Legowisko

[Uśmiech Szydercy.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szyderca uniósł łuk brwiowy z powątpiewaniem, po czym wyszczerzył kły z rozbawieniem.
– Powiedziałeś, że brakuje pięciu, więc dałem ci pięć kamieni. Szósty dostałeś wcześniej – poinformował. Cóż, nauka u tego smoka na pewno nie będzie nudna.


// 5 postów wyżej dostał szósty kamyczek (;

[Kaltarel]

//Na drugi raz, proszę, odejmować kamienie dopiero wtedy, kiedy dostanie się właściwy wątek. na przykład, na Półce Skalnej. Nie wcześniej

– Półka Skalna – warknął, zwężając niebezpiecznie źrenice. W ciasne szparki. To takie niby śmieszne? Oj, żeby Uśmiech nie musiał doświadczyć rozbawienia czarnołuskiego. Bo to wcale nie będzie wesoło. Dla niego, rzec jasna.

[Zabójczy Umysł]

Z dotarciem w to miejsce nie miałam żadnego problemu. Choć to była pierwsza wizyta w tym miejscu. Czemu? Bo mój bystry, przenikliwy, umysł, odziedziczony po tatusiu, się właśnie uaktywnił. Ale tak poważnie? Cóż, powinnam podziękować pewnemu ognistemu za informacje, za które jednak nie podziękowałam. Jeszcze nie. ale być może mu w końcu, ale jak się dobrze, sprawi (do zakończenia mojej nauki wiedzy było jeszcze daleko) to mu podziękuję. Tja ... ale jak wiecie, może jest duże i szerokie ... Ba! Nawet moja dewiza, którą sobie przyswoiłam, tutaj się nie sprawdziła. Przybyłam, zobaczyłam i wybyłam. Choć ta pierwsza, no może i druga, nie bądźmy już tacy drobiazgowi, jak na razie się spełniała. Przybyłam – w to miejsce – zobaczyłam – przy okazji, oczekując na swoją kolej, a raczej jej brak, przyglądałam się ów grocie. Faktycznie była to duża i szeroka grota, nawet dla zwykłego, normalnego smoka, a nie mikrusa. No i emanowała jakąś dziwną aurą. Tajemnicą, mądrością (nawet większą ode mnie, o zgrozo!), złośliwością ... – ale nie wybyłam. – Dobry – mój wzrok, po zogniskowaniu się, miał zatrzymać się na sylwetce czarnołuskiego gada. Gdy tylko to nastąpiło, unosząc jeden kącik pyska ku górze, w złośliwym uśmieszku – cóż poradzić, taka niecna natura -odparłam: – Chcę założyć więź Kelpie – specjalnie użyłam słowa "Chcę" a nie "proszę", "chciałam bym", bo takie właśnie było moje założenie. Chcę, chcę, chcę! I nic, ani także nikt, mnie od tego nie odwiedzie. Od kiedy usłyszałam o tym stworzeniu, nie chciałam innego zwierza. Innego kompana. A fuj! Nie ładnie to brzmi. Towarzysz, przyjaciel ... O tak. Zdecydowanie. Na dowód, że nie rzucałam tylko płonnych słów na wiatr, przesunęłam w kierunku Nauczyciela 6 kamieni. Moich kamieni! Szmaragd, rubin, 3x agat Choć w środku aż się we mnie gotowałam (musiałam oddać temu zgredowi moje 2 kamyczki. Moje skarby! Moje najdroższe dzieci!) nie dałam tego po sobie poznać. Siedziałam przed czarnołuskim nieruchomo, wpatrując się w niego z kamiennym, choć wyzywającym, spojrzeniem.

[Kaltarel]

Nauczyciel nie zamierzał wysuwać swojego nosa z mroku. Siedział więc w ciemnościach, wpatrując się w nowo-przybyłą smoczycę z jawną wrogością. – Leśny Zakątek – warknął, zagarniając kamienie.

[Mrucząca Łuska]

Mrucząca ponownie zjawiła się w grocie starego zrzędy, ściskając w łapie sześć kamieni szlachetnych. Nie miała miłych wspomnień z nim związanych, i oczywiście, najchętniej nie przychodziłaby tu w ogóle, gdyby nie to że jego pomoc była niezbędna, niestety. Nie tracąc czasu, podeszła do niego, kładąc wszystkie sześć błyskotek przed nim – dwa szmaragdy, dwa szafiry, topaz i rubin.
– Chcę oswoić kompana, kotołaka. Pomożesz mi, Nauczycielu? – zapytała wesoło, machając na boki końcówką ogona. Kotołak – jeśli uda jej się przez to przebrnąć, będzie miała wymarzonego towarzysza. Wreszcie! Jeśli tylko Nauczyciel nie stanie jej na przeszkodzie...

[Arradir]

Smoczyca zjawiła się w grocie, a ze sobą miała granat, rubin, 2x opal, 2x diament. Położyła na środku groty i posępnym wzrokiem szukała Nauczyciela.
– Chciałabym oswoić feniksa. Pomożesz mi w tym?
Powiedziała bezbarwnym, ale donośnym głosem. Stała i cierpliwie czekała.

[Kaltarel]

Najpierw odebrał kamienie od Mruczącej. W końcu, przybyła tutaj jako pierwsza. – Leśny Zakątek – mruknął, mierząc ją złośliwym spojrzeniem. Swój do swojego ciągnie. Wygląda jak kot, to i kota wybrała na swojego kompana. Ciekawe. Bardzo ciekawe. Potem, przeniósł spojrzenie na drugą smoczycę. – Znowu? – burknął, mrużąc nieco swoje ślepia. – Już raz próbowałaś zakładać więź temu ptakowi – chyba zamierzał coś jeszcze powiedzieć, ale się rozmyślił. Czemu? Bo machnął łapą, dając Ci znać, żebyś sobie poszła. – To samo miejsce ...
Cóż, dzięki niej jest o 6 kamieni do przodu. Jakie to ...

[Chwilowa Łuska]

Do groty nauczyciela przybyła też Chwila – adeptka ognia. Wiedziała, że nauczyciel będzie w środku i jej... pomoże? I ją nauczy! O tak! Przyniosła ze sobą jeden z kamieni. Dokładniej był to ametyst. Piękny, duży, fioletowy ametyst połyskujący w świetle. Jednak nie jest tu też po to by podziwiać kamienie. To może robić w domu. Ona chciała nauczyć się jednej z umiejętności.
– Witaj nauczycielu. Chciałabym nauczyć się lepiej skradać. – Powiedziała spokojnym głosem. To było pierwsze jej przyjście do nauczyciela więc nie wiedziała co robić. Położyła błyszczący kamień przed sobą i czekała.

[Strasznik]

//wykorzystuję po konsultacji z Naomi starą nagrodę (darmowa nauka umiejętności): http://www.smoki.wolnych.stad.aaf.pl/ko ... vt7668.htm

Samiec zobaczył smoki wchodzące i wychodzące z tej groty. Zaciekawiło go to, bo przecież ten teren nie był jakoś specjalnie... Zachęcający. No, ale czy ciekawość była zła? Oj nie. Oszust powoli zbliżył się do jaskini, po czym usłyszał, że jakiś smok prosi o naukę i... Kierowany jest gdzieś? Czyżby był tam ktoś, kto uczy? I przy okazji słyszał o zdobywaniu kompanów. Samiec zmarszczył nos, tak, sprawdzi co i jak. Gdy był pewien, że grota jest pusta, wszedł do niej powoli, po czym spojrzał na wyryty w skale cennik, a potem na czarnołuskiego masywnego samca o złotych ślepiach i z nieprzyjemnym wyrazem pyska.
– Jestes tu Mistrzem? Pokazesz mi jak rozwinac zdolnosci podchodzenia zwierzyny, a takze atakowania i sledzenia? Ponadto przydaloby mi sie wsparcie w oswajaniu kruka. – zapytał, podając samcowi pięć kamieni szlachetnych: dwa szafiry, agat, ametyst i opal. O jeden za mało, co? Ale Kanciarz taki już był, oszukiwał. Czekał na reakcję.

//atak, śledzenie, skradanie na IV

[Nieśmiertelna Dusza]

Nieśmiertelna była zdeterminowana. Wymieniła część swoich zapasów na kamienie, by całość zakupu zafundować ze swojego budżetu. Nie chciała obciążać zapasy Stada.. Ściskała więc w locie zaciśnięte szpony, a w nich kamienie szlachetne mające pomóc jej w kupnie idealnego towarzysza.
– Nauczycielu.. Przybywam po kompana. – otworzyła pięść, pozwalając kamieniom potoczyć się w stronę starego smoka – Chcę nawiązać więź z żywiołakiem.
Błysnął rubin, za nim szmaragd, dwa półokrągłe diamenty, dwa ciemne opale i na koniec dwa agaty, nieszczególnej wielkości, ale za to przepięknie czyste.

[Uskrzydlony Marzeniami]

I Skrzydło zjawił się w grocie. Postanowił, że czas się wziąć za siebie. Koniec z użalaniem nad swoim, jakże marnym, losem. Kiwnął łbem Nauczycielowi, po czym lekkie kiwnięcie skierował do Nieśmiertelnej. Wydawał się być zamyślony.
– Chcę prosić o pomoc w podszkoleniu mnie z zakresu tropienia zwierzyny. – odparł, kierując te słowa do czarnołuskiego, po czym wyciągnął łapę, a na niej spoczywał onyks.

//śledzenie na IV

[Kaltarel]

Nauczyciel uniósł swój całkiem kształtny łeb, po czym obrzucił smoki niezbyt przyjemnym spojrzeniem. Uniósł łapę, a wszystkie kamienie powędrowały na stos. Na Kantującym zatrzymał spojrzenie na dłużej, jednak nie skomentował. Wskazał pazurem na Chwilową Łuskę, Kantującego Kolca i Złudzenie Życia. – Wy na Półkę Skalną. – Po chwili przesunął pazur na Nieśmiertelny Ogień. – Ty do Leśnego Zakątka. – nastąpił kolejny ruch łapy i pazura, gdy ponownie wskazał Kantującego Kolca. – A ty później do Zakątka. – odparł i położył się na legowisku.

[Księżycowa Łuna]

Samiczka zwlekała jakiś czas, nim podjęła całkowicie decyzję. Walczyły w niej dwie natury: obiecała, że gdy tylko zdobędzie kamyk, odda go temu dziwnemu mrocznemu Łowcy. Co prawda nie dokończył jej szkolenia, ale słowo było słowem. Do tego przecież musiała zachować się wiernie według Stada, obiecała zrobić wszystko, aby je wspierać i im pomagać, a jak inaczej miała to robić, niż się doskonalić w tym, co już umiała, aby być bardziej dla nich skuteczną?
W końcu powinność wygrała, dlatego wcześniej dopytawszy się u tatusia, jak dolecieć do Groty Wiekowego Samca, zwanego przez wszystkich Nauczycielem, lądowała właśnie koło jaskini. Czuła się niepewnie, przekrzywiając łebek, ale w końcu wziąwszy głębszy oddech ruszyła wolnym krokiem na ugiętych łapkach, wysuwając pysk do przodu. Rozejrzała się zielonymi ślepkami, a następnie zaskrobawszy delikatnie o skałę, weszła do środka, odnajdując spojrzeniem ogromnego, czarnego smoka. Przełknęła ciężko ślinę i zbliżyła się do niego. Skłoniła przed nim delikatnie łeb z szacunkiem. Nie miała śmiałości patrząc w jego żółte ślepia.
– Witaj, Wielki Mistrzu. Zwą mnie Obliczem Światła, Łowczynią Życia, przybywam do Ciebie z prośbą, mając nadzieję, że okażesz mi swą łaskę – szepnęła miękkim głosikiem.
Końcówka ogona samiczki drgnęła, kiedy uniosła nieznacznie pyszczek.
– Pragnę zgłębić tajniki tropienia zwierzyny, ale także to, jak umiejętnie sie do niej zakraść, czy znalazłbyś dla mnie nieco swego cennego czasu? – dodała, patrząc na niego dużymi, nieśmiałymi ślepiami. Rozluźniła uchwyt palców, a z nich wysypały się dwa kamyki, rubin i cytryn.
– Przyjmij to jako zapłatę – teraz już naprawde nie miała śmiałości na niego spojrzeć.
/Skradanie, Śledzenie IV

[Kaltarel]

Wzrok Nauczyciela omiótł Cię spojrzeniem, dość niechętnym, po czym zatrzymał się na kamieniach. – Półka Skalna – odparł, po dość dłuższej chwili, podnosząc wzrok z błyskotek i odsyłając je na znajomą kupę – kamieni.

[Cicha Łuska.]

Adeptka pierwszy raz przybyła do legowiska Nauczyciela. Miała przy sobie dwa, lśniące kamienie. Miały posłużyć jako zapłatę. Powoli weszła do domostwa starego smoka.
– Witaj, Nauczycielu. Chciałabym polepszyć swoją umiejętność ataku – Cicha rozluźniła uścisk łapy, wypuszczając z niej diament, bursztyn i ametyst. Słowa były zbędne.

//Atak IV, V, VI//

[Kaltarel]

Czarnołuski uniósł łeb z łap, po czym nieprzychylnym spojrzeniem omiótł postawę adeptki. Po chwili kamienie zniknęły i dało się słyszeć cichy ich brzęk, gdy spoczęły na stosie obok reszty. – Półka skalna. – odparł z cichym, zniecierpliwionym westchnięciem.