Buczyna

[Opiekunka Snów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie musiałam się długo zastanawiać nad odpowiedzią, zaś same pytanie dało mi małą podpowiedź, że pisklę bądź jego opiekun pochodzą zza bariery i być może Moira coś usłyszała od ojca/matki o jakichś innych bogach. Pokręciłam nieco zrezygnowana głową na boki, po czym powiedziałam
– Niestety ale nie znam tego o czym mówisz. Mogę ci opowiedzieć tylko wiedzę z zakresu tego świata, pod barierą. Jeśli twój opiekun pochodzi zaa bariery, pewnie zna inne nazwy bogów. Jedno jest pewne – nie ważne jak nazywamy te istoty, to oni stworzyli smoki, czuwają nad nami nawet wtedy jak nam się wydaje, że tak nie jest
Rozprostowałam skrzydła jakby w akcie przerywnika, wydając przy tym ciche stęknięcie po czym złożyłam skrzydła i kontynuowałam
– Pomiędzy stadami wykształciły się specyficzne rangi a awans na daną z nich wiąże się ze zmianą imienia. Kiedy pisklę staje się apdetem, wybiera dwuczłonowe imię z drugim członem Łuska – dla samic – lub Kolec – dla samców. Pierwszy człon może zaś na przykład nawiązywać do cechy smoka. Dlatego ja nazywam się, jako adeptka, Zawiła Łuska. Rang dorosłych jest kilka. Można zostać wojownikiem lub magiem, który używa madary do zadawnia ran. Wojownik zaś bazuje na sile lub zręczności, to oni są pierwszą linią obrony stada. Są też łowcy, którzy poświęcają się polowaniom i pomagają karmić smoki młode bądź stare dla których polowanie jest za trudne. Piastuni opiekują się pisklętami, które utraciły opiekunów lub ich obecni opiekuni w danim dniu nie mogą się nimi zająć. Przekazują wiedzę najmłodsi i są ostatnią linią obrony dla najmłodszych smoków. Uzdrowiciele są niezywkle ważni dla stada, to oni leczą rany i choroby jakie nękają ciała śmiertelników. Adept szkolący się na uzdrowiciela to kleryk. No i oczywiście Przywódca, który w całości dba o swoje stado, podejmuje najważniejsze decyzje razem ze swoim Zastępcą. Czy jest coś co chiałbyś wiedzieć?

[Płynący Kolec]

A gadzik milczał. I słuchał, nieco z żalem, że smoczyca nie może mu opowiedzieć nic o morskich bożke. Naziemce znały tylko naziemne sprawy... Nic więcej. Ograniczone do jednej tylko domeny, nie mogły łapać rybke w głębinach, ani poznać bogów, którzy łapiącym rybke sprzyjają. Ten fakt wydał się Moirze nieco smutny, choć rozumiał już, że Naziemce nie mogły tęsknić za rzeczami im nieznanymi.
Słuchał więc dalej, rejestrując przy okazji ciekawy fakt – najwyraźniej latanie bolało. To dobry powód, by nigdy tego nie robić. Słuchał więc, o rangach, obowiązkach. O naziemnych sprawach Naziemców, które na całe szczęście niewiele go dotyczyły.
– Gadzik żyć w morze jak tate, jak być dużo-mądry, to łapać rybke. Rybke nie patrzyć na ranga. Dlaczego Naziemiec patrzyć? Ranga tylko słowo.
Nie rozumiał ich sztywnego przywiązania do nazw, rang, dziedzin. Czy nie mógłby łowić rybke, przodując w spostrzegawczości, lub nawet magii? Rybke przecież nie wychodzi z wody, nie pilnuje gadzika na naukach. Czyżby naziemne zwierzęta to robiły?

[Opiekunka Snów]

Kiedyś zetknęła się z tym pytaniem, jednak było to dawno. Miała może jakieś 15 księżyców, kiedy to jej najmłodszy braciszek zadał jej właśnie pytanie – po co są rangi? Zawiła odpowiedź musiała sobie powtórzyć w głowie, przewertować i zmienić tak aby Moira zrozumiał. Skinęła tylko głową i powiedziała
– Rangi nie wywodzą się znikąd. Może zamiast rangą, nazwijmy to pozycją. W stadzie wilkiów najwyższą pozycję ma samiec i samica Alfa – zaś smoki od tego mają po jednym Przywódcy.
Bo widzisz, pozycja w stadzie mówi innym smokom czego mogłyby się od ciebie spodziewać. Jakiej formy pomocy mogłyby szukać ale też i samym "Naziemcą" nie raz pomaga okreeślić się w czym są dobre i co chciałyby robić. Na przykład jeśli czujes, że dobrze ci się poluje w wodzie to dlaczego nie podzielić się takim darem z członkami stada i poczęstować ich taką rybą? Oczywiście nikt nie broni ci być po prostu Moirą, to wszystko zależy od twojego indywidualnego punktu widzenia. Ja na przykład wolałabym aby za jedyną rangę uznawaną pod barierą, była ranga Przywódcy i jego Zastępcy. Zaś zmiany imienia też uważam za dziwne, dlatego zawsze przedstawiam sięe jak Facilisis a nie Zawiła Łuska czy Opiekunka Snów, bo takie imię wybiorę na dorosłą range. Musisz nauczyć się szacunku do cudzej kultury, wtedy smoki czy istoty z tej inneej kultury i tradycji zaakceptują twoją. Czy masz jeszcze jakieś pytania?

[Płynący Kolec]

Skinął łebkiem na znak, że rozumie. Rangi nie musiały więc mieć sensu. Były jak bogowie Naziemców, czy śnieg – trzeba było po prostu zaakceptować to, że istniały i absolutnie nie dotyczyły Moiry. Łowienie rybke dla stada zaś wydało mu się oczywiste – tata to robił, więc z całą pewnością taki właśnie był porządek świata i tak robić należało. Tata łowił rybke dla Naziemców, a Naziemce przyszły złożyć hołd Drżącemu Śledziowi i pozostałym morskim bogom. Informacje przekazane przez Ognistą miały więc odbicie w rzeczywistości, skutkiem czego zostały zaakceptowane i zapamiętane.
Na pytanie o pytania lekko potrząsnął łebkiem. Nie miał ich więcej. Dowiedział się co nieco o świecie Naziemców, a że nie wiedział, czego nie wiedział, trudno było mu stworzyć jakieś dodatkowe pytania.

[Opiekunka Snów]

Skinęłam więc głową widząc jego gest, po czym szybko zastanowiłam się, czy powiedziałam mu to co najistotniejsze. Rangi były, bogowie byli... a no tak. Jeszcze jedna rzecz, po czym myślę, że mogę zaproponować mu dalszą naukę czegoś innego ale też i w innym miejscu
– Dobrze, więc pamiętaj także, że pod Barierą są cztery stada. Stado Ognia do którego należę, stado Wody w którym ty się wyklułeś, stado Ziemi oraz stado Cienia. Z tego co mi wiadomo, obecnie te dwa ostatnie stada mają sojusz albo miały go dosyć niedawno. No, myślę, że tyle ci wystarczy. Gdybyś chciał jeszcze czegoś się pouczyć, to ja prawie codziennie latam nad terenami wolnymi także pewnie cię zauważę to możemy się czegoś pouczyć
Machnęłam skrzydłem jakby pokazując mu, że może już sobie iść. Wracać do wody, do Rybke czy co tam chciał.


//raport Wiedza I

[Poszept Nocy]

Buczyna była kolejnym przystankiem Piastuna Ognia. Północny, obdarzony wyjątkowo gęstym futrem, źle znosił upały. Starał się więc unikać nasłonecznionych przestrzeni, nawet po zgubieniu części zimowej pokrywy.
Zatrzymał się więc pod jednym z większych drzew, w myślach dziękując mu za odrobinę cienia, i wysłał mentalną wiadomość do przewodnika jednego ze stad.
~ Przewodniku Ziemi, nazywam się Poszept Nocy i jestem Piastunem Ognia. Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś poświęcił mi chwilę swojego czasu. Znajdziesz mnie wśród buków Dzikiej Puszczy. ~ Teraz pozostało tylko czekanie.

[Strażnik Gwiazd]

Samiec nie mógł zdawać sobie z tego sprawy, ale zdecydowanie zwiększył komfort swojego przyszłego rozmówcy, wybierając właśnie miejsce przy drzewie.
Strażnik nie miał wielkiej ochoty na spotkania, ale pojmował, że jako przywódca nie może odmawiać wezwaniom, toteż porzucił zamiar powrotu do legowiska i ruszył lotem do wskazanego punktu.
Wylądował parę ogonów od Ognistego, żeby móc bez konsekwencji pozwolić sobie na pierwszy odruchowy grymas, nim piastun będzie mógł wyraźnie przyjrzeć się jego pyskowi. Podszept na szczęście nie był morskim, ani bezskrzydłym, więc jedyne co pozostawało w nim wadliwe to funkcja.
Gdy już znalazł się przy nim, prędko ponowił wzrokowe oględziny jego sylwetki, a następnie skinął łbem. Strażnik nie wydawał się przyjazną osobą, ale sprawiał wrażenie bardziej zmęczonego i oczekującego konkretów, niż pałającego gniewem wprost na drugiego smoka – Witaj Podszepcie. W jakiej sprawie mnie wezwałeś?– spytał spokojnie, przysiadając na tylnych łapach.

[Poszept Nocy]

// PoSZept. :D

Ognisty uśmiechnął się delikatnie, gdy wezwany szybko odpowiedział na jego prośbę. Powitał go uprzejmym skinieniem łba, pełnym szacunku, u spojrzał nań jasnymi ślepiami.
– Dziękuję za przybycie. – Zaczął spokojnie. – Chciałbym zaprosić Ciebie i Twoje stado do wspólnego spisywania historii Wolnych Stad. Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś przekazał to swoim smokom. We wnętrzu Skalnego Giganta tworzę zbiór opowieści, do którego każdy może się dołączyć – zarówno by przekazać nieopisane dotychczas wydarzenie, jak i by dopowiedzieć coś do tych które już ktoś tam zamieścił. Chciałbym, abyśmy zadbali o naszą przeszłość w imię pamięci naszych przodków. Historie słowne nie są przekazywane dla każdego pokolenia i zapominamy o wydarzeniach, z których moglibyśmy się uczyć lepszego postępowania. W końcu najlepiej jest uczyć się na czyichś błędach. – Uśmiechnął się lekko. – Jeśli któryś z Ziemnych chciałby spisać historię, ale miałby problem z przeniesieniem jej na kamień, służę pomocą.
Srebrne ślepia nie miały w sobie ani krzty wrogości – Poszept Nocy był łagodnym i pewnym siebie, choć młodym jeszcze smokiem. Obserwował natomiast czujnie Ziemnego, ciekawy jego opinii. Ogień w większości był zaciekawiony i chętny, podobnie jak Wodna którą poprosił o to samo, o co teraz prosił Opiekuna Ziemi.

[Urna Cieni]

Leniwie doczłapała się do Dzikiej Puszczy, włócząc przydługim ogonem po wilgotnej od deszczu ziemi. Zakołysała się, rozejrzała po okolicy. Cisza, spokój, samotność. Cóż za niebywała rzadkość. To był jeden z niewielu dni – a raczej późnych wieczorów – kiedy nie musiała naprawiać nikomu łusek ani nastawiać kości. I w końcu odczuła piorunujący głód.
Zadarła przyozdobiony rogatą koroną łeb. Zniekształcony, iście upiorny ryk rozniósł się po terenach wszystkich czterech stad, wzywając łowcę, jakiegoś cholernego altruistę, pragnącego podzielić się częścią dorobku ze smokiem Cienia. Wypuściła z płuc zimne powietrze i czekała, skubiąc kłami błony prawego skrzydła, naprawiając ich ułożenie.

[Posępny Czerep]

Usłyszała wezwanie dla Łowców i rozejrzała się po swoim schowku, nieco tylko zblazowanym wzrokiem. Właściciwie sama nie wiedziała, dlaczego wciąż miała ochotę to robić. Raz za razem karmić, nawet zupełnie obce smoki. Nie był to altruizm – raczej pewien rodzaj satysfakcji.
Nadleciała ze strony Terenów Ognia, w tylnych łapach dźwigając truchło jelenia. Zwierzę pozbawione było znacznej części łba i skóry, świecąc więc żebrami wydzierającymi się spod rozpłatanych, ziejących czerwienią, płatów mięsa. Blade, cieliste błony szerokich skrzydeł raz za razem rozświetlały się promieniami słońca, podkreślającymi gęste sieci żyłek, a nagi, cienki ogon wił się przy każdym drobnym skręcie, nie pozwalając na utratę równowagi.
Wylądowała dobre cztery długości ciała od obcej smoczycy, drgnięciem nozdrzy wyłapując woń ziół i zupełnie nowy, nie nieznany dla niej zapach. Perspektywa nic nie słyszała o Stadzie Plagi.
– Aank. Mam nadzieję, że jesz mięso. – Przywitała się zdawkowo, swoim chrypowatym, mało entuzjastycznym głosem, po czym paszczą przeniosła pożywienie wystarczająco blisko pustookiej, by ta skorzystała z mięsa, które Łowczyni pozostawiła do jej dyspozycji.
Wycofała się na spokojnie parę kroków, wyłapując jedynie, czy ta coś jej odpowie. Później zamierzała odlecieć.

[Urna Cieni]

Wyłapała wzrokiem przybycie obcej. Wyczuła także jej zapach – ten najbardziej drażniący ze wszystkich. Woń Wody była po prostu mdła, niczym przeterminowane, gnijące zioła zmieszane z morską wodą. Woń siarki, którą roznosili Wulkaniczni była otumaniająca. Doprowadzała na skraj szaleństwa.
Wypuściła głośno powietrze z płuc i obejrzała mięso, nie kryjąc nieufności. Nie zamierzała dać się oszukać, tak jak niegdyś. Aenkryntith zdradzili ci, którzy mieli być rodziną. Jeszcze łatwiej o zostanie otrutym przez wroga.
Paranoja krążyła w jej rodzinie, ale ostatnio okazywała się być słuszna.
– Dlaczego miałabym tego nie robić? Kły mam dla ozdoby? – Mruknęła oschle, z wyrafinowaniem, powoli tnąc mięso , niezainteresowana już puchatą smoczycą Ognia. Chyba nie liczyła na podziękowania? Nikt jej nie zmuszał, by odpowiedziała na wezwanie. Zrobiła to, bo mogła. Nie powinna oczekiwać czegokolwiek.
W mniemaniu Cienistej, rzecz jasna.

[Mistrz Gry.]

Rozmowę dwóch smoków przerwał deszcz. To nie tak, że nie zostały ostrzeżone – zbierało się na to od dłuższego czasu. Ciemne kłęby chmur pchał po niebie wiatr, porywisty i zaczepny, targający błonami skrzydeł nawet smoków stojących na ziemi. W jednym momencie uderzył nawet piorun, jednak gdzieś daleko na północ od Dzikiej Puszczy, kto by się więc przejmował. W końcu spadły pierwsze krople długo zapowiadanej ulewy. Jednak czym była odrobina wilgoci dla smoka?
Wtedy uderzyła druga błyskawica, dużo bliżej. Nad Wyspą na Jeziorze błysnęło gwałtownie białe światło i uderzyło w coś wysoko na niebie. Zaraz po tym niebo przecięła siatka białych linek, przypominających chaotycznie tkaną, gęstą pajęczynę zrobioną z energii rozpostarła się ponad parą smoków. Sięgnęła ponad Wypaloną Plażą i rozdzieliła Buczynę na pół. Obie smoczyce skoczyły od linii, natychmiast i bez namysłu, odsuwając się w dwóch różnych kierunkach. Następnie całość zjawiska zamigotała chwilę i zaczęła blednąć.
Co bardziej spostrzegawczy zauważyliby, że wyglądało to jakby zamknięto ich w kopule. Ale nawet Ci zauważający zazwyczaj niewiele odczuliby, że deszcz nie pada już na ich łuski, a stuka w niewidzialną osłonę nad łbami. I nawet wiatr nie wieje już prawie w ogóle.
I tak stały po dwóch stronach – Inafamia sucha i za barierą, a Perspektywa choć na zewnątrz, to moknąca na deszczu po drugiej stronie.

Dodano: 2019-10-13, 13:04[/i] ]
Burza wciąż przetaczała się przez niebiosa. Deszcz bębnił zaciekle w niewidoczną kopułę, spływając po jej bokach, wpadając do Jeziora i spływając rzekami. Nagle niebo rozjaśnił piorun, uderzając niedaleko, wprost ponad Wyspą Proroków, w sam szczyt buzującej niewidoczną energią bariery. Na tym jednak nie był koniec. Iskierki wyładowań elektrycznych popędziły świetlistą pajęczyną, rozświetlając kopułę ostatni raz, zanim wraz z nich zniknięciem nie przyszedł wiatr, hucząc i wyjąc wdzierający się na Wspólne Tereny. A wraz z nim na wszystkich ponownie zaczął padać gęsto deszcz...

[Azyl Zabłąkanych]

Odetchnęła głęboko, przystając na skraju Dzikiej Puszczy, z oddali patrząc na Tdarę znikającą za horyzontem, smakując na nowo namiastkę życia. Smakowała gorzko.
Wyrwała się do Stad pierwszą napotkaną wyrwą oddzielających żywych i umarłych, a teraz, stawiając pierwsze kroki wśród pożółkłych traw, orientowała się powoli, jak obce i nieznajome wydawały się Wolne Stada. Poczuła się niemądrze. Zniknęła tak nagle – być może nie pamiętanoby jej nawet, gdyby pojawiła się znacznie wcześniej.
Mimo to, stojąc na granicy, wdychając woń Życia, subtelnie inną, a jednak tak znajomą, nie była w stanie odpuścić, z palącym wewnątrz desperackim zdeterminowaniem. Próbowała już przedostać się przez granice, ale niemateralne, niedoskonałe ciało uciekało, rozpływało się, gdy tylko wkraczała zbyt głęboko na stadne tereny. Krążyła więc niedaleko niewidzialnej bariery, poprawiając nerwowo skrzydła, z ogonem wijącym się niespokojnie, badając, co zrobić jest w stanie i głęboko gdzieś licząc, że zupełnym przypadkiem, napotka chociaż jedną znajomą sylwetkę.

[Chłodny Obrońca]

Ile księżyców minęło odkąd zaczął wszystko obserwować z góry? Przestał liczyć już dawno nie mając przecież zmartwień jakie miał kiedyś. Coś się jednak zmieniło i choć jego serce kojone światłem gwiazd nie poszukiwało "życia" to jednak ono postanowiło w tej lub innej formie zapukać do jego wrót. Poczuł wir, nęcący, zapraszający go znów tam nad dół gdzie zdarzyło się tyle złego, ale i dobrego. Ruszył póki Ateral nie patrzył.
Pędził i choć nie czuł się żywy to wszystko wokół takie się stało! Trawa, powietrze, stworzenia... czyż nie było to dziwne zrządzenie losu iż ze wszystkich możliwych smoczych istnień trafił właśnie na nią? Był taki jakim go wszyscy zapamiętali.
Dolna szczęka była na miejscu, wąsy swobodnie powiewały na wietrze, sierść nie była przerzedzona i choć eteryczna to puszyła się bielą oraz błękitem. Bystre ślepia, nie przypominały martwych pustych sadzawek lecz dwie gwiazdy które postanowiły spaść razem z nim z nieba. Nie nosił na sobie oznak frustracji wywołanej walką z Mgłą czy samym sobą. Być może życie pod barierą i ostatnia rodzina dały mu spokojnie odejść w ciszy, ale i radości.
Tąpnęło nim jednak gdy zobaczył tę która pokazała mu czym była prawdziwa miłość po raz pierwszy. Delikatna, nieśmiała, ulotna... taka którą przecież na zawsze ma się w sercu.
Duch podbiegł i zatrzymał się szpon przed nią.
– Azyl?
szepnął wpatrując się głęboko w jej oczy. Wiedział, ze to ona ale musiał zapytać.

[Feeria Ciszy]

Feeria podejrzewała, że Hiacynt od dawna zna już cały Obóz Ziemi na pamięć. Nie wiedziała jak się sprawy mają z Terenami Wspólnymi... Ale sama rzadko tu ostatnio wpadała, więc czemu by nie zabrać tutaj syna? Zwiedzili już Gaj Pamięci, to może teraz odhaczą Kurhan Pamięci albo... Albo może znajdą jakieś inne, ciekawe miejsce, które nie jest związane z tematem śmierci?
Jak się jednak okazuje – gdy jesteś blisko śmierci, wszystko ci o niej przypomina. Jak nie miejsce spaceru, to... Duchy martwych smoków.
Ale zacznijmy od początku. Na razie po prostu szli. Jak to zwykle. Może Hiacynt czasem o coś zapyta, czasem Kerrigan coś palnie, a Feeria robi swoje. I w którymś momencie zbliżyli się do dwójki smoków. Cisza pierwszy raz widziała je na oczy i może by nie zwróciła na nie żadnej uwagi, gdyby nie fakt, że... Cóż, przeoczyć się ich nie dało. Było w nich coś innego. Jakaś aura... Albo jej brak? Brak jakiegokolwiek zapachu? Ani to stado, ani Prorok...
Azyl?
To brzmiało znajomo. Szamanka zatrzymała się zamyślona, nawet nie kryjąc swojej obecności. Gdzie ona już słyszała to słowo? A może raczej – imię?
Cóż, może nie była to granica stad, na której zawsze masz pretekst do zagadania do innego smoka, ale czy ciekawość też nie może być czasem wystarczającym powodem? Córka Daimona zebrała swoją maddarę w prostej wiadomości mentalnej skierowanej do obojga smoków. Jedyne co ze sobą niosła to ciekawość przetkana pytającymi nutami. Ciekawość tego, kim są obce smoki.
Może mniej obce, niż się wydaje...
Kerrigan, który jak dotąd krążył między drzewami, w końcu zauważył, że brązowołuska się zatrzymała. Zniecierpliwiony wylądował na gałęzi i rzucił:
– Tu chcesz kończyć, Feerio? Drzew to mamy pod dostatkiem i na terenach Ziemi. Albo w obozie. My wszędzie mamy drzewa. Nawet niektóre smoki wyglądają jak drzewa...

[Zmierzch Gwiazd]

Tak dawno już tego nie czuła... Ta iskierka, która w niej była, która gasła razem z postępującymi księżycami, a która zalśniła ponownie mocniej, gdy została napełniona boską mocą. Ta iskierka, drobny płomyczek nazywający się "życiem"... Straciła go w momencie, w którym poderżnięto jej gardło. Przez pewien czas obwiniała tych, którzy nie zdołali jej uratować, którzy ruszyli na przeciwnika, nie zważając na trzymanego przez niego zakładnika. Ale może tak było lepiej? Zagrożenie zostało zażegnane, pomimo ofiary, o której i tak szybko zapomniano.
Tym razem jednak Ateral nie mógł jej zamknąć na wieczność. Razem z innymi duchami, przekroczyła wrota śmierci, ponownie odzyskując namiastkę tego, czym była kiedyś. Jednak wtedy... Pojawiła się pustka. Nie wiedziała ile pokoleń przeminęło, ile obrotów Złotej Twarzy widziały tereny pod barierą. Chociaż obserwowała z góry, jak przemijają kolejne istnienia, smoki przychodzą i odchodzą... Nie wiedziała jak się odnaleźć. Nie mogła odejść daleko od wrót Aterala, bo czuła, że słabnie, im dalej jest. Nie mogła więc wejść na tereny stada, które tak kochała i którym przez tak długi czas się opiekowała. Nie mogła znaleźć swojego potomstwa, dopóki samo do niej nie przyjdzie.
Błąkała się więc po terenach, jako cień dawnej siebie, jednak blisko granicy z stadami. Wcześniej odwiedziła również swój stary dom, jednak zastała tam tylko ruinę. W umyśle, była pustka... Co się stało z jej kompanem? Czy przeżył? Jak się ma? Czy Deidara odczuł jakoś jej śmierć, jej stratę? Miała nadzieję, że po tym wszystkim zapomniał o niej i był wolny.
Jej oczy nagle dostrzegły jednak znajome jej sylwetki. Puszystego północnego oraz równie puszystej samicy. Czy ślepia płatały jej figle, czy też oni również zdołali uciec od Pana Śmierci? Szukała ich od długiego czasu, tam, po drugiej stronie, jednak dusz było zbyt dużo... Nie była w stanie ich odnaleźć. Teraz natomiast, nie wiedziała co zrobić. Czy powinna podejść do nich, cieszyć się tym momentem z rodziną, a może jednak zostawić ich samych i pozwolić, aby nacieszyli się sobą, a stare uczucie miłości rozkwitło na nowo?
Jej rodzice mogli usłyszeć głośne westchnięcie, gdy jednak samiczka zdecydowała się nieco podejść. Wyglądała, jak każdy inny duch, który nie posiadał materialnego ciała. Na jej ciele znajdowała się masa blizn, głównie po potyczkach z drapieżnikami, jednak kilka smoczych ran również dało się znaleźć. Chyba w ilości blizn pobiła nawet swojego ojca.
– Szukałam was, przez tak długi czas...
Odezwała się cicho, patrząc na nich, swoimi smutnymi oczami. Można było dostrzec w nich tęsknotę, ale również ulgę. Po tak długim czasie, wreszcie mają okazję, aby się spotkać i porozmawiać... Miała im tyle do opowiedzenia, tyle do przekazania.
Zauważyła również obecność młodszej smoczycy. Te łuski... W zakamarkach jej pamięci świtało pewne imię... Feeria Ciszy. Znała ją. Jej szmaragdowe oczy spojrzały się na nią, jakby nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Nie tak ją zapamiętała, jednak minęło pewnie już tyle czasu... Zmieniła się, zestarzała, jednak nadal była starą, dobrą Feerią. Nie dało się jej pomylić z nikim innym.