a konsystencją przypominał błoto, jeśli można przyrównać kwas do błota. Odetchnęłam głęboko i tchnęłam w swoje wyobrażenie trochę magii, na tyle, aby się pojawiło, ale niezbyt dużo, bo jak Niegasnąca wspominała, nie należy przesadzać. W żadną stronę.

Cóż, z jej pnączy nie pozostało już nich, nawet ani drobinka, więc ta skinęła tylko głową. Skinęła głową, ale z uśmiechem mówiącym: "Bardzo dobrze" – czyli, po prostu, zadowolonym. – Z podstaw magii to tyle – odparła, przyglądając się ciekawie smoczycy. Wybierze coś jeszcze, czy to będzie pożegnanie? Choć i tak jej spojrzenie niosło przesłanie" Coś jeszcze"?

Kąciki mojego pyska uniosły się w uśmiechu, takim szczerym, prawdziwym i wyrażającym moje zadowolenie. Zapewne ku zaskoczeniu tych, którzy mnie znają, skinęłam łbem tej samicy. – Dziękuję za pomoc. Jeśli masz chwilę czasu, chciałam jeszcze prosić o przekazanie mi podstaw skradania i śledzenia. Niektórzy łowcy są zbyt leniwi, aby uczyć innych. – ostatnie zdanie wypowiedziałam w dość nieprzyjemny sposób, nieco kpiący, nieco poirytowany, a przede wszystkim, jakby znudzony. Przyglądałam się Niegasnącej z zaciekawieniem widocznym w moim ślepiach. Czy się zgodzi? W sumie jest fajna.

Niegasnaca, wysluchawszy prosbycienistej, nie zastanawiala sie dluga. I tak nie miala co robic. Jej Stado nie bylo duze, ale czesc nauk mogla wziasc na siebie. Spokojnie mogla uczyc innych, no ale nie uczyla, bo nie bylo kogos. Smutne ale prawdziwe? A inne stada? O dziwo wybieraja innych nauczycieli, ktorzy albo odchodza, albo zdychaja, albo porostu przerywaja nauke. – Dobrze. W takim razie zaczniemy od sledzenia. Czemu? Bo nim upolujesz zwierzyne najpierw ja musisz znalezc – zaproponowala usmiechajac sie. – Co to jest sledzenie, chyba, kazdy wie. To po prostu podazanie za jakims sladem, o ile go mamy, lub jesli go nie mamy szukanie go – pytanie o definicje uwazala za niezbyt madre, ale i ona, aby pomeczyc swojego ucznia, czasami je zadawala. Ale starala sie rzadko. Skradanie to skradanie – to czegos/kogos trzeba soe podkrasc.Kamuflaz, kamuflujesz sie/maskujesz. Proste! – Hm, to co jest najwazniejsze w sledzeniu? – coz, chodzilo jej raczej orzeczowniki, ale czy smoki znaja takie akurat pojecia?

Smoki Wolnych Stad

Dolina Rozpaczy

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu