Polana

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Spotkanie z Kryształową Łuską było nieco dziwnym uczuciem. Wciąż nie mogła uwierzyć, że to już nie Umbra. I jeszcze będzie ją uczyć. Cóż będzie ciekawie. Usiadła mniej więcej na środku polanki czekając.

Samica wylądowała na piaszczystej polanie pozbawionej roślinności. Rozejrzała się z zadowoleniem zauważając że nie ma tu żadnego smoka. Położyła się więc na ciepłym piachu brzuchem do góry i lekko rozpościerając skrzydła. Jakoś nie miała ani grama ochoty ruszać się gdziekolwiek indziej. Wpatrywała się w chmury z zamyślonym wyraz pyszczka. Nie rozluźniała się jednak. Nadal była wyczulona na odgłosy czy zapachy które może przywiać do jej nozdrzy i uszu wiatr. Przymknęła ślepia wyraźnie czymś poirytowana a na jej pyszczku zagościł ironiczny uśmieszek.

// Lighty, jesteś tu, czy nie?

Khagar wędrował po terenach wspólnych, po prostu je zwiedzając. Może nie mając nic lepszego do roboty? Stawiał łapy na piachu i rodzącej się do życia trawie, zagłębiając weń szpony. Był dość ciężki. Choć oddychał gardłowo, potrafił zachowywać się cicho. I teraz właśnie tak cicho stąpał, bo ujrzał w oddali dość kuriozalny widok.
Jakiś smok. Smok wyraźnie nerwowy i z czegoś niezadowolony, sądząc po odruchach i wyrazie pyska, położył się brzuchem do góry... idiotycznie odsłaniając najwrażliwszą część ciała i istotne narządy. Czy młode smoki nie mają instynktu samozachowawczego?
Khagar uśmiechnął się podle i zakradł do samicy. A potem dźgnął go lekko, nieprzyjemnie, ale nieboleśnie szponem w bebechy.
– Jak chcesz popełnić samobójstwo, to znam lepsze sposoby i chętnie ci pomogę – wymruczał gardłowo.

Samica drgnęła i spojrzała na smoka który dźgnął ją w brzuch z niezadowoleniem. Nie usłyszała go. No cóż skradał się i nawet takie kolczaste i ciężkie coś może zachowywać się cicho co nie? Najwidoczniej tak. Wstała więc po chwili otrzepując się z piachu który pozostał na jej łuskach i kolcach ciągnących się od głowy poprzez tułów aż do końca ogona.
-Tak? Może mnie oświecisz co?– Spytała niezbyt uprzejmie stając naprzeciwko czarnego jak noc smoka w odległości ogona. Był od niej większy ale niezbyt ją to zdziwiło. Była odrobinę spięta jednak wierzyła w swoje umiejętności i to że w razie czego będzie potrafiła mu uciec. Ostatnim razem spotkanie z przedstawicielem cienia nie skończyło się miło ale wtedy była tylko pisklakiem a teraz jest adeptką i potrafi walczyć oraz się bronić. Była cały czas gotowa na ewentualny odskok gdyby samiec zdecydował się nią zaatakować.
-Jakie nosisz miano?– Spytała z nieukrywanym zaciekawieniem widocznym w oczkach.

Dodano: 2017-04-15, 17:04[/i] ]
Kryształowa lawirowała w powietrzu robiąc różne sztuczki w tym też szybując nad wolnymi terenami. W końcu jednak po chwili odrobinę się zmęczyła i zapikowała w stronę piaszczystej polanki którą dostrzegła po czym z gracją wylądowała na piasku. Skrzydła złożyła i ziewnęła szeroko rozwierając paszczę pełną ostrych białych kłów. Rozejrzała się dookoła z uśmiechem na pyszczku po czym ułożyła się wygodnie na brzuchu zwijając się w kłębek. Odrobinę kolczasty kłębek ale jednak.

Jaspis przybyła na polanę, ponieważ starała się możliwie najwięcej ruszać. Nie mogła dopuścić do tego, by rany odniesione w wojnie ją osłabiły. Całe dnie więc spędzała przemieszczając się z miejsca na miejsce, ruszając łapami mimo bólu, walcząc o utrzymanie możliwie najwyższej sprawności.
Przemierzając tereny wolne dotarła tutaj. Dotarłszy tutaj, zobaczyła smoczycę mocno pachnącą stadem Wody.
Zatrzymała się, odsłaniając kły. Jej gardło opuściło donośne, nasycone agresją warknięcie.
Zaatakowałaby. Chciała bardzo. Jednak gdy zrobiła krok naprzód, poczuła ból w szyi. Nie mogła walczyć... Medyk zalecił jej rehabilitację, jeszcze wiele wody upłynie, nim ciało się zregeneruje i będzie mogła walczyć.
Warknęła ponownie, tym razem z niezadowoleniem. Parszywa Wodna leżała sobie jakgdyby nigdy nic na środku polany, a Jaspis nie mogła nic z tym zrobić. To smoczycę wkurzało. Wkurzało, że nie może stanąć do walki, wkurzało że wciąż czuje ból. Co z niej za wojownik, skoro po jednej walce musi tak długo odpoczywać? Co z niej za wojownik, że dała się zranić?

Samica słysząc warknięcie skoczyła na równe łapy obnażając kły i odwracając się w kierunku domniemanego niebezpieczeństwa. Zauważyła samice z stada cienia która miała bardzo miłe dla oka kolorki. Uśmiechnęła się lekko przestając obnażać kły. Nic jej przecież nie zrobiła więc po co miała szczerzyć kły? Nie była przecież zdenerwowana żeby potrzebować to odreagować na kimś innym.
-Witaj- Przywitała się patrząc samicy bez strachu w oczy.
-Możesz przestać szczerzyć kły? Nic ci przecież nie zrobiłam- Powiedziała zirytowana tym że cały czas się na nią warczy. Nie miała zamiaru się z nią kłócić jak mały pisklak tylko przez kłótnie stad.

Gdy smoczyca wstała, Jaspis natychmiast przyjęła postawę bojową, spodziewając się ataku. Zaskoczyło ją, że atak nie nadszedł, a także że wodna gadzina schowała kły.
– Jesteś z Wody. – odparła, jakby to wszystko wyjaśniało. Na powitanie nie odpowiedziała.
Powoli, z wahaniem schowała kły. Pozostała jednak w postawie bojowej, wciąż oczekując na atak. Były przecież naturalnymi wrogami. Jaspis znała historię i wiedziała, że Cień i Woda zawsze były sobie przeciwne. Oczywistym więc dla niej było, że atak w końcu nadejdzie, a wroga smoczyca spróbuje odebrać jej życie. Wystarczy tylko poczekać...
– Jeszcze mi nic nie zrobiłaś. Na was trzeba uważać. – powiedziała.
Koniec jej ogona drgał, jakby polowała. W całej jej postawie widać było gotowość, oczekiwanie na atak smoczycy.

Kryształowa westchnęła przeciągle na taką odpowiedź. Nie no gorzej być nie mogło. Następny smok który sugerował się tylko tym co było kiedyś i wszystkich z wrogiego ciała od razu oceniała.
-A ty z cienia a nam też mówią że mamy uważać na was bo było przecież z wami tyle walk a jakoś normalnie mogłam się porozumieć z Deszczową Kołysanką- Powiedziała z lekkim uśmiechem na pyszczku. Nie miała pojęcia czy dobrze zrobiła wspominając Chaosie ale ona była naprawdę miła i nie oceniała jej tylko na podstawie stada.
-Chaos była milsza- Mruknęła do siebie. Odrobinę się skrzywiła kiedy to przypomniała sobie że nie zapytała ją o jej rodzeństwo.

Na pysku Jaspisu można było zobaczyć zaskoczenie, wręcz zmieszanie. Futro na jej karku, dotychczas nastroszone, lekko opadło.
– Znasz Chaos? – Nie wspominała mi o tobie. Skąd ją znasz?
W sumie to podejrzane...
– Ile ma rogów? – zapytała.
Wolała się upewnić, że przeciwniczka rzeczywiście spotkała Chaosię, że nie jest to żaden podstęp z jej strony. Na wszelki wypadek.

-Znam ją. Spotkałyśmy się kiedyś wieczorem i rozmawiałyśmy- Powiedziała uśmiechając się lekko do tego wspomnienia.
-Jej grzywa odrobinę je zasłaniała ale wydaje mi się że sześć po trzy pary od największych do najmniejszych- Powiedziała nadal uśmiechając się ciepło. Zaskoczyła ją to było widoczne a ją to zadowoliła. Tamta chociaż już nie szczerzyła kłów i nie oskarżała ją o wszystko co złe tylko dlatego że istnieje.
-Znasz ją może? Jesteś do niej odrobinę podobna- Powiedziała po chwili zastanowienia przypatrując się dokładnie samiczce.

// edit...
eee wtf co tu robi mój post xD

Jaspis, usatysfakcjonowana, skinęła łbem. Ilość rogów się zgadzała, mowa była o Chaosi.
– Jesteśmy siostrami. – odpowiedziała krótko.
Zaskoczyło ją oświadczenie, że są podobne. Sama tak nie uważała. Jej jasnozielone futerko i piórka w niczym nie przypominały krótkiej ciemnej sierści pokrywającej Chaos. Do tego Chaos w ogóle piór nie miała – po ojcu odziedziczyła skrzydła pokryte skórą i zrobione z błon.
Jaspis nie widziała żadnego podobieństwa. Ale może to kwestia punktu widzenia? Musi kogoś kiedyś o to zapytać, na przykład Indygo.
– Czemu się ciągle uśmiechasz?
Wydało jej się to mocno podejrzane. Sama w ten sposób, wyszczerzając się radośnie i nawiązując do smoków znanych drugiej stronie, wciągała w pułapkę Mistyczną. Podobieństwo tych sytuacji, tamtej i obecnej, było duże i niepokojące.

Więc są siostrami. Podejrzewała pokrewieństwo ale nie aż tak bliskie. Każda z nich wdała się chyba w innego rodzica ale i tak coś jej podpowiadało że coś jest na rzeczy. Padło pytanie którego nie zadał jej jeszcze nikt. W jej oczach pojawił się na ułamek sekundy niebezpieczny błysk.
-Powiedzmy że jest to dosyć skomplikowane. Ale najłatwiej przekazać to za pomocą przykładu. Łatwiej kogoś poznać kiedy ma się uśmiech czy będąc wrogim? A po za tym nikt nie pyta o to co się dzieje kiedy ktoś się uśmiecha. Taka pozorna maska która może kryć wiele lub zupełną pustkę. Po co więc ryzykować tym że ktoś będzie chciał wiedzieć więcej niż trzeba. Pokazywać należy tylko te prawdziwe uczucia które nie mogą być obrócone przeciwko nam- Powiedziała dziwnym mruczącym tonem. Nie modelowała go wydawał się on bardziej naturalny niż ten którym posługiwała się jeszcze przed chwilą.

//Głos z sygnaturki aka opisu :3

Kąciki pyska Jaspisu również uniosły się w uśmiechu. Spodziewała się chyba każdej odpowiedzi, tylko nie tej. Z drugiej strony jednak, odpowiedź na pewno brzmiałaby inaczej, gdyby smoczyca coś knuła. Sugerowanie, że coś się knuje, gdy rzeczywiście coś się knuje jest nieodpowiedzialne.
– Nie zgodzę się z tobą, a w każdym razie nie do końca. Prawdziwe uczucia mogą zobaczyć tylko przyjaciele i rodzina. Wrogowie zawsze powinni widzieć fałszywe, nawet jeśli nie może to w żaden sposób zaszkodzić. Z samego tylko faktu, że są wrogami, należy uśpić ich czujność. Wtedy najłatwiej można wyprowadzić zabójczy cios.
Mówiąc, wciąż poruszała ogonem. Bardzo starała się wyglądać, jakby zaraz miała zaatakować obcą smoczycę. Nie dlatego, że zamierzała, a właśnie dlatego, że nie mogła. Na dodatek pochylając łeb w postawie bojowej ukrywała świeże, zaognione blizny, których nie przykryło jeszcze futro.

-A czy ktoś mówił o wszystkich? Można pokazać tylko niektóre emocje- Powiedziała z lekkim uśmiechem nadal mruczącym tonem.
-Uśpić czujność? Musisz się chyba w tym podszkolić bo ci to nie wygląda. Lepiej wyglądać niewinnie i bezbronnie niż groźnie bo wtedy przeciwnik jest zbyt pewny siebie by w pełni docenić nasze siły. Taka pycha może zgubić największego wojownika- Stwierdziła z lekceważeniem i tym dziwnym błyskiem w oku.

Pokręciła łbem.
– Wroga zawsze należy zwodzić. We wszystkich kwestiach i na wszystkich polach.
Słysząc następne słowa Wodnej, zarechotała cicho.
– Mówisz?
Nastroszyła sierść na karku, żeby wyglądać jeszcze groźniej. Jej blef zadziałał. Tak długo, jak długo wyglądała na gotową do walki, nie musiała się jej raczej obawiać.
Była zła na siebie, że podczas wojny dała się tak łatwo podejść, zranić, praktycznie dwoma ciosami pokonać. Ból przeszywający jej szyję aż nadto wyraźnie przypominał, jak kiepskie przedstawienie dała. Nie popisała się. Choć wojna została przez Cień wygrana, nie stało się tak dzięki Jaspisówce. To bolało przyszłą wojowniczkę gorzej jeszcze, niż blizny. Przez to, że tam przegrała, tu musi uważać, obawiać się ataku, zamiast samej go przypuścić.

-Tak uważam- Powiedziała cicho i sama też nastroszyła kolce oraz pokazała zębiska w pewnym siebie uśmiechu. Z uwagą obserwowała całą samicę i zauważyła starannie ukryte blizny pod futrem które w ich miejscu było rzadsze. Bycie mniejszą od przeciwniczki czasami się przydawało.
-Ojj już się tak nie strosz bo sobie coś zrobisz- Powiedziała uśmiechając się psychopatycznie i wyprostowała się podchodząc do cienistej bez strachu i pustymi oczami. Mogło to wyglądać przerażająco. Tak jakby ktoś martwy od środka szedł nieśpiesznie do kogoś by podzielić się tym uczuciem.

Gdy wroga smoczyca zaczęła się zbliżać, Jaspis również zrobiła kilka kroków w przód, by następnie odbić w lewo. Jeśli przeciwniczka nie chciała zostać zaraz ugryziona w bark, powinna odbić w drugą stronę, wchodząc na trasę koła.
– Ooo, zamierzasz mi tego ZABRONIĆ?
Ostatnie słowo wypowiedziała głośniej, słowa zaś niemalże przeszły w ryk. Kłapnęła paszczą, pokazując wszystkie kły jakie posiadała.
Wierzyła, że wygląda naprawdę groźnie – choć nie miała ostrych łusek, szpony, kły i ogień w spojrzeniu robiły wrażenie. Zaczęła powoli wpuszczać gaz do pyska, tak, by z boków paszczy przez zaciśnięte zęby sączyła się biała, iskrząca mgła, mająca potencjał do przemiany w śmiercionośny lód.

Samica również odbiła w lewo tak że teraz obie krążyły.
-Ja tego nie zabraniam tylko sugeruje- Powiedziała lekceważąco patrząc na samice. Gdy zauważyła że ta szykuje się do potraktowania jej lodem odchyliła głowę pozwalając sobie zacząć produkować swój kwas. Już po chwili można było już poczuć ostry piekący zapach który mógł przyprawić o wymioty.

Jaspis zaśmiała się groźnie, przy każdym wydechu wypuszczając zimny biały obłoczek.
– Dziwię się, że moja siostra cię nie zabiła. – powiedziała cicho.
Nie zatrzymywała się, wciąż krążąc, łapa za łapą, powoli, utrzymując pełną gotowość do ataku. Napięcie mięśni i ruch wywołały kolejną falę ostrego bólu w niedawno rozerwanej szyi, jednak wojowniczka ani myślała tego pokazywać. Nie pozwoli wrogom zobaczyć, jak słabą uczyniła ją ostatnia wojna. Musiała być gotowa, zdolna do walki i niepokonana, zawsze.

-Eeehhh a ty byś pewnie wybiła wszystkich z wrogiego stada tylko dlatego że słyszałaś jakieś plotki i dodatkowo nic nie wiesz o członkach tego stada- Powiedziała zatrzymując się nagle. Znudziło jej się to chodzenie w kółko. Zaprzestała tworzenia kwasu po prostu go połykając. Jej żołądek był na niego odporny.
-Zbyt bardzo starasz się być groźna przed kimś kto nie ma zamiaru zrobić ci krzywdy- Powiedziała cicho. To było męczące.

Smoki Wolnych Stad

Polana

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu