Miejsce wymian

[Płacz Aniołów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Poprzednio miał nadzieję, że nigdy nie będzie miał potrzeby, by tutaj przychodzić. Potem miał nadzieję, że jest tutaj ostatni raz. Teraz już przestał robić sobie takie nadzieje. Potrzebował kolejnej wymiany.
Czuł się dziwnie, jakby musiał się pogodzić z tym, że musi odwiedzać świątynię. Nieszczególnie interesował się sakralną częścią życia smoków, ale patrzył na to pod innym kątem – Miejsce Wymian okazuje się być całkiem przydatną funkcją świątyni. I tylko pod tym kątem na to patrzył. Wyrzucił ze swoich myśli obecność bogów, mimo, że wiedział, że w tym miejscu są oni wszędzie. Tak przynajmniej czuł. A to uczucie go nieco przytłaczało.
Trzymał w pysku zdobyty ostatnio jaspis. Jeszcze jako adept obiecał sobie, że będzie chciał zebrać duuużo kamieni, w końcu można z nimi tyle rzeczy zrobić! ... No właśnie, tylko jakie? Chyba zrozumiał, że można między innymi wymienić je na coś bardziej przydatnego, na przykład mięso.
Podszedł do ołtarza i położył zębami jaspis na miejscu, po czym odsunął się trzy kroki w tył. Już wiedział, czego się spodziewać po tym miejscu, więc i jego ruchy były pewniejsze. Zmrużył ślepia i patrzył na kamień, czekając, aż z pomocą boskich... nie, z pomocą czegoś zmienią się magicznie w mięso. Czy był skrajnie głodny? Nie do końca. Może chodzi tu o coś innego.

[Administrator]

Jaspis położony na ołtarzu zaczął się jarzyć delikatnym blaskiem. W uszach smoka pojawiło się ciche buczenie, które z każdym uderzeniem jego serca stawało się coraz bardziej natarczywe i nieprzyjemne. Blask również narastał, a od kamienia zaczęło bić ciepło, które dolatywało nawet do stojącego kawałek dalej samca. Na początku było to nawet przyjemne, dopóki nie zmieniło się w żar, który wręcz wyciskał łzy z oczu. Przez tak zamazany wzrok wodny nie mógł dostrzec wszystkich szczegółów, ale jedno widział wyraźnie. Blask kamienia w jednej chwili zgasł, a buczenie w uszach ustało. Zniknęło również poczucie gorąca, oczywiście razem z jaspisem. Zamiast niego na ołtarzu leżały płaty apetycznego, jeszcze ciepłego i ociekającego krwią mięsa. Sądząc po zapachu należało wcześniej do reniferów.

– jaspis
+ 4/4 mięsa (renifer)

[Cichy Potok]

Cichy przybył do miejsca, gdzie bogowie za kamień szlachetny potrafili dać smokowi za niego mięso. On nie mógł niczego upolować i musiał w końcu tutaj zawitać. Jego kompani byli głodni, on był głodny i musiał coś na to poradzić. Na brak kamieni nie narzekał, więc bez cienia żalu położył ametyst, a potem odsunął się kawałek, by poczekać na cud wymiany z bogami.

[Administrator]

Ledwie Cichy Potok odsunął się od ołtarza, a już coś zaczęło się dziać. Kamień zaczął migotać. Dosłownie migotać. Raz jaśniał światłem, raz stawał się półprzezroczysty, ciemniejszy. Zmiany te następowały po sobie najpierw powoli, potem coraz szybciej. Im dłużej kamień migotał, tym światło stawało się jaśniejsze, a ciemnienie wyraźniejsze. W końcu kamień rozbłysnął tak ostrym światłem, że smok Wody musiał zamknąć oczy, by nie utracić wzroku. Gdy je otworzył dostrzegł, że ametyst zniknął, a na jego miejscu pojawiła się porcja mięsa. Apetyczne, delikatne i bardzo, bardzo świeże mięsko wyglądało na pochodzące od owiec.

– ametyst
– 4/4 mięsa (owca)

[Mistycznooka]

Czasem pewne przeciwności losu zmuszają smoka do sięgnięcia po środki niepojęte dla jego umysłu. A właściwie po pomoc do samych smoczych Bogów. Sytuacja z mięsem byłą na tyle dramatyczna że nawet usilne starania Mistycznej nie zmniejszyły panującego w stadzie głodu. Było ciut lepiej ale jeszcze nie można było powiedzieć że jest... chociażby "znośnie". Udała się więc do świątyni a dokładniej przybyła na miejsce wymian, dzierżąc w łapach piękny rubin. Za pomocą nosa i delikatnego stawiania łap odnalazła miejsce, a dokładnie półkę na której musi położyć kamień. Delikatnie umiejscowiła go na półce po czym odsunęła się kawałek czekając na to, co za chwile ma się stać.

[Administrator]

Przez krótką chwilę nic się nie działo, ale Mistyczna Łuska mogła wyczuć zmianę w powietrzu. Nie zauważyła, co się stało. Usłyszała nagły gwizd, potem coś jak szum i nagle cisza. Powietrze pozostało nieruchome, ale do nozdrzy wodnej doleciał wyraźny zapach krwi i mięsa. Apetycznego, świeżego, wyraźnie pachnącego koźliną. Nie wyczuwała już jednak zapachu rubiny, który prawdopodobnie zniknął.

– rubin
+ 4/4 mięsa (koza)

[Płacz Aniołów]

Taak... świątynię odwiedzał tylko po to, by wymienić kamienie na mięso. Ta wizyta również odbyła się tylko po to.
Wolnym krokiem przyczłapał się do świątyni, czując na sobie wzrok wszystkich bogów. W pysku trzymał rubin, którego chciał poświęcić na porcję mięsa. W zasadzie tylko po to mu te kamyki służą. Nie miał co z nimi innego robić, więc szły w miejsce wymian.
Stanął w owym miejscu i bez zbędnego zwlekania położył rubin na ołtarzyku. Ze znudzonym grymasem na twarzy odsunął się o kilka kroków i odruchowo zmrużył ślepia, nauczony, że zazwyczaj w tym miejscu podczas "cudu" towarzyszy mocne, oślepiające światło. Zniecierpliwiony czekał, aż to miejsce spełni swoją funkcję.

[Wola Przeznaczenia]

Samica przybyła do świątyni wymienić swój kamyk na mięsko które było jej niezwłocznie potrzebne. Będąc już w miejscu wymiany położyła kamyk którym był akwamaryn na szarym, płaskim podłużnym kamieniu. Usiadła przed nim czekając aż kamyczek zmieni się w jedzenie którego potrzebowała może nie dla siebie ale jednak potrzebowała. Rozluźniła się z zaciekawieniem rozglądając dookoła. Chciała zapamiętać każdy szczegół tego miejsca.

[Administrator]

Tym razem Płacz Aniołów nie zobaczył błysku światła, które zazwyczaj oślepiało przychodzących. Zamiast tego poczuł żar, bijący od położonego przez niego rubinu. Kamień nie zmienił wyglądu, a jednak czuło się, że zaczyna być gorący. Cisza dzwoniła w uszach, smok poczuł również zmianę ciśnienia, która zatkała mu bębenki. Musiał zamknąć oczy pod wpływem gorąca, które biło go po ślepiach, wyciskając z nich łzy. A potem znów – wszystko skończyło się jak łapą odjął. Gdy smok otworzył oczy na ołtarzu leżał kawał łosiego mięsa.

– rubin
+ 4/4 mięsa (łoś)


Huknęło, gruchnęło, zaświeciło. Wszystko działo się niezwykle szybko. Ledwie Kryształowa położyła na ołtarzu akwamaryn i odsunęła się, a już coś zaczęło się dziać. Nie wiedziała, skąd dochodzą dźwięki, a rozglądając się dookoła zauważyła błysk jedynie kątem oka. gdy spojrzała w kierunku ołtarza nie dostrzegła już kamyka. Zamiast niego leżała tam piękna, apetyczna porcja mięsa renifera.


– akwamaryn
+ 4/4 mięsa (renifer)

[Mistycznooka]

Dzisiaj przyszła tutaj nie żeby się pomodlić, a żeby uzyskać pomoc. Była kilkakrotnie tutaj, tylko po to by wymienić kamień na mięso. I dzisiaj nie przyszła w innym celu. Na wejściu ukłoniła się bardzo pobożnie, bowiem dalej było to miejsce święte po czym ze swojej siatki, którą zawsze miała przy sobie by coś nosić wyjęła lśniący onyks, kładąc go na półce skalnej po czym odsunęła się trochę i czekała na to co się stanie. Chociaż było to dosyć wiadome..

[Administrator]

Smoczyca nie musiała długo czekać. Gdy tylko się cofnęła, onyks zaczął się dymić. Czarne kłęby dymu skąpały głaz w swych objęciach, całkowicie ukrywając go przed wzrokiem Mistycznookiej. Po paru sekundach rozwiał się momentalnie, jak na wietrze, jednak na kamiennej półce nie było już onyksu Wodnej, a porcja świeżych, trzepoczących jeszcze, mokrych ryb.

– onyks
+ 4/4 mięsa (karp)

[Czarna Pożoga]

Pewnego dnia wśród drzew zapanował niepokój. Liście drgały płochliwie na wietrze, delikatne pączki chowały się na powrót w suchotnicze gałęzie. Szum, szelest, chrzęst i tupot drobnych łapek ustał, atmosfera zgęstniała pod wpływem lejącego się z nieba upału i gościa, którego ominęła pora białych dywanów pokrywających ziemie.
Powróciła córa marnotrawna, powiedziałby człowiek, z lasu jednak wyszła złotołuska bestia. Otoczona popielatym, gryzącym w oczy dymem wijącym się smugami znad jej rozszerzonych nozdrzy. Wyżej błyskały tylko onyksowe ślepia, bez wyrazu, zatopione w morzu złotych łusek i czerwonych blizn znaczących gęstą siatką jej dzikie oblicze.
Gdy sztywne palce krzewów rozstąpiły się potencjalnemu obserwatorowi rzucił się w oczy zbroczony starą krwią bok. Głębokie rany niezdarnie zasklepione i przykryte leczącym zielem, które jednak w łapie laika było warte niewiele więcej niż każda trawa. W istocie całe ciało potężnej na pierwszy rzut oka gadziny poznaczone było ranami, obite, gdzieniegdzie powykręcane i zaniedbane. Jedynie gruba łuska ukrywała przed światem fakt, że żebra przebić się chciały już przez skórę, a brutalne łapska ze szponami jak harpuny drżały z braku strawy.
Istota ta kłębiła w sobie wiele złości i nie trzeba było uważnego obserwatora, aby zauważyć, że wycieńczonemu ciału ciężko było pomieścić w sobie burzę toczącą się we wnętrzu. Raz po raz szkliste ślepia przesuwały się po otoczeniu, a czerwony jak jej blizny jęzor wynurzał się spomiędzy żółknących kłów i przesuwał po pieniącym się od śliny pysku.
Krok za krokiem bestia zbliżała się do ołtarza, jak przez mgłę pamiętając dlaczego tu przyszła i czemu sądziła, że może coś wskórać. Wyciągnęła przed siebie poobdzieraną miejscami z łuski łapę i ułożyła zamaszystym, ale drżącym ruchem cytrynowy kamień na szarej, zimnej skale. Zamarła w bezruchu, nie powiedziawszy ani słowa. Poznaczone siateczką kolorowych żył powieki przykryły ślepia, a trójkątny łeb skłonił się w namaszczeniu, bo pamiętała, że kiedyś lepiej traktowała to miejsce.

[Administrator]

Faktycznie wydawać by się mogło, że przychodzi się tutaj z niewiadomej przyczyny i w niewiadomym celu. W końcu smoki tutaj nie doznawały żadnych słów od bogów...a jednak to było jedyne miejsce, gdzie ci bogowie zawsze odpowiadali i zawsze byli hojni. Oczywiście nie za darmo. Na oczach Pożogi, dawno nie widzianej na tychże terenach, cytryn zamigotał, zalśnił, a potem...miała przed sobą bizona zamiast kamienia. Zwierzę najwyraźniej było świeżo zabite, pachniało jeszcze ziemią i hulającym po stepach wiatrem.

– cytryn
+ 4/4 mięsa (bizon)

[Czarna Pożoga]

Coś w sercu wielkiej gadziny drgnęło, gdy patrzyła jak na miejscu cytrynu pojawia się bizonie mięso. Dawno nie doświadczyła tak dosłownego świadectwa obecności bogów, a i ostatnimi czasy ulegała emocjom nawet łatwiej niż kiedyś. Lekki grymas ni to bólu, ni złości, ruch powieki, skurcz w ogonie. Nie musiało minąć wiele czasu aby zabrała się do jedzenia. Oczywiście nie tu, w świątyni. Odciągnęła pysznie pachnące truchło na zewnątrz, zacierając po sobie wszelkie ślady swojej obecności, pozostawiwszy jedynie zapach swój i bizoniego mięsa. Będąc już poza progiem świątyni spożyła swój posiłek z właściwą sobie zachłannością i brakiem dobrego smaku. Wpierw oddzieliła pokrytą gęstym włosiem skórę od mięsa, a następnie spiekła je rozżarzonym do białości strumieniem ognia. Czerwień zmieniła się w jasny brąz, a tłuszcz nie przestał jeszcze skwierczeć kiedy zaczęła wbijać weń kły i wyszarpywać potężne kęsy. Mlaszcząc, żując głośno i ostentacyjnie zapełniała zapewne zbyt szybko swój pusty żołądek. Czym jednak był późniejszy ból brzucha w porównaniu z tym co promieniowało z głębokich ran na jej boku i licznych, źle zaleczonych obrażeń odniesionych przed księżycami.
Gdy ogołociła kości z mięsa poczęła przełamywać je, kosteczka po kosteczce i wysysać szpik, jakby nie mogąc nasycić się do końca tym co już było jej dane. Ogonem strąciła białe resztki pomiędzy drzewa i odetchnęła głęboko, drżąco, jakby po raz pierwszy od dawna.
Nie rozglądając się więcej i nie chcąc zakłócać dłużej spokoju tego miejsca zniknęła wśród szepczących do siebie drzew, przeciwnych tym spomiędzy których wyszła.

[Dzika Gwiazda]

Zaranna słyszała o tym miejscu, ale jeszcze nigdy nie miała okazji go odwiedzić. Tym razem musiała – ostatnie polowanie nie poszło jej najlepiej. Gdyby nie Wybrana, nie wiadomo jak mogłoby się to skończy. Niewielkim pocieszeniem było to, że zanim napadły ją kosmate brzydale, udało jej się znaleźć dwa szlachetne kamienie. Bardziej niż bogactw potrzebowała jednak mięsa. Dlatego też dzisiaj przybyła do świątyni, gdzie podobno bogowie zamieniali kamienie właśnie w pożywienie. Cuda, prawdziwe cuda.

Smoczyca z szacunkiem położyła przezroczysty diament na podłużnym kamieniu emanującym słabym blaskiem, a potem odsunęła się, zaintrygowana patrząc i oczekując na dalsze wydarzenia. Kamień faktycznie zmieni się w mięso? Nic się nie stanie?

[Administrator]

W grocie rozległ się niesamowicie nieprzyjemny zgrzyt, ogłuszający i przynoszący ciarki na plecach. Tak ostry, że smoczycy na moment zakręciło się w głowie. Kamień zaczął jarzyć coraz mocniejszym światłem, aż w końcu stał się tak jasny, że nie sposób było na niego patrzeć. Tak nagle jak wszystko się zaczęło, tak szybko też ustało. W tym czasie kamień zniknął, a zastąpił go spory stosik delikatnego, świeżego mięsa , wyglądającego na należące do kóz.

– diament
+ 4/4 mięsa

[Zmierzch Gwiazd]

Tym razem to stara łowczyni odwiedziła miejsce wymian. Minęło sporo czasu od kiedy ostatnio tu była, jednak całe szczęście, nie zapomniała drogi do tego miejsca. Wręcz przeciwnie, pamiętała ją, jakby była tu jeszcze,e wschód słońca temu.
Położyła piękny turkus na ołtarzyku, po czym cofnęła się o krok czekając na dokonanie cudu zamienienia kamienia w jadalne mięso. Nie była w stanie już polować tak jak kiedyś, musiała więc niestety wspomagać się kamieniami szlachetnymi. Chociaż, czy to źle? Wielu tak robi, ważny jest cel. Tym razem jednak Ziemista robiła to dla siebie.

[Administrator]

W zasadzie ledwo odsunęłaś się od ołtarza na którym złożyłaś kamień, ten zaczął świecić niesamowitym, oślepiającym blaskiem. Chwilę później na ołtarzu leżała spora porcja mięsa, która bez problemu mogłaby zaspokoić smoczy głód . Mięso było krwiste, świeże i chyba należało do ptactwa, czyżby bażanty? Tak, to chyba to.

– turkus
+ 4/4 mięsa (kozy)

[Zmierzch Gwiazd]

Uśmiechnęła się delikatnie widząc, jak szybko bogowie potrafią zdziałać cuda. Dla nich "przemienienie" kamienia w mięso nie było niczym nadzwyczajnym, mogło się wydawać, że wystarczy ich delikatny ruch łapą, a wszystko jest możliwe.
– Dziękuję – powiedziała, po czym zabrała swoje mięso i oddaliła się z terenu świątyni.
Nie mogła jednak wytrzymać, zbyt długo już niczego nie jadła, więc zaraz po opuszczeniu świętej ziemi spożyła szybko swój posiłek, natomiast kompanowi przywołała pół porcji, aby oboje mogli zaspokoić swój głód. Oczywiście, po tym posprzątali i odeszli w stronę terenów Ziemi.

//zt

[Ostatnie Ogniwo]

Pierwszy raz odwiedzałem to miejsce, z zapasami w stadzie chyba było krucho. Przyleciałem tutaj razem ze swoim kompanem. Siger stał spokojnie u mojego boku, rozglądając się czy w pobliżu nie ma żadnego zagrożenia.
Przed sobą położyłem kamienie szlachetne. Diament i granat rozświetlały okolicę swoim blaskiem. Usiadłem się obok kompana i czekałem, bogowie powinni niedługo odpowiedzieć. Miałem przynajmniej taką nadzieję.

// diament i granat jbc ;)

[Dzika Gwiazda]

Pojawiła się tutaj i Zaranna. Nie zaskoczyła jej obecność Krwistego. Z racji epidemii wściekłych dzików, na polowaniach szło im słabo – wracali z małą liczbą mięsa, okupioną ogromną liczbą ran. Na szczęście dla zielonołuskiej bystre oczy dość łatwo wypatrywały kamieni, które mogła wymienić na świątynnym ołtarzu. Kiwnęła głową Krwistemu, kładąc na zimnym kamieniu jeden z rubinów znalezionych przez Azurę. Odsunęła się, czekając aż zadziałają boskie siły.

// x1 rubin