Ołtarz Erycala

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoki nie musiał czekać jakoś strasznie długo. Cokolwiek opiekowało się Ołtarzem, chyba na nich czekało.
Kamienie szlachetne zniknęły bez śladu. I prawie w tej samej chwili oba smoki poczuły, jak ich ciała napełniają się siłą i mocą. Po raz pierwszy od wielu, wielu księżyców mogli zaczerpnąć pełen haust powietrza i porzucić w niepamięć ciągłe zmęczenie. Łapy zadrżały, wyrywając się do biegu. Ku wolności! Ku przygodzie!


Grabieżca Fal
– 6x ametyst
– kalectwo: niezdolność do biegu i lotu, +1ST do wytrzymałości (niewydolność płuc)

Insygnium Żywiołów
– 7x bursztyn
– kalectwo: Zmniejszona wydolność płuc

[Sztorm]

═══ ═══ Na zewnątrz groty trwała w najlepsze noc. Gwiazdy widoczne jak na dłoni zwiastowały piękną pogodę dnia następnego, a cykady dawały jedyny w swoim rodzaju koncert w krzewach bzu. U wejścia pojawił się jasny kształt sporego smoka oraz dużo ciemniejsza, końska sylwetka. Ta druga pozostała na zewnątrz i niebawem wtopiła się w ciemność, prawie nie rozróżnialna od chropowatej powierzchni Świątynnych głazów. Tą pierwsza była Sztorm Stulecia.
Smoczyca ostrożnie weszła, z nabożną czcią pochylając łeb przed mijanymi posągami. Lekko niczym wiatr przekradła się do bocznej niszy, nazywanej przez smoki Ołtarzem Erycala. Tam pokłoniła łeb nisko, wbijając wzrok w posadzę i poczęła gorącą modlitwę.
~ Patronie Uzdrowicieli i Kleryków, stojący na straży wiedzy o ziołach. Pośród północnych pierwszy, a z bogów wstępujących w niebiosa ostatni. Erycalu, o ptasich skrzydłach. ~
Zrobiła pauzę, układając myśli w logiczny ciąg i kontynuowała modły pchając przekaz mentalny wprost w ołtarz, jakby kamień mógł słyszec i rozumieć jej słowa.
~ Umarłam zdrajcą i krzywoprzysięzcą. Podniosłam łapę na własną Matkę, sprzeciwiłam się swojemu Przywódcy. Ale z łaski bogów wróciłam do ciała, chociaż nie w pełni sprawna, to wciąż żywa. Do końca życia będę zastanawiać się, czym zasłużyłam na takie wyróżnienie i wykorzystam darowaną szansę najlepiej jak umiem... ~
Zagryzła wargi. No tak, tyle jej dali, a teraz przyszedł czas na "ale". Czuła się jak ostatni niewdzięcznik, jednak kontynuowała.
~ Wciąż jednak noszę znamię mojego zmartwychwstania. I to nie kolor łusek mam na myśli, który jest moją dumą i świadectwem łaski. Czuję się... Słaba, niezdolna wykonywać prostych czynności. Tracę dech tak szybko i duszę się, jakby ktoś zaciskał szpony na moim gardle. A mój głos... Nie nadużywałam go przedtem i tym samym nie wiedziałam, jak bardzo może być mi go brak, póki go nie straciłam. Tego oraz mojego lodowego oddechu. ~
Uśmiechnęła się ze smutkiem do swoich szponów, w które przez cały ten czas wbijała spojrzenie. W tonie jej kolejnych myśli czuć było pasję, siłę ducha niezłamaną przez ostatnie wydarzenia.
~ Los dał mi szansę dołączyć do nowego Stada. Zew Płomieni wyciągnął łapę do mnie, odrodzenia zdrajcy. Chcę dać z siebie wszystko, ofiarować im najlepszą wersję siebie, jaką tylko jestem w stanie wykrzesać. Proszę daj znak, jak mogę przebłagać Cię, Erycalu, bym znów stawała na Arenie jak Wojowniczka. By moje Stado mogło usłyszeć mój ryk. ~
Uniosła błyszczące ślepia w górę i słuchała ciszy przed Ołtarzem.

// wyleczenie w pełni z kalectwa pozmartwychstwaniowego : niezdolność do mówienia oraz ziania, +1 ST do akcji fizycznych i magicznych, +2 ST do rzutów opartych na Wytrzymałości

[Milknący Szept]

Nie miała pereł. Nie była też już kaleka. Ocierała się o bogów i nadprzyrodzone siły, a te oddawały jej cząstkę swojej ingerencji szczodrze. Nie wiedziała jeszcze czy zasłużyła na posłanie swej duszy ku gwiazdom, lecz... znowu tu była by prosić o wymianę. Przybyła wraz z wnukiem, nie nawiązując z nim kontaktu myślowego. Po prostu leciała, wykorzystując swoje umiejętności by się do niej nie zbliżył zanadto.
Jej mroźne oczy obserwowały przestworza i z całych sił starała się skupiać i utrzymać na niewielkiej barierze osłaniającej gardło i dającej podpórkę dla języka swojego wnuka. Wylądowała i zaczekała na niego zanim nie wstąpią do świątyni. Na północy czyhało zagrożenie. A nie sądziła, żeby mogło być to zwierzę. Skoro Uzdrowiciel nie dał sobie rady odtworzyć żuchwy, miałby problem z zamaskowaniem innych ran.
I choć jedynie chłód obejmował Zew gdy patrzyła na niego, jej serce starało się być daleko stąd. Wprowadziła swojego wnuka do środka. Wnuka noszącego duszę jej ojca... Odkąd to wiedziała, nie spotykali się często. Na szczęście Zew był dość zajęty by nie odczuwał specjalności tego szlaku wypadków.
To było dla niej zbyt trudne.
Zbyt trudne dla kogoś, kto uważał, że dusza jej ojca została tu uwięziona z powodu uczuć do niej.
Powinien polować u boku Kammanora.
Ucztować.
Dostrzegła smoczycę obok. Nie kojarzyła jej, lecz skinęła jej głową. Rek miała poważne, zimne spojrzenie i jasne mimo półmroku łuski, skrzydła mieniące się w wielu kolorach w cienistych łunach jaskini.
– Bogowie... Duszkowie... Ci którzy postanowiliście zostać tutaj i dokonywać wymian... Przybywam dziś z dzieckiem mojej krwi. Pokornie proszę o pomoc. Czy jest ofiara pokrywająca wartość tych ran? – Zapytała, chyląc do ziemi głowę, nie podnosząc wzroku, aż nie poczuje nieboskiej manifestacji.

[Zew Płomieni]

Kaleki był jej wnuk: Zew. Przywódca, który z łatwego sparingu przeskoczył do walki o życie. Wesoła przyjaźń z Raktą kwitnie. Miał tylko nadzieję, że sprawca całego zamieszania nie zostanie zbyt szybko zdemaskowany. W końcu kto uwierzy, że zdrajczyni zrobiła to przypadkiem, źle oceniając własną siłę.
Wylądował miękko kawałek za Rek. Przez całą drogę nawet nie spróbowała na niego spojrzeć. Czy zranił ją tym w jakim jest stanie? Wszedł do świątyni za nią. Rozglądał się wokół chcąc przypomnieć sobie to miejsce z ostatniej wizyty. Jego łzy dawno wyschły...
Miał przeczucie. Przeczucie, że to przeze mnie Rek tak się od niego odcięła. Nie do końca to rozumiał i ja też tego nie rozumiem. Jak to było? "Nie jestem Haanuk i nie patrz na mnie przez jej pryzmat." W takim razie Zew nie jest mną. Czemu więc patrzysz na niego przez pryzmat bólu jaki przynosi ci świadomość mojego powrotu wśród żywych? Nawet takiego...
I prawdą było, że Zew był zbyt zajęty by dostrzegać to cały czas. Gdy jednak to widział chciał płakać. Świadomość, że ktoś go odsuwa od tak była krzywdząca nawet dla dorosłego. Zwłaszcza takiego, którego odsuwano całe życie. Kroczył za nią ze zwieszonym łbem. Kątem oka dostrzegł znajomy kształt i... w pokręcony sposób zaśmiał się na jej widok. Widać, że oboje mieli pracowity dzień.
~ Teraz mam chyba lepszy powód by się nie odzywać.~ Myśl musnęła jej umysł w nadziei, że jest na niego otwarty. Sam Zew spojrzał na Sztorm okazując swój "problem". Nie trwało to jednak długo bo chwilę później zwrócił się z powrotem w kierunku Rek. Nie tkał, żadnych słów. Schylił jedynie łeb oczekując boskiej manifestacji.

[Sztorm]

Usłyszawszy kroki, odstąpiła od posągu i zrobiła miejsce dla mlecznołuskiej smoczycy. Na jej ostrożnie skinienie, odpowiedziała własnym, głębokim i pełnym szacunku. Jedno spojrzenie starczyło, by rozpoznała Starszą w Stadzie. Zaraz też zobaczyła kto to wchodził za nią do groty.
Parsknęła. Nie mogła głośno wybuchnąć śmiechem, oszukanie śmierci zabrało jej głos. Jednak śmiała się nie mniej, tym targającym barkami, bezgłośnym śmiechem i kręciła łbem. Czy to nie on zapraszał ją do Stada i radził wizytę przed Ołtarzem ledwie kilka nocy temu? Otarła w rozbawieniu szponem kącik oka. Poczuła jak od chłodnej bariery jej umysłu otarła się myśl. Otworzyła więc ją, uchylając swojego umysłu na Zew Płomieni.
~ Bogowie pokarali Cię za nabijanie się z kaleki! ~ rubaszne rozbawienie dotknęło myśli Przywódcy Ognia ~ Och ironio losu, Szkarłatny Zewie, kto Cię tak urządził? ~
Uśmiechała się. Szczerze i normalnie, jak jeden znawca Areny do drugiego, po wyjątkowo ciężkim pojedynku. W jej spojrzeniu nie było użalania się, litości czy niezdrowych ilości współczucia. Zamiast tego było zawodowe zaciekawienie i pokrzepiające w krzywdzie braterstwo ducha. A gdzieś w niebieskich ślepiach tkwił znowu złośliwy błysk dawnego, awanturniczego Stulecia.

[Administrator]

Świątynia pozostawała cicha. Milknący Szept przybyła, powiedziała coś, ale nie miała ze sobą towarzysza, jej słowa więc odbiły się głuchym echem po jaskini.
Ale wtedy coś zaskrobało tuż pod łapami Sztormu Stulecia. Ujrzała ona następujący napis powoli wyłaniający się z kurzu i kamyczków naniesionych tu przez pokolenia smoków. ŁOSIEM GORALI

Nie inaczej odbyło się to w przypadku Zewu Płomieni, który po swych ostatnich potyczkach nie mógł już się pochwalić kształtnym i przystojnym pyskiem... Zamiast tego pewnie straszył pisklęta w obozie Ognia. Niech uniesie łapę ten, kto nie miał z tego powodu koszmarów! SZEŹDŹ SZMARAKDUF

[Zew Płomieni]

Sześć szmaragdów? Aż mam ochotę zaśmiać się jeszcze głośniej niż przyjaciółka Zewu. Ciekawe jak na wieść o rodzaju kamieni zareaguje Rek. Pewnie nie będzie jej zbyt do śmiechu tak jak kalekiej dwójce, która połowicznie jej towarzyszy. Jej język ciała wyraźnie mówił, że wyśmiewała się z samca, a słowa które padły tylko utwierdziły go w tym przekonaniu i wprawiło w dobry humor.
~ Naśmiewaj się dalej to ciebie też pokarają. Poza tym jestem teraz chyba przystojniejszy.~ Rek niestety mogła wyczuć tylko drgania maddary pomiędzy dwójką kalek. Dwójka bardzo pozytywnie nastawionych jak na swój stan kalek.
~ Przyjaciółka, która miała więcej szczęścia niż umiejętności. To był pierwszy cios którym mnie trafiła dasz wiarę?~ Wzruszył barkami skrzydeł. On w zasadzie też się uśmiechnął choć wątpię by ktokolwiek mógł uznać to za uśmiech. Bardziej za majtnięcie językiem i wesołe spojrzenie.
~ Może to głupie pytanie, ale czy miałabyś szmaragd albo dwa? ~ Dobre miejsce by zacząć szukać. W końcu nie mógł być bezszczękim straszydłem przez cały czas.

[Sztorm]

Rosła wojowniczka cała trzęsła się, od kiepsko tłumionego śmiechu, a do ślepi napłynęły jej łzy. Gdyby tylko wiedziała, że owa "przyjaciółka" to ta sama smoczyca, która tak pchała ją w ramiona Stada Ognia. Bo tak, po rozmowie ze Skrwawioną, nauce Płomiennego i spotkaniu na łące z Duchem – Sztorm coraz bliższa była podjęciu tej decyzji. W końcu nowe życie to nowa szansa, czy nie tak?
Tymczasem wyciągnęła łapę i poklepała Zew tam, gdzie skrzydło schodzi w jedno z ramieniem.
~ A wiesz, że mam? ~ wysłała mentalny impuls, a przyczajona w wejściu Awantura przestąpiła próg i weszła do Świątyni. Kopyta stukały w półmroku, kiedy kelpie niespiesznie podeszła do smoków i złożyła u łap Płomiennego ładny, skrojony w łzę szmaragd. Następnie klacz prychnęła lekko, niepewnie zerkając na oba Ogniste smoki.
~ Niestety tylko jeden... Podarek, na dobry początek. ~ posłała mu oczko, po czym kolejną wiadomość przesłała do obu zgromadzonych smoków, czując nieco wyrzuty, że Wieczna Perła została wyłączona z ich krótkiej wymiany myśli ~ Jeśli ktoś w Ogniu znajdzie zbłąkany koral, wymienię go na mięso lub inny kamień. Proszę, przekażcie swoim. Powodzenia. ~
Ostatnie słowa skwitowała skinieniem łba i ruszyła do wyjścia, zazdrośnie asekurowana przez kopana. Zatrzymała się jednak po kilku krokach i obróciła łeb, dotykając ostatni raz umysłu Przywódcy Ognia.
~ Chcę zgodzić się na Twoją propozycję. Ale muszę nieco... Stanąć na nogach. Czy pozwolisz mi polować na jakiejś części waszych terenów? ~
Lekki uśmiech błąkał się na pysku Wojowniczki. Bo właściwie.. Czemu nie?

[Zew Płomieni]

Ho ho! Tak ładnie śmiać się z kolegi po fachu? Zew w końcu da jej małą nauczkę. Gdy cała ta sytuacja przestanie bawić i jego. Westchnął ciężko gdy poczuł łapę samicy na swoim ciele. Znalazła się chociaż jedna, która nie patrzy na niego z gniewem tak jak Rek. Jak dobrze, że nie wie z kim walczył...
W jego ślepiach zabłyszczało zaciekawienie gdy samica powiedziała o posiadanym szmaragdzie. Gdy dostrzegł Awanturę jego pysk ozdobił taki bezszczękowy uśmiech. Wiadomo było, że tam był ale nie wyglądał na uśmiech.
~ Dziękuję. Postaram się zmotywować Ogni do poszukiwań. I sam przeszukam dokładniej skarbiec... Może coś się znajdzie.~ Zew magią uniósł szmaragd za pomocą magii i ostrożnie ułożył pośród swoich kolców. Powinien się trzymać. Pożegnał samicę skinieniem łba i odwrócił łeb z powrotem w kierunku Rek. Po chwili jednak kolejna myśl musnęła jego umysł. W odpowiedzi przesłał jej widok terenów, na których ma polować z lotu smoka. Nie było tego sporo, ale znajdowało się dostatecznie daleko obozu by nie pomyślała o próbie dostania się do niego.
~ Jeśli napotkasz Ognia podczas polowań powiedz mu o mojej personalnej zgodzie, a jeśli ci się coś stanie wezwij nas na pomoc...~ Ogień po raz kolejny łapał się czegoś co inni odrzucają. Chyba takie już to stado było. Szlifowało nadłamane diamenty. Kolejna z myśli samca dotknęła już umysłu Rek, w końcu byłej Wodnej już z nimi nie było.
~ Jak widać nie tylko mnie dotyka pech. Wracajmy już do domu dobrze?~ Może chociaż to załagodzi jej nerwy. Chociaż chyba nawet chmiel by jej nie pomógł.

[Insygnium Żywiołów]

Parsknął w wejściu, widząc Zew oraz samicę o morskiej woni, którzy tak gorliwie rozmawiają. Wlepiali w siebie oczy, zaś on, wijąc się w swej naturze, wypatrywał poza nich tymi pustymi zielonymi kropkami na zarośniętej twarzy. Ginfu u boku samca również zaskrzeczał kpiąco, machając skrzydełkami i podpierając od czasu do czasu trochę niekompatybilnego maga. Buchnął dymem z fajki na bok, odwracając wzrok od dwójki, po czym – z brzdękiem torby – podszedł do ołtarzyka bożka, który już raz go uleczył. Wydał z siebie tylko spazmatyczny stukot szponów o podłoże, uchylając łeb w pokornej prośbie o wycenienie. Jednak pingwin, rozzłoszczony, wyzywał wzrokiem zebranych w okolicy.
KALECTWO: niezdolność mówienia, +1ST do ziania i magii

[Administrator]

Ciche syczenie rozbrzmiało w świątyni, wibrując wręcz w każdej łusce, każdym smoczym włosie. Brr. Zupełnie jakby gdzieś w kącie siedział wściekły żbik, który jednak warczał w przestrzeń ciszej, niż w naturze. Ale jednak nikogo tu nie było. Więc gdzie było źródło tego syczenia?
Tymczasem kamyki pod stopami Insygnium Żywiołów ustawiły się czyjąś niewidzialną mocą w koślawy napis, który głosił: SZEŹDŹ AGFAMARYNUF
Kimkolwiek była ta świątynna istota, bez wątpienia była wyjątkowo chciwa jeśli chodziło o uzdrawianie kalekich smoków. Czas sypnąć kamieniami szlachetnymi!

[Zew Płomieni]

Minęło sporo czasu od kiedy ostatni raz postawił tu łapy. Teraz był jednak dużo bogatszy. Nie tylko o doświadczenia bowiem za pomocą magii niósł ze sobą sześć obiecanych dla duszków szmaragdów. Oddychał przez nos wypełniając ciche nawy świątyni świstem. Stanął tam gdzie stał wtedy. Kamienie miękko wylądowały na posadce. Nic nie mówił, zresztą nie miał zbytnio takiej możliwości. W duchu jednak cieszył się. Być może w końcu odezwie się własnym głosem.

//– 6 szmaragd

[Administrator]

Zew był sam.. W sumie to było w świątyni tak głucho iż ciężko było mu w pewnym momencie dosłyszeć nawet swoje uderzenia serca. Czyżby umarł? Oddech zdawał się być jakiś taki bardziej płytki, Przywódca Ognia zaczął robić się senny..
I cyk kamyczki!
Samiec mrugnął a pozostawione przez niego szmaragdy gdzieś zniknęły, poczuł przyjemne mrowienie w dole pyska i.. Po chwili zdał sobie sprawę że wszystko znalazło się na swoim miejscu i może bez problemu mówić!

Zew:
– 6 Szmaragdów
– Kalectwo: +1ST do wytrzymałości i ziania, niemowa

[Szeptucha Roju]

Smoczyca kuśtykała już na drugi dzień w miejsce, o którym mówił jej ojciec. Ołtarz Erycala, jakiegoś Boga, którego nie było.
A mimo to, jeżeli byla jakakolwiek siła, która zbierze to bielmo z jej umysłu, aby mogła władać normalnie swoją mocą, to nawet, kuźwa, zatańczy, jeżeli będzie musiała.
Weszła do świątyni, której raczej nie odwiedzała za często, poza tym razem, gdy owiedzili Kaltka, czy jak mu tam było.
Dotarła do kamiennego ołtarza, spojrzała na niego z obojętnością złotymi ślepiami.
– Ktokolwiek tu rezyduje, chcę odzyssskać sssprawnośśść w tkaniu czarów. Ciało mogę mieć kalekie, nie obchodzi mnie to, jednak oddajcie mi moją moc. Co mam zrobić? – burknęła w przestrzeń.

[Administrator]

Ha ha.
Smoczyca chyba zamierzała otrzymać jakąś odpowiedź.. Z drugiej strony raczej spodziewała się że żadnego Boga tutaj nie ma, Ojciec przecież uprzedzał! Głuchota w grocie trwała i trwała.. Wydawało się że echo które odbiło się po jej wypowiedzi, będzie ostatnim dźwiękiem tutaj słyszalnym. Smoczyca mogła się już pogodzić z tym, że dziwna siła raczej nie da jej odpowiedzi..
Bęc!
Z sufitu nagle spadł jakiś średniej wielkości kamień, nie omieszkał również odbić się wpierw od jej łba.. A kiedy tak zleciał między jej łapy, Szeptucha mogła dostrzec rysunek, podobiznę niej samej na której trzymała chyba.. Sześć bursztynów?
A głuchota trwała dalej.

[Sztorm]

Pojawiła się w świątyni, mijając smoki wchodzące i wychodzące. Trochę tłumu się tu zebrało ostatnio. Niosła w łapie worek z zajęczej skóry – ciągle miał jeszcze uszy, łatwy uchwyt do trzymania w zębach. W środku zaś tkwiła zapłata, osiem korali. Położyła kamienie ostrożnie na ołtarzu, a następnie pochyliła łeb w modlitwie. Myśl maddarą kierowała w kamień, tak jak poprzednio, gdy księżyce temu przyszła prosić o łaskę.
Potężny Erycalu, o ptasich skrzydłach i leczniczym spojrzeniu. Zebrałam zapłatę za moje kalectwo. Zdejmij ze mnie piętno zmartwychwstania, pozwól cieszyć się w pełni drugą szansą na życie.
Z pochylonym łbem czekała.

// 8x koral

[Administrator]

Smoczyca nie dostała żadnej odpowiedzi. W świątyni było głucho, nawet wiatr nie przedostawał się z zewnątrz przez grube ściany. Zdawało się iż Bóg do którego zwracała się Sztorm nie zechce zaszczycić jej swoim jestestwem.. Jednak smoczyca nagle poczuła ciepło w swoim gardle, jakby właśnie była w trakcie jedzenia świeżego, smakowitego mięska.. A co to? Oddech stał się równy a głos.. Jakby znów mogła mówić normalnie!
Szkoda że korale gdzieś zniknęły..

Sztorm:
– 8x Korali
– niezdolność do mówienia oraz ziania, +1 ST do akcji fizycznych i magicznych, +2 ST do rzutów opartych na Wytrzymałości

[Sztorm]

Chrząknęła, niepewnie raz, a potem drugi. Łapa powędrowała do gardła, a wraz z nią na pysku pojawił się szeroki uśmiech. Czyżby...? Tak!
Wystrzeliła ze Świątyni jak pocisk, w wejściu zatrzymując się tak gwałtownie, że zryła ziemię pazurami. Drobne kamienie tryskały z pod jej łap, kiedy zawisła prawie nad skalną niecką. Odkaszlnęła teatralnie, po czym mocno odbiła się przednimi łapami, stając na zadnich. Zręcznie balansowała ogonem i rozłożyła skrzydła, by więcej powietrza chwycić w płuca.
Ryk, niski i głuchy, potoczył się po Terenach Wspólnych. Jak echo grzmotu, niosły go wody Zimnego Jeziora. Jak zapowiedź burzy, spłoszył ptactwo przyczajone na plaży. Pełen euforii, radości i triumfu, nie niósł ze sobą szczególnego znaczenia, a jednocześnie, dla jednej smoczycy, znaczył absolutnie wszystko.
Sztorm wzięła szeroki zamach skrzydłami i zręcznie wmanewrowała wprost w powietrze, chwytając cieplejszy prąd i wznosząc się na nim prawie pionowo.
Wróciła.

// zt

[Strażnik]

Jeśli zamierzał robić w życiu coś istotnego, zapewne utykanie o własną łapą nie dodawałoby mu przy tym powagi, więc mimo ogromnej niechęci, w końcu postanowił zawlec swój zad do świątyni. Nie wiedział na czym dokładnie polegało działanie duchów, które tu rezydowały, poza tym że z jakiegoś powodu żądały kamieni. Byłoby zabawnie gdyby okazało się, że istniały jakieś negatywne skutki takiej wymiany, które odbywały się w drugim wymiarze. Zapewne jeśli przyjdzie im to pojąć, sytuacja już dawno wymknie im się z łap. Nie chciał postrzegać mocy, którą zamierza prosić o przysługę za wrogą, lecz zaufanie jej w pełni raczej nie leżało w jego zasięgu. Wypuścił powietrze z drżeniem i oparł się mocniej o prowizorycznie skleconą, drewnianą laskę, żeby dać sobie do zrozumienia po co tu przybył – Potrzebuję... uzdrowienia. Ile powinienem zapłacić?– odezwał się głośno, ale z wyraźną niepewnością, zaś po ostatnim słowie, głos zupełnie utknął mi w gardle. Tyle wystarczyło, czy powinien zrobić coś jeszcze?

> kalectwo po chorobie (ból głowy) +1 ST do wszystkich akcji
> kalectwo po ranie krytycznej + 1 st do akcji fiz

[Spuścizna Krwi]

Rakta przywlokła się do Świątyni. Prosto do ołtarza Erycala, gdy tylko jej dusza powróciła do ciała. nie pamiętała niczego, co działo się od chwili zamknięcia jej oczu do ponownego otworzenia ich. Nie próbowała sobie przypominać. niewiele widziała i nie chciała, aby ktokolwiek widział ją w tym stanie. Wróciły dawne lęki. Dawne przekonanie, że jeśli ktokolwiek zobaczy ją w chwili słabości, natychmiast to wykorzysta. To dlatego nie mogła wrócić do Plagi. Nie teraz, nie w tym stanie. Nie taka słaba. Bezużyteczna. Znów ja odrzucą, bo nie będzie przydatna.
Nie zwracała uwagi, czy ktoś tu był. Jeśli był, był tak samo słaby i bezużyteczny jak ona. Nie mogła być bezużyteczna ani słaba. Tacy giną. Są odrzucani... Tak, zapętliła się. Nawet jeśli zdawała sobie z tego sprawę, to nic nie zmieniało.
– Pomóż – powiedziała jedynie. nie poznała własnego głosu. brzmiał chrapliwie, ledwie słyszalnie. Nie wiedziała, czy to wina rany czy jej samej.


//Kalectwo z tytułu wskrzeszenia: Utrata węchu, częściowa ślepota, +2 ST do fizycznych i magicznych, +2ST do percepcji, +1ST do wytrzymałości

[Administrator]

W świątyni było zimno.. Bardzo zimno.. Świadek trochę nawet tutaj stał samotnie, trochę czasu.. Kiedy to usłyszał w swojej głos--Nie. Dyszenie. Dyszenie jakby ktoś biegł albo co gorsza robił inne, niecenzuralne rzeczy.
Sz..Sz..Sz..Sz..EEEEŚŚĆ... A..A...kwa..Ma..ry..nó..wwwww..

Do świątyni uzdrowień również zawitała smoczyca Plagi z.. Paskudnymi ranami pyska. Cóż, głos był dzisiaj w iście frywolnym nastroju mimo iż przychodzące do niego smoki raczej... Nie były. Dlatego też w jej głowie dało się usłyszeć ten sam zdyszany głos. Jednak o trochę innej treści.
Sz...Sz..szeee...śśśśśćććć....yyh.. Ma..Ma...MAAALA..Chitów...

Ale tak w sumie to w całej świątyni dalej panowała głucha cisza. I było zimno.