Polanka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Koniec... Opowieść ta była najtrudniejszą opowieścią w moim życiu. Jednak... Przełamałem się w końcu i to sprawiło, że teraz jest mi trochę lepiej. Wydałem z siebie wydech ulgi gdy samica okryła mnie swoim skrzydłem. W zasadzie sam nie wiem czy tego potrzebowałem, chociaż... Czyjaś bliskość koiła ból lepiej niż najlepszy uzdrowiciel. Na moim pysku zawitał delikatny uśmiech gdy do moich uszu dotarły słowa Kryształowej. Starała się pomóc... Jak wszyscy tutaj. ~ Nie widziałem. ~ Powiedziałem z uśmiechem. Tak to prawda... Tutaj każdy jest inny i dlatego to miejsce wydaje mi się wspaniałe. Nikt nie może nikogo oceniać na podstawie wyglądu, ponieważ każdy tutaj jest inny. ~ Wiesz... Może moja mama chciałaby, żebym trafił tutaj. Na pewno cieszyłaby się widząc, że mam przyjaciół i... i bliskich~ Uśmiech delikatnie się poszerzył. Cóż... Dzisiejszy spacer na pewno był dobrą decyzją jednak... Dzień się zaraz skończy, a ja nie lubię podróżować nocą, więc...

Kiedy usłyszała słowa Vozuriima uśmiechnęła się lekko.
-No widzisz- Powiedziała radośnie a potem spojrzała na niebo. Robiło się ciemno a pisklak nie wyglądał na takiego który mógłby umieć się obronić. Tak więc czas było kończyć tą rozmowę.
-Dobrze mały idź już do siebie. Robi się ciemno a ja nie chce brać odpowiedzialności za to że cię coś zaatakuje po drodze- Oznajmiła tonem nie znoszącym sprzeciwu. Nie chciała żeby coś mu się stało.

Dookoła robiło się coraz ciemniej. Zwykle o tej porze już spałem w ciepłej grocie myśląc o cudach jakie jeszcze przede mną. Spojrzałem na Kryształową gdy ta powiedziała bym poszedł już do domu. Jej ton wskazywał na to, że nie mam nic do gadania. Uśmiechnąłem się i przytuliłem samicę. ~ Zobaczymy się jeszcze? Pa pa!~ Powiedziałem jeszcze raz przytulając się do wodnistej. I powoli ruszyłem z powrotem do domu. Perła pewnie się niecierpliwiła...

Samiczka była odrobinę zdziwiona tym że pisklak ją przytulił jednak odwzajemniła to z uśmiechem na pyszczku.
-Zobaczymy to jest pewne. Pa- Powiedziała znowu odwzajemniając przytulenie się ognistego. Obserwowała jak ten odchodzi i kiedy zniknął jej z oczu wzbiła się w powietrze nie ruszając z miejsca. Zatoczyła koło na niebie po czym skierowała się do swojej groty.

//ZT

Polanka. Bleh! Kolejne sielankowe miejsce. Całe szczęście, że nie na terenach Cienia bo pewnie by ją omijał szerokim łukiem. Kolejna wycieczka na tereny wspólne dla wszystkich stad. Kto by pomyślał, że jest tutaj tyle dziwnych miejsc. Łąki pełne kwiatków, polanki z ćwierkającymi ptaszkami, nieskazitelnie czyste rzeki i jeziorka. Czy nie ma tutaj żadnego normalnego miejsca?!
Z pewnym rodzajem obrzydzenia przyjął do wiadomości to, że musi się tu zatrzymać. Pokonywanie pieszo tak długich odległości nie było lekkim zajęciem, szczególnie że z terenów jego stada była do tego miejsca całkiem daleka droga. Ugiął więc łapy, położył się na brzuchu. Trawy nieprzyjemnie łaskotały go, co on skomentował krótkim warkotem. Że tez nie może być tutaj żadnego wygodnego miejsca na odpoczynek. Przeklęta polana. Mimo to jednak, próbował ułożyć się wygodniej. Nie pozwoli aby jakieś przeklęte trawy zabrały mu szansę na odpoczynek.

Te dni mnie wykańczają, wszędzie gorąco. Siedzę sobie w grocie i jest ciepło, jedyne gdzie mogę się ochłodzić to w wodzie w drugiej części groty Opoki. Ale ile można siedzieć w jednym miejscu?
Postanowiłem, że udam się w stronę bliźniaczych skał, może tu kogoś znajdę? W sumie nie byłoby źle zawsze jakiś lek na nudę. Z najlepszą porą będzie, kiedy wszystko stanie się białe i nastanie mróz. Wtedy przyda się moje futerko.
Dotarłem na polanę i zauważyłem obcego smoka, od razu wyczułem jego zapach cień pomyślałem i spoglądałem na niego z daleka.
Podszedłem do niego tak, żeby mnie widział nie chcialem go przestraszyć.
– Co tu robisz? – zapytałem bez przywitania.

Podniósł łeb gdy tylko poczuł jakiś dziwny, drażniący go w nos zapach. Znowu Ziemia do cholery? Czyżby pozostałe dwa stada, były pełne tchórzy? Woda i Ogień to aż taka rzadkość? Zresztą, może o to i lepiej. Skoro nie chcą się pokazywać, to nic nie szkodzi. Jak wreszcie nabiorą trochę odwagi żeby wyjść z nor, to pewnie się spotka z paroma.
Jego fioletowe ślepia przewiercały adepta na wylot. Cienisty zmrużył oczy zauważając na jego ciele coś, co ostatnio widywał coraz częściej.
– Czy na tych cholernych terenach nie ma żadnego smoka pokrytego łuskami?! Co wy widzicie w tym głupim futrze, staracie się upodobać do zwierzyny czy co?
Słowa te były wymówione błagalnym tonem, natomiast Hidan uniósł w tym czasie łapy w stronę nieba, jednocześnie również wyprostował szyję jakby oskarżając o to tych fałszywych bogów o których słyszał. Jego naszyjnik zabrzęczał cicho. Postawił ponownie dłonie na ziemi i podniósł się na równe łapy. Z racji swojej rasy, był minimalnie wyższy od czerwonofutrego smoka. Jego ogon zabujał się na boki. Szarołuski podszedł do Ziemistego. Wyszczerzył zęby, natomiast z jego gardła wyrwał się cichy warkot. Nieznajomy nie wydawał się groźny.
– Jakim prawem przerywasz mi odpoczynek bękarcie?

Kolejny smok, który nigdy nie spotkał dyscypliny. Czy wszyscy cieniści są tacy niekulturalni? Zmora też nie potrafiła normalnie porozmawiać, a tu kolejny z tych całych cieniasów. Uśmiechnąłem się do siebie, kiedy udało mi się wymyślić ciekawe przezwisko, które mogło niektórych zdenerwować.
– Zobaczymy jak będziesz marznąć, kiedy nadejdzie czas białego zimna, a ja będę siedział i się z ciebie śmiał, kiedy to moje futerko będzie mnie ogrzewać – powiedziałem uśmiechając się od ucha do ucha. Sam początek rozmowy, a ten już zaczyna być nerwowy, ehh sam cień wszyscy jacyś agresywni.
– Jakim prawem nie chowasz się w swoim cieniu cieniasie? Myślałem, że cieniści są tacy słabi, że z niego w ogóle nie wychodzą, ale jak widać jest wyjątek. Jesteś jakimś odmieńcem, a może człowiekiem zaczarowanym w smoka? Albo jednym z tych brzydkich ogrów i przemienił cię jakiś czarodziej, żebyś nas szpiegował. Chyba tak, bo jesteś tak samo brzydki jak oni – odpowiedziałem na zaczepkę, on był niemiły ja też potrafię, niech nauczy się, że z innymi się szacunku dla innych.

Na początku schylił nieco łeb i zaczął śmiać się pod nosem, potem jednak nie wytrzymał. Uniósł głowę w górę, po czym wybuchnął niekontrolowanym śmiechem. Puszysta kulka chciała mu się chyba odgryźć. Zimniejsze dni nie napawały go lękiem.
– Masz pecha. Tam skąd pochodzę, jest niska temperatura bez przerwy. A moje łuski są dostatecznie grube, żeby nie było mi aż tak zimno. Oczywiście, pewnie będziesz się śmiać.... Albo dzwonić zębami kiedy wyrwę ci to brzydkie futerko.
Po tych słowach uniósł prawą łapę, demonstracyjnie przejechał pazurami po jego sierści. Pojedyńcze włoski zaplątały się o jego pazury, dlatego też mógł unieść łapę i pokazać Ziemistemu, że nie żartuje. Był gotowy to zrobić.
Kolejne słowa ziemniaka wcale go nie poruszyły. Nie czuł się na razie jakoś mocno związany z Cieniem, a to głównie stado obrażał futrzak. Przekrzywił nieco łeb na bok uśmiechając się kpiąco w jego stronę. Ah, potok słów.
Hidan po prostu przysiadł na zadku. No proszę, robiło się ciekawie. Pierwszy smok który nie bał mu się sprzeciwić. Cienisty był jednak gotowy zareagować chociażby siłą, gdyby sprawy przybrały niekorzystny dla niego tor. Zresztą, co się będzie ograniczał? Zawsze można pokazać kto tu naprawdę rządzi. Samiec miał szczerą chęć to zrobić.
– Skończyłeś? Bo na razie widzę tylko że te wszystkie kłaki które zasłaniają ci oczy. – uniósł prawą łapę, złapał rozmówcę za gardło ściskając go za ważny narząd. Nie żałował przy tym siły. – Nie umiesz się bronić? Przykro mi... Chciałbyś zostać złożony w ofierze bogu?
Póki co, Hidan nie zamierzał puścić.

Zapowiadała się ciekawa rozrywka, cienisty był dziiwny bardzo dziiiiwny. No cóż najwidoczniej nie bał się ryzyka, ja też nie. Zawsze jakaś odrobina zabawy, a nie ciągłe gadanie i chodzenie po okolicy, kiedy przejechał pazurkami po moim ciele powiedziałem podnosząc prawy kącik ust w lekkim uśmiechu:
– Przestań mnie łaskotać tymi twoimi pazurkami czy co ty tam masz – najwidoczniej obraza jego i stada wcale go nie poruszyły, myśli tylko o sobie pomyślałem i wyszczerzyłem kły w jego stronę, ogon lekko wibrował, jakby szósty zmysł podpowiadał mi, że coś się wydarzy.
– Nie muszę umieć walczyć, żeby się obronić, wygląd to tylko pozory tego co kryje się w środku – czekałem, aż zaśmieje się z moich słów, jeśli nie zaatakuje pierwszy ja to zrobię. Już miałem się uśmiać kiedy to chwycił mnie za gardło, nie mogłem złapać oddechu. Kiedy patrzał mi prosto w oczy rozprostowałem pazury i z całej siły celowałem w jego prawy bark, miały się wbić i wyjść z ciała oponenta.

Oj, Grzmot oceniał najwyraźniej po pierwszym wrażeniu. Gdyby wysilił się i spróbował głębiej poznać Cienistego adepta, zrozumiał by. Szarołuski zdecydowanie nie należał do smoków, które myślą tylko o sobie czy o stadzie.
Na wspomnienie o łaskotaniu, uśmiechnął się delikatnie. A co to oznaczało? Kpinę. Czystą kpinę która wręcz wylewała się z niego. Nie brał Ziemistego na poważnie. Skoro nie zdołał uniknąć jego ataku, nie był godny się z nim mierzyć w prawdziwej walce.
Gdy jednak kątem oka zauważył ruch, zareagował natychmiast. Jego skrzydło otworzyło się. Ostatni palec skrzydła uderzył mocno w przedramię atakującej łapy skutecznie zatrzymując pazury Grzmota, zanim te dotarły do celu.
– Nie pokonasz mnie.
Chwilę jeszcze go tak trzymał, chciał go poddusić solidnie. Hidan nie żartował, nie zamierzał też się w jakiś sposób ograniczać. Minęła dłuższa chwila, gdy w końcu zdecydował się puścić czerwonofutrego smoka. Pokazał mu już, kto tu rządzi.
– Nie gorąco ci w tym futrze? Mi nawet w łuskach ta Złota Twarz nie daje żyć...
Jego ton nieco złagodniał, choć nadal był czujny. Ugodzenie w dumę czasami jest bolesnym ciosem. Hidan był tego świadomy. No ależ teraz, kiedy Ziemisty nie wkurzył go, może będzie szansa aby z nim na spokojnie pogadać. Może...

Może i teraz go nie pokonam, ale z czasem urosnę w siłę i zmierzę się z nim jeszcze raz tylko w uczciwej walce, wiedział więcej ode mnie, nie urodził się na terenach Wolnych Stad. Było to widać, pewnie był spoza granicy.
– Teraz może nie, ale kiedyś stoczymy uczciwą walkę – powiedziałem cichym głosem, traciłem powietrze, wszystko zachodziło mgłą, kiedy nagle smok puścił mnie i wziąłem wdech. Złe rozpoczęcie rozmowy, wiedziałem, że atak nie miał teraz sensu, ale nie chciałem dawać tak łatwo za wygraną. Nie umiałem walczyć, ale następnym razem dostanie za swoje.
– W tych kłakach tak jak powiedziałeś, nie da się żyć przy takim słońcu. Jestem Krwisty Kolec – powiedziałem z lekkim uśmieszkiem na pyszczku, niech poczeka do następnego spotkania, wtedy będę gotowy.

Uśmiechnął się chytro w jego stronę. Szczerze powątpiewał w jego słowa. Może i urośnie w siłę, nauczy się czegoś nowego, ale nadal będzie mu daleko do jego poziomu. Dlaczego? Nie pomyślał o jednej rzeczy. Cienisty również nie będzie stał w miejscu, a rozwijał się. Ziemisty również nie był świadomy rzeczy, która zapewne zadziwiła by go. Oboje nie byli świadomi, że są uczniami tego samego mistrza. Jednak to i tak dawało przewagę szarołuskiemu. W nim, była chęć walki, dominacji, skąpania wszystkich innowierców w ich własnej krwi. Dlatego, w ostatecznym starciu będzie miał przewagę.
– I wtedy nie będziesz miał szans. Pokonam cię nawet w uczciwej walce. Nie muszę oszukiwać, żeby cię pokonać króliczku.
Jego pysk ponownie wygiął się w kpiącym, cynicznym wyrazie. Zdecydowanie nie doceniał Ziemistego adepta. Innowierca nie zazna nigdy prawdziwej potęgi płynącej z wiary oraz z nieustannej walki o przetrwanie.
– Krwisty? Jakoś nie widać w tobie rządzy krwi... Moje imię o wiele bardziej mnie opisuje. Ci, którzy nie są z Cienia, wołają mnie Masochistyczny Kolec.

Kpił ze mnie cały czas, ale cóż przeciwnika docenia się dopiero po porażce, ta pewność siebie jeszcze go zgubi. Ale jakoś nie czułem do niego negatywnego nastawienia, polubiłem go.
– Myśl co chcesz, zobaczymy później – potem powiedział, że mówią na niego Masochistyczny kolec, był adeptem.
– Jesteś adeptem? Na kogo się szkolisz i kto będzie twoim mistrzem? – zapytałem nie zwracając na poprzednią pogardę. Nie interesowało mnie co myślą inni, wygląd nie musi opisywać imienia lub charakteru.

Naiwny jak pisklak... Skąd pewność, że Hidan będzie walczył uczciwie i wtedy? To będzie zdecydowanie nierówna walka.
– Zobaczymy, zobaczymy... Chociaż wynik walki i tak już jest przesądzony.
Zaśmiał się ponownie. Jakiś adept z Ziemi nic mu nie zrobi. Z tego co zauważył, innym stadom brak charakteru. Stronią od walki, nawet wojownicy oraz czarodzieje, są mili dla każdego nieświadomi, że ich rozmówca może nagle zaatakować. Oj, gdyby nie jego głupie pochodzenie, walka już dawno by się zaczęła. Miał farta...
– Jestem, aż tak trudno to zauważyć? Nie wiem po co wam te głupie imiona z członem "Kolec" i "Łuska". Naprawdę głupia tradycja... Szkolę się na wojownika, co chyba też widać, ślepy.... A ty, króliczku? Z twojej postury wnioskuję, że będziesz w przyszłości piastunem lub czarodziejem. Zgadłem? – ponownie jego pysk wykrzywił się w uśmiechu, natomiast w fioletowych oczach widać było iskierki rozbawienia, tańczące wesoło.

Zaśmiałem się, kiedy wspominał o walce
– Pierwszy żart, który ci wyszedł – cienisty próbował mnie zdenerwować, nie wiem co on chciał osiągnąć, ale mu to nie wychodziło.
– Nie widzę nic śmiesznego w tych twoich żartach, nikt się nie śmieje, nawet zwierzyna patrzy na ciebie jak na wariata. Jeśli chcesz mnie zdenerwować musisz się bardziej postarać – wciąż nie odpowiedział mi na pytanie.
– Jak dorośniesz to zobaczysz kim będę, narazie się na to nie zapowiada – powiedziałem uśmiechając się szyderczo i kontynuowałem. To kto będzie twoim mistrzem?

Przechylił łepek na bok. Jaki żart? Ziemisty źle odebrał jego zachowanie. Szarołuski nie żartował, mówił śmiertelnie poważnie. A śmiech? Czasami już tak miał. Śmiał się bez powodu, chociaż w większości przypadków po prostu bawił go rozmówca.
– Nie opowiadałem żadnych żartów, ale ok, skoro tak usłyszałeś. Nie wiem jak ty, ale ja nie słyszę śmiechu zwierzyny. Może ty masz jakieś zwidy? Albo słyszysz głosy zwierząt? W obu przypadkach musisz koniecznie odwiedzić uzdrowiciela.
Wzruszył obojętnie barkami. Przecież nie będzie tłumaczył każdego słowa jakiemuś innowiercy. Gdyby wyznawał jego boga, to co innego. Mogliby się nawet zaprzyjaźnić. Fajnie byłoby wreszcie znaleźć jakiegoś przyjaciela.
– Aaa już rozumiem. Chcesz zostać wojownikiem i pokazać mi, że jesteś silniejszy? Nie uda ci się to. Ja, mam błogosławieństwo Pana.
Chwycił w pazury łańcuszek naszyjnika i uniósł go niego w górę pokazując biżuterię Krwistemu Kolcu. Może jednak nawróci się i zostaną kumplami na wieki?

Cienisty był dziwny, jak i jego poczucie humoru. Po chwili pokazał mi swój naszyjnik, zauważyłem go niedawno, ale teraz sam przedstawił mi go przed ślepiami.
– Jakiego masz pana, bo oprócz Imannorów i jego braci i całej dziwnej rodzinki mi nie opowiadano, w ogóle ja w nich nie wierzę. Musi być jakieś rozwiązanie, ale cóż każdy wierzy w co chce. To opowiesz mi o tym swoim panie? Tak w ogóle fajny ten naszyjnik – Zapytałem, może uda mi się z nim w końcu normalnie porozmawiać.

Uśmiechnął się delikatnie, lecz (o zgrozo!) nie był to uśmiech kpiący, ani chytry. Z pyska Cienistego nie wyrwał się ani jeden zduszony chichot, żadnego śmiechu również nie było słychać. Dziwne, nie? Adept pozostawał śmiertelnie poważny.
Nieco go dziwiło, że Ziemsity zainteresował się naprawdę jego wiarą, ale nie pokazywał tego po sobie w żaden sposób. Pysk ani na moment nie zmienił wyrazu, mięśnie nie drgnęły ani o pół łuseczki. Tak jak było przed chwilą, tak też było nadal.
– Jasne, że opowiem! Otóż, ten znak na moim naszyjniku, to symbol mojego Pana, Wielkiego Jashina! Opowiadali mi o tym waszym panteonie bogów, że niby to oni składają wam dary całkowicie za darmo. To głupie! Chcą was przekupić, czy jak?! Ja, składam mojemu bogu swoje własne dary, a on mi się wtedy odwdzięcza. W zamian, czuwa nade mną, pilnuje czy nie dzieje mi się krzywda. Raz nawet objawił mi się we śnie, mówił do mnie. Może jak się nawrócisz, to do ciebie też przemówi? No dalej! Powiedz, że wierzysz w Jashina!
Ah, teraz, gdy rozmowa poszła na ulubiony temat szarołuskiego, raczej szybko się nie rozejdą. Ogon delikatnie zakołysał się na boki.

Liczyłem na jakąś kpinę, obrazę cokolwiek, ale cienisty nie zamierzał się śmiać. Dziwnie nie słyszeć obrazy od kogoś kto robił to ciągle.
Jego bóg Jashina czy jakoś tak był inny to jemu dawało się dary.
– W sumie nie wiem jak to działa z naszymi bogami, bo nigdy nie byłem w żadnej ze świątyń lub nie dostałem daru od niego – powiedziałem całkowicie poważnie i zastanowiłem się, nie chciałem wierzyć w jego boga, ale może jeśli powiem mu, że wierzę to coś zmieni? Zawsze lepiej mieć przyjaciół niż wrogów.
– To wystarczy tak powiedzieć, że wierzę? Nie trzeba jakoś tego udowadniać? – zapytałem.

Hidan był wyjątkowo dziwnym smokiem. Okazywał kpinę i wrogość prawie bez przerwy, ale były od tego pewne wyjątki. Jednym z nich, były właśnie rozmowy toczące się wokół jego wiary. Tylko wtedy odkładał na bok kpiący uśmiech, choć nie zawsze. Oczywiście, on zawsze pozostanie sobą, a ukryta kpina będzie nadal występowała.
Lekko zdziwił go fakt, że Krwisty nie wierzy w panteon Wolnych Stad, jednak nie dał tego po sobie poznać. Jego wyraz pyska pozostawał niezmienny, sam smok natomiast uważnie analizował słowa rozmówcy. Coś mu tu nie grało.
– A więc jesteś bezbożnikiem?!
Ah, ateista mu się trafił. Nie dobrze. Szarołuski pała niechęcią, a wręcz nienawiścią do innowierców. Aż strach pomyśleć, co sądzi o niewierzących...
Jeszcze bardziej jednak zastanowiła go nagła chęć Ziemistego do zmiany wiary. Tak łatwo dał się przekonać? Albo był wyjątkowo głupi, albo naiwny. No ale cóż, tym lepiej dla Cienistego. Wreszcie będzie mógł wykonać swoją misję.
– Oczywiście, że nie wystarczy powiedzieć, źe się wierzy. Musisz złożyć mu ofiarę, dar... Być jego oddanym sługą, on wtedy otoczy cię opieką, a kto wie, może nawet coś więcej. Tylko wtedy Pan zaakceptuje cię, a ty będziesz godny, by nazywać się jego wyznawcą!

Smoki Wolnych Stad

Polanka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu