Mały Wodospad

[Mistycznooka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

O Bogowie.. jak dzisiaj jest gorąco..
Grota Mistycznej pozostawała przyjemnie zimna jednak.. No trzeba było polować. A polowanie oznacza wychodzenie z groty, a wychodzenie z groty oznacza skwar. Smoczyca właśnie wracała przez tereny wspólne. Bez mięsa, odesłała je od razu do groty by się nie zepsuło w takim ukropie. A sama specjalnie, wybrała taką drogę by móc trochę popływać w zimnym i ukrytym w cieniu Wodospadzie. Małym bo małym ale jakim orzeźwiającym! Smoczyca pływała, co chwile nurkując i wynurzając się. Najchętniej wcale nie wychodziłaby teraz z wody ale.. Niedługo trzeba wrócić.
A może poczeka do zachodu Złotej Twarzy? Albo do jutra?
Jest sens wracać jak jutro i tak będzie musiała lecieć znów w ten morderczy gorąc?

[Profetyczny Kolec]

A między drzewami, bardzo blisko brzegu strumyka, który zmieniał się w wodospad, leżał smok. Ciało smoka. Było koloru amarantowo-czarno-złotego, smok był naprawdę wielki, i leżał na boku z zamkniętymi ślepiami. Łapy leżały bezwładnie, a na nich opierały się skrzydła, które dodatkowo zatrzymywały ciepło w tym miejscu.
Raziel po prostu się przegrzał i zemdlał. Przybył w to miejsce, by się napić – co zrobił – ale upał i głód wpędziły go w taki stan na skraju wycieńczenia. Gdzie są w tym wszystkim bogowie?!
Ano jedna z nich, niebieskołuska, siedzi już i tapla się w wodzie. Kto wie, może od niej zależy teraz życie jej własnego, rodzonego brata...?

[Mistycznooka]

No i dobrze że akurat smoczyca była przy brzegu. Wynurzała się akurat, po czym mocno pokręciła głową. Futra nie miała, jednak woda naleciała jej do uszu, trzeba było zwyczajnie się jej pozbyć. Mnóstwo małych i większych kropelek pobłogosławiło pysk Raziela, a kiedy Sekret się "odetkała" do jej nozdrzy dotarł znajomy zapach...
Odwróciła natychmiast łeb, skupiając się na woni. Dobra, wiedziała kto to jest ale.. coś za cicho.. ostrożnie podpłynęła w stronę zapachu brata.
– Raziel..? – kiedy woń się nasiliła, Sekret wiedziała że jest już przy nim. Tylko.. co on taki niemrawy? Tutaj z pomocą przyszła Sowa – Wcześniej ucinała sobie drzemkę w cieniu, tuż przy wodzie. Futrzaste ptaszysko mimo gorąca gardziło wodą ale cień zdawał się być wystarczający. Wybudzona lekkim niepokojem Mistycznej, otworzyła najpierw jedno, potem drugie ślepie i.. O Bogowie.
Przekaz był prosty "Leży". No ale jak to leży, szkoda że ptaki nie mogą mówić, Mistyczna zareagowała by szybciej. Sowa podeszła do "zwłok" delikatnie dźgając je pazurem w bok.
– ... – hura! Zdaje się że Wodna i jej kompanka doszły wreszcie do tego że biedny Raziel zemdlał! Teraz poszło już z górki. Smoczyca przywołała soczysty, zimny i krwisty kawał mięsa z koniny którą ostatnio ubiła i kładąc ją przed pyskiem brata, skupiła się i nad nim, powstała wielka, maddarowa kula.. wody. Która z impetem opadła na jego łeb. Zimna, słodka i przyjemna – może go ocuci? A może ocuci go zapach mięsa?

[Profetyczny Kolec]

Najpierw drgnęła lewa, przednia łapa. Potem prawa. Potem poruszyły się usta i zacisnęły, powieki zadrżały, aż w końcu krwistoczerwone ślepia ujrzały świat.
– hnng hmmfg... co... czemu ja le..żę... hnn kto tu jest, kto tu jest?! Mistycznooka! O bogowie, MISTYCZNOOKA! Hej! Co Ty mi zrobiłaś! Dlaczego leżę i jestem mokry?! Iii i dlaczego nie pamiętam, dlaczego tu leżę?! Po prostu jakby stał, stał, nagle bęc i jestem tutaj! Niieeenienie nie mów mi... ja WIEM co zrobiłaś! Ty mnie ... Ty mnie usnęłaś! Aaaalbo zabiłaś! Ale... czuję, że zaraz zwymiotuję, aa a tego chyba duchy nie czują... Siostro! Sprawa jest jasna! Usnęłaś mnie i ii zresztą po jaką cholerę Ty mi to zrobiłaś?! Bo co, bo masz idiotyczne imię?! HAH! Z zemsty?! Jesteś... Jesteś...! OKROPNA! Tyle Ci powiem! – poleciało mało słów, bo jeszcze dobrze się nie ocknął. Nawet nie na tyle, żeby zorientować się, że porcja mięsa – na którą właśnie rzucił się, by ją zjeść – wcale nie była jego, że to dziwne, że znajduje się tuż przed jego pyskiem. Po prostu spojrzał na nią i... zaczął jeść. I dość szybko wszystko zjadł. A na koniec z pozdrowieniem beknął w stronę samiczki i prychnął obrażony.

[Aria Negacji]

Nie wiedzieć kiedy wygramoliłam się spod opiekuńczego skrzydła matki. Zwiedzałam ogromny świat, całkowicie nieświadoma niebezpieczeństw jakie mogą na mnie czyhać.
Poruszałam się po okolicy bardzo niezgrabnym krokiem, krzywo stawiałam łapki i co rusz mi się trzęsły. Ogon ciągnęłam po ziemi z braku możliwości uniesienia go tak, aby nie ciążył mi w wędrówce. W pewnym momencie usłyszałam dziwny szum. Nigdy czegoś takiego nie doświadczyłam do tej pory. Rozejrzałam się czujnie i spróbowałam wyczaić z którego miejsca dobiega hałas..
... chyba tam? Zawędrowałam na północ, gdzie moim oczom ukazał się całkiem nie najgorszy okaz wodospadu. Ojej! Zatuptałam przednimi łapami w trawę, ależ to było duże i fajne! Tylko co to jest? Jak to się nazywa?

[Ostatnie Ogniwo]

Błękitna skała, jak ja dawno tu nie byłem. Ruszyłem się ochłodzić wejść pod wodospad i poczułem zapach innego smoka.
Woda tutaj? Nad wodospadem przecież oni mają pełno mórz. Wyszedłem i zza zakrętu ujrzałem pisklaka, a dokładniej młodą samiczke. Szła podziwiając wodę, która wpadała do drugiej wody. Podszedłem lekko się skradając do niej, uważałem na każde gałązki i na wodę, żeby nie zdradzić swojej obecności. Jak ja lubiłem zakradać się do smoków. Kiedy byłem blisko wyciszyłem oddech i spojrzałem na wodospad.
– Fajny ten wodospad no nie? Też wywarł na mnie wrażenie gdy pierwszy raz go zobaczyłem. Jestem Krwisty Kolec, ale możesz mi mówić Grzmot, wolę pisklęce imię. A ty jak się nazywasz? Co tutaj porabiasz?
Wziąłem wdech po dłuższej wypowiedzi i przyglądałem się wodospadowi.

[Aria Negacji]

Nie spodziewałam się, że ktokolwiek mnie zaskoczy. Miałam zamiar przysiąść i pomyśleć jak ukraść to coś dla siebie, bo w mojej ocenie wszystko było możliwe, ale poczułam nagle czyiś oddech na karku, a zaraz potem głos. Oik! Odskoczyłam na bok, a przynajmniej spróbowałam bo skończyło się przewrotką przez poplątanie łap. Na szczęście nie miałam daleko do spotkania z ziemią i nie odczułam tego upadku tak bardzo, jakby mogło się wydawać.
Potrzepałam pyszczkiem i spojrzałam na nieco większego niż ja samczyka, ale na pewno mniejszego od moich potworów. Wyglądał trochę jak ten futrzasty, tylko był innego koloru. Niestety, te pojęcia były mi jeszcze obce i przechylałam tylko pyszczek kiedy Kolec do mnie mówił.
– Rzmot? – powtórzyłam za nim pytająco.
Co jak co, ale niewielu mogło się domyślić po mojej aparycji, że jestem troszeczkę.. zacofana. Ale to nic, bo o ile werbalnie nie szło się ze mną dogadać, tak w inny sposób jak najbardziej. Byłam wbrew pozorom pojętna, tylko bardzo uparta jeżeli chodziło o język. Bo ja wiem lepiej i już!
– Smok! – wskazałam na siebie, a potem na niego.

[Ostatnie Ogniwo]

Pisklak wystraszył się i odskoczył, przewracając się przy tym. Zauważyłem, że ona nie rozumiała po naszemu, ale szybko się uczyła. Wskazałem na siebie i powiedziałem:
– Ja Grzmot – potem wskazałem na nią. – Ty jak masz na imię?
Miałem nadzieję, że zrozumie teraz wskazałem na mnie potem na nią.
– Ja patrzeć na wodospad – wskazałem na wodospad i powiedziałem dalej. – Ty co robić? – jeśli tego nie zrozumie to nie wiem jak się dogadać.

[Aria Negacji]

Grzmot? Przekrzywiałam główkę na lewo i prawo, próbując zrozumieć o co mu chodzi. Powtórzyłam pod nosem kilka razy to słowo, nieco zmiękczając to nieszczęsne 'G'. Ostatecznie chyba się udało..
– Gźmot – wysepleniłam i oblizałam pyszczek bo się obśliniłam cała od tego mamrotania pod nosem. Nie zrozumiałam jednak jego pytania.
Wodospad? Zmieniałam punkt zaczepienia wzroku z wodospadu na smoka, zastanawiając się o co mu chodzi. Chciał tam iść? A może też próbował to dla siebie zdobyć? Nie mogłam na to pozwolić! Zerwałam się i jak torpeda (tj taka klasy ślimaczej) ruszyłam w kierunku linii brzegowej. Zatrzymałam się jednak kiedy nagle pod moją łapą ziemia przestała być twarda. Wystraszyłam się. Nigdy nie widziałam wody więc zaskrzeczałam żałośnie, aby zaraz potem warknąć.
Niepewnie wyciągnęłam łapę i trzepnęłam taflę łapą. A kysz! Zerknęłam na Kolca, i wskazałam oskarżycielsko na zbiornik.

[Ostatnie Ogniwo]

Zerknąłem na smoczycę, której po drugiej próbie udało się powiedzieć moje imię, no może nie dokońca. I pobiegła do wody. Nie umiała pływać może ją nauczyć?
Wszedłem do wody tam gdzie sięgała mi szyi i stanąłem w miejscu.
– Patrz – ogon uniosłem troszkę wyżej i głowę też, oddech stał się cięższy. Skrzydła dałem do grzbietu i ogonem utrzymałem równowagę. Teraz zacząłem łapać łapami lewa przednia prawa tylna, lewa tylna i prawa przednia. Tak płynąłem do brzegu, żeby jak będę bliżej smoczyca widziała moje ruchy. Kiedy dotykałem już ziemi wstałem i kiwnąłem głową, żeby teraz ona spróbowała.
– Pomogę – powiedziałem i czekałem na jakiś wyczyn lub słowo od pisklaka.

[Aria Negacji]

Niesamowicie się przeraziłam gdy Gźmot wszedł do wody. Wybałuszyłam ślepia i zaczęłam machać łapami na wszystkie strony.
– Nenenenenene! – próbowałam go ostrzec przed tym niemiłym gruntem, który wcale nie trzymał nas twardo na ziemi.
Z głośnym kłapnięciem zamknęłam pyszczek kiedy Ziemny zaczął pływać. Niedługo potem opadła mi też szczęka z wrażenia. Ale jak on to robi? Zeżarło go! Zaczęłam nieco panikować przez chwilę i rozglądać się za ewentualną pomocą, ale zachowanie Kolca sugerowało że.. no, nic mu nie jest.
Przekrzywiłam pyszczek obserwując jego ruchy. Co prawda nie odważyłam się jeszcze dotknąć tafli wody, a tym bardziej do niej wejść, ale stojąc na brzegu próbowałam wymachiwać łapami podobnie jak on, tylko bez przemieszczania się. Ułożenie skrzydeł bliżej grzbietu nie przyszło mi też znowuż tak łatwo – a nie miałam świadomości o czymś takim jak wypór wody, który tylko by mi ułatwiał właściwe pływanie. Niemniej po paru próbach udało mi się ugiąć skrzydła i trzymać je wyżej, nie tak jak dotychczas gdy częściowo ciągnęłam je po ziemi. O ogonie całkowicie zapomniałam, a może nie widziałam go z brzegu tak dobrze.
Kiedy takie wygibasy zmęczyły moje nierozgrzane mięśnie przysiadłam na brzegu, łypiąc na taflę wody i swoje odbicie. Nie ufałam temu w żadnym stopniu! Zerknęłam na samczyka.
– Cio? – spytałam niepewnie, wskazując na niego noskiem. No bo co on robił?!

[Ostatnie Ogniwo]

Pisklak przeraził się kiedy zacząłem płynąć. Wyszedłem z wody i próbowała ustawić skrzydła, a tak jak myślałem nie widziała co robię. Podszedłem bliżej i pokazałem jeszcze raz.
Skrzydła przycisnąłem do grzbietu, ogon podniosłem wyżej. Łeb troszkę podniosłem i zacząłem głęboko oddychać. Woda ma inne ciśnienie i będzie trudniej jej oddychać. Potem zacząłem przebierać łapami. Prawa przednia, lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia i tak powtórzyłem kilka razy pomału potem coraz szybciej. Kiedy skończyłem znowu wskazałem łebkiem na wodę. Wszedłem do niej do momentu gdzie mi sięgała do szyi i spojrzałem na samiczkę.
– Chodź.

[Aria Negacji]

Skuliłam się kiedy samczyk wyszedł na brzeg. Był mokry, a woda mi się nie podobała. Wygulgotałam coś pod nosem w jego kierunku, ale nie brzmiało to obraźliwie – raczej ostrzegawczo. Nie zrobił mi jednak krzywdy więc przybrałam neutralną postawę.
Znowu coś robił, ale tym razem na zewnątrz? Zauważywszy, że Gźmotowi nic nie jest było mi łatwiej się przekonać do nauki. Nie rozumiałam jeszcze do czego mi to tak naprawdę potrzebne, ale fascynowało mnie to na tyle, że podążałam za adeptem w ciemno. Najpierw uważnie przyglądałam się pojedynczym ruchom łap, szyi, ogona, skrzydeł.. każdemu poświęciłam osobną uwagę.
Drobiłam w miejscu, ale unosiłam kończyny nieco wyżej i powoli, co rusz zerkając na Ziemnego czy aby na pewno robię dobrze. Wpierw plątały mi się kroki i nie raz zamiast iść prawa przednia-lewa tylna, szłam prawa-prawa, ale na szczęście szybko się zorientowałam jakie to niedobre. Zaczęłam się całkiem dobrze przy tym bawić, z każdą chwilą ruchy łapy były płynniejsze aż.. ten znowu wszedł do wody!
Przełknęłam głośno ślinę. Tyknęłam łapą taflę wody. Pac pac. Raz, dwa, trzy.. Nie wyglądało groźnie.. Postanowiłam zaufać czerwonołuskiemu, ale nie zrobiłam tego zbyt rozważnie..
Bo wskoczyłam bardziej na bombę, niż spokojnie weszłam do zbiornika. Od razu się zanurzyłam i leciałam ku dnu, a rozpaczliwe machanie łapami i skrzydłami nie dawały efektu. Zaczęłam gryźć wodę, do momentu gdy się nią krztusiłam.
Oj, chyba nie wyszło.. Ratunku! Tonę na płyciźnie!

[Ostatnie Ogniwo]

Smoczyca zaczęła ćwiczyć na sucho i najpierw mimo błędów dobrze jej poszło. Wszystko było dobrze tylko za szybko weszła do wody. Dosłownie wskoczyła do niej. Jeszcze nie teraz, znowu ktoś tonął, bogowie się na mnie uwzięli? To przez to, że jestem ateistą? Będę musiał iść do świątyni i z nimi porozmawiać, bo wszędzie gdzie jestem ja są i kłopoty.
Podpłynąłem do smoczycy i pomogłem jej wyjść skrzydłami, postawiłem ją na brzegu i czekałem na jakiś znak. Na pewno oddychała, więc żyje niech coś powie ruszy się cokolwiek. Jak się obudzi to powiem jej:
– Nenenenene wolniej wejdź, pomału, pooooomaaaaałuuu, wolnooooo. Nie skaaaaacz – to powinna zrozumieć na to liczyłem.

[Aria Negacji]

Nie zemdlałam i nie wpłynęło mi zbyt wiele wody do płuc bo Kolec szybko zareagował. Kaszlałam jak tylko znalazłam się na zewnątrz. Drżałam, zarówno ze strachu jak i zimna – nie przywykłam do temperatury wody, nie ważne jaka by ona nie była.
Spojrzałam na samca spode łba. Nie do końca rozumiałam o co mu chodziło, ale na szczęście nie byłam na tyle dojrzała by rozumieć pojęcia traumy czy uczenie się na błędach (na dłuższą metę). Odpoczęłam więc kilkanaście minut i potem wstałam, by na lekko drżących kończynach zbliżyć się do brzegu.
– Foooolno? – spytałam i zrobiłam bardzo powolny ruch łapami, jakbym poruszała się w zwolnionym tempie.
Usłyszawszy potwierdzenie władowałam wpierw przody do wody. Znów mnie zmartwił brak gruntu, więc tyłek i ogon zostały na brzegu, a ja tak 'wisiałam' częściowo na brzegu, posyłając Gźmotowi wyjątkowo nieporadne spojrzenie.

[Ostatnie Ogniwo]

Na szczęście nic takiego się nie stało. Smoczycy było zimno, ale w ten ciepły dzień zaraz wszystko się zmieni. Weszła do wody, ale za bardzo wolno. Tylko zabawy tym pisklakom w głowie. W sumie też tak robiłem. Weszła do wody i nie wiedziała co robić. Odwróciłem się do niej bokiem i pokazałem jeszcze raz cały ruch. Ogon podniosłem wyżej, żeby tworzył linię prostą z ciałem, głowa lekko do góry, żeby się nie zanurzył. Skrzydła przyłożyłem do grzbietu, a łapami zacząłem machnać prawa przednia, lewa tylna, prawa tylna, lewa przydnia. Najpierw wolno, a potem coraz szybciej, powtarzałem akcję tak długo, aż smoczyca zacznie płynąć cały czas obserwując ją kątem oka.

[Aria Negacji]

Obserwowałam go znów, chociaż ruchy pod wodą trudno było dokładniej widzieć przez zniekształcającą wszystko taflę wody. Niemniej przełknęłam głośno ślinę i wzięłam się w garść. Wsunęłam także zadek do zbiornika. Początkowo poleciał ku dnu jak kotwica, powtórka z rozrywki. Usilnie, dość mocno panikując, machałam przednimi łapami i ogonem chcąc wypłynąć jak drewno i unosić się na wodzie.
Po jakimś czasie mi się to udało, ale wymagało to ode mnie sporo wysiłku. Tylko grzbiecik i pyszczek wystawały mi ponad powierzchnię rzeki. Zdecydowanie za szybko i chaotycznie machałam łapami, nawet jeżeli nie przemieszczałam się przy tym bo nie robiłam tego samego co Gźmot. Potrzebowałam chwili żeby się do tej sytuacji przyzwyczaić. Wypór wody ułatwił mi uniesienie ogona i skrzydeł, co przekładało się na swobodę ruchu łapami i lepszą sterowność.
No dobrze, to teraz! Dam radę! Wpierw ruszyłam przednią prawą, potem tylną lewą, a następnie powtórzyłam czynność z przednią lewą i tylną prawą. Początkowo rytm był wymuszony i nienaturalny, ale za którymś razem załapałam. Co prawda okrążałam Gźmota i pływałam dookoła niego, ale radośnie kłapnęłam paszczą. Patrz, udało się!

[Ostatnie Ogniwo]

Melodia znowu poszła pod wodę. Czy wszystkie pisklaki mają tendencję do topienia się? A może to ja mam pecha i na takie trafiam? Na szczęść po chwili wynurzyła się, ale nie poruszała mimo, że widziałem ruch jej łapek w wodzie. Potem wystawiła skrzydła i ogon i popłynęła. Była blisko mnie więc krążyć teraz może czas na zakręty?
– Obrót patrz – powiedziałem i pokazałem wszystko w wodzie. Przechyliłem się na lewo, ogon dałem na prawo, a skrzydła do grzbietu, łeb w stronę zakrętu czyli w lewo i zacząłem machać łapami. Po chwili zakręciłem i terax wygiąłem się w prawi wraz z łbem. Skrzydła do grzbietu, a ogon na lewo i znów zacząłem machać łapami. Potem gdy skręciłem w prawo wypłynąłem na brzeg i powiedziałem do smoczycy:
– Patrz o tak spróbuj.
Znowu wszystko pokazałem skrzydła do grzbietu, ogon na prawo, a łeb i grzbiet wygięty w lewo i zacząłem machać łapami przez jakiś czas. Potem przestałem i zrobiłem odwrotnie tą samą czynność. Ogon na lewo, skrzydła do grzbietu, a ciało i łeb na prawo i do tego machanie łapami. Po chwili przestałem i wszedłem do wody. Stanąłem obok smoczycy i spojrzałem na nią.
– Teraz ty.

[Aria Negacji]

Zaciekawiło mnie co robił Gźmot, też tak chciałam! Tylko dlatego moja figlarna natura nagle została odłożona na bok. Uważnie obserwowałam jego ruchy, na pewno mnie zaskoczyło to, że jego ciało idzie w jedną stronę, a ogon w drugą. To tak działa? Powtórzył czynność kilka razy i nawet zademonstrował mi to na powierzchni. Przez cały ten czas prułam łapkami i pływałam w miejscu, nie odpychając się nimi od wody żeby nie pożarł mnie nurt – miałam w sobie więcej instynktu niż bym przypuszczała.
– Obłót? – powtórzyłam za nim, bardziej pod nosem dla siebie niż dla upewnienia się co to znaczy.
No dobrze, spróbujmy! Zaczęłam płynąć przed siebie, prosto na jakiś wystający z płycizny głaz. Wedle instrukcji wygięłam ciało w niewielki łuk w lewo, a ogon przemieściłam na prawo. Z początku ten ogon sprawiał mi sporo kłopotów bo był znacznie dłuższy i cięższy ze względu na kolce (życie górala), ale udało mi się uniknąć kolizji. Zakręt nie był idealny, ale zamierzałam go powtórzyć, tym razem na Ziemnym. Był moim punktem odniesienia. Nieco przyspieszyłam, tak swobodnie czułam się w wodzie, aby zrobić ostry zakręt. Ciało w prawo, ogon w lewo, a potem bardzo szybkie lustrzane odbicie by go opłynąć. Ten drugi manewr nie wyszedł mi tak pięknie jak chciałam, ale na pewno umiałam już skręcać. Po prostu myślałam, że będę sprytniejsza i mi się uda mu zaimponować.
Zmęczona tymi ćwiczeniami oparłam się o wystający z wody grzbiet Gźmota. Oblizałam pysk. Mimo, że wypór pomagał to szło się zmęczyć – zwłaszcza będąc niezgrabnym pisklakiem jak ja.

[Ostatnie Ogniwo]

Przytaknąłem, kiedy smoczyca powtórzyła słowo. Może nie do końca dobrze, ale zawsze coś. Zaczęła płynąć prosto na kamień i w pewnym momencie wygięła się w lewo, a ogon poleciał na prawo przez chwilę sprawiło jej to trochę trudności, ale jak zauważyłem zakręt jej się udał i zaczęła płynąć rozpędzoną prosto na mnie. Myślałem, że we mnie wleci, ale w ostatniej chwili wykręciła i zatrzymała się. Oparła się o mnie, a ja poklepałem ją po łebku
– Dobrze to zrobiłaś. Chcesz nauczyć pływać się pod wodą? – wskazałem łapą pod wodą kiedy wypowiedziałem te słowa, może będzie chętna się tego nauczyć jeśli oczywiście zrozumiała.

[Aria Negacji]

Nie zrozumiałam. Trochę mi piszczało w głowie od tego wysiłku, niemniej chyba nie chciałam przestawać. Byłam głodna wiedzy i jeżeli Gźmot pokaże mi coś więcej, to ja się na to zamierzałam pisać! W ciemno pokiwałam główką licząc, że nie zeżre mnie na miejscu kiedy już się mną pobawił.
Wdrapałam się na jego grzbiet. Byłam drobna i lekka, więc nie powinien odczuć tego balastu aż tak bardzo. Rozejrzałam się patrząc na taflę wody z góry. Woda ściekała mi pomiędzy kolcami. Nie wiedziałam jeszcze jak bardzo w swoim żywiole jestem.
– Cio? – zapytałam, nie rozumiejąc czym jest nurkowanie. – Cio to? – dodałam, chcąc usłyszeć wpierw wyjaśnienie.