Liściaste rozstaje

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaranna opadła nad Liściaste Rozstaje, zatoczyła krąg i zgrabnie wylądowała rozglądając się zaciekawiona po okolicy. Las jesienią wyglądał niesamowicie i adeptka pokochała tę porę roku całym swoim sercem, choć trudno było jej kryć się wśród morza złota i czerwieni. Nie przybyła tutaj jednak by polować, wprost przeciwnie, umówiła się tu z Wieczorną Aurą. Czekała więc, rozkoszując się spokojem i ciszą tego miejsca, chociaż ta ostatnia co pewien czas była przerywana niepokojącymi dźwiękami wydobywającymi się z jej trzewi.

Wyleciała z groty wraz z mięsem w łapach. Rozkoszowała się lotem nad jesiennymi krajobrazami. Osobiście najbardziej lubiła wiosnę, kiedy wszystko budziło się do życia, jednak i ta pora miała swój urok. Zmieniające się kolory liści czy też nawet pochmurne niebo. W każdej z tych rzeczy można znaleźć piękno. Przyroda była wprost cudowna. Nie zamierzała tak lecieć w nieskończoność, bo w końcu po coś wyszła z legowiska. Umówiła się z Zaranną Łuską i właśnie zbliżała się do miejsca ich spotkania. Zwolniła, po czym zmachawszy mocno skrzydłami, bezpiecznie wylądowała na tylnych łapach. Pożywienie położyła przed adeptką, a sama stanęła na czterech kończynach i złożyła luźno swe szmaragdowe pióra. Kiwnęła głową na powitanie, uśmiechając się przy tym łagodnie. -Witaj i smacznego. Mam nadzieje, że nie czekałaś zbyt długo- powiedziała radosnym głosem, odsuwając się, żeby samica mogła w spokoju zjeść.

Uśmiechnęła się, gdy usłyszała szelest skrzydeł, a po chwili na rozstajach wylądowała druga zielona smoczyca. Zaranna podeszła do łowczyni uśmiechając się promiennie.
– Witaj Wieczorna Auro. Och, na Immanora! – źrenice żółtych oczu rozszerzyły się, gdy zobaczyła przyniesiony stosik mięsa. – Na taki posiłek warto czekać każdy czas. – powiedziała, wbijając zębiska w pożywienie. Szybko pochłonęła porcję, oblizując po wszystkim pysk. – Dziękuję. – dodała, kłaniając się na końcu. – Nie będę zajmować ci więcej czasu. Do następnego razu! – uśmiechnęła się na pożegnanie, a potem rozłożyła skrzydła i po krótkiej chwili odleciała w kierunku terenów Ziemi.

Dodano: 2017-12-09, 22:51[/i] ]
Po pewnym czasie rogata wróciła w to miejsce. Przybyła na otwarte tereny w konkretnym celu – poszukiwała nauczyciela. Odpoczywając w swojej grocie, myślała na swoim ostatnim starciem z dzikami na polowaniu. Poszło jej koszmarnie, ruszała się jak mucha w smole, a jej ataki nie trafiały w cel. Gdyby nie pojawiła się Wybrana, kto wie, czy jej zielony zadek siedziałby tutaj. Potrzebowała dodatkowej nauki, szlifu umiejętności walki. Zastanawiała się kogo by o to poprosić. Wbrew pozorom, nie miała zbyt wielkiego wyboru. Krwisty był ranny, gdy ostatni raz go widziała. Nagietkowa była jeszcze za młoda, wątpiła by mogła nauczyć ją czegoś więcej ponad podstawy. Świetlista i Wybrana były czarodziejkami, ale nauka magii jej nie interesowała. Gonitwa miała sporo na głowie i nie chciała odrywać jej od obowiązków.

W końcu przypomniała sobie o kimś jeszcze. Młodej smoczycy cienia, którą najpierw widziała na spotkaniu z Prorokiem, a potem podczas wojny. Pamiętała co się wtedy wydarzyło, jak pozostała ona sama na polu walki, decydując się zakończyć ten konflikt. Młoda wojowniczka na pewno mogła sporo jej nauczyć. Pytanie tylko, czy odpowie na jej wezwanie? Czy w ogóle ją pamiętała? Sama Zaranna potrzebowała chwili, by przypomnieć sobie jej imię.

– Dirlilth, to ja Freya ze stada Ziemi. Nie wiem czy jeszcze mnie pamiętasz, spotkałyśmy się podczas zebrania z Prorokiem. Potrzebuję pomocy, nauki. Czekam na Liściastych Rozstajach. – ułożyła krótką i treściwą wiadomość, kończąc ją krótkim obrazem miejsca, w którym przebywała. Uznała też, że warto się na początku przedstawić, bo nie była pewna, czy wojowniczka ją pamięta, a na pewno nie znała dotyku jej umysłu. Skierowała przekaz w stronę terenów Cieni, czekając co się stanie.

Leżała przy górnym wylocie swojej groty, miała założoną jedna łapę na drugą i po prostu leniwie obserwowała okolicę. Po ostatnich wydarzeniach była zmęczona bo jak się okazało Obojętny podarował jej nieco więcej niż tylko chwilę uniesienia. Jaja zalegające w jej grocie ciążyły jej na sumieniu i nie potrafiła na nie patrzeć. Zapewne dlatego ogrzewane tylko przez rozpalone do wysokiej temperatury kamienie (przez oddech smoczycy) długo jeszcze będą spoczywać w jej grocie nieruchomo.
Powinna ruszyć zad i znów upolować jakiegoś groźnego drapieżnika by udowodnić Keez swoją siłę. Zmarszczyła brwi i wtedy też poczuła dotyk umysłu innego smoka. Chwilę zajęło by odkopała w umyśle kim była "Freya". Gonitwa... to kochanka Keez była jej opiekunką jeśli dobrze pamiętała. Warknęła, ale nie na treść wiadomości, a na fakt, że musiała ją poczuć w głowie. Podniosła się i machnęła potężnymi skrzydłami sięgającymi jej prawie do połowy ogona.

Przybyła na miejsce spotkania po dłuższym czasie. Rozstaje były teraz bardziej nagie niż kolorowe... widać, że jesień ustępowała miejsca zimie. Otrząsnęła łeb po podróży i spojrzała na drugą samicę. Oj widać było, że nieco podrosły. Z tą różnicą, że Freya była jakby bardziej gibka i smukła, a pod łuskami Dirlilth rozpościerały się rozbudowane mięśnie. Na szczęście nie była jakimś klockiem... trzeba było to zaznaczyć.
-Tyleż smoków w Ziemi, a ty wzywasz mnie na pomoc?– uniosła lekko brew
-I tak pamiętam cię. Mimo iż Keez jest partnerką twojej opiekunki i tak podnosi ogon przez samcami.– wzruszyła barkami.
-Mniejsza jednak, jakiej pomocy ode mnie potrzebujesz. Zapewne jakiejś nauki bo nie widzę i nie czuję tu żadnego drapieżnika który by ci zagrażał.– dodała spokojnie i przymknęła delikatnie powieki.

Minęło trochę czasu, nim usłyszała szelest skrzydeł i spostrzegła nadlatującą wojowniczkę. W niczym już nie przypominała tej małej kolczastej kulki ze Skał Pokoju, kręcącej się pod łapami Upiornego Rytuału. Znacznie większa, umięśniona i pokryta wieloma śladami po walkach, z charakterystyczną blizną po oparzeniu na ogonie.
– Witaj, Dirlilth. – skłoniła głowę na powitanie. – Owszem, dużo nas, ale większość to młodziki, pisklęta. Ze świecą szukać doświadczonych smoków, po za Opoką i Gonitwą. Dlatego też nie mylisz się, chciałabym poprosić się o naukę ataku.– zielonołuska siedziała z ogonem owiniętym dookoła łap, spoglądając z ciekawością na drugą smoczycę. Nie skomentowała uwagi o przywódczyni Cienia. Nie jej było to oceniać, to sprawa między Gonitwą, a Upiorną. – Na naszych terenach pojawiła się ostatnio nawałnica dzików. Ale nie zachowują się normalnie, walczą jakby je coś opętało i nigdy uciekają, choćbyś im wyrywała nogę po nodze. Muszę nauczyć się lepiej atakować, bo z ledwo wróciłam z ostatniego polowania. Nie mogłam żadnego trafić, zawsze coś szło nie tak, a to tylko cholerne dziki! – warknęła niezadowolona, uderzając ogonem w ziemię. – Morowa Zaraza powiedziała mi, że na ich terenach pojawiły się z kolei wściekłe łosie. U was też coś wariuje? – zapytała. Na początku myślała, że po prostu miała pecha. Ale kiedy uzdrowicielka Ognia, zdradziła jej, że Ogniki zmagają się z podobną sytuacją, zaczęła wierzyć, że być może coś jest nie tak.

Pewnie jedyne wyszkolone smoki miały dużo na głowie... albo najzupełniej w świecie leniły się nie chcąc pomagać innym. Westchnęła pozostawiając te domysły dla siebie. Nie przepadała za naukami innych, nawet w Cieniu ale może wyjdzie jej to na dobre? Poza tym samica nie była jakimś podrostkiem, więc powinna szybko załapać. Tylko czy poradzą sobie ze zwinnością tychże ataków, Dirlilth od dawno nie używała szponów ciągle tylko słupy ognia.
Słysząc historię o dzikach i łosiach Cienista najpierw popatrzyła zdziwiona, a potem najnormalniej w świecie parsknęła śmiechem.
-Och wybacz mi.– odetchnęła po dłuższej chwili i otarła łzę z oka
-Nie, nie słyszałam o żadnych dziwnych roślinożercach. Byłam zbyt zajęta polowaniem na drapieżniki.– dodała uśmiechając się drapieżnie. Ogon wił się za nią jakby na samą myśl zrobiło jej się przyjemniej. Lubiła walczyć, a pozostawanie w bezruchu było nudne, cóż poradzić.
-Dobrze więc pomogę ci, ale zachowaj dla mnie nieco mięsa przyjdę do ciebie za księżyc.–
rzuciła spokojnie i przeciągnęła się leniwie.
-Z tego co widzę ty raczej do silnych nie należysz.– rzuciła pod nosem podchodząc jakby nigdy nic do samicy i obwąchując jej szyję. Przejechała łapą po jej ramieniu aż do końca przedniej łapy.
-Tsk. No dobrze zrobimy inaczej.– cofnęła swoją łapę i odeszła kawałek.
-Ostrzegam jednak, że daję taryfy ulgowej.– mówiła nie zerkając nawet na nią. Stanęła i odwróciła się przodem.
-Spróbuj podciąć mi ścięgna zadniej łapy.– prosta prośba.

Uwaga Dirlilth nie uraziła jej zbytnio. Zaranna zdawała sobie sprawę, że nie miała szans w starciu z większym drapieżnikiem, dlatego też tu była. Stety lub też niestety, bogowie obdarzyli ją takim, a nie innym ciałem. Na pierwszy rzut oka wydawała się być dość dobrze zbudowana, ale wynikało to ze specyfiki jej rasy. Górskie smoki były bardziej przysadziste od innych, lżejszych ras. Jednak w rzeczywistości Zaranna była lekko zbudowana i smukła jak na górskiego smoka. Tworzyło to pewien paradoks.

Kiwnęła głową, gdy wojowniczka podała swoją cenę. Była sprawiedliwa, podobnie zapłaciłaby Nauczycielowi. Zdecydowanie bardziej wolała nakarmić kogoś z sojuszniczego stada, niż starego Czarnołuskiego, który spał na klejnotach i mięsie. Nawet nie drgnęła, gdy Dir obwąchała ją i zmacała bezceremonialnie łapę. Kontakt fizyczny jej nie przeszkadzał, co więcej spodziewała się go. Nie przyszła tutaj w końcu po naukę telekinezy, tylko walki.
– Raczej nie. Mięśni większych niż teraz raczej już sobie nie wyrobię. – mruknęła w odpowiedzi. Gdy jej nauczycielka wydała pierwsze polecenie, podniosła się i zaczęła obchodzić wojowniczkę z prawej strony. Po przejściu kilku kroków, szybkim ruchem ugięła łapy i skoczyła w przód, by znaleźć się nieco bliżej niż ogon koło tylnej, prawej łapy wojowniczki. Gdy wylądowała na ziemi, obróciła się jak fryga, wykonując zamach ogonem, zakończonym ostrą strzałką. Cios wymierzony był dwa szpony ponad podstawą łapy Dir, dokładnie tam, gdzie znajdowały się ścięgna jej kończyny. Strzałka miała przejechać po nich szybko, płytko, na tyle by po prostu jej zerwać zgodnie z poleceniem.

Zapewne Zaranna nawet nie była tego świadoma, ale już zyskała w oczach samicy. Dirlilth zdawała sobie sprawę, że czasem mogła być nieco szorstka czy wręcz pretensjonalna w swoim zachowaniu. Przyszła łowczyni jednak nie odsarknęła jej wręcz przeciwnie, zachowała spokój. Wojowniczka uśmiechnęła się pod nosem tak by tamta nie mogła tego zobaczyć.
Grunt to szanować tego kto chce ci przekazać swą wiedzę czyż nie?
-Nigdy nie mów nigdy, po prostu więcej ćwicz i więcej jedz.– odparła.

Obserwowała jak Zaranna okrąża ją niczym jakiś drapieżnik którym w gruncie rzeczy była. Zwęziła nieznacznie powieki i wtedy też nastąpił nagły doskok. Z początku Dirlilth spodziewała się raczej ataku łapą nie ogonem, ale grunt to dostosowywać się do sytuacji. Zamiast jednak zamachnąć się łapą po prostu uskoczyła w tył. Co ciekawe wykonała ten ruch całkiem zgrabnie, nie można jej było odmówić zręczności.
-Dobrze, mało kto spodziewa się ciosu ogonem. Teraz nie przerywaj, uskoczyłam w bok więc większość ciężaru oparła się na jednej stronie. Wykorzystaj to.– rzuciła opanowanym lecz twardym głosem.

Cienista wojowniczka odskoczyła, zgrabnie unikając jej ataku i wydając kolejne polecenie. Nie wskazała jednak konkretnej metody ataku, pozostawiając Zarannej wolne pole do popisu. Zielonołuska płynnie przeszła od jednego ataku do drugiego: gdy kończyła obrót po zamachu ogonem i ustawiła się przodem do stojącej bokiem przeciwniczki, ugięła łapy i ponownie wybiła się w przód. Nie był to skok wysoki, raczej wymierzony tak, by jak najszybciej skrócić dzielącą je odległość. Lecąc w kierunku Dir, rogata wyciągnęła przed siebie łapy, rozcapierzając pazury. Celowała w udo drugiej smoczycy. Jej atak miał pozostawić równe, długie szramy, ciągnące się przez całą wysokość kończyny, niemal od grzbietu po kolano. Zaranna postanowiła skorzystać nie tylko z łap, ale również, ze szponów w zgięciu skrzydeł. Nimi jednak nie zamierzała atakować przynajmniej na razie. Zamierzała podeprzeć się nimi przy lądowaniu, w razie, gdyby straciła równowagę lub pośliznęła się w trakcie.

Poszło jej całkiem nieźle, od razu z jednego ataku przeszła do drugiego. Pomyślała nawet o tym by zabezpieczyć swoje ciało przed upadkiem za pomocą skrzydła. Smoczyca bystro obserwowała ruchy Zarannej oceniając możliwe scenariusze. Nie czekając wykorzystała fakt, że samica doskoczyła do niej i od razu wykorzystała jedną z przednich łap do ataku. Nawet skrzydło nie pomoże jej jeśli nagle straci równowagę i to też zamierzała pokazać jej Intencja. Podczas gdy Zaranna atakowała jej udo jedną z łap, wojowniczka obroniła się celując rogami w jej drugą łapę. Silne uderzenie powinno raczej zwalić przyszłą łowczynię na ziemię.
-Mądre posunięcie ze skrzydłem, ale nie uniesie całego twojego cielska zwłaszcza gdy ktoś kto się broni używa do tego siły.– rzekła spokojnym i rzeczowym tonem. Zaczekała aż tamta się pozbiera i wbiła się nagle w powietrze. Kilka machnięć i zawisła cztery ogony nad Zaranną.
-Zaatakuj teraz w powietrzu. Wyobraź sobie, że jestem gryfem.– poleciła krótko i ruszyła jeszcze wyżej.

Uch! Zupełnie jak na polowaniu. Dzik był tuż, tuż, nagle uciekał jej sprzed nosa, a potem dostawała łomot. Intencja nieźle ją walnęła, zwalając z łap, pozbawiając tchu i wyduszając z niej obłoczek białego, lodowatego powietrza. Zielonołuska dość szybko pozbierała się na cztery łapy, potrząsając głową. Gdy wojowniczka zaczęła się wznosić, adeptka wybiła się mocno ze wszystkich łap żeby za nią nadążyć. Nie zaatakowała jednak od razu, tylko odleciała kawałek, szybko machając skrzydłami. Korzystając z pochmurnej pogody, na chwilę ukryła się w jednej z niskich chmur. Potem wystrzeliła z niej, niemal pionowo w górę, zataczając pętlę i wykonując przewrót przez plecy, tak by nabrać prędkości i znaleźć się za Dir. Zaranna unosiła się ogon wyżej i leciała ostro w jej stronę, wyciągając przed siebie łapy z pazurami. Zamierzała przelecieć szybko nad drugą smoczycą i przejechać jej łapami po tylnej części grzbietu, kawałek za skrzydłami. Obserwowała uważnie jej ogon przeciwniczki, szukając ruchów wskazujących na zmianę kierunku... lub chęci walnięcia jej rogatego łba.

Unosiła się w powietrzu czekając na swoją jakby nie patrzeć uczennicę. Ta dość sprytnie ukryła się w chmurach by nagle rzucić się na wojowniczkę. Element zaskoczenia, miło... ale nie na tym polegała ich lekcja. Widząc nadlatującą samicę Dirlilth musiała szybko zareagować. Zapewne obserwowała jej uważnie jej ruchy i łeb którym wcześniej ją zdzieliła. Dlatego też tym razem wojowniczka po prostu obróciła się tak by atak teoretycznie miał uderzyć w jej brzuch. Głupie? Nie do końca... Wyciągnęła łapy w którymi chwyciła nadgarstki Zarannej i przyciągnęła ją do siebie. Obie teraz leciały w dół. Intencja uśmiechnęła się pod nosem.
-Niezły atak muszę przyznać.– rzuciła głośniej by przekrzyczeć szum powietrza.
-A co poczniesz teraz?– dodała nadal lecąc w dół wraz z Zaranną i nadal trzymając nadgarstki jej przednich łap. Czas się powoli kończył, a ziemia zbliżała. Nauka ataku jednak trwała.

Nie wiele mogła zrobić, gdy Dir pochwyciła jej łapy w żelaznym uścisku i przyciągnęła do siebie, zupełnie jakby gdyby Zaranna ważyła tyle co małe kocię. Wiedziała, że nie ma absolutnie żadnej szansy, żeby się wyrwać, toteż nawet nie próbowała. Na pytanie wojowniczki nie odpowiedziała, ale rysy jej pyska wyostrzyły się w drapieżnym, łobuzerskim uśmiechu. Zielona podkurczyła pod siebie tylne łapy i wygięła grzbiet w łuk, jednocześnie rozcapierzając palce. Gdyby była silniejsza, spróbowałaby odkopać wojowniczkę od siebie, ale musiała zadowolić się możliwością zadania płytkiego, acz bardzo długiego cięcia, rozciągającego się niemal od klatki piersiowej po podbrzusze. Wiedziała też, że prędzej czy późnej Dir musiała ją puścić, bo przecież w dobrej walce chodziło o to by posłać przeciwnika do piachu, nie zabrać go tam ze sobą. Dlatego docisnęła skrzydła do swojego ciała, aby nie uszkodził ich pęd powietrza lub uderzenie skrzydeł przeciwniczki. Jak tylko poczuje, że Intencja poluzuje uścisk na tyle, żeby mogła się wysmyrknąć, odbije się od przeciwniczki jak od piłki, rozłoży skrzydła i nabierze bezpiecznego dystansu do kolejnego ataku.

-Kamienny pysk Zaranna!– przekrzyczała pęd wiatru jednocześnie również się uśmiechając. Chodziło jej jedynie o to czego nauczyło ją bycie wojownikiem. Wszelkie uśmieszki ostrzegały przed nadchodzącym atakiem, czytało się z nich jak z otwartej księgi. Przyszła łowczyni wykorzystała jednak fakt, że były blisko i Dirlilth ledwo zdążyła je rozdzielić. Poczuła pazury jej tylnych łap na swoich łuskach jednak nic poważnego się nie stało. Chwilę później samica krzyknęła.
-Kontruj!– w końcu nadal ćwiczyły ataki... i idąc w tę myśl wojowniczka Cienia nagle otworzyła szerzej pysk. Uderzała potężnymi skrzydłami tak by wisieć w powietrzu na jednej wysokości, natomiast blask bijący spomiędzy łusek na jej szyi mógł oznaczać tylko jedno. Powietrze zafalowało wokół jej pyska i w końcu strumień jasnego ognia pomknął w kierunku cofającej się Zarannej. Niby lekcja, ale ta walka w powietrzu wyglądała całkiem poważnie...

//zakładam, że Intencja puściła już Zaranną D:

Problem polegał na tym, że Zaranna zawsze była śmieszkiem. To był jedna z jej wad. Jeśli kogoś nie lubiła okazywała to. Jeśli czymś się ekscytowała i cieszyła również to okazywała. Kiepsko radziła sobie z ukrywaniem emocji i panowaniem nad wyrazami pyska. Ale była to nauka, więc spróbuje, choćby dla dobra własnej skóry...

Które w tej chwili nie wyglądało za dobrze. Dirlilth kazała jej kontrować, ale jak miała to zrobić? Gdyby miała więcej pary w łapach, mogłaby po prostu walnąć drugą smoczycę z główki, żeby ta zamknęła pysk. Ale nie mogła tego zrobić, musiała wirować, kręcić się i tańczyć wokół wojowniczki, bo niestety Immanor siły jej poskąpił. Zręczności prawdę mówiąc też, ale jakoś musiała sobie radzić. Dlatego gdy tylko zobaczyła, że Dir otwiera szerzej pysk i bierze wdech nie czekała, tylko złożyła skrzydła ciasno do ciała, żeby spaść jak kamień z linii ziania. Ryzykowała sporo, bo ziemia była blisko, ale wolała pogruchotać się o drzewa niż zostać gustownym tostem. Po kilku uderzeniach serca rozłożyła do połowy skrzydła jednym płynnym ruchem, podkurczając mocno łapy. Zgromadzony przy opadaniu pęd, wykorzystała teraz, żeby wzbić się szybko, od dołu atakując tylną lewą łapę wojowniczki. Zaranna cięła powietrze jak strzała, wyciągając przed siebie pazurzaste łapy – zamierzała przejechać nimi po udzie nauczycielki, a potem szybko odpaść na prawo, z daleka od drugiej smoczycy.

Obserwowała ją uważnie, kontra którą obrała była niezwykle bezpieczna. Samica wyrzuciła z siebie płomień, ale mniej niż zamierzała tylko po to by móc sprawniej machnąć skrzydłami. Wszystko to rzecz jasna odbywało się w tej samej chwili. Dirlilth skończyła ziać i machnęła skrzydłami tak by zmienić pozycję w powietrzu i tylko dzięki temu Zaranna przejechała szponami niezwykle blisko jej tylnej łapy, ale nie po samych łuskach. Wojowniczka skinęła łbem i zaczęła opadać na ziemię. Kiedy obie znalazłyby się na stałym gruncie znów zabrała głos.
-W swoim następnym ataku spróbuj wyeliminować to co według ciebie najbardziej ci zagraża. Dość już potyczek w powietrzu.– rzuciła krótko czekając na lekko ugiętych łapach na swoją przeciwniczkę.

Zaranna kłapnęła szczękami w powietrzu, zdumiona zadziwiającą zręcznością Dirlilth. Jak na takiego mięśnia była zaskakująco trudno do złapania, śliska jak węgorz. A może to jej zielona osoba ruszała się jak mucha w smole? Tak czy inaczej, skończyły powietrzne podrygi i stanęły ponownie na przyjemnie stabilnej ziemi, gdzie na rogatą czekało kolejne wyzwanie.

W pierwszej chwili Zaranna nie wiedziała w co uderzyć. Cała wojowniczka była przecież niebezpieczna! Mogła w nią zionąć, mogła ją walnąć każdą częścią ciała i pogruchotać wszystkie kości. Jednak jeśli nie będzie w stanie się tak zwinnie poruszać, to znacznie łatwiej będzie uniknąć nawet najsilniejszych ciosów. Dlatego też adeptka zdecydowała się skupić na kończynach wojowniczki. Ugięła łapy i wybiła się mocno ze wszystkich czterech łap, by znaleźć się z boku drugiej smoczycy, a ponownie zakręciła się w miejscu jak bąk, próbując trafić kostną strzałką na ogonie w podstawę tylnej, prawej łapy wojowniczki. Uderzenie miało być szybkie, obliczone na zostawienie podłużnej, ciętej rany. Niezbyt głębokiej, ale na pewno bardzo nieprzyjemnej i utrudniającej poruszanie.

Cóż może i samica miała sporo mięśni, ale na swoją zręczność też nie narzekała. W końcu była wojownikiem i musiała zadbać o każdy aspekt swojego wyszkolenia.. Pomińmy milczeniem jej trening wytrzymałości.
W każdym razie po wylądowaniu zaczekała chwilę na swoją przeciwniczkę która w mgnieniu oka do niej doskoczyła. Wybrała łapy co zdradziło jej spojrzenie. Atakowała ogonem co zdradził ruch jej mięśni pod łuskami. Tylko dzięki temu Dirlilth mogła wyciągnąć przednią łapę i złapać ogon w locie. Zacisnęła na nim szpony i puściła kiwając łbem.
-Dobry wybór. Każdy wojownik czy to drapieżnik musi mieć sprawne łapy by być najbardziej efektywny. Niezależnie czy bazuje na zręczności czy sile.
Smoczyca nie ruszyła się jednak z miejsca chcąc zobaczyć raz jeszcze jak łowyczni poradzi sobie z atakiem z bliska.
-Atakuj dalej tylko bez użycia ogona czy łap.– dodała. Jeszcze nie widziała jak Zaranna radzi sobie z własną paszczą czy rogami. Ciekawa była w jaki sposób ją zaatakuje by jak najlepiej wykorzystać swoje prawie zwinne ciało.

Zielona zamarła na chwilę i spojrzała z niedowierzaniem na wojowniczkę. Bez łap? To czym ona ma atakować? Owszem, miała co prawda jeszcze do dyspozycji rogi, ale prędzej złamie samej sobie kark, niż coś nimi komukolwiek zrobi. Pozostawała jej jedno wyjście: gryzienie.

Stanęła pewnie na czterech łapach, a żółte ślepia adeptki prześlizgiwały się po ciele Dir. Najoczywistszym celem była oczywiście szyja, ale mając w pamięci starcie z dzikami i to, jak odyniec po prostu odtrącił jej pysk swoim na razie zrezygnowała z bezpośredniego ataku od przodu. Zamiast tego postanowiła spróbować innej strategii. Nagle, bez ostrzeżenia ugięła łapy i odskoczyła w prawo, zupełnie jakby wykonywała unik. Przebyta przez nią odległość, nie była za duża, ale chodziło jej po prostu o zmianę kąta uderzenia, żeby nie atakować frontalnie. Gdy wylądowała, nie czekając na nic wybiła się ponownie, ale tym razem niżej, skacząc w przód, jednocześnie unosząc lekko rogaty łeb i rozwierając szczęki. Skrzydła lekko rozłożyła i wysunęła do przodu, żeby podeprzeć się nimi przy lądowaniu. Gdy doskoczy do wojowniczki, wyciągnie szyję i spróbuje złapać ją za prawą łapę na wysokości łokcia, w miejscu którym się zgina. Gdyby jakimś cudem udało jej się zacisnąć szczęki na łapie Cienistej, szarpie głową w dół, żeby zostawić na kończynie długie, płytkie rany ciągnące się od łokcia do pazurzastej łapy. Potem spróbuje odskoczyć szybko do tyłu, wybijając się mocno ze wszystkich łap i pomagając sobie mocnym machnięciem skrzydeł.

Pierwszy rzut oka i co zobaczyła wojowniczka? Frustrację, niedowierzanie, pytający wzrok? Kilka rzeczy na raz bowiem przyszłej łowczyni chyba niezbyt spodobał się pomysł atakowania czymś innym niż pazurami i ogonem. Smok jednak to nie tylko łapy, ale też groźny łeb. Dirlilth zmrużyła ślepia i uśmiechnęła się wyzywająco pod nosem.
Obserwowała jak Zaranna ugina łapy i nagle zmienia swoje położenie, następne uderzenie serca później łeb drugiej smoczycy ruszył na spotkanie z łapą wojowniczki. Ataki były szybkie i lepsze niż na początku dlatego też Dirlilth wyjątkowo darowała sobie zdzielenie Ziemistej w pysk. Po prostu odskoczyła do tyłu unosząc przy tym kupę ziemi i opadłych dawno liści. Właśnie na tym Zaranna zacisnęła swoje szczęki więc mogła teraz sobie pokaszleć.
-Jeszcze dwa ciosy i dam ci spokój.– rzuciła spokojnie i machnęła ogonem na boki.
-Walczysz czasem z magicznymi stworzeniami. Zaatakuj mnie tak by wyeliminować jeden ze zmysłów który według ciebie u jednorożca jest najgroźniejszy.– nie znała się na drapieżnikach jak łowca, ale wiedziała że ten koniowaty nie należy do najłatwiejszych przeciwników. Warto by Zaranna potrafiła sobie ułatwić z nim walkę. Eliminacja jednego ze zmysłów była w oczach wojowniczki drugą ważną lekcją po podstawie jaką było – jak uderzyć by zabić. Czekała.

/bardzo łady opis ataku ; )

Zielona lubiła wszystko co wiązało się z lasem – jego widok, zapach i dźwięki. Smak już niekoniecznie, więc gdy jej szczęki zacisnęły się na gałązkach i zeschłych liściach wzburzonych przez Dirlilth, Zaranna niezgrabnie opadła na ziemię z głuchym tąpnięciem, wypluwając przy tym śmieci z pyska. Uch, nie była za przyjemna ta nauka, ale nie zamierzała narzekać. Nie pozwoli by byle pierwszy lepszy dzik pomiatał nią jak jakimś łachem! Musi nauczyć się lepiej atakować.

Najgroźniejszy zmysł u jednorożca? Hmm... Jak długo wędrowała po lasach, jeszcze żadnego nie spotkała, znała te istoty jednie z opowieści. Ale tak jak powiedziała wojowniczka, dobrze wiedziała że atakują one z pomocą magii. Uznała więc, że musi zaatakować oczy. Bez wzroku znacznie trudniej będzie wyobrazić i nakierować zaklęcie na właściwy cel, jedynie za pomocą słuchu. Problem polegał na tym, że atak na głowę oznaczał atak frontalny, co nie było najlepszym pomysłem. Zarówno w przypadku prawdziwego jednorożca, który próbowałby pewnie ją stratować lub nadziać na róg, jak i w przypadku Dir, której boki głowy chroniły rogi podobnie trochę do jej własnych. Musiała wykombinować coś innego.

Postanowiła skorzystać z otoczenia. Ugięła przednie łapy, wybijając się nimi w górę i rozkładając skrzydła, a następnie wykonując nimi kilka mocnych machnięć, wzbijając wokół wojowniczki kurzawę liści, patyków igieł i innego śmiecia składającego się na leśne runo. Tylnymi łapami była mocno zaparta o ziemię, szpony wbiły się w podłoże, ogon zaś wykorzystała jako dodatkową przeciwwagę, utrzymując go szpon nad ziemią. Skrzydła ustawiła pionowo do ziemi, żeby skierować kurzawę w stronę Dir, nie zaś wokół nich obu. Po krótkiej chwili robienia zamieszania, do ostatniego uderzenia skierowała skrzydła poziomo, jednocześnie uginając tylne łapy. W momencie wykonywania zamachu, odbiła się nimi mocno, pomagając sobie siłą wytworzoną przez skrzydła, wybijając się do skoku. Leciała wprost na rogatą, biorąc zamach prawą łapą i rozcapierzając pazury, żeby przeciągnąć nimi po całej długości boku jej pyska. Jej głównym celem było oczywiście oko, obojętnie czy miało ono zostać wydrapane czy po prostu zalane krwią, gdyby nie udało jej się trafić. Gdyby jej się to udało, powstałby piękne, długie rany o prostych brzegach. Może i nie zabójcze, ale z całą pewnością koszmarnie bolesne.

Smoki Wolnych Stad

Liściaste rozstaje

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu