Ołtarz Erycala

[Znamię Burzy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mijały kolejne sekundy. Pierwsza, piąta, piętnasta, dwudziesta. A odpowiedzi nie było. Czy Erycal w ogóle był pośród nich? Czy pomoże im w potrzebie? Nie musiał, zrobi przecież to, co mu się żywnie podoba. Był w końcu... bogiem.
~ Obecnie jedyną uzdrowicielką w Wolnych jest Kapłanka Cienia, z którą mamy nie najlepsze stosunki. Figlarna gdzieś zniknęła, podobnie jak Śnieżny Kolec. Słoneczny dopiero zacznie nauki, zaś z tego co wiem... nauka kleryka w Ogniu również idzie powolnie. Cóż, szczęście akurat do uzdrowicieli nam nie dopisuje, zaś nasz stan zdrowia wygląda – lekko mówiąc – źle ~ rzeczowo wyjaśnił Erycalowi. Przedstawił po prostu to, co działo się wśród Stad... cóż, mieli pecha, dodatkowo leniwych kleryków... no i to co działo się z Onyksem było nieco dziwne. No ale przecież na razie nic nei mogli poradzić.
Chyba, że Erycal im pomoże.
Opuścił na moment wzrok, aby po kilku sekundach znów podnieść łeb na Ołtarz. ~ Dlatego właśnie liczymy, że w tym trudnym dla nas czasie okażesz nam swoją łaskę i nam pomożesz, Erycalu ~ zaklął maddarę w kolejne słowa, po czym znów zamilkł. I tym razem oczekiwał już spokojnie na kolejne słowa boga.

// Płacz z powodu swojej nieobecności na razie nie odpisze, więc prosilibyśmy o odpowiedź

[Administrator]

I tym razem słowom Wzburzonego odpowiedziała chwila ciszy. Zupełnie jakby Erycal zastanawiał się, co zrobić z tym fantem.
– Problem ten dotyczy jednak nie tylko waszej dwójki, ale i innych smoków, którym odmówiono pomocy – głos patrona Uzdrowień ponownie zabrzmiał chłodno i bez wyrazu. Czy konflikty między-stadne i ich wynik powinny go obchodzić? Czy powinny być powodem, dla którego powinien interweniować? Oczywiście nie były to pytania, które Erycal zadawał sam sobie.
– Nie powinienem interweniować w sprawy pomiędzy waszymi stadami. Wasze rany są do wyleczenia przez Uzdrowicieli i kleryków... Których na razie brakuje. Mogę jednak sprawić, że nie będziecie odczuwać skutków odniesionych ran oraz chorób przez cztery księżyce. nie będą mieć wpływu na wasze funkcjonowanie. Potem... Być może Kapłanka zmieni zdanie lub zostaną wyszkolone smoki, którym taka praktyka się przyda – powiedział Erycal.
Wzburzone Wody i płacz Aniołów poczuli, jakby po ich ciele spłynęła lodowata, niewidzialna woda. Wszystkie dolegliwości związane z ich ranami czy chorobami zniknęły w mgnieniu oka. Żadnego bólu, pieczenia, utrudnionych ruchów i czynności. Obrażenia pozostały, ale wydawało się, jakby wcale ich nie było.

[Brutalna Łuska]

W końcu Brutalną coś tchnęło. Wstała wczesnym rankiem, co nie było w jej zwyczaju. Wzrok nadal momentami ją zawodził, ale większy problem z pewnością stanowiło niezdolne do korzystania z niego prawe skrzydło. Już wiele razy słyszała o Erycalu, patronie uzdrowicieli i zielarzy, uśmierzającym ból za drobną opłatą. Sam przywódca Ognia, Buchający Płomień mógł zaświadczyć o jego boskiej, uzdrawiającej z kalectw łapie. Była już raz w Świątyni i z zaskoczeniem spostrzegła, że wtedy dostała od bożków drobny prezent. Jak na złość dla czarodziejów, co nie zmienia faktu, że ukazali swoją moc. Przedmiot pojawiający się znikąd, wnikająca do ciała magia i poczucie bycia wspartym nie mogło jej się tylko przyśnić. Była więc mniej sceptycznie nastawiona niż na początku do tego ołtarza. Samotnie kroczyła w to miejsce. Nie chciała żadnej pomocy innych smoków, jedynie cudu Erycala. Sama tutaj dotarła, nikomu nie mówiąc o celu podróży i nikogo nie powiadamiając o tym, co robi. Czy w ogóle ktoś by się tym interesował? Mogła tu przychodzić tak często jak chciała. Mogła chodzić na granice, chociaż to nie była jej kolej na patrol. Mogła walczyć, mogła samotnie się uczyć, mogła rozmawiać z osobnikami z wrogo nastawionych stad. Nie było prawa, które by tego zabraniało, a nawet jeśli, to kto by się wygadał, że je złamała? Towarzyszyły jej dziwne myśli, o samodzielności i tym, jak wyjątkowo nietypowo była postrzegana przez większość znajomych.
Przystanęła przed ołtarzem trwając w ciszy. Odwlekała to aż do tej pory. Czuła spokój.
– Erycalu! – zagrzmiał nagle jej głos. Powiedziała to głośniej, niż zamierzała, więc następnie mówiła ciszej. – Słyszałam, że leczysz poważnie ranne smoki. Przychodzę do ciebie z moim powodem zmartwień – Tu skinęła głową na prawe skrzydło. – Powiedz, jaką mam ci przynieść ofiarę w zamian za uzdrowienie – powiedziała wpatrzona w ołtarz i oczekująca na jakikolwiek znak.

[Administrator]

Brutalna Łuska była tu sama, a przynajmniej tak mogłoby się zdawać. Smoczyca czuła jednak, że ktoś lub coś ją obserwuje. Nie czekała również długo na odpowiedź.
– Zbierz i przynieś sześc jaspisów – odezwał się nagle jakiś głos. Były to jedyne słowa, które usłyszała, a zaraz po tym uczucie czyjejś obecności zniknęło.

[Żar Zmierzchu]

Trzech to już kompania. A właściwie kompania Ognia złożona z Piórka Nadziei, Buchającego Płomienia i Czarnego Konsyliarza którzy przybyli do świątyni aby przywódca mógł prosić o uzdrowienie z ślepoty. Znowu. Los lubi się powtarzać w najbardziej przewrotny ze sposobów.
Odgłosy kroków niosły się cichym echem wśród przepastnej sali, zaś czujne oczy młodego uzdrowiciela i jego wiernego kompana, Cienia, wodziły po okolicy mając nadzieję wypatrzyć zawczasu jakieś zagrożenie. Ale... chyba nikt nie odważy się walczyć w świątyni? Prorok na to nie pozwoli. Oby. Onyks kroczył u boku ojca, obejmując go skrzydłem, ponownie pełniąc funkcję jego oczu. Ach, jak wielki ból rzyci musiała mieć teraz Morowa Mącicielka. Ale nie czas na tak przyjemne myśli.
– Już prawie jesteśmy na miejscu tato – oznajmił ściszonym głosem by nie przeszkadzać innym smokom, które przybyły porozmawiać ze swoimi patronami. A ołtarz patrona młodego uzdrowiciela by tuż, tuż. Jeszcze tylko...
– Teraz odbijamy w lewo i za pięć kroków... jesteśmy na miejscu. Bądź pozdrowiony Erycalu – powiedział zatrzymując się, skłaniając łeb przed zwykłym prostym ołtarzykiem. Czego zażyczy sobie Erycal w zamian za cud?

[Kruczopióry]

Erycal... Ten, który czyni niemożliwe – przywraca wzrok, kończyny, a nawet mowę, dopiero stanowi dlań nieprzekraczalną barierę (a moze nie...?), ta bowiem stanowi domenę Aterala. Nie pierwszy raz był tutaj Kruczopióry – wówczas jednak okoliczności wizyty różniły się diametralnie. Wtedy winny był demon Viliara, teraz... inny smok.

Pokierowany słowami Konsyliarza, czarnołuski przywódca stanął przed ołtarzem i lekko schylił łeb w geście szacunku, choć nie mógł mieć nawet pewności, czy ustawił go we właściwym kierunku. Przez moment wsłuchiwał się w ciszę świątyni, uspokoiwszy się nieco, potem zaś postanowił zabrać głos... niedoskonały za sprawą urazu.

– Fitaj, Ejycalu – rzekł, sepleniąc i wiodąc swoje słowa w bliżej nieokreślonym kierunku. – Jas jusz ucieliłeś mi sfojej łaski, sa co sejtecznie ci ciękuję... ale neistety, snofu jest mi potszebna – dodał, westchnąwszy głośno. – Mój pysk snóf sostał pokiejeszofany f falce, stjaciłem fsjok i tjutno mi mófić fyjaśnie... tlateko chciałpym cię pjosić o łaskę. O otsyskanie stjofia. Czy pyłpyś w stanie mnie fespszeć? – zapytał, mając nadzieję, iż bóg zrozumiał jego prośbę.

Choć właściwie to dlaczego miałby nie zrozumieć? Wszak bogom seplenienie nie jest barierą, potrafią sam wchodzić w myśli smoków... czyż nie?

[Administrator]

Dwójka ognistych po raz kolejny zjawiła się w Świątyni, prosząc Erycala o jego łaski. A dokładniej jeden z nich o nie prosił. Bóg Uzdrowień milczał przez chwile, ale Buchający mógł wyczuć jego obecność.
– Przynieś mi sześc szmaragdów na odzyskanie wzroki i szafir, abyś odzyskał wyraźną mowę – rozległ się pozbawiony uczuć, wyraźny głos Erycala, znajomy już Czarnemu Konsyliarzowi oraz Przywódcy Ognia. potem obecność patrona uzdrowicieli zniknęła, chociaż nie znaczyło to, ze Erycal odszedł.

[Kruczopióry]

Szafir...? Kruczopióry... miał szafir. Jeden, jedyny, drobny, błękitny, mieniący sie ślicznie w blasku Złotej twarzy, choć tego Kruczopiórzy ujrzeć nie mógł.

Ale mógł zadziałać. Przynajmniej częściowo.

– A fięc jeśli potajuję ci szafij... pszyfjócisz mi pszynajmniej popjafną mofę, tak? – zapytał i nie czekajac na odpowiedź, przyzwał kamień z groty. Chwycił go w łapę i ostrożnie, powoli, dbając o to, aby nie naruszyć ołtarza, podszedł bliżej, powoli wspinając się ku górze. U celu położył szlachetny kamień, a następnie wykonał kilka kroków w tył, westchnąwszy. I usiadł na zadzie, owijając ogon wokół łap.

– Tejas pjoszę cie o spjafną mofę, jesztę kamieni pszyniosę póśniej – rzek, oczekując na odpowiedź boga. Ach, o ile byłoby mu łatwiej, gdyby przynajmniej nie musiał seplenić...!

[Administrator]

Rozległ się cichy, nieco kpiący śmiech. Erycal przez chwilę zastanawiał się, czy aby na pewno przywrócić Buchającemu Płomieniowi mowę. W końcu był taki zabawny.
Nagle jednak ten poczuł, jakby język skuwany miał lodem, a gdy uczucie minęło, znów mógł normalnie mówić. Przyniesiony zaś przez niego szafir zniknął.

Buchający Płomień odzyskuje zdolność mowy.

[Brutalna Łuska]

Przyszła cała spięta. W końcu zebrała wszystkie jaspisy. Szybkim krokiem skierowała się w stronę Ołtarza Erycala. Czy ją uzdrowi ze wszystkich kalectw, czy tylko z jednego? Była też ciekawa, co będzie czuła. Czy będzie bardzo bolało? Jeśli tak, to wytrzyma. Chciała w końcu być zdrowa, a przynajmniej widzieć. Lot nie był jej specjalnie potrzebny.
– Czy sześć jaspisów nadal jest aktualne? – zapytała w przestrzeń, doskonale słysząc swój podekscytowany głos. Przystanęła z łapy na łapę, nieznacznie przechylając głowę w bok. – Czy chociaż uzdrowisz mnie ze ślepoty? To wyjątkowo... kłopotliwe kalectwo. I czy ze skrzydłem też coś zrobisz? – poprosiła niepewnie, siadając na kamiennym podłożu. Wolała mieć pewność, że nie zostanie uzdrowiona wpierw z niewłaściwego kalectwa. Najbardziej pragnęła odzyskać wzrok. Położyła wszystkie kamienie na ołtarzu. Bała się troszkę. Czy będzie musiała zbierać ich więcej? A jak coś nie zadziała? Jak Erycal się nie zgodzi na uzdrowienie?...

[Administrator]

– Jaspisy są zapłata za jedno kalectwo, dotyczyły twojego skrzydła – odezwał się chłodny, pozbawiony uczuć głos Erycala. powietrze w Świątyni było nieruchome, ale jego temperatura pozostawała bez zmian. Obecność patrona Uzdrowicieli była wyczuwalna, ale nie nachalna. już samo to mogło świadczyć o tym, ze był tu i wszystko widział oraz słyszał – ale przecież jego głos świadczył o tym najlepiej.
– Możesz zdecydować, czy chcesz uzdrowić swój wzrok czy skrzydło. Za uleczenie kolejnego kalectwa będziesz musiała zapłacić sześc diamentów – odezwał się ponownie głos Erycala.

[Brutalna Łuska]

Usłyszała głos. Znała go z ostatniego spotkania, lecz mimo to wzdrygnęła się. Wydawał się taki obojętny. Wewnętrznie odetchnęła z ulgą. Uzdrowi się ze ślepoty. Zbierze diamenty i znów będzie mogła wałęsać się po terenach, by zaatakować kogoś silniejszego. Ha, tak naprawdę to uważała z kim walczy od czasu zdobycia pierwszej pamiątki od Gonitwy.
– Wylecz mój wzrok – odparła śmiało, niemal te słowa wykrzykując. Po chwili zdała sobie w pełni sprawę, że przecież gada z bogiem i nieco rozkazujący ton nie był na miejscu. – Proszę – dodała ciszej, z trudem. Nie lubiła prosić nikogo o nic. Jej stosunek do Erycala był dziwny. Gdyby nie był patronem uzdrowicieli i właśnie nie miał jej leczyć, z pewnością zachowałaby się zupełnie inaczej.

[Administrator]

Smoczyca nie mogła tego zauważyć, ale położone na ołtarzu kamienie rozjaśniły sie nagle białą poświata, z każda chwila nabierająca mocy. poczuła jednak ciepło bijące w jej pysk, a zwłaszcza w oczy. powieki i gałki oczne zaczęły ją niemiłosiernie piec. uczucie nie było przyjemne, ale szybko zniknęło. Gdy otworzyła oczy mogła dostrzec – tak dostrzec – że jaspisy zniknęły. Co prawda obraz był jeszcze rozmazany, ale z pewnością szybko to zniknie i smoczyca w pełni odzyska sprawność wzroku.


Brutalna Łuska
– 6x jaspis
– kalectwo – ślepota

[Księżycowa Łuna]

Obolała samiczka przybyła do Świątyni.
Minęła zaledwie doba, odkąd jej babcia uratowała jej życie, ale ból ciała pozostał. Dotarła samotnie do Świątyni, jeszcze nikomu nie mówiła o swoich przeżyciach, ale poruszanie się sprawiało jej trudności.
Nie mogła sobie na to pozwolić, zważywszy na to, że była taką fajtłapą.
Stanęła przed ołtarzem i skłoniła się.
– Najjaśniejszy Panie Leczenia, ploszę, spójrz na mnie i powiedz, czy jest możliwość zwlócenia mi zdlowia? Co musiałabym zlobić, abyś zechciał napełnić mnie swą mocą? – wyszeptała, przygaszona.

[Administrator]

Cisza w Świątyni trwała przez chwile i nic nie wskazywało na to, że Erycal usłyszał pytanie Księżycowej Łuny. Smoczyca nie wyczuwała tu żadnej nadnaturalnej obecności.
– Przynieś mi sześc cytrynów – odezwał się nagle cichy, spokojny, ale i chłodny głos. Jak widać pomimo braku przejawów jego obecności, pan Uzdrowień był tu i wszystko słyszał. A może po prostu słyszał wszystkie prośby o zdrowie, jakie kierowano do niego w tym miejscu?

[Ostatnie Ogniwo]

Przybyłem do świątyni, stanąłem przed ołtarzem Erycala, podobno może mi pomóc z ranami. Chyba warto było zapytać. Usiadłem przed ołtarzem i spojrzałem na wprost.
– Erycalu, ostatnio dostałem dwie rany, które spowodowały u mnie kalectwo. Proszę powiedz, że dasz radę je wyleczyć i za jaką cenę?! – zapytałem uzdrowiciela, mimo że go tu nie było wyczuwałem jego obecność.

[Administrator]

Erycal nie kazał czekać długo na odpowiedź. Wkrótce do uszu Krwistego Kolca doszedł głos boga Uzdrowień.
– Przynieś mi sześc szafirów na jedno z kalectw oraz sześc szmaragdów na drugie – smok Ziemi mógł usłyszeć cichy, spokojny głos pozbawiony śladu uczuć czy emocji. Bo i dlaczego Erycal miałby je okazywać przy tak "zwykłej" sprawie?

[Pióro Krwi]

Kiedy dowiedziałam się o tym że Erycal za opłatą pozbawia smoki tego co uprzykrza smokom życie a co jest po za zasięgiem ich magi nie było chwili w której przestałabym o tym myśleć. W końcu zdecydowałam się przybyć przed ołtarz poświęcony bogowi uzdrowicieli.
-Erycalu chciałabym prosić o pomoc z moim kalectwem- Powiedziałam wprost mając nadzieje że szybko dowiem się czego będzie żądał bóg.

[Administrator]

Zakrwawiona Łuska również, jak jej poprzednik, nie musiała długo czekać na odpowiedź. Zawiał wiatr, a smoczyca poczuła boską obecność.
– Przynieś mi sześć cytrynów, a zostaniesz uleczona – usłyszała głos Erycala rozchodzący się echem po świątyni. A potem nastała cisza.

[Ostatnie Ogniwo]

Przyszedłem do świątyni Erycala. Stado pomogło mi zdobyć sześć szmaragdów, część nawet miałem już znalezionych.
Usiadłem przed ołtarzem i poczekałem chwilę.
– Erycalu mam tutaj sześć szmaragdów na wyleczenie kalectwa. Proszę wylecz mnie z tego, które utrudnia mi czynności fizyczne – położyłem przed sobą sześć szmaragdów, czekając na jakiś znak od Boga.

[Księżycowa Łuna]

Samiczka dzięki hojności swej matki oraz dziadka, uzbierała całkiem sprawnie sześć cytrynów, których zażądał od niej Erycal.
Przeleciała nad tereny wspólne, ale bez tej swojej gracji w powietrzu. Nazbyt wszystko ją bolało, a resztę drogi przeszła spacerkiem.
Weszła do świątyni, posyłając uśmiech każdemu z mijanych posągów, kierując się ku Ołtarzowi poświęconemu Erycalowi.
Dostrzegła tam swojego przyjaciela. Podeszła i liznęła go na powitanie w polik.
– Dobrze cię widzieć, ach, też liczysz na cud? – uśmiechnęła się, błyskajac dwukolorowymi ślepkami.
Przed sobą na ołtarzu położyła sześć lśniących cytrynów.
– Nie było to łatwe, ale się udało, oto kamienie, któle plagniesz – zaszczebiotała.