Mała plaża

[Dziadke]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No nie. Teraz to nie dość, że nie wiedział, to wyszedł na głupka! Och, co za kompromitacja!
Zwiesił łebek, znowu przybliżając szpon do dolnej wargi, niczym filozof rozważający problemy natury ważkiej. Woda w jeziorze szumiała, delikatny wiaterek biegł truchtem po jej powierzchni, jakiś ptak właśnie się wysrał nieopodal. Nie ma to jak na łonie natury.
– Na brzeg-piasek mogą być odciski-ślady. Pod wodą rybke zostawia łuski-naskórek. Czasem można złapać rzecznego raka-skorupiaka bo jak rośnie, to pancerz zrzuca-pozbywa. Jeśli ofiara-zwierz ma ogon, to zostawia ślady na piasek. I na ląd i pod woda. Tak, tak! Mnogo razy policzyć jak zwierze żarło glon i zostawiło ogryziony, to też wiadomo, że było-jadło. Albo jak tylko lazło przez trzciny nad jeziorko, to widać, że krzywe-roztrącone i można udeptanym śladem iść-skradać żeby dorwać-zeżreć dużego ptaszka albo inne dobre. Jadł jaja mew? Jaja mew dobre. Można często- dobrze znaleźć po tych białych kretach co wysrywajo na skałach i wysokie miejsca, ale to trzeba wspinać chyżo-chyżo żeby nie zaalarmowały inne ptaszki. Śmierdzi-cuchnie jak szaman poprzednie stado. Tak, tak!
Odpowiedział, sam widocznie zadowolony z własnej odpowiedzi, chociaż nie wiadomo jeszcze co na to Zapomniany Rytm. Specyficzna mowa Głębinowego też robiła swoje i niewątpliwie potrzebował chwilki aby ją rozszyfrować.

[Wirtuoz Szeptów]

Neptun w zasadzie powtórzył to co powiedziałem przekładając tylko ślady z lasu na ślady z jego terenów łowieckich. To nie było zbyt głupie z jego strony, tak łatwiej będzie mu zapamiętać. Chyba...
Wypadałoby jednak uzupełnić jego wiedzę.
~ Podobnie jest na lądzie. Tutaj jednak zwracamy jeszcze uwagę na dwie elementarne rzeczy. Zwierzę na lądzie możemy usłyszeć. Dźwięków jest w lesie pełno, a umiejętnością łowcy jest odróżnienie tych bezwartościowych od tych ważnych dla żołądka. No i są zapachy. Chyba je czujesz prawda? Każde zwierzę ma specyficzny zapach... Ba! Wszystko co jest na tym świecie ma swój własny zapach i na polowaniu umieć wyczuć ten odpowiedni.~
Powiedziałem spokojnie. Niby teraz brzmi to skomplikowane, ale w praktyce nawet nie czuję się gdy to się robi. Hmm... Coś jeszcze z teorii? Może tylko jedno.
~ Musisz też pamiętać, że wiatr mimo, że zdradliwy może być twoim sprzymierzeńcem. Kiedy ustawisz się tak by wiał ci w pysk będzie niósł ze sobą wiele zapachów. Wśród nich może być zapach zwierzęcia. No... Koniec gadania.~
Kończąc swój wywód wstałem z siadu. Czas przybrać pozycję. Łapy były delikatnie zgięte tak by moja postawa była obniżona, ale nie na tyle by motoryka stała się niewygodna. Skrzydła były przyciśniete do boków tak by nie mogły o nic zasadzić, a ogon pozostawał luźno uniesiony w tym samym celu co skrzydła. To tyle... Spojrzałem na ucznia.
~ Warianty tej pozycji jak zapewne wiesz są używane absolutnie do wszystkiego. Jesteś w stanie powiedzieć jakie plusy ma poruszanie się w taki sposób podczas tropienia? I sam też możesz tak się ustawić, zaraz zaczynamy.~

[Dziadke]

– Mmm! Rybke pod woda też mieć zapach. Każde zwierzę inny zapach. Gadzik niebawem pozna także te na ziemia. Tak, tak!
Skomentował bardzo krótko, dalej słuchając swojego nauczyciela. Dosyć szybko przeszli do praktyki, ponieważ zobaczył już jak tamten zaczyna przybierać jakieś dziwne pozycje. Ale co? Ale jak to? Jak to tak?
Na początku obszedł dookoła Zapomnianego, przekrzywiając łeb to z lewa, na prawo i na odwrót. Masakra jakaś. Że on to ma teraz powtórzyć?
NA MORZU WYGLĄDA TO ZUPEŁNIE INACZEJ.
Totalnie skonfundowany, stanął sobie w końcu obok łowcy Ognia, a następnie przybrał podobną postawę. Ugięte łapy, ogon uniesiony nieco ponad ziemię by nie wadził... o skrzydła nie musiał się martwić ponieważ ich nie posiadał. Ale, kurde- to było cholernie niewygodne. Trwał tak, próbując odpowiedzieć tamtemu na pytanie, ale z początku nic mu nie przychodziło do głowy. Pewne funkcje myślowe morskiego dopiero ulegały odblokowaniu.
– Łowca-naziemiec chodzić ciszej. Mniejszy chrzęst piasek. Nie wadzić ogon o kłoda i inne przeszkoda. Naziemiec też lekko mniejszy, bo łapy ugięte, więc ciężej zobaczyć. Lepiej skradać i śledzić jedzonko. Tak, tak.
Wysnuł swoje wnioski, próbując utrzymać równowagę. Meh, to będzie ciężka nauka.
Ale nie marudził. Nie było o co- wiedza jest wiedza.

[Wirtuoz Szeptów]

Uśmiechnąłem się słysząc słowa samca. Przynajmniej ma zapał do nauki i współpracuje, więc z praktyką powinno pójść dość szybko.
Wzrokiem podążałem za samcem gdy ten mnie okrążał. Myślałem, że chociaż ta pozycja nie będzie dla niego czymś zupełnie nowym, a jednak. Ciekawe tylko jak nauczył się innych rzeczy nie znając tej pozycji.
W końcu jednak stanął podobnie i odpowiedział na zadane mu pytanie. Kiwnąłem łbem w geście aprobaty.
~ W rzeczy samej. Lecz dzięki temu, że ciało mamy trochę niżej widzimy więcej podłoża, na którym można znaleźć ślad.~
Hmm... Zastanawiam się czy jest coś jeszcze o czym musimy porozmawiać. Chyba nie...
~ No ruszaj w poszukiwaniu śladów adepcie. Pamiętaj, że możesz zadawać pytania, w końcu tylko się uczymy.~
Powiedziałem samemu stając już normalnie. Zastanawiałem się jak ten morski sobie poradzi.

[Dziadke]

Ano była czymś zupełnie nowym, wszak pod wodą nikt się nie skrada tak jak na lądzie. Zapomniany najpewniej o tym nie wiedział. Bywa. I nikt nie miał o nic żalu, ponieważ morski pochodził z zupełnie innego świata.
Ruszył przed siebie pewnym, chociaż nieco kalekim krokiem, wlokąc łapami po piaszczystym gruncie, oraz starając się nie szorować brzuchem o podłoże, co by nie hałasować. W między czasie, rozglądał się po okolicy, od czasu do czasu pociągając nosem, w nadziei na jakiś trop. O koniku morski, czemuż to było takie nudne?
– Gadzik ma pytanie. Tak, tak. Jak naziemce się chowają przy skradanie kiedy wokół pusto? Pod woda dużo glon i skała. A tutaj plaża. Jak jak podejść do zwierz przy skradaniu?
I nagle chyba coś wyczuł. Chyba, bo powiało mu od lewej kompletnie inną wonią niż ta, która im dotychczas towarzyszyła. Nie zmieniając postawy, wymierzył pysk w tamtą stronę.

[Wirtuoz Szeptów]

Ruszył przed siebie, po swojemu. Z boku wyglądało to dość zabawnie szczerze mówiąc. Trochę jak płaz. Chociaż można było tak Głębinowego nazwać przez jego mylną aparycję.
~ My, naziemcy korzystamy z kamuflażu, choć ja osobiście rzadko z niego korzystam. Zwierzęta zwykle, co może śmieszyć, nie zauważają skradającego się smoka. Kto by pomyślał?~
Powiedziałem idąc za samcem. Woń, którą poczuł samiec była jak najbardziej myląca. Może było to igliwie? Albo czegoś zupełnie innego? Nie wiem bowiem ja tego zapachu nie czułem więc nie powiem czym dokładnie było to co morski wyczuł. Może powinien ruszyć w stronę bardziej zielonych terenów? W końcu mało zwierząt przechadza się po plaży.

[Dziadke]

Kroczył niezdarnie przed siebie, słuchając nauczyciela. Co jak co, ale w kwestii kamuflażu to morski mógłby uczyć naziemców. Zdążył już zauważyć, że wielu z nich zwyczajnie brzydziło się wielu odrażających substancji, a to przecież one zapewniały sukces przy kryciu się!
W każdym razie, jak tak łaził przed siebie, znowu pociągnął nosem. Foka. Chyba foka.
– Foczke niedaleko. Tak, tak.
Zmienił kierunek na północny, wypatrując śladów. Może jakieś ogryzki ryb? Albo ślady płetw? Foka miała bardzo charakterystyczny styl życia- ot nażreć się, wygrzać na słoneczku i wracać do wody.
Skradał się, cały czas trzymając postawę na ugiętych łapach i z podniesionym ogonem, którym próbował nie szorować o gorący, błyszczący w świetle dnia piasek.
Jeden mały chrzęst i...
I wtedy zobaczył nieopodal jakieś cuchnące barachło. Odchody. Może coś jest nieopodal?
Posłał porozumiewawcze spojrzenie Zapomnianemu.

[Wirtuoz Szeptów]

Zapewne i mógłbym się od adepta trochę nauczyć. Ciekawe tylko jak ta nauka by wyglądała, aż trochę ciekawy się zrobiłem.
Wracając do morskiego...
Słysząc jego uwagę sam wyciągnąłem nosem powietrze w poszukiwaniu zapachu, o którym wspomniał Głębinowy.
~ Dla mnie pachnie to jak mokry wilk... Albo lis. Hmm... Zechcesz kiedyś wymienić się zwierzynę. Taki dzik za fokę?~
Zapytałem z wesołym uśmiechem.
Odchody, które zauważył samiec były niestety odchodami zwierzyny leśnej, a dokładniej dzika. Obok było kilka śladów prowadzących w stronę terenów ognia. Zwierzę pewnie zatrzymało się tu by napić się wody. Dziwne było to, że dzik przyszedł nad wodopój napił się, zrobił co musiał i wrócił dokładnie tą samą drogą. Hmm...

[Dziadke]

Zawtórował tamtemu gdy pociągnął nosem. Faktycznie. Jakiś taki nie do końca foczy ten zapach. Ale nie ważne. Gdy usłyszał pytanie Zapomnianego, zadumał się na chwilkę.
– Hm, hm! Gadzik pomyśli, ale jak odda foczke za coś z włos-kolec, to bez futerka. Tak, tak! Szaman kiedyś w stare stado mówił, że futro foczke dobre jak gadzik źle czuje na ląd. Płaszcz z foczke inny zapach, tłumi smród-smród wysokie brązowe z liśćmi. Tak, tak! Płaszcz z foczke symbol szacunek i bogactwo, bo foczke ciężko złapać, trochę jak lewiatan. Dlatego w stado noszony przez szaman. Ale gadzik też będzie nosić jak wyjdzie na ląd-ziemia rozmawiać z naziemiec. Tak, tak.
No ale już. Powrócił do poszukiwań, zauważając, że poszlaka dosyć podobna, była koniec końców odmienna od tego, co zwykle znajdował na plaży. I co gorsza, ślady prowadziły bardziej wgłąb lądu.
Poczynił kilka płazowatych kroczków bezpośrednio nad brzeg, zerwał nieco glonów rosnących w pobliżu sitowia i nawtykał sobie w nos. Trudno, najwyżej będzie wyciągał od czasu do czasu.
Zaraz potem wrócił do nauczyciela, w dalszym ciągu będąc na ugiętych łapach. A potem... potem kontynuował idąc po śladach zwierzyny i polegając póki co na wzroku. Skoro dzik zostawił udeptaną ścieżkę, to on ochoczo nią podąży. Przynajmniej tak długo, jak była widoczna.

[Wirtuoz Szeptów]

Niezbyt rozumiałem słowa samca. Czyżby chodziło mu o to, że jego lud używa futer jako wyznaczników statusu? Ciekawe... Oczywiście nie miałem nic przeciwko, bowiem ja tylko chciałem spróbować foczego mięsa.
~ Nie chcę skóry jeśli ci o to chodzi. Tobie też futra nie dam, chyba że będzie ci potrzebne.~
Powiedziałem spokojnie obserwując czynności wykonywane przez samca. Trochę zdziwiła mnie "wycieczka" morskiego z powrotem nad wodę po glony? I dlaczego on zatyka sobie nos?
~ Nie lubisz zapachu lądu?~
Odruchowe pytanie przemknęło przez mój język szybciej niż myśl o nim przez łeb. Co jak co, lecz ciekawym dla mnie było dlaczego Głębinowy sam sobie utrudnia.
Wracając jednak do "polowania" samiec przeszedł kilka kolejnych metrów wgląd lądu nim ślad niestety się nie urwał. I co teraz?
Gdyby tylko samiec się rozejrzał dostrzegł by wgięty krzew.

[Dziadke]

– Nie, nie. Gadzik niepotrzebne futerko. Gadzik mięsko. Futerko na ląd ostre, kłujące. Niedobre.
Przerwał, ponieważ chciał się skupić stricte na nauce. W końcu po to tutaj przyszedł, tak? Wstał na moment, co by wrócić do swojej naturalnej pozy, a potem znowu spróbował.
Przypomniał sobie prawidłową postawę do skradania- ugiął łapki tak, aby brzuch nie szorował o podłoże, a ogon nie dotykał ziemi. Dodatkowo, musiał pilnować aby kończyna nie wadziła o roślinność. Nie chodziło już nawet o to, żeby nie narobić hałasu, ale nie zarazić się czymś paskudnym przez te okropne, naziemne rośliny. Fe!
Samiec wyprostował szyję, wyciągając łepek daleko przed siebie i wodząc spojrzeniem po okolicy.
Hm, faktycznie, niedaleko był ugięty krzew sugerujący, że coś mogło po nim niedawno przejść. Hm.
Pod wodą wyglądało to inaczej, ale nie było co filozofować, ponieważ wszystko w świecie morskiego figurowało na innych zasadach. Ruszył w stronę krzaczka, dokładnie badając jego okolicę. W każdym razie, sam ten trop sugerował już kierunek w jakim poszedł dzik. Skręcił w prawo.
I dopiero wtedy dotarło do niego, że Zapomniany o coś pyta.
– Duże wysokie z liście albo igły niedobre. Śmierdzieć. Głębinowy rzygać dużo-mocno i zawrot głowa. Choroba lądowa. Tak, tak. Nie chodzi na ląd daleko, chyba, że prąd rzeka słabszy, to podpłynie i chyc-chyc migusiem do jeziorka albo inne dobre miejsce niedaleko. Jeziorko dobre. Mętne i woda inna niż morska ale dobre. Dużo rybke jakich gadzik nie widział. Nie, nie.

[Wirtuoz Szeptów]

~ W takim razie mamy umowę.~
Powiedziałem wesoło. Pomyśleć, że dopiero teraz będę miał okazję zasmakować mięsa wodnego stworzenia.
Wracając do "polowania". Samiec dobrze zmienił kierunek po minięciu krzewu. Zdawałoby się, że dzik jest już bardzo blisko.
Głębinowy mógł wyczuć zapach zwierzęcia, widział coraz więcej odcisków łap. Klika kroków... I samiec mógł dostrzec kilka jeszcze lekko okrwawionych kości, kilka strzępków futra. Cóż... To chyba tyle z polowania. Przynajmniej znalazł coś.
~ Takie fobie trzeba burzyć stawiając im czoła. Pewnie kiedyś coś zmusi cię do wyjścia na ląd. Woda może zamarznąć. Co wtedy?~
Powiedziałem siadając. Co teraz?

// Złóż raport, ale nie odpisuj. Najwyżej ja zedytuje posta :3

[Dziadke]

Meh.

Żadna to była satysfakcja, ale przynajmniej ukończył naukę. Z lekkim niedowierzaniem obszedł okolicę, ale poza resztkami zwłok nie doszukał się niczego przydatnego. Co za smuteczek!
Posadził jednak zad i rozejrzał. Będąc pewnym, iż nie ma w pobliżu jakichś większych drzew mogących wzbudzić u niego chorobę lądową, wysmarkał glony, wydając z siebie przy tym odgłos startującej, miniaturowej rakiety. Oczywiście, w Wolnych Stadach nie znano rakiet, więc żaden ze smoków najpewniej nie załapałby aluzji.

Szkoda.
Rakiety są zaje*iste.

Słysząc, że będzie musiał przywyknąć do lądu, zmarszczył brwi i spojrzał na Zapomnianego wzrokiem obrażonego jaskiniowca.
– Gadzik lądowy mało wie o morze. Zima nie może mróz- skamienieć cała woda w ocean. Głębinowy chyżo-chyżo umie rąbać lód-lód. A jak za twarde, to gadzik może popłynąć pod woda do swoja jaskinia, która wyjście do woda i naziemiec. Tak, tak. Gadzik sprytny, nie tylko głupio pod powierzchnią dychać. A poza tym jak śnieg-puch padać i zimno, więcej foczke na brzeg-brzeg bo one nie lubić jak dużo ciepło-słońce. Tak, tak!
Przypomniał sobie o czymś bardzo istotnym. Wiedza nigdy nie jest za darmo. W każdym razie, nie powinna.
– Gadzik chodzi dużo na brzeg-piasek szukać świecuszka co duża-słona woda wyrzucać. Tak, tak! Weźmie naziemiec jeden w podzience. Tak, tak! Bursztyn, morskie świecuszko . Tak, tak!
I z takimi słowami, przekazał Zapomnianemu kamień szlachetny.

[Wirtuoz Szeptów]

Szczerze to cieszyłem się z czasu, który spędziłem z Neptunem. Dzięki temu poznałem kolejną kultury, kolejną cząstkę tego wielkiego świata. Uśmiechnąłem się widząc jak glony opuszczają nos samca. Doprawdy specyficzny osobnik. Słysząc jego słowa skinąłem tylko głową w geście zrozumienia. Widocznie nie zawsze starszy oznacza mądrzejszy i dzięki adeptowi dowiedziałem się czegoś nowego.
Widząc błysk kamienia szlachetnego spojrzałem na Głębinowego że zdziwieniem. Po co mi on? Jestem za stary na nauki u nauczyciela. Może dam go do skarbca?
~ Jestem ci wdzięczny za ten dar i mam nadzieję, że przyda ci się ta wiedza. Tymczasem bywaj Neptunie.~
Powiedziałem delikatnie zabierając kamień i po krótkim rozbiegu wzbijając się w powietrze.

//z/t

[Dorian]

Dorian wraz z Bykiem pojawili się na plaży nad Zimnym Jeziorem, zwiedzając nowy teren. Pogoda popsuła się gwałtownie, a powietrze ochłodziło, co bardzo nie podobało się mniejszemu z samców.
– Nie rozumiem, jakim cudem to ja się trzęsę, mimo iż to ja mam futro – stwierdził Dorian, zatrzymując się na piasku, nim jego łapy zetknęły się z chłodną taflą niespokojnego przez wiatr jeziora. Rozejrzał się uważnie, ale naokoło było pusto i cicho jak makiem zasiał. Nie licząc oczywiście szumu wiatru.
Dorian mrużył ślepia i przyciskał uszy do ciała, a jego czarna grzywa falowała przez uderzenia chłodnego powietrza.
– Nikogo tu nie ma. Jesteś pewien, że widziałeś jakieś smoki, Amatus? – spytał. Kichnął w pewnym momencie, marszcząc pysk i zaklął.

[Byk]

Byk był całkiem podekscytowany, zaciągnąwszy tu kochanka mimo jego marudzenia – z pełnym entuzjazmu, wielkim smokiem nie dało się dyskutować, kiedy bardzo się na coś uparł. Szedł raźno, z podniesionym łbem i rozglądając się ciekawsko, zupełnie niezrażony niepogodą.
– Oczywiście! Nie widzisz, bo jesteś za malutki. I za bardzo skupiasz się na swoim rozwianym nieszczęściu – stwierdził Byk, zerkając na rozczochrane przez wiatr włosy partnera z góry, wykrzywiając pysk w uśmiechu. Przekrzywił lekko łeb i poruszył nozdrzami. – Hrrh... na pewno ktoś tu jest. Ale nie widzę.
Zatrzymał się i położył płasko przed Dorianem. Wiedział, że temu bardzo niekomfortowo chodzi się po wilgotnym piasku, więc z pewnością zaaprobuje ten pomysł.
– Wejdź mi na grzbiet – zachęcił. – Rozejrzysz się.