Polanka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Woda... Ciekawe ile jeszcze gromad tutaj istnieje. Może powinienem o to kogoś zapytać. Nie chciałem jednak zawracać tym głowy Kryształowej, a po drugie myślałem, że mogą mnie uczyć tylko smoki Ognia. Słysząc dane mi pozwolenie ułożyłem się po prawej stronie smoczycy. Dalej lekko obolałe kości o sobie przypomniały wywołując lekki ból gdy układałem się na trawie. W tej pozycji samica miała doskonały widok na mój pysk, a dokładniej na kącik pyska, który znacząco inny niż reszta ciała. Futro na nim było tak jakby świeże i widoczna na nim była dość pokaźna blizna ciągnąca się, aż na wysokość tylnego końca żuchwy. ~ Często tak odpoczywasz? ~ Zapytałem zamykając ślepia. Cóż mi to niezbyt odpowiadało. Chociaż słońce przyjemne to dla futerkowca była to pewna zguba. Może ciut przesadzam... Powiedzmy, że żaden smok z futrem nie lubi ciepła.

Samicy nie umknęła świeża blizna na pyszczku pisklaka. Była ciekawa kto mu ją zrobił.
-Kto zrobił cię tą bliznę?– Spytała zaciekawiona obracając łeb w jego kierunku.
-Niestety nie za często ale powoli się to zmienia. Nie mam już prawie czego się uczyć więc odpoczywam lub ćwiczę to co już umiem żeby to udoskonalić- Powiedziała uśmiechając się do niego przyjaźnie. Pisklaki są naprawdę uroczę co już wiedziała ale ten który jeszcze nie do końca zna ich język wydawał się jeszcze słodszy. Zauważając że zamknął ślepia samica rozłożyła skrzydło ukrywając Vozumira przed promieniami słońca. Można była też dzięki temu zauważyć delikatną złotą błonę która tylko lekko przepuszczała światło które zmieniło swój kolor na piękny żółty.

Uśmiech zniknął wraz z pytaniem samicy. Łapą pogładziłem niedawno uszkodzony policzek. ~ Nol Haar... Dostałem ją w domu.~ Powiedziałem odwracając łeb od smoczycy. Trudno mi było teraz na nią spojrzeć. Tak samo jak trudno mi było zapomnieć o wszystkim co mnie spotkało, tam... Nie wiem czy określenie tamtego miejsca domem było dobre. W końcu teraz tutaj jest mój dom. Czułem, że należę do tego miejsca i chciałem do niego należeć. Całą nie przyjemną atmosferę rozbiła wypowiedź Kryształowej. ~ Hei mindok... Też chciałbym już dużo umieć. Na razie tylko uczę się mówić po waszemu, ale nie długo to się zmieni. I... I... Będę najlepszy!~ Powiedziałem całkiem poważnie chociaż tak to nie wyglądało. Eh... Trudno było ukrywać swoje uczucia i myśli... Uśmiechnąłem się widząc, że samica zakrywa mnie przed złowrogim słońcem. Tego mi było trzeba! ~ Nox hei. Dziękuję.~

-W swoim poprzednim domu jak mniemam- Powiedziała uśmiechając się lekko do pisklaka. Kiedy usłyszała co mówi wyszczerzyła kiełki w uśmiechu.
-To lepiej dużo ćwicz. Dzięki ciężkiej pracy na pewno osiągniesz sukces- Oznajmiła nadal szczerząc kiełki. Wierzyła w to co mówiła i sama to stosowała. Bo po co tak dużo ćwiczyła?
-Ja chce zostać najlepszą łowczynią. Najpierw w stadzie a potem przebije też innych- Oświadczyła miękko i podniosła łeb zwracając pysk w stronę złotej twarzy a jej złote łuski pojaśniały odbijając jego światło.
-Nie masz za co dziękować jeszcze byś mi tu zemdlał z gorąca i bym musiała cię zanosić aż pod granicę z ogniem lub musiała wezwać kogoś z twojego stada mały- Odpowiedziała na podziękowanie i ułożyła się wygodniej nadal wyciągając szyje i pyszczek w stronę promieni złotej twarzy.

Hmm... Wspomnienie mojego "poprzedniego domu" wracało do mnie coraz rzadziej jednak gdy już to robiło to robiło ze zdwojoną siłą. Po co w końcu spacerowałem? Czy nie dlatego by zająć umysł czym innym tylko nie tym. Odwzajemniłem uśmiech wyszczerzając śnieżno białe kiełki, które już zdarzyły nieco urosnąć.
Ciężka praca... To to co teraz mnie czeka. Nauka, nauka i jeszcze raz nauka. Może dzięki niej zaczne się mniej zamartwiać? To chyba dobry aegument by się uczyć? Prawda? ~ Ja wiem. Dużo pracy zrobi ze mnie silnego smoka! Najlepszego!~ Powiedziałem ochoczo. Ciekawe jak długo taki entuzjazm będzie się utrzymywał? Pewnie póki porządnie nie dostanę w kość...
Słowa smoczycy zwróciły moją pisklecą uwagę. Łowczyni? ~ A co robi taki łowczyni? Też będę mógł nim być? ~ Zapytałem spoglądając na smoczycę. Bycie młodym czasami miało swoje plusy. Największym chyba była możliwość nieograniczonego zadawania pytań z czago osobiście lubiłem korzystać.
~ Silne smoki nie mdleją! A ja jestem silnym smokiem!~ Powiedziałem na końcu wystawiając jęzor. Bo przecież ja jestem silnym smokiem! Prawda?

Entuzjazm pisklaka był zaraźliwy bo samica zaczęła się śmiać słysząc to wszystko. Pokiwała głową kiedy to potwierdził moje słowa. Słysząc pytanie uśmiechnęła się radośnie. No bo kto by się nie cieszył gdyby pisklak pytał o rangę na którą się aspiruje? No wszyscy by się cieszyli!
-Łowcy stad chodzą na polowania na których spędzają raczej większość czasu i na nich to właśnie polują na zwierzęta by zdobyć mięso i nakarmić głodne smoki- Wytłumaczyła z uśmiechem na pyszczku.
-Pewnie że będziesz mógł nim być jeśli tylko naprawdę tego chcesz- Oznajmiła z figlarnymi iskierkami w oczach o kolorze soczystej zielonej trawy.

Leżąc po chwili zacząłem bawić się ogonem. Ot co! Bo miałem taki kaprys. W zasadzie sam nie wiedząc kiedy jego końcówka znalazła się w moim pysku. Rzucie ogona nawet było ciekawym zajęciem i w smaku też nie był najgorszy.
Jednak gdy samica zaczęła mówić ogon znów powędrował tam gdzie być powinien, a ja widocznie zaciekawiony wpatrywałem się w wodnistą z lekko uchylonym pyszczkiem. Łowca ma wspaniałe zajęcie! Chodzi po lasach, poluje i karmi potrzebujących. Czyli nie krzywdzi innych, no może poza zwierzętami, a właśnie o takie zajęcie mi chodziło. ~ I ty chcesz pomagać? Bo ja w takim razie też! Będę karmił tych, którzy potrzebują!~ Powiedziałem robiąc poważną, chociaż wyglądającą przezabawnie minę.
Chyba właśnie przypadkowo Kryształowa odkryła moje powołanie. Super prawda? ~ A będziemy mogli nir razem? ~ Uśmiech zdawał się nie schodzić mi z pyska. Jedno jej trzeba przyznać potrafi uszczęśliwić pisklę.

Obserwowała jak pisklak żuje swój ogon z śmiechem. Przypominał Lighty kiedy po raz pierwszy się spotkały bo też żuła ogon za pisklaka. Kiedy usłyszała słowa samczyka i zobaczyła jego minę zaśmiała się radośnie.
-Tak chce pomagać- Powiedziała po chwili lekko chichocząc. Słysząc pytanie Vozumira zastanowiła się po chwili kiwając głową.
-Chyba będziemy mogli- Odpowiedziała i zamachała ogonem radośnie.
-Ale nie chciałbyś tego robić z kimś z swojego stada?– Spytała patrząc na niego z lekkim zaciekawieniem.

Miła atmosfera, miła rozmowa. Czego chcieć więcej od zwykłego spaceru? Osłonięty skrzydłem wpatrywałem się w wodnistą słuchając jej słów z wielką powagą jednak cały czas uśmiechnięty. Hmm... Jaka miła odmiana od bolesnej codzienności prawda?
Jej słowa skwitowałem wesołym kiwnięciem łebka. Pomaganie to chyba najlepsza rzecz jaką smok może robić. Uczucie, że komuś bezinteresownie się pomogło jest bezcenne. Chciałem czuć to uczucie. Widzieć wdzięczność, pomaganie mieć w obowiązkach. Jednak zanim ten moment nadejdzie muszę wiele jeszcze się nauczyć, ale jak to mówią: "Dla chcącego nic trudnego."
~ Chyba?~ Przecież nikt chyba nam nie zabroni polować razem.
Pytanie samicy wywołało u mnie chwilę zastanowienia. Czy jest ktoś w mojej gromadzie z kim chciałbym polować? Wybór był chyba oczywisty jednak... ~ Może z Perłą... Ale nie wiem czy ona by chciała. ~ Powiedziałem chwilę zastanawiając się nad wypowiadanymi słowami. Uśmiech ustąpił miejsca zastanowieniu.

-Tak chyba bo przywódcy mogą się nie zgodzić na wspólne polowanie. Nie jest to zbyt często stosowane- Wyjaśniła spokojnym melodyjnym głosem. Słysząc imię które skojarzyła sobie z samiczką a dodatkowo z pisklakiem.
-Kim jest ta Perła? Opowiesz coś o niej? Na przykład jak wygląda- Spytała zaciekawiona wpatrując się w puchatego pisklaka. Zasyczała przyjaźnie nie chcąc przestraszyć malca a jednocześnie zwrócić jego uwagę ponieważ ten wydawał się zamyślony.

Posmutniałem słysząc słowa samicy. Ale dlaczego przywódcy mogą się nie zgodzić. Przecież to tylko polowanie, a polując nie robimy nic złego. ~ To kiedy my będziemy polować razem to będzie to częściej stosowane!~ Powiedziałem uśmiechając się do wodnistej. Pytanie o Perłę za to skrzywiło lekko mój uśmiech. ~ Perła... Ona próbuje zastąpić mi mamę. Kocham ją bardzo wiesz?~ Zrobiłem sobie kilku sekundową przerwę zbierając myśli. ~ Ona ma tylko dwie łapy i... Białe łuski i... i... ma też duże rogi.~ Uśmiech zdawał się nie schodzić mi z pyska chociaż w głębi duszy dochodziła do mnie myśl, że Perła chociaż próbuje nie zastąpi mojej mamy...

Kryształowa zaśmiała się słysząc to oświadczenie. Pokiwała głową zgadzając się z tym stwierdzeniem.
-Masz rację- Powiedziała miękko z wesołym uśmiechem na pyszczku. Słysząc opis samicy zamyśliła się aż w końcu ją olśniło. Przecież to ją uczyła walczyć na granicy ich stad.
-Znam perłę uczyłam ją walczyć- Powiedziała radośnie.
-Wiesz że ona też cię kocha? Nawet jeśli nie łączą was więzy krwi chce dla ciebie jak najlepiej prawda? Nawet jeśli nie jest twoją mamą to pewnie jest dla ciebie jak siostra co Vozu?– Spytała trącając delikatnie malucha nosem w bok. Położyła głowę na swoich złożonych łapach sycząc z przyjemności i pławiąc się w ciepłych promieniach złotej twarzy.

Pff... Ja zawsze mam rację! Jak ona w ogóle mogła myśleć, że mogę się mylić? Zachichotałem cicho unosząc łbem delikatnie skrzydło samicy. Słońce powoli chyliło się ku zachodzi jednak jak dla mnie dzisiejszy dzień mógłby trwać wiecznie. Usiadłem obserwując piękno zachodzącego słońca. Futro zaczęło kołysać się na wietrze.
~ Tak myślisz? Bo ona mnie uratowała. Ona mówi, że to nic, że jestem vorpaal. Siostrę? ~ Powiedziałem cicho, a moja wina wskazywała na to, że spoważniałem lekko. Mimo, że sam wypowiedziałem to słowo ono cały czas bolało tak samo...

Kryształowa zabrała skrzydła składając je i wygodnie się układając. Uśmiechnęła się radośnie kiedy samczyk zachichotał. Także usiadła prostując się dumnie i z radością patrząc na pisklaka. Słysząc jego słowa i obserwując mimikę zauważyła tą zmianę w jego zachowaniu.
-Tak właśnie myślę. I czy coś się w przeszłości stało że tak reagujesz na słowo "siostra"?– Spytała lekko się garbiąc i czekając na odpowiedź. Chciała się tego dowiedzieć jednak nie będzie naciskać tylko po to by zaspokoić swoją ciekawość.

Zabiłem raz skrzydłami starając się tym samym rozruszać nie używaną cześć ciała. Ślepia skierowane miałem w stronę Złotej Twarzy, a uczucie wiatru na futrze koiło moje nerwy. W pierwszej chwili nie chciałem odpowiedzieć na pytanie samicy. ~ Wiesz, że lubie taki widok... Zawsze mi pomagał gdy wędrowałem.~ Powiedziałem z uśmiechem nie odwracając wzroku. Dopiero po chwili postanowiłem odpowiedzieć na pytanie wodnistej. ~ Nie. Po prostu nigdy nie miałem rodziny... Znaczy miałem, ale... ~ Nie wiem czy byłem w stanie teraz o tym opowiedzieć. Nawet Perła nie znała pełnej historii mojego życia sprzed trafienia tutaj.

Uśmiechnęła się lekko kiedy to pisklak podzielił się z nią tym przemyśleniem.
-Rzeczywiście piękny widok- Powiedziała miękko tym samym ignorując ostatnie słowo. Słysząc odpowiedź na swoje pytanie spojrzała na Voza ponieważ wpatrywała się w piękny widok nieba.
-Jeśli nie chcesz nie musisz mówić. Nie zmuszę cię przecież do tego- Oznajmiła przenosząc swój wzrok na niebo i prostując się dumnie.

Widok był wspaniały. Zdawało się, że wszystkie znaki na niebie i ziemi sprzyjały naszemu spotkaniu. Chmury tak często zakrywające całe niebo teraz rozeszły się ukazując wspaniały zachód. Uśmiechnąłem się słysząc, że samica się ze mną zgadza. Gdy ona spojrzała na mnie ja szybko odwróciłem wzrok chcąc uniknąć kontaktu. Kilka głębokich wdechów. Zebrałem myśli chcąc stłumić zebrane emocje. Emocje, których nie chciałem czuć. Nagle odwróciłem wzrok z powrotem w stronę samicy. Oczy lekko naszły mi łzami. ~ Wiesz... Ja chyba chcę o tym opowiedzieć. Muszę... ~ Mój głos dalej był spokojny jednak wewnątrz czułem jakbym cały się trząsł. Trudno mi było wydusić z siebie wypowiedziane chwilę wcześniej słowa. Jednak... Byłem gotowy.

Obserwowała cicho niebo które było w tym momencie naprawdę cudowne. Słysząc głos Voza nawet nie odwróciła głowy w jego kierunku.
-Więc opowiedz. I tak nikomu tego nie zdradzę- Powiedziała miękko. Lekko rozluźniła skrzydła z cichym westchnięciem. Naprawdę kochała oglądać zachody złotej twarzy. Były takie piękne i niebo przyozdabiało tyle kolorów. Uśmiechnęła się lekko do siebie. Robiło się odrobinę zimniej jednak jej to nie przeszkadzało. Urodziła się przecież w porze w której wszystkie tereny wolnych stad były przyozdobione zimnym białym puchem w którym się bawiła jako pisklak. Zaczęła drapać ziemie rozleniwiona czując na łuskach zimny powiew wiatru.

Hmm... Czyli chce usłyszeć moją historię. Wziąłem głęboki oddech i zamknąłem ślepia. Po raz pierwszy z kimś się tym podzielę. Dlatego tak trudno było mi teraz cokolwiek powiedzieć. Te wszystkie bolesne wspomnienia, które chciałem ukryć. Jednak... jedno z tych wspomnień było przyjemne... ciepłe. Może czas w końcu zacząć. Ślepia się otworzyły, a ja znów skierowałem je w stronę słońca. ~ Może zacznę od samego początku... Wyklułem się pewnie w jakiś górach na północny wschód stąd. Jednak nie dane było mi zobaczyć widoku poza grotą. Byłem synem pewnej smoczycy o kruczoczarnych łuskach. Pierwsze kilka, jak wy to mówicie, księżyców? Tak... Pierwsze kilka księżyców życia spędziłem jak każde dziecko. Jadłem, spałem i uczyłem się własnej mowy.~ To był koniec tego przyjemnego wspomnienia. Teraz czas na te bolesne... Westchnąłem roniąc przy tym jedną samotną łzę, która praktycznie od razu rozpłynęło się w futrze. ~ Ta sielanka trwała. Ja nie byłem ciekawy życia poza ciemną i przytulną grotą. Jednak pewnego dnia matki nie było. A ja ciekawski wyszedłem z groty... Jaki byłem głupi. Gdy tylko opuściłem przyjemną grotę spotkałem kilka piskląt. Nie zwróciłem uwagi na to, że wszystkie były praktycznie takie same. Gdy tylko się do nich zbliżyłem one uciekły powtarzając jedno słowo... Było mi na prawdę trudno. Samica mogła wyczuć jak czasem głos delikatnie mi się załamuje, ale kontynuujmy... Kilka głębokich wdechów.
~ Nie wiedziałem co się dzieje. Póki nie dotarłem do Haara. On wykrzyknął to słowo... Było nim Vorpaal... Inny. Wszystkie smoki były takie same poza mną. Oni uznali to za złe jednak nie miałem dużo czasu by to wszystko pooglądać. Łapa Haara uniosła się. Stąd ta blizna... Widziałem tylko lądującą matkę przed utratą przytomności. To co stało się później... Wiem z własnego domysłu.~ Jakie miłe były te księżyce gdy o tym zapomniałem. ~ Las fah las thun... W skrócie zwane prawem wymiany. Zostałem skazany na śmierć jednak moja matka skorzystała z tego prawa. Jej życie za moje. Gdy się obudziłem byłem poza tym obozem. Widziałem jednak dym na zboczu pewnej góry. Miałem tylko otwartą ranę na pysku. Zacząłem iść przed siebie i tak znalazłem się tu. Bez nikogo.~ To był koniec mojej opowieści. W miedzyczasie uroniłem kilka łez. Byłem jeszcze tak młody, a mimo to znałem dramat swojej matki i brutalność tego świata.

Słuchała uważnie każdego słowa pisklaka trwając w ciszy. Patrzyła na niego uważnie nie ważąc się poruszyć nawet o milimetr do czasu kiedy to Vozuriim przestał opowiadać. Kiedy już nic nie mówił okryła go skrzydłem chcąc go jakoś pocieszyć. Nic nie mówiła, nie wiedziała co. Nigdy nie chciałaby doświadczyć tego co on oraz też nikomu tego nie życzyła. Trwała więc okrywając go skrzydłem nic nie mówiąc chociaż w jej oczach było widać że mu współczuje.
-Teraz już kogoś masz. Nie musisz się więc martwić że ktoś cię odtrącić. Tu każdy jest inny. Spójrz chociażby na mnie. Widziałeś kiedyś smoka z dwoma kolorami łusek tam gdzie powinien być tylko jeden?– Spytała uśmiechając się do niego lekko.

Koniec... Opowieść ta była najtrudniejszą opowieścią w moim życiu. Jednak... Przełamałem się w końcu i to sprawiło, że teraz jest mi trochę lepiej. Wydałem z siebie wydech ulgi gdy samica okryła mnie swoim skrzydłem. W zasadzie sam nie wiem czy tego potrzebowałem, chociaż... Czyjaś bliskość koiła ból lepiej niż najlepszy uzdrowiciel. Na moim pysku zawitał delikatny uśmiech gdy do moich uszu dotarły słowa Kryształowej. Starała się pomóc... Jak wszyscy tutaj. ~ Nie widziałem. ~ Powiedziałem z uśmiechem. Tak to prawda... Tutaj każdy jest inny i dlatego to miejsce wydaje mi się wspaniałe. Nikt nie może nikogo oceniać na podstawie wyglądu, ponieważ każdy tutaj jest inny. ~ Wiesz... Może moja mama chciałaby, żebym trafił tutaj. Na pewno cieszyłaby się widząc, że mam przyjaciół i... i bliskich~ Uśmiech delikatnie się poszerzył. Cóż... Dzisiejszy spacer na pewno był dobrą decyzją jednak... Dzień się zaraz skończy, a ja nie lubię podróżować nocą, więc...

Smoki Wolnych Stad

Polanka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu