Błękitna Skała

[Alia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Na pewno nie będzie miał nic przeciwko. Mama zapewne też nie, ma sporo na głowie więc nie powinno być problemu. Prawda tato?

Spojrzała, na ojca z prośbą w oczach. Dlaczego miałby nam zabronić się spotykać skoro tak dobrze się dogadujemy. No i miałby pewność że będę bezpieczna.

[Popiół Przeszłości]

Adept rzeczywiście nie miał nic przeciwko, nie lubił za wiele mówić. Więc podszedł do nich, okrywając te młode ciałka wspierającymi skrzydłami. Kiwnął pyskiem, zgadzając się potem pokierował kilka krótkich zdań, z wiarą, z nadzieją może żegnając się... A może to tylko pozory. Na prawdę ostatnio nie najlepiej się czuł, musiał odpocząć. Było tyle do zrobienia, a czasu tak mało... "Zgadzam się, Prędki liczę że się nią zaopiekujesz, a ty Valeria... proszę uważaj na siebie. Oboje kocham was jak własne nigdy nie zabraknie wam przy mnie miejsca. Odwiedzajcie mnie..."

[Blizny Wiatru]

Prędki Otworzył szeroko oczy. Dlaczego on mówił takim tonem? Do jego radosnych oczu wkradł się błysk obawy. przybrał zdeterminowaną minę, poczuł się jak by Przyjaciel powierzył mu największy skarb jaki posiada, nie może go zawieść nie może zawieść kogoś kto jest dla niego jak brat!
Kiwnął poważnie głową i przycisnął pysk do boku Przyjaciela na znak że zawsze będzie z nim. – Będziemy cię odwiedzać częściej niż myślisz! Aż sam będziesz miał nas dość.– powiedział, jednak po chwili jego obawa się wzmogła... przecież Shadows nie był taki... dlaczego wypowiedział te słowa tak jak by się z nimi żegnał.. cóż nie będzie go wypytywać przy córce, pewnie nadarzy się jeszcze nie jedna okazja by go dobrze prześwietlić... tak czy siak, zapyta jeszcze krwawą Żądze może ona będzie wiedziała co dolega jej Partnerowi.
Spuścił wzrok na Lere i uśmiechnął się szeroko nie dając nic po sobie poznać, Nawet jesli kolcowi się coś dzieje i coś się złego wydarzy, nigdy tej małej nie opuści.

[Alia]

I ja wyczułam nie codzienny ton ojca, zmartwiłam się jednak nie dając nic po sobie poznać.

– Będę uważać, nie martw się. Jestem w dobrych łapach.

Uśmiechnęłam się do Nazuriego. Jednak nie dało się ukryć strachu w moich oczach więc wtuliłam łebek w białego smoka niby się ocierając o jego bok, tak na prawdę to próbowałam sobie wmówić że będzie wszystko dobrze.

[Popiół Przeszłości]

Chyba przed Nocnym nie dało się niczego ukryć, czemu chcieli go okłamać. A może to próba? Surowym głosem i wzrokiem obdarował młodzików, radząc im nigdy już nie kryć niczego przed jego łuskami. "Jestem zmęczony, wiele ćwiczę, niedługo zostanę piastunem. Zależy mi by Płomień zgodził się wreszcie abym was odwiedzał. Moglibyście czasami z nim pogadać..." Zaśmiał się cicho w duszy. "Nie ukrywajcie niczego przed swoim starszym przyjacielem zgoda? Może nie mam dziesięciu księżyców, ale ślepy ani głuchy jeszcze nie jestem." Westchnął, nie miało to tak zabrzmieć, ale czasami tak bywa. Potrzebował na prawdę dużo wsparcia, to będą ciężkie księżyce, jeśli się nie podda na pewno dożyje czegoś wielkiego, ale co jeśli nie da rady?

[Blizny Wiatru]

Nezurii zawstydzony spuścił głowę. jak mógł pomyśleć że jego przyjaciel coś przed nim ukrywa? – Porozmawiam z płomieniem na ten temat, nie martw się gdy już zostaniesz piastunem myślę że będziesz miał większe szanse na pozwolenie odwiedzania nas, a jak na razie będę przyprowadzał Lere na granicę lub na tereny wspólne– Obiecał uroczyście unosząc głowę i prostując się. Poczuł jak mała się w niego wtula.
przeszedł go miły dreszcz, jeszcze nigdy żaden smok się do niego tak nie zbliżył nawet siostra którą ogrzewał własnym ciałem o którą tak bardzo się troszczył nigdy go nie przytuliła. schylił głowę i polizał samiczkę w ucho i potarł jej grzbiet pyskiem. – I pamiętaj ze jeśli będzie się coś działo informuj nas od razu!– Uśmiechnął się do samca tak jak uśmichał się do niego podczas ich pierwszego spotkania, Ufnie i z przebłyskiem dziecinnej radości.

[Alia]

Kiedy Nezurii polizał mnie w ucho i otarł grzbiet poczułam dziwny spokój, bezwiednie cicho mruknęłam. Od razu przywołałam się do porządku, spojrzałam na ojca.

– Martwimy się o ciebie. Co ja ci na to poradze. Mów nam wszystko. Niezależnie od tego czy to ważne czy nie. Jesteśmy z tobą tato. Zawsze.

[Popiół Przeszłości]

"To wszystko przez to że jestem siłą od was odzielony. Nie mogę się z tym nadal pogodzić. Że tak mało masz ojca w swoim życiu. I chociażbym nie wiem jak bardzo chciał, nie mogę tego zmienić. Tęsknie z każdym dniem coraz bardziej, kocham cię córeczko" Kończąc przytulił młodą do siebie, tak bardzo cierpiał, tak wiele łez ukrywał. Chciał być z nią zawsze i wszędzie, rano i wieczorem. Witać ją wraz ze słońcem i nigdy się juź nie żegnać, niestety to było naiwne marzenie. Świat był na prawdę surowy i ostry. Serce samczyca zabiło mocniej kiedy się wtulił tak jak oddech. Czy grzechem było kochać najmocniej na świecie?

[Blizny Wiatru]

Nezurii przyglądał się jak jego przyjaciel przytula Swoją córkę, Było mu go żal, chciał za wszelką cenę pomóc. Lecz jak? nie mógł nic zrobić jedynie zaopiekować się białą samicą, prowadzić na spotkania z ojcem i otaczać opieką.
Uśmiechnął się pocieszająco ocierając skrzydłem o bok Nocnego Kolca –Nie martw się przyjacielu! Zrobimy co w naszej mocy by Płomie pozwolił ci do nas przychodzić! chociaż na tereny ognia ...
Spojrzał jeszcze raz na czarnego tulącego białą i przypomniał sobie jak był mały... przejechał językiem po bliźnie na pysku i przywołał wspomnienia związanie z jego rodziną. Fakt ojciec starał się by Dzieciom nic nie brakowało ale było go mało w grocie jako jedyny łowca ma dużo roboty i dlaego nezurii nie ma wspomnień gdy Rytm go przytula lub sie z nim bawi.

[Alia]

Spojrzałam na Nezuriego, przyciągnęłam go ogonem i objęłam skrzydłem. Polizałam go po bliźnie i Wtuliłam się w oba drogie mi smoki. Nie chciałam się rozstawac, ale na szczęście nie byłam sama. Juz nie. Oparłm łebek o białego samca i przysnęłam na chwilke wsluchujac się w jego serce. Łapkami objęłam Ojca a ogonem obejmowałam Nezuriego. Szybko jednak się ocknelam zawstydzona. Co Spuściłam wzrok, co ja u licha wyprawiam?

[Popiół Przeszłości]

Młody ojciec widząc co tu się wyprawia objął wszystkich jeszcze raz swoimi dużymi, ciemnymi skrzydłami i przytulił do siebie. Było im wszystkim lepiej, w końcu czuli się jak rodzina. Powinni się wspierać tak każdego dnia, przecież słowa to tylko zbiór sylab, a czyny to już na prawdę coś. Potrzeba do tego odwagi i innych bardzo waźnych cech. Charakter przecieź kształtowało się od samego początku, a czarny poczuł się tak dobrze że ziewnął. Nawet z jego wyglądem było to takie słodkie. Jak taki mały pisklaczek które ktoś w końcu pokochał. Nocny nie liczył na wiele, cieszył się z każdej chwili w swoim życiu. Chciał je w pełni wykorzystać tak by niczego potem nie żałować.

[Blizny Wiatru]

Liźnięcie małej dodało mu otuchy, był jej wdzięczny za każdy gest. przytulił się i do niej jak i do nocnego skrzydłem nakrywając ich boki tak jak by bał się że to wszystko za raz zniknie że za raz się obudzi a przyjaciel jak i mała biała samiczka znikną rozwiani marą snu... Westchnął gdy przyjaciel oplutł ich swoimi potężnymi skrzydłami i przycisnął do siebie, mimo chłodnych łusek Nezurii słyszał bicie serca Samca, mała wtuliła się w niego i zasnęła. Todobry znak, znaczy że czuje się przy nim bezpiecznie. Policał ją w głowę tak by nie sięgnąć małego grzebienia, sam nie raz swój wygiął pod niewłaściwym kontem i przypłacił to parodniowym bólem głowy lub pleców.
wbrew pozorom Ta część jego ciała nie jest najtwardsza. Fakt faktem posiadał zdolność złożenia grzebienia tak by nie narażać go na urazy.

[Alia]

Wtuliłam się w futro białego samca, sama nie wiedząc czemu. Chciałam mu pokazać że nie zniknę... Na pewno nie. I że będę przy nim, często jeśli nie cały czas. W końcu jesteśmy z tego samego stada więc możemy się spotykać dowoli między naukami. No... Jeśli będzie zgoda matki... Ale raczej pozwoli, będzie miała o jedno pisklę mniej a ja spędze trochę czasu z nowym kolegą.

[Popiół Przeszłości]

Adept trzymał młodych w ryzach, to w końcu było jego zadaniem. Pomógł ustawić grzebień Prędkiego by było mu wygodnie, a młodą jeszcze ugłaskał. Była taka słodka kiedy spała. Nie mówił już nic więcej, nie było przecież takiej potrzeby co jakiś czas zerkał to na jedną to na drugiego. Możliwe że przed nim rodzi się coś wielkiego, Valeria była mała, ale dzieci szybko rosnął. Ani się obejrzy, a młoda odleci z pod jego skrzydeł. To smutne, ale taka jest kolej życia, Nocny bardzo chciał, aby córka znalazła swoją drogę i rolę w życiu. Nawet jeśli oznaczołoby to rozstanie na zawsze. Sam wiedział jak bardzo jest zalatany, oni też kiedyś racy będą. Każdy musi wiedzieć kiedy odejść na bok, usunąć się w cień. Wtedy dobre serce najbardziej cierpiało. Ojcowie rzadko kiedy interesowali się swoimi pisklakami aż tak jak czarny. Jego dzieci już od pierwszego spotkania dostały od niego tyle różnych doznań, ale... Wszystko przemija. W tych ślepiach był strach, na pysku dziwna powaga jakby zgaszona czymś z czym nie da się walczyć, a tym bardziej wygrać. Nie szykował się na śmierć, ale za to ciągle miał koszmary. Że coś złego się wydarzy, że coś ich podzieli. I wszyscy o nim zapomną, co najgorsze mogło być przy końcu? Wieczna pustka i nieskończona ciemność. Nocnemu nigdy nie przeszkadzał chłód, ale... Kochał swoje dzieci tak bardzo, każdego tak samo. Wszystkie były w jego sercu bardzo ważne. Dzieci z ziemi, z innych stad i te też z poza bariery. Popatrzył ostatni raz na białą samiczke. Jeszcze raz wyszeptał ile dla niego znaczy, nie oczekiwał odpowiedzi. Chciał znowu uwierzyć, że wszystko się ułoży. Wszystko było ostatnio tak niepewne...

[Blizny Wiatru]

Trwał przytulony do smoków cieszył się bliskością i tym że w końcu jest kochany. Miłość to dla niego coś co jest niezbędne... to uczucie ciepła i akceptacji uczucie bezpieczeństwa i odpowiedzialności. to uczucie napędza go od dzieciństwa...

[Alia]

Wprew przekonaniu ojca nie spałam, wyciągnęłam się i spojrzałam na obojga. Na ziemi obeszłam ich w kółko potem juz tylko Nezuriego by rozprostować łapy. Kto by tak teraz spał. Nie, byłabym za spokojna śpiąc ale nie zamierzałam też szaleć. Spokojnie chodziłam albo siedziałam. No cóż. Czekałam na nich co zrobią czy powiedzą.

[Popiół Przeszłości]

Adept wstał, otrzepał się i kiwnął Prędkiemu pyskiem na znak, że już wystarczy tego leniuchowania. Czarne ciało wprawione w ruch wystrzelili szybko w stronę pisklaka. Ugiął łapy i ją przeskoczył, wszystko było zrobione z taką gracją i precyzją. Zrobił parę kółek w okół niej by w końcu wzbić się z hukiem w powietrze. Wpierw zgarnął młodą na pysk, a kiedy była już stabilnie osadzona zanurkował w dół po ognistego. Nie było to łatwe, ale też i nie możliwe. Złapał jeszcze raz młodzika tym razem już delikatnie i znowu wzbili się już wysoko ponad wszelkie poziomy koron drzew. Kiedy byli bezpieczni w powietrzu zaczął szybować. Duże ciemne skrzydła rozprostowały się na wietrze, a Nocny tylko czekał póki młodzienie sam wykaże chęć do samodzielnego lotu wtedy go póści. Córka siedziała grzecznie na pysku więc po kryjomu ją lizał. Bardzo ją kochał i zawsze chciał być blisko, nie musiał znowu tego mówić. Razem wyglądali na takich szczęśliwych...

[Blizny Wiatru]

Nezurii chciał protestowac ale uznał że nie ma sensu, wisial więc niczym bezbronny pisklak i mamrotał pod nosem w końcu jednak uznał że ma dość dyndania na łapach Nocnego
– Sam potrafię latać! Uczyłeś mnie tego przecież– Fuknął wyraźnie poirytowany ale za raz usmiechnał sie pod nosem. Rozłożył skrzydła i wyrwał się z łap Nocnego. uniósł się wyżej by leciez równo ze smokiem
– Hej Valeria! Co powiesz na przejażdżkę na moim grzbiecie? Pokażę ci jak Latam Dzięki twojemu tatusiowi! – Uśmiechnał się chytrze. Nocny pewnie nie pokazał jej co to znaczy siedzieć na grzbiecie pikującego smoka robiącego beczkę. Ale to nie znaczy że on jej nie może dostarczyć trochę rozrywki

[Melodia Ciał]

Perłowy najwyraźniej przywykł do długich podróży i nie potrafił się bez nich obyć, ponieważ ledwo wrócił do swojej jaskini, znowu gdzieś wybył. Leciał spokojnie nad terenami wspólnymi, nie pamiętał kiedy był tutaj ostatni raz, na pewno było to wiele, wiele księżyców temu. Postanowił zatem odwiedzić Błękitną Skałę, wylądował na jej szczycie i zaczął oglądać całą okolicę z jej szczytu. Widział wszystko, nawet brzeg morza, pustynne tereny ognia...ach jak on by pospacerował po takiej pustyni, no ale nie mógł, w ich stadzie pustyni nie było, a szkoda. Siedział więc tak, samotnie podziwiając rozciągający się wokół widok, a lekka bryza (no tu już bardziej wiatr) owiewała jego śnieżnobiałe łuski. Przymknął na moment ślepia jakby spał ale tak na prawdę napawał się szumem wiatru i śpiewem ptaków

[Byk]

Nagle na białego smoka padł cień. Wyjątkowo wielki cień.
Tak duży smok jak Byk zawsze musiał wysilić się, by wytracić prędkość i dobrze wylądować, a na jego grzbiecie trzęsło nieco. Był rozbawiony, czasem wręcz celowo machnął ogonem, by niby to przypadkiem wywołać silniejsze turbulencje. Bawiło go, jak jego kochanek zawsze mocno się w niego wczepiał, przerażony wysokością. Rogacz machnął skrzydłami, kołując przez moment, by stopniowo zwolnić i obniżyć lot do lądowania. Widział wyjątkowo ciekawie wyglądającą skałę, na której majaczył mu jeszcze niewyraźny, biały punkt. Błysnął kłami z rozbawieniem.
– Smok z lękiem wysokości. To prawie oksymoron, nie sądzisz, Kadan? – parsknął złośliwie, zerkając kątem ślepia na uczepionego wokół swej szyi, wężowatego gada. Zmarszczył nagle nos, kiedy dotarła do niego woń obcego. Nie widział go jeszcze, ale zbystrzał. Miał o wiele słabszy wzrok od węchu. – Hej. Zerknij w dół. Widzisz tam coś? – spytał. Brzmiało to jak początek jakiegoś z jego żartów mających skłonić Doriana do przekonania się, jak straszliwie wysoko są.

[Wędrówka Słońca]

Śnieg mógł sobie sypać ile tylko chciał. Dopóki mróz nie wziął w swoje posiadanie całej krainy, Wędrówka zamierzał nadal odwiedzać lubiane przez siebie miejsca. Nie mógł już tego przekładać na później, nie? Valisska mogła sobie marudzić i prychać, ale i ona musiała przyznać że widok z Błękitnej Skały był nie do pogardzenia.
Złotołuski ziewnął, rozwierając szeroko pysk i wzmacniając ogrzewający go czar. Na szczycie było trochę wietrznie. Za to jak ładnie – wszystko pokryta białym puchem, jeszcze nieskalanym smoczymi łapami. No, pomijając to jedno miejsce w którym wylądował i przeszedł parę kroków. I ślady zostawione przez mantykorę.
Czekanie na Szablę, której wysłał mentalną prośbę, umilał sobie nuceniem na wpół zapomnianej melodii.