Szmaragdowe ustronie

[Dzika Gwiazda]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zielona uśmiechnęła się, gdy Etain pochwaliła jej dzieło. Sama była zaskoczona, że tym razem się udało i kula pojawiła się dokładnie taka jaka powinna być. Zaranna cały czas miała uniesioną łapę, nad którą lewitowała kula. Gdy otrzymała kolejne zadanie, kiwnęła głową i przez chwilę myślała jak do tego podejść.
Spojrzała zielonkawą kulę i przesunęła łapkę bliżej swojej klatki piersiowej, ustawiają ją tak jakby chciała odepchnąć od siebie twór. Jednocześnie wyobraziła sobie jak kula przesuwa się powoli do przodu, odlatując na pół ogona. Ruch nie miał być szybki, ale stabilny i pewny. Kula nie powinna się chwiać, obracać czy zmieniać swojej wysokości, utrzymując ten sam poziom. Potem, gdy obiekt znalazł się już odpowiednio daleko, wyobraziła sobie jak kula zaczyna zataczać krąg, nieduży, o średnicy mniej więcej pięciu szponów. Podobnie jak poprzednio ruch nie miał być zbyt szybki, a mchowa kula powinna poruszać się stabilnie na tej samej wysokości sięgającej do połowy klatki piersiowej Zarannej. Gdy kamień zatoczy pierwszy krąg kula powinna zacząć obracać się w powoli w prawo, wciąż kontynuując także wcześniejszy ruch po okręgu.
Gdy zielona miała już ułożony w głowie plan zaklęcia, zaczęła przelewać w nie swoją maddarę, obserwując uważnie zachowanie mchowej kuli.

[Zorza Poranku]

Kula, zgodnie z życzeniem Zarannej, po obróceniu łapy zaczęła wolno przesuwać się do przodu. Po przeleceniu długości połowy ogona zatrzymała się na momeent, po czym drgnęła, jakby nie będąc pewną, co zrobić. W końcu ruszyła w lewo, a zatoczywszy okrąg o średnicy pięciu szponów, tak jak życzyła sobie smoczyca, zaczęła się obracać w prawo. Powoli, nawet bardzo powoli. Po przeleceniu jednak połowy okręgu, zamigotała i znikła.
– Trochę straciłaś koncentrację, trochę próbowałaś zaangażować za dużo maddary na raz – oceniła Ametystowa, przyglądając się dokładnie czarowaniu Zarannej. – Nie określiłaś też dokładnie szybkości, na przykład obracania się kuli albo jej przesuwania się do przodu, przynajmniej takie miałam wrażenie. Do określenia tego możesz używać na przykład określenia 'ileśtam obrótow na jedno uderzenie serca", albo "z prędkością pikującego jastrzębia". A oprócz tego, było naprawdę bardzo dobrze, określiłaś polożenie w przestrzeni bardzo dokładnie.
Obdarzyła Zaranną uśmiechem.
– A teraz kolejne zadanie. Stwórz jakiś owoc; jabłko, gruszkę, cokolwiek. Musi być stworzony bardzo dokładnie, określ wszystko co ci przyjdzie do głowy.
Powiedziawszy to, stanęła w oczekiwaniu na twór.

[Dzika Gwiazda]

Zaranna Łuska zmarszczyła lekko pysk i warknęła niezadowolona, odsłaniając białe kły.
– Na Immanora, ale ta cała magia jest skomplikowana. – mruknęła, a po chwili jej rysy złagodniały i uśmiechnęła się lekko. – Dobrze, że nie zgłaszałam się na stadnego czarodzieja, bo chyba puściłabym nasz obóz z dymem. Trzeba pamiętać o strasznie wielu rzeczach. Jak to robisz? Układasz w głowie jakąś listę, porządkujesz to jakoś? – powiedziała. – Hmm...owoc? – przekrzywiła rogatą głowę, zastanawiając się jaki owoc mogłaby stworzyć. Zdecydowała się na gruszkę, żeby poćwiczyć kreowanie nietypowych kształtów.
Tym razem postanowiła nieco inaczej podejść do zadania. Najpierw wyobraziła się dwie linie, które wyginają się, przybierając obłe kształty gruszki. Twór miał być spory, i mierzyć sobie trzy szpony długości. Górna część owocu miała być wąska i rozszerzać się ku dołowi, przyjemną dla oka wygiętą linią. Potem wyobraziła sobie dwie małe, czarne pestki w centrum szerszej części tworu. Zostały otoczone sztywnymi gniazdami nasiennym w kształcie łez, które były dwukrotnie większe od pestek i przybrały jasny, beżowy kolor. Gniazda z kolei otoczone zostały miąższem, który wypełnił resztę uformowanego przez linię kształtu. Miąższ miał być miękki, w dotyku drobnoziarnisty, ugniatający się i wypuszczający słodki w smaku, przezroczysty sok przy mocnym ściśnięciu. Jego kolor był nieco jaśniejszym odcieniem beżu, niż w przypadku gniazd.Potem gruszkę miała otoczyć twardawa, zielono-oliwkowa skórka, stawiająca wyraźny opór przy próbie przecięcia lub przebicia owocu. Skórka usiana była drobnymi porami, przez co w dotyku miała być nieco chropawa. Wąską górę gruszki wieńczył lekki, zdrewniały, brązowy ogonek długości połowy pazura. Gruszka z racji swojej wielkości miała ważyć mniej więcej tyle co jeden, przeciętny kamień. Po zbliżeniu do niej nosa można było poczuć delikatny, słodki zapach. Rozcięta lub przegryziona, miała ociekać przezroczystym sokiem, którego smak odpowiadał wyczuwanemu wcześniej zapachowi, tyle że był o wiele bardziej intensywny. Owoc miał po prostu zmaterializować się na trawie przed łapami Ametystowej Łuski.
Gdy Zaranna przebrnęła przez wszystkie etapy tkania zaklęcia, sięgnęła do swojego żółto-pomarańczowego źródła i tchnęła energię w wyobrażenie.

[Zorza Poranku]

Uśmiechnęła się lekko, widząc irytację Zarannej.
– Tak, magia jest skoplikowana. Ja sama nie umiem jest zbyt dobrze używać, więc korystam z niej dość rzadko – przyznała. – Wolę fizyczne umiejętności. Szczerze mówiąc, też nie mam jakiegoś schematu, z którego korzystam przy tworzeniu, po prostu określam wszystkie właściwości, o których sobie przypomnę. Zresztą, nie zawsze mi wszystko wychodzi.
Potem przyglądał się cicho, jak Zaranna tworzyła gruszkę. Owoc zmaterializował się pod łapami Etain, a ta podniosła go i od razu upuściła z cichym syknięciem. Był lodowaty.
– Chyba zapomniałaś o określeniu temperatury – stwierdziła spokojnie. W jej głosie nie było wyrzutu, po prostu stwierdzenie faktu. Tym razem przygotowana na niską temperaturę tworu, podniosła ponownie go z ziemi i przestudiowała jego właściwości.
Wyglądało na to, że oprócz temperatury Zarnna nie apomniała o żadnym szczególe. Gruszka wyglądała zupełnie jak prawdziwa, jej faktura, kształt, zapach, a nawet smak były określone świetnie. Ametystowa, położywszy owoc na ziemi, posłała Zarannej pełen aprobaty wzrok i skinęła głową. Zadanie było zaliczone.
– Teraz czas na ostatnie zadanie. Magii używa się też do przesyłania wiadomości mentalnych. Wystarczy, że zimaginujesz sobie jej tekst, tak samo jakbyś tworzyła coś za pomocą magii, i jakby... "wyślesz" to bezpośrednio do umysłu innego smoka. Spróbuj sama – zachęciła Zaranną, po czym przysiadła na ziemi w oczekiwaniu na wiadomość mentalną.

[Dzika Gwiazda]

Gdy owoc zgodnie z planem pojawił się u łap Etain, Zaranna zamrugała zaskoczona. Wyglądało na to, że wszystko było w porządku, dopóki jej nauczycielka nie wzięła tworu do łapy. Gdy syknęła, zielona uświadomiła sobie za zapomniała o temperaturze i gruszka była albo gorąca, albo zimna, albo bogowie wiedzą jeszcze jaka.
– Przepraszam! – zapiszczała. – Jeju, jej. Chyba nie będę ćwiczyć w lesie, bo wyczaruję coś co jest za gorące i faktycznie puszczę obóz z dymem. Opoka chyba urwałaby mi głowę, gdyby wywołała pożar lasu na naszych terenach. – powiedziała, patrząc jak Ametystowa ogląda dalej owoc. Trochę się denerwowała, że będzie musiała powtarzać zadanie, ale najwyraźniej Gruszka Mrozu była na tyle dobra, żeby mogły przejść do kolejnego ćwiczenia.
A przechodziły do czegoś, czego Zaranna bardzo chciała się nauczyć – wysyłania mentalnych wiadomości. Dzięki temu nie będzie musiała tak często wracać na swoje tereny, a o ewentualnym zagrożeniu będzie mogła powiadomić Gonitwę lub Opokę natychmiast. Z tego co wyjaśniła jej ciocia wynikała, że komunikacja mentalna nie różnia się specjalnie od rzucania innych zaklęć. Wbiła więc wzrok w Ametystową i ułożyła w głowie wiadomość: Gruszka Ognia wywołała pożar w zachodniej części Mrocznej Puszczy. Zaranna masz szlaban na maddarę! Potem skupiła się na osobie Etain, żeby skierować przekaz ze właściwym kierunku. Zaczerpnęła ze swojego źródła i posłała krótką wiadomość do Ametystowej Łuski.

[Zorza Poranku]

– Nic się nie stało, naprawdę – Ametystowa uśmiechnęla się lekko, słysząc zupełnie niepotrzebne przeprosiny smoczycy. Poczekała chwilę, czekając na mentalną wiadomość, kiedy usłyszała w głowie dwa zabawne zdania wysłane przez Zaranną. Prychnęła cichym śmiechem, i szybko ułożyła w głowie odpowiedź. Po chwili w umyśle Zarannej rozległ się głos Etain:
~ Bardzo dobrze. Sygnały mentalne też już umiesz wysyłać, więc myślę że naukę możemy uznać za zakończoną ~
Potem odezwała się już zwyczajnie:
– Chciałabyś sie jeszcze czegoś nauczyć?

// możesz złożyć raport z mo na 1 :D

[Dzika Gwiazda]

//dziękuję ヽ(^ᗜ^)ﾉ

Jej paszcza rozciągnęła się w szerokim uśmiechu, kiedy Ametystowa Łuska zaśmiała się, najwyraźniej otrzymując poprawnie wysłany, mentalny przekaz. Lekko wzdrygnęła się, gdy ciocia przesłała jej odpowiedź. Nie była jeszcze przyzwyczajona do komunikacji mentalnej i gdy słyszała czyiś głos w swojej głowie, czuła się nieco nieswojo.
– Uuuh, ależ to dziwne, słyszeć w swojej głowie drugi głos, po za własnymi myślami. – powiedziała, podnosząc żółte oczy na swoją nauczycielkę. – Dziękuję Etain! Bardzo mi pomogłaś, teraz na pewno moje szkolenie pójdzie szybciej. – dodała z uśmiechem patrząc na ciocię. Potem na chwilę zamilkła, zastanawiając się czego mogłaby się czegoś nauczyć. W sumie miała pewien pomysł, ale nie była pewna czy powinna zajmować tak dużo czasu Ametystowej, która pewnie miała swoje sprawy do załatwienia.
– Och, chciałabym jeszcze nauczyć się podstaw kamuflażu, zwłaszcza teraz, kiedy wiem już trochę jak posługiwać się maddarą. – w żółtych oczach zabłysły iskierki, gdy zielona smoczyca przekrzywiła głowę. – Ale tylko jeśli masz dla mnie jeszcze czas. Siedzimy tutaj już dłuższą chwilę.

[Zorza Poranku]

– Nie ma za co – Ametystowa uśmiechnęła sie szczerze, słysząc podziękowanie. Cieszyła się, że mogła w czymś pomóc siostrzenicy.
Jeśli chodziło o kamuflaż, smoczyca również nie miała nic przeciwko. Nigdzie się nie spieszyła, a kamuflaż znała na tyle dobrze, że nauczenie Zarannej 'fundamentu' tej dziedziny nie powinno stanowić dla niej problemu.
– Jasne, moge cię nauczyć podstaw – zgodziła się beztrosko, po czym przeniosła wesołe spojrzenie na Zaranną. – W takim razie powiedz mi – wiesz, do czego używa się kamuflażu? A jeśli wiesz, to jesteś w stanie mi powiedzieć czym trzeba się w nim posługiwać?
Przysiadła, czekając na odpowiedź.

[Dzika Gwiazda]

Gdy Ametystowa zgodziła się jeszcze trochę ją pouczyć, Zaranna aż podskoczyła z ekscytacji. To był taki ciekawy dzień, a zapowiadał się dosyć nudno! Po krótkiej chwili radości uspokoiła się nieco i również przysiadła, słuchając pytania, które zadała jej Etain.
– Hmm. Na pewno używamy kamuflażu, żeby nie było nas widać, kiedy podkradamy się do zwierzyny. Możemy także zamaskować nasze ślady, żeby naszym tropem nie podążyły drapieżniki. – przekręciła rogatą głowę, myśląc kiedy mogłaby przydać się jej ta umiejętność. – Może jeszcze wtedy, gdy robimy pułapkę, bo zwierzyna też nie jest głupia, łatwo ją zauważy i ominie. – dodała. – A co do tego czego używamy podczas kamuflowania się, to na pewno tego co jest dookoła, żeby lepiej wtopić się w otoczenie. Trawa, ziemia, gałęzie z liśćmi, może kora, słyszałam też, że można kamuflować się maddarą, dlatego też chciałam się jej nauczyć – wyszczerzyła się do ciotki. – Czy można jakoś zakamuflować nie tylko swój widok, ale także zapach? Nie wiem, jakimś ziołem, kwiatem albo czymś co ukryłoby smoczy zapach? Wtedy nie trzeba było by tak mocno zwracać uwagi na kierunek wiatru przy skradaniu. – zapytała, drapiąc się za prawym rogiem szponem z prawego skrzydła.

[Zorza Poranku]

Słysząc całkowicie wyczerpującą temat odpowiedź Zarannej, Ametystowa pokiwała aprobująco głową. Przynajmniej nie musiały wałkować teroii, bardzo dobrze. Będzie można poświęcić więcej czasu praktyce, która przecież jest ważniejsza.
– Tak, bardzo dobrze – odparła w odpowiedzi na pierwszą część wypowiedzi młodszej smoczycy. W odpowiedzi na drugą część powiedziała:
– Tak, mozna zakamuflowac swój zapach. A nawet trzeba, bo ten smoczy jest bardzo mocny i charakterystyczny. Liczenie na to, że wiatr cały czas będzie ci sprzyjał może cię zgubić na polowaniu. A teraz, pobawimy się w chowanego. Spróbuj się zakamuflować. Na razie nie używaj maddary, tylko tego, co widzisz dookoła. Postaraj się wtopić w otoczenie. Ja będę odwrócona tyłem, a kiedy skończysz, wyślij do mnie wiadomość mentalną, a ja cię poszukam i zobaczymy, czy dobrze się zakamuflowałaś.
Posłała Zarannej uśmiech, odeszła kilkanaście kroków w tył i odwróciła się, zamykając oczy. Czekała.

[Dzika Gwiazda]

Gdy Etain zamknęła oczy i odeszła kawałek, Zaranna przez krótką chwilę rozglądała się dookoła, szukając odpowiedniego miejsca i czegoś, co pomogłoby się jej zakamuflować. Wybór padł na jedno z iglastych drzew, znajdujące się od nich w odległości dwóch skoków. Było ono wysokie, miało szeroki pień, ale co najważniejsze, jego dolne gałęzie opadły w dół, niemal dotykając ziemi. Zaranna na ugiętych łapach, cichutko, żeby nie zdradził jej dźwięk, podążyła w jego kierunku i schowała się za iglastą zasłoną, gdzie przypadła płasko do ziemi, pilnując by spomiędzy gałęzi nie wystawały jej rogi. W duchu doceniła swój kolor łusek, który dzisiaj bardzo pasował do tego akurat otoczenia. Spojrzała na postać cioci, którą mogła zobaczyć pomiędzy gałęziami. Skupiając się, zaczerpnęła ze swojego źródła i wysłała do niej krótką mentalną wiadomość: Gotowa!

[Zorza Poranku]

Słysząc mentalną wiadomość, Ametystowa odwróciła się. Rozejrzawszy się dookoła, już po chwili była w stanie zauważyć wystający spod drzewa ogon Zarannej. Powstrzymując uśmiech, zamknęła oczy. Pociągnięcie nosem upewniło ją w przekonaniu, że Zaranna nie zamaskowała nawet swojego zapachu. Otworzyła ślepia z powrotem, podeszła lekkim krokiem do drzewa i dziabnęła łapą wystający ogon smoczycy. Następnie odeszła kilka kroków, odwróciła sie w jej stronę i stwierdziła:
– Nie doceniaz zmysłów innych smoków. Nawet bez tego wystającego ogona łatwo byłoby cię zauważyć po jakimś czasie. Żeby porządnie się zakamuflować, najlepiej pokryć się ziemią, liśćmi, igłami, cokolwiek zanjdziesz na ziemi. Wtedy, pomimo że ty nie potrzebujesz tego tak bardzo jak inne smoki z powodu koloru swoich łusek, będziesz dużo mniej widoczna, to pozwoli ci bardziej wtopić się w otoczenie. Poza tym, zapach. Możesz wycisnąć soki z jakiegoś kwiatu i popryskać się nimi, pomaga też psmarowanie się mocno pachnącą żywicą. Jeśli chodzi o kryjówkę, ja zwykle albo znajduję sobie cos w stylu tego drzewa, pod którym się przed chwilą schowałaś, albo kopię niezbyt głęboki rowek na przykład doookoła drzewa za jakimiś wysokimi trawami. Musisz improwizować, szczególnie jeżeli masz mało czasu.
Powtórzmy zadanie. Ja tym razem odejdę trochę dalej, ale dam ci tylko kilka chwil. Po jakimś czasie wrócę, a ty wtedy musisz być już zakamuflowana. Postaram się odejść na tyle daleko, żeby nie słyszeć, jeśli będziesz czymś szeleścić.
Po daniu zadania odwróciła się, odchodząc dość daleko między drzewa.

[Dzika Gwiazda]

Gdy zauważyła, że Ametystowa się do niej zbliża, spuściła łeb niżej, by nie zdradził jej blask żółtych ślepi. Na nic się to jednak zdało, gdy poczuła łapę dotykającą jej ogona. Zaskoczona wzdrygnęła się poruszając całą gałęzią, a potem wyszła, gdy ciocia zrobiła jej miejsca. Otrzepała się z resztek igieł, słuchając uważnie na co powinna zwrócić uwagę. Tym razem nie przejęła się niepowodzeniem, bo nigdy jeszcze nie ćwiczyła kamuflażu. Kiwnęła głową, na znak że rozumie, a potem wzrokiem odprowadziła wzrokiem postać odchodzącej Etain. W głowie jednak już układała plan jak udoskonalić swoją następną kryjówkę.
Gdy jej nauczycielka oddaliła się wystarczająco by jej nie słyszeć, Zaranna uniosła łapę i przejechała nią po pniu iglastego drzewa. Gdy tylko zaczęła z niego wypływać żywica, smoczyca otarła się o pień najpierw prawym bokiem, a potem lewym. Następnie zacisnęła szczęki na gałęzi z igłami, która stanowiła jej poprzednie schronienie i szarpnęła mocno, łamiąc ją. Była zbyt mała by zasłonić ją całą, ale nie miała czasu rwać więcej, zresztą wlokąc po ziemi większą gałąź pewnie zostawiłaby wyraźne ślady. Właśnie, będzie musiała spytać jak maskować swoje ślady. Potem szybko pobiegła w kierunku kolejnego iglaka, oddalając się od poprzedniego miejsca jakieś półtora skoku. Ustawiła gałąź tak, by osłaniała ją od przodu, tam gdzie gałęzie iglaka były bardziej rzadkie i mniejsze. Ponownie przypadła do ziemi, dociskając oliwkowe skrzydła do grzbietu, tym razem pilnując by nie wystawał jej zadek. Uspokoiła oddech, przyspieszony przez ekscytację i podniecenie towarzyszące nauce nowej zdolności. Etain pewnie już wyruszyła na poszukiwanie.

[Zorza Poranku]

Kiedy tylko Etain wróciła na miejsce gdzie rozstała się z Zaranną, zorientowała się, że młoda zdążyła się ukryć. Łatwo było jednak zorientować się, w jaki sposób to zrobiła – dość brutalnie wyrwana gałąź iglaka pozostawiła po sobie pokaźny kikut, który od razu rzuciła się w oczy starszej smoczycy. Pociągnęła nosem. Tym razem siostrzenica najwyraźniej zadbała o zamaskowanie go, bo oprócz bardziej niż zwykle żywego zapachu żywicy Ametsytowa nic nie wyczuła. Rozejrzała się uważnie wokoło. Od razu zauważyła ślady na plamie błota, zostawione ewidentnie przez smoka bądź smoczycę; udała się w tamtym kierunku. Pierwsze spojrzenie nie powiedziało jej nic, ale wsłuchanie się w odgłosy lasu pozwoliło jej wyłapać dośc głośny jeszcze oddech siostrzenicy. Ze zwycięskim uśmiechem potrąciła wyrwaną z innego iglaka gałąź, która przewróciła się ukazując młodą schowaną pod spodem.
– Nie zakamuflowałaś śladów swoich łap. Staraj się nie chodzić po plamach błota albo miękkiej ziemi, bo wtedy są wyjątkowo wyraźne – pouczyła ją. – Jesli chodzi o kamuflaż samej siebie, możesz pokryć się błotem, a potem nałożyć na to liście i ukryć się w jakimś miejscu takim jak te iglaki. To będzie najefektywniejsze. A, no i pamiętaj o maskowaniu zapachu, teraz poszło ci to bardzo dobrze.
Teraz odejdę trochę dalej i dam ci trochę więcej czasu. Spróbujmy jeszcze raz. – Ametystowa posłała Zarannej uśmiech i oddaliła się między drzewa.

[Dzika Gwiazda]

Gdy Ametystowa trąciła łapą gałąź zasłaniającą kryjówkę adeptki, przywitała ją widok Zarannej leżącej płasko jak placek na ziemi.
– Jeju jej, kamuflaż jest bardziej skomplikowany niż myślałam. Muszę popracować nad kontrolą oddechu, bo chyba było mnie słychać. – powiedziała, podnosząc się i otrząsając z resztek igieł. Nie wydawała się być zrażona, raczej podekscytowana, co też było słychać w jej głosie. Zaranna lubiła wyzwania, a nauka nowej zdolności tym właśnie była. Ponownie kiwnęła głową, słuchając uważnie kolejnych wskazówek. Sporządziła krótką listę punktów, które chciała wypełnić przy tworzeniu kolejnego kamuflażu. Zapach, widok, odgłosy, ślady – chyba o niczym nie zapomniała.
Gdy tylko Etain zaczęła się oddalać, Zaranna postanowiła skorzystać z rozpościerającego się pod ich łapami dywanu z zielonych traw. Położyła się w trawie i zaczęła tarzać się w niej mocnymi, energicznymi ruchami, łamiąc źdźbła i pokrywając się ich sokiem, by zamaskować swój zapach. Wydawał się jej bardziej odpowiedni i mniej zwracający uwagę niż żywica.
Gdy uznała, że pachnie niczym wiosenna łąka, przednimi łapami rozorała zielony dywan traw, dobierając się do miękkiej ziemi. Zaczerpnęła nieco powietrza w płuca i bardzo delikatnie zionęła, pokrywając ziemię cieniutką warstwą szronu. Choć lato powoli zbliżało się ku końcowi, wciąż było na tyle ciepło, że szron niemal natychmiast się roztopił, nawadniając ziemię i tworząc błoto. Zaranna za pomocą przednich łap pokryła nim swoją głowę, szyję, boki oraz ogon. Najdokładniej i najbardziej równomiernie zrobiła to z przodu, z tyłu nakładając po prostu paćki błocka. Gdyby nie gonił jej czas, pewnie pokryłaby się błotem równomiernie cała, ale lada chwila mogła nadejść Etain. Gdy skończyła z błotem i stanęła na czterech łapach, podskoczyła lekko kilka razy, żeby odpadł z niej nadmiar błota. Chciała, żeby jej łuski pokryły się dosyć cienką jego warstwą, a nie grudami, które mogły odpaść podczas poszukiwania kolejnej kryjówki. Potem odeszła od bruzd, wycierając podeszwy łap o trawę, żeby nie zostawić śladów tak jak poprzednio.
Ruszyła w kierunku zagajnika z niewysokich krzewów. Gdyby usiadła obok nich, sięgałby jej mniej więcej do szyi. Weszła pomiędzy nie, kładąc się i układając mniej więcej po środku, leżąc z ciasno złożonymi skrzydłami i zgiętym ogonem. Gdy leżała poruszyła ciałem kilka razy jak wąż, żeby listki przykleiły się do otaczającego ją błocka lub opadły na nią. Ukryła swój zapach, widok i ślady. Tym razem starała się nie ekscytować tak jak poprzednio i kontrolować bardziej swój oddech. Spomiędzy krzaków nie widziała z zbyt wiele, postanowiła więc zdać także na inne zmysły. Oddychała normalnie, by nie zdradziły jej odgłosy węszenia, jednak uważnie analizowała jaki zapach ma wciągane przez nią powietrze. Robiła to jak najciszej także ze względu na to, że starała się również nasłuchiwać odgłosów zbliżającej się cioci.

[Zorza Poranku]

Etain wróciła zza drzew niedługo po tym, jak Zaranna się zakamuflowała. Rozejrzała się uważnie dookoła. Oczywiście, widziała rozkopaną ziemię, wygniecioną trawę i gdzieniegdzie plamy błota, ale, jako że Zaranna postarała się o niewidoczność swoich śladów, Ametystowa nie miała pojęcia, gdzie ta mogła się skryć. Pociągnęła nosem. Nie mogła wyczuć zapachu siostrzenicy. To dobrze, że uczyła się na własnych błędach, dzięki temu nauka będzie o wiele efektywniejsza.
Etain pokręciła się chwilę dookoła, kiedy nagle poczuła lekki smoczy zapach. Był nieomalże nieuchwytny, więc Ametystowa przymknęła oczy i skupiła się na nim całkowicie. Odwróciła głowę w kierunku, z którego, ajk jej sie wydawało, on dobiegał. Otworzyła ślepia. Patrzyła na niewielki zagak=jnik złożony z krzewów, stosunkowo dobre miejsce na kryjówkę. Podeszła w tamtą stronę. Im bliżej była, tym zapach był mocniejszy. Rozchyliła krzaki, odkrywając leżącą pod nimi Zaranną.
– Poradziłaś sobie bardzo dobrze – pochwaliła ją, odchodząc kilka kroków w tył, aby smoczyca miała miejsce do wyczołgania się spod krzaków. – Gdybym nie wiedziała, że tu jesteś, pewnie bym cię nie odkryła. Sęk w tym, że trawa – bo jej użyłaś do zakamuflowania zapachu, prawda? – ma dośc mało soków, a co za tym idzie, trudno nią zakryć silny, smoczy zapach. Lepiej kamuflować go mocno pachnącymi kwiatami.
Teraz spróbuj się zakamuflować innym sposobem, ale nadal nie używając maddary – przykazala, po czym odeszła ponownie w stronę drzew.

[Dzika Gwiazda]

Tym razem jej kryjówka musiała być lepsza, bo dosyć długo siedziała w krzaczorach. Zaczynała się zastanawiać czy nie przedobrzyła i czy nie wyleźć z ukrycia. Nim się jednak zdecydowała, usłyszała ciche kroki, a po chwili jasnofioletowa łapa rozchyliła gałązki kryjówki. Zaranna podniosła się i niezgrabnie wylazła spomiędzy krzaków, malowniczo umazana błotem. Nie wyglądało jednak na to, żeby jej to przeszkadzało, bo jej żółte oczy błyszczały wesoło.
– Tak, użyłam trawy, bo myślałam, że skoro dookoła jest tak dużo trawy, trudniej będzie mnie wyczuć. – odpowiedziała, kiwając głową. – Nie spodziewałam się, że mój zapach jest aż tak mocny. – dodała po chwili.
Gdy Etain ponownie się oddaliła, Zaranna rozejrzała się w poszukiwaniu kolejnej kryjówki. Chowała się już pod drzewami i w krzakach. Podniosła łeb spoglądając na gałęzie iglaków w górze. Wiele z nich było okropnie starych i szerokich, bez trudu utrzymałby jej ciężar. Adeptka uśmiechnęła się i szybko podbiegła do drzewa, które rozcięła poprzednio szponami, by znów rozetrzeć na swoim ciele żywicę i jej zapach. Potem położyła się pod drzewem i wyturlała w leżących pod nim gałązkach i igłach. Potem szybko pobiegła po oderwaną wcześniej szeroką gałąź. Porwała ją w zęby i ciągnąc ją przeszła przez polankę, po której się wcześniej kręciła, by zamazać ślady swoich łap oraz resztki zapachu. Igły z gałęzi rozsiewały dookoła swój zapach, mierzwiły trawę i rozmazywały błoto. Potem zamachnęła skrzydłami i wskoczyła wysoko na kolejne drzewo. Wybrała jedno z tych stojących w większym skupisku, których gałęzie tworzyły plątaninę. Ściskając w pysku gałąź, złapała drzewa dosyć wysoko, wślizgując się pomiędzy dolna gałęzie. przyniesioną przez siebie gałąź ułożyła na spodzie, żeby nie było jej widać od dołu. Przykucnęła na najszerszej gałęzi, zgarniając dookoła pozostałe i tworząc dookoła siebie cienką ścianę z igieł. Była na tyle gęsta by ją zasłonić, ale jednocześnie na tyle cienka, by w razie czego łatwo było się przez nią przebić i zeskoczyć na dół. Zastygła bezruchu, jak wielki, iglasty jeż. Znajdowała się dosyć wysoko, jakieś półtora skrzydła nad ziemią. Podczas wspinaczki starała się zbytnio nie uszkodzić drzewa i nie pozostawić na korze mocnych śladów, które odróżniałby się od innych uszkodzeń na korze.

[Zorza Poranku]

Kiedy Etain wróciła zza drzew, rozejrzała się dookoła. Zarannej nigdzie nie było widać, a razem z nią zniknęła gałąź, wcześniej przez nią zerwana. Ametystowa zamknęła oczy, koncentrując się na zmyśle węchu. Pociągnęła uważnie nosem kilka razy, ale nie była w stanie wyczuć żadnego śladu smoczego zapachu. W tych sprawach siostrzenica poradziła sobie dobrze. Pozostał jeszcze słuch, więc Etain skoncentrowała się na odgłosach naokoło niej. Nic nie było słychać, a nawet jeśli, zagłuszył to szum drzew. Bardzo dobrze, Zaranna świetnie sobie poradziła.
Ametystowa nie zamierzała się jednak poddawać. Zaczęła krążyć po polance, badając dokładnie ziemię i wszystkie inne wskazówki. Ślady zostały zamaskowane, racja, ale przy wspinaniu na drzewo Zaranna pozostawiła kilka ledwie niedostrzegalnych rysów pazurami w korze. Wystarczyło spojrzenie w górę, by upewnić się, że przypuszczenia smoczycy były słuszne; z dziwnie nieprzejrzystej ściany gałęzi spadło kilka igieł, jakby na nich cos się poruszyło. Etain uśmiechnęła sie pod nosem.
– Złaź, znalazłam cię – zawołała z rozbawieniem. Odsunęła sie od drzewa, żeby Zaranna miała jak zejść, a potem stwierdziła:
– Naprawdę świetnie ci poszło. Gdyby nie tych kilka rysów na drzewie, których bym ie znalazła, gdybym cię nie szukała, to nie domyśliłabym się, że tam sie schowałaś. Sądzę, że to już masz opanowane. Teraz może spróbuj wyczarować jakiś kamuflaż maddarą. Odwrócę się na kilka chwil, wymyśl coś.
Zadawszy nowe zadanie, uśmiechnęła się i odwróciła tyłem do siostrzenicy. Ciekawa była, co ta wymyśli.

[Dzika Gwiazda]

Gdy ciocia ją zawołała, Zaranna wyskoczyła z ukrycia, wyglądając jak iglasto-liściasto-błotny potworek. Gdy była już na dole, stanęła pewnie na czterech łapach i sięgnęła do swojego źródła maddary, by trochę się oczyścić. Po skórze smoczycy przeszła jasnożółta fala miękkiego światła, pod wpływem której brud po prostu opadał na ziemię. Po krótkiej chwili adeptka znów miała swoje zwykłe, zielono-brązowe barwy. Wyszczerzyła się do Etain, a potem uciekła między drzewa, żeby wyczarować sobie kryjówkę.
Zaranna nie odeszła zbyt daleko, już wcześniej zauważyła, że jeden z fragmentów polany nie jest tak płaski jak reszta – było na nim kilka różnej wielkości pagórków porośniętych trawą, od małych po takie wielkości smoka. Weszła między nie, szukając odpowiedniego miejsca. Ogon ciągnęła po ziemi, żeby zamaskować zostawiane przez siebie ślady. Kostna na jego końcu strzałka mierzwiła trawę i rozmazywała tropy w miękkiej ziemi.
Adeptka położyła się nieco z boku jednego z większych pagórków, na brzegu polany. Leżała płasko, ze skręconym ogonem i przyciśniętymi do boków skrzydłami. Postanowiła wyobrazić sobie jak tworzy się nad nią nieregularna kopuła przypominająca kształtem odwróconą do góry dnem miskę. Konstrukcję kopuły stanowiła cienka, biała, sieć przypominająca pajęczą. Pojedyncze nici były grube, szorstkie w dotyku o średnicy odpowiadającej mniej więcej trzem łuskom. Oka sieci miały wielkość połowy szponu. Następnie na tym szkielecie miała pojawić się warstwa ziemi gruba na niecały szpon. Ziemia była ciemnobrązowa, dosyć miękka, chropawa i lekko wilgotna w dotyku oraz posiadać typowy dla siebie ziemisty zapach. Miała równomiernie pokryć całą powierzchnię kopuły, zasłaniając cały szkielet, oprócz niewielkiego szerokiego na dwa szpony i wysokiego na jeden miejsca, w którym znajdował się łeb smoczycy. Na warstwie ziemi z kolei miała pojawić się trawa podobna do tej znajdującej się wokół. Warstwę ciemnej ziemi miały porosnąć źdźbła o różnej wielkości, soczyście zielone, sprężyste i miękkie, lekko kłujące w łapę, jeśli by się na nie nacisnęło. Przygniecione miały po krótkiej chwili wracać do poprzedniego stanu, podobnie jak prawdziwa trawa, a po mocnym zgnieceniu lub przecięciu wytwarzać sok o intensywnym zapachu i gorzkim smaku. Na sam koniec nadała całemu pagórkowi delikatny, trawiasto-sosnowy zapach, jaki unosił się w całym Szmaragdowym Ustroniu, żeby nie odróżniać się od reszty otoczenia i zamaskować smoczą woń. W miejscu, gdzie zostawiła sobie otwór, miał pojawić się niewielki krzaczek. Wysoki na cztery szpony i szeroki na dwa. Drewniane gałązki były gęste i pokryte drobnymi listkami oraz długimi na łuskę kolcami. Przy nadepnięciu szorstkie i twarde, gałązki miały pękać z trzaskiem, a cały krzaczek mieć delikatny, ledwo wyczuwalny, jeżynowy zapach. Gdy skończyła tkać zaklęcie, tchnęła w nie maddarę, mając nadzieję, że wszystko zadziała tak jak powinno.

[Zorza Poranku]

Wszystko poszło zgodnie z tym, czego Zaranna oczekiwała. Ametystowa już po chwili odwróciła się, po czym przybliżyła łeb do ziemi. Zapach siostrzenicy, jak się spodziewała, został na ziemi, pomimo zamazania śladów. Smoczyca ruszyła za tropem, po czym stanęła, gdy ten się urwał, zastąpiony lekkim zapachem trawy i jeżyn. Ametystowa, pomimo uważnego węszenia, słuchania i patrzenia, nie była w stanie zlokalizować Zarannej. Cóż, najwyraźniej sztukę kamuflażu ma już opanowaną, stwierdziła w myśli.
– Wygrałaś – rzuciła w przestrzeń rozbawionym tonem. – Myślę, że kamuflażu juz się nauczyłaś.

/możesz zdawać raport z kamuflażu na 1 ;D

[Dzika Gwiazda]

Zaranna całkiem nieźle słyszała zbliżającą się ciocię, czując przyśpieszony rytm swojego serca? Siedziała cichutko jak mysz pod miotłą, modląc się w duchu, aby jej kryjówka wyglądała tak jak to sobie zamierzyła. Gdy usłyszała wołanie Ametystowej, odetchnęła głęboko, rozpuszczając nici maddary. Górka nad jej głową zamigotała jak i zniknęła, odsłaniając skuloną postać adeptki. Podniosła się po krótkiej chwili, gdy była już pewna, że nie zahaczy o nic rogami i rozpromieniona podbiegła do nauczycielki.
– Jeju jej, dziękuję Etain! Tyle mnie nauczyłaś, teraz na pewno nie minie wiele księżyców nim zostanę łowcą. – powiedziała z iskierkami błyszczącymi w oczach. – Niech no ja tylko znajdę Opokę, to jej zaraz pokażę co już potrafię! – nie ulegało wątpliwości czym zajmie się młoda, górska smoczyca, gdy powróci na tereny Ziemi. Znajdzie swoją przywódczynię i zademonstruje swoje nowe umiejętności. – Czy mogłabym ci się jakoś odwdzięczyć? Nie wiem, zrobić coś, przynieść... – spuściła na chwilę rogatą głowę, zastanawiając się. Po chwili podniosła wzrok na ciocię – Już wiem! – zapiszczała i podniosła łapkę, skupiając swoją maddarę. Po chwili przed fioletowymi łapami starszej smoczycy pojawił się błyszczący szmaragd, ledwo dostrzegalny wśród dywanu zielonej trawy.
– To ode mnie. Dla ciebie. Będę już powoli wracać na tereny Ziemi. Mam coś przekazać Gonitwie? – zapytała wesoło.