Gorąca zatoczka

[Ukryta Intencja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uniosła łeb przyglądając się chwilę leniwie płynącym po niebie chmurom zanim samczyk się do niej nie odezwał. Uniosła lekko łuskowatą brew i przekręciła powoli łeb na bok. Czyżby kolejny dziwny język którego nie znała? Keez też mówiła dziwne słowa na powitanie i pożegnanie. Uznała więc, że Hila ją wita i skinęła mu lekko głową.
Czarne ślepia zerkały na młodszego smoka podczas gdy ten zdawał się studiować całą postać samiczki. Co on... chciał ją zjeść? Zmarszczyła nieznacznie nos, ale jeszcze nic nie powiedziała.
-Zew?– w końcu coś poza "konwenansami", te sztywne ramy strasznie ją męczyły. Walka była jednak nieco łatwiejsza do zrozumienia niż mowa.
-Jedyny zew jaki czuję to taki co mi mówi, że muszę być silna i dobrze walczyć.– odparła ziewając przy okazji przeciągle. Chyba powinna zaprzestać odwiedzin u przywódczyni. Przez to nie sypiała zbyt często nocami...
-A jaki zew ty czujesz?– kulturalnym było oddanie pytania, prawda?

[Hila]

Hila przez dłuższy czas nic nie odpowiadał, wpatrując się w powierzchnię zatoczki, tak jakby bawił się z rozmówczynią, każąc jej tak długo czekać, aż coś powie. Może miał coś na myśli poprzez zew, a może nie.
– Nieważne – skwitował po dłuższym czasie. Nagle potrząsnął głową, tak jakby odganiał się od jakichś niewielkich pasożytów, a grzebień na nim zakołysał się lekko, tak jakby w rytm kołyszącej się wody. – Chciałbym nauczyć się w końcu polować, ale nikt mnie tego nie nauczy w wodzie – stwierdził. Nie był głupi, wiedział już, że smoki tutaj raczej nie polowały tak jak jego ojciec. – A moja matka uważa, że powinienem pokazać, że umiem być dobrym mieszkańcem lądu. Więc powinienem zacząć uczyć się tutaj.

[Ukryta Intencja]

Lepiej więc by za długo się nią tak nie bawił bo Dirlilth nie należała do najcierpliwszych smoków zwłaszcza jeśli dotyczyło to piskląt. Podziwiała matkę że miała aż tyle dzieci, ale jednocześnie sama by ich nie chciała. Ciągle chcą atencji i myślą, że są najważniejsze... też mi coś. Zmrużyła lekko ślepia obserwując go i już miała rozłożyć skrzydła by odlecieć do domu gdy mały w końcu się odezwał. "Nieważne"?
-Dobrze się czujesz?– rzuciła pod nosem choć szczerze mówiąc nie interesowała jej jego odpowiedź.
Po kolejnej dłuższej chwili samczyk w końcu rzucił jakimś konkretem. Nauka... no jasne, po cóż innego pisklę jeszcze potrzebowało starszych smoków. Zmarszczyła lekko brwi i usiadła sobie wygodniej.
-Przecież możesz też polować w wodzie. Są tam ryby i inne mniej smaczne zwierzęta.– wzruszyła barkami.
-Dobrze jednak, mogę ci pomóc musisz jednak traktować mnie jak nauczyciela. I nie zawieszaj się tak więcej bo dostaniesz w pysk.– rzuciła pod nosem mając na myśli jego poprzednią bardzo długą przerwę.
-Najpierw powiedz mi co wiesz o śledzeniu bo od tego zaczniemy. Powiedz wszystko co wiesz bądź czego się domyślasz. Tylko nie chcę słyszeć, że nic nie wiesz bo uznam cię za stratę czasu.– pokręciła smukłym łbem. Wcale nie musiała tu być więc miała nadzieję, że młodzieniec skorzysta z okazji i jednak się przyłoży do nauki.

/to mamy więc przesunięcie lekkie w czasie jakby co

[Hila]

//Wybacz za nieładny post.

Och. Wcześniej się raczej nie spodziewał, że Dir jest tak... chłodną smoczycą. Ale nieszczególnie go to ruszyło. Był przyzwyczajony do bycia kopanym po zadku od świata przez całe swoje dzieciństwo. Najpierw przez uszy, potem przez swoje miano. W gruncie rzeczy smoczyce nigdy nie były wobec niego miłe przed Gonitwą. Zimno Dir spotkało się więc tylko początkowo ze zdezorientowanym spojrzeniem Hila. Po chwili zobojętniał, tak jakby czuł, że na to zasługuje, bo zawsze i tak go traktowano. Wzruszyłby ramionami, ale nie chciał znowu dostać po łbie.
– Wiem, że w wodzie są ryby – powiedział, starając się ukryć rozbawienie. – Ale chyba niezbyt wiele smoków tutaj poluje w niej regularnie. Będę musiał uczyć się tego sam.
Mmm. Stratę czasu... Skupił się. Lepiej nie denerwowac Dir bardziej.
– Ofiara zostawia jakis zapach, to przede wszystkim. I slady czasem swojego bytu w danym miejscu. Albo odchody, albo akurat sie czyms posilala. Zostawila luski... futro.– dosc dlugo ogladal polujacego ojca. Te rzeczy powinny dzialac zarowno na ladzie, jak i w wodzie. – Sledzenie polega na wytropieniu go i podazaniu za nim do zrodla, zeby moc zwierzyne schwytac. Tak z grubsza. Najlepiej, zeby ona sama nas nie wyczula, ze nadchodzimy. Ale to juz skradanie.

[Ukryta Intencja]

Kopanie po zadku... oby młodzieniec nie musiał być na prawdę mocno kopnięty. Z resztą byli smokami, a nie jakimiś kurczętami. Powinni mieć silne charaktery, a nie bliskie płaczu pyski.
Zignorowała jego słowa na temat ryb bo i tak nie było co komentować. Chciała jedynie przekazać mu nieco wiedzy i mieć to spotkanie za sobą.
–"Śledzenie polega na wytropieniu" jednak dalej nie skończyłeś opowiadać mi co o tym wiesz. Faktycznie wskazówką są łuski, futro, odchody, wymiociny czy resztki posiłku. Nie wymieniłeś z kolei odcisków łap, jeśli zawarłeś to w domyśle do – tropienia to nie rób tak więcej. Masz mówić wszystko by wszystko było jasne. Rozumiesz? W każdym razie odciski, a także zadrapania na korze drzew czy doły wykopane w ziemi. Łatwo jest też znaleźć zwierzę jeśli jest ono chore bądź ranne. Pachnie wtedy strachem, krwią bądź innymi wydzielinami.– westchnęła. Mógł to sam powiedzieć to nauka poszłaby szybciej.
-Jesteś już trochę na tym świecie. Powiedz mi jak sądzisz w którym terenie najłatwiej, a w którym najtrudniej byłoby ci wyśledzić zwierzę. Powiedzmy, że jest pora Złotych Dywanów i pada właśnie deszcz. Nie spiesz się z odpowiedzią bo terenów mamy całkiem sporo. Żeby ci jeszcze ułatwić powiedzmy, że szukałbyś żubra.– dodała u uniosła łeb patrząc się teraz w niebo które zaczynało zasnuwać się chmurami.

[Hila]

Patrzył na Cierniową w skupieniu. Auć. Myślał, że życie spędzone pod wodą trochę go usprawiedliwia w niewiedzy, ale mógł faktycznie wspomnieć o rannej zwierzynie. Dziwne, że tak oczywiste rzeczy mu umknęły.
Nie, nie może się przejmować. Widać, że ona po prostu taka jest. Zacisnąć zęby.
Pora Złotych Dywanów? Co to za szkaradztwo? Myśl, myśl. Chodzi jej o... Tak. O te liście. Te liście były dywanami.
Widział wcześniej liście. Kiedy podpływało się blisko brzegu, było ich więcej zawsze wtedy, gdy robiło się zimniej.
Co to jest żubr? Powinienem był pójść gdzieś z mamą poza obóz. Powinienem był.
Ale teraz już późno. Nie pokaże jej, że nie wie. Nie da jej tej satysfakcji.
Myśl.
Chwile zwątpienia były widoczne w krótkich pauzach.
– Deszcz zmyje ślady – powiedział powoli. – Żubr nie będzie chciał też być w żadnej otwartej przestrzeni, bo mokre zwierzęta na lądzie chorują i są słabsze.
Zdarzało mu się już kichać przez swoje wycieczki nad jezioro.
– Szukałbym w lesie. – wszystkie zwierzątka mają futerko. Tak jak matka. Las lubi futro. – Najprościej po woni i po pozostawionym futrze, odchodach. No bo jak jest deszcz, to futro cuchnie. Mama tego nie lubi... Liście utrudniają bardziej szukanie śladów, ale może jakieś zostaną odciśnięte w błocie.
Nie wiedział, jak duży jest żubr. Czy przypomina królika? Widział już króliki, nawet je jadł. Czy królik zostawiłby ślady? Nie. Może królik chowałby się w norce?
– Być może żubr by chciał powrócić do swojego... leża. Bo pada deszcz.
Niewiele Hila wiedział, co właśnie powiedział.

[Ukryta Intencja]

Wysłuchała jego nieco chaotycznej odpowiedzi i w końcu zaczynał mówić z... pewnego rodzaju sensem. Ewidentnie nie wiedział czym jest żubr, ale chociaż mówił to co zaobserwował u mamy. Skinęła mu więc łbem choć jej wyraz pyska dalej był nieco chłodny i niedostępny.
-Teraz lepiej. Żubr natomiast woli las i leśne polarny bo jest tam dla niego więcej pożywienia. Nie ma też legowiska bo to duże zwierzę śpi pod osłoną nieba i w otoczeniu rodziny.– powiedziała spokojniej niż wcześniej i chwilę później obok nich pojawiła się mara... iluzja żubra w naturalnych rozmiarach, dorosły pokryty ciemnym futrem samiec.
-Oto żubr, to tak dla ścisłości.– dodała i iluzja zniknęła. Jeśli jej uczniowie będą się starali i ona będzie nieco "milsza".
-Chodź.– rzuciła krótko i ruszyła nieco oddalając się od gorącej zatoczki. Tu raczej nic nie znajdą, ale nad samym jeziorem jak najbardziej. Przede wszystkim wodne ptactwo, ale starczy do ćwiczeń. Siadła sobie na piasku i wskazała pyskiem plażę. Wszędzie jak okiem sięgnąć ciągnęło się jezioro wokół którego rosły wysokie pałki wodne, trzciny i inna roślinność. Piasek był wilgotny bo niedawno padało, dalej wgłąb lądu przemieniał się w trawę.
-Spróbuj więc coś znaleźć. Ślady bytowania zwierząt, cokolwiek. Powiedzmy że jest to twoje polowanie.– ona już zauważyła ślady gęsi bliżej wody. A to nie były jedyne ślady... ale zobaczmy jak postara się młodzieniec.

[Hila]

Wzdrygnął się. Żubr był... wielkim zwierzęciem. Smoki naprawdę tak głodowały, że chciało im się tak silić o tak trudny do schwytania kąsek? Większość takich zwierzaków była obdarzona inteligencją, która dodatkowo sprawiała, że młodzieniec miałby wątpliwości moralne co do zabicia żubra.
Gdy tylko pójdę na swoje polowania, nigdy nie zabiję żubra. Ani nawet królika.
Niechętnie podążył za Cierniową, rozglądając się wokół. Bywał tak często w okolicach zimnego jeziora, że kojarzył, jakie nadwodne ptactwo może się tutaj kryć. Dodało mu to nieco otuchy.
Wytężył wzrok. Ale węch był pierwszym, który podpowiadał mu, że kaczki wyszły na ląd. Tak. Kaczki, nie gęsi. Uśmiechnął się pod nosem, po czym skupił się. Kaczki zawsze podczas deszczu z jakiegoś powodu wolały wyjść na brzeg. Być może nie czuły się bezpiecznie w wodzie? Kto zrozumiałby kaczkę. Mmm. Dostrzegł ślady, które prowadziły przez piasek w trawę, tak jakby uciekały nieco przed ich głosem.
– Kaczki były tutaj niedawno, zanim przyszliśmy i już uciekły – zauważył cicho, podążając w kierunku nęcącego zapachu. Wtem jego wzrok przykuły ślady nieco innego kształtu niż te, które zapamiętał jako kaczkowate. Te dziwne, duże ptaki.
– Były jeszcze te bardzo duże kaczki – dodał, omijając ślady. Pewnie były gdzieś dalej na jeziorze.
Czy powinien wejść do wody? Nie do końca wiedział, jak tam wskazać jakiekolwiek ślady. Podrapał się lekko pazurem po brodzie, po czym ruszył dalej. Na trawę.
Odchody jakichś ptaków. Bażanty mogły gdzieś się tutaj krzątać. Tak jak w sumie wszędzie.
– Jakieś odchody – powiedział cicho, bez emocji. – Ptactwo, ale chyba nie wodne.

[Stłuczona Klepsydra]

Już z daleka wyczula podwyższenie temperatury w tej okolicy podbiegla więc do Gorącej Zatoczki i z ulgą usiadła sobie tuż przy wodzie. Wyciągnęła łeb nad tafle tak że gorące opary ogrzaly jej zziębnięte łuski. Niestety wilgoć sprawiła że sadza która pokrywała jej pysk zaczęła moknąć i spływać jej po polikach. Mruknela niezadowolona. Wstrzymała oddech i z pluskiem wsadzila łeb do wody. Hej może to irytujące oko w końcu się przeplucze? Wyjela gwałtownie głowę rozpryskując kropelki ciepłej wody. Otrzepala łeb i mrugnela kilka razy. Nie pomogło. Prchychnela. A ich uzdrowicielki postanowiła sobie nie być. Nie zostało jej nic innego jak wysłać impuls mentalny do gotowego do leczenia uzdrowicielka. Nie wiedziała kto się zjawi ale miała nadzieję że przybędzie.

[Przedwieczna Siła]

Marę zbudził mentalny impuls wzywający uzdrowiciela. Nie był skierowany bezpośrednio do niej, ale wiedziała, że nie pochodził od nikogo z Wody, ani raczej także Ognia. Przeciągnęła się, ziewnęła cicho i rozejrzała się po grocie, po czym po cichutku opuściła ją i skierowała się na miejsce wezwania. Do Uzdrowiciela jeszcze trochę jej brakowało, ale pierwsze leczenie miała już za sobą, więc nada się, tym bardziej, jeśli w ogóle potrafiła leczyć, a Cienistym brakowało własnego Uzdrowiciela.
Dotarła na miejsce jakiś czas po impulsie, więc Miedziana musiała być cierpliwa. Przeklęta zbliżała się do niej powoli, z daleka będąc na widoku. Patrzyła na smoczycę podejrzliwie i ostrożnie, jednak nie zauważyła nic, co mogłoby zaniepokoić. Chyba faktycznie potrzebowała jedynie leczenia.
– Witaj, jestem Przeklęta Łuska, Kleryczka Wody. – przywitała się chłodnym tonem, zatrzymując kilka kroków od Adeptki. Od razu zauważyła, że samica w jakiś dziwny sposób mruży ślepia, często mruga, ewidentnie jej coś przeszkadzało. Czyżby o to chodziło?
– Widzę, że potrzebujesz pomocy ze ślepiami. Podejdę, postaraj się proszę stać spokojnie, muszę Cię obejrzeć. – powiedziała, odczekała, aż smoczyca kiwnie łbem, odpowie, czy cokolwiek innego wyrażającego akceptację, dopiero wtedy podeszła do niej blisko i przyjrzała się oku. Było nieco podrażnione, nie było w nim widać żadnego ciała obcego, bez wątpienia wszystko wskazywało na zapalenie rogówki.
Kleryczka przywołała do siebie po jednej sztuce ostróżeczki polnej i żywokostu ze składzika ziół Cienia. Najpierw wykorzystała dobrze wysuszony korzeń żywokostu, roztarła go na proszek. Stworzyła kamienną miseczkę z maddary, do której wsypała proszek i zagotowała w niej wodę wraz z ziołem. Długo gotowała wywar, a kiedy był już gotowy, powoli go schłodziła.
– Ten wywar wkropię do Twoich ślepi po kilka kropel. Są chłodne, nie będzie piekło, przyniesie Ci ulgę. Nie ruszaj się przez chwilę, żebym dobrze trafiła. – wzięła miseczkę z wywarem, po czym przechyliła delikatnie ponad łbem Miedzianej. Krople powoli kapały z miseczki wprost do ślepi Cienistej smoczycy. Odłożyła miseczkę, wzięła płatki ostróżeczki polnej i w drugiej kamiennej miseczce polała je gotującą się wodą. Zanim położyła sparzone płatki na ślepiach smoczycy, wkropiła jeszcze kilka kropel poprzedniego wywaru i dodała – Zrobię Ci okład na ślepia, wystarczy poczekać aż wyschnie i sam odpadnie. – mruknęła, po czym przyłożyła płatki ostrożnie na zamknięte powieki. Działanie lecznicze ziół powinno już dać jakieś efekty. Teraz czas na maddarę.
– Dotknę teraz Twojej skroni, ponieważ muszę maddarą pomóc zregenerować się ślepiom. – poinformowała ją, po czym przyłożyła łapę do skroni samicy. Wypuściła impuls z maddary do jej ciała, zlokalizowała ślepia i zapalenie. Na początek pozbyła się wszelkich zanieczyszczeń, bakterii i drobnoustrojów. Zapalenie rogówki w końcu na tym właśnie polegało – bakterie atakowały oko. Przeklęta skupiła się, aby odnaleźć wszystkie zarazki i pozbyć się ich z organizmu smoczycy. Nie spieszyła się, wolała zrobić wszystko wolniej, ale za to porządnie. Kiedy była już pewna, że bakterie zostały wyeliminowane, skupiła się na samej rogówce. Była naruszona i podrażniona, więc Mara zaczęła pobudzać komórki do szybszej regeneracji, odbudowy prawidłowej powłoki, zadbała, by nie powstały żadne blizny czy ubytki. Wzorowała się na pozostałych zdrowych tkankach. Później zadbała także o odpowiednie nawilżenie oka, bo i to tworzyło ochronę dla ślepia, a łzy oczyszczały oczy ze wszystkich zanieczyszczeń. Upewniła się, że ślepia są juz w dobrym stanie, przestała przelewać maddarę w ciało smoczycy i puściła jej skroń. Przyjrzała się ślepiom smoczycy i efektom swojego leczenia. Oby poskutkowało.

/ 1x ostróżeczka polna, 1x żywokost

[Ukryta Intencja]

Stała obserwując samczyka w milczeniu. Obserwowała w jaki sposób szuka śladów, następnie wysłuchała tego co miał do powiedzenia. Skinęła łbem wskazując mu łapą ślady które określił jako duże kaczki.
-Ślady gęsi, faktycznie masz niejako rację nazywając je większymi kaczkami. Dają dużo mięsa ale mniej tłustego niż kaczki.– rzuciła informacyjnie i podeszła potem do odchodów które znalazł młody.
-Zgadza się. Co więcej możesz o nich powiedzieć? Nie bój się nie zjedzą cię, a poprowadzą tam gdzie chcesz jeśli tylko trochę się wysilisz.– dodała wyczekując teraz na jego kolejny ruch.
Hila miał teraz zbadać znalezione odchody. Jeśli im się przyjrzy bądź dotknie zauważy, że są świeże więc i ptaki powinny być niedaleko. Wokół w trawie aż roiło się od śladów musiał je tylko wskazać samicy i podążyć ich śladem.
-Rozejrzyj się dokładnie po tych trawach.– "dokładnie" było powiedziane z naciskiem. Zwierzaki to nie tylko odciski i odchody co dało się właśnie tu zauważyć. Ciekawe tylko czy i Hila to zobaczy i pokaże nauczycielce.

[Ostatnie Ogniwo]

Zima, czas kiedy ciężko jest gdziekolwiek pływać, bo albo coś zamarza albo woda jest zimna. Na terenach wspólnych było kilka miejsc, gdzie woda wciąż była gorąca.
Leciałem właśnie blisko chmur przelatując nad jednym z miejsc, zauważyłem tam dwójkę smoków, więc to odpadało. Nie chciałem przecież nikomu przeszkadzać. Poleciałem dalej do drugiego miejsca i tutaj nikogo nie było. Wylądowałem miękko na ugiętych łapach i rozłożyłem skrzydła, poprawiłem piórka i pomału wszedłem do wody. Faktycznie była ciepła na tyle, że dało się w niej spokojnie pływać. Machałem łapami coraz mocniej, aż znalazłem się na środku zatoczki i zanurkowałem. Woda była cudowna, gorąca i taka czysta, idealna wręcz do odpoczynku.

[Pozłacana Łuska]

Czysty przypadek chciał, aby w okolicach Zimnego Jeziora pojawiła się również Hestia. Nie, nie śledziła Grzmota. Po prostu zobaczyła go z oddali. Tego czerwonego futra nie można było pominąć, zwłaszcza o takiej porze! Wodna uśmiechnęła się wesoło i podreptała do niego, zatrzymując się przy brzegu.
– Grzmot! – Niemal zawołała na całe jezioro, ale ten zanurkował i chyba nie zamierzał się wynurzać. Pozłacana zaczęła się denerwować, że zbyt długo to trwa. Nerwowo przystępowała z łapy na łapę, aż po chwili wyobraziła sobie, jak nad wodą unosi się niewidzialna płyta, uniemożliwiająca zamoczenia jej ciała i doskonale utrzymująca ciężar jej ciała. Szła prosto, razem z chodem zmartwionej wodnej. Nie potrafiła pływać, więc sama myśl, że mogłaby się skąpać w tej lodowatej wodzie sprawiała, że czuła nieprzyjemny chłód. Oczywiście nie wiedziała, że woda była ciepła, nawet o tej porze.
Szła dalej, szukając wzrokiem Samotnika. Przecież musiał gdzieś być! A co jeśli coś mu się stało? Przecież nie miała mu jak pomóc, a wołanie na nic się zda. Wodna więc zaczęła wpatrywać się w taflę wody z niepokojem, czując jak bicie serca przyspiesza.

[Ostatnie Ogniwo]

Siedziałem pod wodą dłuższą chwilę. Płuca były i tak dobrze przygotowane, żeby na dość długo wstrzymać powietrze pod wodą, bo często ziałem lodem podczas walki. Wskakując usłyszałem krzyk, jakby ktoś mnie wołał, a po chwili słońce zostało zakryte przez jakieś kwadratowe coś, a potem zauważyłem sylwetkę znanej mi już smoczycy. Zacząłem płynąć ku górze i już po chwili wynurzyłem się. Uśmiechnąłem się w stronę smoczycy i próbowałem wejść maddarą do jej głowy.
~ Hestia! To ty mnie wołałaś? Myślałem, że mi się przesłyszało. Wyglądasz jakby coś się stało, wszystko dobrze? ~ zapytałem troskliwie, co jeśli coś się stało? Wtedy będzie trzeba pomóc, a ja nie mogę walczyć, miałem odpoczywać. Wyszedłem jak najszybciej z wody i wszedłem na płyty stworzone przez smoczycę. Stanąłem obok niej i spojrzałem na taflę wody.
~ Złotooka uzdrowicielka nie umie pływać?

[Pozłacana Łuska]

Nie była pewna co smok mógł robić na środku jeziora, ale jedno było pewne. Martwiła się, że się nie wynurzy! Oczywiście nie zdawała sobie sprawy, iż samotnik robił to dla czystej przyjemności. Szła po taflach ostrożnie, jakby bojąc się, że zaraz wpadnie przez nie do wody. Na szczęście długo nie musiała czekać, gdyż czerwona, mokra kulka wynurzyła swój łeb.
– Yy.. tak. Myślałam, że to Tobie dzieje się krzywda.. – Sapnęła, przechylając łeb. Cóż, jak widać pływanie było dla niej czymś absurdalnym, a szczególnie o takiej porze.
Nie spodziewała się jednak tego, że Grzmot postanowi wejść na jej płyty, które utrzymywały tylko i wyłącznie jej ciężar. Poskutkowało to odgłosem tłuczonego szkła, a po chwili ona jak i samiec, znaleźli się w wodzie. Była taka przerażona, machając łapami na wszystkie strony, a jeżeli samiec będzie blisko, zamierzała oprzeć łapy na jego grzbiecie, co by się nie utopić. Syknęła pod nosem, starając się opanować. Woda wzbudzała w niej ogromny strach.
– Jest.. za zimno! – Nikły argument, zwłaszcza iż temperatura jeziora była całkiem przyjemna. Hestia pociągnęła nosem. Co teraz?

[Ostatnie Ogniwo]

Częściowo byłem smokiem morskim, błona bardzo mi pomagała w pływaniu, więc nie było szans, abym utonął, ale skąd Hestia mogła o tym wiedzieć.
~ Ja nie tonę, jestem częściowo morskim smokiem, mam taką śmieszną błonę między palcami ~ zapewniłem smoczycę, żeby się już więcej o to nie martwiła.
Kiedy tak szedłem po płytach nie sądziłem, że się załamią i znowu wpadłem do wody, tym razem nie sam. Poczułem jak coś dotyka mojego grzbietu. Odwróciłem łeb i zauważyłem Hestię, która pewnie mocno się mnie trzymała i próbowała jakoś wybrnąć z sytuacji pod wymówką, że jest za zimno. Uśmiechnąłem się jeszcze szerzej, słaba wymówka.
~ Czyli nie umiesz pływać, to jest jedno z tych gorących źródełek, które nawet w zimę są ciepłe. Zimno ci będzie jak wyjdziesz, ale zawsze możesz się ogrzać o moje futro. Jak już tu jesteśmy to mogę ci pokazać jak to się robi, tylko musisz zachować spokój i nie możesz się bać, bo pójdziesz na dno ~ podpłynąłem do brzegu i stanąłem obok niej w wodzie pokazując jak najbardziej wyraźnie co ma robić. Skrzydła przyłożyłem do grzbietu. Ogon lekko uniosłem i machałem łapami prawa przednia, a potem za nią lewa tylna, następnie lewa przednia i szybko po niej prawa tylna. Powtórzyłem to kilka razy, a przy tym ogonem starałem się manewrować, aby się nie przewrócić.
~ To jest bardzo proste. Skrzydła przyłóż do grzbietu, bo inaczej ciężko ci się będzie poruszyć, ogonem musisz utrzymać równowagę, żeby płynąć prosto, a potem tyllo machasz łapami, aby odpychać wodę. Musisz machać najpierw prawą przednią łapą i lewą tylną, a potem lewą przednią i prawą tylną i tak cały czas. Im szybciej tym szybciej popłyniesz i szybciej się zmęczysz. Spróbuj teraz przypłynąć tutaj do mnie ~ co z tego, że byłem prawie na środku zatoczki, da radę wierzę w nią.

[Pozłacana Łuska]

Spojrzała o wspomnianej błonie i przechyliła łeb. Cóż, na rasach to się bardzo słabo znała. I tak każdy smok był inny, jakby pochodził z innej planety. Ale to dobrze, różnorodność pozwalała jej łatwiej zapamiętywać pobratymców. Pokiwała więc jedynie łbem na jego słowa, ale nie odezwała się. Słowa były tutaj zbędne. Smoczycya po prostu nie przygotowała się na to i tak znalazła się razem z nim w wodzie. Uczepiła się samca, który robił jej za tratwę.
Woda pomimo tego, że była ciepła to i tak była zniechęcająca. Hestia nie zamierzała się utopić przez swoją głupotę, więc nawet nie myślała o puszczeniu Grzmota.
– Ale Twoje futro będzie mokre! Chyba, że wtedy też ogrzewa. – Uśmiechnęła się lekko na jego słowa po czym drgnęła. Miała zachować spokój, a jak nie to pójdzie na dno? Też jej pocieszenie! Phi! Z przerażeniem spojrzała na wodę, a następnie na samca. To na pewno nie będzie takie proste jak brzmiało. Na szczęście podpłynął razem z nią nieco bliżej, ale smoczyca wciąż czuła ogromny strach. Nieco drżała, czując jak każdy mięsień zaczyna ją boleć.
Potem miała sama spróbować.. Wodna więc przyłożyła skrzydła do grzbietu, ogon był wyprostowany, a łapy zaczęły energicznie machać. Nie wyglądało to dobrze, ale przynajmniej nie tonęła. Minus był taki, że już po chwili czuła ogromne zmęczenie. To nie było nic łatwego.
– Ale to męczące! – Zawołała do niego, dzielnie nie przestając machać łapami. W pewnym momencie jednak zaczęła rozluźniać skrzydła, co uniemożliwiło jej dalsze poruszanie się. Hestia zaczęła machać łapami na wszystkie strony, mając wrażenie iż tonie. W rzeczywistości jej pysk i część ciała cały czas była na wierzchu. Cóż, panikara z niej.

[Ostatnie Ogniwo]

Gdyby nie to, że każdy smok jest innej rasy to byłoby nudno. Każdy byłby taki sam, a tak to zawsze znalazł się ktoś kto się wyróżniał.
~ O tym nie pomyślałem ~ zaśmiałem się i spoglądałem na smoczycę. Minęła chwila nim ta zdecydowała się pływać. Dobrze, że w końcu jej się udało pokonać strach.
Zaczęła płynąć na początku pomału, lecz z czasem nabierała tempa, z każdym uderzeniem serca znajdowała się coraz bliżej, aż w końcu coś krzyknęła. Fakt było to męczące, szczególnie kiedy tak szybko macha się łapkami. W pewnym momencie coś poszło nie tak, rozluźniła skrzydła i przez to stanęła w miejscu, zaczęła się panika tylko nie wiadomo dlaczego. Podpłynąłem bliżej niej i podtrzymałem ją swoim ciałem, żeby wiedziała, że teraz nie utonie. Kiedy się uspokoiła zacząłem tłumaczyć dalej.
~ To była ta najłatwiejsza część nauki. Teraz pokażę ci jam skręcać. Płyniesz prosto i w pewnym momencie jeśli chcesz skręcić w prawo to przechylasz się lekko na tę stronę. Ogon leci w lewo, żeby się nie utopić. Łapami musisz zgarniać wodę w lewo najlepiej robić to jak najszybciej, a i pamiętaj o skrzydłach, żeby znowu nie powtórzyła się ta sama sytuacja. Jeśli chcesz skręcić w lewo to machasz łapami w prawo, a ogonem i ciałem przechylasz się w lewo. Proste! Teraz spróbuj popłynąć slalomem, zakręt w prawo, a potem od razu w lewo i tak trzy razy, a potem wróć tu do mnie ~ skinąłem łbem na znak, że może zaczynać zobaczymy jak teraz jej pójdzie, mam nadzieję, że nie spanikuje.

[Pozłacana Łuska]

Pływanie z pewnością nie będzie jej ulubioną czynnością, ale jakoś da sobie z tym radę. Gorzej jednak miał samiec, którego pokrywało czerwone futro. Już teraz zmieniło barwę na znacznie ciemniejsze w wyniku działania wody. Zaśmiała się lekko z nim, nie przestając przybierać łapami. Nie poruszała się szybko, więc mogli swobodnie prowadzić rozmowę. Kiwnęła łbem i nieco przyspieszyła, zamierzając skręcić w prawą stronę. Pochyliła się w wybranym kierunku, łapami zaczęła przybierać wodę w lewą stronę jak również i tam skierowała ogon. Skręt w prawo powinien się udać. Potem ponowiła czynność, tyle że tym razem zamierzała skręcić w lewo. Pochyliła się, łapy na prawo wraz z ogonem i gotowe. Pilnowała prędkości i skrzydeł, które potrafiły ją zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie. Potem zaczęła skręcać częściej, gdyż miała do zrobienia slalom. Nieźle się przy tym zmęczyła, ale starała się tego nie okazywać. Po wszystkim podpłynęła do samca i odsapnęła głęboko, mrużąc złociste ślepia. Jak jej poszło?

[Ostatnie Ogniwo]

Kiedy skończyliśmy rozmowę, Pozłacana ruszyła dalej. Tym razem zadanie było bardziej wyczerpujące niż przedtem, ale wykonalne jak na pierwszą lekcję. Przecież wodna nie była już pisklakiem, więc na spokojnie powinna sobie z tym poradzić.
Radziła sobie doskonale, od razu była widać, że słuchała kiedy przystąpiła do pierwszego manewru. Wyglądała na pewną siebie, wiedziała co robi, a może raczej uwierzyła moim naukom i po chwili wykonała pierwszy zakręt. Uśmiechnąłem się widząc jak robi kolejny, a potem kiedy skończyła cały slalom. Pamiętała o ogonie i skrzydłach, jak ułożyć ciało, nie miałem żadnych uwag.
~ Brawo! Zrobiłaś to lepiej niż przypuszczałem, niedługo dojdziemy do końca nauki, ale teraz coś co przyda ci się jeśli będziesz chciała polować pod wodą na ryby. Najpierw musimy przejść do zanurzenia, potem pod wodą pływa się tak samo jak na powierzchni, skręty wyglądają podobnie. Cały etap to jeden szybki ruch, wypływasz na środek jeziora i wtedy musisz szybko przechylić się do przodu, żeby łbem zanurzyć się w wodzie, potem szybkie ale mocne odepchnięcie się skrzydłami i łapami, i jesteś pod wodą. To jest prostsze niż ci się wydaję, a przed tym weź głęboki wdech. Żeby wypłynąć musisz obrócić się w stronę tafli i z całej siły przebierać łapkami ~ po wytłumaczeniu odpłynąłem bardziej na środek zatoczki i jednym szybkim ruchem przechyliłem się do przodu i odepchnąłem łapami. Byłem silniejszy i jeszcze błona między palcami pomogła mi w tym, więc ja nie musiałem używać skrzydeł. Tak zanurzony czekał na Pozłacaną.

[Pozłacana Łuska]

O dziwo nie było tak źle. Smoczyca nie wierzyła w siebie tak jak powinna, ale może też dlatego mobilizacja wzrosła i teraz szło jej tak dobrze? Za każdym razem męczyła się mocniej, ale wierzyła, iż świetnie da sobie ze wszystkim radę. Niestety nie potrafiła długo wytrzymać bez powietrza, wiec za pewne inaczej będzie wyglądało nurkowanie w jej stylu. Uśmiechnęła się na jego słowa, choć nie wiedziała czy będzie kiedykolwiek jeszcze polować na jakieś zwierzę. Mimo to nie zamierzała nic mówić, tylko po prostu wykonać polecenie.
Raptownie przechyliła się do przodu, zanurzając łeb. Oczywiście wcześniej zrobiła głęboki wdech. Machnęła skrzydłami i łapami, aby dzięki temu znaleźć się pod wodą. Musiała jednak działać szybko, więc zaczęła przybierać łapami, mając nadzieję iż nie wynurzy się za szybko. Otworzyła oczy jednak po czasie i może odrobinkę ją szczypały. Mignęła jej sylwetka samca, kiedy była już pod wodą. Zaczęła przechylać się lekko w prawą stronę, a potem wykonała szybki skręt, pomagając sobie łapami i odgarniając wodę. Niestety dłużej nie mogła się bawić, więc zaczęła kierować się ku górze, aby móc się wynurzyć. Wyłoniła się z tafli wody i wzięła głęboki haust powietrza, to nie było takie proste i szło jej nieco ślamazarnie. Poruszyła lekko łbem, przybierając spokojnie łapami i rozglądając się za Grzmotem.