Polana

[Szlachetny Nurt]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnął się słysząc odpowiedź tej małej. Zazwyczaj wszystkie pisklaki, które spotyka spacerują, albo zwiedzają tereny wspólne. Ta którą miał przed sobą była chyba najmłodsza ze wszystkich które spotkał, trochę go to dziwiło.
– To tak jak ja, tylko dodatkowo się zdrzemnąłem. – Odpowiedział, tym razem również dodając do tego uśmiech. Pisklaki jakoś zawsze wprawiały go w dobry nastrój, były takie wesołe, aż głupio mu było być przy nich smutnym. Po chwili wiedział już, że matką tego pisklaka jest Morowa Zaraza, czyli jedna z uzdrowicieli Stada Ognia. Teraz wiedział, że to właśnie ją widział na młodym spotkaniu, chociaż wtedy miała chyba jeszcze inne imię.
– No, to powodzenia w zostaniu wojowniczką! – Odpowiedział, zauważył że ostatnio całkiem sporo smoków wybiera właśnie tą profesję. Jak widać wszyscy chcą bronić swoje stado.
Następne słowa nie zdziwiły już go, ostatnimi czasy uczył już naprawdę sporo młodych smoków. Czy oni wszyscy udają się na tereny wspólne i szukają potencjalnych nauczycieli? Na szczęście młoda dobrze trafiła, bo dobrze znał się na locie jak i nauce właśnie tej umiejętności.
– Tak, umiem. No... mógłbym Cię trochę pouczyć, nie widzę problemu. – Powiedział, po czym przez chwilę milczał. Zastanawiał się od czego tu zacząć, fakt uczył już kilka smoków latania, ale każda nauka mimo wszystko wygląda inaczej.
– Dobra, zacznijmy od czegoś prostego. Wyciągnij swoje skrzydła i pomachaj nimi w różne strony, popatrz jak zachowują się w różnych sytuacjach. Bez umiejętności latania skrzydeł się nie używa, więc musisz zrozumieć "jak działają". No i jeszcze pytanie. Na co według ciebie powinno się zwracać uwagę podczas latania? – Wytłumaczył, jednocześnie zadając dosyć proste pytanie na końcu. Jeżeli mała zrobi wszystko tak jak należy, to będą mogli przejść do szybowania.

[Pióro Krwi]

Uśmiechnęłam się radośnie kiedy Złoty zgodził się na uczenie mnie latania. Rozłożyłam swoje przyduże skrzydła szeroko na boki. Lekko nimi poruszyłam do góry i w dół. Potem jednak w przód i w tył. Następnie zakryłam nimi swój pyszczek a zaraz potem cofnęłam to że zakrywały mój zad. Zaraz uniosłam swoje skrzydełka do góry tak że dotknęły się końcami. Słysząc pytanie przerwałam przyglądanie się skrzydłom i zwróciłam uwagę na niego.
-To oczywiste że na siłę wiatru i pogodą. Jeszcze kiedy będzie wichura mnie zwieje a jak będzie grad to oberwę a przy deszczu nie będę widziała gdzie lecieć- Odpowiedziałam patrząc na niego z uwagą i składając skrzydła.

[Szlachetny Nurt]

Ciężko było oceniać ruszanie skrzydłami, więc nie przyglądał się jakoś bardzo. Każdy po prostu musi wyczuć to samemu. Lubił zaczynać nauki lotu właśnie od tego, pomaga to bardzo przy pierwszym prawdziwym locie. Wtedy wie się mniej więcej jak "działają" skrzydła.
Z kolei na pytanie odpowiedziała dosyć, w sumie nie o to mu chodziło, ale trafne spostrzeżenie. Na pogodę faktycznie powinno się zwracać uwagę.
– Tak, pogoda bywa zdradliwa. Warto być czujnym. No dobra, wiesz już jak zachowują się skrzydła w różnych sytuacjach. Teraz wejdź.... o! Na tamtą górkę, następnie odbij się łapami i rozłóż skrzydła. Muszą być odpowiednio ustawione.– Wytłumaczył po czym cofnął się kawałek dalej i ustawił swoje złote skrzydła, znajdowały się mniej więcej na poziome jego barków, oczywiście były równe względem siebie. Po chwili wróciły do normalnej pozycji, dociśnięte do ciała.
– Mniej więcej tak, w locie po prostu no... nic nie rób. Będziesz szybować do przodu i powoli opadać, skrzydła cały czas rozłożone. Jak już będziesz zbliżać się do ziemi to ugnij łapy w stawach, to bardzo ważna bo można sobie je połamać, jeśli się tego nie zrobi. No i wtedy też składasz skrzydła. – Polecił po czym znów troszkę się cofnął, musiał mieć dobre miejsce do obserwacji.

[Pióro Krwi]

Wysłuchiwałam spokojnie instrukcji Pozłacanego co rusz kiwając główką. Pobiegłam na górkę którą wskazał mi smok. Ustawiłam przednie łapki na szerokości barków a tylne na szerokości bioder. Uniosłam przednie łapki do góry i napięłam mięśnie tylnych łap. Odbiłam się nimi od ziemi najmocniej jak umiałam w najwyższym punkcie skoku w tym samym momencie rozkładając swoje skrzydła na pełną szerokość i próbując utrzymać je w jednej linii szybowałam chybotaj się na boki.

[Szlachetny Nurt]

Przyglądał się Audrey, jej szybowanie może i nie było najlepsze, ale na pewno też nie było złe. Ważne, że leciała... Jednak trzeba było jeszcze do tego wylądować, raczej nie warto o tym zapominać.
– No dobra, teraz ugnij łapy w stawach. Zaraz powinnaś wylądować. – Powiedział po czym zastanowił się nad następnym ćwiczeniem. Mogli, albo przejść do skręcania, albo przećwiczyć samo ruszanie skrzydłami. Zdecydował się jednak na to drugie. Gdy już wylądowała przeniósł na nią wzrok.
– Teraz nauczę Cię machać skrzydłami, zrób to samo co wcześniej czyli wybij się z górki i szybuj. Ale dodaj do tego machanie skrzydłami, raz w górę, raz w dół. Cały czas ta sama sekwencja, im szybciej będziesz to robić, tym wyżej i szybciej będziesz lecieć. Oba skrzydła muszą poruszać muszą się poruszać w miarę podobnie. Najważniejsze jest by znaleźć odpowiednie dla siebie tempo. Póki co leć cały czas prosto. Jeżeli będziesz chciała wylądować, to po prostu stopniowo zmniejszaj szybkość machania, aż przejdziesz do szybowania. No i potem lądowanie, pamiętaj o zgięciu łap w stawach. – Wytłumaczył, a następnie jak zwykle nieco się odsunął, żeby mieć dobre miejsce do obserwowania małej. Jeżeli wszystko pójdzie tak jak należy, to będą mogli przejść już do skręcania. A potem kto wie, może nawet coś jeszcze? Pikowania to jej raczej nie nauczy, ale są jeszcze inne ciekawe rzeczy do uczenia.

[Pióro Krwi]

Skinęłam głową i zgięłam łapy wysuwając do przodu tylne łapki. Kiedy dotknęły ziemi a przednia część mojego ciała wysunęła się do przodu złożyłam skrzydła stawiając na ziemi przednią parę łap. Wysłuchałam uważnie następnych instrukcji zaraz ustawiając się ponownie na wzgórzu. Przednie łapy rozstawiłam na szerokość barków a tylne na szerokość bioder i zgięłam je w stawach. Przednie uniosłam do góry a mięśnie tylnych spięłam. Odbiłam się mocno od ziemi tylną parą łap wyciągając przed siebie przednią ich parę. W najwyższym punkcie skoku rozłożyłam skrzydła usztywniając je na moment. Po tym rozluźniłam je i zaczęłam nimi machać w górę i w dół wznosząc się w górę. Trochę przekrzywiłam skrzydła i machałam odrobinę po skosie przez co zaczęłam lecieć w przód. W końcu diametralnie zwolniłam częstość machania skrzydłami i zaczęłam powoli zbliżać się do podłoża. Będąc już jeden ogon od ziemi rozłożyłam skrzydła na pełną szerokość i usztywniłam. Wystawiłam w przód tylne łapy które po dotknięciu ziemi zgięłam żeby zamortyzowały upadek. Potem kiedy przednia część mojego ciała wreszcie wysunęła się do przodu złożyłam skrzydła i ustawiłam łapy na ziemi. Spojrzałam na Pozłacanego w oczekiwaniu na następne polecenie.

[Szlachetny Nurt]

Machanie poszło jej dosyć dobrze, czy wszystkie północne smoki tak dobrze latają? Może to przez te pióra i futro.... W porównaniu z nimi, patrząc na jego pierwszy lot, to wypadał dość blado. Jeszcze to spektakularne lądowanie przy którym poślizgnął się na lodzie i zrobił fikołka.
– I świetnie ci poszło! Masz chyba jakaś smykałkę do latania. Dobra, to teraz skręcanie. Wystarczy, że przechylisz ciało w stronę w którą chcesz wykonać skręt. Oprócz tego musisz wygiąć ciało w łuk, wewnętrzne skrzydło będzie sie znajdować wyżej, a zewnętrzne niżej. Wszystko wygląda podobnie jak w bieganiu i pływaniu. Zrób dwa skręty, jeden w prawo, drugi w lewo. – Polecił, po czym delikatnie się uśmiechnął. Cieszył się, że jego nauki lotu są dość zrozumiałe dla pisklaków. Ma już swój sprawdzony plan na nauki lotów, choć trochę przy układaniu go inspirował się tym jak uczył go ojciec.
Po chwili cofnął się troszkę, by jak zwykle mieć dobre miejsce do obserwowania małej, dzięki temu może wyłapać wszystkie błędy, a przy skracaniu jest o nie bardzo łatwo.
Jak skończą, to najwyżej zada jej jeszcze jedno ćwiczenie i to chyba byłoby na tyle. Jednak sobie oszczędzi to pikowanie, jego poprzedni uczniowie byli troszkę starsi jednak, a przy takim trudnym ćwiczeniu łatwo sobie coś zrobić.

[Pióro Krwi]

Powróciłam na pagórek z tam tond słuchając tego co ma mi do powiedzenia. Kiwnęłam głową słysząc co ten do mnie mówi. Uniosłam przednie łapy do góry napinając mięśnie tylnych łap. Podkuliłam ogon odbijając się od ziemi parą tylnych łap. Przednie wyciągnęłam przed siebie. Skrzydła rozpostarłam na pełną szerokość kiedy byłam w najwyższym punkcie skoku. Przez chwilę nie machałam nimi lecz zaraz potem zaczęłam machać nimi w górę i w dół tak że w najwyższym i najniższym punkcie skrzydła stykały się końcówkami. Kiedy wzbiłam się na tyle wysoko że nie mogłam w nic uderzyć usztywniłam skrzydła już nimi nie machając. Ogon wyprostowałam a moje łapy przylegały do mojego brzucha i podbrzusza tak że wyglądałam jakbym leżała. Przechyliłam się na lewo tak że moje lewe skrzydło znalazło się niżej niż prawe. Nie machałam nimi. Ogon odchyliłam ogon na prawo więc działał jak przeciwwaga. Byłam ułożona praktycznie bokiem do ziemi jednak nie przeszkadzało mi to. Odchyliłam swoją głowę na lewo dając się ponieść pędowi powietrza dzięki któremu utrzymywałam się w przestrzeni. Moje ciało przez odchylenie się miało teraz kształt łuku. Odrobinę zmieniłam kolejność robienia skrętów ale to nic. Kiedy już zrobiłam w powietrzu szeroki zakręt odchyliłam się na prawo. Tym razem to moje prawe skrzydło znalazło się niżej. Ogon odchyliłam na lewo i w stronę skrętu skierowałam swój pyszczek. Ułożona w łuk zrobiłam kolejny szeroki zakręt po czym zatrzymałam się w powietrzu leniwie machając skrzydłami. Odrobinę zmniejszyłam wysokość więc mogłam usłyszeć wszystko co miał mi do przekazania wodny. Nie chciałam lądować. Na ziemi byłam ograniczona ale nie tutaj.

[Szlachetny Nurt]

Trzeba przyznać, że miał już pewne doświadczenie w nauczaniu lotu. Opracował już pewien schemat, dzięki któremu pisklaki łatwo mogą się nauczyć wszystkiego.
Póki co, małej szło całkiem dobrze. Ale też nie miała za specjalnych ćwiczeń, skręty są już dosyć skomplikowane. Trochę zmieniła kolejność skrętów, ale ogólnie oba wyszły. Było kilka drobnych błędów, które zauważył, ale nie miały one raczej aż tak dużego znaczenia, wynikały raczej z braku wprawy.
– Nieźle ci poszło. Widzisz? Latanie nie takie straszne. Dobra... to teraz spróbuj okrążyć coś. Widzisz tamte drzewo? Na prawo od ciebie, leć do niego. Jak będziesz znajdować się już zanim, to wykonaj skręt. Różnica jest taka, że musisz bardziej go pociągnąć, do momentu aż znajdziesz się w tym samym miejscu z którego zaczęłaś.– Wytłumaczył młodej, patrząc jak ta jeszcze lata dość nisko. Chyba bardzo jej się spodobało to całe latanie, bo aż nie chce wracać na ziemie! No, to jeżeli mała wykona zadanie, to będą mogli przejść do czegoś z jego sztuczek, które mimo wszystko też bywają przydatne. Chociażby pikowanie, ale z tym to już lekka przesada. No nie chciałby małej połamać, może jakaś beczka po prostu? Póki co po prostu przyglądał się, chcąc widzieć jak młodej pójdzie samo zawracanie, które wcale takie łatwe nie jest.

[Pióro Krwi]

Skinęłam głową patrząc w tamtą stronę. Zaczęłam machać skrzydłami do przodu i do tyłu podfruwając do drzewa od lewej strony. Trochę się rozpędziłam więc wyprostowałam skrzydła usztywniając je i przechylając ciało na prawo przez co moje prawe skrzydło znalazło się znacznie niżej niżeli lewe. Ogon odchyliłam na prawo wyginając swoje ciało w łuk. Przeleciałam koło drzewa i kiedy znalazłam się za nim odchyliłam się bardziej skręcając na prawo. Skręt był szeroki więc oddaliłam się odrobinę bardziej od drzewa kiedy przelatywałam po jego prawej stronie. Nie przestawałam skręcać nawet wtedy kiedy znalazłam się przed rośliną. Zrobiłam więc trochę więcej niż jedne kółko. Wyrównałam lot dopiero kiedy znalazłam się za drzewem i zaczęłam machać skrzydłami wracając do swojego wodnego nauczyciela.

[Szlachetny Nurt]

I znów... przyglądanie się i analiza wykonania ćwiczenia. Był już w tym coraz lepszy i mógł wychwytywać więcej błędów jego uczniów. Tym razem znów nie za bardzo miał się do czego przyczepić, jednak młoda wykonała trochę więcej niż jedno okrążenie. Nie wiedział jednak czy wynikała to z tego, że po prostu chciała zrobić więcej, czy nie zdążyła odpowiednio zmienić ułożenia skrzydeł.
– Okrążenie drzewka poszło Ci całkiem nieźle, zrobiłaś nawet nieco więcej niż jedno okrążenie, ale nic się nie stało. To nawet dobrze o ile nie było to spowodowane twoim zagapieniem. – Powiedział do swojej uczennicy i zastanowił się nad następnym ćwiczeniem. Pokazał jej już podstawy lotu, zakręcanie, okrążanie celu.... no, to teraz chyba przyszedł czas na slalom. A potem pewnie pokaże jej "coś specjalnego" no korciło go bardzo.
– Dobra, teraz zrób slalom. Dzięki temu będzie szybciej umiała manewrować w powietrzu, zwykłe, powolne skręty są trudniejsze od tych gwałtownych, jednak wykonuje się je tak samo, tylko po prostu szybciej. To teraz... tamte bajorko, poruszaj się za pomocą slalomu, czyli szybkich skrętów, raz w prawo, raz w lewo, aż do momentu gdy znajdziesz się przy nim. Gdy skończysz, zawróć i przyleć do mnie. Jeżeli będziesz chciała, to pokaże ci jeszcze jakąś "powietrzną sztuczkę" i myślę, że tyle powinno wystarczyć. – Wytłumaczył, wskazując młodej bajorko, znajdujące się dość niedaleko, jakieś... sześć ogonów dalej, może trochę więcej. Po tym ustawił się na małym wzniesieniu, by mieć nieco lepszy widok na młodą.

[Pióro Krwi]

Kiwnęłam głową słysząc kolejne polecenie i wyjaśnienie jak je wykonać. Machałam skrzydełkami w górę i w dół utrzymując się w powietrzu jakiś ogon od ziemi. Obróciłam się w stronę bajorka będącego trochę daleko ode mnie. Uśmiechnęłam się lekko, usztywniając skrzydła i przechylając swoje ciało najpierw na lewą stronę sprawiając że lewe skrzydło znalazło się znacznie niżej niż prawe. Zrobiłam w taki sposób ćwierć koła za nim przechyliłam się nagle na prawą stronę sprawiając że to prawe skrzydło było niżej niżeli jego lewy odpowiednik. Po ponownym pokonaniu ćwierci koła ponownie przechyliłam się na drugą stronę sprawiając tym samym że moja prawe skrzydło uniosło się do góry a lewe opadło w dół. Ogon przy skrętach na lewo odchylał się w prawą stronę a jak skręcałam na prawo to odchylał się na lewo żebym mogła zachować równowagę. Po pokonaniu ćwierci koła skręciłam na lewo przechylając ciało na tamtą stronę gwałtownie sprawiając że moje lewe skrzydło znalazło się znacznie niżej niż prawe a ogon odchylił się na prawo żebym zachowała równowagę. Po tym zakręciłam ostro na prawą stronę tym razem w dół opuszczając prawe skrzydło a lewe unosząc ku górze. Ogon odchylił się na lewą stronę jako przeciwwaga. W końcu dotarłam do bajorka nad którym to zatrzymałam się poruszając zamaszyście skrzydłami w górę i w dół żeby utrzymać się w powietrzu po czym podleciałam powoli do nauczyciela.

[Szlachetny Nurt]

No i nauka powoli dobiegała końca, skinął młodej łbem, na znak że dobrze wykonała ćwiczenie. Teraz przyszedł chyba czas... no na coś specjalnego. Po tym chyba będą mogli kończyć, bo raczej nic więcej jej nie nauczy. No ale póki co pikowanie, trzeba się na tym skupić.
– No więc teraz ostatnie ćwiczenie, będzie ono polegało na szybkim locie w dół, a potem powrocie do normalnej pozycji. Nazywa się to "pikowaniem". Przydaje się wtedy gdy chcemy szybko zmniejszyć swoją wysokość. No więc gdy już będziesz na odpowiedniej wysokości, to składasz skrzydła przy ciele i starasz się jak najbardziej dopasować swoją sylwetkę, by była jak najbardziej opływowa. Potem trzeba wyhamować, rozłożyć skrzydła na całą rozpiętość. Tułów musisz mieć przechylony w tył, potem wystarczy samo zawiśnięcie w powietrzu. Dobrze to teraz pokaże Ci to jeszcze na swoim przykładzie. – Wytłumaczył młodej, a potem przygotował się do lotu. Poprzednie ćwiczenia mógł jej tłumaczyć po prostu słownie, ale tutaj było nieco trudniej, więc przyda się mała demonstracja.
Wzbił się w powietrze, dosyć wysoko, ale jednocześnie tak by Audrey mogła wszystko widzieć.
No i spojrzał się w dół, następnie odwrócił skrzydła tak by odepchnęły powietrze w górę, przechylając tym samym całe ciało do przodu. Miał zachowaną odpowiednią pozycję, skrzydła dociśnięte, ogon usztywniony, z kolei łeb i szyja były prosto. No i resztę powinna zrobić grawitacja, miał być po prostu niesiony w dół. No i spadał coraz szybciej w dół, a gdy znajdował się już kilka ogonów od ziemi, rozprostował skrzydła, no i potem ciało, zaczął przechylać je z ukosu do pionu,a potem wygiął w delikatny, lekki i wklęsły łuk. Szyja i ogon w tym czasie były nieco wystawione pod górę. No i znów przechylił skrzydła, teraz to one miały stawiać opór powietrzu, potem zostało mu już tylko machnąć nimi kilka razy przed siebie, miało mu to pomóc w wyhamowaniu. Poruszał się już wolno, ale to nie był koniec, ciało miał skierowane ku ziemi, z kolei skrzydła kierowały swoją siłę delikatnie ku dołowi. No i ostatnia czynność, ugięcie łap w stawach.
Był już na ziemi, a cały manewr wyszedł tak jak to sobie zaplanował.
– Widziałaś? Wydaje się trochę skomplikowane, ale takie nie jest. Spróbuj teraz sama, ale z mniejszej odległości i nieco wolniej. – Powiedział do młodej i zaczął ją obserwować, tym razem musiał być dosyć czujny, by w razie czego interweniować.

// Po twoim następnym poście możesz składać raport z lotu I i II.

[Pióro Krwi]

Słysząc polecenie Złocistego kiwnęłam główką i obserwowałam co on wyprawia w powietrzu. Po czym zamachałam skrzydłami w górę i w dół wznosząc się wysoko w powietrze. Będąc już naprawdę wysoko...no przynajmniej dla mnie samej, zawisnęłam w powietrzu oddychając głęboko. Machnęłam skrzydłami jeszcze jeden raz po czym pochyliłam się do dołu składając skrzydła w taki sposób żebym mogła szybko i sprawnie je rozłożyć. Ciało miałam wyprostowane, ogon usztywniłam dając działać grawitacji która ciągnęła mnie ku ziemi. W futrze czułam przyjemny powiew wiatru na co zamruczałam. Pokonałam w taki sposób połowę drogi w kierunku podłoża aż wreszcie rozłożyłam skrzydła usztywniając dzięki czemu zatrzymałam się gwałtownie w powietrzu kiedy błony w moich skrzydłach nadymały się od powietrza. Zachwiałam się odrobinę jednak zachowałam w końcu równowagę i miękko wylądowałam na ziemi.
-Dziękuje za naukę!– Zawołałam radośnie stając przed smokiem ze złożonymi skrzydełkami.

[Kojąca Łuska]

Smoczyca przyszła na polane z małym.. zapasikiem ziółek. Było już ciemno, smoczyca bowiem wolała nawet wychodzić po zmroku i oddalać się od Obozu i terenów w tym właśnie czasie. Może nie bała się iż coś tutaj ją zaatakuje? Tak, miała to głęboko w zadzie. Póki co, Cień był jednym wielkim chaosem i nie chciała też męczyć nikogo ze swojego stada swoją obecnością. Z drugiej strony widziała, jak wszyscy chodzą poranieni i nie dawało jej to spokoju. Mama... mama nie zdążyła nauczyć jej niczego związanego z uzdrowicielstwem a Tiernana nie ma. Czyżby też zginął? Musiała usunąć się w Cień i tam szlifować swoje umiejętności.. Jakoś. Może pójdzie do nauczyciela?
Póki co przebierała niespokojnie ziołami w łapach – oglądała, przyglądała się im, wąchała i próbowała jakoś odróżnić. Gorzej z zastosowaniem.. Jak na Bogów miała wiedzieć co, gdzie i jak działa? Próbowała nie wyprowadzać samej siebie z równowagi i jakoś to rozgryźć. Do świtu pozostawało jeszcze dużo czasu więc.. Może coś wymyśli?

[Tejfe]

Chociaż jeszcze niedawno spacery przynosiły mu tylko zapomnienie, w jakiś sposób pozwalały na oderwanie się od rzeczywistości i snucie się jak cień bez celu, aby tylko wypełnić sobie czymś czas, ostatnio znajdywał też w nich ukojenie. Chociaż nie pogodził się ze stratą Kryształowej, to nie było w jego przypadku możliwe mimo, że rana zadana dawno temu, pozwalał sobie na myśli o niej. Jego ataki minęły jakiś czas temu, może dzięki pomocy Nauczyciela i pozwalał sobie na wspominanie jej. W jakiś sposób łagodziło to ból serca.
Tym razem wędrując samotnie, napotkał młodą smoczycę. Znajdowali się oboje przy Szklistym Zagajniku, na jakiejś polanie, a ona siedziała na ziemi z rozsypanym małym zapasikiem jakichś roślin. Ziół. Przebierała w nich, badała, dotykała, tak jakby chciała jak najlepiej zapamiętać ich dotyk, zapach, wygląd... Nieprawidłowy, który zapomniał o swoich rozmyśleniach przyglądał się emu przez dłuższą chwilę, zastanawiając się kim jest ta samiczka i po co to robi. Była bardzo młoda. Raczej nie starsza od jego córek, ładne, małe dziecko, bawiące się ziołami. Nie przechodziło mu przez myśl, że to może być kleryczka. Jednak jej wiek był dla niego zaskakujący. Nie rozumiał też, po co miałaby samotnie siedzieć na polanie przyglądając się ziołom. Czyżby nie miał jej kto nauczyć czegoś na ich temat?
–Pomóc Ci w czymś?– zapytał w końcu, obserwując jej małe skarby. Nie był chętny w nawiązywaniu relacji z innymi, a tym bardziej z małymi dziećmi i nie chciał tracić na nią wiele czasu, ale nie potrafił przejść też obojętnie obok tak zaskakującego widoku, jakim prezentowała sobą i swoim zachowaniem.

[Kojąca Łuska]

Uniosła delikatnie wzrok znad lubczyku, chociaż nie miała pojęcia że to właśnie jego trzyma w łapie. Zainteresował ją jego osobliwy zapach, zastanawiała się do czego może służyć tak dziwne zapachowo zioło. Przyjrzała się uważnie temu, który zaproponował jej pomoc. Odsunęła od pyska lubczyk, by zbadać jego woń.. Hm.. wygląda na to że to jest ktoś ze stada Ziemi, ich sojuszników.. I woń podobna do woni mamy.. Czyżby?!..
– Jeżeli znasz się na ziołach to tak. Jestem Klerykiem Cienia – Kojąca Łuska, miło mi nieznajomy. – powiedziała spokojnie i łagodnie coby nie zrażać do siebie nowo poznanego samca. Zwróciła uwagę na niecodzienny odcień jego łusek, w głowie dają sobie chwilkę czasu na celebracje ich odcienia. Ciemność w podziwianiu jej nie przeszkadzała – Kształt jak i również szam pysk nie umknęły uwadze jej ślepkom, podobnym do śle jej matki. Fia zamrugała raz a potem drugi, czekając czy samiec odpowie jej cokolwiek. A może się pomyliła?

[Tejfe]

Jej bezpośredniość zdziwiła go bardziej, niż jej młody wiek. Ot tak, prosiła o pomoc nieznajomego smoka w tym, by pomógł jej dowiedzieć się nieco o rozłożonych przed nią ziołach. Może to jednak on był zbyt manieryczny i zapominał o tym, że dzieci zwykle są szczere w swojej naturze. Poza tym sam zaproponowałem jej pomoc, pomyślał, przyglądając się bardziej jej zbiorowi roślin. Samiczka miał akurat takiego farta, że udało jej się trafić na Uzdrowiciela Ziemi, który rzeczywiście znał się trochę na ziołach. Może nie miał zbytniej ochoty na poświęcanie jej swojego czasu, ale właściwie nie miał co dzisiaj robić. Może w taki sposób spłaci swój dług wobec Kapłanki Cienia, która poświęciła mu kiedyś swój czas i oddała część swojej wiedzy.
-To jest lubczyk- powiedział wprost, zabierając jej zioło z łapy i oglądając je uważnie.
–Pomaga na zranienia dróg oddechowych. Robi się z niego napar, który podaje się choremu do inhalacji. Później powinien go wypić. Większość ziół, jak również i jego znajdziesz rosnącego na równinach, odkrytych terenach.– oddał zioło w jej łapy, po czym usiadł koło niej. Nie za blisko, ale tak by móc swobodnie sięgać po znajdujące się obok zioła. Wziął w łapę, delikatnie, kolejną roślinkę.
-Babka lancetowata. Tego zioła nigdy nie powinno zabraknąć Uzdrowicielowi. Idealnie leczy pomniejsze skaleczenia, zapobiega ich infekcjom, jest też dobra na pierwszy opatrunek przy większych zranieniach. Gnieciesz liście do puszczenia soków, nakładasz na oczyszczone miejsce. – odłożył babkę i spojrzał przenikliwym wzrokiem na małą. Będzie mówił tylko jeśli go będzie słuchała, nie zamierzał marnować śliny na próżno.
–Ostróżeczka polna.– rzekł, łapiąc kolejną roślinę. -Na delikatne zranienia. Przede wszystkim oczu i powiek, ale również delikatniejszych części na przykład, na brzuchu. Parzysz jej płatki i robisz okład.
-Lawenda. Jako środek uspokajający, mający też funkcję zwalczająca grzyb i pierwsze infekcje. Gałązki możesz podać do żucia, albo zrobić z nich napar.
–Ślaz dziki. Na rany zdane magicznie. Wypłukuje maddarę z organizmu rannego. Liście ucierasz z liśmi nawłoci pospolitej na maź. Nakładasz na ranę.– łatwo się było domyślić, jakie zioło weźmie następnie.
–To jest nawłoć pospolita. Poza stosowaniem jej razem ze ślazem, osobno również przynosi efekty jako dobry środek dezynfekujący. Postępujesz z nią podobnie jak z babką lancetowatą.
-Szyszka chmielu zwyczajnego. Robisz z nich usypiający napar, kiedy nie chcesz, żeby twój pacjent by przytomny podczas leczenia, albo kiedy taka jest konieczność. Nie przesadzaj jednak z ilością, zioła mogą nie tylko leczyć.
-Dziurawiec pospolity. Przynosi ulgę w bólu kończyn. Z jego niewielkich ilości, pamiętaj o zasadzie którą przed chwilą Ci powiedziałem, robisz napar, który podajesz pacjentowi do wypicia.
-Tasznik pospolity. Moje ulubione zioło. Przynosi szybką ulgę w cierpieniu. Miażdżysz taki korzeń, a następnie go parzysz i ciepły, ale nie całkowicie gorący nakładasz na ranę.
-Owoce kaliny. Pomagają na krwawienie wewnętrzne. Z tych małych, czerwonych kuleczek robisz gęsty, mocny wywar i podajesz do wypicia.– powiedział, zbyt mocno ściskając jedną kulkę. Wytarł łapę, po czym posługując się magią przywołał sobie drewnianą miseczkę, napełnioną wodą. Wypił jej zawartość i odstawił ją na bok. Trochę zaschło mu w gardle od mówienia, a przerobił ledwo co niecałą połowę leżących tu roślin.

[Kojąca Łuska]

Niesamowite!.. I przerażające jednocześnie. No bo jak do jasnej ciasnej ona ma to wszystko spamiętać? No jak? Tyle zagadnień związanych z tyloma ziołami.. Ale da sobie radę! Mama dała sobie radę to przecież i Fia sobie da, prawda? No dobra to po kolei.. Lubczyk na drogi oddechowe, rośnie na równinach. Babka do opatrunków, zapobiega infekcji, nie może go zabraknąć bo leczy skaleczenia i pomaga przy większych zranieniach. Dużo tego! Ostróżeczka też, na rany oczu.. Doobra, Lawenda zaś to taki uspokajacz – Albo napar albo gałązki do żucia. Zwalcza grzyb.. hmhm.. Ślaz dziki na rany magiczne.. Nawłoć zaś jest podobna do babki lancetowatej.. O pytanie! Ale to zaraz, muszę się skupić bo coś przeoczę! Chmiel usypia.. Ale może chyba zabić? Oo, już podoba mi się to zioło! Dziurawiec też ma jakieś konsekwencje.. I przynosi ulgę w bólu kończyn.. Tasznik działa zaś szybko na rany.. Owoce kaliny pomagają zaś na wewnętrzne krwawienia.. Uff~! To zapamiętane wszystko!
Młoda oczywiście cały ten czas miała bardzo skupioną minę, widać było że słucha uważnie całego wkładu o ziołach i jest tym zainteresowana! Zioła były niesamowite, trzeba przyznać!
– O Bogi, Jak Ty dużo wiesz! A.. A czy nawłoć można łączyć też z babką lancetowata? I co się stanie jak przesadzę z Chmielem czy dziurawcem? Czy są jeszcze jakieś zioła które jak się przesadzi to coś robią? O i czy w ogóle są jeszcze jakieś inne zioła oprócz tych które wymieniłeś? – pytań było dużo, jednak Fia byłą.. żądna wiedzy.

[Ostatnie Ogniwo]

Piękny dzień, a może nie taki piękny jak się wydawał, żeby udać się na jakiś spacer, albo coś. Wyruszyłem rano kiedy ustały deszcze. Czasami się przejaśniało, a czasami wracał znowu zimny wiatr, ale ja na szczęście miałem futro, więc nie musiałem się tym przejmować.
Wyruszyłem z uśmiechem na pysku z groty. Poruszając się truchtem po chwili byłem już na terenach wspólnych w miejscu zwanym dziką puszczą. Przedzierając się przez mokrą trawę, błoto i pająki znalazłem się niedaleko szklistego zagajniku. Tam udałem się na polanę. Po krótkim odpoczynku pomyślałem, że na pewno kogoś tu spotkam, więc czemu by nie pośmiać się trochę z innych. Tak ja to jestem zły jednak.
Stanąłem niedaleko drzewa rzucającego cień na polanę. Spadły z niego w większości liście, ale ta część starczyła, żeby się w nich schować. Wykopałem głęboki dół i używając maddary stworzyłem tam trochę wody, która niczym nie różniła się od normalnej cieczy. Teraz kiedy pułapka była gotowa stworzyłem tam na dole kilka dryfujących liści i wdrapałem się na drzewo chowając w jego koronie. Następnie stworzyłem źródło mojego głosu w tym dole.
~ Pomocy! Nie mogę się stąd wydostać! ~ głos wydobywał się z dołu i roznosił echem po polanie. Ja stałem przyczajony miedzy liśćmi, wyciszyłem oddech i obserwowałem dół czekając na pierwszego lepszego smoka.

[Blizny Wiatru]

Spacer? Czemu nie wyszedł sam z groty w końcu już nie był małym pisklakiem!miał 6 księżycy więc mógł już swobodnie podróżować po krainach. Szedł przez las uważając by nie ubrudzic swojego nieskazitelnie białego futerka. Nagle usłyszał głos obcego smoka. Wolał o pomoc. Nigdy nie poznał tego głosu. To musi być smok z innego stada. Puścił się biegiem w kierunku krzyków. Gdy dotarł na miejsce rozgladnal się w ale nikogo nie zobaczył... Podszedł więc parę kroków i....