Samotny pagórek

[Jad Duszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pazury smoczycy po raz kolejny natrafiły na pustkę, ale nie znaczyło to, że jej atak nie był poprawny – podobnie jak sposób myślenia. Mogła się domyślić, że poleganie na ciepłocie ciała było dobry pomysłem. Problem w tym, że i to zostało "wyłączone" i smoczyca nie mogła już wyczuć ciepła bijącego od ciała proroka.
– Większość żywych organizmów oddycha, ma puls oraz ciało, od którego odbija się powiedzmy... Wiatr – zasugerował głos proroka, wciąż ze wszystkich stron na raz. Nie było tu rozgraniczenia, skąd był on mocniejszy, a skąd słabszy, więc akurat ten głos nie był podpowiedzią. Słowa, które przekazał jak najbardziej nią były. Aż dziwił się, że ktoś, kto od urodzenia musiał polegać na zmysłach innych niż wzrok nie miał ich wyczulonych na podobne dźwięki. Pozostała również żądza krwi, która była czasem wręcz namacalna w powietrzu – jednak od niego na razie nie biła.

[Mistycznooka]

Zdążyła już sama na to wpaść.. A przynajmniej sobie o tym przypomnieć. Czy właśnie Prorok nieświadomie pokazał jej, że magia to nie jedyne rozwiązanie? Że używając jej, stępiła sobie tylko zmysły? Nie odpowiedziała nic, jednak po skupieniu na jej pysku można było zobaczyć że usłyszała i rozumie. Wyostrzyła zmysły a dokładnie słuch. Wygłuszyła otoczenie, chcąc wsłuchać się tylko i włącznie w jeden, słaby póki co dźwięk. Żądza Krwi nie biła póki co również od niej, przynajmniej tak jej się zdawało.. A.. aha!
Dalej będąc na rozstawionych szeroko łapach, jednak nie na tyle szeroko by się nie rozjechać, z łbem dociśniętym do szyi i lekko wyciągniętym by ochraniać również kark, ugięła je mocniej by już na ułamek sekundy chociaż dotknąć brzuchem ziemi i z przyciśniętymi dosyć ciasno do siebie skrzydłami, przelewając ciężar na parę zadnich łap, odbiła się od ziemi. Ogon, który już wcześniej półsztywno uniesiony był nad ziemią, teraz balansował by pozwolić jej panować nad ciałem. wyciągnęła przed siebie sztywno łapy a gdy czuła że zbliża się do ziemi ugięła je by sobie ich nie połamać. Od razu po lądowaniu wzięła dosyć duży, głęboki wdech by potem zatrzymać go na jakieś pół uderzenia serca, wepchnęła nagromadzone powietrze tym samym do gardła aby pobudzić swój gruczoł, odpowiadający za.. no właśnie. Czując łaskotanie i niesamowity chłód, rozwarła szeroko pysk a z jej pyska wystrzelił dość smukły jednak dosyć konkretny i silny strumień lodu. Wprost w pysk Oprawcy, o ile dobrze wykalkulowała odgłos jego pulsu.

[Jad Duszy]

Smok odskoczył przed płomieniami, kierując się w lewo. Oczywiście można to było wnioskować po tym, że w okolicy nie rozszedł się swąd palonego mięsa i łusek ani też syk bólu. I na dodatek było już słychać jego korki, gdyż przestał je ukrywać.
– Poćwicz korzystanie ze swoich zmysłów, aby w przyszłości nie zostać całkiem ślepą, gdybyś nie mogła użyć magii – powiedział do Mistycznookiej, tym razem swoim normalnym głosem. Dobiegał z jego pyska, wskazując, gdzie stoi, a nie ze wszystkich stron, jak poprzednio. Prawdopodobnie wskazywało to na koniec nauki Łowczyni Wody.


//raport Atak IV

[Ostatnie Ogniwo]

Tereny wspólne, piękne miejsce na odpoczynek i poznanie kogoś nowego. Za każdym razem jak tu przychodziłem robiło się coraz ciekawie. Niedługo może w końcu zacznę polować i poznam każdy zakamarek tej krainy. Przyleciałem tutaj swoimi skrzydłami, niedawno nauczyłem się latać, nareszcie mogłem wykorzystać coś co cały czas mi tylko przeszkadzało no i dostarczało jeszcze więcej ciepła.
Idąc drogą cały rysowałem szlaczek ogonem, bo czemu nie? Wyglądało jakby wąż tędy przechodziło. Przechodziłem lasem tak długo aż znalazłem coś dziwnego. Samotny pagórek, tak pewnie i też na to wołali, ciekawe dlaczego jest tu sam. Podszedłem do niego i zacząłem wchodzić pod górkę. Będą u góry stanąłem wyprostowany, szczęśliwy, że zdobyłem szczyt i rozejrzałem się po okolicy, nie zauważyłem niczego, więc położyłem się w trawie i smażyłem się na słońcu. Wyglądało jakbym umarł i słońce spalało moje szczątki.

[Cień Kruka]

Tak też pomyślała Ferida, wyruszająca na podbój świata – że oto ktoś leży nieżywy. Nie do końca rozumiała ostateczność, jaka mieściła się w śmierci, ale zdołała już pojąć, że jak ktoś tak leży, to jest miły bogu o masakrycznie długim imieniu, którego młoda nie umiała jeszcze wymówić.
Podeszła więc powolutku, by przypadkiem nie spłoszyć przyszłej ofiary. Ostrożnie przysunęła pyszczek do jego ucha...
– CHWALMY PANA! – zawołała najgłośniej, jak umiała, jednocześnie przednie łapki opierając o grzbiet smoka.
Następnie zachichotała niczym chochlik, szczerząc swe białe ząbki w radosnym uśmiechu.
– Zabiłam cię! I teraz jesteś martwy. I jesteś już drugą moją ofiarą. A wiesz, że pachniesz jak niezcienia? A ja jestem Ferida, a to jest Szczepan – na moment w polu widzenia czerwonego samczyka mignęło coś na kształt wazonu ozdobionego kośćmi węża. – I teraz, skoro jesteś moją ofiarą, to będziemy razem podbijać świat, cieszysz się?
Nacisk drobnych łapek na grzbiet samczyka osłabł, a właścicielka tychże łapek przywarowała w trawie dokładnie naprzeciwko niego, tak blisko, że niemalże stykali się nosami.

[Ostatnie Ogniwo]

Piękne są tylko chwilę. Nawet poleżeć sobie nie można. Tak jest za każdym razem kiedy to smok chce poleżeć to przyjdzie ktoś i albo hałasuje, albo przeszkadza.
Krzyk smoczycy, jak wyczułem z cienia, lekko mnie ogłuszył.
– Jestem twoją ofiarą powiadasz? Będę miał ci w czymś pomagać? A może zjem ciebie i ty będziesz moją ofiarą co ty na to? – oferta była dobra i wykonalna, wyszczerzyłem kły przybierając groźną minę i kiedy wzięła łapki z mojego grzbietu wstałem, i zetknąłem się z nią nosem.
– Oczywiście też, że się cieszę, że będziemy podbijać świat, ale wydaje mi się,
że to ja tu będę rządził nie jesteś za młoda przypadkiem na rządzenie mną? – zapytałem czekając na reakcję.
– Jestem Krwisty Kolec i pochodzę z ziemi, syn Opoki Ziemi, a ty cienista smoczyco? Skąd znasz w ogóle takie słowa kim ty jesteś?

[Cień Kruka]

Łepek Feridy kiwał się raz za razem.
– Tak. Powiadam. Tak. Ta... Eeee... Nie.
Zaprzestała kiwania łebkiem, by stanowczo nim pokręcić.
– Nie możesz, bo ja byłam pierwsza. To by było niespra... Niespre... To by było niedobre. Ja cię zabiłam pierwsza, więc wygrałam. Ale nie martw się, następnym razem może ci się uda.
Uśmiechnęła się szeroko, po czym liznęła smoka po nosie.
– Rządzenie jest trudne. To duża odpo... Odpie... No, trzeba odpowiadać. Na duuuużo pytań, chyba. I trzeba wiedzieć wszystko o przodkach, i o tyłkach też. Nie chcesz rządzić. – przed oczyma smoka nagle zawisł ogonek Feridy, bujający się miarowo. – Nie chcesz rządzić. Nie chcesz rządzić.
Powtórzywszy to kilkakrotnie, w końcu cofnęła ogonek, by skupić się na kolejnym trudnym zagadnieniu.
– A ja też mam kolce. I pochodzę z jajka, a moja mamusia nazywa się Chaoś-mamuś. I ona mi powiedziała te wszystkie słowa i pokazała w powietrzu. Moja mamusia jest najwspnialsza na świecie, bo umie robić rzeczy w powietrzu i zrobiła taką krew, która płynęła i płynęła. Nasz bóg, który ma długie imię, lubi krew. I Hidan mi pokazał, jak robić krew. To jest niemiłe, ale bóg to lubi. I bóg lubi dusze, ale nie umiem robić duszy. A ty umiesz robić dusze?
Na potwierdzenie tej części o kolcach uniosła te na swoim grzbiecie. Dotychczas niewidoczne, wyprostowały się teraz, znacząc linię kręgosłupa. Lśniły bielą i wydawały się póki co równie cienkie i niegroźne, jak ząbki Feridy, z czasem jednak z pewnością ich potencjał militarny się poprawi.

[Ostatnie Ogniwo]

Smoczyca odpowiadała zawsze swoim ciałem. Każda odpowiedź miała w sobie tyle energii.
– Nie wydaję ci się, że jestem starszy i mam większe pojęcie o tym wszystkim od ciebie? Przecież jesteś tylko małym, bezbronnym pisklaczkiem co ty mi możesz zrobić? – zapytałem i rozczochrałem jej grzywę. Ogon nie wiedziałem co miał zrobić, ale nic się nie stało i dalej obserwowałem smoczyce z zainteresowaniem.
– Wydaję mi się, że umiem zrobić duszę, ale zależy w jakim sensie, mogę cię zabić i wtedy ty staniesz się duszą, którą stworzę, ale nie biję małych bezbronnych ptaszków – uśmiechnąłem się lekko i rozłożyłem skrzydła, machnąłem nimi kilka razy dając trochę wiatru dla ochłody.
– A ty potrafisz coś ciekawego?

[Cień Kruka]

Chyba pomysł przerobienia jej na duszę nie był najlepszy. Nie chciała być darem dla boga. Chociaż mama pewnie byłaby z niej wtedy zadowolona... A w każdym razie tak wydawało się młodej, nieświadomej jeszcze rzeczywistego znaczenia słowa "śmierć".
– Może innym razem? Szczepan mi mówił, że bycie duszą nie jest fajne. Ale jego nie pożarł bóg. Gdyby mnie pożarł, mamusia byłaby taka dumna!
Słysząc pytanie, Ferida ponownie przybrała na pyszczek uśmiech godny chochlika.
– Wiesz, ja potrafię być bardzo, bardzo groźna... – zamruczała, przymykając lekko ślepka. Spojrzenie pomarańczowych tęczówek utkwiła w oczętach nowego znajomego.
Wpatrywała się weń, jakby zamierzała go samym spojrzeniem przekonać. Żeby tylko nie spuścił wzroku, nie dostrzegł, jak koniec ogona smoczycy zbliża się do jego brzucha. Dopiero, gdy puszysta kitka znalazła się na swoim miejscu, pomarańczowe ślepka otworzyły się szeroko.
– Mam cię!
Zaczęła go łaskotać kitką po brzuchu.

[Ostatnie Ogniwo]

Tyle imion, co to za Szczepan o którym mówiła? Ona była bardzo śmieszna i w ogóle się nie bała.
– Ty groźna? No to pokaż co możesz mi zrobić – kątem oka dostrzegłem jej ogon, ale wolałem dać jej za wygraną. Uśmiechnąłem się kiedy zaczęła mnie łaskotać i odskoczyłem na bok. Podszedłem do niej pomału i całym ciałem położyłem się na nią. Przewróciła się, a ja leżałem i nie zamierzałem wstać.
– I kto teraz jest górą? No pokaż co mi teraz zrobisz mróweczko – uśmiechnąłem się i obserwowałem co zacznie czynić. Mała była sprytna, ciekawe czy dość sprytna, żeby się uwolnić.
– Miło mi się tak leży, wiesz chyba tak zostanę. Masz bardzo mięciutkie futerko,
że mógłbym teraz zasnąć i nie wstawać. A tobie jak tam na dole mała nie groźna mróweczko? – cały czas kpiłem sobie z pisklaka, była mała, słodka i śmieszna.

[Cień Kruka]

Tak oto ze smoczycy Ferida przeobraziła się w bardzo puchaty naleśnik. Przygnieciona, oddychała z dużo większym trudem.
– Ciężki... jesteś... – wydusiła z siebie.
I co tu robić, gdy leży na niej taki wielki smok? Nie była w stanie unieść kolców, by kujnąć go w brzuch. Zbyt mocno przyciśnięte były jego ciałem. Łaskotki już wcześniej okazały się praktycznie na niego nie działać. Co więc tu robić?
Nie musiała zadawać tego pytania nawet głośno, odpowiedź przyszła sama, Szczepan znów wspomógł ją dobrą radą. Teraz fakt, iż tylko ona go słyszała, nagle stał się atutem.
Wygięła łeb do przodu najbardziej, jak mogła, po czym nagle ruszyła nim wstecz, częstując czerwonego smoka swymi kolczastymi rogami.
– Złaaaź! – zawołała, kłując go.

[Ostatnie Ogniwo]

Ferida stała się kolorowym plackiem. Wyglądała bardzo słodko leżąc tak. Ciekawe co teraz myśli nasza mała przywódczyni.
Coś wymyśliła i ukłuła mnie swoimi rogami. Poczułem jak wbijają się coraz mocniej, aż w końcu postanowiłem, że wstanę.
– Dobra, dobra już z ciebie wstaję, bo coś ci się stanie i będę miał przechlapane u twojek mamy – podniosłem swoje grube cielsko i poczułem ciepło po wyjęciu rogów. Krew pomału spływała z rany.
– I jak ja mam z tobą podbić świat skoro ty cały czas mnie ranisz. A tak w ogóle to kto to jest ten cały Szczepan? Chcesz mnie z nim zapoznać? – chęć poznawania nowych ludzi była jak wdychanie kadzideł. Relaksujące mimo, że czasami bywało niebezpieczne to i tak to lubiłem. Usiadłem przed małą przybliżając pryszczek czekając na odpowiedź. Gdyby poruszyła się do przodu chociaż o kawałek styknęlibyśmy się nosami.

[Cień Kruka]

Ferida uśmiechnęła się szeroko.
– Krew jest miła Panu. – uświadczyła.
Nie widziała nic złego w tym, że przez nią ktoś krwawi. Wiedziała, że krwawienie może boleć, jednak sam proces krwawienia odbierała jako pozytywny. Hidan nauczył ją ranić siebie i innych i pokazał, że jest to dobre – czemu miałaby więc zareagować inaczej na krew u nowego przyjaciela?
Zapytana o Szczepana, uniosła w górę zapieczętowany wazon, owinięty szkieletem węża.
– To jest Szczepan. – przedstawiła przyjaciela. – Mamusia wsadziła go do wazonu. Nie wiem, jak. I nie można go otworzyć. I Szczepan musi znaleźć kawałek swojego ciała, żeby uciec. I on do mnie mówi i mi pomaga. I to on wymyślił, żeby wbić ci rogi. Mówił, że się nie połamią i chyba miał rację. Jak sądzisz, wyglądają na połamane?
Mamusia by ją zabiła chyba, gdyby wróciła z ułamanym rogiem. Mamusia nie lubiła narażania się.

[Ostatnie Ogniwo]

Krew jest miła Panu? Jakiemu Panu? Czy ona mówiła o mnie?
– Mówiąc Pan masz na myśli mnie czy kogoś innego? Bo ja w sumie jestem wojownikiem, więc często będę widywał krew, ale też nie lubię jak ktoś tak po prostu wbija mi rogi – powiedziałem unosząc prawy kącik ust w szyderczym uśmiechu, mała była sprytna i pomysłowa to mi się w niej podobało, ciekawe czym jeszcze mnie zaskoczy.
Potem pokazała mi Szczepana, który był wazonem? Pewnie jakiś wymyślony przyjaciel.
– Twoje rogi nie są połamane nie bój się – odpowiedziałem i rozczochrałem jej włosy na łbie.
– Często tak wychodzisz z groty nie boisz się, że coś może ci się stać? Widziałaś kiedyś kogoś z innego stada nie wiem może z wody lub ognia, albo z mojego? I kim będziesz chciała być jako adept i masz pomysł na imię? – wziąłem wdech po wielu pytaniach, może było ich za dużo, ale sądziłem, że sobie poradzi. Chciałem ją trochę poznać gdybym kiedyś ją jeszcze spotkał.

[Cień Kruka]

Ferida pokręciła łebkiem tak energicznie, że na chwilkę kosmyki grzywki zasłoniły jej świat.
– Pan to jest taki bóg, co ma strasznie długie imię. Nazywa się Absthinius. I on jest bardzo ważnym bogiem, i jest potężniejszy od wszystkiego na świecie, nawet od mamusi! I składamy mu ofiary, a on obdarza nas swoją łaską. I Hidan mnie nauczył robić krew. Ale to u ciebie to było przypadkiem. Ale jak będziesz widywał krew, to poświęć ją Panu. Bo tak trzeba.
Młoda nie rozumiała, jak można nie wiedzieć o bogu. To w ogóle możliwe?
– Mamusia mówi, że muszę być dzielna. – po co wspominać, że mamusia nie wie o wyprawach poza grotę, o opuszczaniu terenów Cienia już nie wspominając? – Widziałam dużo smoków niezcienia, widziałam z Ognia, ale tam wcale nie przypiekają piskląt. I widziałam Łowców Wody, latających nad Wielką Wodą i łowiących ją. Ale smoka pachnącego jak ty, to jeszcze nie widziałam.
Osobiście uważała, że tak bogate doświadczenia oznaczają, że widziała już cały świat i wie o nim wszystko.
– Nie chcę być adeptem. Za dużo nauki, za mało zabawy.
Po co komu nauka? Zabiera tylko czas potrzebny na podbijanie świata.

[Ostatnie Ogniwo]

Kolejny smok, który wierzy w jakiegoś boga krwi? Coraz ich więcej w tym stadzie. Oby się nie stała taka jak on.
– Ten wasz bóg to ściema. Poznałem tego całego Hidana i ten bóg jest zupełnie inny niż ten w wolnych stadach. Ale i tak w żadnego nie wierzę, bo dla mnie to bzdura każdemu składać dary i co ci da, że złożysz mu krew? Widziałaś go kiedyś? Dał ci coś? To wszystko co ci mówił to tylko wasza wyobraźnia. Pisklaki tylko byście coś wymyślały – powiedziałem uśmiechając się mam nadzieję, że zrozumiem o czym mówię. Nie chciałem jej od razu jakoś przekonywać, żeby przestała w niego wierzyć niech robi co chce mi to obojętnie, ale wolę jej to uświadomić teraz niż później.
– Nauka jako adept to świetna zabawa ja na przykład mogę walczyć i to jest moja nauka walka z innymi. Wiesz jak się przy tym świetnie bawię? Łowcy mogą polować do woli to też jest ciekawe chodzenie za zwierzyną – ciekawe czy mała zmieni kiedyś zdanie do nauki, można ją odbierać jako ciekawą zabawę.
– A ty umiesz się w coś bawić?