Mała plaża

[Zorza Poranku]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//strasznie przepraszam za to opóźnienie

Słysząc odpowiedź smoka, spojrzała na niego jeszcze raz. Najwyraźniej nie był zbyt ufny. I to jej, w gruncie rzeczy, odpowiadało, bo sama taka nie była. Zlustrowała nieznajomego wzrokiem jeszcze raz. Wyglądał na smoka morskiego, jego bordowo-błękitne łuski lśniły w słońcu. Nie miała jeszcze okazji spotkać żadnego smoka tego gatunku, więc zatrzymała na nim na chwilę wzrok. Z tego, co widziała, nie był zbyt duży; sądziła, że był jeszcze pisklęciem.
Odwróciła wzrok i wbiła go ponownie w jezioro. Cóż, nie chciał mówić, to nie. W końcu nie było jej sprawą, kim jest i co tu robi, chociaż jednak dobrze było by wiedzieć.
Słońce zaświeciło jej w oczy, więc przymknęła je lekko, zastanawiając się. Czy był sens pytać go ponownie? Chyba nie, nie wyglądał na zbyt otwartego na nowe znajomości. Ale jednak czuła się z tym faktem trochę... Nieswojo. Przywykła do obecności znanych sobie smoków wokół siebie. Czuła się nawet odrobinę zagrożona; nieufność wobec Wodnych po incydencie Jaspis i Kryształową cały czas gnieździła się gdzieś głęboko w jej sercu, pomimo że zawsze starała się nie oceniać nikogo z góry. Co, jeśli Wodni nadal nienawidzili Cienistych tak jak wcześniej? Czy ten smok w ogóle wiedział, z jakiego stada ona pochodziła? Jak na swój wiek, wyglądał jej na wyjątkowo... Poważnego. Dojrzałego.
Po chwili jednak zdobyła się na odpowiedź.
– Mógłbyś, ale czy chciałbyś odzyskać odpowiedź?
Jej głos był spokojny. Nie oczekiwała nawet odpowiedzi, pytanie mogło pozostać czysto retoryczne. To od obcego zależało, czy zdobędzie się na jakąś interakcję.

[Obojętny Kolec]

//Nie ma problemu, ja też nie odpisuję codziennie ;) A i Sztorm nie jest pisklakiem. Ma 20 księżyców i jest raczej normalnych rozmiarów. xD

Sztorm miał głęboko w poważaniu niesnaski między stadami. To go nie dotyczyło. Nie był stadnym patriotą i jedynie korzyści płynące z bycia członkiem Wody trzymały go na tych ziemiach. Nie miał tu przecież rodziny ani przyjaciół więc wobec wszystkich był tak samo nieufny i obojętny, nie ważne do jakiego stada należał ów obcy, z którym akurat miał do czynienia.
Uśmiechnął się półgębkiem, leniwie, odrobinę nonszalancko kiedy usłyszał głos smoczycy. Obrócił pysk w jej stronę, a w jego oczach migotało rozbawienie.
– Tajemnicza, hm? Podoba mi się. – Mruknął niemal uwodzicielsko, jednak już po chwili barwa jego głosu zmieniła się diametralnie przybierając nieco złośliwy wydźwięk. – Ale i tak mam gdzieś to kim byłaś. Kim jesteś dowiaduję się od tego momentu, bez względu na to co o sobie powiesz. – Przez moment przyglądał się jej pyskowi ciekaw czy w jakikolwiek sposób poczuła się niezręcznie. Nie zależało mu wprawdzie, by wywołać konkretną emocję, po prostu, skoro już strzępił jęzor liczył, że przynajmniej będzie miał z tego odrobinę rozrywki.
Smoczyca wprawdzie nie wydawała się szczególnie ekspresyjna, ale kto wie? Przecież tak jak powiedział, dopiero miał okazję ją poznać, a nic tak nie mówiło o smoku jak mimowolne reakcje. Wobec tego przyglądał się jej z umiarkowanym zainteresowaniem wyjątkowo rozleniwionego gada wygrzewającego w słońcu łuski.

[Zorza Poranku]

//ojej, w takim razie przepraszam :D

Słysząc uwodzicielski głos w wykonaniu smoka na oko z 20 księżyców od niej młodszego, Zorza uśmiechnęła się lekko kpiąco. Miał tupet, trzeba mu było to przyznać, i nie był taki głupi, biorąc pod uwagę następną wypowiedź. Miał rację. Nie powinn uprzedzać sie do nikogo z góry, zresztą nie robiła tego – a przynajmniej się starała. Zerknęła na smoka z ledwo widocznym rozbawieniem w oczach.
– Filozof z ciebie – skomentowała krótko i lekko kpiąco, umieszczając wygodniej łeb na łapach i ponownie spoglądając na jezioro. Ciekawa była, co wpłynęło na młodego nieznajomego, że zachowywał sie w ten sposób. Jakby mu na niczym nie zależało. To było... Ciekawe. A Etain zawsze interesowały ciekawe charaktery, więc też zajęła się obserwowaniem mimowolnych reakcji tamtego.
A jako, że on przyglądał się jej, zaczęli przyglądać się sobie nawzajem, co może powinno stać sie trochę niezręczne, ale dla niej stawało się tylko coraz bardziej zabawne i... trochę intrygujące. Ciekawa była, co z tego wyniknie. Na pewno nie zmaierzała pierwsza odwracać wzroku.

[Obojętny Kolec]

Był młody, to prawda, ale już dawno zrozumiał zależności między smokami na płaszczyźnie intymności. Tam skąd pochodził szybko uświadamiano pisklęta by nie poddawały się bezwzględnym instynktom gdy nadchodził odpowiedni czas. Poza tym, był wystarczająco pewny siebie, by nie peszyć się zbyt łatwo. No i faktycznie zdanie innych na jego temat miało dla niego niewielką wartość, głównie dlatego, że nie miał bliskich, z których zdaniem mógłby się liczyć.
Kpiący uśmiech smoczycy był jedną z opcji, których się spodziewał. Oczywiście mogła również oburzyć się albo faktycznie poczuć niezręcznie, ale ona jedynie zaznaczyła, że nie bierze jego słów na poważnie. I dobrze, bo Sztorm nie miał żadnych poważnych zamiarów. Teraz po prostu wypełniał czas dość... specyficznym spotkaniem.
– Realista. – Odparł, świadomie zaprzeczając swoim poprzednim słowom. To, co mówił przecież wcale nie musiało pokrywać się z prawdą. Wszystko według jego teorii miało zostać powiedziane między wierszami, głównie mimiką i mową ciała.
Co podpowiadała smoczycy mowa jego ciała? Cóż, bez wątpienia nonszalancję i pewność siebie, która wypłynęła dopiero po tym jak już upewnił się, że nie ma do czynienia z wrogiem. Kto wie? Może tak naprawdę Sztorm był tchórzem?
Przez kilka długich chwil studiowali więc swoje sylwetki w pozornie niezręcznej ciszy, jednak żadne z nich nie wyglądało jakby tę niezręczność odczuwało. Samiec przyglądając się smoczycy dostrzegł kilka ciemniejszych plamek w jej jasnoniebieskich ślepiach, a także wzór nachodzących na siebie łusek chroniących jej smukły pysk. Drobiazgi, których nie widać na pierwszy rzut oka, teraz były widoczne jak na dłoni.
W końcu posągową minę morskiego rozjaśnił leniwy, sugestywny uśmiech, a lekko przymrużone ślepia zyskały pytający wyraz.
– Tak ci się podobam, że nie możesz oderwać ode mnie wzroku? – W jego słowach brzmiało kpiące rozbawienie, ale i tak nie odwrócił spojrzenia od jej pyska.

[Zawilec]

Może nie był aż taki mały, ale wciąż niewystarczająco duży by matka puściła go zupełnie samego. Gdzieś powinien mieć towarzystwo jej sowy, niemniej w czasie jego "małej" podróży zupełnie znikła mu z pola widzenia. No trudno, nie zamierzał przejmować się jej losem. Był ciekaw jak dokładniej wyglądają te tereny wspólne i czy jest tu coś ciekawego. Słyszał chociażby o świątyni, czy skałach pokoju. Ponoć i prorok zamieszkiwał te okolice.
Docierając jednak tutaj nie odnalazł nic ciekawego, przynajmniej z tej powierzchownej strony. Zawilec będąc wciąż młodym smoczątkiem, bardzo interesował się rzeczami trywialnymi. Jedną z takich rzeczy była więc i plaża.
Choć widok zbiorników wodnych nie był dla niego niczym nowym, to nowe dla niego było samodzielne zbliżenie się do niego. Samczyk podszedł bliżej, zaciekawiony samym piaskiem – zimnym w odczuciu. Poruszając się w stronę wody zauważył dość szybko jak zostawia ślady – to również zaintrygowało go i pozwoliło na głębsze zbadanie sprawy. Spojrzał na pozostawione ślady i zaczął je identyfikować. Zerkał raz na nie, raz na swoje łapy, by odpowiedzieć sobie na pytanie dlaczego jego łapa nie zostawia całego kształtu, tylko taki jakiś.. inny.
To samoczynnie go pchnęło do tego by zacząć rysować pazurem po piasku. Szybko odkrył sobie w ten sposób zabawę, tworząc różne kształty które nie przypominały czegokolwiek.
Samczyk więc dalej bawił się w piasku, wpadając na pomysł by zostawić tutaj taki ślad który pozostanie tutaj do końca świata. A żeby przypadkiem deszcz tego nie popsuł, to Zawilec zaczął kopać głębokie dołki.

[Melodia Ciał]

Co tym czasem wyczyniał Zroszony ? A ten przerośnięty pisklak poruszał się w podskokach po terenach wspólnych, nie przejmował się niczym nie znaczyło to rzecz jasna że ma gdzieś obowiązki stadne ale przy każdej wolnej chwili lubił zajmować się niemalże pisklęcymi swawolami. Tak więc momentami przystawał żeby pobawić się liśćmi, innym razem złapał jakąś samotną mysz i teraz łaził z nią, przeżuwając, aż dotarł do plaży. Początkowo nie zauważył pisklęcia tylko od razu pobiegł do wody i wskoczył w nią jak dziki dzieciak. Zaczął się taplać na płyciźnie, bawiąc się błotkiem i zaśmiewając się do rozpuku. W dalszym ciągu nie zwracał na malucha uwagi.

[Zawilec]

W końcu udało mu się narysować coś, co przypominało smoczy pysk z wielkimi kłami i groźnym wyglądzie pyska. Co prawda najinteligentniejszego smoka nie przypominał, ale miało być groźnie. Waagh!
Akurat jak skończył dorysowując ostatnią kreskę, usłyszał czyjś bieg dochodzący z swojej prawej strony. Mimowolnie się obrócił by dość szybko przed pyskiem śmignął mu duży, biały kształt smoka który chwilę później niesamowicie podekscytowany wskoczył do wody. Zawilec oglądał to z początku z zdziwieniem, nie potrafił za bardzo zrozumieć co musiało się takiego wydarzyć żeby tak go tyłek świerzbił..
Ah.. A może to były mrówki!
Wstał więc i podszedł bliżej wody, uprzednio przechodząc po swoim rysunku – tak szybko o nim zapomniał.
– Uciekasz przed czymś..?! – Zawołał go, oczywiście nawet nie myśląc że tak duży smok mógł przyjść się.. pobawić. O ile Zawilec jako pisklę miał czasem potrzeby by odreagować i świrować, to nigdy nie samemu. Gdy był sam, po prostu musiał usatysfakcjonować swoje ciekawskie wnętrze – czy to by zajrzeć pod kamień, czy to by coś ugryźć, albo podrapać, wszystko dookoła jeszcze było dla niego nowe. Ale w końcu stopniowo, krok po kroku, znajdzie sobie odpowiedzi na wszystkie jego dziwne pytania..

[Melodia Ciał]

Słysząc głos pisklaka, zastygł i odwrócił machinalnie łeb w jego kierunku, przekrzywił łepetynę w zaciekawieniu, opłukał się w wodzie z błota po czym wyszedł i machając ogonem jak mały, nadpobudliwy pies, otrzepał się i usiadł z głosnym klapnięciem na zadku
– Cześć, jestem Zroszony Kolec, nie nic mnie nie goni, chyba...nie nic, ale przyszedłem się potaplać w błocie ! Fajnie było, lubię sie pobawić, wiesz duze smoki uważają że zachowuję się jak mały pisklak, ale co tam ! Miło cię poznać, kim jesteś ? Pisklakiem jak widzę ? Fajnie ! Lubię pisklaki są takie małe i słodkie ! Takie słodkie jak melon, który kiedyś jadłem ! A przy okazji, wiedziałeś że nie każde jagody nadają się do jedzenia ? Ja się kiedyś podtrułem, ble. Co tam u ciebie ? Jesteś z Wody tak ? – pytał, gadał, potem znowu pytał, pisklaka mogło jego zachowanie wprowadzić w zakłopotanie no ale ktoś z mózgiem pisklaka nie umiał się zachowywać inaczej, był niepoprawnym optymistą, dziwnym jak na Cień, ale zawsze jakaś perełka się musiała trafić, racja ? Tak czy siak siedział uśmiechnięty, liznął nawet Zawilca zeby sprawdzić czy słodycz wygladu przekłada się na słodycz smaku, rozczarował sie nieco.

[Zawilec]

Zroszony Kolec.. To imię powtórzył sobie w myślach, zastanawiając się co dokładnie miałoby to słowo oznaczać. Zgadywał że coś co nawiązywało do jego nadpobudliwości, bo znacznie większy od niego smok zachowywał się jak pisklę, tylko takie wyjątkowe. Co powiedzieć, tak los chciał że Zawilec wychował się w środowisku gdzie takich pereł jak on nie zastał, niestety. Najprędzej on sam miał zbliżony charakter, najczęściej gdy przychodziła pora na karmienie, albo musiał jakoś odreagować.
– Jestem.. – Zaczął, chcąc się mu ładnie przedstawić. Zanim jednak dokończył, jęzor Zroszonego przejechał mu po pysku a pisklę wpadło na chwilę w konsternacje.
– ...Zawilec. – Dokończył, spoglądając na niego przez chwilę sceptycznie. Nie przepadał za mokrymi oznakami miłości, zawsze potem w tym miejscu zimno się robiło. Jeszcze od matki jakoś to zniesie, ale od obcych? To normalne by na przywitanie tak się lizać?
– Ja nie jestem z wody, to ty przed chwilą z niej wyszedłeś! – Rzucił mu, tak by sprawić małe zakłopotanie. Nie podobało mu się że wiedział z jakiego stada on jest, a sam nie pochwalił się swoim stadem. A że Zawilec lubił się droczyć, to wyszedł taki kiepski żart.
– Umiesz w tym się poruszać..? – Zapytał, a słowo "pływanie" wypadło mu z łebka. Pisklę wskazało łapką w stronę wody, by nie było wątpliwości o czym mówi. Choć po nim nie było widać takiego entuzjazmu jak u Zroszonego, to ciekawość już tak. Samczyk spoglądał to raz na Zroszonego, raz na jezioro i ślady jakie porobił po wyjściu na brzeg.

[Melodia Ciał]

Zroszony na nieszczęście pisklecia,podchwycił żart i zaczął się śmiać tak że po chwili tarzał się po ziemi, tak że pojedyncze liście powbijały mu się na kolce, które chroniły jego grbiet przez co wyglądał jeszcze bardziej komicznie kiedy wstał. Słysząc pytanie o poruszanie się w wodzie, uspokił się i odpowiedział mu
– Jaaasne. Mogę ci pokazać, chodź ! Tylko woda jest trochę zimna ale mimo wszystko to całkiem fajne ! – powiedział biegnąc do wody, a kiedy w nią wparował rozbryzgując na boki, zawołał do mniejszego smoka:
– Najpierw wejdź do wody, ale w sumie chyba możesz to zrobić powoli bo na prawdę jest zimna, postaraj się zanużyć tak o...dotąd – wskazał na zgięcia swoich przednich łap, w miejscu gdzie znajdowały się łokcie. Na poczatek warto było się oswoić z wypornością i temperaturą.

[Zawilec]

Pisklę uśmiechnęło się pod nosem widząc że żart się udał, albo po prostu trafił na specyficzną audiencje.. Nie mniej, Zroszony pomimo swojego zachowania sprawiał miłe wrażenie i to było najważniejsze. Pozostało jeszcze zapytać o stado, smok wyglądał jak by pochodził z Wody, przynajmniej tak mu się wydawało że wszyscy mili pochodzą z Ognia i Wody, a ci źli to Ziemia i Cień.
Jeszcze bardziej się ucieszył na fakt takiego entuzjazmu ze strony Zroszonego. Nie dość że poznał miłego osobnika to jeszcze z tej nowej znajomości nauczy się czegoś nowego.. Jak tu się nie cieszyć?
– Super! – Odezwał się zadowolony po usłyszeniu jego zgody. Posłuchał jego krótkiego instruktażu i postawił jedną łapę.
Woda była cholernie zimna..
– Ah! – Wydał z siebie zaskoczony, cofając łapę na brzeg. – Nie myślałem że aż tak zimna! – Dodał, lekko zdemotywowany. Do kolejnej próby jednak sama postawa Zroszonego wystarczyła. On jakoś wskoczył bez wysiłku..
Więc ponownie spróbował. Było źle, ale nie aż tak źle, i lepiej z czasem. Dostawił drugą łapkę, potem następną, i następną, i następną, i w końcu dotarł tam gdzie prosił Zroszony, czyli trochę za nim. Woda sięgała mu do połowy łap. Zanurzone łapy przyzwyczaiły się już do chłodu, gorzej z każdą kończyną która była jeszcze słucha. Tam gdzie dotarła zimna woda tam również przeszywający chłód. Pisklę wiedziało że musi to przeboleć, w końcu gdy już się zanurzy cały, powinno być lepiej.
Chyba?
Sama woda była w sobie również ciekawa. Nie miał wcześniej okazji wejść do żadnego zbiornika w swoim życiu, a jedynie je obserwować. Łapy w tej powierzchni poruszały się ciężej. Było to trochę podobne do biegu pod wiatr z tym wyjątkiem, że czuł opór jedynie na swoich łapach. Póki co!
– I co dalej? Wskakujemy? – Zapytał, delikatnie sugerując że mogliby już do tej wody wskakiwać cali. Chciał w końcu zobaczyć czy po zanurzeniu się będzie lepiej czy gorzej.

[Melodia Ciał]

Zroszony zawsze był wesoły i nikt nie mógł podejrzewać że jest z Cienia bo i cieniści uznawali go za jakąś pokrakę, ale co tam. Oczywiście nie pochwalił się stadem bo uznał to za rzecz zbędną zwłaszcza teraz. Wszedł nieco głębiej, odbił się nieco łapami od dna i zaczął nimi przebierać pod wodą, pływając w miejscu.
– Dobra to teraz podejdź tak daleko aż przestaniesz czuć grunt pod łapami, kiedy tak się stanie, odepchnij się od niego lekko łapami, a nastepnie zacznij nimi przebierać trochę tak jakbyś chciał biegać, zagarniaj wodę pod siebie a potem za siebie, pod i za siebie i tak w kółko, no właśnie trochę jakbyś biegł w wodzie. Wtedy powinieneś się poruszać, to całkiem fajne mimo tego że woda jest zimna. Skrzydła możesz mieć przyciśnięte do ciała chociaż niektórzy czasami mówią że można je rozłożyć płasko na wodzie, gdybyś się bał wiesz…potonąć. Ogon powinien płynąć po powierzchni, swobodnie. Tak jak u mnie– powiedział i zaprezentował jak on sam płynął. Niestety musiał się przyzwyczaić do gadatliwości Chalcedonu bo on lubił gadać, czasami za dużo i bez sensu. Poza tym lubił pokazywać w praktyce więc plywał razem z Zawilcem

[Zawilec]

Gadatliwość Zroszonego wcale pisklęciu nie przeszkadzała. Lubił gdy drugi smok był komunikatywny, a nie cichy i małomówny. Jeżeli już coś mówić to bezpośrednio, a nie coś chować i ukrywać. Zawilec nie znosił niedomówień i tajemnic.
Zgodnie więc z jego instruktażem, Zawilec z początku szedł dalej przed siebie. Woda stopniowo sięgała mu coraz dalej. Teraz był pewien że im dalej zajdzie tym ziemia będzie niżej. Sprowadzało się więc do tego, że wkrótce znajdzie się cały pod wodą, a do tego doprowadzić nie chciał. Miał złe przeczucia co do wejścia i zanurzenia się cały w ten sposób.
Dlatego wybił się z wody do przodu i zaczął energicznie machać łapami, na początku nieco chaotycznie, potem równomiernie – tak by jak jedna para łap zgarnęła już wodę, następna była gotowa do tego. Sam sposób "zagarniania" wody był próbą dostosowania się do opisu tej czynności przez Zroszonego. Miał wrażenie że miał to zrobić coś na zasadzie wsadzenia łapy w piach i wyciągnięcia z niej ziemi, wyrzucając ją za siebie. Tak więc na początku robił. Robił koliste ruchy łapami w pionie, zagarniając wodę pod siebie a następnie za siebie. Skrzydła przycisnął do ciała, łeb uniósł w obawie przed połknięciem wody, ogon zaś pływał swobodnie za nim, póki co rozłożony prosto skoro nie zmieniał kierunku.
– Co... dalej? – Zapytał z małą przerwą, jeszcze starając się przyzwyczaić do kontroli oddechu w czasie pływania i znalezienia w tym wszystkim czas na odezwanie się. Mimo że w jeziorze nie musiał spodziewać się fal, sam czasami miał lekko zanurzony pysk, ucząc się cały czas i dostosowując. Z uniesionym w górze łebkiem zerkał na Zroszonego, nieprzerwanie przebierając równomiernie łapami. Bał się teraz zatrzymać, czuł że gdy to zrobi, ściągnie go na dno.

[Melodia Ciał]

Pewnie gdyby Zroszony trochę lepiej znał się na smoczej anatomii ( ale uzdrowicielem nie był i wnętrze smoka średnio go ciekawiło) to wytłumaczyłby młodemu smokowi że dzięki dość sporym płucom i tułowiu, łatwiej im się utrzymać na powierzchni niż takiemu dwunogowi na przykład, no ale nie znał się więc tłumaczyć w ten sposób nie mógł. Zamiast tego podpłynął bliżej, kiwnął z uznaniem łbem po czym wydał kolejne polecenie:
– No dobra ! To teraz spróbujemy zakręcić ! To całkiem łatwe i nie bój się, jakby co to cię złapię bo jestem całkiem szybki i w ogóle a poza tym to świetnie ci idzie ! Żeby zakręcić musisz wygiąć ciało w kierunku w którym chcesz płynąć, ale też nie za mocno żebyś nie stracił równowagi, ciało tworzy wtedy taki jakby łuk i zakręcasz. Pamiętasz pewnie że w czasie biegu, ogon był jakby przeciwwagą, która nie pozwalała ci się wywrócić, a tu jest o tyle łatwiej że ogon może sobie płynąć po powierzchni i nie musisz się nim zbytnio przejmować, chociaż pewnie okazałby się pomocny gdybyś stracił równowagę ale póki co masz świetną równowagę. A więc wygnij się w lekki łuk w tą stronę w którą będziesz chciał popłynąć, cały czas przebierając łapami i zagarniając nimi wodę bo jeśli przestaniesz to robić to nie popłyniesz dalej. To najpierw skręć w dowolną stronę, a potem zrób jeszcze o takie kółko ! – powiedział kreśląc w powietrzu symbol okrągłej figury po której później miał popłynąć Zawilec.

[Zawilec]

O dziwo całkiem dobrze mu szło, tak to do tej pory wyglądało. Nie zamierzał jednak sprawdzać czy jak się zatrzyma to wciąż będzie się unosił ponad wodę. Wreszcie udało mu się jakoś w miarę równomiernie dostosować tempo i sposób w jaki zagarniał wodę pod i za siebie, czyniąc coś co zwykło nazywać się "pływaniem".
Ciekawy również był fakt, że woda już nie była taka zimna.
Zroszony wkrótce również potwierdził swoimi słowami jego znakomite postępy, a to było zadowalające i jeszcze bardziej motywowało go do ćwiczenia pływania, nawet dość szybko odsunęło powoli, gdzieś siedzącą z tyłu głowy myśl o tym jak to jego łapki powoli zaczynają się męczyć.
Płynął spokojnie przed siebie słuchając instruktażu. Mruknął przeciągle w geście akceptacji wyzwania i wkrótce go się podjął.
Zaczął od wygięcia swojego ciała w lewą stronę, a to sam w sobie nie było łatwe.. W wodzie tak po prostu nie dało się wygiąć. Musiał się wspomóc łapkami. Dopiero gdy zaczął przednimi łapkami odpychać wodę na prawą stronę, od razu też łatwiej było mu naturalnie się wyciągnąć w łuk, skręcając łagodnie w lewą stronę. Zadziałało! Za każdym razem gdy chciał pomóc sobie zmienić kierunek, zaczął od przednich łap a następnie wyginał ciało w tym kierunku w którym zamierzał zakręcić. Ogon jednak nadal w miarę swobodnie pływał po powierzchni, dołączając się do reszty ciała i też tworząc ten "łuk". Skrzydła pozostawały zaciśnięte. Nie widział powodu dla których miałby je rozkładać.
Po tym jak wykonał lekki zakręt w lewo, nastąpił czas na wykonanie kółka. Teraz wyprostował swój kierunek w którym pływał, a następnie łapami zaczął zagarniać wodę za, pod i na lewo od siebie. Największą siłę wkładał właśnie w odepchnięcie się na prawą stronę, ale łapami jak i całym ciałem wyznaczał odpowiedni kąt w jakim chciał wykonać zakręt.
Płynął więc tak, wygięty w kształt łuku na prawą stronę, robiąc powoli kółko o jakie prosił Zroszony. Już więcej w tej kwestii wymyślić nie mógł, chociaż w czasie tego kółka zdarzyło mu się pomyśleć czy i tylnymi łapami powinien coś kombinować. Po szybkiej serii małych eksperymentów postanowił pozostać przy nich jako przede wszystkim główna siła napędowa.
– Juuuuuż? – Zapytał się go, samemu nie wiedząc czy te kółko już zaliczył czy nie. A może to miały być dwa kółka? W sumie nie patrzył ile razy Zroszony kiwnął pazurem.
Płynął więc dalej, nieznacznie skręcając na prawo i robiąc coraz większe te kółko. A zaczynał już drugie.

[Aro]

Myślałby kto, że z Aro jest taki podróżnik huh? Z groty nie wychodził nigdy na dłużej, niż parę godzin, ale rzeczywiście opuszczał ją, bowiem odkąd w grocie zjawiło się rodzeństwo przekonał samego siebie, że musi samodzielnie zadbać o swój komfort. W swoim domku, żal przyznać, ledwo się już mieścił i choć zamykająca się na nim przestrzeń, stworzona ze skóry i patyków była przyjemna, to nie separowała go od reszty świata tak jak dawniej. Na zewnątrz przemieszczał się głównie porą nocną, kiedy było zimno, ale nic nie paliło go w ślepia, a i nawet zapachy wydawały się łagodniejsze. Wędrując w ten sposób, po prostej linii, niespecjalnie się rozglądając i pogrążając w zadumie, Aro dotarł do małej plaży, a nawet kilka kroków wgłąb jeziora, o czym zniesmaczony zorientował się dopiero wyrwawszy się ze swojego toku myślowego. Sam nie wiedział dlaczego nie lubi wody, w każdym razie po prostu nie ufał jej, szczególnie kiedy była głębsza niż parę szponów. Nawet z kałuży pił bardzo ostrożnie, pierw badając zbiornik szponami, czy na dnie aby na pewno nie znajduje się nic mogącego go skrzywdzić, na przykład łapiąc za język. Nie żeby kiedyś doświadczył czegoś takiego, ale mógł!
Westchnął pod nosem, przysiadając z dala od linii brzegowej i skupił wzrok przed sobą, na nowo tonąc w przemyśleniach, stwórca wie jak bezsensownych.

[Popiół Przeszłości]

Nocny przechodził niedaleko plaży, noc to też i jego ulubiona pora na medytacje. Wtedy było tak cicho i spokojnie, chłodny wietrzyk łagodnie głaskał popielate łuski smoka. Samiec poczuł zapach którego już dawno nie czuł od pamiętnego poznania i ponownego spotkania Shetani myślał o konfliktach stadnych. Teraz jedynym jego pragnieniem jest zostać tym wymarzonym piastunem. Puki co droga nie bliska, a misja ciągle go obowiązywała. Była na tyle oryginalna, ponieważ samczyk wyznaczył ją sobie jeszcze za czasów pisklęcia. Pomagał innym zrozumieć jak ważna jest rodzina i że rodzina to nie tylko więzły krwią. Po paru twardych krokach jego ślepiom ukazała się nie wielka ciemna postać. Czyli następny pisklak z cienia, cóż każdy u boku adepta był mile widziany. Żaden maluch nie powinien sam chodzić po terenach wspólnych ani żadnych innych miejscach bez opiekuna. Pierwsze wrażenie było dosyć zwyczajne, zwyczajny pisklak na plaży. On też miał dystans do żywiołu wody, wiedział ile zniszczeń i niebezpieczeństw niesie. W porównania do pisklaka nie bał się po niej stąpać, jednak nigdy nie oddalał się od brzegu nawet jak musiał. Woda o tej porze roku na pewno jest już zimna, a po co komu niepotrzebne przeziębienia? Czarny stanął obok, jeszcze od niego biło chłodem, ale chyba w tym wietrzę nie było z zbytnio tego czuć. I jego wzrok wbił się zza horyzont, dzisiejszy księżyc był taki piękny i te gwiazdy... Szponki zacisnęły się na ziemi, wyglądał niebezpiecznie i ostrzegał wzrokiem i gestami, ale gdyby miał złe intencje już chyba coś by się stało nieprawdaż?

[Aro]

Aro jeszcze długo nie zorientował się o obecności drugiej osoby. Zamyślenie całkowicie odcinało go od rzeczywistości, od pływających w niej dźwięków i zapachów. Istniał jedynie wąski obraz przed nim, gwiazdy i wlekące się po niebie chmury, nie nadając im być może żadnych wyimaginowanych kształtów, lecz zadowalając się śledzeniem wzrokiem ich obrysów. Co mogło relaksować smoka bardziej niż cicha obserwacja naturalnych zjawisk?
Podświadomość zmusiła samca by w końcu odwrócił pysk i kiedy w jego spersonalizowany co do treści kadr wkradła się obca morda, poderwał się na cztery łapy, gotów do obrony, bądź ucieczki. O jednym i drugim miał niewielkie pojęcie, bo nie był najlepszym biegaczem, czy też żadnej strategii do zadawania ciosów nie posiadał, ale w losowo zaistniałym konflikcie musiał korzystać ze wszystkiego co miał, niezależnie od zdolności.
Na szczęście nieznajomy nie prezentował wrogiej postawy, nie wiercił, nie syczał, a i nawet jego turkusowo-miętowa aura nie drażniła w ślepia, mimo swojego kontrastu z łuską.
Aro nie spojrzał bezpośrednio w jego ślepia, choć i bez dokładnych oględzin, był w stanie dostrzec ich jaskrawą, przeszywającą barwę. To tylko przypominało mu o tym dlaczego tak bardzo ich unikał.
Gdy pierwsze wrażenie lęku opadło, smok rozluźnił się odrobinę i przysiadł z powrotem, tym razem o krok dalej od swojego towarzysza. Pytania o to kim był ten smok i dlaczego dosiadł się do niego, nie zaprzątały jego prostego umysłu, jakby nic poza czyjąś obecnością nie było mu potrzebne. Poruszył wargami, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale tylko mruknął pod nosem i ponownie skupił się na przestrzeni w oddali, gotów siedzieć tak nawet przez kilka godzin. Zdecydowanie nie był stworzony do rozpoczynania dialogu.

[Popiół Przeszłości]

Adept spojrzał na cienistego, co prawda widział jego zachowanie i się nie dziwił, ale nawet nie zadrżał. Zmierzył go wzrokiem, a kiedy tamten się uspokoił i spojrzał w dal jego wzrok także wrócił w kierunku księżyca który tej nocy tak pięknie świecił za daleką wodą. Nocny lubił cisze, kochał medytować, nie musiał wcale używać głosu by z kimś się porozumieć. Zamknął ślepia i wyobraził sobie świetliki które w niedalekim czasie wyleciały zza pisklakiem. Jak małe ogniki świeciły takimi ciepłymi kolorami, wzbiły się w powietrze, a wtedy powieki czarnego podniosły się patrząc na ten piękny obraz. Tak to mógł pokazać, że jego postać nie koniecznie kojarzy się tylko z mrokiem i tajemniczością, ale też z wyjątkowym przeżyciem. Nauczył się tej sztuczki jak pierwszy raz spotkał swoją wybrankę, wtedy tak bardzo chciał aby sceneria była niezapomniana i udało się. Tylko czy cieniści lubili te malutkie świecące robaczki...

[Tropikalna Łuska]

I wtedy coś... plum!
Na wodzie pojawiły się duże kręgi. Zamyślone smoki nie miały okazji dostrzec za pierwszym razem co to takiego. Było to równie niespodziewane, co szybkie.
Plum! Tutaj już cichsze, a jeśli ktoś był zainteresowany mógł dostrzec coś jakby ogon? Mackę? Kto wie... Porównując to do ogona było nieco grubsze, ale jakieś obślizgłe, być może łuskowate. Nocny dzięki nieco większemu wzrostowi mógł ze swojej perspektywy zobaczyć coś ciemnego w jednym miejscu pod powierzchnią wody. Było dość daleko od brzegu. Cały czas w miejscu, poruszając się od czasu do czasu na boki, niekiedy też podpływając trochę i wracając na poprzednie miejsce, tworząc przy tym kolejne kręgi, już bez plumkania. I tak w kółko, jakby czekając na ruchy obecnych na plaży smoków.

[Aro]

Rosły zwierz, choć lubił zwiedzać tereny po zachodzie jaskrawej kuli, nie spotkał się dotąd ze świecącymi muszkami, ani nieszczególnie w ogóle przykładał uwagę do owadów. Trochę wstyd się przyznać, nawet we własnych myślach, ale wolał ich unikać, ponieważ dopóki nie słyszał uderzania ich niewielkich skrzydełek (które dodajmy, nieco go drażniły) nie miał całkowitej pewności, iż to co widzi jest rzeczywiście żywą istotą, a nie zobrazowanym przez umysł zapachem. Ciemne, chaotycznie poruszające się cętki były w jego zapachowym katalogu na pozycji spalenizny i siarki, dlatego będąc w pobliżu tych stworzeń zawsze musiał chwilę pomyśleć, przed postawieniem wniosku, że coś płonie albo wlazł po prostu w zaowadziony teren.
Wracając jednak do rzeczywistości, żółć wiązała się jedynie ze zgnilizną, z którą wbrew popularnej opinii nie miał żadnego problemu. Czym więc mogły być te świecące zadki?
...
Rozkładającą się siarką?
To w ogóle możliwe?
Raczej nie... poza tym, żeby widzieć woń, musiał ją także odczuwać, a nic nie wskazywało na którekolwiek z tych zjawisk. Aro odwrócił do nich łeb, wpatrując się w nie jak urzeczony. Rozświetlające ciemność cętki były tak śliczne, że nawet nie miał ochoty ich smakować, chociaż gdzież z tyłu głowy już tliła się taka myśl. Śledząc je swoimi złotymi ślepiami, nawet nie pomyślał, że mogłyby być wytworem jego towarzysza. Musiał sądzić, że to zbieg okoliczności i ciemna postać również nie wiedziała z czym mają do czynienia. Jednak czy na pewno?
Przez uderzenie serca nawet chciał się do niego odezwać, ale zrezygnował, decydując się jedynie na wydanie paru warknięć, burknięć i gulgotania, które w swoim umyśle podpisywał jako mruczenie. Tajemnicze dźwięki były słowami, które rozumiał tylko on, ponieważ były bardziej wyciekającym z czaszki, zdeformowanym monologiem, niż przekazem dla materialnego odbiorcy.
Jeśli o pluskaniu mowa, całkiem byłoby to ciekawe, gdyby Aro poświęcił temu jakąkolwiek uwagę. Kiedy już na czymś się skupił, a w obecnej chwili były to światełka, miał problemy z interpretacją innych zjawisk. Ale być może jego magiczny towarzysz jest bardziej czujny?