Cichy Wąwóz

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oh, po raz kolejny pisklę przywódcy. Zaczynałam być pewna, że w każdym z tutejszych stad zdecydowana większość piskląt należy do jakiejś pary u szczytu stadnej hierarchii.
– Dobrze Cię poznać Etain – oznajmiłam, uśmiechając się przyjaźnie. – Wiesz, ja... zwiedzam tereny. Jestem tutaj od niedawna. To znaczy... nie wyklułam się tutaj.
Przysiadłam na ziemi podobnie jak młodsza samiczka, przyglądając się jej z zaciekawieniem. No cóż, nie różniła się jakoś szczególnie od pozostałych młodych smoków. Wyobrażałam sobie wszystkich członków Cienia jako trudnych do zauważenia, podkradających się znienacka do innych smoków albo obserwujących z daleka, z cienia. Jednakże Etain nie spełniała żadnych moich przypuszczeń. Była otwarta i lubiła rozmawiać.
– Ah, czyli nie jesteś jeszcze adeptem? – zapytałam zainteresowana, czy może przypadkiem to stado nie nadaje imion według jakiejś innej reguły.

Niewinna Łuska była całkiem miła; fajnie się z nią rozmawiało. Etain była zadowolona, że znalazła nową znajomą. Nie znała właściwie nikogo ze Stada Ziemi, więc było to dla niej całkiem nowe doświadczenie.
– Tak, jeszcze nie jestem Adeptem. Reguły nadawania imion są u nas takie same – odparła z uśmiechem na pytanie. Swoją drogą, była ciekawa, kiedy będzie ceremonia na której zostanie Adeptką, w końcu miała już 11 księżyców. – Ja też wybrałam się tu, żeby zwiedzić teren, ewentualnie myślałam żeby się czegoś sama nauczyć – wyznała i rozejrzała się wokół. – Szczerze mówiąc trochę mroczne to miejsce. Już rozumiem, czemu tak mało smoków tu przychodzi – stwierdziła.

– Pewnie w lecie jest gorzej... Wyobraź sobie, jakby te wszystkie drzewa miały liście. Byłoby tutaj strasznie ciemno. I strasznie... strasznie – zaśmiałam się z powodu nieplanowanego powtórzenia. – Ah, to pewnie już niedługo zostaniesz adeptką. Jak chcesz, to mogę ci pomóc w nauce... Co potrzebujesz umieć, żeby dostać rangę?
Usadowiłam się wygodnie, patrząc na potencjalną uczennicę. Ah, no cóż. Bycie piastunem zostaje z tobą nawet w czasie wolnym. Kiedy spotykasz obce pisklę, w środku lasu.
– Na jaką rangę chcesz się uczyć? Uzdrowiciel? Łowca? Czarodziej? – pytałam zainteresowana. Pominęłam piastuna, żadne pisklę nie odczytywało tej funkcji jako interesującą. I wojownika. Błagam, niech to nie będzie kolejna wojowniczka. Ile jeszcze samiczek będą zmuszać do okładania się z samcami na arenach.

– Hmm... Szczerze mówiąc, ciągle nie mogę się zdecydować pomiędzy Łowcą i Czarodziejem – wyznała. – Ale wydaje mi się, że będę się szkolić na Czarodzieja. Maddara mnie fascynuje – uśmiechnęła się. – To bardzo miłe, że chcesz mnie czegoś nauczyć. Kiedy planowałam się czegoś sama nauczyć, myślałam o Skradaniu. Ale czy na pewno to nie będzie kłopot? – zaniepokoiła się lekko. Przecież nie może robić kłopotów innym! Szczególnie kiedy dopiero co ich poznała. Może popełniła gafę, tak szybko prosząc o przysługę... Jej lodowato błękitne ślepka błysnęły z niepokojem i uśmiechnęła się z zakłopotaniem.
Poruszyła ogonem w prawo i w lewo, znacząc w śniegu znak. Przechyliła główkę w lewo, czekając na odpowiedź.

– Hmm... a nie wolałabyś nauczyć się lepiej biegać albo skakać? – zapytałam trochę zażenowana. – Wiesz, ja nie jestem najlepsza w polowaniu i chyba nie powinnam nikogo uczyć jak się skradać...
Mój ogon opadł smętnie na ziemię, a ja spojrzałam przepraszająco na samiczkę.
– Ah, czarodziej? – poruszyłam zaintrygowana jednym z szpiczastych uszu. – Myślę że czarowanie jest bardzo ważne dla wszystkich smoków, a szczególnie samic... Bez niego bym sobie nie mogła poradzić. Nie jeden raz mnie uratowało.

– Biegania i skakania uczę się już z inną osobą – odparła przepraszająco Etain na propozycje. – Może w takim razie mogłabyś nauczyć mnie Wiedzy albo Mediacji? Tych umiejętności też mi brakuje.
Spojrzała z nadzieją na Niewinną. Bardzo chętnie nauczyłaby się czegoś nowego.
– Naprawdę? – gdy samiczka usłyszała, co smoczyca mówi o magii, nadstawiła uszy. O i le wcześniej nie była do końca zdecydowana, którą ścieżkę wybrać, teraz była prawie pewna. Trzeba będzie popytać jeszcze innych o opinie, pomyślała. Uśmiechnęła się do Niewinnej i owinęła ogon wokół łap, czekając na odpowiedź na pierwsze pytanie.

/przepraszam za długą nieobecność/

Dodano 2017-04-15, 1609
//moja poprzednia fabuła tutaj umarła, więc myślę że może być D

Ametystowa przybyła do Wąwozu i rozejrzała się dookoła. Odkąd była tu ostatnim razem, minęło trochę czasu; drzewa nie wyglądały już tak okropnie jak w zimie. Teraz były obsypane liśćmi, które szeleściły lekko, poruszane podmuchami wiatru.
Usiadła i wpatrzyła się przed siebie. Nie wiedziała właściwie, po co tu przyszła; może była po prostu zmęczona całym napięciem w stadzie, dotyczącym tej całej wojny. Ona osobiście uważała, że pałanie nienawiścią do każdego smoka z Wody i Ognia było bezcelowe; owszem, na śmierć zasługiwali ci, którzy zaatakowali Kalinę, którą Etain bardzo kochała, ale inni wykonywali tylko rozkazy przywódców. Może w głębi duszy nie chcieli walki...?
Wiatr owionął jej pysk, więc zamknęła oczy i z zadowoleniem pozostała w tej pozycji. Jej myśli zbiegły na inne tory. Było jej szkoda, że nauczyła się tak mało. Wszyscy byli ostatnio tak zajęci, że nie wypadało jej prosić o nauki. Chciałaby nauczyć się więcej... Na przykład skradania albo kamuflażu. Na pewno by jej się to przydało.

Kryształowa z zwinnie poruszała się po niebie robiąc to beczkę to po prostu ostro zakręcając. Co jakiś czas kryła się w chmurach i wylatywała z nich cała przemoczona. Prychnęła niezadowolona i zapikowała w dół chcąc osuszyć się z całej wody. Będąc już suchą i blisko ziemi rozłożyła skrzydła na pełną rozpiętość i wylądowała z gracją. Rozejrzała się dookoła. Było nawet ładnie a na pewno ładniej niż kiedy była zima bo niby jakie miejsce gdzie jest tyle drzew a nie mają liści ładnie wygląda? Zauważyła też samice która pachniała cieniem. Uśmiechnęła się lekko i podeszła do niej. Ta pewnie usłyszała już szum skrzydeł.
-Witaj- Powiedziała przyjaźnie szczerząc ząbki. Samica była ładna miała miłe dla oka jasne kolory. Wyglądała także na starszą od niej ze względu na wzrost i masę ciała. Nie że samica była gruba.
-Co tutaj robisz sama? Jeszcze mógłby ci zrobić krzywdę jakiś zły wodniak- Spytała radosnym tonem głosu. Nie miała nic do cienistych tylko do Niewidocznego którego nie widziała naprawdę długi okres czasu czego bynajmniej nie żałowała.

Słysząc szum skrzydeł, Etain otworzyła oczy i rozejrzała się. Niedaleko niej wylądowała jakaś smoczyca i właśnie szła w jej stronę. Ametystowa podniosła się, będąc w każdej chwili gotową do lotu. Ostrożności nigdy dość.
– Witaj. Nie obawiam się zbytnio Wodnych – odparła dość przyjaźnie na powitanie samicy, robiąc krok w jej stronę. Pachniała Wodą, ale Etain nie zwróciła na to szczególnej uwagi.
– Sądzę, że nie powinniśny pałać do siebie nienawiścią z powodu waśni naszych przywódców – oznajmiła nowej znajomej. Miała nadzieję, że Wodna podziela jej poglądy... Bo jeśli nie, trzeba zwiewać. – Jestem Ametystowa Łuska. A ty?

Samica nie zdziwiła się kiedy to zobaczyła że cienista jest gotowa do ucieczki. Bądź co bądź tamta nie wyglądała na zbyt doświadczoną w walce czy nawet w bójce. Uśmiechnęła się gdy ta uświadomiła jej że nie nie lubi jej stada.
-Wreszcie ktoś o podobnych poglądach- Zawołała skacząc niczym pisklak w miejscu.
-Jestem Kryształowa Łuska- Przedstawiła się z szerokim uśmiechem na pyszczku.
-Może chcesz żeby cię czegoś pouczyć? Przepraszam bardzo ale nie wyglądasz na zbyt doświadczoną- Stwierdziła rozbawiona patrząc na samicę. Sama umiała już wiele i nie wiele dzieliło ją od dorosłej rangi.

Słysząc stwierdzenie Kryształowej, Etan pokiwała głową niemrawo.
– Miło mi, że ktoś myśli tak jak ja – powidziała, uśmiechając się lekko. – Masz rację, nie jestem bardzo doświadczona. Bardzo chętnie bym się czegoś pouczyła – odparła, dostrzegając w nieoczekiwanym spotkaniu korzyść dla siebie. – Co powiesz o Skradaniu?
Przyjrzała się smoczycy. Nie wyglądała na wrogo nastawioną ani nawet zniechęconą tym, że należą do dwóch walczących stad. Dobrze, zawieranie takich znajomości może być korzystne, pomyślała i usiadła, owijając sobie ogon wokół łap i czekając na odpowiedź.

Samica uśmiechnęła się przyciskając skrzydła do boków i zamyśliła się przywołując całą swoją wiedzę na temat skradania.
-Skradanie to sztuka podchodzenia do zwierzyny tak żeby ani cię nie zauważyła ani nie usłyszała. Musisz być jak najciszej i starać się w ogóle nie zwracać na siebie uwagi- Wyjaśniła tak modelując głos by wszystko było zrozumiałe.
-Przejdźmy od razu do praktyki. Najpierw postawa. Musisz stanąć nisko na łapach tak żeby prawie dotykać podbrzuszem ziemi. Głowa ma być na poziomie barków a ogon usztywniony ustawiony w jednej linii z całym ciałem i ma się nie ruszać bo może wtedy zahaczyć o jakąś gałąź czy poruszyć krzakiem obok którego idziesz i zwrócić uwagę zwierzyny. Pazury albo unieś do góry albo schowaj jeśli potrafisz. Skrzydła dociśnij do boków żeby ci nie przeszkadzały- Powiedziała sama się ustawiając w pozycji którą opisała. Stanęła nisko na stabilnie ułożonych łapach ogon i głowę ustawiając na wysokości barków a skrzydła dociskając do boków. Pazury schowała żeby nie wywołać żadnego stukotu.

Kiedy Kryształowa powiedziała definicję Skradania, Ametystowa kiwnęła krótko głową. Była ciekawa, czy nowa umiejętność okaże się trudna w nauce. Na razie jednak, nie było to bardzo skomplikowane; postawa, którą przyjęła smoczyca, tylko kilkoma szczegółami różniła się od postawy skoku czy biegu. Biorąc przykład z Kryształowej, stanęła bardzo nisko na łapach; starała się, aby jej brzuch prawie dotykał ziemi, ale nie był na tyle blisko, żeby szorować po niej, wzbudzając jakikolwiek dźwięk. Łeb obniżyła, a ogon, zgodnie z wskazówką, wyprostowała i usztywniła, aby nie zaczepiał o żadne przeszkody, które mogą się przytrafić. Skrzydła przycisnęła mocno do boków, a pazury, zgodnie z zaleceniem, schowała, aby nie stukały.
Na razie nic nie sprawiło jej większej trudności. Spojrzała na nową nauczycielkę, czekając na kolejne wskazówki.

Samica kiedy zauważyła że Ametystowa ustawiła się na jej pyszczku pojawił się uśmiech. Musiała jednak sprawdzić czy cienista nie przewróci się na tak ustawionych łapach. Podeszła do samicy i lekko popchnęła ją w bok. Zachwiała się więc łapy są zbyt blisko siebie.
-Trochę bardziej rozstaw łapy. Musisz stać stabilnie- Powiedziała z lekkim uśmiechem na pyszczku. Rozejrzała się dookoła i musiała przyznać że nawet dobre miejsce do nauki skradania. Wokoło było pełno krzewów a dwa skrzydła od nich była duża plama zieleni na której nie było krzaków. Czas pobawić się maddarą. Wyobraziła sobie sarnę. Miała wszystko co ta normalna i reagowała na wszystkie odgłosy jakie usłyszy jak i rozglądać się w poszukiwaniu zagrożenia. Przelała w nią maddarę i spojrzała na samice.
-Twoje zadanie polega na tym żeby podejść jak najbliżej zwierzęcia i nie dać się zauważyć. Polecam żeby w czasie chodzenia nie chodzić tak jak normalnie tylko podnosić to lewą to prawą parę łap- Oznajmiła po czym ułożyła się za krzakiem uciszając swój oddech i obserwując to co robi samiczka.

Po uwadze Kryształowej Etain rozstawiła łaly, aby stać bardziej stabilnie. Poprawiła lekko postawę; brzuch jeszcze delikatnie obniżyła, głowę też, a ogon usztywniła na wysokości kręgosłupa. Skrzydła przycisnęła do boków, pamiętając, by nie usztywniły się za bardzo i nie ograniczyły jej swobody ruchów. Pazury nadal miała schowane i nie zamierzała ich wyjmować w najbliższym czasie. Spojrzała na sarnę, pasącą się niedaleko nich. Cały czas pozostając w dobrej postawie, zaczęła się do niej skradać. Poruszała się powoli; przed każdym krokiem patrzyła pod łapy, uważając, by nie nadepnąć na żaden patyk ani nie zaszeleścić liśćmi. Weszła na plamę trawy, i jeszcze bardziej obniżyła tułów, jednocześnie pilnując, aby nie zaszeleścić nią i nie spłoszyć zwierzyny. Starała się nie wzbudzać najmniejszego dźwięku, kiedy powoli, ale skutecznie zbliżała się do zwierzęcia. Kiedy sarna nagle spojrzała w jej stronę, Etain błyskawicznie znieruchomiała i postarała się wtopić w krajobraz. Oddychała jak najciszej. Nie wiedziała, na ile jej się udało pozostanie "niewidzialną", ale na szczęście sarna odwróciła głowę, a smoczyca mogła kontynuować skradanie. W końcu, nadszedł moment, kiedy była tylko kilkanaście szponów od sarny. Wiatr jej sprzyjał – wiał w ten sposób, aby zwierzę nie wyczuło jej zapachu. Zerknęła na nauczycielkę, ukrytą niedaleko, nie będąc pewna, czy ma zaatakować, czy odpuścić.

Obserwowała Ametystową z lekkim uśmiechem na pyszczku. Mruknęła radośnie widząc jak to samiczka reaguje na ruchy samicy. Kiedy odwróciła wzrok w jej stronę nieznacznie kiwnęła łbem wiedząc o co jej chodzi. Kiedy ta już zaatakowała sarna zniknęła. Machnęła łapą żeby wróciła i kiedy tak się stało wyobraziła sobie trzy wilki które stały w różnych miejscach na polance. Jeden był odwrócony tyłem do krzaków a dwa inne były odwrócone do nich bokiem. Utrudnieniem był wyczulony węch, słuch oraz rozglądają się dookoła. Pazury miały być ostre i w miarę duże. Przelała maddare w swój twór i uśmiechnęła się z zadowoleniem.
-Ruszaj- Powiedziała prawie bezgłośnie.

Kiedy sarna rozpłynęła się pod dotykiem Etain, ta prędko domyśliła się, że zwierzę było iluzją stworzoną przez Kryształową. Smoczyca była jedbak z siebie zadowolona – zdołała podkraść się do sarny, nie zwracając jej uwagi! To już był jakiś postęp.
Teraz przyszedł czas na trochę trudniejsze zadanie. Smoczyca przypatrywała się trzem wilkom zmrużonymi oczami, zachowując postawę; jej ogon i głowa były obniżone i usztywnione, brzuch tuż przy ziemi, skrzydła przyciśnięte do boków, łapy rozstawione szeroko i stabilnie. Dobrze. Teraz trzeba podkraść się do wilka... Jednego, jak zrozumiała, bo przecież kiedy jeden zniknie, to pozostałe na pewno się tym zainteresują. No, zobaczymy.
Zaczęła skradać się do pierwszego, pamiętając o postawie i prawidłowej kolejności łap. Stawiała krok za krokiem, pochylona nisko, i co jakiś czas zamierała w miejscu. Wiatr jej sprzyjał; wilk, który był najbliżej, na pewno nie czuł jej zapachu, chociaż nie była pewna co do drugiego i trzeciego. Przed każdym krokiem uważnie badała ziemię przed sobą, nie chcąc nadepnąć na nic szeleszczącego ani trzaskającego. Systematycznie przysuwała się do wilka, aż wreszcie była kilka kroków od niego. Wtedy, niczym na polowaniu, błyskawicznie i cicho podbiegła do niego i, otwierając w międzyczasie pazury, chlasnęła nimi na odlew przez jego szyję, chcąc przeciąć miejsce, w którym znajdowałaby się tętnica u prawdziwego zwierzęcia. Zgodnie z jej przypuszczeniami, zwierzę rozpłynęło się w powietrzu, a ona instynktownie przyjęła ponownie postawę do skradania i znieruchomiała, wtapiając się w krajobraz. Teraz chciała podkraść się do drugiego wilka, ale nie była pewna, czy nie została zauważona... Zerknęła na swoją nauczycielkę.

Ametystowa naprawdę dobrze się dotychczas spisywała jednak nie doceniła węchu wilków. Ten do którego podeszła najbliżej zdążył ją zauważyć i krótko pisnąć po czym zniknąć. Za nim dwójka jego towarzyszy zdążyła ją zauważyć jej już nie było. Kiwnęła głową i machnęła lekko łapą żeby robiła to co robi. Jej uczennica była naprawdę zdolna. Ciekawe na kogo się szkoliła. "Postaraj się Ametystowa dobrze ci idzie" przekazała jej mentalny przekaz. W głowie samiczki rozbrzmiał delikatny mrukliwy ton. Brzmiał naprawdę naturalniej niż ten którym posługiwała się na co dzień.

Kiedy wilk pisnął przed zniknięciem, Ametystowa skrzywiła się lekko, ale pomimo to zamarła w pozycji do skradania i postarała się wtopić w tło. Szczęście jej sprzyjało – wilki, po chwili przyglądania się miejscu, w którym się znajdowała nie znalazły w nim nic podejrzanego i odwróciły głowy. Zanotowała sobie w myślach, żeby nigdy nie lekceważyć ich węchu. To mogło doprowadzić ją do zguby na którymś z polowań, których przecież będzie bardzo wiele, gdy zostanie łowcą.
Gdy usłyszała delikatny głos nauczycielki w swojej głowie, uśmiechnęła się lekko i zerknęła na Kryształową. Zdążyła ją polubić, była przyjazna i optymistyczna.
Zwróciła się myślami ponownie w stronę wilków. Nie mogła sobie pozwolić na rozproszenie myśli, należało się skupić. Poprawiła lekko postawę – ogon, który odrobinę opadł, ponownie podniosła i usztywniła, głowę obniżyła, a łapy rozstawiła, aby stały stabilniej. Skrzydła, które były zbyt spięte, delikatnie rozluźniła – niedużo, aby nadal były przyciśnięte do boków. Chciała mieć po prostu swobodę ruchów.
Zaczęła się podkradać do drugiego drapieżnika, pamiętając o postawie i kolejności stawiania łap. Dwie prawe – dwie lewe, dwie prawe – dwie lewe... Tak samo, jak wcześniej – powoli, ale skutecznie przybliżała się do zwierzęcia. Tym razem nie lekceważyła również jego węchu – gdy tylko wiatr wiał od niej w stronę drapieżnika, jak najbardziej przyciskała się do ziemi, żeby jej zapach nie był wyczuwalny. Poruszała się powoli, bo przecież szybki ruch zwraca więcej uwagi niż wolny. Tymczasem ona wolno stawiała ostrożny krok za krokiem, wtapiając się w krajobraz. Uważała też, żeby na nic nie nadepnąć i przez to wywołać niepotrzebny hałas.
Podeszła wilka od tyłu. Gdy była już tylko kilka szponów od niego, postanowiła przećwiczyć kolejną metodę ataku – kły. Przemieściła się cicho tak, aby być po prawej stronie wilka, i aby mieć widok na jego bok. Odczekała chwilę, aż drugie zwierzę spojrzy w inną stronę, a gdy się doczekała, podniosła się lekko na elastycznych i giętkich łapach. Błyskawicznie przebiegła odcinek, łączący ją od wilka, i, otworzywszy paszczę, zatopiła kły w jego szyi. Wystarczyła chwila, aby i ten drapieżnik rozpłynął się w powietrzu; padła więc na ziemię, od razu przybierając prawidłową postawę i zamierając w idealnym bezruchu. Miała nadzieję, że ostatni wilk jej nie zauważył; zerknęła kolejny raz na nauczycielkę pytająco.

Bardzo dobrze Ametystowej szło i sama musiała to przyznać. Widać było że uczy się na swoich błędach i to jest jej pozytywna cecha. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową dalej. Wilk który pozostał zawył głośno i rozejrzał się z głuchym warknięciem po okolicy. "Lepiej uważaj" przesłała tą myśl prosto do Ametystowej. Cały czas obserwowała co robi starsza od niej samiczka.

Kiedy czaiła się w trawach, usłyszała krótkie wycie i warknięcie ostatniego wilka. Usłyszała w głowie ostrzeżenie Kryształowej. Musiała się bardzo skupić, bo drapieżnik teraz był wyjątkowo ostrożny.
Lekko poprawiła postawę, bo nie mogła pozwolić sobie na najmniejszy błąd. Stabilnie rozstawione łapy, skrzydła zwinięte, usztywniony ogon, schowane pazury, obniżona głowa – gdy upewniła się, że wszystko jest w porządku, rozpoczęła ostrożne skradanie. Poruszała się tylko co jakiś czas, wtapiając się w tło i pilnując postawy oraz kolejności łap. Obeszła wilka okrężną drogą, postanawiając użyć ponownie pazurów przy ataku. Przesuwała się systematycznie, krok po kroku, obserwując ziemię przed sobą, aby na nic nie nadepnąć i co jakiś czas zerkając na zwierzę. Pamiętała również, żeby zwracać uwagę na czuły węch drapieżnika, i podobnie jak przy poprzednim skradaniu przyciskała się do ziemi przy każdym niepomyślnym podmuchu wiatru. Gdy wilk w pewnym momencie spojrzał w jej stronę, zamarła i obserwowała go spod półprzymkniętych powiek powoli obniżyła jeszcze tułów, ale nie na tyle, żeby zaszeleścić trawą. Wilk na szczęście jej nie spostrzegł, więc mogła kontynuować mozolne przemieszczanie się. Cały czas pamiętając o postawie, systematycznie przemieszczała się, aż wreszcie znalazła się kilkanaście szponów od boku zwierzęcia. Na giętkich łapach podbiegła do niego w mgnieniu oka i, kiedy była kilka szponów od niego, wykorzystała umiejętność skoku aby znaleźć się tuż przy nim i zaatakować. Wybiła się z tylnych łap, tak jak uczyła ją tego Kołysanka, i wysuwając pazury w locie zamachnęła się prawą łapą i chlasnęła pazurami bok szyi zwierzęcia. Lądując, zamortyzowała uderzenie w ziemię ugięciem łap.

Smoczycy mimo skupienia wilka udało się podejść wilka który zaraz po ataku zniknął. "Wracaj" przesłała samicy krótką wiadomość a kiedy ta to zrobiła wyobraziła sobie zająca. Duże uszy były wrażliwie na wszystkie odgłosy przyrody. Przelała w niego maddare a on zaczął skubać trawę i strzec uszami na boki próbując wyłapać każdy niepokojący odgłos.
-Ruszaj teraz musisz naprawdę uważać gdzie stawiasz łapy- Stwierdziła miękko i cicho. Obserwowała ją i zająca.

Smoki Wolnych Stad

Cichy Wąwóz

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu