Flora

[Administrator]

 
SPIS TREŚCI

• – Rośliny jadalne;
  – Rośliny lecznicze – materiały dostępne także w Poradniku Uzdrowicielstwa;
  – Rośliny trujące;
  – Pozostałe rośliny – Lista A – Ł oraz Lista M – Ż.
  
  
  Legenda oznaczenia: Rośliny wodne

[Administrator]

ROŚLINY JADALNE   Smoki jako gatunek wszystkożerny mogą żywić się zarówno mięsem jak i pokarmem roślinnym. Niektóre gady z różnych powodów wolą taki styl odżywiania, a dla innych rośliny oraz grzyby jadalne mogą być ciekawą odmianą lub doskonałym dodatkiem do mięsa.

Agrest – jest niedużym krzewem, który łatwo przegapić podczas poszukiwań, nie dorasta nawet do pół ogona wysokości. Prawie wszystkie pędy tej rośliny pokrywają krótkie ciernie utrudniające zbieranie drobnych, kwaskowatych owoców. Ma małe liście, które gubi na początku zimnych miesięcy. Nie kwitnie zbyt okazale, tworzy zwisające z gałązek grona małych kwiatków o żółtawym kolorze, za to smocze ślepia może cieszyć widok niewielkich, czerwonych lub zielonych kulek, które są owocami agrestu. Owoce wypełniają małe nasionka, które nadają się do zjedzenia. Skórka może niekiedy odstraszać co wybredniejsze smoki ponieważ pokryta jest charakterystycznymi włoskami, choć są i takie, które włosków nie mają. Pierwsze agresty pojawiają się już w miesiącu Zwierzyny jednak wtedy owoce są twarde i kwaśne, najlepszy smak mają te zebrane w miesiącu Złotego Słońca.
Występowanie: las, obrzeża lasów. Powszechny
Jadalne owoce

Algi – dzielą się na gatunki morskie i słodkowodne, mianem alg smoki określają wiele różnych odmian glonów, które rosną w tutejszych wodach, trudno więc jednoznacznie opisać ich wygląd. Część alg rośnie bliżej powierzchni, do innych mogą sięgnąć tylko smoki morskie, ale wszystkie mogą je z powodzeniem jeść, choć zapewne najsmaczniejsze będą dla gadów morskich, którym nie wadzi charakterystyczny, rybny smak i zapach.
Występowanie: wody słodkie i słone, powszechny
Jadalne w całości

Arbuz – jest kuzynem rośliny zwanej melonem, preferuje miejsca ciepłe ale nie suche dlatego raczej nie znajdziemy go na pustyni, nie powinniśmy go szukać też na terenach zimnych. Arbuzy tworzą długie, rosnące na ziemi pnącza z dużymi liśćmi i licznymi “ogonkami” którymi roślina chwyta się wszystkiego co spotka na drodze. Owoce są bardzo duże i soczyste, na zewnątrz pokryte dość twardą, zieloną skórką w jaśniejsze lub ciemniejsze pasy, natomiast wnętrze może być czerwone lub żółte. Arbuzy są nie tylko doskonałym posiłkiem ale też gaszą pragnienie w upalne dni. W ich miąższu znajdziemy liczne, małe, brązowe pestki, które nie są szkodliwe ale nie każdy smok lubi je łykać. Niektórzy rodzice straszą swoje pisklęta, że jeśli połkną pestki arbuza to ten wykiełkuje w ich brzuchu, ale nikt jeszcze nie zanotował by coś takiego się stało, mimo to na niegrzeczne pisklęta działa, czasem.
Występowanie: równiny, częsty jedynie w cieplejszych regionach, niezwykle rzadki w chłodniejszych.
Jadalne owoce

Bakłażan – krzew, który swoją nazwę zawdzięcza wydawanym owocom. Mimo że sięga wysokości najwyżej ćwierć ogona, jest bardzo charakterystyczny: jego liście są nieliczne, lecz bardzo duże – same ogonki na pierwszy rzut oka można pomylić z gałązką. Podobnie jest z podłużnymi jagodami: są nieliczne, lecz potrafią sięgać trzech szponów długości. Obłość owocu zależy od odmiany, tak samo kolor – najczęściej spotykane są ciemnofioletowe, niemal czarne, ale zdarzają się też rodzaje pasiaste, białe czy żółtawe. Rozwijają się z niepozornych, różowawych kwiatów o gwieździstym kształcie. Roślina prawdopodobnie przyniesiona na tereny Wolnych przez ludzi, z czasem dostosowała się do tutejszych klimatów. Na surowo owoce są gorzkie, lecz łagodnieją w smaku i miękną po obróbce cieplnej.
Występowanie: tereny podmokłe o ciepłym klimacie, rzadki
Jadalne owoce

Bez koralowy – uznawany za krzew lub małe drzewo, dorasta do wysokości ponad jednego ogona Jajowate liście rozwijają się równocześnie z kwiatami, które przyjmują kulisty kształt, zwieszając się w gronach. Kwiaty z początku są zielonkawe, później zmieniają kolor na żółtobiały. Owoce są charakterystyczne, drobne kulki o intensywnie czerwonej barwie, aż chciałoby się je zerwać, jednak nie poleca się ich jedzenia ponieważ wywołują szereg nieprzyjemnych objawów jak silny ból głowy czy dolegliwości ze strony układu pokarmowego.
Występowanie: lasy i obrzeża lasów, powszechny, bardzo częsty w niższych partiach gór.
Jadalne owoce

Boczniak – grzyb jadalny porastający martwe drewno różnych gatunków drzew. Najczęściej tworzy kępkowato zrośnięte skupiska. Pojedyncze kapelusze potrafią osiągnąć średnicę ponad dwóch szponów; za młodu są wysklepione, ale z czasem przybierają nieco lejkowaty kształt, odsłaniając blaszkowany, kremowy spód. Sama skórka potrafi przybierać różne barwy – najczęściej jest jasnobrązowa, ale potrafi być też popielata, stalowoniebieska, a nawet fioletowawa. Miąższ jest miękki i sprężysty; na surowo ma kwaskowaty smak. Można je spotkać podczas chłodnych miesięcy, a czasami nawet też na początku wiosny.
Występowanie: lasy, równiny, bagna – na martwym, dobrze nasłonecznionym drewnie, powszechny
Jadalne owocniki

Borowik szlachetny – dość duży grzyb o kapeluszu szerokim nawet na dwa i pół szpona . Kapelusz jest gładki o jasnobrązowym kolorze, czasem kasztanowobrązowy. Ciekawostką dla zbieraczy może być to, że kiedy pogoda jest wilgotna, grzyb staje się kleisty. Ten gatunek nie posiada blaszek na spodniej stronie kapelusza tylko otworki na kształt rurek. Nóżka grzyba jaśniejsza od kapelusza, gruba, szersza przy ziemi. Poszukiwać go można od miesiąca Złotego Słońca do miesiąca Smutnego Deszczu.
Występowanie: lasy, głównie pod świerkami
Jadalny w całości

Borówka bagienna – niewysoka krzewinka podobna do innych borówek zarówno w wyglądzie liści jak i owoców. Kwitnie dość skromnie, jej kwiaty przypominają dzwoneczki i zwykle mają barwę białą lub lekko różową. Owoce mają ciemną, matową skórkę z niebieskawym nalotem, nadają się do jedzenia, ale nie są tak smaczne jak borówki czarne. Dawniej myślano, że kwiecie i owoce tej odmiany powodują odurzenie, ale obecnie wiadomo, że zarówno jedzenie bagiennej borówki jak i wąchanie jej kwiatów jest nieszkodliwe, jednak w okolicy tej krzewinki najczęściej można spotkać roślinę zwaną bagniakiem i to ona właśnie jest odpowiedzialna za uczucie odurzenia i zatrucia.
Występowanie: tylko bagna i torfowiska.
Jadalne owoce, trzeba jednak uważać na osiadający na niej, trujący pyłek bagna/bagniaka.

Borówka brusznica – gatunek małego krzewu, który w niektórych rejonach jest bardzo powszechny. Krzewinka jest malutka i łatwa do przegapienia głównie przez to że pokłada się po ziemi, a nie rośnie w górę, pozytywną informacją dla smoków poszukujących tego rarytasu niech będzie to, że czerwona borówka zwykle rośnie w dużych grupach i jeśli uda się znaleźć jeden krzaczek, na pewno gdzieś w pobliżu jest kolejny. W czasie kwitnienia krzewinka obsypuje się białymi lub jasnoróżowymi, drobnymi dzwoneczkami. Owoce tego gatunku borówki są bardzo małe, okrągłe, pokryte czerwoną, błyszczącą skórką. Są specyficzne w smaku, kwaśno-gorzkawe. Poszukiwacze o niewielkiej wiedzy dotyczącej roślin jadalnych powinni uważać co zbierają, w lasach pełno jest podobnych, czerwonych jagód, które są trujące.
Występowanie: Równiny, lasy iglaste, tereny górskie i torfowiska, powszechna
Jadalne owoce

Borówka czarna – zwana po prostu jagodą jest niskim krzewem, który jest dość niepozorny podobnie jak inne borówki. Jej kwiaty są niemal niewidoczne, zielonkawe i małe, przybierające kształt dzwonków. Liście na borówce czarnej znajdziemy tylko w porze ciepłej ponieważ wraz z nadejściem zimnego roku liście opadają. Wraz z miesiącem Zachodu Słońca pojawiają się pierwsze owoce, które choć niewielkie to cieszyć mogą słodkim, charakterystycznym smakiem, pokrywa je ciemna granatowa skórka do niemal czarnej z charakterystyczną, jaśniejszą powłoką. Niestety owoce tej jagody są podobne do trujących gatunków więc niedoświadczeni zbieracze powinni mieć się na baczności. Ponadto smoki o jasnym futrze lub łuskach powinny uważać przy jej jedzeniu, plamy z jagód są bardzo trudne, czasem niemal niemożliwe do wywabienia.
Występowanie: Lasy, powszechna
Jadalne owoce

Brzoskwinia – drzewo lub czasami wysoki krzew, osiąga wysokość powyżej jednego ogona . Posiadają długie liście o lekko ząbkowanych brzegach. Kwitną na początku ciepłych miesięcy zanim pojawią się liście. Ich kwiaty są nieduże, białe, różowe czasami czerwone. Owoce, duże z jedną pestką w środku, pokryte pomarańczową, omszoną skórką z czerwonawym rumieńcem, soczyste o kulistym kształcie, jadalne. Miąższ najczęściej ciemnożółty z pomarańczowymi i czerwonymi przebarwieniami. Pestka niejadalna.
Występowanie: równiny, powszechna
Jadalne owoce, niejadalna pestka

Cukinia – roślina o płożących lub nieco wznoszących się, soczystych pędach. Często tworzy rozetowate korony z dużych, palczastych liści o ząbkowanych brzegach. Jej żółte kwiaty również są spore, o spiczastych, zawiniętych na brzegach płatkach, które na ogół są pokryte meszkiem. Rozwijające się z nich jagody mają wydłużony, maczugowaty kształt; często osiągają imponujące długości – od jednego do czterech szponów. Powierzchnia owocu jest lekko żeberkowana, barwy zielonej lub żółtej, a miąższ jest chrupki i sprężysty, o niezbyt bogatym smaku. Trzeba uważać na skórkę, która w niektórych okazach jest zaskakująco gorzka – najlepiej ją wtedy zdjąć, żeby uniknąć problemów żołądkowych! Prawdopodobnie przyniesiona na tereny Wolnych przez ludzi.
Występowanie: równiny, góry, względnie powszechna
Jadalne owoce, czasami z wyłączeniem skórki

Czubajka kania – imponujący grzyb kapeluszowy o cenionym smaku. Osiąga wysokość od jednego do czterech szponów; trzonek jest smukły, biały, pokryty jasnobrązowymi łuskami, a kawałek pod kapeluszem mieści się na nim charakterystyczny, mięsisty pierścień. Kapelusz u młodych owocników wręcz przyrasta do trzonka; z czasem się rozwija, przybierając parasolowaty, a na koniec zupełnie płaski kształt. Podobnie do nogi, jest jasnej barwy, ale pokryty chropowatymi, brązowymi łuskami, które na środku kapelusza tworzą jednolitą warstewkę. Blaszki zawsze mają białą barwę. Trzon ma niezbyt przyjemną, łykowatą konsystencję, lecz kapelusz jest bardzo dobry.
Występowanie: równiny, lasy, góry, powszechna
Jadalne owocniki

Chrząstnica kędzierzawa – jest stosunkowo rzadko spotykany, dlatego niewiele o nim wiadomo. Jest bardzo podobny do mchów powszechnie znanych smokom. Jest bardzo niski ale krzaczasty, przybiera różne barwy od czerwonej do niemal białej.
Występowanie: słone, chłodne wody, bardzo rzadko
Jadalny w całości

Czasznica olbrzymia – tak w zasadzie nie jest rośliną, ale grzybem. Jak wskazuje nazwa, tworzy olbrzymi owocnik, jeden z największych w świecie grzybów. Obwód może wynosić niemal dwadzieścia szponów. Są kuliste, białe lub kremowe, starsze stają się brązowe, przyczepione do ziemi sznurem białej grzybni. Tego grzyba można śmiało zjadać, ale warto go podpiec, lepiej wtedy smakuje.
Występowanie: lasy, częsty
Jadalny w całości

Czereśnia – gatunek drzewa. W zwartych drzewostanach dorasta maksymalnie do wysokości dwóch skrzydeł. Tworzy długi, strzelisty pień i wąską, stożkowatą, czasem nierównomierną koronę. Drzewa rosnące samotnie są niższe ale wykształcają bardziej równomierną koronę dzięki czemu łatwiej dosięgnąć owoców rosnących zwykle na szczycie. Kora czerwonobrązowa, cienka, lekko błyszcząca . Na starych pniach często łuszczy się. Liście zaostrzone na końcach, ząbkowane po bokach, dość duże. Kwiaty białe. Owoce nazywane czereśniami, kuliste z pojedynczymi pestkami w środku, nieduże. Owoce mogą być żółte, czerwone aż do ciemnoczerwonych niemal czarnych.
Występowanie: Lasy, powszechna
Jadalne owoce, niejadalne pestki

Dynia – krótko żyjąca bylina o płożącej się lub czepnej łodydze, z której z kolei wyrastają imponujących rozmiarów liście o różnym kształcie – jajowatym, lancetowatym lub trójkątnym – ale zawsze o lekko palczastym pokroju. Żółte, kielichowate kwiaty mają cztery spiczaste płatki; potrafią być długie nawet na szpon. Wydawane owoce są adekwatnie duże i ciężkie. Najczęściej spotykana odmiana o pomarańczowej skórce i kulistym, żebrowanym kształcie jest jednocześnie największą. Zdarzają się też mniejsze, również kuliste o pomarańczowo-zielonej, pasiastej skórce oraz inne, o gruszkowatym, wydłużonym kształcie. Wszystkie charakteryzują się bardzo twardą skórką i miąższem, który znacznie łatwiej i przyjemniej spożyć po odpowiedniej obróbce cieplnej; nabiera wtedy słodkawego posmaku i miękkiej, delikatnej konsystencji.
Występowanie: równiny, góry, względnie powszechna
Jadalny miąższ owoców


Grusza – gatunek drzewa o wysmukłym kształcie, prostych, sztywnych pędach osiąga wysokość do dwóch skrzydeł . Gałęzie niekiedy pokryte mocnymi cierniami utrudniającymi zbieranie owoców. Kora starszych drzew spękana i łuszcząca się. Kształt liścia może być eliptyczny, jajowaty lub wydłużony o piłkowanych lub gładkich brzegach, młode liście nieco owłosione. Kwiaty białe, kwitnie równocześnie z rozwojem liści na początku miesięcy ciepłych. Owoce duże o bardziej okrągłym lub wydłużonym kształcie, posiada słodki, jasny miąższ z kilkoma ciemnymi, płaskimi nasionami w środku. Barwa owocu może być zielona, żółta do czerwonej, często na skórce widać czerwony rumieniec.Owoce jadalne, kwaskowate, zbyt wcześnie zebrane są dość twarde ale nadają się do jedzenia mimo to.
Występowanie: Równiny, czasem lasy, powszechna
Jadalne owoce

Jabłoń – małe drzewo osiągające wysokość do jednego skrzydła z nielicznymi cierniami. Gałązki czerwonobrunatne, starsze drzewa mają obfite, grube pędy, kora łuszcza się nierównomiernie. Rośnie bardzo wolno. Liście jajowate, ostro zakończone o delikatnie ząbkowanych brzegach. Kwiaty dość duże, białe. Owoce jadalne, kwaśne, twarde, kuliste, zielone do żółtych, często z rumieńcem na skórce, na szczycie zagłębione. We wnętrzu owocu kilka ciemnobrązowych, małych nasion.
Występowanie: Równiny, brzegi lasów, powszechna
Jadalne owoce

Jeżyna – nieduży krzew dorastający maksymalnie do pół ogona wysokości. Charakterystyczną cechą są długie pędy, które nie rosną prosto ku górze ale zwieszają się łukowato, a pokryte są wieloma krótkimi, ostrymi kolcami, które z łatwością wbijają się w skórę co utrudnia zbieranie owoców smokom nie posiadającym mocnych łusek na łapach. Liście charakterystyczne o lekko piłkowanych brzegach częściowo zostają na roślinie nawet w czasie miesięcy zimnych. Kwiaty białe lub różowawe. Owoce podobne do maliny, złożone z wielu małych kuleczek zebranych w jeden większy owoc czarny, lśniący, rozgnieciony plami ciemnoczerwonym sokiem, więc smoki z jasnym futrem lub piórami powinny uważać na trudne do zmycia plamy. Owoce jeżyny można zebrać najwcześniej w miesiącu Złotego Słońca.
Występowanie: obrzeża lasów, powszechna
Jadalne owoce

Kasztan jadalny – drzewo dorastające nawet czeterech skrzydeł wysokości, choć takie osobniki są dosyć rzadkim widokiem; długowieczne, o kulistym pokroju. Na wiosnę między długimi, lancetowatymi liśćmi o stosunkowo sztywnej blaszcze wyrastają jeszcze dłuższe sznury drobnych, puszystych kwiatków o jasnej barwie – to one nadają drzewu specyficzny, włochaty wygląd. Z tychże kwiatów powstają na jesień owoce o charakterystycznej, niezwykle kolczastej okrywie. W środku można znaleźć nasiona, najczęściej dwa lub trzy, o brązowej, twardawej skórce. Dopiero ich miąższ jest jadalny; może być jedzony na surowo lub pieczony.
Występowanie: lasy, powszechny
Jadalne nasiona owoców

Koźlarz babka – dość duży grzyb o kapeluszu szerokim na jeden i pół szpona, po spodniej stronie posiada rurkowate otwory. Kapelusz szarobrązowy, czerwonawobrązowy do ciemnobrązowego. Przyciśnięty staje się nieestetyczny w miejscu uciśnięcia. Nóżka ciemniejsza niż kapelusz. Pojawia się już w miesiącu Zwierzyny i zbierać go można aż do miesiąca Smutnego Deszczu.
Występowanie: pod brzozami, czasem na bagnach, powszechny
Jadalny w całości

Leszczyna – gatunek drzewa lub dużego krzewu , osiąga wysokość ponad jednego ogona. Pień pokryty gładką, popielatą korą. Młode pędy są czerwonobrunatne. Liście duże, owłosione, szerokie u nasady lekko sercowate. Kwiaty męskie przybierają formę kotków, żeńskie widoczne tylko jako czerwone znamiona na końcu pąków. Kwitnie bardzo wcześnie bo już w miesiącu Surowego Słońca do miesiąca Pierwszego Życia. Owoce są jadalnymi, niedużymi orzechami otoczonymi twardą łupiną, którą należy rozłupać by dostać się do jadalnej części. Skorupka ma jasnobrązowy kolor i zmienny kształt od bardziej okrągłego do kształtu łezki. Owoce nadają sie do zebrania bardzo późno bo dopiero pod koniec miesiąca Złotych Drzew.
Występowanie: Najczęściej lasy ale też równiny, a nawet okolice słodkich wód oraz w niższych partiach gór. Powszechna
Jadalne owoce, niejadalna łupina

Malina właściwa – krzew podobny do jeżyny, dorastający do wysokości pół ogona, którego pędy pokryte są niedużymi kolcami. Liście średniej wielkości, piłkowane. Kwiaty nieduże, białe, zwisające. Owoce podobne do jeżyny ale zdecydowanie bardziej delikatne, słodkie, czerwone dojrzewają już pod koniec miesiąca Zwierzyny.
Występowanie: obrzeża lasów. Powszechna.
Jadalne owoce

Marchew zwyczajna – to roślina, którą można znaleźć niemal wszędzie na równinie, a rozpoznać ją można po pierzastych liściach wystających z ziemi. Charakterystycznym elementem jest także wysoka, pusta w środku łodyga oraz kwitnący na niej kwiat zebrany w średniej wielkości baldaszek. Kwiaty marchwi są zawsze białe i drobne. Smoki mogą być jednak zainteresowane nie kwiatem czy liściami marchwi ale tym co kryje się pod ziemią czyli jej długim, wąskim korzeniem, który może mieć barwę białą lub kremową.
Występowanie: Równina. Średnio powszechna.
Jadalny korzeń

Maślak – średniej wielkości grzyb o brązowym kapeluszu osiągającym maksymalnie szerokość jednego szpona, zamiast blaszek posiada rurkowate otwory na spodniej stronie kapelusza. Na nóżce charakterystyczny, skórzasty pierścień. Podczas wilgotnej pogody staje się lepki i śluzowaty. Miąższ ma wyjątkowo przyjemny zapach. Zbierać można go od miesiąca Zwierzyny do miesiąca Smutnego Deszczu.
Występowanie: częsty w lasach iglastych, zazwyczaj w okolicy sosen. Powszechny.
Jadalny w całości

Melon – bliski kuzyn arbuza, rośnie na długich, płożących pędach, które czepiają się różnych rzeczy napotkanych na drodze wzrostu. Tworzy duże owoce o różnych kształtach, czasem bardziej okrągłe, innym razem podługowate. Na zewnątrz mają twardą skórkę, żółtą lub zielonkawą, a miąższ może być żółtawy lub pomarańczowy, niezwykle rzadko zielony. Bardzo słodki i lekko soczysty.
Występowanie: równiny, ciepłe rejony ale nie pustynie. Częsty w regionach ciepłych, nie spotkamy go w miejscach o chłodniejszym klimacie.
Jadalne owoce

Morela zwyczajna – zwykle uznawana za niskie drzewo, ale niektórzy uznają ją za krzew ponieważ osiąga wysokość maksymalnie dwóch ogonów co w porównaniu do innych drzew nie jest zbyt imponującym rozmiarem. Na gałęziach wyrastają nieduże, okrągłe liście z ząbkowanymi brzegami. Kwitnie przed pojawieniem się pierwszych liści, a jej kwiaty mogą być i białe i różowe, jednak smoki lubią morelę nie przez jej piękne kwiaty, ale średniej wielkości owoce, podobne nieco do brzoskwini choć zdecydowanie mniejsze. Skórka i miąższ moreli są pomarańczowe choć często pojawia się na jej owocach ładny, czerwony rumieniec po stronie, którą najmocniej oświetlały promienie Złotej Twarzy. Jej smak jest charakterystyczny, słodki i pełen aromatu.
Występowanie: lasy, dość częsta
Jadalne owoce z niejadalną pestką w środku

Morwa biała – niektórzy uznają ją za krzew lub małe drzewo, jeśli jednak weźmiemy pod uwagę jej rozmiary, można się zastanawiać czym tak naprawdę jest ponieważ dorasta do wysokości nawet jednego i pół skrzydła jeśli tylko ma odpowiednie warunki by przetrwać. Jest to gatunek dość rzadko spotykany na tych terenach ponieważ większość osobników nie potrafi przetrwać mrozów lat zimnych, które były powodem zniknięcia siostrzanego gatunku zwanego morwą czarną, którego obecności nikt już bardzo dawno nie zanotował. Tworzy długie pędy, z których po nacięciu wycieka biała substancja. Jest pokryta sękatą korą. Kwitnie dość niepozornie, tworząc małe kotki podobne do tych występujących na orzechu, jednak smoki poszukują jej owoców, które przypominają kształtem dużą jeżynę o barwie od białej, przez różową, aż do niemal czarnej i są lekko kwaskowate, a przy tym słodkie, niektórzy wspominają, że mogą być lekko mdłe, zwłaszcza pod koniec owocowania.
Występowanie: równiny, bardzo rzadko
Jadalne owoce

Nektarynka – jest odmianą brzoskwini uznawaną za drzewo dorastające do wysokości ponad jednego ogona . Są to drzewa dość słabe, nie żyją długo i najstarsze żyjące jeszcze smoki, mogą wskazać osobniki tego gatunku, które mogli pamiętać jako maleńkie sadzonki, a dziś są już usychającymi pniakami. Najstarsze znane smokom drzewa nektarynki miały wiek trzydziestu księżyców.
Kwitnie podobnie jak brzoskwinia, nim pojawią się liście, a jej kwiaty przybierają różne odcienie różu. To co najbardziej interesuje zbieracza to jej owoce wyglądem podobne do brzoskwini, ale pozbawione meszku, który każdy zna ze skórki brzoskwiniowej. Kolor skórki może być czerwono-pomarańczowy, czasem z żółtymi elementami, a miąższ jest pomarańczowożółty.
Występowanie: lasy, powszechna
Jadalne owoce, niejadalna pestka

Opuncja figowa – jest gatunkiem sukulenta osiągającym wysokość powyżej jednego ogona w całości pokryta jest dość długimi kolcami, które utrudniają pozyskiwanie owoców. Kwiaty są bardzo ładne, żółte lub różowe, pojawiające się tylko na tych częściach, które są silnie oświetlone promieniami Złotej Twarzy. Owoce mogą być okrągłe lub wydłużone w kolorach od żółtych do czerwonych. Pokrywają je drobne, niegroźne wypustki. Jest to rzadko spotykany rarytas o słodkim smaku.
Występowanie: okolice terenów pustynnych, na innych terenach nie występuje, a nawet tam jest dość rzadki.
Jadalne owoce

Podgrzybnica gołąbkowa – nietypowy grzyb jadalny będący pasożytem kapeluszowych grzybów gołąbkowatych. Pokrywa owocniki swoich gospodarzy grubą warstwą grzybni o charakterystycznej barwie – od jasnopomarańczowej po czerwonofioletową – sprawiając, że macierzysty grzyb przestaje być rozpoznawalny. Jednocześnie jednak cały twór nabiera przyjemnego smaku i aromatu, a nawet ma lepszą konsystencję niż przed infekcją. Wyglądem przypomina kurkę w znacznym powiększeniu.
Występowanie: lasy, nietypowa
Jadalne owocniki

Pieprznik jadalny – grzyb zwany także kurką. Jest bardzo charakterystyczny o zagłębionym kapeluszu, który u młodych owocników jest jeszcze wypukły. Szerokość kapelusza zwykle jest mniejsza niż jeden szpon. Od spodu wyposażony w liczne blaszki. Barwa grzyba – żółta. Pojawia się od miesiąca Zwierzyny do miesiąca Nadchodzącego Chłodu. Ma charakterystyczny, aromatyczny smak i jest raczej trudny do pomylenia z grzybami trującymi, jedyny grzyb do którego jest podobny to lisówka pomarańczowa, która jest niejadalna ale nie trująca.
Występowanie: lasy. W niektórych rejonach częsty w innych bardzo rzadki, a w jeszcze innych wcale go nie znajdziemy. Najczęstszy na terytorium Stada Wody, najrzadszy na terenach Cienia natomiast w Ogniu w zasadzie nie występuje.
Jadalny w całości

Pieczarka biaława – grzyb jadalny o całkiem sporych rozmiarach: kapelusz potrafi mieć nawet dwa szpony średnicy, a smukły trzon wznieść się na wysokość ponad szpona. Cały grzyb ma kremowobiałą barwę. Skórka kapelusza jest gładka, o jedwabistym połysku; u młodych okazów jest kulisty, z białą pochewką osłaniającą blaszki, a z czasem coraz bardziej rozpostarty. Żółknie pod wpływem nacisku. Blaszki ciemnieją z wiekiem – zaczynają białe, a kończą ciemnobrązowe. Surowy miąższ jest miękki i sprężysty, ale niemalże pozbawiony smaku; charakterystyczny z kolei jest anyżkowy zapach pieczarki. Potrafi tworzyć czarcie kręgi.
Występowanie: lasy, równiny, powszechny
Jadalne owocniki

Pigwa – mówi się o niej jako o drzewie lub krzewie, najczęściej nie przekracza jednego ogona wysokości . Kora łuszczy się silnie i odpada płatami od pnia co nie jest objawem choroby, ale naturalną właściwością tego gatunku. Liście jajowate, podobne trochę do listowia jabłoni. Kwitnie już po rozwoju liści na biało lub różowo. Owoce kształtem podobne do jabłek ale bardziej wydłużone, zawsze żółte, miąższ jest zawsze twardy nawet u mocno dojrzałych owoców, jest cierpki ale mimo to smaczny i niepowtarzalny, choć niektóre smoki twierdzą, że go nie lubią.
Występowanie: równiny, średnio częsta
Jadalne owoce

Pomidor – bylina o mięsistych, zielonych łodygach pokrytych włoskami; może osiągnąć wzrost nawet połowy ogona, ale typowo jest mniejsza. Niewielkie liście mają fantazyjne, pierzaste kształty, zaś kwiaty mają żółtą barwę. Rozwijają się z nich mięsiste, kuliste jagody o czerwonej skórce, w środku bardzo wodniste, lecz zawsze o charakterystycznym smaku. Mają średnicę kilku łusek – można natknąć się zarówno na drobne, jak i naprawdę pokaźne okazy, zależnie od rośliny. Preferuje ciepłe klimaty i duże nasłonecznienie, przez co nie jest zbyt częstym widokiem, lecz jeśli już znajdzie się na przychylnym stanowisku, to będzie rósł w nim grupowo.
Występowanie: równiny o ciepłym klimacie, nietypowy
Jadalne owoce

Poziomka – bardzo małe byliny dorastające maksymalnie wysokości trzech szponów przez co łatwo je przegapić podczas poszukiwań. Kwiaty białe. Charakterystyczne liście podzielone na trzy części przypominające kształtem odcisk trójpalczastej łapy, pokryte delikatnymi włoskami. Owoce są czerwone, nieduże w kształcie lekko sercowatym, mają bardzo charakterystyczny aromat.
Występowanie: lasy i obrzeża lasów, dawniej powszechna, dziś rzadka.
Jadalne owoce

Rokitnik – duży krzew lub małe drzewko osiągające wysokość do jednego skrzydła. Na pędach znajdują się liczne ciernie utrudniające zbieranie owoców, na długich, wąskich liściach widoczne srebrzyste włoski. Kwiaty rokitnika nie mają walorów ozdobnych, są niepozorne, smocze ślepia cieszy dopiero widok krzewu obsypanego okrągłymi, lekko podłużnymi owocami o lśniącej, pomarańczowej skórce. Owoców można spodziewać się dopiero w miesiącu Złotych Drzew, wcześniej nie ma szansy na ich znalezienie. Smak owoców jest bardzo kwaśny nawet wtedy kiedy są w pełni dojrzałe.
Występowanie: wybrzeża morskie, czasem w głębi lądu na równinie. Rzadki.
Jadalne owoce

Sałata morska – jest glonem osiągającym długość do dwóch szponów i szerokość do półtora szpona . Jest przyczepiona do podłoża i zawsze żywozielona. Lądowe smoki raczej uznają ją za niesmaczną, jednak jest dobrym składnikiem diety smoków morskich czy nawet bagiennych, które mają często nieco inne upodobania smakowe. Nie da się jej, podobnie jak innych glonów, przechowywać poza wodą ponieważ wyschnie więc smoki, którym uda się ją zebrać, powinny przechowywać ją w wodzie.
Występowanie: tuż przy brzegu słonych wód powszechna.
Jadalna w całości

Śliwa – są drzewami (czasem uznawane za krzewy) o zmiennej wysokości, ponieważ najmniejsze mogą mierzyć tylko dziesięć szponów , a najwyższe aż cztery skrzydła więc przy poszukiwaniach nie ma co sugerować się rozmiarem. Niektóre osobniki pozostawiają część liści na swoich pędach nawet w czasie zimnych lat, większość jednak zrzuca je w całości. Kwitną białym kwieciem, by później wytworzyć średniej wielkości, jajowate lub bardziej okrągłe owoce, których skórka może być granatowa z białawym nalotem lub bez niego, różowe, czerwone a nawet żółte. Miąższ jest zielony lub żółty zależnie od odmiany na jaką natknie się zbieracz. Także smak owoców jest różny bo jedne są bardzo kwaśne, lekko gorzkawe, inne zaś są bardzo słodkie ale szybko niszczeją i gniją.
Występowanie: Równiny i lasy, nabrzeża, powszechna
Jadalne owoce, niejadalna, duża pestka

Śliwa tarnina – uznana za krzew, który dorasta mniej niż jednego ogona pokryty licznymi cierniami utrudniającymi zbiór owoców. Często tworzą gęste, trudne do przebycia zarośla, które mogą śmiałka chcącego pozyskać owoce, dość mocno poranić ostrymi cierniami. Liście podłużne i ząbkowane po bokach. Kwiaty białe lub zielonkawobiałe. Owoce mają bardziej kulisty kształt niż inne śliwki i są dość małe. Skórka barwy czarnosinej z niebieskawym nalotem. Miąższ jest silnie przyrośnięty do pestki i jest zielonkawy o cierpkim, gorzkawym smaku. Nie jest to gatunek poszukiwany przez smoki, ale mimo to jadalny.
Występowanie: bardzo powszechny na równinach, w okolicy lasów, na nabrzeżu i w niższych partiach gór.
Jadalny ale niezbyt smaczny, niejadalna, duża pestka

Truskawka – nieduża bylina, łatwa do przegapienia w czasie poszukiwań. Jej liście są większe od liści poziomki ale bardzo podobne, przypominają odcisk trójpalczastej łapki. Kwiaty są białe. Owoce mogą być mniejsze lub większe o nieco sercowatym kształcie, barwa owocu jest najczęściej mocno czerwona po czym łatwo rozpoznać dojrzałość owocu, ponieważ nim dojrzeje jest całkowicie, a później częściowo zielony, przechodzący w żółć. Niedojrzałe owoce nie nadają się do jedzenia. Bardzo szybko gniją na krzaczkach więc wiele z dojrzałych owoców nie nadaje się już do spożycia.
Występowanie: lasy, obrzeża lasów, powszechnie.
Jadalne owoce

Wiśnia – jest uznawana za drzewo lub krzew i podobnie jak śliwa, tak i wiśnia bywa większa lub mniejsza zależnie od tego na jakiego osobnika trafi zbieracz, nie ma to większego wpływu na smak owoców, ale ma duży wpływ na łatwość w zbieraniu. Jej liście są podłużne, lekko jajowate. Kwiaty białe lub różowe. Owoce są niewielkie, okrągłe z pestką w środku. Kolor całego owocu jest czerwony do bordowego i właśnie te najciemniejsze są najsmaczniejsze. Wiśnie mają słodki smak, jednocześnie będąc bardzo kwaśnymi. ich sok bardzo brudzi przez co smoki o jasnym futrze, łuskach i piórach powinny na niego uważać ponieważ trudno go zmyć.
Występowanie: lasy, powszechne.
Jadalne owoce, niejadalna pestka

Żurawina – są małymi krzewinkami, które zamiast piąć się ku Złotej Twarzy, płożą się po ziemi, łatwo je przeoczyć lub rozdeptać. Liście są niewielkie, jajowate, ciemnozielone w latach ciepłych, czerwonawe w latach zimnych. Kwiaty białe, wznoszą sie ku górze na dłuższych pędach, niewielkie. Owoce są podobne do jagód, ale większe i twardsze, pokryte lśniąca, czerwoną skórką. Miąższ jest bardzo kwaśny.
Występowanie: wyłącznie tereny podmokłe gdzie jest powszechna.
Jadalne owoce

Spis treści:
– Rośliny lecznicze
– Rośliny trujące
– Pozostałe rośliny – Lista A – Ł oraz Lista M – Ż.

[Administrator]

ROŚLINY LECZNICZE   Uzdrowiciele używają ich by leczyć ranne lub chore smoki oraz ich kompanów. Niektóre zwierzęta zjadają je jako pokarm.

Arcydzięgiel – bardzo okazała roślina selerowata. Wielkością przerasta największe ze smoków. Krótkie kłącza o szarawym rdzeniu. Łodyga jest gruba, nieowłosiona i bruzdowana. Liście duże, 3–4-krotnie pierzaste, osadzone na długich ogonkach. Liście górne obejmują łodygę rozdętymi pochwami. Poszczególne listki są jajowate, na brzegu nierówno wcinane, ciemnozielone, od spodu sinozielone.
Występowanie: tereny wysokogórskie, stosunkowo powszechna.
Lecznicze części rośliny: kłącza.
Użycie: na szok wywołany bolesną raną, migreny i bóle głowy.
Sposób użycia: świeżo sproszkowany korzeń wetrzeć w dziąsło leczonego smoka

Babka lancetowata – jest gatunkiem niedużej byliny o charakterystycznym wyglądzie. W czasie kwitnienia tworzą dłuższe pędy wznoszące się ku promieniom Złotej Twarzy. Liście podłużne, wąskie, nazywane właśnie lancetowatymi. Kwiaty są niepozornymi, szarymi stożkami z malutkimi, zwisającymi po bokach, białymi płatkami
Występowanie: równiny, powszechna
Lecznicze części rośliny: młode, ale wyrośnięte liście pełne soku.
Użycie: na krwawiące rany, dobra jako wstępny opatrunek. Tamuje krwawienie i zapobiega zakażeniu.
Sposób użycia: tuż przed użyciem zmiażdżyć liście, aby sok puścił. Ostrożnie nałożyć na oczyszczone rany. Może leżeć dłuższą chwilę (maksimum 10 minut), potem liście tracą swoje dobroczynne właściwości. Ilość liści koniecznych do użycia zależy od wielkości rany.

Chmiel zwyczajny – jest gatunkiem byliny, która pnie się wysoko w górę osiągając długość ponad jednego ogona. Liście są duże, złożone z kilku mniejszych u nasady lekko wcięte w kształt serca, ząbkowane brzegi. Kwiaty dość niepozorne, zielonkawe, zebrane w grona. Owoce charakterystyczne, tworzą coś na kształt małych szyszek.
Występowanie: równiny, średnio powszechny
Lecznicze części: szyszki (kwiat żeński)
Użycie: napar działa nasennie
Sposób użycia: Szyszki chmielu ułatwiają zasypianie. Wystarczy doprowadzić wodę do temperatury wrzenia, wrzucić odpowiednią ilość surowca (nie więcej niż cztery szyszki bo to już dawka śmiertelna, mniej niż dwie nie zadziała na smoka starszego niż Adept), należy poczekać chwilę, następnie odcedzić szyszki i płyn podać pacjentowi do wypicia.

Czosnek niedźwiedzi – rośnie w płatach, czasami tworzy duże, zwarte łany. Wyrasta z gładkiej cebulki. Z cebulki wyrasta kilka podłużnych liści oraz pojedyncza łodyga z kwiatostanem. Kwiaty białe, zebrane w baldach.
Występowanie: tereny wysokogórskie, powszechna.
Lecznicze części rośliny: młode liście.
Użycie: doskonały przeciw zakażeniom (zarówno na rany jak i podczas grzybicy). Podany w formie oparów do wdychania wspomaga oddychanie i regenerację płuc.
Sposób użycia: liście należy zgnieść i nałożyć na zakażone miejsca. Jeśli zachodzi potrzeba użycia naparu, to po zgnieceniu liści, wrzucić je do gorącej wody, i naczynie podstawić smokowi pod nos, by wdychał opary przez cały czas uzdrawiania.

Dziurawiec – osiąga wysokość maksymalnie dziesięciu szponów, a z rozrośniętego kłącza wypuszcza kilka pędów. Liście drobne, jajowate, jeśli spojrzeć pod światło, na liściach można zauważyć prześwitujące kropki. Kwiaty są nieduże, intensywnie żółte o charakterystycznym zapachu.
Występowanie: lasy, średnio powszechny
Lecznicze części rośliny: kwiaty
Użycie: na dotkliwy ból kończyn (np. przy złamaniach czy ranach)
Sposób użycia: z kwiatów dziurawca należy sporządzić napar, należy jednak uważać na ilość podaną smokowi ponieważ przy zbyt dużej dawce łuski smoka czernieją i odpadają.

Grzybień biały –
Występowanie: tereny jeziorne, rzeki o wolnopłynącym nurcie.
Lecznicze części rośliny: zakorzenione w dnie słodkowodnych sadzawek kłącza.
Użycie: wspomaga regenerację smoczej skóry przy poparzeniach i odmrożeniach.
Sposób użycia: wysuszone kłącze zetrzeć na proszek, z dodatkiem wody przygotować pastę, którą następnie nałożyć na uszkodzone rejony skóry i pozostawić do wyschnięcia.

Imbir – jest niedużą byliną, która wszystkie swoje cenne części skrywa pod ziemią. To co można zauważyć podczas poszukiwania tego cennego surowca to niepozorne łodygi z liśćmi lub kwiatami, które wyrastają do góry jak trawa. Liście ma długie i cienkie, kwiaty są natomiast duże i barwne. Surowcem jest korzeń, który rozrasta się bulwiasto pod powierzchnią ziemi, ma jasną skórkę i żółtawe wnętrze o silnym zapachu i ostrym smaku. Niektórzy bardzo lubią jego orzeźwiającą woń i smak, inni wolą trzymać się od niej z daleka, zwłaszcza kompani o czułych nosach.
Występowanie: równiny, dość rzadko
Lecznicze części rośliny: korzeń
Użycie: w przypadku zapalenia gardła lub płuc
Sposób użycia: należy sporządzić z niego wywar, w tym celu najpierw korzeń trzeba zetrzeć, następnie zaparzyć w gorącej wodzie i podawać po schłodzeniu z ewentualnym dodatkiem miodu. Należy płukać nim gardło.

Jałowiec – jest krzewem, który nigdy nie zmienia koloru, zawsze jest zielony nawet w latach zimnych. Mimo że jest krzewem to osiąga wysokość jednego lub nawet dwóch skrzydeł. Kora jest spękana i poszarzała jak łuski podstarzałego smoka. i często odpada długimi płatami co wcale nie jest znamieniem choroby. Liście podobne do igieł świerku, ale delikatniejsze mimo to mogą kłuć. Kwitnienie łatwo przegapić ponieważ kwiaty są nieduże, męskie mają kolor czerwony więc łatwiej je spostrzec natomiast żeńskie są niemal niezauważalne. Owoce wyglądają jak szyszkojagoda.
Występowanie: lasy, rzadko
Lecznicze części rośliny: dojrzałe jagody
Użycie: na złamania, przyspiesza zrastanie się kości
Sposób użycia: jagody ze względu na słodki smak są najczęściej podawane w naturalnej formie, ale należy uważać na podaną smokowi dawkę. Jałowiec jest rośliną leczniczą ale też trującą. W zależności od powagi rany należy podać nie mniej niż dwie jagody, ale nie więcej niż pięć.

Jemioła – jest charakterystyczną rośliną pasożytującą na drzewach liściastych, do gałęzi których się przyczepia i tworzy widoczną z odległości kulę. Jest wiecznie zielona i nie gubi liści nawet w latach zimnych. Ma długie, charakterystyczne liście, dość grube, skórzaste. Kwiaty są białawe i niepozorne. Owoce przypominają białe jagody, ale nie nadają się do jedzenia. Roślina może dożyć nawet czterdziestu księżyców. Nieraz na jednym drzewie jest ich bardzo dużo.
Występowanie: lasy, bardzo powszechne ( są wręcz plagą drzew liściastych)
Lecznicze części rośliny: suszone liście
Użycie: na obfite krwawienia
Sposób użycia: Po zebraniu liście należy ususzyć. Podczas leczenia trzeba uważyć z odpowiedniej dawki dość silny napar, a jeśli jest prawidłowo przyrządzony, powinien być gęsty. Następnie trzeba napar podzielić na cztery części, trzy podać pacjentowi do wypicia, a czwartą nałożyć na ranę.

Kalina – smoki znają kilka rodzajów tych wysokich krzewów, które porastają tereny Wolnych Stad, ale najbardziej znaną i użyteczna do leczenia jest kalina koralowa. Osiąga wysokość do jednego ogona choć zdarzają się takie, które mają prawie dwa ogony wysokości. Kora kaliny jest szara, zwłaszcza w latach zimnych jasna, spękana. Korzeń przydatny do leczenia jest łatwy do pozyskania, palowy z licznymi odrostami, bardzo silnie rozrośnięty, znajduje się dość płytko pod ziemią. Liście duże, podobne do odcisku smoczej łapy. kwiaty są nieduże i białe, ale to nie ich smoki poszukują tylko owoców, które oprócz korzenia są częścią leczniczą. Są trochę podobne do czereśni o krwistoczerwonej, kuszącej barwie, nieduży. Miąższ jest co ciekawe żółtawy, wewnątrz jest duża pestka.
Występowanie: lasy, dość powszechna
Lecznicze części rośliny: korzeń, owoce
Użycie: korzeń: nerwica; owoce: czarny kaszel, krwawienia wewnętrzne
Sposób użycia: należy sporządzić dość gęsty wywar z korzeni lub owoców (surowiec zależy od efektu jaki chcemy osiągnąć), podawać do wypicia po ostygnięciu.

Kozłek lekarski – jest dość wysoką rośliną, której wygląd zmienia się nieco zależnie od jej wieku. jednoksiężycowa roślina będzie tworzyła obszerną ale niską rozetę liści, natomiast roślina mająca dwa księżyce tworzy wysoką, trudną do przegapienia łodygę z baldachimem białych kwiatów. Łodyga osiąga wysokość nawet pół ogona. Liście duże, pierzaste, wąskie.
Występowanie: Uwaga, podobny do szaleju jadowitego! Tereny podmokłe, powszechny.
Lecznicze części rośliny: liście
Użycie: działa uspokajająco w nerwicy i migrenie
Sposób użycia: Po zebraniu liście należy ususzyć i sproszkować. Podczas leczenia używać niedużej ilości sproszkowanych liści, z których należy sporządzić napar. Gorący napar należy podać na krótki czas do inhalacji (jeśli dodano mięty do wywaru, inhalacja może trwać dłużej)

Lawenda – nazywana niekiedy bławatką lub czyszczeczem. Jest niewysoką krzewinką, dorastającą do dziewięciu szponów wysokości. Jej pędy są dość długie, zdrewniałe u dołu, na górze pokryte włoskami. Liście podłużne, wąskie, srebrzyste. Kwiaty zebrane w stojące grono, fioletowe do niebieskawych o bardzo silnym, charakterystycznym zapachu, który znajdziemy też w liściach.
Występowanie: równiny, w niektórych miejscach powszechna
Lecznicze części rośliny: gałązki z dużą ilością zdrowych liści
Użycie: działa uspokajająco, może być podana spanikowanemu smokowi w celu ułatwienia uzdrowicielowi dotarcia do rany. Ma lekkie właściwości przeciwzapalne i przeciwgrzybicze.
Sposób użycia: Dla starszych smoków należy sporządzić wywar, który jest łatwiejszy do przyjęcia. Młode smoki powinny otrzymać gałązkę by mogły ją rzuć. Wypluć je mogą dopiero po około dwudziestu minutach.

Lubczyk – charakterystyczna roślina o długiej, ale w miarę miękkiej łodydze pokrytej charakterystycznymi liśćmi przypominającymi smoczą łapkę. Kwiaty to bladożółte baldachimy, ale to nie ich poszukują uzdrowiciele tylko liści. Ma bardzo przyjemny, charakterystyczny zapach niemożliwy do pomylenia z inną rośliną.
Występowanie: równiny, powszechny
Lecznicze części rośliny: liście, najlepiej zerwane tuż przy ziemi
Użycie: na rany dróg oddechowych
Sposób użycia: Należy sporządzić napar, który następnie podaje się choremu do inhalacji, a po wystygnięciu do wypicia z odrobiną miodu. Powinien ułatwić oddychanie.

Lulek czarny – niekiedy nazywany też szalejem czarnym co może wprowadzać w błąd lub żabim barszczem. Tworzy długie, wzniesione łodygi, które są pokryte nieprzyjemnym, lepkim meszkiem. Liście jajowate, lekko pierzaste. Kwiaty są bardzo okazałe, żółtawe z licznymi plamkami w ciemno fioletowej barwie. Owoce to niezbyt atrakcyjne torebki z nasionami w środku, ale to właśnie te nasiona mają właściwości lecznicze.
Występowanie: Tereny podmokłe, dość rzadko.
Lecznicze części rośliny: nasiona
Użycie: Przeciwbólowo, podczas nerwicy lub czarciej grypy
Sposób użycia: Po zebraniu należy sproszkować nasiona. podczas leczenia trzeba zalać proszek gorącą wodą i stworzyć z niego napar, następnie podać do wypicia.

Macierzanka – zwana też tymiankiem. Jest niedużym krzaczkiem o wątłych łodygach pokrytych małymi, jajowatymi listkami, które roztarte wydzielają silną, przyjemną woń. Kwiaty są małe, różowe.
Występowanie: równiny, dość rzadko
Lecznicze części rośliny: obficie ulistnione gałązki
Użycie: na niegojące się rany, zakażenia, owrzodzenie powstałe po poparzeniu ogniem.
Sposób użycia: Zmiażdżyć gałązki i nałożyć na ranę na jak najdłuższy czas.

Melisa – nosi wiele różnych nazw takich jak pszczelnik, starzyszek, a smoki przybyłe z ciepłych krain nazywają ją cytrynowym zielem. Dorasta do sześciu szponów wysokości. Jest krzaczkowatą byliną o charakterystycznym, cytrynowym zapachu i wyglądzie nieco podobnym do pokrzywy. Ma zaostrzone ale miękkie listki pokryte meszkiem, kanciastą łodygę i w okresie kwitnienia kiście małych, jasnożółtych kwiatków, przy których często spotkamy pszczoły.
Występowanie: równiny, tereny podmokłe, bardzo powszechna
Lecznicze części rośliny: jak najświeższe liście
Użycie: działa uspokajająco w nerwicy, koszmarach, stanach depresyjnych
Sposób użycia: Należy sporządzić napar z liści i podać do wypicia

Mięta – dość niska roślina o charakterystycznym, przyjemnym i świeżym zapachu. Rozrasta się szybko, nieraz tworząc całe połacie miętowe. Łodyga jak i liście są lekko owłosione, miękkie, jajowate, czasem podługowate. Kwiaty są zebrane w kłosy, jasnofioletowe. Niektóre smoki uważają, że mięta potrafi chłodzić w czasie letnich upałów, inne żują ją dla jej przyjemnego, świeżego smaku, a uzdrowiciele używają jej do leczenia.
Występowanie: lasy, powszechna
Lecznicze części rośliny: liście
Użycie: podaje się ją na zapalenie gardła, czarny kaszel, ale działa też uspokajająco
Sposób użycia: Należy sporządzić napar z liści, ostudzić, a następnie podać do picia lub płukania gardła. Ze startej mięty pozyskuje się także olejek, który podaje się do wdychania jako środek uspokajający.

morszczyn pęcherzykowaty –
Występowanie: tereny podwodne, słonowodne.
Lecznicze części rośliny: plechy.
Użycie: wspomaga regenerację delikatnego narządu wzroku.
Sposób użycia: sok ze świeżej plechy morszczynu wycisnąć, a następnie zakroplić do uszkodzonego oka.

Muchomor – jest bardzo charakterystycznym i bardzo ładnym grzybem, którego barwy to czerwień i biel. Kapelusz potrafi być bardzo duży, zawsze jest czerwony z wierzchu, najczęściej z białymi plamkami. Na nóżce widać charakterystyczną falbankę, całość jest czysto biała oprócz kapelusza. Miąższ jest delikatny i w zasadzie bez zapachu, ma łagodny smak.
Występowanie: lasy, powszechny. Uwaga ! Grzyb możliwy do znalezienia tylko podczas deszczowej pogody.
Lecznicze części grzyba: kapelusz
Użycie: w przypadku postępujących infekcji, zatrucia jadem lub inną toksyną.
Sposób użycia: kapelusz należy bardzo dokładnie przeżuć i połknąć, po odpoczynku powinno dać się zauważyć pierwsze pozytywne zmiany.

Nawłoć pospolita – nie wiadomo kto pierwszy nadał jej specyficzne, ludowe nazwy ale brzmią one tak : złota dziewica, złotnik, prosiana włoć. Jest rośliną trudną do przeoczenia, ponieważ podczas kwitnienia wytwarza łodygę wysokości dziesięciu szponów . Jej liście są długie, ząbkowane, a kwiaty tworzą charakterystyczne koszyczki o intensywnej, żółtej barwie. Zazwyczaj chodzi po niej wiele owadów zapylaczy. Z jej kwiatów można wytworzyć żółty barwnik.
Występowanie: równiny, bardzo powszechna
Lecznicze części rośliny: jak najbardziej soczyste liście
Użycie: jako środek dezynfekujący, na rany, ma też właściwości przeciwbólowe w dolegliwościach łba.
Sposób użycia: Na rany należy używać po babce lancetowatej ! W celu użycia zmiażdżyć liście, ma słabszy ale bardziej długotrwały efekt. Na ból łba podawać napar sporządzony z liści, najlepiej z dodatkiem miodu, inaczej będzie bardzo gorzki i trudny do przełknięcia.

Orzech włoski jest dość dużym drzewem, które rośnie raczej samotnie. jeśli nie musi konkurować z innymi drzewami, ma krótki ale bardzo gruby pień, a koronę szeroką. Jeśli wokoło są inne drzewa, orzech jest cieńszy. Osiąga wysokość do trzech skrzydeł i jednego ogona z pniem o średnicy pół ogona, kora srebrzysta z licznymi pęknięciami. Liście długie, złożone z kilku mniejszych, jajowatych ale zaostrzonych liści. Kwiaty są długimi kotkami w zielonym kolorze, żeńskie są niemal niewidoczne. Podczas pylenia bardzo brudzi żółtym pyłkiem. Owoce to dość duże, kuliste orzechy, których jadalne wnętrze przypomina mózg i ma gorzkawo-słodki smak. Łupina jest bardzo mocna i czarem trudno ją rozłupać, innym razem pęka po upadku z drzewa. Niedojrzałe owoce są zielone i mają nieprzyjemny, słonawy zapach.
Występowanie: lasy, dość rzadko
Lecznicze części rośliny: wysuszone skorupki po orzechach
Użycie: w grzybicy i infekcjach bakteryjnych
Sposób użycia: Skorupy należy wysuszyć i zetrzeć na proszek. W celu leczenia trzeba sporządzić z proszku maść, następnie nakładać ją na zakażone miejsce i pozostawić do wyschnięcia. W przypadku chorób układu oddechowego, należy wielokrotnie gotować i przecedzać napar, który pomaga odksztuszać zalegającą wydzielinę i ułatwia oddychanie.

Ostróżeczka polna – dosyć wysoka roślina o łodydze dorastającej do siedmiu szponów. Ma specyficzne, powcinane liście i okazałe kwiaty niekiedy zebrane w grona w kolorze fioletowym. Charakterystycznym elementem kwiatka jest długa ostroga wyrastająca z tyłu każdego kwiatu.
Występowanie: równiny, dość rzadko
Lecznicze części rośliny: młode kwiaty, najlepiej by miały okazałe płatki
Użycie: Na rany oczu lub, którejś z dwóch powiek, także w celu ułatwienia gojenia delikatnych łusek podbrzusza.
Sposób użycia: Kwiaty należy sparzyć, następnie nałożyć na rany, poczekać aż wyschnie i sam odpadnie.

Rumianek pospolity – jest rośliną łatwą do pomylenia z kilkoma innymi o podobnych kwiatach, ale mimo to wprawny obserwator nie powinien mieć problemu z odróżnieniem od na przykład rumianu. Pospolity rumianek jest dosyć niski, jego główna łodyga dorasta najczęściej do pięciu szponów wysokości , a po roztarciu lub naruszeniu cała roślina wydziela silny i dla wielu smoków przyjemny zapach. Liście bardzo charakterystyczne, wyglądają jak delikatne, zielone pióra. Kwiaty tworzą koszyczki z małymi kwiatami o intensywnie żółtych środkach i białych, delikatnych płatkach. Również kwiaty noszą charakterystyczną woń.
Występowanie: równiny, powszechny
Lecznicze części rośliny: kwiaty
Użycie: przeciwzapalnie, na zapalenie rogówki i czarny kaszel
Sposób użycia: Kwiaty należy sparzyć, sporządzić z nich okład i nakładać na powieki lub inne miejsca objęte stanem zapalnym, opary można stosować do inhalacji, a schłodzony napar do wypicia.

Rzęśl –
Występowanie: tereny podwodne, słonowodne.
Lecznicze części rośliny: jak najstarsze łodygi.
Użycie: przeciw zakażeniom, wspomaga prawidłowe ciśnienie i krążenie, koncentrację, doskonałe przy szoku, bólu głowy, problemach z równowagą. Pomaga także na rany od-magiczne.
Sposób użycia: stare, ale niewyschnięte, łodygi dać leczonemu smokowi do żucia.

Ślaz dziki – nazywany także ślazikiem, ślazówką, ślazem zajęczym lub kędzierzawcem. Charakteryzuje się obficie owłosioną łodygą, długimi i szerokimi liśćmi o wypukłych brzegach. Tworzy bardzo urodziwe, fioletowe lub różowe kwiaty, które mimo niewielkich rozmiarów charakteryzują się pięknym wyglądem.
Występowanie: lasy i równiny, dość powszechny
Lecznicze części rośliny: liście
Użycie: przy jakichkolwiek ranach spowodowanych magicznie, wypłukuje maddarę z ran, na krótki czas niwelując jej działanie w swoim otoczeniu oraz rozpoczyna proces gojenia.
Sposób użycia: Utrzeć liście najlepiej razem z liśćmi nawłoci, tak uzyskaną maść nałożyć na ranę, można również przygotować gęsty syrop poprzez długotrwałe gotowanie liści ślazu, do stosowania jako okład na kończynę lub w przypadku powikłań.

Tasznik – jest niedużą ale charakterystyczną rośliną wypuszczającą długie ale wątłe pędy, na których znajdziemy liczne, drobne listki o sercowatym kształcie. Kwiaty pojawiają się na samym czubku rośliny i są bardzo niepozorne, malutkie i białe, czasem różowe lub lekko żółte.
Występowanie: równiny, bardzo powszechny
Lecznicze części rośliny: korzeń
Użycie: przy bolesnych ranach
Sposób użycia: Tasznik sparzyć, następnie ostrożnie nakładać na rany, ranny powinien poczuć ulgę w ciągu kilku minut od nałożenia.

Topola czarna – jest wysokim drzewem osiągającym wysokość do trzech skrzydeł ponadto wykształca szeroką, kopulastą koronę. Kora porastająca starsze pędy jest ciemna, niemal czarna, pełna guzowatych narośli. Liście są lekko jajowate ale podłużne. Kiedy kwitnie wytwarza kotki.
Występowanie: lasy, dość powszechna
Lecznicze części rośliny: kora
Użycie: zapobiega gorączce wywołanej szokiem po zranieniu. Umożliwia usunięcie zakażenia z organizmu.
Sposób użycia: Stworzyć wielokrotnie gotowany napar z kory, podawać ostrożnie pacjentowi, pilnując by nie przedawkował, zbyt szybki spadek temperatury może się przyczynić do śmierci smoka.

Żmijowiec zwyczajny –
Występowanie: tereny wysokogórskie.
Lecznicze części rośliny: płatki kwiatów.
Użycie: uspokaja, działa przeciwkaszlowo, ma też właściwości renegeracyjne kości.
Sposób użycia: schłodzony napar z płatków kwiatu żmijowca podawać do wypicia.

Żywokost – duża bylina dorastająca do pół ogona wysokości, liście przy ziemi tworzą rozetkę. Kwiaty są dość ładne, lekko fioletowe rzadziej białe lub kremowe.
Występowanie: lasy i tereny podmokłe, średnio powszechny. Tworzy gruby, silnie rozgałęziony korzeń i to właśnie korzeń interesuje uzdrowicieli.
Lecznicze części rośliny: ususzony, najlepiej sproszkowany korzeń
Użycie: ułatwia gojenie się ran, pomocny na odmrożenia od lodu, a także na zapalenie rogówki
Sposób użycia: do proszku z korzenia dodać trochę wody, aż uzyska konsystencję mazi, nałożyć ją na ranę i poczekać aż przyschnie i stwardnieje, zeskrobać po godzinie. W przypadku zapaleń ślepi, sporządzić długo gotowany napar z korzenia, schłodzić, ostrożnie zakrapiać smokowi ślepia.

Spis treści:
– Rośliny jadalne;
– Rośliny trujące;
– Pozostałe rośliny – Lista A – Ł oraz Lista M – Ż.

[Administrator]

ROŚLINY TRUJĄCE   Wiele z nich kusi apetycznie wyglądającymi owocami, inne urzekają feerią barw i pięknym kształtem kwiatów, ale mają jedną wspólną cechę, wszystkie są niebezpieczne dla smoków oraz części kompanów. Każdy poszukiwacz powinien je znać bo wiele z nich może nieostrożnego pozbawić nawet życia. Inne z kolei powodują pewne specyficzne reakcje smoczego organizmu, sprawiając że smoki chcą sięgnąć po więcej choć nie powinny.
Skala toksyczności rośliny:
1 – lekko trująca lub szkodliwa dopiero w dużych ilościach
2 – średnio trująca
3 – bardzo trująca, śmiertelna dla piskląt
4 – śmiertelnie trująca
Uwaga! Nawet niegroźna dla smoka roślina, jeśli spożyta w znacznym nadmiarze, może wpłynąć negatywnie na jego zdrowie!

Bagniak – roślina nazywana niekiedy bagnem jest niskim krzewem, który rośnie zwykle ku górze, a nie rozkrzewia się na boki. Osiąga zwykle wysokość 10 szponów . Na jego pędach rosną podłużne, wąskie, skórzaste liście połyskujące lekko w świetle Złotej Twarzy. Niektórym mogą przypominać małe choinki choć wcale nimi nie są. Tworzy nieduże, białe kwiaty pojawiające się na końcach starszych pędów. Owoce są małe, spękane i zwisające z gałązek.
Występowanie: torfowiska, tereny podmokłe, w niektórych miejscach powszechny w innych rzadki.
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: odurzenie

Barwinek pospolity – bardzo mały krzew nie przekraczający wielkości dwóch szponów. Na jego wątłych pędach rosną jajowate, lśniące liście, które nie opadają nawet w latach zimnych. Tworzy bardzo ładne, niebieskie lub fioletowe kwiaty, a po nich niewielkie owoce w kształcie sakiewki.
Występowanie: równiny, rzadko, sporadycznie pojawia się w niższych partiach gór.
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: duszności

Bieluń – jest dość dużą rośliną i choć żyje tylko jeden ciepły rok to dorasta do pół ogona wysokości. Liście charakterystycznie powcinane, nieregularne i owłosione. Kwiaty są dość okazałe, mają kształt kielicha o lekko wydłużonej, rurkowatej nasadzie. Kwiaty najczęściej białe. Owoce to duże, kolczaste torebki.
Występowanie: równiny, powszechny
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: w małych ilościach wywołuje halucynacje, większe ilości są śmiertelnie niebezpieczne

Blekot – nazywany także psią pietruszką lub szaleniem. Jest rośliną o wysokiej, pustej w środku łodydze dorastającej do pięciu szponów wysokości, na górze rozgałęzia się tworząc baldachim, na którym pojawiają się jego drobne, białe kwiatki. Roślina jest bardzo podobna do marchwi więc należy zachować szczególną ostrożność podczas zbierania korzeni marchwi zwyczajnej.
Występowanie: równiny i niższe partie gór, powszechny
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: brak apetytu, drgawki, rozszerzenie źrenic, zaburzenia równowagi, paraliż, śmierć.

Bluszcz pospolity – jest pnączem, które pozostaje zielone nawet w zimnych latach. Pnie się po wszystkim czego tylko da radę chwycić od pni drzew po skały, a dorasta w ten sposób nawet do wysokości trzech skrzydeł, jeśli nie ma się czego chwycić, płoży się po ziemi i porasta ogromne obszary. Liście dość ładne, ciemnozielone z żółtymi żyłkami, gdy temperatura jest bardzo niska zaczynają czerwienieć. Mają rozszczepiony, trójkątny kształt przypominający odcisk gadziej łapki. Kwitnie obficie jednak pojedyncze kwiaty nie są zbyt okazałe, zielonkawe, zebrane w kępki, drobne. Owoce są kuliste, nieduże ale zebrane w grona przybierają barwę niebieskoczarną kiedy są dojrzałe, są trujące.
Występowanie: lasy, powszechne.
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: Podrażnienie ślepiów i skóry, a po zjedzeniu (zależnie od spożytej ilości): pieczenie w pysku i gardle, problemy żołądkowe, czasem zatrzymanie oddechu.

Cis – drzewo iglaste dorastające do jednego i pół skrzydła , czasem nie przekracza jednego ogona wysokości zależnie od warunków, w których rośnie. Często tworzy wiele pni o rdzawoszarej, łuszczącej się korze. Igły mają ciemny kolor i są dość krótkie. Kwiaty nie są okazałe, zielonkawe i drobne, łatwe do przegapienia. Ozdobą tego iglaka są jego czerwone, okrągłe owoce podobne do jagody, ale nienadające się do zjedzenia.
Roślina jest długowieczna i jak powiadają stare smoki, najstarsze cisy na smoczych ziemiach mogą mieć nawet ponad 1000 księżyców.
Występowanie: górskie lasy, powszechny
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: zaburzenia rytmu serca, może być śmiertelne bez pomocy uzdrowiciela.

Czerniec gronkowy – bylina dorastająca do sześciu szponów wysokości, wydziela bardzo nieprzyjemny zapach, który trudno przegapić. Tworzy duże liście mające nawet trzy szpony długości . Kwitnie na biało, tworząc niewielkie kwiatki na szczycie pędów. Później wytwarza kuliste owoce podobne do jagody, czarne. Roślina jest trująca ale jej zapach skutecznie odstrasza smoki chcące spróbować jego jagody.
Występowanie: ciemne lasy, wąwozy, kamieniste góry, powszechny
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: nieznane

Czuwaliczka jadalna – uznawana za krzew lub małe drzewo, ma liście podobne do robinii akacjowej ale skórzaste, jajowate. Kwiaty są niepozorne, drobne, białe.
Występowanie: równiny, niezwykle rzadko
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: niektórzy żują ją dla przyjemności i pobudzenia, jednak niewiele smoków wie, że długotrwałe zażywanie tej rośliny może mieć nieprzyjemne skutki takie jak depresja, halucynacje, a w najgorszych przypadkach śmierć.

Czworolist pospolity – jest byliną o pędach wznoszących się ku promieniom Złotej Twarzy. Osiąga wysokość do czterech szponów, liście wypuszcza tylko w górnej części zwykle po cztery. Są podłużne, lekko eliptyczne, ostro zakończone. Kwiat wyrasta tylko na szczycie pędu koloru zielonego do żółtego. Owoce są niebieskoczarnymi jagodami
Występowanie: lasy, niskie partie gór, rzadki
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: nudności, wymioty, bóle i zawroty łba, porażenie układu oddechowego w przypadku zjedzenia dużej ilości.

Glorioza wspaniała – pnącze osiągające długość niemal jednego ogona liście nieduże, wąskie i podłużne. Kwiaty piękne, pomarańczowo-czerwone w swoim kształcie przypominające motyle skrzydła. Owoce są twardymi torebkami, w których wnętrzu jest wiele kulistych nasion.
Występowanie: Równiny, rzadka
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: pieczenie i drętwienie wnętrza pyska, silne pragnienie, silne dolegliwości ze strony układu pokarmowego. Po kilku dniach od spożycia odrętwienie skóry, osłabienie kończyn, nadwrażliwość na światło. W końcu utrata reakcji na bodźce, niewydolność oddechowa. Zanotowano że podczas lekkich zatruć bardzo niewielką ilością gloriozy, po upływie jednego księżyca od zatrucia, następuje masowe wypadanie sierści i piór, aż do niemal całkowitego wyłysienia.

Gnidosz błotny – osiąga wysokość sześciu szponów z prostą, niemal nagą łodygą. Posiada niewielką ilość pierzastych liści zółtozielonej barwy. Kwiaty wyrastają tuż przy liściach, mają barwę fioletową lub różową. Owoce przypominają torebkę.
Występowanie: tereny podmokłe, torfowiska, powszechna
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: nieznane

Grzybień błękitny– jak inne rośliny z tej rodziny, tak i błękitna odmiana jest rośliną wodną, zakorzenioną w mule jeziornym lub rzecznym z wielkim liściem pływającym po powierzchni wody i pięknym kwiatem. Błękitny grzybień jak sama nazwa wskazuje przybiera delikatne odcienie błękitu kusząc swoim wyglądem. Niekiedy nazywane lotosem.
Występowanie: stojące wody słodkie, średnio powszechny
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: pobudzenie, zmiany w procesach myślowych, łagodne halucynacje. Ogólnie działa bardzo łagodnie i nie jest niebezpieczny.


Jaskier – dość duża roślina zielna sięgająca do dziesięciu szponów wysokości, czasem jako roślina wodna. Liście przypominają odcisk łapki, kiedy roślina rośnie w wodzie silniej podzielone. Kwiaty zwykle żółte, czasami białe, istnieją nawet przekazy o kwiatach czerwonych lub zielonkawych.
Występowanie: tereny podmokłe, powszechne
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: zapalenie błon śluzowych, ślinotok, dolegliwości żołądkowe, może prowadzić do śmierci.

Jaskółcze ziele – jest gatunkiem byliny podobnym do jaskrów, niewysoki dorasta niekiedy do dziesięciu szponów wysokości ale zwykle dużo niższy, zdarzają się i takie o wysokości szpona. Łodygi młodych roślin są owłosione, później łysieją. Liście dość duże, jasnozielone, zaokrąglone na brzegach i powcinane w kilku miejscach. Kwiaty w kształcie kieliszków, żółte. Charakterystyczną cechą rośliny jest żółty sok, który wycieka z łodygi po uszkodzeniu.
Występowanie: równiny, tereny podmokłe, niskie partie gór, bardzo powszechny.
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: ból i pieczenie w pysku, ślinotok, dolegliwości ze strony układu pokarmowego. W ostrych przypadkach zawroty łba, zaburzenia świadomości a nawet śpiączka, zapaść. Objawy łagodzi mleko ssaków lub białko jaj ptasich (lub smoczych w przypadku kanibali), ale przy silnych zatruciach konieczna interwencja uzdrowiciela. Dla piskląt może być śmiertelne. Zewnętrzne objawy to podrażnienie skóry, obrzęk, owrzodzenie oraz zapalenie spojówek jeśli dostanie się do ślepiów.

Jazgrza– sukulent zwany też jeżowcem lub pejotlem ma kulisty kształt, jest barwy szarozielonej, osiąga wysokość do dwóch szponów. Nie posiada cierni. Kwitnie na różowo ale kwiaty nie są okazałe. Jego owoce przypominają jagody. Kwitną po raz pierwszy najwcześniej po trzydziestu księżycach.
Występowanie: wyłącznie pustynia, rzadko
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: przy zjedzeniu niedojrzałego kaktusa dolegliwości żołądkowe. Jeśli osiągnie przed spożyciem odpowiednią dojrzałość (około pięć księżyców) wywołuje halucynacje.

Kakaowiec właściwy – jest dość dużym drzewem dorastającym niekiedy do dwóch skrzydeł wysokości ale zwykle jest nieco niższy. W rejonach cieplejszych nigdy nie zrzuca swoich soczystozielonych liści. Tworzy zwartą koronę. pokryte jest cienką korą w barwie brązowej. Ma skórzaste, sercowate liście. Kwiaty różowe lub czerwone, liczne ich kępki pojawiają się na wielu pędach. Owoce kakaowca to duże, jajowate jagody osiągające długość do jednego szpona, okryte grubą łupiną jak orzechy, wewnątrz kryją nasiona o przyjemnym gorzko-słodkawym smaku. Choć są istoty, które mogą zjadać bez obaw ziarna kakaowca, to smoki do nich nie należą a te orzechy o specyficznym smaku mogą im zaszkodzić, mimo to niektórzy sięgają po nie ponieważ w małych ilościach dają przyjemne efekty.
Występowanie: tylko w cieplejszych i bardzo wilgotnych rejonach, bardzo rzadko
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: pobudzenie, poprawa humoru. W dużych ilościach dolegliwości żołądkowe i kołatanie serca.

Kalina koralowa – krzew osiągający wysokość ponad jednego ogona , koronę tworzą giętkie pędy. Krzew pokryty jest szarą korą, spękana. Dość duże liście podobne do liści klonu. Kwiaty niewielkie, białe, zebrane w grona. Owoce kuszące, szkarłatne kulki zebrane w grona. Kalina ma znaczenie symboliczne, symbolizuje bowiem młodość i niewinność.
Występowanie: lasy, równiny, niskie partie gór, średnio powszechna.
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: wrażliwe są na nią tylko pisklęta i roślinożerni kompani, ale tylko po spożyciu dużych ilości. Po spożyciu rozszerzenie źrenic, nieżyt przewodu pokarmowego w skrajnych przypadkach zaburzenia świadomości, duszności, zaburzeń mowy, bardzo rzadko utrata świadomości, śmierć.

Kawa – krzew dorastający nieco ponad jeden ogon wysokości, ma skórzaste, lśniące, długie liście. Kwiaty są nieduże, ale pachnące w barwie bieli. Owoce są okrągłe, mięsiste i przypominają czerwone jagody, w których wnętrzu znajdują się dwa spłaszczone nasiona. Niektóre smoki spożywają lub podpiekają ogniem te nasiona by skorzystać z ich pobudzających właściwości.
Występowanie: lasy, tylko w rejonach ciepłych i wilgotnych, bardzo rzadko
Toksyczność: 1
Objawy spożycia: pobudzenie, napływ energii, uzależnia.

Knieć błotna – bylina zwana także kaczeńcem, nieduży, wysoki maksymalnie na pięć szponów. Ma duże, nerkowate, mocno zielone liście. Kwitnie charakterystycznie (podobnie do jaskra i jaskółczego ziela) intensywnie żółto. Istnieją odmiany takie jak knieć błotna górska i knieć błotna rożkowata.
Występowanie: tereny podmokłe, niższe partie gór, bardzo powszechna.
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: zwykle nie występują, po spożyciu dużych ilości mdłości ale nic poza tym. Może lekko podrażniać skórę i ślepia jeśli się do nich dostanie.

Kola– są drzewami o wiecznie zielonych liściach. Dorasta do jednego skrzydła wysokości. Owoce podobne do intensywnie czerwonej jagody, nazywa się je też orzeszkami kola.
Występowanie: wilgotne, ciepłe lasy, niezwykle rzadko
Toksyczność: 0
Objawy spożycia: pobudzenie, wzmocnienie

Kolcowój pospolity – krzew dorastający do mniej niż jednego ogona z łukowato zwisającymi gałązkami pokrytymi kolcami. Posiada długie, wąskie, szarozielone liście. Kwiaty nieduże ale dość ładne, różowe. Owoce kuszą swoim podłużnym ,jagodowym kształtem i czerwoną barwą, tak delikatne że nie da się ich zerwać z krzewu nie uszkadzając. Dawniej uznawana za roślinę jadalną, jednak przez ostrożność lepiej jej nie spożywać ponieważ niedojrzałe owoce są trujące.
Występowanie: równiny, bardzo rzadki
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: groźny dla piskląt i młodych kompanów roślinożernych, dla dorosłych niegroźny. Objawy to paraliż mięśni, zaburzenia funkcji przewodu pokarmowego.

Konopia– średniej wielkości roślina dorastająca do dziesięciu szponów wysokości , rzadziej do dwudziestu szponów pokryte są specyficznym woskiem wydzielającym silny zapach. Liście bardzo charakterystyczne, duże, pięciopalczaste łapki o lekko ząbkowanych brzegach. Kwiaty są bardzo niepozorne i łatwe do przegapienia. Owoce to lekko lśniące, jajowate orzechy w szarożółtym kolorze.
Występowanie: lasy i równiny wyłącznie w miejscach ciepłych i mokrych, rzadka.
Toksyczność: 1
Objawy spożycia: odprężenie, euforia, zmienne poczucie czasu i przestrzeni, wzmocnienie odczuwania niektórych bodźców.

Konwalia majowa – bylina o charakterystycznym ,dobrze znanym wyglądzie. jest niewielką, niepozorną rośliną o lśniących, długich, szerokich liściach i charakterystycznych kwiatach. Kwitnie na biało, a jej kwiecie zwiesza się z łodygi. Pięknie pachnie i ma walory dekoracyjne, jednak jest śmiertelnie niebezpieczna. Owoce kuszące, pomarańczowoczerwone nasiona podobne do jagody.
Występowanie: lasy, równiny, bardzo powszechna.
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: niebezpieczne zwłaszcza dla piskląt, zdarzały się przypadki ciężkich zatruć już po zjedzeniu kilku jagód. Zaburzenia czynności układu pokarmowego, bóle i zawroty łba, ogólne osłabienie, zaburzenie postrzegania barw (wszystko zdaje się żółte) oraz pracy serca. W ciężkich przypadkach śmierć.

Kosaciec – piękna roślina o niepozornych, skórzastych, długich liściach i długiej łodydze, na której wyrasta kwiat. Kwitnie w bardzo charakterystyczny sposób przypominając skrzydła motyli, najczęściej jest niebieski, ale wnętrze jest żółte, częściowo białe. Mogą być też w całości żółte
Występowanie: równina, średnio powszechny
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: łagodne objawy ze strony układu pokarmowego.

Kruszyna pospolita – jest krzewem osiągającym wysokość jednego ogona czasem niemal jednego skrzydła. Bardzo podobna do szakłaka pospolitego, ale nie ma cierni na gałęziach. Liście szerokie, podłużne. Kwiaty niepozorne, białe. Owoce kuliste, podobne do jagody początkowo zielone, później czerwone i fioletowo-czarne do niemal czarnych. Na jednej roślinie owoce różnokolorowe ponieważ nie dojrzewają jednocześnie.
Występowanie: lasy, rzadziej tereny podmokłe, dość rzadkie.
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: uzależnia, upośledza działanie układu pokarmowego, silne bóle kurczowe w jamie brzusznej, wymioty.

Mak polny – nieduża roślina o pokrytej włoskami łodydze, pierzastych liściach w kolorze szarozielonym. kwiaty są bardzo charakterystyczne, delikatne, duże o czerwonych płatkach, niezwykle rzadko różowe lub białe. Owoce również są charakterystyczne, torebkowate z grzechoczącymi wewnątrz nasionkami.
Występowanie: równiny, średnio powszechny
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: odurzenie, mdłości

Mandragora – bylina dorastająca do trzech szponów wysokości , liście lekko podługowate, jajowate, duże. Kwiaty brunatnobiałe lub zielonkawe, wyrastające na długiej łodydze. Owoce to żółtawe jagody.
Występowanie: obrzeża ciepłych lasów, rzadko
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: spożywana w większych ilościach powoduje podrażnienie dróg oddechowych, delirium.

Miłek – nieduża bylina osiągająca wysokość około czterech szponów, nad powierzchnią ziemi widać słabo rozgałęziającą się łodygę z pierzastymi liśćmi i dużymi, żółtymi kwiatami.
Występowanie: lasy sosnowe, równiny, czasem torfowiska, rzadki
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: występują już przy niewielkiej dawce spożytej przez dorosłego smoka, na szczęście by smoka zabić potrzeba już dużej dawki tego ziela. Objawy to mdłości, wymioty, skurcze, paraliże, a w skrajnych przypadkach śmierć przez zatrzymanie serca.

Muchomor zielonawy – nazywany także muchomorem sromotnikowym. Jest grzybem o dość dużym, płaskim kapeluszu, gładkiej, jasnej skórce w kolorze białozielonkawym. Na nóżce posiada wyraźny pierścień, od spodu kapelusza wyraźne, proste blaszki choć u młodych osobników niewidoczne. Miąższ może być zdradliwy ponieważ u młodych osobników ma łagodny zapach u starych nieco nieprzyjemny, nie ciemnieje po złamaniu. Najbardziej zdradliwą cechą tego grzyba jest jego smak określany jako przyjemny, niestety w większości przypadków jest to ostatnia przyjemność w życiu jedzącego go smoka.
Występowanie: lasy najczęściej pod dębami, powszechny.
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: pojawiają się późno, mniej więcej pół dnia po zjedzeniu tego grzyba, pierwsze dolegliwości to zawroty i bóle łba, dolegliwości ze strony układu pokarmowego, trudności w oddychaniu. Początkowe objawy mogą trwać przez długi czas, nawet sporą część wędrówki Złotej Twarzy po niebie, dopiero wtedy pojawiają się kolejne dolegliwości. Czasem samopoczucie na jakiś czas poprawia się, ale jest to złudna poprawa. Następuje niszczenie organów wewnętrznych, drgawki, sinienie ciała w wyniku niewydolności serca. Śmierć smoka następuje po dwóch lub trzech wędrówkach Złotej Twarzy (dwa-trzy dni) przy słabszym zatruciu może minąć nawet dwanaście wędrówek Złotej Twarzy. Interwencja uzdrowiciela najczęściej kończy się niepowodzeniem.

Naparstnica – roślina zwana także Dzwonem Zmarłych, Psim Palcem o charakterystycznej, długiej łodydze, na której kwitną liczne, piękne, lejkowate kwiaty. Ma długie, wąskie liście piłkowane na brzegach. Duże kwiaty zwisają w dół, są uciechą dla widzących je smoków. Barwa kwiatów to najczęściej żółć, czasem błękit a nawet fiolet. Niektórzy wierzą że jeśli rośnie przy jaskini to chroni ją przed złymi duchami.
Występowanie: lasy, góry, rzadka
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: nudności, bóle łba, możliwa śmierć w wyniku niewydolności serca.

Obrazki plamiste – nieduża bylina dorastająca do czterech szponów wysokości , ma tylko kilka liści w kształcie blaszki często na liściach widoczne ciemnozielone lub purpurowe plamki. Kwiaty niepozorne, wyglądające jak pułapka na owady. owoce przypominają intensywnie czerwone jagody, poprzyklejane jedna do drugiej przez co mogą kusić niedoświadczone lub młode smoki.
Występowanie: lasy, rzadko
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: obrzmienie wnętrza pyska, dolegliwości żołądkowe, drgawki, potencjalnie śmiertelne.

Orlica pospolita – osiąga wysokość rozmiar do pół ogona, posiada duże, pierzaste liście. Jest często spotykana we wszystkich typach lasów, nie występuje jedynie na terenach pustynnych i w wysokich partiach gór. Rozrasta się masowo zwłaszcza po pożarach lasów.
Występowanie: Wszystkie typy lasów, bardzo powszechna
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: niebezpieczna głównie dla kompanów roślinożernych u których powoduje zależnie od gatunku krwiomocz (krowy, żubry, tury) lub zaburzenia równowagi (koniowate)

Orlik pospolity – bylina dorastająca do dziesięciu szponów wysokości choć zwykle niższa. Łodyga owłosiona, ale prawie pozbawiona liści. Liście mogą w pewien sposób przypominać koniczynę z karbowanymi brzegami. Kwiaty ładne, fioletowe dzwonki, rzadziej białe lub nawet różowe, wnętrze kwiatu żółte. Owoc w kształcie mieszka, w którym znajduje się bardzo dużo nasionek.
Występowanie: lasy, rzadki
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: odurzenie, omdlenia, dolegliwości ze strony układu pokarmowego i trudności w oddychaniu.

Ostróżka – bylina o długich, postrzępionych liściach, jest wysoką rośliną sięgającą nawet piętnastu szponów . Kwitnie pięknie, na długiej łodydze wypuszczając liczne niebieskie, dzwonkowate kwiaty.
Występowanie: las, obrzeża lasu, brzegi potoków, górskie łąki, rzadka.
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: trudności w oddychaniu, przy spożyciu bardzo dużej ilości zatrzymanie akcji serca.

Parzydło leśne – wysoka roślina osiągająca wysokość do pół ogona, rośnie w dużych kępach. Liście podłużne, mocno piłkowane na brzegach. Kwiaty bardzo charakterystyczne, tworzą duże kwiatostany, które złożone są z maleńkich, białych kwiatków co z oddali sprawia wrażenie jakby były puszyste. Owoce zwieszają się z pędów, są brązowe i lekkie.
Występowanie: częsta w lasach górskich, rzadziej na równinie, w okolicy terytoriów nadmorskich w zasadzie nie występuje.
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: nieznane

Pokrzyk wilcza jagoda – przypomina niski krzew, osiąga wysokość powyżej dziesięciu szponów. Słabo się rozgałęzia, ma jajowate liście o zaostrzonych końcach, Kwiaty niezbyt okazałe, lekko brązowawe, żółte w kształcie lejka. Owoce mogą być łatwo pomylone z jagodami jako że są do nich do złudzenia podobne mimo iż krzew jest zupełnie inny. Kusić może rozmiar jagody, który odpowiada rozmiarom dużej wiśni. W dodatku po zjedzeniu smok nie musi się zorientować, że je coś czego nie powinien ponieważ smak owocu jest słodki i przyjemny.
Występowanie: obrzeża lasów, rzadka
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: dawka śmiertelna dla dorosłego smoka to piętnaście do trzydzieści owoców (zależnie od masy smoka), dla pisklęcia sześć. Pierwszymi objawami są halucynacje i euforia a także pobudzenie więc niektóre smoki mogą odurzać się niewielkimi dawkami tych roślin. Pobudzenie nasila się aż do poziomu szału, nie rozpoznawania otoczenia, światłowstrętu, zaburzeń mowy, utrata przytomności i w skrajnych przypadkach śmierć w wyniku porażenia oddechu podczas śpiączki.

Przylaszczka – niewielka roślina o urodziwych kwiatach. Liście przypominają nieco skórzastą koniczynę, są częściowo zimozielone, z wierzchu jasnozielone lub ciemnozielone, od spodu czerwone lub fioletowe. Kwitnie pięknym, intensywnie niebieskim kwieciem, wewnątrz żółto-białym.
Występowanie: wszędzie poza wysokimi partiami gór, średnio powszechna
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: zewnętrznie pojawiają się podrażnienia i obrzęki, wewnętrznie jest to obrzęk wnętrza pyska, dolegliwości żołądkowe, omdlenia, czasem drgawki, niewydolność serca, uszkodzenie organów wewnętrznych.

Przytulia wonna – jest delikatną rośliną osiągającą długość maksymalnie trzech szponów, jej pędy mają specyficzny zapach siana. Liście przypominają długopalczastą łapkę. Kwiaty niepozorne, małe o białych płatkach. Owoce przypominają mały orzeszek przyczepiający się do futra i piór z których niezwykle trudno je wyplątać.
Występowanie: lasy, powszechna
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: w przypadku zjedzenia większej ilości nudności i bóle łba.

Psianka słodkogórz – półkrzew, który niekiedy wspina się po wszystkim o co da się radę zaczepić. Na powierzchni pędów widoczne włoski. Liście sercowate. kwiaty zwisające dzwonki o różowo-żółtej barwie. Owoce są soczyste, podłużne i intensywnie czerwone, kuszące.
Występowanie: wilgotne lasy, brzeg wód słodkich, średnio rozpowszechniona
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: mdłości, wymioty, mroczki przed ślepiami, dolegliwości oddechowe, gorączka, drgawki, potencjalnie śmiertelne przez podrażnienie układu oddechowego.

Robinia akacjowa – dość duże drzewo dorastające do dwóch skrzydeł i jednego ogona wysokości o nieregularnej i luźnej koronie. Pień jest krótki i bardzo szybko rozdwaja się tworząc grube konary. Jest stosunkowo krótkowieczną rośliną jak na drzewo o takich rozmiarach bo dożywa maksymalnie 150 księżyców. Liście zebrane po kilka okrągłych listków na dłuższym ogonku, delikatne. Kwiaty ładne, białe o intensywnym zapachu. Owoce to długie strąki z nasionami we wnętrzu.
Występowanie: lasy, równiny, niskie partie gór, okolice wód słodkich, wydmy, powszechna
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: mdłości, wymioty, wzdęcia, bóle brzucha, gorączka, zaburzenia widzenia.

Sałata jadowita – jest krótko żyjącą rośliną o średnich rozmiarach, osiąga wysokość do piętnastu szponów . W dolnej części łodyga pokryta jest szczeciną, na górze gładka. Uszkodzona wydziela biały sok podobny do mleka. Liście podłużne, ząbkowane mogą sprawiać nawet wrażenie kolczastych na końcach. Kwiaty nieduże, podobne do mlecza, żółte.
Występowanie: równiny, powszechna
Toksyczność: 1
Objawy spożycia: działa co ciekawe uspokajająco, relaksuje i wywołuje poczucie euforii. Nie ma tak toksycznego działania jak inne rośliny z tego działu, jednak mimo to działa lekko narkotycznie, mimo to nie uzależnia.

Sasanka – nieduża ale bardzo ładna roślina. Tworzy krótką, mocno owłosioną łodygę, z której wyrastają pierzaste, również owłosione liście u starszych okazów są nagie. Kwiat jest tym co przyciąga wzrok smoków, są one dość dużymi kielichami, pokrytymi delikatnym meszkiem. Wewnątrz żółte, płatki są najczęściej fioletowe choć bywają też białe. Owoce pojawiają się po przekwitnięciu i wyglądają jak puchata kulka.
Występowanie: równiny, jasne lasy, góry, rzadka
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: mdłości, pobudzenie, paraliż, odurzenie.

Sinica – smoki nie widziały nigdy pojedynczej rośliny tego gatunku ponieważ są one zbyt małe nawet dla ślepia wprawnego łowcy, jednak wodne smoki nieraz na własnej skórze mogły się przekonać jak nieprzyjemny jest to gatunek. Sinice pojawiają się jedynie w latach ciepłych zwłaszcza podczas fali upałów, zazwyczaj w wodach słodkich ale niech smoki morskie nie czują się bezpieczne, nieraz można spotkać je także w morzu, zwłaszcza przy brzegu. Tworzą coś na kształt gęstego, zielonego kożucha na powierzchni wody. Sinice zagrażają wszystkiemu co żyje w zbiornikach wodnych ponieważ hamują dopływ światła i powietrza. U smoków mogą powodować zatrucia więc jeśli widzisz zielony kożuch na powierzchni wody, lepiej odpuść i zapoluj na lądzie.
Występowanie: wody słodkie i słone, w czasie upałów powszechna
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: podczas kontaktu ze skórą wywołują stan zapalny, wypryski, a nawet zlewające się pęcherze. Jeśli dostanie się do ślepiów wywołuje stan zapalny. Spożycie wody z sinicami wywołuje problemy żołądkowe, niepokój, halucynacje, zmiany nastroju, drgawki, nerwobóle, dreszcze, a w skrajnych przypadkach nawet śmierć jeśli smok pije zanieczyszczoną wodę dłuższy czas. U smoków morskich mogą powodować zatkanie układu oddechowego poprzez dostawanie się do wnętrza wraz z wodą.

Starzec popielny – jest uznany za krzew dorastający do ośmiu szponów wysokości o srebrzystej łodydze i liściach, które pokryte są meszkiem. Tworzy groniaste kwiatostany o żółtym kolorze.
Występowanie: równiny, rzadko spotykany
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: kłopoty ze strony układu pokarmowego

Szakłak pospolity – jest krzewem o wysokości przekraczającej jeden ogon, ma liczne, pokryte cierniami gałęzie. Ma podłużne, jajowate liście pokryte delikatnymi włoskami. Kwitnie niepozornie w kolorze żółtozielonym. Gdy owocuje tworzy coś na kształt ciemnych jagód, ale nie poleca się smokom ich jedzenia bo są trujące.
Występowanie: lasy, niskie partie gór, średnio powszechne
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: pojawiają się po spożyciu przez dorosłego smoka około czterdziestu sztuk owoców szakłaka, dla pisklęcia dawka lekko trująca to dwadzieścia sztuk, ale nawet wtedy pojawia się jedynie problem z żołądkiem. Im większa dawka tym kłopoty żołądkowe silniejsze.

Szalej jadowity – jest rośliną żyjącą kilka księżyców, podobną do pewnej jadalnej rośliny zwanej marchwią więc należy zachować ostrożność. Nosi różne nazwy w tym cykuta, szaleniec, szaleń, wsza wodna. Mimo że jest niepozorny, to bardzo niebezpieczny. Dorasta zaledwie do wysokości dziesięciu szponów, ma pierzaste liście, kwiaty tworzą baldachimy, są nieduże i białe o charakterystycznym, mysim zapachu. Wykopane kłącze przypomina jadalną marchew, jest słodkawe i przyjemnie pachnie co jest zwodnicze.
Występowanie: tereny podmokłe, szuwary, torfowiska, brzegi rzek.
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: występują bardzo szybko, co prawda nie od razu (20minut po zjedzeniu) są to: ślinotok, pieczenie w pysku, mdłości, wymioty, rozszerzenie źrenic, drgawki, utrata świadomości, trudności w oddychaniu, śmierć.

Szczwół plamisty – roślina o wielu nazwach, smoki mówią na nią też psia pietruszka, świńska wesz, szaleń plamisty. Jest podobny do marchwi zwyczajnej i szaleju jadowitego. Ma łodygę długości prawie dwudziestu szponów, pierzaste liście, białe, baldaszkowate kwiaty,korzeń podobny do marchwi.
Występowanie: brzegi lasów, równiny, powszechny.
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: pobudzenie, później osłabienie, utrata wrażliwości na bodźce, porażenie, śmierć z objawami uduszenia. Pojawiają się też skurcze i drżenie mięśni.

Tęgoskór cytrynowy – jest charakterystycznym grzybem, który w zasadzie jest pozbawiony łapki na której stoi, ma kształt kuli o średnicy jednego szpona , ma korzenny zapach. Jest twardy i dość ciężki. ma kolor jasnobrązowy lub lekko żółty, niektórzy nazywają go purchawką ponieważ po nadepnięciu wybucha wypuszczając chmurę zarodników.
Występowanie: obrzeża lasów, równiny, torfowiska, średnio powszechny.
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: tylko przy zjedzeniu większej ilości, głównie kłopoty ze strony układu pokarmowego.

Tojad mocny -średniej wielkości roślina wytwarzająca długą, pustą w środku łodygę, duże, pierzaste liście w kształcie pięciopalczastej łapy. Kwiaty są dość okazałe, tworzą grona o kolorze najczęściej intensywnie fioletowym.
Występowanie: góry, powszechny
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: początkowo pobudzenie, potem paraliż, śmierć. Zatrucia nie tylko po spożyciu ale i po dłuższym kontakcie tej rośliny ze skórą smoka. Łuski jeśli są szczelne i grube utrudniają dotarcie toksyny do skóry i wchłonięcie do organizmu.

Trzmielina – krzew dorastający niemal do wysokości ogona. Jajowate liście z widocznymi nerwami bocznymi. Przed nadejściem lata zimnego stają się czerwone.Kwitnie niepozornym, białozielonym kwieciem, owoc przypomina torebkę.
Występowanie: równiny, niższe partie gór, powszechna.
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: osłabienie, wymioty, dreszcze, konwulsje, zaburzenie pracy serca, paraliż, śmierć. Śmiertelna dawka (dla dorosłego smoka) to około 46 owoców.

Tytoń szlachetny – wysoka roślina osiągająca wysokość około jednego ogona. Liście długie, jajowate, duże. Kwiaty są bardzo okazałe, białe, różowe lub czerwone w kształcie rurki.
Występowanie: równiny, bardzo rzadko
Toksyczność: 1
Objawy zatrucia: pojawiają się tylko przy długim stosowaniu. Smoki czasem podpalają jego liście wdychając jego dym, który działa uzależniająco, ale szkodzi. Przy bardzo dużych dawkach pojawia się uczucie lekkości, zmiana postrzegania otoczenia, światłowstręt, zmęczenie, ekstremalny brak energii, uczucie oderwania od rzeczywistości, wymioty. W jeszcze większych dawkach zamroczenie pola widzenia, halucynacje, jeśli dawka jest naprawdę wysoka może dojść do utraty świadomości, drgawek, może doprowadzić do śmierci wskutek porażenia układu nerwowego.

Wawrzynek wilczełyko – jest dość niepozornym krzewem dorastającym maksymalnie do pół ogona choć zwykle osiąga wysokość nie większą niż dziesięć szponów. Wytwarza nieduże, zaostrzone liście, które roztarte nieprzyjemnie pachną. Kwitną podobnie do brzoskwini, niewielkim, różowym kwieciem. Owoce są okrągłe, czerwone i kuszą swoim wyglądem, nie zaleca się ich jednak jeść.
Występowanie: lasy, góry, powszechny
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: pieczenie i drętwienie pyska, opuchlizna wnętrza pyska, ślinotok, trudności w przełykaniu. Silne bóle brzucha i łba, odurzenie, skurcze, wymioty. Śmierć w wyniku zatrzymania krążenia. Nawet sam kontakt z tą rośliną jest groźny, podrażnia i parzy skórę.

Wiciokrzew suchodrzew – krzew dorastający do pół ogona, ma pędy puste w środku. Liście pokryte krótkimi włoskami. Kwiaty tworzą długą rurkę, na początku kremowa, później żółknie. Owocami są czerwone jagody.
Występowanie: lasy, średnio powszechna
Toksyczność: 3
Objawy zatrucia: wymioty i inne objawy żołądkowe, zaburzenia rytmu serca i oddychania.

Wrotycz pospolity – jest bardzo powszechną rośliną, która tworzy spore skupiska wysokich, cienkich, zeschniętych, brązowych pędów, na których wierzchu znajdują się żółte kuleczki -kwiaty.
Występowanie: można ją spotkać wszędzie, powszechna
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: spożycie wrotyczu może spowodować śmierć zarodków w jajach.

Zimowit jesienny – nieduża roślina cebulowa o niezbyt urodziwym wyglądzie za to o pięknych, fioletoworóżowych kwiatach wyglądających jak kielichy.
Występowanie: równiny, lasy, średnio powszechny.
Toksyczność: 4
Objawy zatrucia: nie pojawiają się od razu po spożyciu. Drętwienie i pieczenie w pysku, trudności w przełykaniu, dolegliwości ze strony układu pokarmowego, obniżenie temperatury ciała, paraliż i śmierć.

Wilczomlecz – odnotowano kilka gatunków ale smoki mogą spotkać najczęściej wilczomlecz obrotny. Jest delikatną, niepozorną, ale bardzo niebezpieczną rośliną. Dorasta maksymalnie do trzech szponów wysokości rośnie na wątłych, czerwonawych pędach, pokryty jest niewielkimi, jajowatymi liśćmi. Kwitnie niepozornie na zielonożółto i wytwarza torebkowate owoce.
Występowanie: Równiny, brzegi lasów, nabrzeża, brzegi jezior, urwiska, klify, bardzo powszechny
Toksyczność: 2
Objawy zatrucia: silne pieczenie w pysku, gardle i żołądku, silne pragnienie utrzymujące się kilka dni, nie pomaga picie wody! Przy większej ilości spożytego soku lub rośliny, utrudnione oddychanie, dolegliwości ze strony układu pokarmowego.

Spis treści:
– Rośliny jadalne;
– Rośliny lecznicze
– Pozostałe rośliny – Lista A – Ł oraz Lista M – Ż.

[Administrator]

POZOSTAŁE ROŚLINY – LISTA A – Ł   Niejedzone przez smoki, ale co do których toksyczności nie ma pewności lub są całkowicie smokom obojętne.

Agawa – jest rodzajem sukulenta składającym się głównie z wielkich, płaskich (od spodu delikatnie wypukłych), mięsistych liści, których brzegi pokryte są krótkimi, niegroźnymi kolcami. Agawa jest znana z tego, że kwitnie tylko jeden raz w swoim życiu mając 6 do 15 księżyców, choć są smoki twierdzące, że są i takie które kwitną w wieku stu księżyców. Podczas kwitnienia tworzą tylko jeden, ale za to długi pęd o wysokości ponad jednego skrzydła z ogromną liczbą kwiatów. Gdy przekwitnie, ginie.
Występowanie: pustynie i brzegi pustyń, średnio powszechna

Aloes drzewiasty – jest wysokim sukulentem rosnącym trochę ponad długośc jednego ogona, na długim, twardym pędzie wytwarza dość pokaźnej długości, spłaszczone, mięsiste liście o piłkowanych brzegach, które posiadają małe, ostre kolce. Kwitnie na ciemnopomarańczowo, ale bardzo rzadko więc szansa,że jakiś smok akurat trafi na kwitnący okaz jest bardzo mała.
Występowanie: pustynie i brzegi pustyń, karłowate formy także w cieplejszych częściach krainy na równinie, średnio powszechny.

Arnika górska – bylina zwana też kupalnikiem górskim lub pomornikiem. Wytwarza niewysoką, owłosioną łodygę, ma ząbkowane, podłużne liście, których powierzchnia jest lekko lepka. Kwitnie wytwarzając nieduży koszyczek żółtych kwiatów.
Występowanie: góry ale też równiny, obrzeża lasów i polany leśne, średnio powszechna.

Bagiennik żmijowaty – jest mchem, który rosnąc tworzy okazałe darnie w kolorze żółtym lub zielonym. Ma krótkie łodygi, które wyginają się niczym węże.
Występowanie: Wyłącznie na terenach podmokłych i torfowiskach, średnio powszechny

Bez czarny – jest krzewem noszącym wiele nazw takich jak : bzina, hyczka, bez biały ( co wydaje się sprzeczne z jego nazwą gatunkową, ale niektóre smoki tak na niego mówią przez jego białe kwiaty), gołębia pokrzywa,Osiąga wysokość jednego skrzydła. Jest krzewem o dość dużych, ciemnozielonych liściach i białych kwiatach w kształcie baldaszków. Owoce są ciemne i przypominają jagody.
Występowanie: Równiny, brzegi lasów, powszechny

Brunatnica – są wodorostami, które mogą rozrastać się na niewyobrażalną powierzchnię nawet sześciu skrzydeł. Cechuje je różnorodność, zależnie od odmiany mogą być rozgałęzionymi nićmi lub rozgałęzionymi plechami. Mogą być niewielkie lub ogromne, wysokie i niskie, podłużne i obłe. Trudno jest je jednoznacznie opisać, ale spotkać je można w większości słonych wód. Zależnie od miejsca występowania będą się od siebie różniły. Często można je znaleźć wyrzucone na brzeg morza.
Występowanie: Słone wody, powszechna

Brzoza – nazywana brzeziną lub białą brzozą. Dorasta do trzech skrzydeł wysokości tworząc silnie rozwiniętą koronę z licznymi, delikatnymi gałązkami pokrytymi sercowatymi liśćmi. Kora młodych drzew jest rdzawa, później staje się biała a u starszych okazów pęka i łuszczy się okrężnie. Kiedy kwitnie tworzy zwisające kotki, których pyłek drażni nosy niektórych smoków i wywołuje kichanie. Kiedy owocuje, tworzy niejadalne dla smoków orzeszki. Jest gatunkiem dożywającym do stu księżyców choć zdarzały się i egzemplarze dożywające dwustu księżyców.
Występowanie: wszędzie, poza wysokimi partiami gór, bardzo powszechna

Buk zwyczajny – bardzo duże drzewo osiągające nawet do trzech skrzydeł
wysokości. Korona starszych drzew jest szeroka zwłaszcza u osobników rosnących samotnie. ich gałęzie pokryte są średniej wielkości, jajowatymi liśćmi. Ciekawy jest sposób kwitnienia buku, który tworzy kwiaty męskie zebrane w zwisające główki i żeńskie w kształcie muszli, która potem twardnieje tworząc orzeszki zwane bukwią (nie są jednak jedzone przez smoki ale przyciągają stada dzików).
Występowanie: tworzy lasy, powszechny

Bukietnica – jest rośliną pasożytującą na innych roślinach (podobnie jak jemioła), sama nie wytwarza korzeni tylko czerpie pokarm od swojego żywiciela. Wytwarza największy kwiat znany smokom, złożony z kilku mięsistych, krwawoczerwonych płatków i osiąga szerokość do dziesięciu szponów oraz dużą wagę. Jest przepięknym okazem świata roślin, ale smok który zbliży się do kwiatu nie wyczuje słodkiej woni pyłku, tylko smród rozkładającej się padliny, który wabi muchy. Kwitnie tylko raz na kilka księżyców, a czas jego kwitnienia obejmuje do siedmiu wędrówek Złotej Twarzy. Niekiedy nazywa się go trupim kwiatem, przez jego “uroczy” zapach.
Występowanie: lasy, tylko w ciepłych rejonach krainy, bardzo rzadko

Bylica piołun – roślina nosząca wiele nazw takich jak: piołun, psia ruta, absynt, bielica piołun. Jego łodyga silnie się rozkrzewia tworząc obszerne kępy, dorasta do dziesięciu szponów wysokości. Pokryty w całości srebrzystymi włoskami. Ma pierzaste liście i żółte, drobne kwiaty. Po roztarciu pachnie charakterystycznie i posiada okropnie gorzki smak.
Występowanie: wszędzie poza wysokimi partiami gór, powszechny

Chaber górski – roślina dorastająca do siedmiu szponów wysokości, ma podłużne, zaostrzone liście. Najbardziej charakterystycznym elementem rośliny są jej koszyczkowate, niebieskofioletowe kwiaty, które wydzielają słodką woń.
Występowanie: Tylko w górach, średnio powszechny

Czosnek niedźwiedzi – można go śmiało jeść, choć nie zaspokoi smoczego głodu, ale smakosze mogą go dodawać do jedzenia. Jest niedużą rośliną jednak tworzy łany. W ziemi znajduje się wąska cebulka, z której wyrastają długie, wąskie liście, a spomiędzy nich cienka łodyga, na której czubku pojawiają się kremowe kwiaty. Zapach jest na tyle silny, że pomaga łowcą przy nakładaniu kamuflażu, skutecznie “przysłaniając” smoczą woń.
Występowanie: Lasy, średnio powszechna

Czyrakobulwa – przypomina wielkie, czarne ślimaki wyłażące z gruntu, wije się delikatnie, przez co bardziej przypomina zwierzę niż roślinę. Jej mackowate pędy pokryte są widocznymi bąblami pełnymi żółtawego płynu przypominającego ropę sączącą się z zakażonej rany. Należy uważać na wysięk z bąbli, ponieważ jej sok może parzyć, powodując owrzodzenie!
Występowanie: Lasy, dość rzadko

Dąb szypułkowy – okazałe drzewo liściaste dorastające nawet do wysokości czterech skrzydeł z nisko rozgałęzioną, ogromną koroną. Posiada charakterystyczne listki o pofalowanych brzegach oraz jeszcze bardziej charakterystycznych, orzechowatych owocach zwanych żołędziami (niejadalne dla smoków, przyciągają dziki). Jest to drzewo długowieczne, najstarsze smoki żyjące na tych ziemiach nie pamiętają jak wiele księżyców mają wielowiekowe osobniki.
Występowanie: na równinach i w lasach, czasem w niskich partiach gór. Powszechne.

Diabelski grzyb Młode owocniki mają cylindryczny, wydłużony kształt, który po dojrzeniu pęka uwalniając chmurę zarodników i wydając przy tym charakterystyczne syczenie. Po pęknięciu grzyb przypomina gwiazdę i w tej postaci łatwiej go zauważyć.
Występowanie: Lasy, bardzo rzadko

Dzwonek rozpierzchły – niewysoka roślina o cienkiej łodyżce, która rozgałęzia się w górnej części, na której pojawiają się kwiaty, te zaś mają kształt dzwonków o pięknym, fioletowym kolorze. Liście raczej wąskie, tylko przy ziemi więc najczęściej są niewidoczne między trawą.
Występowanie: równiny, powszechny

Dziewięćsił – jest niską rośliną, która najczęściej nie wytwarza łodygi. Ma ostre, powcinane, pierzaste liście i bardzo charakterystyczne, duże, srebrzyste kwiaty. Kwiat otwiera się tylko wtedy gdy oświetla go Złota Twarz.
Występowanie: góry, na nizinie w zasadzie nie można go spotkać, bardzo rzadki

Dziwidło olbrzymie – jest bardzo ciekawą i piękną rośliną, która choć z drzewami nie ma wiele wspólnego, to spokojnie może dogonić swoim wzrostem niektóre z nich ponieważ osiąga wysokość niemalże dwóch ogonów, ponadto jest szeroki na jeden ogon. Pod ziemią znajduje się wielka i bardzo ciężka bulwa, a nad powierzchnią gleby wyrasta pojedynczy liść. Kwitnie raz na kilka księżyców, ale warto odszukać i obserwować jego kwiat ponieważ jest niespotykanie piękny. Wytwarza kremową kolbę, która może mierzyć nawet około jednego ogona długości, ale nie kwitnie wtedy kiedy roślina wytworzy już liść ! Wspomnianą kolbę otacza falbana o nieco wiśniowej barwie. Roślina zakwita najwcześniej dziesięć księżyców po tym jak się ukorzeni, ale może jej to zabrać nawet więcej czasu i nie częściej niż co sześć księżyców. Warto unikać jej nocą ponieważ wtedy wytwarza charakterystyczny zapach padliny przywabiający owady, choć i za dnia lepiej obserwować ją z daleka.
Występowanie: lasy w cieplejszych częściach krainy, bardzo rzadko

Fiołek trójbarwny – nazywany niekiedy bratkiem, jest wątłą rośliną o leżącej lub wznoszącej się, cienkiej łodydze, interesujących, sercowatych i podłużnych liściach i ładnych, fioletowo-biało-żółtych ale maleńkich kwiatkach.
Występowanie: niskie partie gór, równiny, obrzeża lasów, powszechnie

Fiołek wonny – niska roślina dorastająca maksymalnie do jednego szpona wysokości, często płoży się po ziemi. Ma ciemnozielone, obłe i omszałe liście, ale najbardziej charakterystycznym elementem są jego drobne, fioletowe kwiaty o słodkim zapachu.
Występowanie: niższe partie gór, równiny, brzegi lasów, powszechnie, tworzy skupiska

Morszczyn – jest glonem spotykanym w słonych wodach. Tworzy tasiemkowatą plechę z licznymi pęcherzykami, dzięki którym pływa na powierzchni wody. Dorasta maksymalnie do dziesięciu szponów.
Występowanie: słone wody przybrzeżne, powszechny

Głóg – zwany też zajęczą gruszką, kolizadem, albo diablą gruszką. Jego nazwy nie zachęcają, zwłaszcza jeśli uświadomimy sobie, że cały krzew lub niskie drzewo usiane jest długimi cierniami. Ma obłe liście, a jego cechą charakterystyczną są nieduże, bardzo cierpkie owoce, które nie są trujące ale nie są w stanie zaspokoić głodu smoka, ni mniej można bez obaw zjeść kilka owocków dla przyjemności.
Występowanie: równiny, lasy, średnio powszechnie

Gnojanka żółtawa – jest gatunkiem grzyba. Zależnie od miejsca w którym rosną mogą być grube i mięsiste, albo cienkie i słabowite. Mają nieduże kapelusze o stożkowatym lub jajowatym kształcie i żółtawej barwie. Starsze okazy bledną i stają się prawie białe. Od spodu kapelusza znajduje się wiele jasnych blaszek. Całość opiera się na długiej, białej nóżce. Żyją bardzo krótko bo maksymalnie dwie wędrówki Złotej Twarzy.
Występowanie: Głównie na równinie, raczej nie spotkamy go w lesie. Częsty na odchodach roślinożernych zwierząt.

Gołąbek – jest dużym grzybem o sporym kapeluszu, którego powierzchnia zależnie od odmiany może być szara z niebieskawym nalotem lub brązowe, choć tak naprawdę można je spotkać w wielu innych kolorach, które blakną po deszczu. Pod spodem ma jasne blaszki.
Występowanie: Różne jego gatunki spotkamy w zasadzie wszędzie, bardzo powszechny

Goździk siny – jest niewysoką byliną dorastającą do dwudziestu szponów wysokości. Ma wątłą łodygę, wąskie, kwiaty silnie i słodko pachnące o sinym lub różowym kolorze.
Występowanie: równiny, dość rzadko

Grab – drzewo osiągające wysokość maksymalnie trzech skrzydeł, nie jest bardzo często spotykanym gatunkiem na smoczych ziemiach. Tworzy wysoką i bardzo gęstą koronę. Jego kora jest ciemna i lekko pofalowana. Liście mają na brzegach charakterystyczne ząbki. Kwiaty żeńskie są w zasadzie niewidoczne, męskie są kotkami.
Występowanie: równiny i niskie partie gór, raczej rzadko

Grążel żółty – jest wodnym kłączem, który swoje korzenie zapuszcza w jeziornym mule. Całe kłącze znajduje się pod wodą, może być bardzo długie i kłaść sie na dnie, mimo to część, którą najczęściej widzimy, zawsze pływa na powierzchni wody. Liście są owalne, skórzaste, pływające po powierzchni jezior, najczęściej zielone ale bywają brunatne. Kwiaty charakterystyczne, dość duże, żółte o silnym zapachu podobnym do woni jabłek. Zdarzają się kwiaty wyrastające ponad pół ogona nad powierzchnię wody, usytuowane na długich łodygach.
Jest to typowo wodna roślina jednak ciekawostką jest to, że jeśli zbiornik wyschnie, roślina tworzy formę lądową, która jest dużo mniejsza. W czasie lat zimnych nie ma liści.
Występowanie: jeziora lub wolno płynące rzeki, starorzecza, często w towarzystwie grzybienia białego. Powszechny.

Gruzełek cynobrowy – jest grzybem, który pojawia się tylko na martwych drzewach gdzie tworzy liczne kolonie niedużych, czerwonych lub intensywnie pomarańczowych kulek.
Występowanie: głównie w lasach na drzewach liściastych, ale można go spotkać w zasadzie wszędzie gdzie ma na czym wyrosnąć, bardzo powszechny

Grzyb niebiański jest małym grzybem, którego nie da się pomylić z żadnym innym przez jego intensywnie niebieską barwę, którą posiada cały grzyb, nie tylko jego kapelusz. Co do kapelusza to ma on lekko stożkowaty kształt i blaszki od spodu, wspiera się na wątłej nóżce.
Występowanie: lasy, rzadko

Grzybień biały – często nazywany nenufarem lub lilią wodną, jest kuzynem grążela żółtego. Długie, walcowate kłącze osiągające długość niemal jednego ogona ukryte jest pod wodą, a wyrasta z mulistego dna. Liście oraz kwiaty unoszą się na powierzchni. Liście są okrągłe, jajowate, szerokie, zielone, woskowate z wierzchu, od spodu fioletowe. Głęboko wycięte u nasady. Kwiaty duże, białe, bardzo ładne i rozłożyste przybierają kształt kielicha. Wnętrze kwiatu żółte. Mają łagodny zapach ale kwitną krótko bo tylko do czterech dni. Owoc przypomina jagodę, kształtuje się pod powierzchnią wody, po dojrzeniu pływają po powierzchni wody.
Występowanie: starorzecza, jeziora, zakola rzek, powszechny.

Helikordian – jest bardzo charakterystyczną i tajemniczą rośliną, która zachowuje się trochę jak zwierzę. Osiąga wysokość do jednego ogona i składa się z jednego, spiralnego liścia o lekko falowanym kształcie. Porasta duże połacie lasu tworząc kolonie, nigdy nie znajdziemy pojedynczego osobnika. Co ciekawe kiedy coś, na przykład jakiś ciekawski smok, dotknie jego liścia, helikordian natychmiast zwinie się i schowa do cienkiej rurki, która wyrasta z ziemi i przypomina skorupę jakiegoś skorupiaka. Często przy tym zostaje potrącony inny osobnik więc w momencie może “zniknąć” cała połać tych roślin. W końcu znowu się pojawią, ale może minąć sporo czasu zanim roślina “upewni się” że nic jej nie grozi. Całość ma intensywnie pomarańczową barwę.
Występowanie: głębokie i ciemne lasy, tworzy tam obszerne skupiska, w niektórych miejscach częsty, w innych niespotykany. Najczęściej tam gdzie jest cieplej więc największe prawdopodobieństwo natknięcia się na niego jest na obecnych terytoriach Stada Ognia i Ziemi, Cień i Woda muszą nieraz się naszukać zanim znajdą jakieś skupisko w jednym z ich lasów.

Hubiak pospolity – duży grzyb rosnący tylko i wyłącznie na martwych i chorych drzewach, na których pasożytuje. Ma charakterystyczny kształt muszli i twardą powłokę. Jego najczęstsza barwa to różne odcienie szarości. Raczej nie nadaje się do jedzenia, choć nie jest trujący, ale za to może ułatwić podtrzymanie ogniska jeśli jakiś smok zechce się rozgrzać.
Niekiedy używane jako świeczki, które jednak nie są zbyt trwałe i szybko się spalają. Niektóre smoki wierzą, że huba chroni przed uderzeniem pioruna. Co ciekawe, dwunogi czasami wyrabiają z niego elementy swoich dziwacznych ubrań.
Występowanie: Wszędzie, powszechny

Jawor– jest dużym drzewem dorastającym do czterech skrzydeł wysokości o rozłożystej, gęstej koronie. Liście mogą niektórym przypominać odcisk smoczej łapy, są ciemnozielone z wierzchu i jaśniejsze od spodu. Kwiaty tworzą żółte grona. Jego owoce są charakterystyczne i przypominają dwa połączone skrzydła ważki. Pisklęta często się nimi bawią ponieważ upuszczone orzeszki wirując opadają, jak małe, pokręcone owady.
Występowanie: wyższe obszary równinne i góry, średnio powszechny.

Jarzębina – jest niedużym drzewem osiągającym wysokość jednego i pół skrzydła, zwykle tworzy wątły pień z wieloma niepozornymi liśćmi, które nie tworzą jakiejś szczególnej, zwartej korony. Charakterystyczne są kwiaty, tworzące pachnące, białe koszyczki i intensywnie czerwone lub pomarańczowe, drobne owoce zebrane w grona. Owoce nie są trujące, ale gorzkie.
Występowanie: lasy i równiny, powszechnie

Jedlica zielona – bardzo wysokie drzewo przypominające sosnę (zwane także daglezją), osiąga wysokość do jednego skoku choć istnieją pogłoski o osobnikach dorastających nawet dwóch skoków, jej pędy porośnięte są krótkimi ale miękkimi, srebrzystymi igłami. Szyszki są niewielkie, zwisające z odstającymi, nieregularnymi łuskami
Występowanie: lasy i równiny, rzadko spotykane

Jeżówka purpurowa – jest dość wysoką byliną dorastającą do wysokości piętnastu szponów. Ma podłużne liście o ciemnozielonej barwie, ale jej najbardziej rozpoznawalną cechą są jej kwiaty. Kwitnie na ciemne odcienie różu tworząc dość duży kwiat podobny do odwróconego rumianku z jeżowatym środkiem.
Występowanie: równiny, rzadko

Jodła pospolita – duże drzewo iglaste dorastające nawet do wysokości jednego skoku . Raczej nie spotkamy tych drzew rosnących w grupie, pojawiają się pojedynczo. Tak jak inne iglaki tak i jodła zamiast liści wytwarza na gałęziach igły, które akurat u tego gatunku są dość krótkie i tępe. Drzewo tworzy szyszki, które zamiast zwisać, stoją pionowo na gałęzi sięgając ku górze.
Występowanie: tereny górzyste, pospolicie.

Jukka – taką nazwę nosi wiele odmian tej rośliny, jedne są większe, drugie nieco mniejsze, ale ogólnie łączą ze sobą kilka charakterystycznych cech. Ich liście są zwykle twarde, ostre i bardzo długie, zakończone kolcem i zebrane w gęste rozety. Starsze rośliny tworzą pień, który łuszczy się. Czasami zakwita tworząc pęd z dzwonkowatym kwieciem w kolorze białym lub kremowym. Zdarza im się wytwarzać niejadalne, pestkowe owoce.
Występowanie: Brzegi pustyń, średnio powszechna

Kapturnica – jest jednym z gatunków roślin owadożernych, na tyle małych że nie zagrażają smokom, jako że największe osobniki dorastają do dziesięciu szponów wysokości. Tworzą skupiska długich, rurkowatych liści z charakterystycznym kapturkiem w górnej części. Liść jest częściowo zielony ale ma czerwone przebarwienia. Wewnątrz rurek znajduje się woda w której topią się owady. W czasie zimnych pór musi zimować więc wtedy znika z krajobrazu. Są odmiany, które można spotkać także porą zimową, ale są wtedy uśpione. Czasami zdarza jej się kwitnąć, wypuszcza wtedy pęd na którego czubku zakwita na zielonkawożółty kolor.
Występowanie: tereny podmokłe, torfowiska, mokre lasy, powszechnie.

Kasztanowiec zwyczajny – drzewo dorastające do trzech skrzydeł wysokości o rozłożystej koronie. Ma masywny, często skręcony pień dzięki czemu jest odporny na działanie wiatru. Ma charakterystyczne liście złożone z pięciu do siedmiu mniejszych listków. Kwitnie tworząc wznoszące się grona białych lub lekko kremowych kwiatów z żółtymi i czerwonymi przebarwieniami, które zdobią jego całą koronę. Po zaowocowaniu tworzy charakterystyczne, kolczaste kulki, wewnątrz których rozwija się niejadalny, dwukolorowy, brązowo-szary orzech zwany po prostu kasztanem. Niektórzy zbierają je dla ozdoby, ale są nieliczne zwierzęta, które je zjadają.
Występowanie: równiny, rzadko

Kocanki piaskowe – niewysoka roślina dorastająca do wysokości trzech szponów, składa się głównie z popielatozielonej, wątłej łodygi i rosnących przy samej ziemi i na łodydze, podłużnych, omszałych liści. Cechą charakterystyczną są kwiaty rosnące na szczycie łodygi, mają kolor żółty lub żółto-pomarańczowy czasem purpurowe.
Występowanie: lasy, wydmy, brzegi pustyń, pospolicie

Kocimiętka właściwa – na niektóre smoki działa lekko odurzająco ale nie ma silniejszych działań takich jak na przykład kawowiec, jej zapach uwielbiają kotowate. Przypomina nieco melisę, jednak różni się od niej nieznacznie. Tworzy dość duże, zielone, miękkie i lekko omszałe liście. Jej kwiaty są zebrane na długim pędzie, mają barwę fioletową.
Występowanie: równiny, czasem brzegi lasów, powszechnie.

Kolczakówka piekąca – jest bardzo specyficznym gatunkiem grzyba o kapeluszu podobnym do pozbawionej nóżki kurki lub wyrastającej z ziemi huby w szarym kolorze. Nie do pomylenia z innymi grzybami przez to, że na jej powierzchni widoczna są krwawoczerwone krople wodnistej wydzieliny wyglądające tak, jakby grzyb krwawił. Z czasem brunatnieje co dodatkowo upodabnia dziwny wysięk do krwi. Uciśnięty grzyb czernieje. Po bokach tworzy kolczaste wypustki. Miąższ grzyba jest różowy do rdzawobrązowego z wieloma czarnymi kropkami. W smaku palący i ostry. Ma kwaskowaty zapach.
Występowanie: górskie lasy iglaste, rzadko

Koniczyna biała – jest niepozorną rośliną, po której smoki pewnie nieraz przechodzą nawet jej nie zauważając. Jej listki są nieduże, złożone z trzech mniejszych listków, które na noc składają się. Kwitnie tworząc kulisty łebek na szczycie krótkiego pędu, jej kwiaty są białe.
Występowanie: wszędzie oprócz pustyń, szczytów górskich, bardzo powszechnie.

Koniczyna łąkowa – niekiedy nazywana koniczem lub czerwoną koniczyną. Jest zdecydowanie większa od jej białej kuzynki, nieraz wznosi się na łodygach między innymi gatunkami roślin. Ma trójlistne (rzadko czterolistne) liście. Kwitnie tworząc kulisty, duży łepek na szczycie pędu w barwie różowej o słodkim zapachu i smaku.
Występowanie: wszędzie oprócz szczytów górskich i pustyń, bardzo powszechnie.

Lepnica bezłodygowa – nazywana niekiedy kwitnącym mchem choć z mchem nie ma nic wspólnego. Tworzy półkoliste poduszki podobne do mchu, przez co bywa z nim mylona. Kiedy przychodzi pora kwitnienia, cała obsypuje się małymi purpurowymi kwiatkami.
Występowanie: góry (piętra wysokie), średnio powszechnie

Lingulodinium – jest specyficznym gatunkiem glona, który podobnie jak sinice porasta spore połacie wód słonych, a prądy morskie przynoszą je ku brzegom i nieraz wyrzucają na plaże. Ich charakterystyczną cechą jest to, że nocą rozświetlają całe nabrzeże swoim niebieskim blaskiem, ponadto niekiedy reagują na dotyk rozświetlając się jeszcze bardziej.
Występowanie: przybrzeżne wody słone, okresowo w latach ciepłych częste.

Lisówka pomarańczowa – jest niedużym grzybem podobnym do jadalnego pieprznika. Ma tak jak on podłużny, wklęsły kapelusz, rozdzielone blaszki od spodu, no i charakterystyczną, pomarańczową barwę. Wprawny poszukiwacz ich nie pomyli, ale nawet w razie pomyłki nie ma strachu. Grzyb jest niesmaczny, a w dużych ilościach może powodować niestrawność i to wszystko.
Występowanie: lasy, powszechnie.

Lobelia jeziorna – jest wodną byliną, która swoją długą łodygę wypuszcza wysoko nad powierzchnię wody. Ma długie, wąskie liście i śliczne, białe kwiaty zwisające ze szczytu łodyg, przypominają dzwonki.
Występowanie: słodkie wody stojące takie jak jeziora, powszechnie

Lukrecja gładka – roślina dorastająca do pół ogona wysokości, tworzy silne, zdrewniałe kłącza, z których wyrasta łodyga. Tworzy skórzaste liście złożone z wielu mniejszych listków. Kwitnie niepozornie, na kolor liliowy. Jej owocem jest strąk.
Występowanie: równiny, średnio powszechnie.

Lwia czereśnia – jest jedną z niezwykłych roślin tutejszych lasów, które nie występują w zasadzie nigdzie indziej na świecie. Ma wygląd podobny do wielkiego ostu i muszli. Jednym ten olbrzymi kwiat może przypominać niebieski słonecznik, Płatki rośliny mogą posłużyć jako barwnik. Nazwa rośliny pochodzi od kształtu kwiatu przypominającego grzywę egzotycznego kota zwanego lwem, którego niestety smoki na tych ziemiach nie znają, no chyba że z opowieści smoków wędrownych.
Występowanie: gęste lasy, bardzo rzadko

Łopian – jest dużą i szybko rozprzestrzeniającą się rośliną. Łodyga jest gruba i bardzo mocna, dorasta nawet do pół ogona wysokości. Ma liście głównie w dolnej części, są one ząbkowane i lekko ostre. Kwiaty są zebrane w koszyczki, a okrywające je łuski lekko kłują. Kolor kwiatu to fiolet.
Występowanie: równiny, bardzo powszechny

Łycznik ochrowy – jest grzybem podobnym do huby ale jest delikatniejszy i kremowobrązowy. Jego kapelusz ma lekko falisty kształt, od spodu liczne blaszki. Nie jest trujący ale bardzo niesmaczny i gorzki. Ciekawostką jest to że niektóre osobniki świecą nocą na zielono.
Występowanie: na drzewach, bardzo pospolity

Spis treści:
– Rośliny jadalne;
– Rośliny lecznicze
– Rośliny trujące;
– Pozostałe rośliny – Lista M – Ż.

[Administrator]

POZOSTAŁE ROŚLINY – LISTA M – Ż   Niejedzone przez smoki, ale co do których toksyczności nie ma pewności lub są całkowicie obojętne.

Mądziak psi – jest grzybem o bardzo dziwacznym kształcie. Młode owocniki mają jajowaty kształt i mają białą barwę. Dojrzały jest podłużny i wąski. Kapelusz ma kształt stożka i jest pokryty lepką masą. Po rozsianiu zarodników górna część kapelusza staje się pomarańczowa lub różowa. Zapach młodych owocników przypomina woń tytoniu lub owoców, później zaczynają nieprzyjemnie pachnieć.
Występowanie: gęste i wilgotne lasy liściaste, rzadko.

Miechunka rozdęta – jest niewysoką rośliną o długich, rozgałęzionych łodygach. Ma jajowate, lekko ząbkowane liście. Charakterystyczną cechą tej rośliny są jej kwiaty i owoce. Owoc jest pomarańczową kulką, a otacza go półprzejrzysta ochrona z płatków, również barwy pomarańczowej.
Występowanie: brzegi lasów, średnio powszechne.

Mięta nadwodna – jest jednym z wielu gatunków mięt, pachnie silnie i świeżo. Tworzy prostą łodygę. Ma miękkie, obłe listki pokryte meszkiem. Kwiaty są różowe lub liliowe, skupione na szczycie łodygi.
Występowanie: brzegi jezior i rzek, tereny podmokłe, powszechnie.

Mikołajek polny – średniej wysokości roślina, ma silnie rozcapierzone, powcinane listki. Łodyga miewa błękitny połysk. Kwiaty są białe i tworzą niemal kuliste główki.
Występowanie: równiny, rzadko.

Mikołajek nadmorski – niezbyt duża roślina o kolorze sinozielonym, bywają lekko fioletowawe. Liście charakterystyczne, szerokie i skórzaste z ostrymi zakończeniami, przypominają nieco oset. Kwiaty są kuliste, zebrane na szczycie łodygi, mogą być fioletowoniebieskie.
Występowanie: wydmy, rzadko

Mniszek lekarski – jest niską rośliną, która nad ziemią ma w zasadzie tylko szeroką rozetę postrzępionych, ale długich liści, które po oderwaniu wydzielają biały, kleisty sok o bardzo gorzkim smaku. Kiedy kwitnie, wypuszcza pustą w środku, okrągłą łodygę, na której jest żółty kwiat złożony z wielu małych płatków. Po przekwitnięciu tworzy tak zwane dmuchawce o białym kolorze, które wyglądają jak przejrzysta i miękka kula puchowa. Wystarczy dmuchnąć by nasionka dmuchawca poleciały i zasiały kolejne pokolenia mniszków.
Występowanie: wszędzie prócz pustyń i szczytów górskich, bardzo powszechny.

Modrzew – jest smukłym kuzynem sosny o dość nietypowych zwyczajach, jako jedyny iglak znany smokom pozbywa się swoich igieł tuż przed nadejściem zimnych miesięcy, by wypuścić nowe wraz z początkiem miesięcy ciepłych. Dorasta do wysokości czterech skrzydeł, rośnie bardzo szybko ale podobnie jak sosna, często pada ofiarą wichur. Ze względu na to, że zrzuca igły przed nadejściem zimnego roku, jest również jedynym iglakiem zmieniającym kolor ponieważ w latach ciepłych jego igły są jasnozielone, by w latach zimnych stać się żółtobrązowe i w końcu opaść. Tworzy niepozorne, zwisające szyszki o okrągławym, lekko wydłużonym kształcie. Szyszki są bardzo kruche i szybko ulegają zniszczeniu.
Występowanie: wyłącznie w górach, średnio powszechny

Moczarka – jest rośliną typowo wodną, która wyrasta z mulistego podłoża, do którego jest przyczepiona wątłymi korzonkami. Rosnąc może tworzyć całe połacie, zarastając jeziora, a nawet rzeki. Jest długą, wężowatą rośliną w całości pokrytą drobnymi, delikatnymi, zielonymi listkami. Kwiaty są drobne i wystają ponad wodę. Charakterystyczną cechą moczarki jest tak zwane plucie powietrzem, przez co unoszą się nad nią nieraz drobne bąbelki powietrza. Choć dla niektórych morskich gadów może wyglądać smakowicie, to działa wymiotnie, lepiej jej nie jeść.
Występowanie: wody słodkie, bardzo powszechna, czasem wręcz inwazyjna.

Nagietek – jest niepozorną byliną o jasnozielonych, miękkich, długich liściach i charakterystycznych, koszyczkowatych kwiatach w barwie od żółtej do mocno pomarańczowej. Wydziela specyficzny zapach dla jednych przyjemny, dla innych nieco mniej. Roztarta w szponach robi się kleista.
Występowanie: równiny, powszechnie.

Narcyz – jest cebulową rośliną, która składa się w zasadzie z liści i łodygi kwiatowej. Jej liście są długie, cienkie, sinozielone i gęste. Łodyga z kwiatem wyrasta ponad poziom liści. Kwiat jest dość duży, może być w całości żółty lub kremowy z żółtym środkiem. Ma charakterystyczny lejkowaty kształt otoczony płatkami.
Występowanie: równiny, brzegi lasów, góry, powszechny

Noctiluca – jest to gatunek alg, które w porze ciepłej masowo pojawiają się na brzegach słonych wód rozświetlając swoją niebieską barwą całe nabrzeża. Świecą tylko nocą, ale warto wybrać się by je poobserwować.
Występowanie: brzegi słonych wód, masowo w porze ciepłej.

Okratek – grzyb nazywany też kwiatowcem tworzy interesujący, barwny, rozgałęziony owocnik, który wygląda trochę jak smocze rogi wyrastające z ziemi. Może być czerwony, różowy, ale zawsze z dodatkiem bieli lub czerni. Warto obserwować go z daleka ponieważ cuchnie padliną.
Występowanie: lasy, rzadko

Olsza czarna – jest średniej wielkości drzewem liściastym dorastającym do dwóch i pół skrzydła o okrągłych, dużych liściach. Kwitnie zanim pojawią się pierwsze liście, tworząc długie kotki o purpurowej barwie, zwisające z pędów, ponadto tworzą też coś na kształt maleńkich szyszek, które pozostając na drzewie również podczas lat zimnych, stanowiąc cechę charakterystyczną olchy. Ciekawostką jest fakt, że podczas kwitnienia olszy, niektóre smoki skarżą się na uciążliwe objawy takie jak katar do złudzenia przypominający chorobę, przez co bywa zmorą łowców.
Występowanie: równiny i tereny podmokłe, tworzy lasy, często.

Opieńka miodowa – jest średniej wielkości grzybem rosnącym na martwych lub chorych drzewach, ma zaokrąglony kapelusz, starsze okazy wklęsły, mają cienką nóżkę i beżowe blaszki po spodniej stronie kapelusza. Niektóre smoki uznają go za jadalny, pozostawia jednak bardzo nieprzyjemny posmak więc raczej nikt nie chce go jeść. Ciekawą właściwością jest zdolność części opieniek do wytwarzania zielonego światła nocą.
Występowanie: w zasadzie wszędzie, głównie w lasach, powszechna

Orzech czarny – największy gatunek orzecha, jest dużym drzewem liściastym dorastającym do jednego skoku wysokości. Tworzy okazały pień o głęboko spękanej, szarej korze. Liście duże, pierzaste osiągające długość sześciu szponów. Owoce są ciemnymi, kulistymi orzechami pokrytymi czarną, pofałdowaną skorupką, wewnątrz bardzo niesmaczny orzech.
Występowanie: bardzo rzadki, czasami pojawia się w lasach.

Oset kędzierzawy – jest rośliną wysokiej, twardej łodydze sięgającej piętnastu szponów. Łodyga rozgałęzia się. Liście pierzaste, dość długie, ich cechą charakterystyczną są kolce na brzegach każdego liścia. Kwiaty są zebrane w duże, kuliste koszyczki, z których wystają fioletowe płatki. Kwiat chronią ostre łuski.
Występowanie: równiny, powszechnie

Oset skorpionowy – jest dużą rośliną wypuszczającą tylko jeden pęd, na którego szczycie powstaje ogromny, stożkowaty kwiat. Z rośliny wycieka lepki sok, który ponoć jest trujący, jeśli wprowadzi się go do krwi ofiary. Niewiele wiadomo o tej roślinie, ponieważ jest tak rzadko spotykana, ze niemal mityczna.
Występowanie: prawdopodobnie gęste i ciemne lasy, na smoczych ziemiach może ich być tylko kilka sztuk bo nikt ich dotąd nie widział.

Osoka aloesowata – jest rośliną wodną, tworzącą rozetę długich, mięsistych, piłkowanych niczym u aloesu, liści wyrastających ponad powierzchnię wody. Kwiaty są ładnymi kielichami w białym kolorze z żółtym środkiem.
Występowanie: wody słodkie, stojące, głównie na terenach chłodniejszych przez co najczęstsza jest na terenach Stada Wody. Na terytorium Stada Ognia w zasadzie niespotykana.

Palma fasolowa – przypomina nieco jukkę, ma silny, wysoki, twardy pień o lekko chropowatej powierzchni, długie, ostre liście tworzące na szczycie rozetę. Są olbrzymimi drzewami osiągającymi nawet piętnaście skrzydeł wysokości, co czyni je jednymi z najwyższych drzew na tych ziemiach, jednak podatnych na działanie wiatru. Nocą jej liście świecą na niebiesko.
Występowanie: gęste lasy, rzadko

Palma ostrolistna – kuzynka palmy fasolowej, jest niewielka w stosunku do swojej kuzynki. Ma długie gałęzie porośnięte liśćmi wyglądającymi jak skrzydła egzotycznego ptaka, mają co ciekawe fioletową barwę. Pokrywają ją bardzo ostre kolce. Osiąga wysokość jednego skrzydła. Nocą wytwarza słabe, niebieskie światło.
Występowanie: gęste lasy na cieplejszych terenach, częściej spotkamy ją na terenach Ognia i zachodnich terenach Ziemi, niż na terytorium Wody czy Cienia, ale tam też występuje.

Pałka szerokolistna – charakterystyczna roślina nadwodna, tworzy długą i bardzo twardą łodygę, która na swoim czubku ma pęk nasion zwany pałką. Pałka jest długa i brązowa, gdy dojrzeje, pęka i wysypują się z niej białe nasiona podobne do puchowych piór piskląt północnych smoków. Ma także długie, ostre i twarde liście. Jej kwiaty przypominają kolbę, później powstaje z nich pałka z nasionami.
Występowanie: brzegi wód słodkich, powszechna

Pałka wąskolistna – bardzo podobna do pałki szerokolistnej, jednak w odróżnieniu od poprzedniczki, pałka zawierająca nasiona jest tu zdecydowanie dłuższa ale cieńsza. Również ma barwę brązową i po dojrzeniu “wybucha” wyrzucając z siebie białawe nasiona. Jej liście są bardzo wąskie, niczym trawa. Kwiaty przypominają kolbę.
Występowanie: brzegi wód słodkich, rzadko.

Perz właściwy – jest jednym z wielu gatunków traw spotykanych na smoczych ziemiach. Tworzy dość wysokie, gładkie źdźbła, kiedy kwitnie tworzy spłaszczone kłosy. Jest jedną z najbardziej charakterystycznych traw i jest bardzo lubiany przez wiele zwierząt roślinożernych, choć jeśli będą mogły to pewnie wybiorą owoce.
Występowanie: Wszędzie, bardzo powszechnie

Piaskownica zwyczajna – jest nadmorską trawą tworzącą szarozielone kępy. Jest dość twarda i ostra, ale dla smoczych palców nawet jej ostre brzegi nie powinny być problemem. Nie rozrasta się tak jak trawa na leśnych polanach tylko tworzy kępy. Kiedy kwitnie tworzy żółtawe kłosy.
Występowanie: Nadmorskie wydmy, powszechnie

Pięciornik gęsi – jest byliną o wielu nazwach takich jak : srebrnik, gęsie ziele, gęsia trawa, gęsiówka czy dziewicze ziele.
Jest niską ale bardzo ekspansywną rośliną, której nie da się pomylić z niczym innym. Jej łodygi są zazwyczaj przykryte pierzastymi, miękkimi lekko omszonymi liśćmi. Kwitnie trochę jak jaskier, na żółto.
Występowanie: Wszędzie, pospolity.

Pięknoróg – jest grzybem o ciekawym wyglądzie, na co wskazuje sama jego nazwa. Przypomina poroże młodego jelenia, jest niewielki ale niemożliwy do przegapienia przez swoje ostre ubarwienie: złote, pomarańczowe lub żółte. Ma słaby zapach i smak.
Występowanie: lasy, powszechnie

Pióropiusznik – jest gatunkiem paproci składa sie w zasadzie z samych liści, które przypominaja piękne, ptasie pióra, które wznoszą się wysoko ku górze. Wbrew przekonaniu niektórych smoków, nie kwitnie, ale jej długie, lekko owłosione pędy, początkowo zwinięte mogą wyglądać jak pęd z którego wyrośnie kwiat. Cała roślina ma soczyście zielony kolor.
Występowanie: Leśne polany, mokre łąki, brzegi rzek, powszechnie

Platan – to duże drzewo dorastające do trzech i pół skrzydła wysokości, mające rozłożystą koronę. Pień platanu jest charakterystyczny ponieważ kora nawet zdrowego drzewa łuszczy się charakterystycznymi płatami tworząc ciekawy wzór. Pień jest dość niski. Liście są długie i duże, kiedy opadają zaścielają całą ziemię pod drzewem. Kwiaty są niepozorne, kuliste. Owoce to owłosione orzeszki.
Występowanie: Lasy, rzadko

Pływacz drobny – jest jedną z niewielu roślin żywiących się owadami. Pływa po powierzchni wody, często się nie ukorzenia. Tworzy nieduże, żółte kwiaty.
Występowanie: wody słodkie, stojące, rzadko.

Pokrzywa tęczowa – charakterystyczna roślina podobna do zwykłej pokrzywy, ma kwadratową łodygę i dość duże, miękkie liście, które nie parzą, ale za to są ozdobą rośliny ponieważ mają najczęściej barwę różowo-zieloną, czasem są całe bordowe, innym razem czerwono-zielone.
Występowanie: Cieplejsze rejony, łąki, rzadko.

Pokrzywa zwyczajna – jest rośliną bardzo charakterystyczną, powszechną (rośnie dosłownie wszędzie) i często nielubianą. Nosi wiele imion takich jak: parzawica, pokrzywa wielka, koprywa. Tworzy wysoką zieloną lub brązową łodygę z wieloma, ostro zakończonymi liśćmi. jest szorstka i niemiła w dotyku, a to głównie z powodu włosków które ją w całości pokrywają i powodują nieprzyjemne poparzenia. Nie jest trująca, niektórzy twierdzą że jest smaczna, ale smok raczej się nią nie naje, mimo to odpowiednio przygotowana może być ciekawym dodatkiem. Niektórzy wierzą że bicie pokrzywami lub kąpiel w nich oczyszcza, niektórzy wierzą że ochrania przed strachami i złymi mocami, inni znów wierzą, że wiązka pokrzyw zawieszona nad leżem chorego smoka zapewni mu szybkie uzdrowienie.
Występowanie: Wszędzie, bardzo powszechna

Polip pęcherzowy – są małymi, stożkowatymi grzybami o niebieskim kolorze, które w ciemności świecą błękitnym światłem. Z racji tego, że najczęściej porastają duże połacie ziemi, skał itp. świecą jak błękitne lampiony.
Występowanie: Jaskinie, powszechnie.

Ramienica – jest charakterystyczną rośliną wodną, która tworzy długie, rozgałęzione łodygi porośnięte cienkimi, zielonymi “listkami”. Unosząc się w wodzie wygląda jak ptasie pierze poruszane wiatrem.
Występowanie: Słodkie wody, niektóre gatunki także w wodach słonych, powszechnie.

Rogatek – jest dość dużą rośliną wodną podobną do ramienicy. Tworzy długie pędy unoszące się wraz z ruchem wody, pokryta jest listkami podobnymi do tych, które wytwarza skrzyp leśny.
Występowanie: wody słodkie, powszechnie.

Rosiczka – jedna z roślin owadożernych. Nie jest duża ale za to charakterystyczna, składa się głównie z cienkich liści pokrytych czerwonymi wypustkami z kulką lepkiej mazi na całej ich powierzchni. Do tej cieczy przyklejają się owady, które potem są zawijane w liść i zjadane przez roślinę.
Występowanie: tereny podmokłe, powszechna

Róża dzika – nazywana też psią różą lub szypszyna. Jest średniej wielkości krzewem niższym niż jeden ogon. Rozgałęzia się i rozrasta dość mocno, tworzy twarde łodygi pokryte gęsto cienkimi kolcami. Jej liście są owalne i ząbkowane, ale ozdobą są jej intensywnie różowe lub jasnoróżowe kwiaty o żółtym środku i pięknym, niezapomnianym zapachu. Niektóre smoki traktują roztarte płatki róż jako przyjemny zapach lub w połączeniu z jakimś słodkim owocem, jako słodką przekąskę.
Występowanie: Równiny, powszechnie

Rumian psi – jest niedużą rośliną o dość nieprzyjemnym zapachu, cienkiej, średniej długości łodydze pokrytej włoskami, często rozgałęzia się krzaczkowato. Liście są pierzaste. Kwiaty charakterystyczne, przypominają rumianek są jednak znacznie większe, białe z żółtym wnętrzem.
Występowanie: W zasadzie wszędzie, bardzo powszechna

Rzeżucha łąkowa – jest kwitnącą rośliną o niezbyt okazałym wyglądzie, wątłej łodydze i niedużych, pierzastych liściach, ale wytwarza urocze, fioletowe, niemal białe kwiaty.
Występowanie: Wilgotne tereny, bardzo powszechnie.

Rzęsa wodna – jest gatunkiem byliny, który porasta powierzchnię stojących wód słodkich. Pojedyncza roślina jest maleńka, składa się z kilku małych listków i może zostać niezauważona, ale w kupie siła. Jeśli rzęsa się rozrośnie to jest w stanie przykryć niemal całą powierzchnię jeziora szczelną i w niektórych miejscach grubą warstwą drobnych roślinek. Niekiedy wygląda malowniczo, innym razem może być utrudnieniem dla istot wodnych.
Występowanie: słodkie, stojące wody, bardzo powszechna.

Sekwoja olbrzymia – najpewniej drugie co do wielkości drzewo i rekordzista w długości życia. nawet najstarsze smoki nie pamiętają kiedy wyrosła najstarsza sekwoja, ponieważ to drzewo może spokojnie dożyć nawet ponad trzech tysięcy księżyców ! Osiągają wysokość trzynastu skrzydeł, choć najczęściej nie przekraczają dziesięciu skrzydeł wysokości i jednego skrzydła szerokości pnia. Tego drzewa nie da się pomylić z żadnym innym. Ma ogromny, wysoki jak góra pień o brązowej, niemal pomarańczowej korze. Tworzy wysokie, stożkowate korony. Liście zielone do niebieskawozielonych, co ciekawe są maleńkie bo osiągają zaledwie kilka łusek długości. Tworzy nieduże szyszki.
Występowanie: górskie lasy w towarzystwie jodeł i sosen, powszechna.

Sidła Tarrama – jak wskazuje nazwa, nie może to być nic przyjemnego. Jest to roślina, która jeśli już gdzieś się pojawi to jest się w stanie rozprzestrzenić na duży obszar, Składa się z setek długich, twardych, mocnych pnączy o ciemnozielonej, niemal czarnej barwie. Preferują ciemne miejsca więc nie natkniemy się na nią w jasnych lasach. Jest dość niebezpieczna ponieważ zachowuje się niemal jak ruchome piaski. Jeśli jakiekolwiek zwierzę (w tym smok) stanie na jej pędach, roślina niemal natychmiast zaczyna je oplatać. Im bardziej ofiara się szarpie, tym sidła zaciskają się szybciej i mocniej. Jest niewrażliwa na ogień i odporna na najostrzejsze szpony, jedynym sposobem by przeżyć jej atak to przestać się ruszać, a gdy wypuści swoją ofiarę, jak najszybciej znikać, zanim znowu zacznie się wokół niej oplatać.
Krążą pogłoski, że roślina powstała dzięki mocy Tarrama Upadłego, który podczas swojego czasu tyrani na smoczych ziemiach, zasiał nasiona tych roślin w wielu miejscach, część z nich, jak głosi legenda, jeszcze nie wyrosło więc kto wie gdzie powstanie kolejne jej siedlisko. Jako że roślina ta rozprzestrzenia się w ciemnościach, gdyby jeszcze kiedyś powróciło zjawisko podobne do wiecznej nocy Tarrama, smoki miałyby spory problem...
Występowanie: tylko ciemne miejsca jak głębiny leśne, jaskinie, zapadliska. Rzadko występuje ale tam gdzie się znajduje, tworzy ogromne skupiska nie do przebycia.

Skrętnica – jest zielonym glonem tworzącym duże, nitkowate plechy. Porasta nieraz spore obszary słodkich wód.
Występowanie: wody słodkie w tym rzeki i strumienie, powszechnie.

Skrzydłorzech – dość duże drzewo liściaste dorastające do wysokości trzech skrzydeł, rzadko spotykane. Posiada zazwyczaj kilka pni i odrostów, pokryte szarą korą o głębokich bruzdach. Liście są złożone z kilku mniejszych listków. Kwitnie tworząc zwisające kotki, później powstają z nich małe orzeszki, które nie są zjadane przez smoki.
Występowanie: bardzo rzadkie, wyłącznie na wilgotnych terenach

Smocza lilia roślina o specyficznym wyglądzie, dorasta do dwudziestu szponów wysokości. Rośnie samotnie, czasem w kępach. Zamiast długiej łodygi, tworzy coś na kształt bulwy, z której wyrastają charakterystyczne, duże kwiaty, które mają barwę purpurową i przypominają nieco smoczy pysk.
Występowanie: lasy, rzadko.

Soplówka jeżowata– jest gatunkiem małego, charakterystycznego grzyba, który porasta drzewa. Osiąga długość do dwóch szponów. Młody owocnik biały, później kremowy. Cechą charakterystyczną są sopelki, z których jest zbudowany i które nieraz zwieszają się ku ziemi niczym gęste futro północnego smoka.
Występowanie: lasy, rzadko.

Sosna zwyczajna – podobnie jak jej kuzyni świerk i jodła, tak i sosna jest dość wysokim drzewem dorastającym do czterech skrzydeł wysokości. Bardzo często ma pozbawiony pędów pień, pokryty łuszczącą się korą, a jej korona ograniczona jest jedynie do samego szczytu gdzie tworzy coś na kształt baldachimu. Posiada wyjątkowo długie igły dorastające niemal do długości jednego szpona. Szyszki tego gatunku są dość długie i szerokie, zwisające z pędów. Drzewo stosunkowo kruche, przy silnych wichurach jest jednym z pierwszych, które są przewracane przez wiatr.
Występowanie: w zasadzie rośnie wszędzie, na równinach i na wydmach tworzy rzadkie lasy.

Sromotnik smrodliwy – bardzo charakterystyczny grzyb zwany również sromotnikiem bezwstydnym, przez wzgląd na jego specyficzny kształt. Młody owocnik przyjmuje formę białego jaja, czasami lekko żółtego lub kremowego. W czasie dojrzewania jajo pęka i ze środka wychodzi znany wszystkim bezwstydny grzyb. Kapelusz sromotnika jest podłużny, stożkowaty, pokryty galaretowatą masą. Wydziela nieprzyjemny zapach padliny. Smoki zauważyły, ze ten okropny zapach wabi muchy, które wyjadają z powierzchni grzyba tą dziwną, nieapetyczną masę. Co odważniejsze smoki mogą spróbować go zjeść ponieważ nie jest ponoć trujący, ale zapach skutecznie odstrasza.
Występowanie: równiny, lasy, góry, powszechny

Świerk pospolity – wysokie drzewo iglaste o wysmukłym kształcie, dorasta nawet do siedmiu skrzydeł wysokości, ale zwykle nie osiąga aż tak imponujących rozmiarów. Na jego gałęziach rosną długie, zwisające szyszki, z których czasem sączy się kleista żywica. Świerki są znane ze swojej długowieczności.
Występowanie: góry, powszechnie.

Szałwia – średniej wielkości krzaczek. osiąga wysokość siedmiu szponów. Ma twarde łodygi, na których zakwitają grona fioletowych kwiatów. Jej liście są podłużne, zaokrąglone i chropowate. Roztarta wydziela przyjemny zapach, jest jadalna i może służyć jako przyprawa.
Występowanie: równiny, często.

Szczawik zajęczy – drobna bylina o cienkiej łodyżce, liście podobne do koniczyny ale jaśniejsze i delikatniejsze. Kwiaty białe, delikatne z fioletowymi żyłkami i żółtym środkiem.
Występowanie: lasy, średnio powszechny

Trawa morska – roślina wód słonych, ma długie lekko zaokrąglone liście i kłosowate kwiaty.
Występowanie: wody przybrzeżne i brzegi wód morskich, powszechnie.

Trzcina pospolita – jest wysoką i charakterystyczną trawą porastającą tereny podmokłe. Tworzy zwykle kępy, jej liście są długie i wąskie, ostre. Wypuszcza jeden, długi pęd, na którym znajduje się wiecha z nasionami.
Występowanie: tereny podmokłe, brzegi wód słodkich, powszechnie.

Tulipanowiec – jest wysokim, długowiecznym drzewem. Spokojnie może dożyć wieku trzystu księżyców i osiągnąć wysokość sześciu skrzydeł. Pień długi i prosty, szeroki nawet na prawie jeden ogon. Liście duże, podobne do odcisku łapki. Kwiaty są okazałe, mięsiste. Mają kolor żółty i pomarańczowe wnętrze.
Występowanie: doliny rzek, wilgotne zbocza gór, mokre lasy. Rzadko.

Welwiczja – jest jedną z najdziwniejszych roślin pustynnych na tych terenach. W zasadzie nie ma pnia ani pędu, a przynajmniej nie ma go na powierzchni bo większa jego część jest pod ziemią. Wyrastają z niego tylko dwa skórzaste liście, ale uwaga każdy z liści może dorosnąć do niemal dwóch ogonów długości, z wiekiem coraz bardziej postrzępione i poskręcane. Pękają tworząc podłużne pasy. Roślina nigdy nie zmienia tych dwóch liści które kiedyś wypuściła, a może przeżywać setki księżyców. Kwiaty żeńskie i męskie występują na osobnych roślinach. Kwiaty są zebrane w coś na kształt kolb.
Występowanie: pustynie, często.

Widłak – jest gatunkiem mchu, niepozorny o lekko igiełkowatej budowie, rośnie przy samej ziemi. Szczytowa część łodygi wyrasta wysoko ponad roślinę, przypomina kłos.
Występowanie: w zasadzie wszędzie, ale najpowszechniejszy w lasach. Bardzo powszechny.

Wierzba biała – jest drzewem dorastającym do trzech skrzydeł wysokości. Ma bardzo gruby, często pochylony pień z którego szczytu wznoszą się sterczące pędy pokryte połyskliwymi, długimi i cienkimi liśćmi. Kiedy kwitnie tworzy charakterystyczne kotki.
Występowanie: równiny, tereny podmokłe, powszechnie.

Wierzba bijąca – na pierwszy rzut ślepia przypomina zwykłą choć przeogromną wierzbę, której długie, poskręcane pędy falują lekko na wietrze, ale nic bardziej mylnego, nie jest to przyjemne drzewo odpowiednie do popołudniowej drzemki. Tworzy wielki, gruby pień, posiada bardzo długie pędy. Może osiągać wzrost ponad trzech skrzydeł, a od innych drzew odróżnia ją to, że atakuje wszystko co się rusza. Siecze swoimi pędami ptaki próbujące usiąść na jej gałęziach, zabija nocujące u jej podstawy bażanty, atakuje zwierzynę, dwunogów jeśli się napatoczą i oczywiście smoki. Nie jest to jednak drapieżnik, nie można z nim walczyć na równych prawach, warto więc omijać to drzewo z daleka, zanim będzie chciało nas zabić. Jej ataki polegają na sieczeniu intruza giętkimi, poskręcanymi gałęziami jak biczem oraz na zwalaniu się całym swoim ciężarem w celu zgniecenia.
Występowanie: lasy, równiny, tereny podmokłe, rzadko

Wierzba płacząca – zwana też wierzbą cmentarną lub żałobną. Jest rozłożystym drzewem sięgającym wysokości dwóch i pół skrzydła. Tworzy gruby pień z guzowatą górną częścią, z której wyrastają długie, cienkie i giętkie, zwieszające się pędy pokryte długimi, ostrymi, cienkimi listkami. Kwitnie na żółto, ale kwiaty są dość niepozorne.
Występowanie: tereny podmokłe, równiny, dość powszechna

Wilżyna ciernista – jest półkrzewem dorastającym do sześciu szponów wysokości, ma długie, zdrewniałe, owłosione łodygi pokryte owalnymi listkami. Kwiaty przypominają trochę siedzącego motyla o biało-różowych skrzydełkach.
Występowanie: równiny, brzegi lasów, średnio powszechnie.

Zielenica – jest to gatunek glonów, które jak wskazuje nazwa przybierają barwę zieloną. Mogą mieć różne kształty i rozmiar, jedne są bardziej nitkowate i tworzą trawiaste kępy, inne są szerokie i wyglądają jak liść.
Występowanie: wody słodkie, zwłaszcza stojące, powszechnie

Żabiściek pływający – jest rośliną typowo wodną z liśćmi unoszącymi się na jej powierzchni. Liście są okrągłe, lekko sercowate, skórzaste. Kwitnie na biało, a jego kwiat jest złożony z trzech płatków.
Występowanie: wody słodkie stojące, średnio powszechnie

Żółtnica pomarańczowa – średniej wielkości drzewo ciepłolubne dorastające do dwóch skrzydeł ale zwykle niższe. Korona jest nisko osadzona, a pień pokryty jasną, silnie spękaną korą. Tuż przy liściach wyrastają ostre ciernie. Kwitnie dość niepozornie, ale później wytwarza dość duże, kuliste owoce, które są niestety niejadalne więc widząc te dorodne owocki smok musi obejść się smakiem. Owoce mają żółtawy kolor a po uszkodzeniu wydzielają białawy, nieprzyjemnie lepki sok, który ponoć odstrasza owady.
Występowanie: blisko polan i w niewielkich lasach liściastych.

Żywe kamienie – są gatunkiem sukulentów, które mają bardzo osobliwy kształt, wyglądają bowiem jak zwykłe kamienie. Nie mają łodygi, są nagie i gładkie. Kwitną na biało lub żółto. Nie są trujące ale nie są też dobrym źródłem pokarmu, za to magazynują wodę więc można się nimi napić.
Występowanie: pustynie, powszechnie

Spis treści:
– Rośliny jadalne;
– Rośliny lecznicze
– Rośliny trujące
– Pozostałe rośliny – Lista A – Ł