Samotny pagórek

[Cień Kruka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tak oto ze smoczycy Ferida przeobraziła się w bardzo puchaty naleśnik. Przygnieciona, oddychała z dużo większym trudem.
– Ciężki... jesteś... – wydusiła z siebie.
I co tu robić, gdy leży na niej taki wielki smok? Nie była w stanie unieść kolców, by kujnąć go w brzuch. Zbyt mocno przyciśnięte były jego ciałem. Łaskotki już wcześniej okazały się praktycznie na niego nie działać. Co więc tu robić?
Nie musiała zadawać tego pytania nawet głośno, odpowiedź przyszła sama, Szczepan znów wspomógł ją dobrą radą. Teraz fakt, iż tylko ona go słyszała, nagle stał się atutem.
Wygięła łeb do przodu najbardziej, jak mogła, po czym nagle ruszyła nim wstecz, częstując czerwonego smoka swymi kolczastymi rogami.
– Złaaaź! – zawołała, kłując go.

[Ostatnie Ogniwo]

Ferida stała się kolorowym plackiem. Wyglądała bardzo słodko leżąc tak. Ciekawe co teraz myśli nasza mała przywódczyni.
Coś wymyśliła i ukłuła mnie swoimi rogami. Poczułem jak wbijają się coraz mocniej, aż w końcu postanowiłem, że wstanę.
– Dobra, dobra już z ciebie wstaję, bo coś ci się stanie i będę miał przechlapane u twojek mamy – podniosłem swoje grube cielsko i poczułem ciepło po wyjęciu rogów. Krew pomału spływała z rany.
– I jak ja mam z tobą podbić świat skoro ty cały czas mnie ranisz. A tak w ogóle to kto to jest ten cały Szczepan? Chcesz mnie z nim zapoznać? – chęć poznawania nowych ludzi była jak wdychanie kadzideł. Relaksujące mimo, że czasami bywało niebezpieczne to i tak to lubiłem. Usiadłem przed małą przybliżając pryszczek czekając na odpowiedź. Gdyby poruszyła się do przodu chociaż o kawałek styknęlibyśmy się nosami.

[Cień Kruka]

Ferida uśmiechnęła się szeroko.
– Krew jest miła Panu. – uświadczyła.
Nie widziała nic złego w tym, że przez nią ktoś krwawi. Wiedziała, że krwawienie może boleć, jednak sam proces krwawienia odbierała jako pozytywny. Hidan nauczył ją ranić siebie i innych i pokazał, że jest to dobre – czemu miałaby więc zareagować inaczej na krew u nowego przyjaciela?
Zapytana o Szczepana, uniosła w górę zapieczętowany wazon, owinięty szkieletem węża.
– To jest Szczepan. – przedstawiła przyjaciela. – Mamusia wsadziła go do wazonu. Nie wiem, jak. I nie można go otworzyć. I Szczepan musi znaleźć kawałek swojego ciała, żeby uciec. I on do mnie mówi i mi pomaga. I to on wymyślił, żeby wbić ci rogi. Mówił, że się nie połamią i chyba miał rację. Jak sądzisz, wyglądają na połamane?
Mamusia by ją zabiła chyba, gdyby wróciła z ułamanym rogiem. Mamusia nie lubiła narażania się.

[Ostatnie Ogniwo]

Krew jest miła Panu? Jakiemu Panu? Czy ona mówiła o mnie?
– Mówiąc Pan masz na myśli mnie czy kogoś innego? Bo ja w sumie jestem wojownikiem, więc często będę widywał krew, ale też nie lubię jak ktoś tak po prostu wbija mi rogi – powiedziałem unosząc prawy kącik ust w szyderczym uśmiechu, mała była sprytna i pomysłowa to mi się w niej podobało, ciekawe czym jeszcze mnie zaskoczy.
Potem pokazała mi Szczepana, który był wazonem? Pewnie jakiś wymyślony przyjaciel.
– Twoje rogi nie są połamane nie bój się – odpowiedziałem i rozczochrałem jej włosy na łbie.
– Często tak wychodzisz z groty nie boisz się, że coś może ci się stać? Widziałaś kiedyś kogoś z innego stada nie wiem może z wody lub ognia, albo z mojego? I kim będziesz chciała być jako adept i masz pomysł na imię? – wziąłem wdech po wielu pytaniach, może było ich za dużo, ale sądziłem, że sobie poradzi. Chciałem ją trochę poznać gdybym kiedyś ją jeszcze spotkał.

[Cień Kruka]

Ferida pokręciła łebkiem tak energicznie, że na chwilkę kosmyki grzywki zasłoniły jej świat.
– Pan to jest taki bóg, co ma strasznie długie imię. Nazywa się Absthinius. I on jest bardzo ważnym bogiem, i jest potężniejszy od wszystkiego na świecie, nawet od mamusi! I składamy mu ofiary, a on obdarza nas swoją łaską. I Hidan mnie nauczył robić krew. Ale to u ciebie to było przypadkiem. Ale jak będziesz widywał krew, to poświęć ją Panu. Bo tak trzeba.
Młoda nie rozumiała, jak można nie wiedzieć o bogu. To w ogóle możliwe?
– Mamusia mówi, że muszę być dzielna. – po co wspominać, że mamusia nie wie o wyprawach poza grotę, o opuszczaniu terenów Cienia już nie wspominając? – Widziałam dużo smoków niezcienia, widziałam z Ognia, ale tam wcale nie przypiekają piskląt. I widziałam Łowców Wody, latających nad Wielką Wodą i łowiących ją. Ale smoka pachnącego jak ty, to jeszcze nie widziałam.
Osobiście uważała, że tak bogate doświadczenia oznaczają, że widziała już cały świat i wie o nim wszystko.
– Nie chcę być adeptem. Za dużo nauki, za mało zabawy.
Po co komu nauka? Zabiera tylko czas potrzebny na podbijanie świata.

[Ostatnie Ogniwo]

Kolejny smok, który wierzy w jakiegoś boga krwi? Coraz ich więcej w tym stadzie. Oby się nie stała taka jak on.
– Ten wasz bóg to ściema. Poznałem tego całego Hidana i ten bóg jest zupełnie inny niż ten w wolnych stadach. Ale i tak w żadnego nie wierzę, bo dla mnie to bzdura każdemu składać dary i co ci da, że złożysz mu krew? Widziałaś go kiedyś? Dał ci coś? To wszystko co ci mówił to tylko wasza wyobraźnia. Pisklaki tylko byście coś wymyślały – powiedziałem uśmiechając się mam nadzieję, że zrozumiem o czym mówię. Nie chciałem jej od razu jakoś przekonywać, żeby przestała w niego wierzyć niech robi co chce mi to obojętnie, ale wolę jej to uświadomić teraz niż później.
– Nauka jako adept to świetna zabawa ja na przykład mogę walczyć i to jest moja nauka walka z innymi. Wiesz jak się przy tym świetnie bawię? Łowcy mogą polować do woli to też jest ciekawe chodzenie za zwierzyną – ciekawe czy mała zmieni kiedyś zdanie do nauki, można ją odbierać jako ciekawą zabawę.
– A ty umiesz się w coś bawić?

[Cień Kruka]

Ferida pokręciła łebkiem.
– Bóg Hidana jest inny. Jest z daleeeka, daleeeka. A Kruczy Pan jest bogiem Cienia od zawsze! Mamusia mi tak powiedziała. A ofiary składamy nie po to, żeby coś dostać, tylko dlatego, że jest bogiem. A wiara to jest właśnie takie coś, że nie widziałeś. Jak widziałeś, to wtedy jest wiedza. – oświadczyła Ferida tonem znawcy, wielkiego eksperta od bogów. – Poza tym mamusia mówi, że Pan jest. Mamusia ma zawsze rację!
Nie istnieje na tym świecie nikt, kto miałby bardziej rację, niż mamusia! Takie oto było zdanie Feridy. I czemóż to się dziwić? Pisklęta zawsze na starcie swego życia ślepo wierzą rodzicom. Młoda cienista wierzyła w swego boga równie mocno jak w to, że jutro wzejdzie słońce, albo w to, że kamieni nie da się pogryźć.
Na pytanie o zabawę energicznie pokiwała łebkiem.
– Umiem wchodzić na drzewa i spadać na smoki, żeby je łaskotać! I umiem w berka gryzionego. I w chowanego! A jak szybko biegam w kółko, to świat zaczyna się kręcić i to też fajna zabawa. I wszystkim od tego ziemia faluje pod nogami. – przedstawiła swoje referencje z zakresu zabawy.
Czy walka może być fajniejsza od biegania w kółko? Niemożliwe! Co prawda nigdy nie walczyła, nie wierzyła jednak, by mogło być to ciekawsze od sprawiania, że cały świat się chwieje.

[Ostatnie Ogniwo]

Znowu ten Hidan on jest wszędzie i miesza pisklakom w głowie no cóż na to nic nie poradzę.
– A ten wasz bóg nie jest mądrzejszy od mamusi? – skoro bóg jest bogiem to chyba jest mądrzejszy od każdego. Tak to chyba działa co nie?
No cóż to może pora się w coś pobawić. Ciekawe znała zabawy pewnie, niektórych nauczył ją Hidan.
– Skoro umiesz to wejdź na drzewo i skocz na mnie tak żebym cię nie słyszał zobaczymy czy jesteś taka dobra.

[Cień Kruka]

Czółko Feridy zmarszczyło się, rozważając ten paradoks. Mamusia jest najmądrzejsza w świecie, to oczywiste! Ale oczywiste jest też to, że bóg jest wszechwiedzący... A jeśli wie wszystko, to pewnie wie to, co wie mamusia. Ale czy da się mieć bardziej rację, niż ma ona?
W końcu uznała, że sprawę można wyjaśnić w jeden tylko słuszny sposób.
– Nie wiem, zapytam mamusię.
Mamusia będzie wiedziała, czy bóg jest od niej mądrzejszy, czy nie.
Uniosła uszy niczym dwa radary, po czym pomarańczowymi ślepkami zlustrowała okolicę, szukając odpowiedniego drzewa. Jako że pagórek znajdował się w środku puszczy, okalało go ich całkiem sporo. W końcu ślepka Feridy zatrzymały się na rozłożystym dębie, rosnącym z samego brzegu. Jego gałęzie, zwieszające się nad polaną, z której wyrastał pagórek, wydawały się idealne do czajenia się!
– Tamto drzewo, tamto! Chodź, spadnę na ciebie z niego! – zawołała, ruszając w radosnych podskokach w stronę drzewa, co kilka kroków przystając, żeby się upewnić, że kolega ją śledzi.

[Ostatnie Ogniwo]

To pytanie chyba ją troszkę zszokowało, mamusia może nie mieć racji? Mała postanowiły się jej zapytać. Następnie wybrała drzewo, z którego na mnie skoczy.
– No to idę – ruszyłem w niej stronę i zatrzymałem się pod drzewem czekając aż ruszy się i na mnie skoczy, ciekawe jak jej pójdzie. I postaram się zrobić tak, żeby spadła na mnie nie chcę, żeby coś jej się stało.
– Jak chcesz to mogę cię potem czegoś nauczyć, jakby nam się nudziło.

[Cień Kruka]

Widząc, że idzie, rozpoczęła wspinaczkę. Pomagając sobie dodatkowymi pazurkami wyrastającymi ze skrzydeł, szybko dostała się do gałęzi drzewa i usadowiła wygodnie na jednej z nich. Normalnie w takich warunkach położyłaby się nieruchomo, skrzydłami trzymając się sąsiednich gałęzi, nieruchoma, by zmylić potencjalną ofiarę, ale... Smok przecież wiedział, że ona tu siedzi!
Dlatego też, ledwo stanął pod drzewem, przypuściła atak, zeskakując z gałęzi wprost na jego głowę.
– Mam cię! – zawołała.
Wygięła szyję w łuk, przekrzywiając łepek do góry nogami, by spojrzeć mu w oczy.
– Serio? Nudę chcesz naprawiać większą nudą? – zapytała, krzywiąc się.
Miała alergię na słowo "nauka".

[Ostatnie Ogniwo]

Drzewo było dosyć wysokie. Nie lepiej byłoby wzlecieć? No cóż młoda po chwili była już u góry i leciała na dół prosto na mnie. Dobrego cela miała.
– Nieźle, a nie lepiej byłoby tam podlecieć? Latanie jest super! Pokazał ci to ktoś kiedyś? – mógłbym pokazać jej co i jak, ale skoro ona nie chce się uczyć, nauka jest super zabawą jak się biega, lata skacze wszystko jest możliwe!
– Nauka nie jest nudna wiesz jak fajnie jest kiedy uczysz się latać i ścigasz się przy tym z kimś lub wpadasz a drzewa i latasz lasem i zakładasz się kto więcej razy wleci w drzewo? Albo kiedy biegasz i uciekasz przed groźnymi zwierzętami? Adrenalina i śmiech kiedy jest się szybszym. Umiesz biegać, skakać lub latać? – zawsze przedstawiam naukę w formie zabawy, to jest przecież najważniejsze, a ze mną nie będzie się podczas tego nudzić. Chyba, że ma lepszy pomysł.

[Cień Kruka]

Ferida pokręciła łebkiem.
– Ja nie latam. Ale raz widziałam latanie.
Nigdy nawet nie myślała o tym, żeby się lotu nauczyć. Wszystkie umiejętności dotychczas przychodziły jej same i skoro lot nie przyszedł sam, uznała że po prostu latanie nie jest jej pisane.
– Umiem biegać i skakać. Sama się nauczyłam, bez nudzenia się. – powiedziała z dumą. – I umiem się wspinać. I to wystarczy. Jeśli coś mnie będzie goniło, ucieknę na drzewo.
Podeszła do czerwonego smoka, patrząc nań badawczo.
– A ty... Często wpadasz na drzewa? – zapytała zaciekawiona.
Może to dlatego lubił naukę? Po prostu za dużo razy wpadł na drzewo?

[Ostatnie Ogniwo]

Jak to nie lata? Umie skakać i biegać, ale czemu nie umie latać?
– Pokazać ci jak się lata? Byś mogła szybciej wejść na drzewo i wtedy będziesz miała więcej czasu na czekanie na ofiarę – minął by szybciej czas, a tak to musimy tu się nudzić.
– Zależy, bo jak się z kimś ścigam w lesie na przykład i szybko muszę skręcać to czasami wpadnę na drzewo, ale jest przy tym super zabawa! Chciałabyś spróbować, pewnie uniósłbym cię na grzbiecie i zobaczyłabyś jak to wygląda z góry. W razie czego wczepiłabyś się kolcami we mnie – zaproponowałem z uśmiechem ciekawe co na to powie. Pewnie by się jej spodobało.

[Cień Kruka]

Ferida nawet nie kłopotała się odpowiedzią, tylko natychmiast uczepiła się jednej z przednich łap smoka. Pazurkami wyrastającymi jej ze skrzydeł uchwyciła się grzebienia na jego szyi, po czym, pomagając sobie łapkami, podciągnęła się na grzbiet. Tam usadowiła się wygodnie między miejscem, w które wrastają skrzydła, a szyją kolegi. Wszystkimi sześcioma chwytnymi kończynami uchwyciła się jego futra.
– Gotowa do startu! – zawołała.
A więc będzie latała! Całkiem jej się ten pomysł podobał. Obejrzy sobie świat z wysoka, i może nawet zobaczy, gdzie kończy się bariera?
Byle tylko nie wpadali na drzewa... Tego stanowczo wolałaby uniknąć, mimo że jej nowy kolega wydawał się to lubić.

[Ostatnie Ogniwo]

Widzę, że przyjęła zaproszenie. Bez chwili namysłu od razu wskoczyła na mój grzbiet. Poczułem ukłucie i mała była już na moim grzbiecie.
Teraz dla bezpieczeństwa miałem stworzyć barierę z maddary. Była przezroczysta, bezwonna i nie dało się jej dotknąć. Bańka utrzymywała smoczycę na moim grzbiecie. Zaczynała się od początku lewego skrzydła do początku prawego skrzydła. Kształt miała okrągły. Tchnąłem maddarę i bańka pojawiła się, znaczy nie mogłem mieć pewności, ale poczułem wibrowanie magii.
Następnie ugiąłem łapy i rozstawiłem je, ogon trochę wyżej. Wziąłem rozbieg i skoczyłem. Kilka razy machnąłem skrzydłami z całych sił i wzleciałem jak najwyżej. Byliśmy kilkanaście ogonów nad koronami drzew. Leciałem prosto, potem wykonałem zakręt w lewo przechylając się troszeczkę. Młoda by nie spadła tylko pewnie zderzyła się z ścianką bariery.
– I jak ci się podoba?

[Cień Kruka]

Ferida nie uderzyła w żadną maddarową ścianę, a to z przyczyny takiej, że trzymała się mocno. Niczym przyspawana tkwiła na grzbiecie samca, obserwując świat z wysoka.
– Iiiii! – zapiszczała z zachwytem widząc, jak pod ich łapami przemykają drzewa.
Fajne było to latanie. Zwłaszcza, gdy to nie ona musiała machać skrzydłami, a cały proces nie wymagał od niej żadnego wysiłku.
– Wyżej! Wyżej! – zawołała.
Chciała zobaczyć wszystko, dotknąć gwiazd! Wzlecieć najwyżej, jak to tylko możliwe, tak wysoko, by zobaczyć z góry cały świat, łącznie z tym, co dotychczas krył przed nią horyzont.

[Ostatnie Ogniwo]

Mocno się mnie uczepiła nie zsunęła się. To dobrze na szczęście była bezpieczna nie chciałbym mieć cienia na głowie.
Widać i słychać było, że jej się podoba. Chciała wyżej? To polecimy wyżej. Skierowałem się lekko do góry i trzema mocnymi podciągnięciami wzleciałem wyżej. Widać było cały horyzont i zaokrąglenie ziemi. Nawet barierę i troszkę świata poza nią dało się dostrzec.
– Gdybyś mogła wejść na nasze ziemie pokazał bym ci cały obóz z góry, albo cienia.
Kiedyś może ten plan się powiedzie, znaczy teraz też może czemu nie ale konsekwencje będą hmm ogromne?

[Cień Kruka]

Ferida z lśniącymi oczyma obserwowała horyzont.
– A czemu to się tam tak zagina? – zapytała, zaskoczona.
Ziemię dotychczas uznawała za płaską niczym talerz, bez zagiętych końców. W końcu nikt nigdy jej nie mówił, że jest inaczej, a i ona nie pytała, uznając płaskość ziemi za oczywistą oczywistość.
Słysząc propozycję kolegi, uśmiechnęła się niczym chochlik.
– Nikomu nie powiem! Polećmy tam, zasady są po to, żeby je łamać. – zamruczała na ucho Grzmotu.
Nie wiedziała, że nie wolno tam latać. Gdyby wiedziała, już dawno zwiedziłaby całe tereny Ziemi, ot, wyłącznie dlatego, że ktoś może chcieć jej tego zabronić. Teraz więc, gdy trafiła się okazja, nie podda się, nim nie przekona samca do lotu nad nieznanymi jej ziemiami. Przecież, jak słusznie rozumowała, jemu wolno tam latać. A jeśli nie wylądują, nikt nie zauważy jej, małej kruszynki uczepionej grzbietu czerwonego smoka.

[Ostatnie Ogniwo]

Świat się zagina? Młoda chyba nie wiedziała jak to działa.
– Świat jest okrągły, też kiedyś myślałem, że jest płaski, ale odkąd latam wiem, że jest okrągły.
Mało jeszcze wiedziała o świecie, pewnie tak samo jak ja, ale zawsze można nauczyć się czegoś nowego.
– Nie możesz wejść na ziemie mojego stada i ja nie mogę na twojego, po to są granicę. Moja mama jest przywódcą mojej stada. Miałbym poważne kłopoty, a poza tym wyczuliby twój zapach. To mogłoby zacząć nawet wojnę
Pisklaki pamiętam jak chciałem łamać zasady. Niczego nie świadomy.

[Cień Kruka]

Ferida prychnęła cicho.
– A moja mama też jest przywódcą. I jest groźniejsza, niż twoja, więc wojny nie będzie. – stwierdziła z przekonaniem.
Wizję okrągłego świata postanowiła odłożyć na później. Jakoś jej się to nie widziało. Czy w takim wypadku smoki nie powinny zsuwać się z krawędzi? Mama na pewno będzie wiedziała!
Młoda przednimi łapkami złapała czerwonego samca za uszy, niczym za stery.
– Leciiimy! – zawołała, kierując go w stronę terytoriów Ziemi.
Nie ciągnęła oczywiście za te uszy na tyle mocno, by je uszkodzić. Kierowanie kierowaniem, ale jakiśtam umiar zachować umiała.