Pusty Piedestał

Najbliżej wejścia do Niszy Zadumy, po lewej stronie znaleźć można było jeszcze jeden, zazwyczaj opuszczony, piedestał. Był płaski i szeroki, idealny by pomieścić pojedynczy smoczy zadek. Być może służył on do tego, by każdy śmiertelnik mógł na nim usiąść, i poczuć jak to jest być podobizną jednego z bogów? A kto wie – może cel tego przedmiotu był zupełnie inny.

Ciche kroki Kaltarela przywiodły go właśnie tu. Z ostentacyjnym uśmiechem dotarł do pustego piedestału, usiadł na zimnym kamieniu, owinął ogon wokół przednich łap i złożył skrzydła. Zamknął ślepia. Przypominał teraz każdy inny posąg tylko, w przeciwieństwie do pozostałych, on był barwny.
Jego klatka piersiowa nie poruszała się. Nie oddychał, siedząc tak nieruchomo niczym granit. Jego pysk był drwiąco wykrzywiony.

Pokrzyk kątem oka zauważyła ruch. Oderwała się czym prędzej od posągu Naranlei i obejrzała w tył, dostrzegjąc zaledwie cień smoka i słysząc kroki. Mogl to być absolutnie każdy, ale jakoś ciężko jej było uwierzyć w działanie przypadku, kiedy znajdowała się w tym miejscu.
Szybkim, bezselestnym ruchem podniosła się z ziemi i ruszyła za tajemniczym gościem. Nie mogła w końcu wiedzieć, że ten smok był znacznie mniej obcy temu miejscu niż ona sama. Minęła ostrożnie ścianę wielkiej jaskini, przechodząc do głownego holu. Stary smok zaś znikł w jaskini po prawej, dlatego przycupnęła za ścianą, przyglądając się temu co robi. Poruszał się jakby uznawał to miejsce za dom, co tylko bardziej podsycało jej ciekawość. Kiedy usiadł i zamarł w bezruchu jak głaz czuła, że nie może dłużej trwać w ciszy.
– Kim jesteś? – Usłyszała swój głos, po raz kolejny ulegając rosnącej ciekawości.
W końcu przypadkowy smok nie usiadłby od tak na pustym piedestale, prawda? Zupełnie nie zdawała sobie sprawy, że popisuje się teraz komiczną wręcz niewiedzą. Ale mieszkała tu zaledwie od trzech księżyców, a otaczające ją smoki miała większe sprawy na głowie niż przedstawianie jej sylwetki byłego Nauczyciela. Wyszła zza ściany, gdyż w tym momencie ukrywanie się nie miało już najmniejszego sensu. Przystanęła w bezpiecznej odległości od smoka, nieco spięta, pozwalając długiemu ogonowi pływać z tyłu w wolnej przestrzeni jaskini. Nie wiedziała czy dostanie odpowiedź, ale nie wiedziała tego również podchodząc do Naranlei. W przeciwieństwie do niej ten posąg był żywy i przed chwilą się ruszał. Miał może trochę bardziej drwiący wyraz pyska, ale w żadnym wypadku jej to nie zniechęcało.

Nauczyciel otworzył jedno żółte oko, by spojrzeć na Pokrzyk. W jego ślepiach malował się niesmak. Znowu. No dobrze. Niech będzie. Ale ktoś by tych młodych mógł uczyć podstaw panteonu żeby przynajmniej na takie pytania nie musiał odpowiadać. Nabrał powietrza.
– Kaltarel. Byłem waszym Nauczycielem. Ty? – powiedział monotonnym, znudzonym głosem, nie zamykając tego jednego ślepia, tylko cały czas obserwując rozmówczynię.
Jego moc pozostawała przyciszona. Niewyczuwalna dla zwykłego smoka. Nie było sposobu na stwierdzenie, że był mniej śmiertelny niż każdy inny obecny gość tej Świątyni.

Białołuska smoczyca uśmiechnęła się lekko, nie wyglądając na zaskoczoną. Słyszała już to imię, na zebraniu, które odbyło się nie tak dawno temu. Jeżeli rzeczywiście był tym za którego się podawał, miała do czynienia z bogiem. Dosyć ciężko było jej się przestawić na sposób myślenia o bogach jako istotach prawdziwych. Przechyliła łeb na bok, niczym ciekawski ptak, ale nie ruszyła się z miejsca.
– Miło mi Cię poznać Kaltarelu. Na imię mi Pokrzyk. – Odparła z chłodną uprzejmością, która nigdy nie wynikała z dobroci jej serca. Jej łeb skłonił się prawie na wysokość barków w geście szacunku. – Jakkolwiek to brzmi, nie spodziewałam się, że spotkam Boga w Świątyni. – Jej trójkątny pysk rozświetlił szerszy uśmiech. Czarne kły błysnęły w półmroku. Zdawała się nie zwracać najmniejszej uwagi na skwaszoną minę dawnego Nauczyciela.
Usiadła powoli, ogon układając za sobą, a był tak długi, że przechodził do głównego pomieszczenia świętego miejsca.
– Dzika Gwiazda wspomniała o Tobie na zebraniu. Wybacz mi ignorancję, ale nie podchodzę stąd i wygląda na to, że trafiłam na kiepskie czasy. – Wspominała również, że czarnołuski oczekiwał zapłaty za udzielenie informacji. – Mówiła o wyprawie na którą powinny udać się smoki, aby odszukać boskie iskry. Nie mówiła jednak czym są, ani jak wyglądają. Mógłbyś mi coś powiedzieć na ten temat? – Zadała pytanie bardzo spokojnie, w gruncie rzeczy nie spodziewając się wyczerpującej odpowiedzi. Była zainteresowana wyprawą o której wspominała prorokini, ale nie uśmiechało jej się błądzenie po nieznanych terenach bez celu, nie wiedząc nawet czego szuka.

Teraz Kaltarel otworzył drugie ślepie. Popatrzył na młodocianą długo i badawczo. Na tyle długo, że Ziemna mogła się poczuć nieswojo. Co widział bóg, patrząc na smoka? A może to nawet nie był bóg. W końcu taki namacalny, taki smoczy... Może to oszust? Może to nie o nim wspominała na Spotkaniu prorokini.
– Czemu nie zadałaś tego pytania Dzikiej Gwieździe? Ona zna odpowiedź – powiedział z pobłażliwym uśmieszkiem.
W końcu po cóż innemu była mu Wysłanniczka, jak nie po to, aby załatwiać wszystko za niego. Chyba że młodociana Pokrzyk przybyła tu po coś konkretniejszego, czego jeszcze nie chciała na głos ujawnić. Być może chciała oferować Kaltarelowi swoje usługi? Bóg Zimy zawsze chętnie przyjmował wyznawców, pytanie tylko czy po to, by roztoczyć nad nimi swoją troskliwą opiekę, czy wykorzystać do cna a potem porzucić. Z Zimą ciężko to stwierdzić. Na pewno nie zachowywał sie przyjaźnie.

Zmrużyła ślepia, nie spuszczając wzroku z czarnołuskiego smoka. Jego badawcze spojrzenie nie mogło sprawić, że poczuła się nieswojo, chyba, że postanowił z pomocą swojej boskiej mocy natchnąć ją emocją, której nigdy nie czuła.
Nie znał odpowiedzi na jej pytanie lub zwyczajnie nie chciał jej udzielić. Zdecydowała się postawić na to drugie, bo ciekawiej było mieć przed sobą boga niż zwykłego oszusta. Jej chęci dowiedzenia się prawdy z pierwszej ręki spełzły na niczym, więc będzie musiała czekać na Dziką w Ciemnej Grocie, aby zadać to samo pytanie. Końcówka ogona ukryta gdzieś w ciemności panującej w progu jaskini poruszyła się.
– Tak zrobię. – Skinęła łbem uśmiechając się leciutko uśmiechem, który omijał jej oczy.
Dlaczego wszyscy ci ufają, Kaltarelu?
Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że siedzący przed nią bóg zaprzeczał wszelkim smoczym wyobrażeniom dotyczącym wszechmocnych. Chciwy, interesowny, cyniczny i znudzony, dlaczego wciąż tu był? A jednak był i to jako jedyny. Posągi na które przed chwilą patrzyła zdawały się bardziej pasować do swoich ról niż siedzący przed nią smok. Z drugiej strony, czy nie był doskonałą personifikacją zimy?
– Nigdy nie sądziłam, że będę miała okazję spotkać boga. Pewnie na co dzień jesteście zasypywani masą próśb i błagań. Ale czy jest coś co zwykły śmiertelnik mógłby zrobić w zamian? – Ogon zaszurał po kamiennej podłodze, kładąc się na powrót, jakby w oczekiwaniu.

Nauczyciel patrzył na Pokrzyk w milczącym rozbawieniu. Żółte ślepia błyszczały w półmroku świątyni. Ah, smoki to takie interesowne bestie. Tylko daj daj daj, zapłacę, ale daj daj daj. Bardzo przewidywalne.
– Och, istnieje wiele rzeczy i czynów, którymi śmiertelnik się odwdzięcza – powiedział z uśmieszkiem na pysku. – Nic i nigdy nie ma za darmo. Nawet pomiędzy wami, a co dopiero między wami a bogami. Prawa natury muszą być zachowane – ostatnie słowa wypowiedział z dziwnym namaszczeniem, jakby nie należały do niego, a tylko powtarzał czyjeś instrukcje.
Ale ewidentnie były to bardzo ważne słowa. Pokrzyk zrobi rozsądnie, jeśli je zapamięta, bo kto wie kiedy okażą się one ważne w negocjowaniu przysług od bogów. Bo czy w tym celu aktualnie Ziemny tu był? Dotychczasowa rozmowa to własnie sugerowała.

Och, Pokrzyk bez wątpienia była interesowną bestią, ale powód jej pytania był zupełnie inny niż zdawało się Kaltarelowi. Szurnęła ogonem po ziemi, przypatrując się badawczo staremu smokowi.
– Nie to miałam na myśli. Domyślam się, że wszystkie ofiary składane bogom nie wynikały zwykle z dobrej woli wyznawców. – Odparła z uśmiechem, przez moment znowu kwestionując w myślach boskość swojego rozmówcy. Jednak jej głos pozostawał spokojny, jakby zupełnie nic się nie stało. – Ciekawiło mnie, czy jest coś co sam Bóg mógłby chcieć od swojego wyznawcy. Dla odmiany. – Fioletowe powieki delikatnie przykryły błyszczące ślepia, wyczekując reakcji boga.
Być może nacisk położony na jedno ze słów sugerował, że tym wyznawcą mogła zostać i ona? Bądź co bądź, fizyczny bóg był jej znacznie bliższy niż ci zasiadający gdzieś w niebiosach. Możliwe, że przyczyną pytania była zwykła ciekawość. Pytanie to zadawały sobie niezliczone smocze i niesmocze istnienia. Siedziała z pozoru niewzruszona jak głaz, jednak jej ciało było siłą rzeczy bardziej niespokojne niż ciemnołuskiego samca. Pod cienką skórą okrywającą nadgarstki pulsowała krew, klatkę piersiową rozdymał oddech, a łapy drżały leciutko pod ciężarem ciała, które utrzymywały. Cisza jaskini była gęsta i ciężka, a chłodny powiew nocy zdawał się nęcić i przyciągać białołuską. Cierpliwie czekała, łeb schylając na bok niczym ciekawskie pisklę.

Gdyby Kaltarel był zdolny do tego typu śmiertelnych zrywów, to miałby w tej chwili bardzo niepokojące deja vu z czasów bycia Nauczycielem. Bowiem po raz kolejny on swoje, śmiertelnik swoje, i tak sobie istnieli, na ścieżkach równoległych do siebie, które nigdy nie miały się przeciąć. Smutne to życie, z tak nieubłagalnym przeznaczeniem. Na jednej ze ścieżek. Bo chociaż Kaltarel miał nieskończony czas do swojej dyspozycji, owa śmiertelniczka najwyraźniej z wielką chęcią marnowała swój, rzucając zawoalowanymi sugestiami. Może testowała boskość rozmówcy, sprawdzając czy Kaltarel sam połapie się w jej intencjach.
Nie wzięła jednak pod uwagę natury swojego rozmówcy. Bowiem nie w Zimie pomoc, nie w Zimie domysły, nie w Zimie... Nie w Zimie przejmowanie się czymkolwiek. Czy więc Kaltarel miał temu pisklęciu cokolwiek ułatwiać? Heh. No skądże. Dostatnie ni więcej ni mniej tylko takie odpowiedzi, jakie pytania zadało.
– Pokrzyku – pobłażliwy uśmieszek wyraźnie dawał do zrozumienia, że Kaltarel bawi się swym rozmówcą. – Istnieje wiele czynów i rzeczy, którymi śmiertelnik się odwdzięcza. Prawa natury muszą być zachowane, podług nich nie ma nic za nic. Ale ja nie szukam wyznawców. Jeśli interesuje cię bogata oferta innego z bogów – zatoczył swoją łapą koło, wskazując resztę Świątyni. – To istnieje wielu smoków wprawionych w wyznawanie swojej wiary. Idź pogadaj z nimi. Oni cię wiele nauczą.
Nauczyciel... Nie był już Nauczycielem. Znał serca smoków, także stojącej tu Pokrzyk, i nie był nimi zainteresowany. Ani ich losami, ani uczeniem ich. Ani ich gierkami. Poniekąd musiał tu być, ale nie musiał nic w związku z tym robić. I nie miał zamiaru być obiektem niczyjej czci. Bo czy Zima istnieje czy ziemia ją czci czy nie? Zima przybywa bez względu na serca i dusze. I tak samo bez względu na nie, po wyczerpaniu swojego czasu, przemija bez śladu.

Jeszcze raz uśmiechnęła się w odpowiedzi i skinęła łbem, nie zwracając uwagę na pobłażliwe spojrzenia rzucane w jej stronę. Pierwszy raz miała do czynienia z takim wyrazem pyska i nie do końca jeszcze wiedziała jak to zinterpretować. Czuła jednak, że jej czas tutaj dobiegł już końca i dowiedziała się już wszystkiego czego na ten moment chciała o tym tajemniczym smoku z Pustego Piedestału.
– Prawa natury muszą być zachowane, zapamiętam. – Czarne kły błysnęły odsłonięte przez białe wargi. – Dziękuję ci za poświęcenie mi swojego cennego czasu, Kaltarelu. Do zobaczenia.
Ukłoniła się z przesadną wręcz dokładnością i uniosła szybko łeb, z którego nie znikał enigmatyczny półuśmiech. Chwilę potem odwróciła się i powolnym krokiem oddaliła się od Boga, skręcając znów w lewo, aby lepiej przyjrzeć się tym posągom, których jeszcze nie widziała.
Po każdej zimie przychodzi lato.

Kaltarel jedynie otworzył pysk, ze swoimi pożółkłymi zębami i nadłamanym kłem, by ziewnąć przeciągle za odchodzącą Pokrzyk. Postronny obserwator mógłby stwierdzić, iż w jego życiu, w związku z dodatkową porcją mocy, niewiele się zmieniło. Być może poza tym, iż teraz bez żadnych skrupułów mógł wysyłać smoki z pustymi łapami z powrotem do ich własnych grot. Kto wie, czy znajdzie się jakiś zręczny rozmówca, który wyciągnie z Boga Zimy coś więcej niż tylko wymijający mróz?

– KALTARELU! – zawołał głośno i z jakby dziecięco radością. – Na pewno się stęskniłeś za irytującymi śmiertelnikami, prawda? – poddziadział z przesłodzonym kpiącym głosem.
– Więc, więc, więc, skoro to cały czas był twój pusty piedestał a jesteś z nami ciałem, a Tarram sobie siedzi "w" niezgrabnym bloczku kamienia na piedestale i jest uwięziony. – zastukał pazurami o kraniec piedestału na którym, uśmiechnął się drapieżnie i z błyskiem jadowitych ślepi spojrzał na pysk Boga Zimy – Czy posągi to wasze "ciała"? Albo raczej... hmm coś przez co możecie najłatwiej przekazywać swoje moce? W końcu – wskazał szponem na postać Aterala – to jest relatywnie nowy posąg, a na taki nie wygląda. Pewnego dnia przyjdziemy tutaj, a ty faktycznie będziesz posągiem? – wyszczerzył kły i wyzywająco zmrużył ślepia.

Kaltarel przewrócił teatralnie oczami. Donośny wrzask Żeru Zwierząt wwiercił mu się w uszy w sposób wysoce nieprzyjemny. Pusta Świątynia była najlepszą wersją Świątyni. Bo naprawdę, po co tym smokom wiara. Po co tym smokom spacery aż tutaj.
Jeszcze żeby wrzaski od czasu do czasu dotyczyły czegoś mądrego.
– Oby szybko – burknął pod nosem, poza przewróceniem ślepiami nie adresując w żaden sposób większości wypowiedzi smoka Ziemi.
Hej, ale tak naprawdę co stało na przeszkodzie, by Nauczyciel zaczął być posągiem już teraz? W końcu, jeśli tak bardzo nie chciało mu się kontaktować ze smokami, to mógł po prostu udawać. Ignorować. Być głuchym na wszystko i wszystkich. A tak nie było. Dlaczego?

//przepraszam "wbicie", ale to ze wzgledu na Wydarzenie

Po wydarzeniach na Spotkaniu przyleciała do Świątyni. Nie wiedziała dokładnie, gdzie miałaby szukać iskry, która wyleciała z ciała Dzikiej Gwiazdy. O ile to w ogóle była iskra. Jeśli jednak była iskrą, pochodziła od Kaltarela. Co jeśli wróciła do niego? Piedestał boga zimy był miejscem równie dobrym jak każde inne na podjecie poszukiwań. Wylądowała zatem w Świątyni, przechodząc od razu do miejsca, w którym można było – podobno – spotkać Kaltarela. Nawet jeśli nie tu trafiła iskra, to być może bóg Zimy odpowie na jej pytania? Nie zwracała uwagi, czy ktoś tu był. Z wyjątkiem Kaltarela.
No już iskierko, czy tutaj trafiłaś? jej kroki choć pospieszne były również ostrożne. Rozejrzała się dookoła czujnym wzrokiem, zaglądając w każdy kąt. Węszyła i nasłuchiwała, ale przede wszystkim starała się wyczuć. Wyczuć boską obecność, wyczuć obecność iskry. Poczuć to, co wyczuli tam na Spotkaniu. Moc bogów, opuszczająca ciało Dzikiej Gwiazdy. Czy to tu trafiła? A może Rakta nie zgadła? Nie było sensu pytać, czy Kaltarel tu jest. Widziała... Posąg? Nie, to nie był posąg. Wyglądał, a jednocześnie nie wyglądał na posąg.
– Kaltarelu, ta iskra to twoja sprawka, prawda? Wyciągnąłeś ją, zanim to... Coś ją dostało. Czy mylę się sądząc, że mogła wrócić do Ciebie? Jeśli nie, to jak ją odnaleźć i zwrócić tam, gdzie powinno być jej miejsce, zanim inne cosie ją dopadną? – nie żeby spodziewała się prostej odpowiedzi. Lub w ogóle jakiejkolwiek odpowiedzi. Ale warto spróbować. Może Kaltarel przez wzgląd na jej ojca, z którym bądź co bądź nie jedno przeżył jako Nauczyciel – nie tylko w czasie nauk – zlituje się nad biednym, ciekawskim Rakciątkiem. A może bez jego pomocy odnajdzie iskrę?

Iskra poruszała się szybciej niż najszybszy ze smoków, więc rzecz jasna wszyscy pędzący ze Skał Pokoju szybko stracili ją z oczu. Jeśli trafiła do świątyni i samego Kaltarela, to można było jedynie zgadywać, ale nikogo nie mógł zmylić wyraz irytacji na pysku dawnego Nauczyciela, kiedy podszedł do niego kolejny smok i zaczął go dręczyć.
– Masz na myśli to, co zabrałem Dzikiej Gwieźcie chwilę przez atakiem? Tak. A teraz cofnij się i opowiedz wszystko od początku do końca z jak największą liczbą szczegółów które pamiętasz. I twoim imieniem – powiedział z irytacją wyraźnie brzmiącą w niskim, chrapliwym głosie.
Czy odczuł śmierć Dzikiej Gwiazdy? Czy miał zamiar cokolwiek z tym faktem uczynić dalej? Z drugiej strony być może gdyby ta młoda smoczyca uspokoiła oddech i uporządkowała myśli sama domyśliłaby się odpowiedzi na te pytania bez pomocy Kaltarela? A może i nie... To się zaraz okaże.

Nie zdążyła usłyszeć słów przyszłej wojowniczki, ale udało się jej podłapać słowa Kaltarela. Niezbyt długie z resztą. Skłoniła przed nim głowę, uspokajając się na widok jego oblicza. On mógł pomóc. Bojaźń boża pomogła jej opanować drżenie serca.
– Dzika Gwiazda zdawała się obawiać o swoje życie. Gdy przekazała nam informacje o tym, że na świecie są Iskry, które trzeba odnaleźć, zaatakował ją dziwny cień. Różniący się od dzikich stworzeń o tej nazwie. Pojawił się znikąd. Zdążyłeś uwolnić iskrę, a wtedy to coś wniknęło w jej ciało i skamieniała. Czy istnieje sposób by ja ożywić, Kaltarelu? – Zapytała wyraźnie zmartwiona. – Ona... chciała mi powiedzieć coś po spotkaniu, ale nie zdążyła. – Powiedziała, ściszając głos. To mogło być coś bardzo cennego... Zerknęła na Skrwaioną. Czy zobaczyła coś jeszcze? Potrząsnęła głową, nieświadoma, że swędzą ją drobiny pyłu, które zdążyły osiąść i wplatać się pomiędzy pióra jej grzywy. Dzięki temu trochę tego pyłu spadło na ziemię.

//Mam nadzieję, że mogłam to powiedzieć. Jeśli nie... to no wbiłam po prostu.

Rakta spojrzała z irytacją na przybyłą smoczycę. Najpierw polazła w złą stronę, a potem zaczęła ją śledzić... Tyko po to, by nagle skupić na sobie uwagę? Phi, nie miała swojego mózgu, więc użyła logiki Skrwawionej i teraz próbowała przypisać sobie wszystkie zasługi. jakie to TYPOWE. I na dodatek jej wyjaśnieniom brakowało polotu. Piastunka, doświadczona smoczyca, Starsza i tak dalej, a dawała się ponieść emocjom – i myślała to smoczyca, w której emocje bardzo często odgrywały główna rolę w toku przyczynowo-skutkowym jej zachowań. Co prawda nie podchodziła zbyt blisko Kaltarela, ale najwyraźniej bóg zimy był przewrażliwiony, dlatego cofnęła się. O krok.
– Jestem Skrwawiona Łuska, córka Jadu Duszy – odpowiedziała po prostu, a jej ślepia rozbłysły na moment tym samym cynicznym rozbawieniem, które nie znikało ze spojrzenia jej ojca. Cóż, ta sytuacja by mu się spodobała.
– Zebranie zdawało się dobiegać końca. A potem powietrze zamarło. Ptaki ucichły. Czułam, pewnie jak wszyscy, że coś nadchodzi. Ale przeczucie to tylko przeczucie. nawet gdyby ktoś z nas wiedział, co nadchodziło i tak nie mógłby nic zrobić. Pojawił się cień. Przyleciał razem z wiatrem pachnącym spalenizną. Emanował mocą, wielka mocą, niedostępną śmiertelnikom. Wszystko działo się bardzo szybko. Czarna chmura, z której wnętrza wydobywało się żółtawe światło mknął prostu ku Dzikiej Gwieździe. Zapewne to ona, a raczej to, co było w niej było jego celem. A potem z Dzikiej uleciało światło. Nieduża, biała śnieżynka, ale to chyba wiesz najlepiej, skoro zdążyłeś ją wyciągnąć. Iskra, ziarenka, cokolwiek to było odleciało w kierunku Świątyni, a dym pomknął za nią, "zapominając" o Prorokini. Ta zastąpiła mu drogę własnym ciałem, a dym zamiast ją ominąć po prostu w nią wniknął. Mógłby przelecieć na wylot, ale został w środku. Podejrzewam, że uwięziła go w sobie, bo zaraz potem jej ciało zaczęło zmieniać się w kamień. A gdy całkiem zmieniła się w posąg, to coś z jej środka zawyło z wściekłością. I pogardą. Tam, gdzie przeleciał dym z nieba zaczął się sypać czarny popiół. Taki, jak teraz osypuje się z niej – wskazała na drobinki czarnej substancji, wyraźnie odcinającej się na tle białego ciała Ognistej. Ponownie zwróciła spojrzenie na Kaltarela.
– Przyszłam tutaj, bo pomyślałam, że skoro odebrałeś Dzikiej iskrę, wróciła do ciebie. Mam swoją teorię, ale za mało informacji, aby ją potwierdzić. Ten dym pożądał mocy, jaką usunąłeś z ciała Dzikiej Gwiazdy. Być może potrzebna mu była do wzrośnięcia w siłę... Lub odzyskania mocy, która kiedyś posiadał. Boska cząstka w ciele Proroka jest łatwiejsza do odebrania niż ta w ciele boga. I wiadomo gdzie ją znaleźć. Gdybyś nie zadziałał na czas... Ta istota nie tylko zabiłaby Dziką, ale być może nas wszystkich, gdyby udało jej się dostać białą pestkę. Dzięki tobie i poświeceniu Dzikiej, stwór, moc, cokolwiek to było zostało uwięzione. Nie wiadomo jednak na jak długo, czy jest ich więcej, a jeśli tak, czy podobnie jak chciała Dzika, szukają cząstek mocy pozostałych bogów. Wydaje mi się, że najlepszym rozwiązaniem w tej chwili będzie odnalezienie i zabezpieczenie cząstki, która uciekła tu przed cieniem oraz tych należących do innych bogów... Zanim uwięziony stwór zdoła się uwolnić lub zanim jemu podobni odnajdą je szybciej niż my. A przynajmniej tak uważała Dzika Gwiazda, zachęcając nas do szukania iskier, by przywrócić równowagę. Problem w tym, że została kamieniem i raczej nie podpowie nam, jak mamy się za to zabrać – powstrzymała wzruszenie skrzydłami. Nie znała Dzikiej. Czuła zal, że nie zdążyła zapytać ją o ojca, ale to tyle. Dużo bardziej interesowała ją opinia Kaltarela w sprawie obecnej sytuacji. Jednocześnie starała się, aby jej głos nie sugerował, że żąda odpowiedzi ani nic w tym stylu. po prostu zawała relację, zarówno z tego, co widziała, jak i z tego, co myślała.

Wkroczyłam do groty niedługo po Starszej stada. Uświadczyłam tylko końcowej jak mi się wydawało wypowiedzi mojej znajomej z walk. Nq myśl o kimś komu odebrano moc przeszedł mnie dreszcz.
-Bogu Zimy wiesz czy Tarram nadal jest uwięziony?– Musiałam zadać to pytanie podchodząc jednocześnie bliżej grupki smoków. Wiedziałam że pytanie było naiwne jednak to on pierwszy pojawił się w moim umyśle gdy Skrwawiona przemawiała. Był uwięziony ale czy tak jest teraz? Nie mieliśmy kontaktu z żadnym z bogów oprócz Kaltarela i pomniejszych bogów przez długi czas. Barierą upadła może ON też się wydostał? To wydawało mi się prawdopodobne nawet jeśli inni o tym nie pomyśleli.
–Jest też chyba możliwość że mogli w to wkładać łapy również bogowie równin skoro bariera upadła prawda?– Rzuciłam kolejnym pytaniem które jednak nie brzmiało jak ono. To już było raczej stwierdzenie bo w końcu ta proroczka mówiła coś o siłach z zewnątrz chyba.

Dotarła jako ostatnia, a tam – niespodzianka – Bóg Zimy, znany jako Nauczyciel. Żałowała, że akurat on nie zniknął... Ale wolała się nie odzywać, bo i tak zadano mu już za wiele pytań, do tego jej pewnie nie odbiegałyby od poprzednich.
Słuchała relacji i obaw innych. Sama miała nadzieję, że barierę da się naprawić, chociaż wątpiła aby inne smoki były co do tego zgodne – w końcu to one wybrały jej upadek, a to na spotkaniu tylko potwierdziło konsekwencje ich wyboru...

Smoki Wolnych Stad

Pusty Piedestał

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu