Polana

[Bławatek]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Chodziła, i chodziła tak bez wyraznych efektów. A może trop ma tym razem przyjąć inną postać? Niekoniecznie jakieś ślady. Ledwo ta myśl zdążyła ukształtować się jej w głowie, a usłyszała jakieś trzaśnięcie. Coś jakby trzask suchej gałązki. Nie widząc innych tropów, postanowiła podążyć w stronę z której doszedł ją ten dzwięk. Oczywiście starając się samemu przy tym nie ujawnić swej obecności. Ugięła łapy, wysunęła do przody szyje, ogon nad ziemią, usztywniony. Poruszała się nadal powoli, ale i tak szybciej niż dotychczas by zwierzę nie przemieściło się dalej. Niekoniecznie dlatego że ją zauważyła, tylko że na przykład zobaczyło jakąś smacznie wyglądającą roślinkę. Stąpając miękko na białym puchu, i poruszając się płynnie podchodziła do skraju lasu. Może na miejscu będzie jakaś zwierzyna łowna, do której będzie mogła się niepostrzeżenie zakraść?

[Gra]

Adeptka przyjęła odpowiednią pozycję do skradania i zrobiła to w stronę z której dobiegały dźwięki, ale raczej nie było to potrzebne. Zastała tam jedynie kilka połamanych gałązek, a także ślady. A nawet dużo śladów w postaci odcisków racic, z czego obydwa prowadziły w różne strony. Jedyną różnicą było to, że znad jednych unosił się dość świeży zapach, prawdopodobnie świadczący o tym, że niedawno znajdowało się tam jakieś zwierze. W dodatku na drzewach w pobliżu znajdowały się obtarcia, ledwo zauważalne, ale jednak tam były. Tylko czy kleryczka to zauważy i pójdzie odpowiednią drogą? No, to się okaże.

[Bławatek]

Gdy doszła do początku lasu nie było tam niestety żadnego zwierzęcia do którego mogłaby się podkraść. Ale tak łatwo nie zrezygnuje. W końcu coś tu usłyszała. Ostrożnie by przez pomyłkę nie zniszczyć śladów, przeszukała najbliższy teren. I oto tego rezultaty! Znalazła ślady jakiegoś zwierza z racicami. Ślady biegły w dwie strony, musiała którąś z nich wybrać w takim razie. Obydwa obwąchała i stwierdziła że uda się tą drogą w której zapach był intensywniejszy i chyba świeższy. Obtarcia które wypatrzyła na korach pobliskich drzew dodatkowo przeświadczyły ją o tej decyzji. Udała się wybraną drogą uważając by nie zniszczyć śladów i zachowując się cicho, na wypadek gdyby ofiara miałaby znajdować się niedaleko. Starała się nie spuszczać odcisków racic z ślepi.

[Gra]

No, adeptka na szczęście wybrała odpowiednią drogę, więc była już coraz bliżej celu. Ślady były dość wyraźne, w niektórych miejscach przysypane śniegiem, ale unoszący się nad nimi zapach doprowadził ją do końca. Ujrzała sarnę, podobną do poprzedniej, która spokojnie sobie stała i rozglądała naokoło. Wiatr wiał w jej stronę, więc smoczyca będzie musiała szybko zmienić swoje położenie, żeby zwierze jej nie wyczuło, a także musi być uważna, gdyż sarna czujnie rozgląda się na boki.

[Bławatek]

Gdy doszła do końca ujrzała ujrzała sarnę. Pewnie Wyblakły Kolec ją wyczarował. Kleryczka szybko oceniła swe położenie i sytuację. Wiatr wiał w stronę zwierzęcia, mógł ponieść zapach smoczycy. Musi coś wymyślić. Ostrożnie schowała się za najbliższym drzewem, które miało pień grubszy od objętości ciała samiczki. Wyczarowała przed sobą błoto i starannie się nim obsmarowała od łap po łeb. Nie miało to służyć to zamaskowaniu wyglądu lecz zapachu by mogła się podkraść do ofiary. Tak jak uprzednio podczas skradania ustawiła się w odpowiedniej pozycji. Łapy rozstawiła i ugięła. Szyję i łeb pochyliła i wyciągnęła do przodu, ogon uniosła i usztywniła nad ziemia. Starała się trzymać blisko grubych drzew, w ich cieniu. Gdy sarna odwracała się w innym kierunku Irving nie zmieniając ułożenia ciała podchodziła bliżej niej, a gdy przekręcała się tak że mogła zobaczyć Wodną, ta kryła się na powrót za drzewami. Ich cień był jej największym sprzymierzeńcem .

[Gra]

Wyblakły który wciąż trzymał się niedaleko obserwował siostrę. Był ciekaw jak jej to wszystko wyjdzie, jednak gdy zobaczył co ta chce zrobić, wstał i podszedł bliżej, żeby ta mogła go usłyszeć.
– Ćwiczymy skradanie, a nie kamuflaż, więc spróbuj się do niej zakraść bez maskowania zapachu czy wyglądu – upomniał ją spokojnym i łagodnym głosem.
Nie był zły, chciał tylko, żeby ta poradziła sobie bez błota czy czegokolwiek innego. W końcu chodziło tu o odpowiednie ustawienie i na to, żeby uważać na wiatr, a coś takiego wszystko by ułatwiło. A Wyblakły chciał jak najlepiej nauczyć siostrę wszystkich tych umiejętności, więc musiał ją przygotować także na taką sytuacje, podczas której nie miałaby możliwości zrobienia kamuflażu.

[Bławatek]

Nie zrażając się ani trochę swym niepowodzeniem spróbowała od nowa podkraść się do tej zacnej sarenki. Oczywiście bez odpowiedniej postawy ani rusz! Łapy rozstawiła i ugięła lekko, ale z dbałością o swoją wygodę i swobodę ruchów. Szyję zakończoną łbem pochyliła i wyciągnęła do przodu. Ogon uniosła na odpowiednią wysokość nad ziemię i trzymała go usztywniony. Prawie by zapomniała o skrzydłach, ale tak się na jej szczęście nie stało i złożyła je w harmonijkę, tak by było jej jak najwygodniej. Po cichu przemieściła się w bardziej zacienioną część tego terenu. Przeszła w takie miejsce by wistr wiał jej w pysk a nie w kierunku zwierzęcia.gdy sarenka odwróciła się w przeciwnym do niej kierunku Zapomniana ruszyła się z miejsca i szła w przód. Starała się to robić płynnie i miękko. Tak by nie stanąć na żadną suchą gałązkę, ani na nic co mogłoby zdradzić jej obecność przez dzwięk. Od czasu do czasu patzryła pod łapy. Gdy potencjalna ofiara mogła ją zobaczyć bo patrzyła w jej stronę smoczyca nieruchomiała. Nawet zaczęła wolniej oddychać na wszelki wypadek. Gdy wiatr się zmieniał ona chowała się za najbliższe drzewo, czy krzew, albo po prostu przesuwała się kawałek w tę czy w tę.

[Gra]

Uzdrowicielce szło w miarę dobrze. Powoli zbliżała się do zwierzęcia, które do tej pory jej nie zauważyło, a gdy odwróciło łeb w jej stronę – zamarła. Dzięki temu sarna nie zwróciła na nią zbyt dużej uwagi i powróciła do poprzedniego zajęcia, lecz wciąż była czujna. Smoczyca stawiała ostrożne kroki, omijając wszystkie gałązki czy inne rzeczy, który mogły trochę namieszać podczas tego wszystkiego. Śnieg skrzypiał pod jej łapami, lecz na szczęście starała się iść jak najciszej. Oddech wyciszyła, co było kolejnym plusem. Po chwili znalazła się bardzo blisko sarny. Jeszcze kilka kroków i będzie mogła zaatakować!

[Bławatek]

Bardzo jej zależało by nie zmarnować tej szansy, okazji. Gdy udało jej się przybliżyć do sarny miała ochotę westchnąć ale na szczęście tego nie zrobiła. To wszystko by zepsuło. Jeszcze na krótko upewniła się czy nadal jest w odpowiedniej postawie. Łapy ugięte i rozstawione, szyja wyciągnięta i pochylona. ogon uniesiony, usztywniony. Skrzydła przy sobie. Cała postawa rozluzniona, gotowa w każdej chwili na działanie. Bez spięcia, precyzyjnie. Wszystko wydawało jej się w porządku. Zwróciła jeszcze uwagę na wiatr. Ruszyła się a miejsca. Ruchy jak najbardziej płynne i miękkie.Nadal była wyczulona na to co ma pod łapami. Stąpała ostrożnie, ale dość pewnie. Ciągle obserwowała ta sarenkę i to w jaką stronę tamta się patrzy. Jeżeli e jej to Wodna zamierała dotąd aż tamta z powrotem się odwróci w jakiś inny kierunek. Tyle czasu ile trzeba, tyle nieruchomiała. Bez przerwy kontrolując swe ciało, swe ruchy. Zwolniła i wyciszyła swój oddech. Swoją drogą nienawidziła umiejętności łowieckich. Śledzenie, skradanie (najgorsze) i kamuflaż. Dla niej czarna magia. Ale nie mogła zaprzeczyć że były przydatne i ważne. Dlatego tu była. I się ich uczyła.

[Melodia Ciał]

Spalony zjawił się tak prędko jak mógł w Dzikiej Puszczy. Rozejrzał się w koło, nikogo tu nie było. Świetne było więc to miejsce do nauki, ale zaraz zaraz, gdzie nauczyciel ? No tak, głupiutki Adept zapomniał go zawołać.
Dlatego właśnie Spalony nabrał w płuca powietrze, uniósł wysoko łeb i ryknął tak głośno jak tylko był w stanie, chcąc przywołać Złudzenie Życia.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Zjawił się niedługo po wezwaniu, choć dla czekającego Adepta zapewne minął cały księżyc. Jak to możliwe? Cóż, jako Przywódca Złudzenie miał wystarczająco rzeczy na łbie. Sam się zdziwił, dlaczego zgodził się uczyć Cienistego. No, ale cóż, skoro obiecał, słowa dotrzymał. Przybył na polanę i od razu podszedł do Spalonego. Samiec pachniał dziwnie, jakby trochę Ogniem, ale Skrzydło nie zwrócił na to uwagi. Stanął przed nim i czekał.

[Melodia Ciał]

Fakt młodemu się to dłużyło niemiłosiernie ale to pewnie dla tego że od zawsze był raczej niecierpliwy, ale kiedy w końcu spostrzegł smoka na którego czekał, odetchnął z ulgą. Czyli jednak przybył, nie zignorował jego wezwania.
– Witaj Złudzenie, na imię mam Spalony Kolec i chciałbym prosić cię o naukę. Naukę kamuflażu i wiedzy ? Zaczynając od tego pierwszego, bo jeszcze ani tego ani tego podstaw nie opanowałem a by się przydało

[Uskrzydlony Marzeniami]

Przyglądał się Spalonemu, po czym po chwili skinął łbem. No dobrze, niechaj mu będzie. Skoro już tu przyszedł, przynajmniej będzie z tego jakiś pożytek.
– W takim razie powiedz mi co wiesz o kamuflażu. Czym jest, po co się go używa. A może moglibyśmy się obejść bez niego? I podaj mi rodzaje kamuflażu. – polecił. Siadając owinął łapy ogonem, aby nie zamarzły. Dla Wojownika łapy są niezwykle cenne.

[Melodia Ciał]

Pomyślał chwilkę
– Cóż kamuflaż w sumie jest ważny ale coś słyszałem że łowcy zazwyczaj tak czy siak rzadko go używają bo zabiera trochę czasu i zanim uda się nam ukryć to zwierz pewnie by nas zauważył. Ale wiem że jest zwykły i magiczny kamuflaż, ten pierwszy to ukrywanie się błotem, liśćmi, gałęziami albo we wszystkim innym co może nam pomóc zakamuflować swój zapach i ciało. Magiczny polega na tym że pokrywamy swoje ciało jakby drugą skórą o barwie otoczenia i maskujemy swój zapach przy pomocy maddary.– powiedział i uniósł wzrok na futrzastego wojownika.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Słuchał uważnie jego słów. Cóż, właściwie to miał rację. Dlatego też Złudzenie skinął powoli łbem.
– Masz rację. W takim razie spróbuj się zakamuflować. – polecił. Sam zaś siedział wygodnie na ziemi z ogonem owiniętym wokół łap. Ostatnimi czasy czuł się już dość staro. Nie to, co dwadzieścia księżyców temu. I pomyśleć, że tyle czasu minęło odkąd przewodzi Stadu. To aż trudne do ogarnięcia.

[Melodia Ciał]

Zamyślił się na moment, gdzie tu się ukryć, jakby już ta zima się wreszcie skończyła to byłoby łatwiej a tu co. Tak więc Spalony postanowił schować się w śniegu, bo co innego miał tu zrobić ?
Najpierw zagrzebał się w nim tak głęboko aby nie dało się dojrzeć nawet jego pokaźnych skrzydeł lub łba, jednak pozostawił jakąś dziurę na oddychanie, przecież nie miał się zamiaru udusić. Gdy już miał pewność że ani Złudzenie ani nikt inny go nie dostrzeże, zamarł w zupełnym bezruchu, starając się nawet cicho i spokojnie oddychać.
Co do zapachu to sam śnieg chyba go tamował.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Złudzenie zmrużył ślepia, odchrząkując cicho.
– Tak możesz się bawić z pisklętami. Jeśli chowasz się pod śniegiem, zrób to porządnie. Pozostawiłeś po sobie mnóstwo śladów. Mówię przede wszystkim o tych, które zrobiłeś podczas zakopywania się. Jeszcze raz. – polecił. Jego głos był spokojny, ale niezbyt ciepły. Ale, czy on ostatnio bywał tak przyjazny? Raczej nie. Cóż, trzeba się przyzwyczaić. I tyle.

[Melodia Ciał]

No dobrze więc Adept spróbował raz jeszcze ze śniegiem, tym razem starając się zrobić to lepiej.
Tak jak poprzednio dokładnie zagrzebał się w śniegu, na tyle głęboko aby nie tworzyć jakiejś wysokiej zaspy z własnego ciała i starając się zakryć cały jego obszar, nawet łeb z pominięciem nozdrzy przez które przecież oddychał.
Również pozostawił niewielką przestrzeń dzięki której mógł widzieć co dzieje się wokół niego, no przecież jakby go właśnie mijał jakiś zwierzak to nie mógł go przeoczyć.
W każdym razie teraz przyszła kolej na zatarcie po sobie śladów, tak więc z pomocą maddary wygładził śnieg wokół siebie i zakamuflował odciski własnych łap, tak aby to na co mógłby polować nie odgadło że oto smok jest tą niewielką kupką śniegu. Teraz już zupełnie zamarł czekając na kolejny werdykt Życia, czy i tym razem o czymś zapomniał ?
W każdym razie Spalony na koniec uspokoił jeszcze swój oddech by nie było go słychać.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Dziwny grymas pojawił się na jedno uderzenie serca na jego pysk. Ale zniknął jeszcze szybciej, niż się na nim pojawił. Zwłaszcza, że Spalony go nie widział.
– Z podstaw kamuflażu to tyle. Co teraz? – zapytał. Siedział wygodnie na ziemi z ogonem owiniętym wokół łap. Jego żółte ślepia wpatrywały się w kupkę śniegu.

//raport kamuflaż I

[Melodia Ciał]

Młodszy smok wykopał się spod śnieżnej zaspy aby już po chwili się otrzepać z resztek białego puchu, spojrzał nieco zdziwiony na Złudzenie co było pewnie spowodowane tym iż Spalony nie spodziewał się tak konkretnej i szybkiej nauki.
– Jeżeli możesz to chciałbym też się nauczyć wiedzy, a jeśli starczy czasu to i mediacji– odpowiedział zgodnie z prawdą bo tych dwóch umiejętności brakowało mu by mógł zostać czarodziejem.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Zmrużył lekko ślepia, po czym skinął powoli łbem. Przez chwilę patrzył na swój ogon, a dokładniej na białe futro, które wtapiało się w śnieg.
– Może powiedz co cię interesuje. Będzie mi łatwiej odpowiadać na pytania. A tobie więcej zostanie w łbie, jeśli będziesz chciał się czegoś dowiedzieć. – stwierdził, po czym przeniósł spojrzenie żółtych ślepi na Adepta.