Aleja Zakochanych

[Słodycz Zbawienia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Po wyjściu z groty Oceanu zrobiło mi się naprawdę smutno i przykro. Ale cóż miałam poradzić? Co ja mam ze sobą począć? Przybyłam tutaj, żeby zrealizować moje marzenia, moje postanowienia. Robić to, co kocham. A oni mi mówią, że nie mogą. Bo co? Bo jakieś pisklę tak sobie zażyczyło. Cóż, pewnie gdyby nie była córką Przywódcy skończyłoby się to inaczej. Nigdy nie byłam zawistna, ale to, jak mnie potraktowano sprawiło, że wszystko w moim wnętrzu się gotowało. Moje łapy same zaniosły mnie, gdzieś. I tak wszystko jest pokryte śniegiem. Szłam przed siebie, topiąc smutki w białym puchu i przygnębiających myślach. W końcu, zmęczona, zatrzymałam się. Oparłam się o jakiś głaz grzbietem i usiadłam na śniegu, wpatrzona w chmury leniwie płynące po niebie.

[Jaskiniowy Kolec]

Co do cholery robił tu Zmierzch?
Oto dobre pytanie. Były to tereny wspólne. Tereny pokoju. Niby nic szczególnego, ale jednak to miejsce miało pewien czar. Pomimo tego wszechobecnego śniegu...
Oko spacerował sam, wpatrując się w niebo. Uważał, że był sam.. W takim miejscu, o tej porze... Chciał wypowiedzieć kilka słów, które w jego łbie same się układały...
–(...)Nawet jeśli ten dzień nie nadejdzie, spalę tysiące księżyców aby zapalić jedno słońce(...)
Przeważnie wojownik mruczał cicho słowa, ale te akurat powiedział głośno i wyraźnie.
Śnieg skrzypiał pod jego łapami, a on wsłuchiwał się dalej w otoczenie... Dopiero, gdy znalazł się ogon od Zbawiennej, zatrzymał się mrużąc oczy.
A ta tutaj skąd? Wcześniej jej nie zauważył... Dziwne. To nie było złudzenie. Czuł jej zapach. Dość silny zapach Ognia...
Naszedł samicę, a więc zmusił się jako pierwszy do powitania.
-Witaj...-Ale nie ma co oczekiwać nic więcej po kamiennym sercu Sumiennego. Hodował je skrupulatnie...

[Słodycz Zbawienia]

A co ja robiłam? Ja siedziałam i użalałam się nad sobą. No dobra, użalanie się nad sobą brzmi kiepsko. Lepiej by zabrzmiało, że rozpaczam nad swoim marnym losem. Tak, to jest o wiele lepsze określenie. Siedziałam tak i patrzyłam, gdy mój nos wyczuł zapach. Woń, którą z jednej strony znam, ale z drugiej jest mi zupełnie obca. Mój umysł jednak bardzo szybko rozszyfrował o co chodzi. Zapach smoków Życia. Podobny do tego, który roztaczał Biała Poświata. Ale teraz bez ziół. I ja także. Westchnęłam cicho, opuszczając lekko łeb. Trwałam tak, dopóki ten samiec nie podszedł bardzo blisko. Czyżby mnie nie zauważył? Przecież nie jestem smokiem morskim. Widać mnie na śniegu. W końcu to niebieskie łuski dominują na moim ciele. Uniosłam łeb i spojrzałam na niego moimi bystrymi, ale smutnymi, szarymi ślepiami. – Witaj. – zdobyłam się na delikatny, ale smutny i nieco niemrawy uśmiech.

[Jaskiniowy Kolec]

Toż to dopiero niezręczna sytuacja... Cisza się nieco przedłużyła, a nawet przedłużała się niemiłosiernie długo. Oko Zmierzchu dokładnie przyglądnęło się smoczycy, jakby oceniając jej wygląd i samopoczucie. Przeważnie trafnie potrafił określić humor innego smoka. W tym przypadku wręcz było to dziecinnie proste. Ten uśmiech był wymuszony...
-Nie uśmiechaj się, skoro nie jest Ci do śmiechu...– Czy ktoś kiedyś powiedział białemu za młodu, co to nietakt? Chyba nie... Nieważne jednak. Ogarnął się po chwili i naprostował swoją niemiłą wypowiedź-Co jest powodem Twojego smutku, Ognista...?
Zapytał oczywiście chłodnym tonem, jak wszystkie jego wypowiedzi do innych smoków. Lód w jego ciele przewyższał nawet ten, który był teraz obecny w naturze...
Taki już był. Zmierzch nie uśmiechał się, nie pocieszał innych. Potrafił jedynie czasami poruszyć ślepiami w różnych gestach i czasami jakoś tak kwaśno się uśmiechnąć, jakby ktoś mu w czasie uśmiechu nadepnął na ogon...

[Słodycz Zbawienia]

Spoglądałam na niego, pozwalając ciszy, tej pustce, wypełnić moje wnętrze. Była taka kojąca. Przynajmniej w pewnym sensie. Przez jakiś czas milczałam, pozwalając, by jego słowa zostały schwytane przez wiatr. Dopiero wówczas się odezwałam, a ten dziwny uśmiech wciąż zdobił mój pysk. – Nie jestem Ognistą. Nie czuję się nią. – odparłam powoli, uważnie dobierając słowa. – Rodzina nazywała mnie Zbawienną. Zbawienną Łuską. – zaczęłam, uznając to za dobry początek. Mój ogon owinął się wokół łap, a ja zaczęłam szponem prawej przedniej łapy delikatnie drapać po jego końcówce. – Odebrano mi moje marzenia. Więc jak mogę się nie smucić? – zapytałam, spoglądając na niego. W moich ślepiach było pełno smutku, żalu i bólu.

[Jaskiniowy Kolec]

Wojownik znów rozpoczął długą ciszę, w której myślał co mogło się stać. Nie jest ognistą? Wyleciała ze stada? Niemożliwe. Stado Ognia raczej nie posunęłoby się do takiego czegoś. W końcu i tak niewiele ich było. Potrzebowali każdego...
-A ja mam na imię Oko Zmierzchu...
Rzekł w końcu siadając na zadzie i podwijając ogon, ale nie zakrywając sobie przednich łap.
-A więc musisz znaleźć inne marzenia, które możesz spełnić. Świat nie stanie w miejscu, ponieważ Ty staniesz i się załamiesz.
Nie trzeba było znać całej historii, aby się wypowiedzieć na ten temat.
-Z porażek trzeba wyciągać naukę na przyszłość. Skoro się nie udało teraz to powinnaś postawić sobie kolejne cele i tym razem jeszcze bardziej się postarać, aby je spełnić...
Strasznie dużo słów, zupełnie niepodobnie do wojownika Życia. Niemniej jednak stało się. A słowa zginęły gdzieś, poniesione z wiatrem, który się nagle zerwał.

[Słodycz Zbawienia]

Skinęłam lekko łbem, gdy podał swoje imię. – Miło mi cię poznać, Oko Zmierzchu. – przyjrzałam mu się przez chwilę. Wyglądał mi na wojownika. Tak jak i mój brat. Jego obraz od razu pojawił się w moim łbie. Czarnołuski, potężnie zbudowany, o wrażliwym sercu. Zawsze o mnie dbał. Pokręciłam łbem, słysząc słowa samca. – Nie rozumiesz. – odparłam. Znaleźć nowe cele? Jak? Do tego dążyłam od siedmiu księżyców. A tak naprawdę całe życie. Opuściłam łeb, spoglądając na swoje białe pazury, które odznaczały się na brązowawej końcówce ogona. Nie jestem w stanie znaleźć nowych celi. Nie tym razem.

[Jaskiniowy Kolec]

Istotnie. Nie rozumiał. On osiągnął swój cel. Był wojownikiem, tak jak planował od samego początku. Wszystkie walki na arenie do tej pory wygrał oraz wszystkie polowania się udały.
Nie miał na co narzekać. Jego cele się spełniały jeden za drugim...
-To co zamierzasz zrobić? Po prostu tu siedzieć i czekać, aż przyjdzie śmierć, albo ktoś Ci powie, że jednak możesz spełnić swoje marzenia? Życie toczy się dalej, a my cofnąć czasu nie możemy...
Skomentował krótko i zgiął również przednie łapy, przez co wyszło na to, iż siedział, albo leżał teraz na brzuchu...

[Słodycz Zbawienia]

Może i jemu udało się osiągnąć swoje marzenia. Ale ja utraciłam swoje na zawsze. Bycie wrażliwym smokiem nie jest łatwe w tym świecie, ale taka się już urodziłam. Uniosłam delikatnie łeb, by na niego spojrzeć. – Może będę tak tutaj czekać. Zawiodłam mojego brata. On oddał życie, abym ja mogła robić to, co kocham. A teraz co? Teraz nie mam ani jego, ani moich marzeń. Wciąż uważasz, że tak łatwo będzie mi zmienić moje cele? – zapytałam. Mój głos był cichy i spokojny, choć nie zawierał w sobie tej dźwięczności, którą miał na ogół. Tak, jakby w nim miało się odzwierciedlać to, co dzieje się w mojej duszy. To, jak moje serce krwawi i tęskni.

[Jaskiniowy Kolec]

Oddał życie? To zawsze jakieś oparcie...
-Skoro Twój brat oddał życie, abyś żyła i robiła co kochasz... To zrób przynajmniej jedno. Żyj... I daj sobie czas. W końcu wszystko się ułoży...
Taki już był. Nie był najlepszy w pocieszaniu innych. Starał się palić za sobą mosty i nie spoglądać w tył. Niemniej też należy pamiętać o przeszłości, oczywiście.
Zapewne nie raz jeszcze przegra, polowania nie pójdą po jego myśli... Różne rzeczy mogą się wydarzyć...
Losie, tasuj. Przez całe życie nie jesteśmy szczęśliwi jednakowo. Raz pod wozem, raz na wozie... Nie mamy na to wpływu, dlatego nie należy się zbytnio tym przejmować.

[Słodycz Zbawienia]

Westchnęłam cicho, kręcąc lekko łbem. Myśli, że to takie łatwe. Że można tak po prostu porzucić swoje marzenia i zacząć robić coś innego. Coś, do czego nie jest się przeznaczonym. Z mojej gardzieli dobyło się kolejne westchnięcie. – Ale ja nawet nie umiem porządnie polować! Bo jedyne, co mi pozostało, to zostać łowcą. – zamknęłam ślepia, a myśli zaczęły obijać się o mój łeb od środka. Może jednak jest jakaś szansa? A może faktycznie muszę porzucić marzenia o byciu uzdrowicielką? Może jest coś innego, co mogę robić? No, ale nie będę walczyć. Po chwili uniosłam powieki, spoglądając na samca, jakbym prosiła go o pomoc. Może o potrząśnięcie mną? Uświadomienie mi, co robię nie tak? Cokolwiek...

[Jaskiniowy Kolec]

-Wszystko jest do wyuczenia się...-Rzekł na początek powoli układając sobie wszystko w całość. Zostało jej bycie łowcą? Do wojownika to Zbawienna miała daleko. Nie wyglądała na zbyt twardą. Podobnie zresztą jak jego siostra- Słoneczko. Czarodziej... Maddara. Kto by jej zabraniał zostać czarodziejem? A więc musi chodzić tu o uzdrowienia.
-Pomagać smokom można na różne sposoby. Albo ich lecząc... Albo polować i karmić tych, którzy nie są w stanie sami tego uczynić...
Może takie pocieszenie coś da? Samiec się o dziwo starał pocieszyć Zbawienną. Nawet nie potrafił powiedzieć czemu to robił. Serce mu miękło? To niedorzeczne. Powinien stąd iść...

[Słodycz Zbawienia]

Znowu westchnęłam. Jednak powoli opuszczała mnie złość i poczucie beznadziejności. Może ten samiec ma rację? Może nie jest tak źle i mogę coś jeszcze osiągnąć? Przyjrzałam mu się uważnie, a w moim ślepiach pojawiło się coś dziwnego. – Tylko, że nie lubię zabijać. Zwykle jadałam owoce, choć w tą pogodę bardzo ciężko o nie. – zagryzłam dolną wargę, po czym wyprostowałam szyję, unosząc łeb. Samiec mógł dostrzec zmianę, która we mnie zaszła. No, może jeszcze nie całkowicie, ale to jakiś jej zalążek. – Podszkolisz mnie? Proszę. – dodałam, a moje szare ślepia zapłonęły.

[Jaskiniowy Kolec]

To Ci dopiero zmiana... Jednak Oko nie wyglądał na zdziwionego. A jeśli był to nie dał po sobie poznać.
-Czasami trzeba, aby ktoś inny przeżył...
I chwila przerwy słuchając prośby. Chyba nikt jeszcze nie powiedział tego słowa... "Proszę"...
-Podszkolę-Odparł po czym znów wlepił wzrok w ślepia samicy. No widział, że nieco poprawił jej humor... Aż dziw bierze, że za jego sprawą. Za jego chłodnym głosem i nietaktownym gadaniem, była nuta pocieszenia.
A może po prostu Zbawienna poczuła się już na siłach, aby nie ukazywać swojej słabości komuś innemu... Kto ją tam wie.

[Słodycz Zbawienia]

Jego słowa mnie uskrzydliły. Dosłownie. Od razu się podniosłam, a mój ogon automatycznie poszedł nieco do góry. Całe życie musiałam być cicho. Skradałam się co uderzenie serca. Podstawy znałam. Przez chwilę po prostu na niego patrzyłam, przyciskając skrzydła do boków. Skinęłam łbem, jakby do siebie. Nie czas na użalanie się nad sobą. Kiedyś może uda mi się leczyć. A jak nie, to trudno. Będę pomagać inaczej. – Znam jedynie podstawy. Chciałabym zacząć od skradania. Przyda mi się. I, jeśli później będziesz miał chwilę, chciałabym też prosić o podszkolenie mnie w dziedzinie walki. Wyglądasz na wojownika, więc pewnie świetnie sobie radzisz z walką. – odpowiedziałam, a mój głos się zmienił. Powrócił do swojej naturalnej barwy. Brzmiała w nim pogoda ducha, wesołość. Moje ślepia też były inne. Pełne zapału. No proszę. Wystarczyła krótka rozmowa.

[Jaskiniowy Kolec]

-Dobrze...-W co on się znowu wpakował? Po raz kolejny nauczał kogoś spoza Życia. No cóż. Przynajmniej był to ogień, za którym bardziej przepadał...
Zbawienna chciała nauki Skradania i Walki? No dobrze. Niech i tak będzie.
-Nie ma na co czekać więc. Powiedz mi, jakie to podstawy znasz z tego skradania?-Ostatnio Puszysta Łuska mówiła, iż zna podstawy obrony i ataku, a powiedziała coś o obronie błonami skrzydeł. Przecież to było niedorzeczne. Błony nie są z łusek, ani z kamieni. W jej przypadku nawet nie ma błon, a jedynie pióra. O czym więc rozmowa?
No ale nieważne.
-Powiedz mi dokładnie. Podczas skradania na co zwracamy największa uwagę. Jak się poruszamy i co omijamy...?

[Słodycz Zbawienia]

//pomoc w śledzeniu i kamuflażu też by się przydała ;)

Moje ciało zareagowało automatycznie na słowa Oka. Lekko rozstawiła łapy uginając je, aby zyskać bardziej pewną postawę, ale taką, aby nie szorować brzuchem po ziemi. Ogon nad ziemią. Nie usztywniłam go, ale nie kiwał się na boki jakbym była skaczącym z radości psowatym. Łeb lekko pochyliłam, a skrzydła miałam przy bokach. – To pozycja, w której najłatwiej się skradać. Największą uwagę zwracamy na zwierzynę i otoczenie. Na zwierzynę, bo nie powinna nas wykryć. Na otoczenie, bo może nam przeszkodzić, jeśli będziemy źle postępować. Należy unikać wszystkiego, co może nas wydać. Suche gałązki, liście, albo zbyt duża warstwa śniegu, w którą się zagłębimy. Należy korzystać z tego, co daje nam otoczenie. Kryć się za drzewami, krzewami, albo za wielkimi kupkami śniegu. Należy skradać się tak, aby pozostać dla zwierzyny niewykrywalnym, dla jej uszu, ślepi i nosa. – wyjaśniłam, przypominając sobie wszystkie lekcje z moją siostrą. Ona potrafiła zbliżyć się do zwierzyny tak sprawnie, że ta nie zdawała sobie sprawy z jej obecności dopóki nie padła umierająca.

[Jaskiniowy Kolec]

/ . . . /

A więc ta smoczyca przynajmniej nauczyła się wszystkiego czego potrzebowała. No ale jak z praktyką? Później się przekonamy.
–Masz rację...-Odpowiedział po chwili. Już miał pomysł na to jak trochę pomęczyć Zbawienną.
–Znasz to w teorii, ale teoria nic nie daje...– Och nie ma tak łatwo. Oko nie będzie czarowało, aby smoczycy ognia było przyjemnie...
–Masz na wzgórzu zająca... Wiatr wieje Ci w pysk i czujesz zająca. Podejście do niego od tej strony jednak jest całkowicie pozbawione kryjówek. Jest też usiane drobnymi dziurami... Bardzo ciężki teren... A zając jest czujny. Po przeciwnej stronie wzgórza za to jest pełno drzew i krzaków... Co zrobisz?
Bez sensu się skradać za czymś. Mogli równie dobrze po prostu pogadać. Taka forma nauki była lepsza, ponieważ widząc postawę Zbawiennej, wiedział, iż będzie umiała się skradać... Przynajmniej w jakimś stopniu cicho...

[Słodycz Zbawienia]

Zamilkłam, słuchając jego słów. No oczywiście, że odrobiłam zadanie. W końcu sporo czasu przetrwałam za barierą, przez kilka ostatnich księżyców zdana tylko na siebie. – Tak naprawdę nie opłaca się podkradać do zająca. Zimą są wychudzone, nie mogą znaleźć pożywienia. Namęczę się a nic nie zyskam. – stwierdziłam, wzruszając delikatnie barkami. Postanowiłam jednak opowiedzieć co bym zrobiła, gdybym się zdecydowała. – Jeśli jednak wybrałabym próbę upolowania go, najlepiej byłoby się przemieścić w teren bardziej zakryty. Ale to, oczywiście, też wiąże się z ewentualnym zwróceniem na siebie uwagi. Jeśli jednak uda się przejść cicho, niezauważonym, skradałabym się między drzewami. Wystarczy się odpowiednio zakamuflować, albo iść pod kątem, aby wiatr nie wiał ode mnie do zająca i też dam radę. – wyjaśniłam i wlepiłam spojrzenie moich szarych ślepi w samca.

[Jaskiniowy Kolec]

Skoro była taka samodzielna to po co prosiła o pomoc? No ale nieważne...

Miała rację odnośnie niepotrzebnego męczenia się nad zwierzyną tak małą jak zając. Ponadto zahaczyła o temat, który był w skradaniu też ważny...
–Właśnie. Kamuflaż. Pamiętaj o nim, bo jest to bardzo dobry i przydatny sposób na ukrycie się przed wzrokiem celu. Ślepia patrzące pod kątem mogą wykryć jakieś ruchy, ale jeśli zwierzyna spojrzy wprost na Ciebie, a Ty się nie poruszysz i będziesz choć trochę przypominać otoczenie, bardzo prawdopodobne jest, iż Cie nie zauważy. Wtedy będziesz mogła kontynuować swoją wędrówkę po zdobycz.
Na chwilę przerwał, aby sprawdzić, czy Zbawienna w ogóle słucha. Ostatnio ciężko o dobrych uczniów, którzy skupiają się na słuchaniu.
–Skradanie się nie zawsze wyjdzie i nie ma co się do niego zrażać. Nawet najlepszym zdarzy się pośliznąć, nadepnąć na jakąś przypadkową gałązkę, albo po prostu zwierzyna wyczuje go. Różnie to bywa...
Znów chwila przerwy. Gadał dużo. Nawet był skłonny powiedzieć, iż za dużo.
–Jeśli znasz maddarę, to możesz również użyć jej do zmiany kierunku wiatru na drodze przed Tobą. Wtedy byś mogła zajść zająca od dogodnej Ci strony. To też jednak jest ryzyko... Jak wszystko...
I znów gadał. Koniec... Czas na polecenia.
–Przejdź się jakbyś się skradała. Chcę dokładniej obejrzeć jak chodzisz i jak ustawiasz łapy...
Miał tego nie sprawdzać, ale Oko Zmierzchu bywał zmienny...

[Słodycz Zbawienia]

Ja jednak słuchałam uważnie. Zawsze to robiłam, gdy ktoś poświęcał mi swój czas. A w tym wypadku tak właśnie jest. Skinęłam łbem, a komentarz Zmierzchu o kamuflażu. To raczej naturalne, że się kamuflujemy. Jednak z pewną częścią jego wypowiedzi się nie zgadzałam. – Wydaje mi się jednak, że zmiana kierunku wiatru przede mną nic nie da, jeśli podmuch wiatru zza mnie zaniesie mój zapach do zwierzyny. – odparłam, jednak mój ton był przyjazny, jakbym zauważyła pewną nieścisłość. Ale nijak nie wyśmiewałam się z Oka. Nie potrafiłabym. Ale, jak polecił, zaczęłam się skradać. Czy też raczej pokazywać, jak to robiłam. Moje łapy zanurzały się w śnieg pod kątem, aby nie hałasować za bardzo. Ogon był uniesiony. Łapy stawiałam powoli, ale pewnie i rozważnie. Każdy ruch był przemyślany, płynny. Nie było żadnego wahania, bo to mogłoby zachwiać moją postawą. Skrzydła cały czas przy ciele. Ja starałam się dopasować do rytmu przyrody. Szłam pod wiatr, starając się kryć za drzewami, które przecież porastają boki alejki. Teraz nagie, ale zawsze dają jakieś schronienie. Oddychałam cicho, a moje serce biło w normalnym rytmie.