Młode Spotkanie XIII

[Nakrapiana Gwiazdami]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Niebieskołuska wreszcie doleciała na miejsce, jednak nie wylądowała od razu. Zawisła cicho w powietrzu, słuchając i obserwując. Zdążyła usłyszeć przemowę córki Kaskady, więc postanowiła przyłączyć się do podjęcia decyzji. Zanim jednak otworzyła pysk, aby coś powiedzieć, rozejrzała się po obecnych, z trwogą zauważając, że nigdzie nie ma Hexaris. Przynajmniej Menti był cały i zdrowy, siostry mogła poszukać później. Szlachetna wylądowała miękko, złożyła skrzydła i podeszła do kuzyna.
– Remedium? Myślę, że powinniśmy cię uzdrowić. Nauczyciel faktycznie nie wydaje mi się zbytnio godny zaufania, chociaż nie znam go zbyt dobrze, a od obrony jesteśmy my, Wojownicy i Czarodzieje. Poradzimy sobie bez bariery. O wiele ważniejsze jest twoje zdrowie. – Toffinka otarła się głową o szyję granatowołuskiego w geście czułości, a następnie zwróciła się do zebranych. – Zgadzam się z Inurtą. Uważam, że najlepszym wyjściem będzie uleczenie chorych, jednak oni też powinni wyrazić swoje zdanie.

[Pacyfikacja Pamięci]

Hm, które opuściło pysk kleryczki zostało zbite z drogi do uszu Wronki słowami innych smoków. Ognista nie drgnęła głową, wciąż mając ją lekko skierowaną w stronę ziemi, a tylko wzrokiem podążała za co to poszczególnym mówiącym, starając się wyłapać jak najwięcej szczegółów rozmowy. Byli tacy... śmieszni w swoich "prawych" przekonaniach.
– Bajki o barierze... – Wronka powstrzymała szyderczy śmiech i szepnęła zaledwie do siebie. Wybór był przecież tak oczywisty!
– Mamy przed sobą prawdziwego boga i okazję by uczynić go jeszcze silniejszym, a całe to przedstawienie planujecie odbyć wokół jakiś żałosnych, starych smoków? Niesamowite priorytety. – zabrała głos, ale nie był on głosem, który miał porwać tłumy – a tak oczywiście zebrane smoki wyśmiać. Widać było po Wronce, że bardziej niż jakkolwiek zbulwersowana jest po prostu rozbawiona sytuacją – szczerzyła złośliwie kły i delikatnie, acz rytmicznie przesuwała sobie ogonem po ziemi.

[Sztorm]

Słysząc tyle głosów za uratowaniem smoków mała Inka stanęła na tylnych łapkach i zaćwierkała radośnie, machając skrzydełkami dla utrzymania równowagi. Tak! Ratujmy naszych, dajmy im kule i niech odzyskają zmysły. Kiedy ta Ognista nazywana Wronką wtrąciła swój komentarz małe smoczątko obrzuciło ją nieprzyjemnym spojrzeniem.
– Tarram to też bóg. – rzuciła lakonicznie, pozostawiając interpretację otwartą.
Obróciła łeb do Mentiego i szturchnęła go, popychając kolegę w kierunku Remedium. Sama zadarła łeb w górę, patrząc z pomiędzy przednich łap Rudzika na twarz starego Czarodzieja i wyciągnęła w górę ramię z bezcenną kulką delikatnie trzymaną w szponach. Po chwili zreflektowała się, że przecież smok był wciąż ślepy. Przekręciła więc łapę i dotknęła kulką delikatnie łokcia Płowego, mrucząc jednocześnie ponaglająco. Niech starzec bierze kulkę i odzyskuje wzrok!
Może i była młoda, może i nie rozumiała życia. Jednak wiele księżyców później, gdy ktoś by ją zapytał dlaczego tak postanowiła, odpowiedziałaby tak samo. Już wtedy miała bardzo wyraźne poczucie moralności i rozumiała, że bezpieczeństwa czy potęgi nie buduje się na krzywdzie i cierpieniu innych.

[Nakrapiana Gwiazdami]

Niebieskołuska skrzywiła się nieznacznie na słowa dużej Ognistej smoczycy, jednak słowa córki Kaskady były o wiele bardziej niepokojące. Toffinka podeszła do niej cichutko i szepnęła na ucho:
– Inurto, uważaj na słowa. Ja również nie zgadzam się z tą Ognistą i jestem oburzona jej decyzją, ale porównując bogów do grzesznika możesz stracić ich przychylność, a nawet rozzłościć. Ta czarno-biała też ma prawo wyrazić swoje zdanie, staraj się ostrożniej reagować na takie słowa. Tylko cię ostrzegam. – Adeptka powiedziała swoje i oddaliła się na kilka kroków od Inurty. Nie miała na celu skarcenie jej, tylko za bardzo się wszystkim przejmowała. A przesadne poczucie odpowiedzialności za stado wcale jej nie pomagało. Bardzo możliwe, że ma to po ojcu...

[Dymiące Zgliszcza]

Mentiroso za to zupełnie zignorował Ognistą. Nie wyglądała na zdrową na umyśle. Śmiechy i teatralność zaprzeczała powadze sytuacji, więc rubinowy po prostu podszedł, podskakując na jednej przedniej łapie, do Remedium. Po drodze uśmiechnął się przepraszająco do Szlachetnej. Teraz dopiero przeszło mu przez łeb, że powinien przeprosić smoczycę i podziękować jej za jej opiekę. Zrobi to później.
Przysiadł przed uzdrowicielem i wyciągnął w jego kierunku łapę, w której połyskiwała kulka.
– Chcesz móc wąchać? Ja chcę żebyś wąchał i leczył i był zdrowy. Znalazłem kulkę, a teraz Ty ją weź – powiedział stanowczo, wznosząc na starszego smoka wzrok słonecznych oczu. Miał w nich pewność, której nic by nie zachwiało, chyba, że Remedium sam nie zechce przyjąć kulki. Czego Mentiroso nie zrozumie, ale uszanuje.

[Ścigający Barwy]

Wiele smoków, wiele opinii, najchętniej to Galnir wstrzymałby się od opinii. To są dorosłe smoki, same powinny wybierać, czy chcą poświęcić zamkniętą w kulach moc na wyleczenie siebie, odnowienie bariery, czy wsparcie Nauczyciela. Zewsząd jego uszu dochodziły szepty, ryki, zwykłe rozmowy. Zzdania się mnożyły i mnożyły. Propozycje, pomysły, prośby... W takim chaosie ciężko będzie się zdecydować na cokolwiek. Prawdopodobnie zadecyduje większość, co i tak obdzierało dorosłych z wyboru... Pisklaki i adepci zgromadzeni na Skałach Pokoju, zaczęły wprowadzać istny chaos. Wątpiwym było to, że myślały nad swoją decyzją głębiej. Kalej wnioskował, że wynika to z ich własnych egoistycznych idei. Wszyscy chcą by ich pobratymcy byli zdrowi i pełni sił, mimo że oni sami podjęliby inną decyzję. Kalejdoskopowy Kolec sam chciałby, by uleczyć Rudzika, ale jednak on nie przystałby na ten pomysł.
Na szczęście Urojona Łuska podzielała poglądy Galnira. Po jej wypowiedzi spojrzał na nią z lekkim uśmiechem i błyskiem w bystrych błękitno-złotych ślepiach. Wtem spojrzał na Rudzika. On w końcu był poszkodowanym, który głównie obchodził Kaleja. -Muszę się zgodzić z Urojoną Łuską. Kim my jesteśmy, by decydować za smoki kilkukrotnie starsze od nas. Mają one swoją wolę, swoje poglądy i same powinny zdecydować co zrobić z własnymi kulami mocy. To nie byłoby sprawiedliwe gdybyśmy podjęli decyzję za nich. Z całego serca, chciałbym, by Rudzik odzyskał wzrok i dożył swoich dni, mogąc spojrzeć na swoje ukochane stado, lecz jestem zobowiązany uszanować jego decyzję jako ostateczną.– powiedział spokojnie, do zgromadzonych i przystanął obok Urojonej Łuski i Wronki. Możliwe, że czarodziej już nigdy nic nie zobaczy, Kalejdoskopowy postanowił się z nim więc skontaktować dość szybko i po krótce. Nie miał chęci przekonywania czarodzieja, ale czuł, że powinien mu to przekazać... nieważe, że prawdopodobnie o tym dobrze wie. Rudziku, pamiętaj tylko, że do naprawienia bariery nie wystarczy jedna kula~ Poświęcenie jej po nic byłoby pozbawione sensu...

[Płynący Kolec]

//formatowanie i błędy poprawię wieczorem z laptopa, przepraszam :c

Moira z prawdziwym zdumieniem odkrył, że właściwie to zgadza się z czerwonym Naziemcem. Zdrowie uzdrowiciela było tutaj najważniejsze. Jako morski, niewiele zważał na Równinnych i barierę, nieświadomy jeszcze faktu, że nie wszystkie smoki że stada zdołają ukryć się pod powierzchnią morza. Nauczyciel zaś nie był bogiem, którego mały Gadzik by wyznawał – inna sprawa, gdyby pozbawiony swej mocy, stanął przed nim Drżący Śledź, czy inne morskie bóstwo. Ale Nauczyciel? Naziemny były bóg nie miał znaczenia dla pisklaka.
Moira rozumiał natomiast koncepcję stada. Nietrudno mu było wyobrazić sobie, co się wydarzy gdy Uzdrowiciel przestanie uzdrawiać. Dlatego też skinął łebkiem czerwonemu.
– Kulka dla dużego Naziemca, dużo-dobre, tak, tak. Ale ty Naziemiec uważać, nie zrobić kulka bum.
Ostrożność przede wszystkim, prawda? Moira ani przez chwilę nie wątpił, że jego towarzysz zdolny jest do zniszczenia świata i okolic, jeśli spuści się go z oka. Dlatego też podreptał na swoich tłustych pisklęcych łapkach za samczykiem, obserwując go uważnie.
Gdy ten przemówił do Remedium Lodu, Gadzik pokiwał energicznie łebkiem.
– Kulka dużo-dobre. Naziemiec brać, nie robić myślenie, brać, tak, tak! – zachęcił uzdrowiciela.
Reszta zależała od woli dorosłego. Jednak Moira z pewnością nie przyjmie dobrze odmowy. Ba, gotów był na zastosowanie przymusu, jeśli będzie trzeba. Nieświeże rybke w legowisku z pewnością skłoni Naziemca do namysłu...

[Rudzik Płowy]

//niemrawy odpis nr 2

– Moi kochani... Dzieci wszystkich Stad. – zaczął, mówiąc na tyle głośno, by każdy go usłyszał.
– Istotnie, jak wielu z Was powiedziało, moc należy do tych przeklętych Złem. Lecz to my wszyscy winniśmy podjąć decyzję, albowiem to dzięki Wam zawdzięczamy możliwość decydowania, co z naszą mocą możemy zrobić. Pragnę, by nikt z dorosłych przedstawicieli Stad o tym nie zapomniał. Przed nami wybór, który zaważy na naszej przyszłości. Wszystkich, nie tylko okradzionych i zbrukanych... – zrobił pauzę, chcąc zebrać myśli.
– Rozumiem Wasze obawy i czuję je swoim sercem. Pragniecie, by nikomu nie działa się krzywda, dlatego chcecie, byśmy odzyskali utracone zdrowie. Lecz my pragniemy dokładnie tego samego, jako Wasi opiekunowie, adepci i pisklęta... To wszystko będzie pozbawione sensu i celu, jeżeli będziemy wytykać sobie niewiedzę lub złe decyzje. Bowiem nie ma tu złej decyzji. Lecz jeżeli jest nam dane ochronić coś więcej, niż utracone zmysły... powinniśmy wziąć pod uwagę każdą możliwą opcję. – przełknął ślinę i przełożył kostur z jednej łapy do drugiej.
– Goerrdirweddan, Równinni, są niewątpliwie ogromnym zagrożeniem dla nas, dla wszystkich... Widziałem zbyt wiele śmierci z ich łap, by móc dopuścić do tego, by mogli oni wrócić i znów grozić cierpieniem. Lecz... Czyhają na nas również inne, potężne zagrożenia, których Bariera nie jest w stanie powstrzymać. Być może... jest coś lub ktoś, kto jest w mocy, kosztem Bariery, wspomóc nas w walce z tymi, którzy niosą równie wielki niepokój. Jak skalne monstrum, które stąpało po tych ziemiach. – westchnął.
– Niektórzy z Was odczuwają ten niepokój w swoich sercach odnośnie jedynego boga, który jest wśród nas... ja, choć ze wstydem przyznaję, niewiele wiem o tej istocie, lecz ufam, że może być on naszym jedynym i najpotężniejszym sojusznikiem. Jestem... osobiście jestem gotów powierzyć mu swoją moc kosztem rozpadu Bariery, lecz... możemy zrobić to dopiero wspólnie. Proszę, drogie Dzieci... stoi przed nami ważny wybór.

[Nierozważny Duch]

Przyleciał w tym samym czasie co Tejfe, lecz w przeciwieństwie do niego nic nie powiedział, a tylko pochylił łeb w przepraszającym geście przed szarą smoczycą, która wcześniej ich powstrzymała przed kombinowaniem z kulą. Teraz dopiero poczuł się źle z tym, że w momencie, gdy tylko starsza zniknęła im z oczu, oni wrócili do poprzednich planów, nie przejmując się jej zdaniem. Jako drużyna powinni działać razem, lecz praktycznie każdy robił co chciał z krótkimi naradami pomiędzy nim a jego bratem.
Przysłuchiwał się tej grupowej wymianie zdań, zastanawiając się jak to się skończy. On chciał pomóc Aert i z tego co zauważył sporo młodych smoków także wolało uleczyć towarzyszy. Za to dorośli najwidoczniej byli gotowi na poświecenie w zamian za odnowienie bariery. Reth tego nie rozumiał. Kto chciałby spędzić życie bez wzroku, słuchu, węchu czy głosu, aby naprawić jakąś ochronną kopułę? Czy rzeczywiście czyha na nich niebezpieczeństwo zdolne zniszczyć wszystkie stada?
Samczyk poruszył się niespokojnie i zwrócił ślepia na Aert. Ona nic nie słyszała. Czy w ogóle wiedziała co się teraz dzieje? Czy wyraziła już swoje zdanie? Mogła to zrobić przed tym jak tu przybyli, a oni nie mieliby pojęcia.
~Trwa teraz dyskusja co zrobić z magicznymi kulami, które zebrały podzielone grupy. Wszystkie razem są w stanie pomóc temu czarnemu smokowi lub odnowić barierę. Jedna nasza może przywrócić ci słuch. Ja, Tejfe i ta szara smoczyca chcemy ci pomóc. Jesteśmy gotowi oddać ci słuch. Co ty byś chciała zrobić z tą kulą? ~
Wysłał czarodziejce mentalną wiadomość, chcąc poznać jej zdanie. Może już to wszystko wiedziała, może nie. Nie zaszkodzi zapytać ponownie.

[Remedium Lodu]

//Lód odbiera swoją cząstkę, choć z tym procesem odczekuje chwilę na decyzje innych

  Siedział i obserwował. Dostatecznie długo by świat podał mu kolejny argument za tym, by nie oceniać smoków po wieku. Kolejne fakty i pytania śmigały jak oszalałe: quasi-Naqimia, głód Kaltarela… Ale szczerze powiedziawszy w tej chwili średnio obchodziło go zdanie spętanego boga czy duszków- tych z „faktycznego” panteonu jak i podszywającej się pod Naqimię istoty. W tej chwili nawet nie miał zamiaru zajmować się dociekaniem, czy dokonała tego po to, by zdobyć zaufanie smoków w dobrej czy złej wierze. Jedną rzecz bowiem uczyniła prawidłowo: do rozwiązania problemu utraty zmysłów podjęła młodszych. Słowa Inki, Mentiroso, Moiry, a wreszcie jego kuzynki wraz z towarzyszącym temu gestem sprawiły, że w głębi złotych ślepi, dotychczas lustrujących spojrzenie na sposób podobny nieco Katamu, błysnęło coś innego. Niebieski dociekliwy smoczek z Ognia oraz kleryczka Cienia mogli zadawać trafne pytania, lecz to właśnie grupa Wodnych miała w sobie odwagę i mądrość, podejmując decyzję teoretycznie najprostszą, zarazem jednak być może najpewniejszą.
  Sięgnął łapą w dół, podejmując z łapki czerwonego smoczka kulkę pokrytą naciekami zasychającej śliny. Nagarnął młodego lekko do siebie, krótko oddał gest Szlachetnej, a Inurcie skinął łbem z szacunkiem. – Poza tym, co powiedzieli już młodsi Wody, a z czym się zgadzam: Kaltarelu, duszki, a przede wszystkim pozostali pokrzywdzeni. Skoro istota podająca się za Ciebie, Naqimio, przechytrzyła wszystkich, to czy poza cząstką nas te twory nie mogą zawierać zarazem czegoś potajemnie szkodliwego? Na ile bezpieczne jest podjęcie jej mocy? Dla ciebie, Nauczycielu, dla sensu istnienia bariery, dla naszej czwórki. Jeśli jest inaczej i wiecie, jak podjąć tą moc, to czemu nie złączyć sił ponownie, jak miało to miejsce przy stworzeniu bariery, zamiast brać siły od marnej czwórki smoków? – spojrzał poważnie na nadprzyrodzone byty, którym pomogły najmłodsze smoki. Kopia wiadomości trafiła i do umysłu niesłyszącej Cienistej. Tymczasem Uzdrowiciel zastanawiał się, czy to on nie dostrzega czegoś oczywistego, czy naprawdę duszki, Kaltarel oraz pozostali są takimi głupcami, by zawierzać bez jakichkolwiek oporów mocy uzyskanej w nieznany i podejrzany sposób.
  Podrzucił w łapie coś, co przynajmniej w części miało stanowić utracony fragment jego jestestwa. ~ Odbieram co moje, ale nie traktuję tego jako własnej decyzji. To moi Wodni ją podjęli, a ja jestem z nimi. Jeśli tamta istota miała szkodliwy cel w całym tym zamieszaniu, zależałoby jej na wprowadzeniu tej niepewności co do podejmowanej decyzji. Jeśli zaś była z nami mimo swych metod, nie zachęcałaby młodych do pomocy naszej czwórce. Dlatego zwracam się do pozostałych: posłuchajcie piskląt Wody i uczyńcie to, co ja. ~ mówił jednocześnie słowem i maddarą, by na pewno usłyszał go każdy z pokrzywdzonych.
  Po czym sięgnął powoli maddarą ku ofiarowanej mu przez młodych kuli, poszukując drogi do wewnątrz, zaciskając ją zarazem w pewnym chwycie i spoglądając z mimowolnym zainteresowaniem badacza spomiędzy palców na trzymany przed pyskiem obiekt. Mimo swych słów oczekiwał jednak jeszcze na ostateczną decyzję pozostałych nim spróbuje odzyskać utracony odłamek siebie, choć w razie ich niezdecydowania Lód był pewny słów Wodnych.
  Tylko gdzieś głębiej czaiły się rozmaite podejrzenia, dlaczego Marduk i Hexaris nie powrócili na Skały Pokoju. Obawy, które zapewne przyczynią się do fatalnej pomyłki na ceremonii Marduka, przez które Remedium niebawem zbezcześci honorową decyzję piskląt.

[Administrator]

//czas upłynął. Ponieważ decyzja musiała być podjęta do dzisiaj, dokonałam podliczenia głosów:
8 głosuje za uleczeniem smoków
3 oddają decyzję smokom okaleczonym
1 jest za uzdrowieniem Nau.
Więc z podsumowania nam wychodzi, że większość jest za uleczeniem okaleczonych smoków – lub przynajmniej za oddaniem kulek im.


Naqimia, Katamu, Dadu, Riromi i Nauczyciel słuchali wypowiedzi wszystkich tu obecnych. Żadne z nich, nawet Riromi, nawet Nauczyciel, nie zareagowało na argumenty, kontrargumenty, czy nawet odwoływanie się do ich mądrości, mocy lub braku tegoż. Co samo w sobie, przynajmniej w przypadku tych dwóch ostatnich, było niesamowite. Kaltarel w końcu lubował się w pyskowaniu i poniżaniu smoczego rodzaju. Ale nie tym razem. Bo to nie było ich sprawą. Opinie smoków na temat bytów, które smokami nie były, i częściowo nie posiadały nawet wolnej woli, nie wpływały na ich zachowanie w tak ważnej sprawie. Owszem, wiele rzeczy było niepełnych, popsutych, brakujących pod barierą, na terenach Wolnych Stad.
Za sprawą bogów? Czy innych śmiertelników? Czy więc należało bogów i ich duszki obarczać obowiązkiem czy oczekiwaniem naprawy? Tu akurat ciężko stwierdzić. Czy bowiem siły wyższe nie powinny zaadresować rozregulowania równowagi wynikającego z ingerencji sił zła?
A może już to robiły?
Może pierwszym krokiem do zaadresowania problemów, do rozwiązania kilku kwestii, było Spotkanie Młodych. Spotkanie Młodych rozpoczęte, być może, pod fałszywym pretekstem, przez przebierańca najwyraźniej, ale spotkanie, które być może popchnie najmłodsze pokolenie do działania. I pierwszym krokiem w tym działaniu było trochę wyprawy duchowej. Młode smoki musiały wiedzieć co jest ich pierwszym i najważniejszym priorytetem. Dla większości tym priorytetem okazało się dobro stada i jego członków. Pobratymców. Co, przy nieznajomości wszystkich informacji, mogło okazać się bardzo dobrą strategią na przyszłość. Czy bowiem sednem jestestwa smoków, które zdecydowały się mieszkać pod barierą Naranlei, nie były stada? Czy zadbanie o dobro stada nie sprawiłoby, że wszystkie inne problemy prędzej czy później zostaną wspólnymi siłami rozwiązane? Wiara w to na pewno dawałaby przyjemną pewność.
Co czujniejsi obserwatorzy odnotowali, iż duszki stopniowo zaczęły tracić cielesną postać, stając się półprzezroczystymi widmami. Ich odczuwalna przez smoki moc zaczęła słabnąć. Wywołać to mogło pewien całkiem uzasadniony niepokój.
– Walczyliście długo. Walczyliście dzielnie. Ruszyliście w nieznane. Wróciliście z odpowiedziami. Przynajmniej na część pytań – powiedziała Naqimia spokojnym, niosącym się po Skałach głosem. – Nasz czas wśród was się kończy.
Dadu podszedł do Remedium Lodu, patrząc na Uzdrowiciela z pisklęcą niepewnością.
– To jest brakująca część ciebie. To cię nie zrani – powiedział nieśmiałym głosem, jakby dosłownie bał się zwracać do dorosłego smoka, jakim był Remedium Lodu.
Naqimia zagwizdała cicho, unosząc łeb w górę na krótką chwilę.
– Pisklęta i Adepci przede wszystkim chcą wam pomóc. Jeżeli zgadzasz się z ich wolą, niech smok, który trzyma kawałek należący do ciebie, stanowiący utraconą część ciebie, położy ów kawałek w okolicach serca i popchnie, tak, aby bariery spowijające oba się zlały – duszka wydała z siebie szybkie instrukcje. – Kiedy tylko będziecie do tego gotowi.
Z nieba, niczym miniaturowy meteor, spadła ze świstem kolejna wężowa postać. Bezskrzydła Alaleya, o złocistych łuskach, soczyście zielonych ślepiach. Zawirowała ona tuż nad głową Naqimii, śmiejąc się radośnie.
– Brawo! Pewnie wszyscy głodni! Proszę, proszę! – zawołała do wszystkich zebranych tu smoków.
Zupełnie niespodziewanie pod łapami każdego ze smoków znalazła się sterta darów od duszki drzewek owocowych. Na pewno okażą się przydatne w nadchodzących księżycach!
– Żegnajcie, smoki. Odwagi. Jesteście silniejsi niż sądzicie. – powiedziała jeszcze na pożegnanie Naqimia.
Postacie duszków zaczęły się rozwiewać (wszystkich – także świeżo przybyłej Alaley. Czyżby duszki czerpały moc pozwalającą im przybrać cielesne postaci z jednego źródła, które było bliskie wyczerpania? Czy też coś innego wzywało je do siebie?), a Riromi zaczął panicznie uciekać w kierunku południowym.
– Ja jeszcze nie skończyłem! Wrócę tu...! – zdematerializował się w połowie wypowiedzi.
Czy wam groził? Czy coś obiecywał?


//Nagrody – wyboru natury nagrody (czyli typu mięsa/owoców etc) należy dokonać przy składaniu raportu ze zdobycia przedmiotu.
Burzowa Łuska – 18/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Chaotyczny Kolec – 15/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Karminowy Kolec – 15/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Wronka – 15/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych, 1 PA.
Miedziany Kolec – 14/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Sosnowy Kolec – 13/4 mięsa lub owoców,1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Urojona Łuska – 13/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Moira – 13/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Wyśniony Kolec – 13/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Szlachetna Łuska – 12/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Skryta Łuska – 11/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Valerin – 11/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Kalejdoskopowy Kolec – 10/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N, 1 PU do rozdania na maksymalnie 2 poziom Umiejętności N bez ograniczeń wiekowych.
Niewyjaśniona Osobliwość – 9/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Sól – 6/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Ponury Kolec – 6/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Pustka – 5/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Naderwana Łuska – 3/4 mięsa lub owoców, 1 PU do rozdania na maksymalnie 1 poziom Umiejętności N.
Cętkowana Łuska – 2/4 mięsa lub owoców,
Dagny – 2/4 mięsa lub owoców.

Dodatkowo każde ze stad otrzymuje Punkty Społeczności:
Woda: 3 PS
Cień: 3 PS
Ziemia: 2 PS
Ogień: 1 PS

Jeśli ktoś życzy sobie zamiast PU dostać coś innego, to macie na to następujący przelicznik:
za 1 PU na max 1 poziom U – 4/4 mięsa/owoców LUB kamień szlachetny LUB 20 sztuk ziół (10 sztuk na rodzaj)
za 1 PU na max 2 poziom U – 8/4 mięsa/owoców LUB dwa kamienie szlachetne LUB 40 sztuk ziół (10 sztuk na rodzaj)


Ponadto
Remedium Lodu
Biel Feniksa
Rudzik Płowy
Pieśń Apokalipsy
Za nieocenioną pomoc w przeprowadzaniu tego eventu otrzymują po żetonie srebrnym. Dziękuję! :)

Temat pozostawiam otwarty, bo z tego co widzę to dorosłe smoczaki teraz czeka decyzja co z postawionym przed nimi fantem zrobić. Jak będziecie gotowi na mój odpis, pingnijcie na discordzie czy wyślijcie PW :) Pamiętajcie, ze wasze kalectwa utrzymują się do momentu wykorzystania kulki na was samych!

[Kaltarel]

Na Skałach Pokoju wraz z pozostałymi smokami został tylko Nauczyciel. Kompletnie zignorował on zniknięcie duszków. Jakby pochłaniały go wyższe problemy. Dalej ignorował wszystkie pytania, wątpliwości, apele, irytujące piszczenie młodocianych głosów.
Tylko Wronka mogła mieć jakieś podejrzenie tego, co pochłaniało Nauczyciela. Bowiem jego ślepia przez cały czas odkąd Wronka tu przybyła, wbite były właśnie w nią. Milcząco. Pozornie niegroźnie. Bo w ślepiach Kaltarela na próżno byłoby szukać groźby śmierci. Nakazu oddania. Padnięcia plackiem przed nim i błagania o wybaczenie. O nie. Tego nie było.
On po prostu patrzył.

[Dymiące Zgliszcza]

Mentiroso przytulił się bezceremonialnie do uzdrowiciela i zmierzył krytycznym wzrokiem sposób, w jaki tamten podchodzi do swojej kulki.
– Tylko jej nie połykaj! – pisnął, nagle przerażony, że Remedium może wpaść na taki pomysł. W końcu trzymał artefakt tak blisko pyska. Pisklak przeniósł wzrok na Dadu i uśmiechnął się szeroko do niego. Reszta wydarzeń, pojawiający się bogowie i znikające duszki, trochę skonfundowała malca. Patrzył na to wszystko z ekscytacja w słonecznych oczach i podrygiwał w rytm jakiejś melodii, która wybrzmiewała w jego głowie. Próbował uśmiechać się do wszystkich naraz, przylgnięty do boku Remedium, wiedząc, że choć tego nie rozumie, jest częścią czegoś wielkiego.
Zmarszczył czoło na chwilę, przypominając sobie, że w jego drużynie był jeszcze Marduk. Nie wrócił z nimi. Poszukał wzrokiem Moiry, dla pewności, znalazł Szlachetną, w której stronę podbiegł, machając długim ogonem.
– Przepraszam, że byłem taki niegrzeczny – wymamrotał, przytulając się do łapy smoczycy. – Po prostu chciałem, żeby on miał swój nos z powrotem, nie chciałem żebyś była zła – pociągnął lekko nosem, wskazując ruchem łebka na Uzdrowiciela.

[Pacyfikacja Pamięci]

Głupie i bezużyteczne. Przesłodzone serduszka maluteńkich, niewinnych, dobrusich smoczków działają tak wyuczenie, czy po prostu nikt się nie spostrzegł przy ich narodzinach i nie ukrócił ich borykań z życiem i jest teraz za późno? Przednie zęby Wronki pozwoliły sobie na odrobinę światła dziennego, malusio, nieprzesadnie. Sama ona spojrzała z politowaniem na swoich rówieśników i o jeden starszych rangą. I na co im to było? Czy będą szczęśliwi oglądając jak ich dziadziuś czy babunia pożyją jeszcze pięć dni z odzyskanym zmysłem, póki nie padną, nie osiągawszy niczego, o czym mogłyby śpiewać wnuki ich wnucząt? Oby, bo jeśli nie, całe to boskie przedstawienia zda się na nic. A mogli uczestniczyć w podróży do wielkości. Przykro patrzeć na tak zmarnowany potencjał.

Istnieje gdzieś głęboko w każdej patrzącej istocie takie przeczucie, które podpowiada, kiedy podobne im stworzenie zawiesi na nich własny wzrok; i tak też teraz spojrzenie Wronki zostało wpółświadomie poprowadzone ku ślepiom ciemnego Giganta. Co starały się jej przekazać? Jak wiele niedoszły bóg wie? Bo jeśli nic a nic póki nie odwiedzi swojej groty, to dobrze – może bałagan i kradzież uda się zwalić na Hexaris? Pięknooka zniknęła z leża i nie wróciła na Skały. Podejrzane. Ale jeśli wie o każdym postawionym w jego domu kroku... Czy będzie chciał wyegzekwować konsekwencje płynące z dokonywania zbrodni? Och, trzeba się będzie po prostu przeczekać. Nic innego nie pozostaje, naprawdę.
Żółte oczy Wronki jak gdyby nigdy nic wpatrzone były w Nauczyciela. Cała jej postawa była tak pusta – nie tajemniczo, nie ciekawie, a najzwyczajniej w świecie jakby pisklę nie miało w sobie niczego, czym mogłoby siebie reprezentować, żadnej głębszej refleksji która mogłaby przebijać się przez zwierciadełka duszy. Też sobie po prostu patrzyła.

Trwało to zaledwie moment, bo pysk Wronki nagle został przecięty w poprzek uśmiechem, a przymrużone tak oczy zerwały kontakt, by odwrócić się do towarzyszy. Czy był to złośliwy uśmieszek ooooch, ależ nie ma za co, głosowanie na ciebie było samą przyjemnością? Czy Wronka była po prostu rozbawiona zaistniałym wykorzystaniem okazji, albo urokiem chciała ułagodzić odbiorcę? Nie mnie rozmyślać.
– Nie mam wam nic za złe. – córka Ognia zwróciła się do Urojonej Łuski i Kalejdoskopowego Kolca i była to najpiękniejsza pochwała, na jaką była w stanie się ponieść. Ich uszy i tak już napchane słodyczą do granic poprzez słowa zjawek, nie było sensu dokładać tego paskudztwa – starczy już sam fakt, że i głos Wronki był niezwykle... pogodny,
– Powtórzmy to kiedyś, hm? – uniosła łeb by zaakcentować hm, tym razem wyjątkowo nie był to żaden gest zaznaczenia wyższości.

[Melodia Ciał]

Westchnął cicho ale niczego nie powiedział, decyzja została podjęta, po części cieszył się że smoki odzyskają zmysły ale po części się bał, ba ! Był przerażony tym co może się tutaj stać po upadku bariery, nieubłaganym upadku jak wynika z obrotu sytuacji. Cóż, trzeba było wreszcie opanowac swoją maddarę i szkolić się do walki bo o ile dobrze pamiętał z życia za barierą, tamtejsze smoki nienawidziły wszystkiego co się rusza. Po chwili stanął naprzeciw Biel Feniksa i wykonując wskazówki duszki, podał kulkę mocy członkini swojego stada.
Kiedy upewnił się, ze jej głos wrócił na miejsce, uderzyła w niego ogromna, przytłaczająca fala myśli i wspomnień, całkiem niedawnych. Daleko stąd, pod dębem z którego pochodziła kula mocy i dziwna gałązka w gardle Bieli, leżało wciąż ciało Tembru Ognia. Smok westchnął głęboko, nie było sensu mówić Bieli skąd wyciągnął jej utracone zmysły, więc pożegnał się z nią krótko i ruszył w kierunku dębu, musiał zanieść ciało swojego ojca na tereny jego stada, nie pozwoli gnić mu pod drzewem w dziczy.

[Nakrapiana Gwiazdami]

Niebieskołuska odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała słowa Remedium. Obawiała się, że granatowołuski nie zechce przyjąć kulki, jednak całe szczęście nic takiego się nie stało.
Utkwiła jednak wzrok w zanikających duszkach, próbując zrozumieć przyczynę ich znikania. Nic nie przychodziło jej do głowy, dodatkowo z rozmyślań wytrąciło ją przybycie kolejnego duszka i niespodziewana nagroda. Wpatrywała się przez chwilę ze zdziwieniem w jedzenie, jednak zaniepokojona ostatnimi słowami podejrzanego duszka Szlachetna ponownie podniosła na niego wzrok, chociaż nikogo tam już nie było.
Mimo nurtujących ją pytań, na które nie znaleźli jeszcze odpowiedzi, Toffinka poczuła lekką ulgę, gdy duszki zniknęły. Chociaż wcale tak nie było, smoczyca miała wrażenie, że wszystko się już skończyło i znowu będzie dobrze. Dlatego obejrzała się z radością w oczach po obecnych, dostrzegając kierującego się w jej stronę czerwonołuskiego. Słysząc jego słowa Adeptka uśmiechnęła się ciepło i opuściła łeb, aby przytulić małego syna Iluzji.
– W porządku, Menti, wybaczam ci. Ale postaraj się mnie tak więcej nie martwić, dobrze, mały psotniku? – Szlachetna liznęła Menti'ego czule w czoło, po czym uśmiechnęła się wesoło.
W głębi duszy smoczyca wiedziała, że nie powinna się rozluźniać, zanim wszyszkie sprawy zostaną rozwiązane, ale nie mogła powstrzymać się od uśmiechu.
Chciała dać wszystkim otuchy, pokazać, że są silni i poradzą sobie bez bariery i Nauczyciela. Gdyby tak nie było, to czy byliby w stanie się tu dzisiaj zebrać?

[Sztorm]

Inurta zaćwierkała radośnie. No i misja ukończona. Rzuciła okiem na Remedium, myśląc czy odpowiednio zachowa się z kulką. Następnie przeniosła wzrok na Rudzika i otarła się o jego łapy, jak kotka. Cieszyła się. Smoki mogły odzyskać co utracił. Duszki wyraźnie były z nich zadowolone, skąd inaczej te wszystkie dobra? A stary czarodziej będzie znowu widział. Był tak miły, delikatny i opiekuńczy, że serce małego pisklęcia kroiła się na myśl, że mógłby pozostać ślepy. Zamruczała trącając go czule nosem.
Obróciła się następnie w stronę ziemnego pisklęcia. Nigdy jakoś nie załapała jego imienia. Ale był dobrym towarzyszem w przygodzie. Wyszczerzyła do niego radośnie kły i zaryczała triumfalnie. Tak! Dokonali tego, prawie całkiem we dwoje. Następnie podeszła bezceremonialnie do samczyka i objęła go skrzydłami, jednocześnie kładąc mu pysk na ramieniu. Zaćwierkała cicho i westchnęła. Była to tylko chwila, jednak choć krótki, ciepły uścisk malutkiej smoczycy był szczery i serdeczny. Wydała z siebie wesołe ryki na pożegnanie i biegła do reszty ze swojego stada. Z rozpędu wpadła na plecy Mentiego, rechocząc jak zły chochlik. Rozglądała się za Madrukiem, który ją tu przyprowadził. Kaskada pewnie odchodziła od zmysłów.. Zanim na dobre się wszystko skończyło, ona wracała już do domu.

// Inka ucieka. Dzięki wszystkim za świetną fabułę (; zawsze chętna popisać gdzieś na wspólnych "kilka księżyców później", jak ktoś chce, piszcie na PW

[Remedium Lodu]

//tl;dr, to tylko rozważania na temat odejścia duszków, poza ostatnim akapitem

  Przekrzywił nieco łeb, słysząc słowa Dadu. Z perspektywy Uzdrowiciela to, co powiedział duszek tworzyło kilka czasem wręcz sprzecznych wniosków, Dadu jednak słynął z dobroci. Skoro twierdził, że kula nie zaszkodzi Kobaltowi, musiał być o tym przekonany, smok zaś mógł raczej tylko pomarzyć o wrażliwości magicznej istoty transcendentnej.
  Westchnął cicho, do rytmu falującego ciągle ogona, gdy duszki poczęły tracić materialną formę. Pożegnanie Naqimii niosło w sobie pewną… ostateczność. Czyżby byty te z jakichś przyczyn wycofywały swoją bezpośrednią obecność na dobre? A może jest to pewien odnawiający się cykl? Zachowanie Riromiego tylko zaostrzało rozważania, którym oddawał się Lód obracając w zamyśleniu między szponami odzyskany fragment samego siebie.
  Gonił za odpowiedziami na sytuację bogów i fundamentalnymi przyczynami napaści od piątego księżyca, gdy wpadł z Darem i Lonusso na ślady Giganta. Od tamtego czasu praktycznie stał w miejscu, a wszelkie próby zdobycia konkretnych informacji spełzły na niczym. Podrzucił nieznacznie kulkę i pozwolił jej się turlać pomiędzy szponami, naprzemiennie podsuwając je pod uwięziony w ciągłym spadku obiekt. Czyżby bogowie i duszki świadomie wycofywali się ze świata? Tylko w takim razie skąd Pomusz jm w świątyni, skąd słowa napastniczki w Wodzie? Świat, w którym istoty nadsmocze działają niebezpośrednio byłby inny. Nie gorszy bynajmniej, lecz dobrze byłoby w końcu mieć pewność, czy Wolni powinni się przejmować sytuacją bogów, czy skupić się całkowicie na zagrożeniu wobec samych siebie które- przynajmniej na razie- nie wystawiało ku nim jawnie szponów.
  A może duszki wycofują się po to, by ich moc była poza zasięgiem śmiertelnych? Hipoteza jego i Śliskiego o wykorzystywaniu mocy bogów i duszków wbrew ich woli znów wypłynęła na wierzch. Jak mają nie gonić za odpowiedziami dotyczącymi kwestii istot wyższych, kiedy kwestie te są ściśle powiązane ze smokami? To był bodaj najsilniejszy argument za tym, by smoki nie miały bezpośredniego kontaktu z nadprzyrodzonymi, poza własną maddarą czy świątynią. Albo musieliby posiąść głębsze zrozumienie natury boskiej, co z pewnych przyczyn nie było wolą panteonu Immanora.
  Zgodne syknięcie i kiwnięcie łbem było odpowiedzią dla Mentiego. – Bez obaw, nie połknę tego. Z resztą… będziesz tak dobry i dociśniesz mi tą kulkę do piersi? W końcu to tobie zawdzięczam odzyskanie tego, co tkwi wewnątrz. – wyciągnął obiekt ku czerwonemu samczykowi, samemu siadając na ziemi i opuszczając tors na wysokość młodzika. Sam skupił się na źródle, zdecydowany dokładnie zbadać proces, który zajdzie w chwili wchłaniania własnego fragmentu. Może będzie w stanie określić ulokowanie tej mocy w ciele? Możliwość wyciągnięcia jej na zewnątrz skoro jest tak silna, że cztery przywróciłyby wolność Kaltarelowi, otwierałaby wiele możliwości w jego badaniach, a może nawet leczeniach.

[Dymiące Zgliszcza]

Mentiroso stęknął, gdy Inu wpadła na jego grzbiet, ale zniknęła zanim zdążył jej oddać. Wzruszył więc barkami i uśmiechnął się wesoło do Szlachetnej. Cieszył się, że się na niego nie gniewała.
– Obiecuję – pisnął, choć wiedział, że to nie do końca wiążąca obietnica. Psoty się go trzymały jak nic.
Wrócił potem do Remedium, by zobaczyć, czy Uzdrowiciel połknął kulkę, wbrew radom czerwonołuskiego.
Gdy dorosły Wody poprosił go o pomoc, przyjął kulkę w przednie łapki i stanął na tylnych, opierając się na piersi Remedium, do której teraz przylegał artefakt. Przesunął się trochę, szukając miejsca bardziej zbliżonego do serca i pchnął, patrząc w skupieniu na obie przednie łapy, wciskające kulkę w łuski lekarza, ładnie kontrastujące się kolorem z jego własnymi

[Pieśń Apokalipsy]

Smoczyca z lekką dumą spojrzała na grupę. Kula więc ma zwrócić to co zostało jej zabrane? Uśmiechnęła się zadowolona teraz o wiele bardziej. Tak. Aerthas jest zadowolona!
– Dzikuje – Powiedziała nieco niepewnie ponieważ ciężko mówi się bez słuchu.
-Pomóżcie mi. – Wskazała na kulę i na swoją pierś. Poprosiła o to młode smoki by miały dodatkową frajdę z tego, że smoczyca została uleczona. Niech przyłożą do tego łapę. Mają niepowtarzalną okazję.

[Nierozważny Duch]

Ostatecznie większość zgodziła się na to, aby pomóc okaleczonym dorosłym. Reth nie wiedział, czy w ten sposób na zawsze stracą szansę na naprawienie bariery i co ma ten czarny smok do całej sprawy. Duszki powiedziały, co miały powiedzieć i obdarowały ich mięsem. Miła niespodzianka po tych wszystkich dziwnych rzeczach, przez które musieli przebrnąć. Zanim jednak mógł w ogóle myśleć o zbieraniu podarunku, chciał przywrócić Aert słuch.
Uśmiechnął się do smoczycy, kiedy ta im podziękowała, a na prośbę odpowiedział kiwnięciem głowy. Z racji, że to on trzymał kulę, to i on musiał podejść do czarodziejki i przystawić ją do jej piersi. Ostrożnie, ale bez wahania, umiejscowił magiczny twór koło serca Aert. ~Powiedz jak coś się zmieni~ powiedział jej mentalnie, bo wciąż nie wiedział, czy to rzeczywiście zadziała. Przecież duszki mogły ich oszukać i smoki pokrzywdzone zostałyby już takie na zawsze.