Leszczynowy Zagajnik

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Czarny widząc, no i w sumie słysząc niepewność usiadł tuż obok wodnej. Chwilę popatrzył w jej ślepka potem zaczął tłumaczyć to co za chwilę się stanie, w sumie to chciał by była gotowa, śmiesznie by było gdyby zaczęła uciekać, płakać, albo się chować. "Pamiętaj stoisz ciągle na ziemi, jestem tuż obok i będę aż do końca testu." Wygodnie posadził swoje łuski na trawie patrząc przed siebie. "Zamknij oczy, powiem kiedy otworzyć." Liczył na zaangażowanie i to, że nie zostanie zignorowany. Zaczął tworzyć iluzje dopiero wtedy kiedy powieki siostry nie zamknęły się szczelnie. Głęboko odetchnął tworząc lekki, chłodny wiatr, który i tak po paru uderzeniach serca zrobił się ciepły. Wykorzystał porę dnia i pogodę by dokonać tej początkowej zmiany. Pomogła mu w tym jego szalona wyobraźnia, planował pokazać coś niesamowitego, pytanie czy spodoba się nowej wodnej smoczycy. Minęło trochę czasu, bo dla Nocnego liczył się każdy nawet najmniejszy detal. W końcu jednak uczennica dostała znak, a kiedy już otworzyła ślepia mogła doświadczyć czegoś niesamowitego. Wiatr lekko głaskał jej łuski, podłoże było zasłane dziwną mgłą dającą wrażenie jakby obaj stali na chmurach. A przed nimi świeciło piękne, cieplutkie słońca. Witało ich radośnie swoimi pomarańczowymi promieniami, to miał być efekt wschodu słońca, ale czy się udało? W końcu nie codziennie robi się takie fantastyczne krajobrazy. Teraz tak myśląc, to tylko chmury,wiatr, słońce i czyste niebo, ale wszystko... nawet ciepło promieni było doskonale wykonaną iluzją. Cień smoków padał na mgłę, która była taka puszysta w dotyku, jak futerko zwierzęcia. Shadows bardzo się starał, nawet nie otworzył oczu, może bał się że jego myśli rozproszą się i wszystko zniknie. Tak bardzo chciał wiedzieć czy smoczycy się podoba. To była oczywiście część całej nauki, wpierw trzeba się przyzwyczaić do warunków, a dopiero potem próbować się wznieść. Istniało w takim wypadku mniejsze podobieństwo, że Hestie coś straszliwie zaskoczy, kiedy już poleci.

Przyjrzała mu się z niepewnością, taką sama jak na początku. Ale to nie tak, że miała coś do samca! Po prostu bała się latać i każda taka czynność wywoływała w niej strach. Nie była już pewna czy chce go przełamać.
– Brzmi niepokojąco. – Sapnęła cicho, patrząc mu uważnie w oczy po czym zamknęła je, tak jak nakazał. Serce biło jej jak szalone bo w końcu nie miała pojęcia co takiego Popiół mógł wymyślić. Lekko drgnęła, czując narastające przerażenie. Zamknięte oczy wcale nie pomagały jej się opanować. Poczuła ciepły wiatr. Wbiła pazury w ziemię co by się upewnić, że dalej na niej siedzi.
Gdy otrzymała znak otworzenia oczu, zrobiła to najpierw jednym, a potem drugim. Wiatr smagał jej łuski, a serce zabiło jeszcze szybciej. Odruchowo spojrzała ku dołowi, pod którym nie było już ziemi a.. biały puch? Siedzieli na chmurze? Zbliżyła się do niego mimowolnie, jakby zaraz miała wskoczyć mu na plecy i wykrzyczeć, żeby wracali na ziemię.
Złota twarz oświetlała im pysku, a smczyca zaczęła się panicznie rozglądać. Szybko jednak przypomniała sobie słowa, że cały czas stała na ziemi..
– Och.. robi wrażenie. – Odparła nieco trzęsącym się głosem, patrząc na niego z nikłym uśmiechem. Wciąż się bała! Ale im dłużej tutaj była tym nabierała większej pewności, że nic złego się nie stanie. Oczywiście już nie patrzyła w dół aby nie dostać zawału serca.

Młody piastun pokiwał pyskiem pokazując na ziemie, zagarnął szponami trochę puchu i posłał go w powietrze. Ku ślepiom samicy pokazała się trawa i ziemia, a po chwili lecący puch znowu zakrył podłoże na którym aktualnie siedziały oba smoki. "Ufasz mi?" Zapytał przechodząc się w koło wodnej uzdrowicielki. "Czego się boisz?" Zapytał lekko zdziwiony, przecież ciągle byli na ziemi. "Wyjaśnij mi co tak bardzo cię przeraża..." Musiał znać prawdę, najważniejsze w nauce jest pokazanie smokowi, że jego lęki są bezpodstawne, ale aby do tego dotrzeć trzeba wiedzieć co taki lęk wywołuje. Nocny po chwili usiadł przed smoczycą, a jego ogon ułożył się w koło obu ciał gadów.

Spojrzała na ziemię, która już nie była zdobiona przez puch. Uśmiechnęła się nieco przepraszająco, martwiąc się iż uzna ją za straszną panikarę. Ale w sumie taka była, bała się nowości i niechętnie ufała od razu. Przechyliła lekko głowę, gdy zadał jej pytanie. Ufała mu? Pomimo tej mrocznej sylwetki samiec był dla niej naprawdę dobry.. głupotą byłoby odpowiedzieć nie.
– Tak. – Wyznała, spuszczając na moment oczy kiedy przechodził wokół niej. Serce jednak dalej biło jak oszalałe, bo przecież nie potrafiła się tak od razu uspokoić. Na wszystko potrzebowała czasu.
– Boję się wysokości, przeraża mnie też stanie na przeróżnych krawędziach.. po prostu czuję się niepewnie. – Wyjaśniła, licząc iż teraz Popiół ją zrozumie. Nie wszystkim smokom nauka przychodziła tak łatwo. Spojrzała mu prosto w oczy, kiedy przed nią usiadł. Aż się bała pomyśleć, co zaraz będzie.
Tak bardzo chciałaby mieć to już wszystko za sobą.

Ciemny samiec lekko się uśmiechnął, a twór po jakimś czasie zniknął i znowu sobie siedzieli w miejscu gdzie się spotkali. Czyli wszystko było już jasne, ale i na to znajdzie się na pewno rozwiązanie. Shadows przechylił pysk w prawo mówiąc w pełni przekonany, że mówi dobrze. "Ależ nie musisz przecież latać wysoko." Wstał i leniwym krokiem poszedł na północ. "Chodź za mną" Odparł tajemniczo, ale już cieplej niż na samym początku. Zachował jednak powagę, latanie bywało niebezpieczne i to trzeba było wiedzieć. Po chwili doszli na wolny teren, gdzieś pewnie niedaleko polany, zieleń tu aż uderzała w oczy. Było na prawdę pięknie, w powietrzu rozbrzmiewał śpiew ptaków. W końcu Nocny się zatrzymał i spojrzał na wodną samice. "Spróbuj rozłożyć skrzydła i z nimi pobiec. Co cztery kroki podskocz pamiętając by skrzydła były łagodnie położone na wietrze. Rozluźnij się." Dzisiaj na szczęście mocno nie wiało, a kierunek biegu samicy pokazał Shadows, idealny kierunek z wiatrem by nie było problemów z ewentualnym szybowaniem. Przypomniała mu się nauka córki, posmutniał, a jego myśli zbiegły z toru. Popatrzył w niebo, tak bardzo tęsknił, nadal wyrzucał sobie, że to jego wina. Dlaczego odeszła? Dlaczego teraz?

Kiedy cała ta magiczna otoczka zniknęła, odetchnęła. Mimo iż było to tylko złudzenie to i tak niepokojące, sprawiające że smoczyca nie mogła poczuć się swobodnie. Niby nie musiała latać wysoko, ale nie chciała też przygrzać w jakieś drzewo na swojej drodze. Drgnęła, lecz nic nie odpowiedziała. Po usłyszeniu iż ma za nim iść, podążyła za swoim nauczycielem i rozejrzała się. Ta pora roku naprawdę była sprzyjająca, ptaszki śpiewały, a wokół było zielono. Na pewno jej kompan biegałby tutaj przeszczęśliwy, w końcu wolna przestrzeń robiła swoje.
Niechętnie rozłożyła swoje skrzydła, które nie były przyzwyczajane do tego ruchu. Coś jej strzeliło w kościach, wywołując na jej twarzy skrzywienie. Miała biec tak? Ale nie poleci? Mimo to milczała, nie chcąc się bardziej pogrążać. Przecież nie była pisklęciem!
Rozpoczęła niezbyt szybki bieg z rozłożonymi skrzydłami, podskakując nisko co cztery kroki. Za każdym razem czuła nieprzyjemne unoszenie, spowodowane przez skrzydła, ale nie zatrzymywała się. Z czasem przyspieszyła, a nawet skoki zaczęły się robić coraz wyższe. Nie myślała już o strachu, starając się skupić. Może wyglądało to zabawnie, ale lepiej późno niż wcale. Za którymś razem na pewno wzbije się w powietrze.
Nie wiedziała, że samiec się smucił. Ona w przeciwieństwie do niego nie miała piskląt, ba nawet partnera. Nie znała więc tego uczucia. Nie dałaby rady żyć ze stratą kogoś bliskiego. Była na to zbyt słaba.

Shadows szybko się pozbierał, nie było innego wyboru. Bardzo cierpiał, ale umiał to dobrze zamaskować. Przyjrzał się dokonaniom wodnej smoczycy, było nie najgorzej. Podszedł bliżej i ruszył maddarą by wzmocnić wiatr. Tym razem kiedy Pozłacana skoczyła na prawdę wzbiła się w powietrze. Nie trwało to długo, ale się dokonało. Nie była wysoko, zawsze mogła dotknąć łapami ziemi, schować skrzydła i wylądować. "Super, widzisz nie ma w tym nic strasznego." Dodał trochę spięty, nadal nie mógł wyrzucić z własnego umysłu tego momentu kiedy dowiedział się gdzie pogrzebano córkę. Westchnął nadal próbując się uspokoić, nie było to wcale takie łatwe jakby się zdawało, ale nauka trwała dalej. Nasłuchiwał w oczekiwaniu na odpowiedź, czy to wystarczy by zrobić krok na przód? To się dopiero okaże.

Gdyby zobaczyła jak samiec cierpi, z pewnością zabrałaby się za pocieszanie go. Niestety nie dane było jej widzieć to jak się zamartwia. Czasami na pewne rzeczy nie mamy wpływu, nie powinien siebie obwiniać. Na pewno zrobił wszystko w swojej mocy.
Moment wzbicia się w powietrze nie był taki straszny, to znaczy myślała że będzie to bardziej negatywne uczucie. Co prawda zachwiała się niepewnie, ale nie spanikowała. A to najważniejsze. Szybko jednak znalazła się na ziemi i potruchtała do samca z widocznym, wesołym uśmiechem. Czego ona się tak bała? Jak to się mówi, strach ma wielkie oczy. Na szczęście tylko oczy.
– Dobra, przyznaję Ci rację. – Zaśmiała się lekko, lecz widząc tę jego spiętość i zesztywnienie w głosie, przechyliła łeb na bok. Podeszła bliżej i zmrużyła oczy. Jej nic nie umknie.
– Coś się stało? – Zapytała, chcąc dodać mu jakoś otuchy. Kiedy Popiół był smutny to i ona nieco się zasępiła. O co mogło chodzić?

Samczyk popatrzył jak pierwszy raz uczennica oderwała się od ziemi, wyglądała tak dumnie i pięknie. Na pewno tak samo cieszyłby się gdyby Valeria pierwszy raz wzbiła się w powietrze. Co zabawniejsze, samica podeszła do niego i zadała dosyć specyficzne pytanie, czyżby aż tak po nim było widać jak cierpi? Odparł cicho "Zmarła mi córka, nie mogłem jej pomóc, była w ogniu, miałem do niej dojść, ale już za późno. Była malutkim pisklakiem. Ale nie można patrzeć ciągle w przeszłość." Jakby sam siebie chciał pocieszyć, musiał zapomnieć, jego problemy to nie problemy innych. "Nie wiem czy zdajesz sobie z tego sprawę, ale leciałaś. Na prawdę wzbiłaś się w powietrze. Powiedź, boisz się jeszcze czegoś czy możemy ruszać z nauką dalej?" Spuścił na chwilę pysk, ale jak już go podniósł znowu patrzył tym chłodnym spojrzeniem. Mówił surowo i twardo tak jak stał, nie mógł się załamywać. Miał bardzo ważną role w stadzie, ważną misje i będzie tak jak zapisał na kurhanie. "Kiedyś razem spotkamy się po drugiej stronie." To dało mu siłę, Nocny rozpędził się rozkładając skrzydła. Chciał pokazać jak to mniej więcej powinno wyglądać, potem jakby wodna miała pytania to na wszystkie odpowie. Nie leciał wysoko, szybował tuż nad ziemią, skręcił ciałem w prawo, ogon wędrował za nim, łapy miał przy sobie i patrzył ciągle przed siebie. Potem tak samo zrobił skręcając w drugą stronę. Aby dopełnić pierwszego ćwiczenia pokazał jak się ląduje, skrzydłami mocno zagarnął powietrze przed siebie wyciągając szpony do ziemi. I po chwili było po wszystkim, Shadows westchnął, bo kochał to robić tak samo jak kochał inne smoki, nie tylko z swojego stada. "Wpierw nauczysz się szybować i skręcać, potem popracujemy nad wznoszeniem się i opadaniem. Mam nadzieję, że zaobserwowałaś jak ląduje. Jakieś pytania? Jak nie to spróbuj sama, mogę cię asekurować jak tego potrzebujesz." Piastun wszystkich zawsze traktował równo, tyle samo siły wkładał w naukę pisklaka, adepta i dorosłego smoka. Każdy na to zasługuje, zawsze brał potrzeby innych ponad swoje. Chociaż czasami przydałoby się mu trochę wsparcia.

Cóż, ona tak tego nie widziała. Postrzegała siebie bardziej za niezdarę, stroniącą od zadań fizycznych. Podstawy trzeba jednak umieć, gdyż to wszystko jej się później przyda. I oczywiście, że dostrzegła ten smutek. Dużo rzeczy potafiła zauważyć i nie zamierzała udawać, że tego nie widzi. Poza tym również głos go zdradził.
Współczujące spojrzenie przeszywało ziemnego, kiedy opowiadał o zmarłej, maleńkiej córeczkę. Pokiwała głową lekko, rozumiejąc jego cierpienie. Położyła mu łapę na barku dla otuchy.
– To.. to straszne. Bardzo mi przykro. Nie wyobrażam sobie takiej straty.. – Rzekła i zabrała łapę, gdyż z powrotem wrócili do lekcji. Uśmiechnęła się, ale już mniej szerzej niż wcześniej. Naprawdę leciała? To chyba był znak, że mogła brać się w garść. Teraz już nic nie będzie takie straszne, chyba.
– Ruszajmy, zanim się rozmyślę! – Rzuciła ciepło, choć widząc na powrót jego zimne spojrzenie i surowy głos drgnęła. Z fascynacją obserwowała jak samiec dumnie wznosi się w powietrze, skręca a potem ląduje. To było takie niesamowite! Złote oczy tryskały radością i uznaniem, a gdy samiec z powrotem znalazł się na ziemi, smoczyca przydreptała do niego.
– Ale ładnie Ci to wyszło! – Rzekła, po czym na moment spoważniała. A więc.. teraz ona miała spróbować? Nie wiedziała czy potrzebuje pomocy samca, ale to nie zmieniało faktu, iż musiała się postarać.
– Spróbuję sama. – Powiedziała i skupiła się, oddychając głęboko. Zaczęła biec przed siebie i jednym, pewnym skokiem ku górze wzbiła się w powietrze. Skrzydła mocno uderzały, unosząc ją jeszcze wyżej. Potem je nieco skuliła, zaczynając szybować nisko nad ziemią. Zamierzała jednak skręcić nieco mocniej w prawo tak, aby lecieć w kierunku piastuna. Ciało wraz z ogonem powędrowało w tę stronę, lecz wyszło jej to trochę niezdarnie. Zakołysała się i nieco spanikowała, wystawiając szpony przed siebie by wylądować. Niestety nie zmieniła pozycji skrzydeł, więc równało się z to z ładnym fikołkiem. Wodna zaczęła się głośno śmiać, rozbawiona tym co zrobiła. Przynajmniej jest cała!

Nie wyglądało to dobrze, jak Nocny się zerwał tak był zaraz obok. Jego bieg przypominał spore skoki, odbijał się tylnymi łapami od ziemi, jak taki zajączek. To dawało mu szybkości, a skrzydła przyległe do ciała dały mu sporej dynamiki. Powąchał młodszą od siebie smoczyce, tak jakoś instynktownie. Jeszcze nikomu przy nim nie stała się krzywda, nie chciał aby to był pierwszy raz. Natknął się w końcu na śmiech uczennicy i popatrzył w jej ślepia gdy tylko obejrzał ją dookoła czy wszystko gra. "To był..." Szukając jakiegoś pozytywnego słowa, które opisałoby tą sytuacje, a dokładniej to lądowanie Pozłacanej. W końcu już wiedział, odparł pewnie. "To było bardzo oryginalne lądowanie, nigdy takiego nie widziałem. Praktykuje manewry w powietrzu, ale nie wiedziałem że można to zrobić przy lądowaniu." Zdziwiony podał tylko swoje zdanie, a w jego tonie dało się usłyszeć fascynacje. Uwielbiał latać, to dawało mu siły by dalej posuwać się w życiu do przodu. "Bardzo chętnie cię nauczę popisów, ale puki co dopracujmy szczegóły lotu prosto i skrętów. Wiesz, śmiesznie by wyglądał smok latający jak fale wody, raz w prawo, raz w lewo." Dodał cicho się śmiejąc, pomógł smoczycy wstać mówiąc "Wiesz czemu tak się wszystko skończyło? Panika... nad tym musimy popracować. Musisz się skupić na swoim locie i na tym co chcesz zrobić. Nie potrzebujemy tu na razie ostrych skrętów, więc skieruj ciało w prawo i daj się ponieść wiatru. Poczuj prądy powietrzne, to takie małe tunele, trochę wyżej będą one ciepłe, a już na wysokości chmur poczujesz lekki chłód. Z tego co pamiętam interesujesz się niskim lotem, poszybuj trochę i spróbuj to poczuć, daj się ponieść i zaufaj." Podrapał się po pysku, to chyba z tymi prądami jakoś tak szło. Sam jak leciał nie zwracał na to jakoś specjalnie uwagi. "To co... próbujemy? Pamiętaj tylko o tym co wcześniej mówiłem." Zastrzegł nim jeszcze ruszyli się z miejsca, lekko otarł się o nią pyskiem w sumie chcąc zapamiętać jej zapach i lekko ją łaskocząc.

Rzeczywiście, samiec znalazł się bardzo szybko tuż obok smoczycy. Zaśmiała się lekko, widząc te przejęcie w jego oczach. Jak widać Hestia nie zamierzała płakać z powodu upadku, w końcu nic jej się nie stało. No może znajdzie się kilka otarć, ale to nic poważnego. Musiała być silna!
Potem aż otworzyła pysk, słysząc jego słowa. Nie nakrzyczy na nią? Nie powie złego słowa? Do tego jeszcze rzekł, iż jej lądowanie było oryginalne? Znowu zaczęła się śmiać i machnęła łapą.
– Przestań bo jeszcze uwierzę, że tak było! – Zachichotała, wstając z pomocą ziemnego. Kiwnęła ochoczo łbem. Może była już za stara na te wszystkie nauki? W końcu pisklęta od najmłodszych lat uczą się latać, a ona? Nieco posmutniała, ale tylko na moment.
– Dobrze, wezmę sobie Twoje słowa do serca! Po prostu to moje pierwsze doświadczenie z lotem i za pewne dlatego tak reaguje.. przynajmniej już nie czuję tego panicznego lęku. Z czasem może zacznę szybować między chmurami. – Uśmiechnęła się ciepło, nieco prostując skrzydła. Teraz nie zamierzała go zawieść, nie mogła tego zrobić. Potrząsnęła nieco łbem po czym kiwnęła nim.
– Tak, jestem gotowa. – Zapewniła i gdy już miała zacząć szykować się do lotu, poczuła jak samiec otarł się o nią pyskiem. Co prawda dla niego było to normalne i robił tak z wieloma smokami, jednak dla Pozłacanej było to trochę inne, a przede wszystkim wzdrygnęła się z powodu łaskotki. Trąciła go wesoło łbem w odpowiedzi, wciąż jednak czując się nieco inaczej.
Zaczęła biec, aby co trzy, cztery kroki wzbijać się w powietrze. Pewne ruchy, mocne uderzenia skrzydeł i lada chwila już była w powietrzu. Jej ruchy były jednak pewniejsze, gdyż wiedziała co ma robić. Zgarniała powietrze, czując przyjemne ciepło. Na moment obejrzała się za samcem, aby po chwili skręcić w jego stronę. Łagodniejszy zakręt i przechylenie ciała wraz z ogonem dały pożądany efekt. Czasami uderzyła skrzydłami, chcąc się wznieść wyżej. Chyba szło jej nawet dobrze za drugim razem.

Nauczyciel kiwnął pyskiem w odpowiedzi na słowa samicy, która po chwili znowu zaczęła swój lot. Szedł spokojnie za nią, a kiedy zakręciła pokazał by wylądowała. "Super, teraz spróbuj się wznieść i opaść. Jak lądujesz pamiętaj o wytraceniu prędkości w innym wypadku możesz się trochę poobijać. Skrzydłami zagarniasz powietrze pod siebie by się wznieść, szybujesz z rozłożonymi skrzydłami, a opadasz zwracając się w dół lub lekko przymykając skrzydła. Ogon nadal służy do utrzymania równowagi, jak lecisz nisko łapy skul pod siebie, nie chcemy się potknąć, prawda? Patrz ciągle przed siebie, oglądać się radzę dopiero jak będziesz pewna, że przed tobą jest dużo wolnej przestrzeni. Nie musisz się obawiać będę tuż za tobą zgoda?" Zakończył wszystko szykując się do biegu, to będzie coś na prawdę fajnego. Nigdy się nie ścigał z latającym smokiem, zabawa? Nie skąd, to jak taki rodzinny trening.

Miała wylądować? Oby jej się udało i nie wyszło jej tak jak za pierwszym razem. Ale trochę więcej wiary w siebie, przecież nie była aż taką łamagą. Przechyliła lekko łeb na bok, aby nieco się wznieść ku górze. Mocniej uderzyła skrzydłami, a potem na moment przestała nimi machać, a kiedy zaczęła to jej ruchy były powolne. Dzięki temu wytraciła prędkość. Trochę to trwało, ale za kilka księżyców na pewno wszystko pójdzie jej świetnie. Kiwnęła łbem na jego słowa, kuląc łapy pod siebie. Teraz była już naprawdę nisko, a nie chciała o nic zahaczyć. Powietrze zgarniała pod siebie, czasami obniżała się nieco zginając skrzydła. Bawiła się tym, a kiedy upewniła się, że wokół jest dostatecznie sporo miejsca i niczemu ani nikomu nie przeszkodzi, wylądowała na równe łapy. Wyglądało to znacznie lepiej niż wcześniej. Obróciła się do Piastuna z uśmiechem. Chyba szło jej nawet dobrze, a po strachu nie było śladu.

Shadows wędrował za samicą i kiedy ta wylądowała to on zaraz doszedł. Będąc już blisko zaznaczył "Czyli podstawę mamy już za sobą. Teraz wystartuj i pokaż czego się nauczyłaś." Musiał teraz dokładnie się przyjrzeć co się wydarzy, jeśli coś będzie nie tak to jeszcze poćwiczą, a jeśli nie będzie do czego nawiązać to zakończą naukę, jakimś fajnym wyścigiem, albo spacerem po niebie. Samiec usiadł na wzniesieniu by wszystko dobrze widzieć z góry. Spoważniał, musiał się bardzo skupić, czasami jeden błąd może zaważyć na życiu i śmierci.

Skinęła łbem, patrząc na swojego nauczyciela. W zasadzie nie spodziewała się, że lot będzie taki.. przyjemny? W końcu będzie mogła szybko trafić na jakieś miejsce, a jako że chce być uzdrowicielem, było to bardzo istotne. Smoczyca przygotowała się od nowa, rozpoczęła niezbyt szybki trucht, aby następnie rozłożyć skrzydła. Przyspieszyła, co parę kroków odbijając się od podłoża. Po około pięciu skokach, mocniej uderzyła skrzydłami. Poderwała się ku górze, od razu przechylając lekko sylwetkę i zbierając powietrze pod siebie, aby unieść się jeszcze wyżej ku górze. Silne ruchy, już nie znajdowała się tak nisko ziemi. Zaczęła szybować, poprzez pochylenie się lekko do przodu. Ogon był jej sterem, a łapy odruchowo bardziej złożyła. Zaczęła lecieć i gdy kawałek się oddaliła, pochyliła się lekko w prawą stronę, uginając nieco te skrzydło wraz z ogonem. Mocniej uderzyła lewym i skręciła w wybranym kierunku. Nieco jednak przetrzymała cały proces, aby zrobić pół okręg i znów lecieć w stronę ziemnego. Nieco zniżyła lot, przestając tak gwałtownie machać skrzydłami. Pochyliła się w lewą stronę, nieco zginając po tej samej stronie skrzydło. Ogon również powędrował w tym kierunku. Po wykonaniu skrętu, zaczęła na tyle mocno uderzać skrzydłami, że znalazła się naprawdę wysoko. Czuła pracę swoich mięśni, a lęk przed wysokością kompletnie zniknął. Uśmiechnęła się delikatnie do siebie, po czym rozpoczęła szybowanie, pochylając się w przód. Oddychała spokojnie, nie pozwalając się niczemu rozkojarzyć. Potem zaczęła zwalniać, a skrzydła już nie machały tak często. Mimowolnie zaczęła się obniżać, aż w pewnym momencie zaczęła zbierać powietrze pod siebie, nieco składając skrzydła. Zbliżała się do ziemi. Wyciągnęła tylne łapy, które pierwsze spotkał się z ziemią. Potem dołączyły do nich tylne. Było już po wszystkim, a smoczyca złożyła skrzydła, czując że wieczorem będą ją bolały. W końcu przez tak wiele księżyców ich nie używała. Wykonała krótki ukłon w stronę samca i uśmiechnęła się. Czy właśnie o to mu chodziło?

Popiół podszedł radośnie bliżej, było doskonale. Czyli pozostał im już tylko sprawdzian końcowy "Ścigamy się czy wolisz spokojny lot?" Zapytał zaczynając biec i szybować, rozłożył skrzydła, a tak dla śmiechu nawet jak się wzbił to udawał że biegnie na wietrze. Uśmiechnął się tak szczerze, nigdy w życiu nie był taki szczęśliwy. Poczuł silniejszy wiatr, czyżby Valeria też się cieszyła. Poruszył pyskiem z którego strzepnął płynące łzy. Zawrócił się do samicy krążąc w koło niej, to trzeba uczcić. Wyobraził sobie świetliki, przelał to w maddare. Małe świecące się robaczki miały poprowadzić rodzinę w koło Zagajniku. Widoki były piękne, a pozbycie się strachu to na prawdę wspaniałe uczucie. Tak jak wodna bała się niegdyś wysokości tak ona bał się od maleńkiego wody, teraz już obaj odrzucili strach, ku lepszemu początkowi.

Sapnęła cicho, czując przyjemny dreszcz w skrzydłach. W końcu będzie mogła ich używać! Jak prawidzwy smok! Uśmiechnęła się wesoło, po czym spojrzała na ziemnego. Po niej za pewne mógł się spodziewać, że wybierze coś wolnego, ale jednak tym razem zamierzała go zaskoczyć.
– Ścigamy się! – Odparła wesołym głosem, po czym ruszyła przed siebie, biegnąc tuż obok samca. Nawet nie wiedziała, że wzruszył się przez to wszystko! Machnęła mocniej skrzydłami, odbijając się od podłoża. Z wielkim uśmiechem obserwowała świetliki, którasprawiły iż niebo wyglądało przepięknie.
Celowo podleciała szybciej i pacnęła samca lekko w ogon, a następnie nieco zniżyła tor lotu tak, aby znaleźć się pod nim. Z uśmiechem na pysku zaczęła szybciej machać skrzydłami, przelatując przez złociste punkciki. Przechyliła ciało w prawą stronę, jak i zgięła nieco jedno ze skrzydeł. Skręciła, a potem zaczęła prawie że szarżować na ziemnego. Oczywiście w porę zawyżyła lot, posyłając mu wesołe spojrzenie. Nigdy nie czuła się taka wolna. To było niesamowite.
Tyle lat spędziła wierząc, że nigdy nie nauczy się latać. A tu proszę bardzo. Samiec był wspaniałym nauczycielem i ogólnie smokiem, żałowała aż, że nie znajdowali się w jednym stadzie.

Piastun ciągle obserwował młodą samicę, czuła się w powietrzu tak dobrze jak on. Uśmiechnął się i ryknął wesoło machając skrzydłami i wzbijając się w powietrze. Potem runął w dół prosto na uzdrowicielkę wody, minął ją dosłownie o łapę dalej, leciał szybko i skręcał dosyć mocno. Działał tylko na swoim instynkcie, który nigdy w życiu go jeszcze nie zawiódł. Tak jak skierował ciało w dół przy powietrznym nurkowaniu tak teraz wyprostował lot szybko szybując. Rozłożył skrzydła i po chwili wiatr niósł go kawałek dalej od Pozłacanej. "Idzie ci genialnie, ostateczny test. Unikaj przeszkód." Wleciał w stado ptaków, aby samica je ominęła musiała wpierw skręcić w lewo, potem unieść się w górę o dwa ogony, a potem raptownie runąć w dół i zacząć szybować. Niedaleko był las, więc po chwili utraty prędkości trzeba było dosyć zwinnie wylądować. Czarny w razie czego poleciał wyżej przodem by zwalić drzewo gdyby młoda nie wyhamowała w porę.

Daleko było jej do płynności ruchów takich jak miał samiec, ale mimo to bardzo się starała. Wiedziała też, że im więcej będzie latać tym jej umiejętności się polepszą. Na wszystko potrzeba czasu. Ich wyścig nie potrwał długo i choć myślała, że obędzie się bez przeszkód, nagle przed nią pojawiło się stado ptaków.Aż sapnęła, obserwując jak leci prosto na nie.
Trzeba było więc działać. Nie myślała już gdzie podział się nauczyciel, w końcu z pewnością miał na nią oko. Przechyliła ciało w lewą stronę, uginając wewnętrzne skrzydło. Ogon również powędrował w tę stronę. Nieco przyspieszyła, wykonując szybki skręt. Wyprostowała nieco lot i uderzyła mocniej skrzydłami, aby unieść się ku górze.
Ptaków trochę było, ale jak dobrze zaplanuje uniki to nie powinno być problemu. Kiedy wzleciała ku górze około dwóch ogonów, raptownie przechyliła się do przodu i zanurkowała ku dołowi, skrzydła nieco złożyła i leciała tak przez chwilę, aby ponownie je rozłożyć i rozpocząć szybowanie. Nie mogła jednak dalej lecieć ze względu na las, przed którym wolała wylądować. Ostrożnie zaczęła zwalniać, prostując się i machając skrzydłami tak, aby powietrze kierowane było ku dołowi. Ruszy wolniejsze, ale mocniejsze.
Chwilę to trwało i dosłownie parę ogonów przed, udało jej się dotknąć tylnymi łapami podłoża, a potem dołączyła przednie. Skrzydła wyciągnęła i złożyła, czując że na następny dzień będą ją trochę bolały. Jej ruchy były pewniejsze i widać, że całkowicie zniknął wcześniejszy strach. Obróciła się za swoim nauczycielem, który za pewne był w powietrzu.

Starszy smok wylądował zaraz po tym jak smoczyca dotknęła ziemi. "Bardzo szybko wszystko przyswoiłaś, jestem na prawdę z ciebie dumny." Ostatni raz powiedział to swojej córcę, ale tym razem był taki szczęśliwy. Wtulił się pyskiem w jej ciało, a z ślepi znów poszły łzy. Nauczył kogoś czegoś więcej niż zawsze, udało się. To niesamowite, pomógł wodnej i sam zdobył siostrę. "Tak bardzo mi ją przypominasz." Wyszeptał, ale po chwili otarł skrzydłem pysk.
/// Raport Latanie I

PS: Jakby nie zaakceptowali to jeszcze coś dodamy :mrgreen:

Smoki Wolnych Stad

Leszczynowy Zagajnik

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu