Stara brzoza

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Z zainteresowaniem dostrzegła nieznajomą, która wyłoniła się z mgły, jakby sama była mglakiem, nie smokiem. Pojawiła się bez wydawania niepotrzebnych dźwięków, dlatego gdyby Mżawka znajdowała się w tym momencie już w stanie półsnu, mogłaby wręcz przeoczyć jej pojawienie się!
Usiadła w nieco bardziej wyprostowany sposób, jakby w ten sposób okazując przybyszce szacunek. Przybrała na pysku uprzejmy uśmiech.
–Dzień dobry. – Odparła, naśladując tutejsze zwyczaje. – Oczywiście, że nie. Zawsze jest odpowiedni moment na nowe znajomości. Może zrobić ci miejsce? – Odparła łagodnym, czystym głosem, przesuwając się lekko. Gdyby Kuszenie chciała, mogłaby oprzeć się obok o korę drzewa. – ..Och, nie podałam jeszcze swojego imienia! Właściwie to... najbardziej zgodnie z prawdą nazywam się Mraevillik... lecz można również zwracać się do mnie Mżawka. A ciebie jak mogę nazywać? – Poczuła, że jako intruzka na tych ziemiach to ona pierwsza ma obowiązek się przedstawić. Przyglądała się smoczycy ciekawie, próbując zgadnąć z jakiego ta pochodzi stada. Brakowało jej jednak wskazówek.

Przyglądała się przez chwile jak smoczyca podnosi się do pozycji siedzącej, zawieszając wzrok na bielutkich plamkach znaczących jej płowe futro. Jej umaszczenie przywodziło na myśl sarnę, a delikatna aparycja i czysty, miły głos kojarzył jej się z córką. Ani trochę nie wzbudzała podejrzeń, a sztych wbity w plecy byłby ostatnim czego ktokolwiek mógłby się po niej spodziewać. Dawało to wspaniałe pole do popisu, jednak... Diablica nie była już Pokrzykiem. Diablica miała względną kontrolę nad sytuacją i nie spodziewała się już ataku z każdej strony. Poza tym była zmęczona i dzisiejsza pogoda wprowadzała ją w stan melancholii, być może wywołany również szaleństwem ostatnich dni. Potrzebowała odpocząć od Obozu, a spotkanie kogoś zupełnie nieznajomego było miłą odmianą.
– Dziękuję. – Odparła na propozycję, podchodząc bliżej, aby równie cicho i ostrożnie zgiąć łapy i ułożyć się w korzeniach drzewa, blisko samiczki, opierając się barkiem o pień. Przechyliła nieco trójkątny, rogaty łeb, aby lepiej widzieć swoją rozmówczynię. – Na imię mi... Frar. Chociaż jest to miano, którym posługuję się tylko w towarzystwie swojego stada. Nie należysz do żadnego, prawda? – Spytała miękko, nie wyczuwając wokół Mżawki żadnej charakterystycznej woni należącej do któregoś z nich.
Delikatny podmuch magii strząsnął wilgoć z opalizujących łusek smoczycy. Prosty czar, nie wymagał od niej nadwyrężania pokładów maddary, które wycierpiały już swoje na poprzednim stadnym spotkaniu. Tworzenie iluzji na taką skalę było nie lada wyczynem, ale sądząc po wyrazach pysków pobratymców – nie poszło na marne.
Westchnęła cichutko, obserwując obłoczek pary rozmywający się w zimnym powietrzu.

Ucieszyła się, że nieznajoma postanowiła spędzić w jej towarzystwie trochę czasu. Nie przywykła do długich okresów w samotności, w dodatku chciała poznać jak największą ilość tutejszych smoków.
–...Frar... Ładnie. – Przyznała. Sama postanowiła zdradzić swoje rodzone imię, które bardziej jej pasowało do rozmowy z tajemniczą nieznajomą. – Mraevillik. Tak, masz rację. Właściwie dopiero przybyłam na wasze tereny, choć posiadam przodków, którzy się tu wychowali... Opowieści to jednak coś innego niż poznanie tego wszystkiego osobiście. – Stwierdziła, wodząc wzrokiem po mglistej okolicy. – ...Szkoda tylko, że ta mgła wszystko ukrywa. Słyszałam, że jest tu dużo piękniej niż możnaby się spodziewać po dzisiejszym krajobrazie... – Czy nie za dużo gadała? Zerknęła na rozmówczynię, próbując odczytać jej reakcję.
Przyglądała się kątem oka iluzji. Mżawka nie miała talentu do czarowania. Z wielkim trudem nauczyła się rozmawiać mentalnie, mimo że teraz już nie miała z tym problemów! Ona, wnuczka czarodziejki!

Uśmiechnęła się szeroko, słysząc reakcję na swoje imię.
– Ach, dziękuję. Mraevillik również mi się podoba. – Mruknęła, wydmuchując ciepłe powietrze przez nos. Pachniała lasem i wilgocią, chociaż mogła być to sprawka wszechobecnej mgły. Uwadze wprawnego nosa nie mogła umknąć także delikatna nutka świeżej krwi, która przyległa do jej łusek. Umościła się wygodnie po drugiej stronie konara, a jego korzenie dały jej ciepło, którego potrzebuje czasem nawet smok z gór. – Przybyłaś z daleka? To ciekawe, ja również. Chociaż już przed wieloma księżycami. Tutejsze tereny rzeczywiście są piękne, ale kiedy zobaczysz te wszystkie smoki! Jest ich oszałamiająco dużo. – Zmrużyła lekko ślepia, ocierając swędzący polik o korę. Najwyraźniej udzieliła jej się gadatliwość rozmówczyni. Pamiętała szok jakiego doznała przybywając na pierwsze zebranie wszystkich stad. Pierwszy raz spotkała się wtedy ze smokami z futrem, które już ani trochę jej nie dziwiły, o czym świadczyła chociażby reakcja na Mżawkę. Jakie wielkie pole do popisu to stwarzało! – Przybyłaś tu, bo zachęciły cię do tego opowieści? – Przechyliła łeb ciekawsko jak jakieś wielkie ptaszysko lub pisklę, którego zdecydowanie nie przypominała.

Uśmiechnęła się z wdzięcznością. Tak, mama miała dobry gust! Wysłuchała smoczycy z uwagą, a potem pokiwała głową. – Wciąż istnieją cztery stada, prawda? Woda, Ziemia, Ogień i Cień? Tak słyszałam od rodziców. –
Przekręciła łeb na bok. Co było w tym dziwnego? Istniały przecież smoki, które wędrowały całe życie, goniąc za przygodami. – Urodziłam się... prawie jako członkini Plemienia Drzewnych. Moi rodzice nie potrafili do końca przejąć ich tradycji, które dla drzewnych były czymś najważniejszym. Cały czas byliśmy przez to traktowani trochę jak goście. A tak się składa, że mój tata pochodził stąd, tylko się zagubił w nieznanych okolicznościach. Prawie nic nie pamięta z tamtych czasów, był małym pisklakiem. Za to babcia żyła tu zanim postanowiła odejść. Moi przodkowie przez cały czas wahali się między życiem samotnika, a stadnym... Ja nie odnajdywałam się tam. Podobno kiedyś Plemię było inne, ale przed moim urodzeniem zostało napadnięte przez równinnych, gdzie stracili sporo członków, a moi rodzice i dziadek... stracili babcię... – Zrobiła pauzę, gdyż zorientowała się, że znów się rozgadała! Co jeśli jej rozmówczyni nie miała ochoty poznać całej historii przybyszki?
–...Pewnie dlatego ciągnęło mnie do poszukiwania własnej grupy, która będzie miała podobny entuzjazm do mnie samej. Chciałam poznać świat, swoje korzenie i przez to.. lepiej zrozumieć siebie. – Dokończyła, zadowolona z siebie. Bezwiednie okręcała źdźbło trawy między palcami, jednak na tyle delikatnie, by go nie naderwać.

Skinęła łbem, bezwiednie oblizując białe wargi jaskrawym jęzorem. Zdarzało jej się to robić, gdy była zamyślona.
– Tak, cztery stada. Chociaż Cień ostatnimi czasy stał się Plagą. – Kąciki jej ust zadrżały lekko, kiedy zdała sobie sprawę z wydźwięku tego zdania. – Co jeszcze opowiadali ci rodzice o Wolnych Stadach? Jestem ciekawa czy smoki, stada i relacje między nimi były inne, ale ciężko o wiarygodne źródło informacji. – Dotychczas zadowalała się strzępkami, które zdołała wysłuchać od duchów, które zjawiły się tu pewnej nocy. Od Szydercy dostała wgląd na schyłek istnienia Cienia, poza tym, wciąż tkwiła w nieświadomości. A nie było niczego na świecie, czego Frar nienawidziła bardziej niż własnej niewiedzy. No, może oprócz własnego ojca.
Na wspomnienie o drzewnych spięła się lekko, nadstawiając uszu. Czy to mogło być to samo plemię, które pewnego razu porwało się z kłami i pazurami na jej Szczyty? Być może, chociaż smoczyca nie wyglądała na wiele młodszą od niej i zapewne również słyszałaby o tych wydarzeniach.
– Kim są równinni? – Zagaiła, słysząc ten termin pierwszy raz.

Zainteresowała się zmianą nazwy stada, które mocno dało się we znaki jej rodzinie. Właściwie... czy Frar wspominała, z którego stada właściwie pochodzi? Mżawka dyskretnie pociągnęła nosem, ale nie była w stanie zorientować się po samej woni, której przecież nie znała!
–A co do opowieści mojej mamy, jako że tata był wtedy za mały, by dużo zapamiętać... Odkąd pamiętała między Stadami Życia i Wody a Cieniem trwała wielka niechęć przeradzająca się w konflikty, a nawet nienawiść... Ciężko mi zrozumieć, czemu te smoki tak bardzo się nie trawiły... Czy były aż tak różne? Wiem tylko, że moja babcia zachowała głęboko w pamięci krzywdę, jakiej zaznali jej dziadkowie, a to przekazała własnemu potomstwu. Jeśli chodzi o Ogień, to z tego co wiem relacje wszystkich stad z nim były raczej nie najgorsze. Mama o tym stadzie opowiadała mi najmniej...
Mówiła też dużo o rozłamie Życia na nową Wodę i pomniejszone Życie, które z czasem zmieniło nazwę na Ziemię... i cóż, podobno na początku nastroje były bardzo burzliwe, wręcz groziło wojną... Ale z czasem te dwa stada założyły sojusz, a nawet pozwalały sobie nawzajem wchodzić na tereny... Mama wspomniała jednak, że babci wydawało się, że Smoki Ziemi nigdy nie były do końca szczęśliwe z tego, jak się potoczył los. Zresztą Smoki Wody też tak super na tym nie wyszły... – Zamyśliła się na chwilę. – ...A jak wygląda sytuacja między stadami teraz? – Spytała, nastawiając sarnie uszy.
Na pytanie o równinnych spięła się minimalnie. – To zajadłe... okrutne smoki bezskrzydłe, które mordują słabszych i napadają na stada smoków za barierą... Zachowują się jak dzike zwierzęta, a cierpienie innych sprawia im radość. – Powiedziała ściczonym głosem, tuląc uszy i ukradkowo rozejrzała się nerwowo. Nagle mglisty krajobraz wydał się mniej przyjazny niż wydawał się do tej pory!

Noir leżała sobie spokojenie pod brzozą, miętoląc w swej paszczy jej listki. Jak zwykle w takim cichym i spokojnym miejscu myślała... o jedzeniu! Wciąż w jej głowie chodziła soczysta, gruba rybka! Niestety nie umiała pływać, co było wysoce problematyczne w tym przypadku... No... Ale za to miała liście! I były nawet smaczne! Olbrzymka z maślanymi oczami, żuła listki brzozy, które jeszcze uchowały się o tej porze. Ogólnie o tej porze było pięknie. Śnieżny krajobraz wręcz zachwycał pustyną, po mimo, że cała trzęsła się z zimna... Ale za to była szczęśliwa! Nie tylko sam wygląd okolicy ją zachwycał, ale też sam fakt, że nie był na terenach swojego stada i to pierwszy raz w życiu. Mimo, że dla Noir nie powinno to być w sumie nic nie zwykłego, bo jako tako swojej własnej nory nie ma, więc zazwyczaj i tak śpi gdzieś w lesie, czy innym miejscu gdzie było choć trochę cieplej niż normalnie, ale wciąż była zadowolona z samego tego. W końcu, to oznaczało, że jest już duża! No... Sama w sobie była duża, ale tak wewnętrznie. Sama ta myśl jeszcze bardziej ją uszczęśliwała, tak, że jej ogon latał jak szalony w lewo i prawo.

Godny na prawdę nie pamiętał kiedy ostatnio miał czas na samodzielną podróż przez tereny wspólne. Było zimno i ponuro dookoła, ale samcowi to akurat odpowiadało. Dzięki temu nie musiał się martwić, iż napotka cokolwiek niebezpiecznego.
Łowca wyczuł tu jednak smoka. I to ze stada ognia.

Szczerze mówiąc było to jego pierwsze spotkanie ze smokiem z tamtych ziem... Nie licząc siostry oczywiście, która była zupełnie inną historią. Może warto porozmawiać z młodszą samicą?
Podszedł bliżej, ale nie skradał się. W pewnym momencie po prostu wylazł zza drzew dwa ogony od niej i przystanął. Najpierw ocena ogólna. Samica nie wydawała się być... wyszkolona, ale zdecydowania miała w rodzinie olbrzymów, gdyż wdawała się młoda, a Godny w jej wieku był chyba o połowę mniejszy, ale za to dłuższy.
–Witaj. Jestem Godny Uczynek.
Rzekł z daleka, a następnie zbliżył się o kolejny ogon. Wtedy dopiero usiadł i nagle wyczarował ogień, który przyczepił do ziemi przed sobą. Nie zamierzał tu marznąć więcej niż to potrzebne. Czemu też nie ubrał skór? Eh, jak zwykle uznał, że da sobie radę bez nich jaki bez Burka tym razem.
–Pogoda chyba nie za bardzo zachęca do siedzenia tak na mrozie. Można się pochorować, szczególnie jak nie ma się futra.

Olbrzymka spokojnie żuła sobie listki, aż tu nagle zza drzewa, wylazł jakiś smok! Noir od razu wlepiła w niego ciekawskie, maślane oczka. Po zapachu stwierdziła, że musi pochodzić z innego stada... Nie z wody, bo jego woń była inna niż tamtej wodnej samicy. Ciekawe co on tutaj robił. Może nic specjalnego, zupełnie jak ona sama. Chociaż w takie zimno, nie chce się nic robić... No chyba, że jeść!
– Cześć! Jestem Noir! – Odpowiedziała ochoczo samiczka. To był już jej drugi raz, kiedy spotyka kogoś z poza stada. Ciekawiło ją właśnie, jak to jest w innych stadach. Czy też mają ceremonie i czy zdobywają na nich nowe imiona. Ciekawe!
– Ja tam się przyzwyczaiłam. Niby jest zimno, ale po paru dniach idzie się przyzwyczaić. Tylko największy problem jest nocami, ciężko się śpi na takim mrozie... Ale na pustyni da się już jakoś wytrzymać. – Całe szczęście, że odkryła to morze piasku. Było tam zdecydowanie cieplej. Tylko też nie wiele było na niej do roboty... Głównie piasek i... Piasek... O! I są jeszcze te kolczaste rośliono-cosie. Ciekawie jak smakują... Ale to później. Wracając. Na pustyni, było jej jak narazie najłatwiej egzystować na tym świecie. Piasek był mięciutki, więc o wiele przyjemniej się tam spało, czy odpoczywało. No i o wiele lepiej się tam czuła. Pewnie to przez jej pustynne korzenie.
– A tak właściwie, tooo.... Co tutaj robisz? –

Przyzwyczaiła się do zimna? To chyba tym lepiej dla niej. On jako górski i morski miał przyzwyczajenie do zimna wpisane we krwi. Ba... Lubił pływać w wodnych zbiornikach, gdyż przy ich dnie zawsze było cieplej.
Pustynia... to bardzo zły pomysł na noc. Godny był na niej tylko dwa razy i wiedział, iż nocą na piaszczystym terenie (w którym piasek szybko oddaje ciepło dnia) jest zimniej, niż skryć się w leśnym poszyciu... No ale kto co lubił, może się mylił, może miał takie złudzenie?
–Polecam Ci jednak trzymać się leża rodziców w nocy...– Krótko wyjaśnił swoje stanowisko, a następnie zaczął bawić się ogniem magicznym przykładając łapę do niego, odkładając ją i przybliżając drugą, tym razem tą bardziej... brzydszą od szram i ciemnych plam, jakby pod skórą zaczynały pojawiać się sińce.
–Odpoczywam od polowań. Jestem łowcą.
Znów krótko i zwięźle. miał tylko nadzieję, że olbrzymka nie urazi się na jego... dystans przy tej zimnej pogodzie. Poza tym miał tyle na łbie, że ciężko zliczyć sprawy, którymi musiał się niedługo zająć. Spotkanie z kimś niezależnym... było przyjemne.

– Tylko ja nie mam leża... Ani rodziców... Spędzam dnie zazwyczaj sama... Noce tak samo... Ale jakoś sobie radzę... Tak myślę. – Samiczka ta chwilę trochę posmutniała. Ale tylko na chwilę! Owszem było ciężko... Ale to nie ma teraz znaczenia! Jest silna! Dnie mijają, a ona dalej sobie jakoś radzi. Zimno i samotność do tej pory nie złamały jej ducha. Z uśmiechem na pysku zmaga się ze wszelkimi trudnościami. W końcu jest już duża! Powinna już sama umieć o siebie zadbać.
Noir przekręciła łebkiem, widząc jego drugą łapę pełną szram i plam. Zaczęła zastanawiać się co mogło się stać smokowi z ziemi. Trochę bała się o to zapytać. W końcu, nie ładnie pytać o takie rzeczy. Ale mimo to, postanowiła się jednak o to dopytać. – Twoja łapa wygląda źle... Co ci się stało? – Powiedziała przyciszonym głosem, tak trochę przepraszajaco. W żadnym razie nie chciała sprawić mu przykrości. Tak poza tym, to Godny wydawał sie tak jakby... Smutny? Albo czymś zamartwionym. Olbrzymka przybliżyła się do samca, po czym położyła się zaraz koło niego. Patrząc na niego zmartwionym wzrokiem.

Radzi sobie? Była rasy olbrzymów! Co jak co, ale Godny rozumiał, iż ta rasa nie naje się zwykłym standardowym posiłkiem i to jeszcze szczególnie w zimie.
–Na pewno?– Zapytał zdecydowanie nieprzekonany jej słowami. Może powinien wezwać swoją siostrę z Ognia, żeby zajęła się tą tutaj? Z drugiej zaś strony... czemu Sztrom miałaby o nią zadbać?
Z analizy sytuacji wyrwało go pytanie. Jego łapa? Ah, tak... Większość młodzików była ciekawa dlaczego nie-wojownik ma taką brzydkie szramy na łapie.
–W większej mierze stare dzieje. Ślady po pazurach zostawił mi przyjaciel, ale te plamy ciemne... No nie jestem pewien, ale nie utrudnia mi to poruszania się, dlatego też dopóki nie jest to grzyb, ani też nie muszę uciąć sobie z bólu łapy to się tym nie przejmuję.
Spoglądał przez chwilę na łapę, a następnie ją opuścił. To nieistotne... już od dawna. Samiczka podeszła co było dziwnym zabiegiem z jej strony. Już mu zaufała? Czy i on za młodu był tak bardzo ufny wobec innych? Z pewnym rozbawieniem musiał stwierdzić, że tak. Chociażby przypominając sobie duchy.
–Czyli jesteś spoza bariery dawnej? W sumie nie powinno mnie to dziwić. Co zamierzasz skoro już tutaj jesteś? Zostaniesz?
Normalna rozmowa o wszystkim i niczym... właśnie tego potrzebował.

– Na pewno! – Odpowiedziała dumnie, bo gdyby było inaczej, to przecież by jej tutaj z nim nie było. I tak miała najgorsze za sobą. Za niedługo zimę zastąpi wiosna, co związku z tym będzie cieplej. Trzeba było tylko przeczekać...
Samiczka uważnie słuchała słów Godnego. Z sceptycznym wrokiem wpatrywała się w samca.
– Przepraszam, ale trochę masz głupie podejście. Jeżeli teraz nie sprawia ci to problemów, to nie znaczy, że nie będzie sprawiało problemów w przyszłości, a na leczenie może być wtedy za późno. A stracenie kończyny w tak głupi sposób, nie jest raczej tym co byś chciał. No chyba, że znasz kogoś kto ma podobny problem z plamami co ty i nic mu się przez to nie stało. – Olbrzymka trochę bała się, że zbyt ostro to ujęła, ale nie chciała, aby ziemny stracił łapę, albo co gorsza umarł.
– hm... Chciałam bym zostać łowcą. A przynajmniej być nim do póki jestem w swoim stadzie, bo chciałabym kiedyś wyruszyć w świat. Chciałabym odkrywać nowe lądy! Jestem bardzo ciekawa świata i chciałabym rozpocząć swoją podróż nawet teraz. Ale czuję, że najpierw muszę pomóc jakoś mojemu stadu. Wszak, to dzięki niemu jakoś sobie radzę, dlatego to moja powinność. Oczywiście poinformuje o tym Zewka, znaczy... Mojego przywódcę. –
Ciekawe jakie niesamowitości, czekają na nią poza barierą.

Mułek siedział sobie pod brzozą, zastanawiając się co mógłby porobić w ten zimny poranek. Tisken zajmowała się Echo, więc mógł w tym czasie zając się... Czymś... No właśnie, czym? Zima była takim okresem w roku, że mało co tutaj było do roboty. W śniegu bawić mu się nie chciało, bo zdecydowanie wolił stare i dobre błoto. Jednak o tej porze go nie było, więc to odpada. Może i by sobie jakiś kosz zrobił, ale to też takie meh... Za zimno. No to można w sumie pobawić się manddarą. To był nawet nie zły pomysł. Dlatego zaczął wyobrażać sobie dużą hydre z 3 głowami przypominającymi głowe węża... Z błonami. Owa hydra miała sobie chodzić wokół niego i sobie... Tak chodzić... Bez celu...

Szukajcie a znajdziecie. Tweed akurat dzisiaj nie szukał tego smoka, o którym być może mówił Iphi. Po prostu przechadzał się po okolicy, wracając nico zmęczony z "polowania", chociaż bardziej skupiał się na zabijaniu ptaków i szukaniu kamieni szlachetnych niż na faktycznym poszukiwaniu zwierzyny. Se'ze mu towarzyszyła, była dzisiaj wyjątkowo cicha i 'siedziała' sobie na jego grzbiecie. Pamiętał, że gdzieś w okolicy była bardzo stara... brzoza? Zamierzał usiąść pod nią i podliczyć swoje (Se'ze) zdobycze. Ale dostrzegł znajomą-nie znajomą sylwetkę. Szybko! Jak on miał na imię? Wodorost? Desporost? Murost? Muł...Mułek! Tak, chyba tak się mu wtedy przedstawił. Sam nie był pewien, Iphi mu zmieszał te imiona i teraz jakieś Porotsy mu wychodziły
– Mułek?
Zapytał trochę niepewnie, sam nie wiedząc jak zacząć. Dzisiaj go nie szukał ale go znalazł. O ironio. Zaś na hydrę nie zareagował zbyt specjalnie myśląc, że to kompan Mułka.

Słysząc swoje imię, Mułek odwrócił się w stronę głosu, który je wypowiedział. Znał ten głos, więc spodziewał się, że to ktoś znajomy i... Miał rację. Bo przed jego oczami ukazał się Tweed. Hydra odrazu zniknęła, a sam bagienny uśmiechnął się do niego. Mimo, że siedzenie samemu, najbardziej odpowiadało Mułkowi przez ostatni czas, to ucieszył się na jego widok. Mimo, że Tweed należał do tych ,,wyjątkowych" smoków, to mu to zupełnie nie przeszkadzało, w końcu był wychowany przez Axarusa, więc dążył się już przyzwyczaić.
– No hej Tweed. – Rzucił, rozciągając się. Po czym przysiadł na zadzie. – Miło ciebie znowu widzieć. – I była w tym zdaniu czysta szczerość. Co było trochę śmieszne, bo kilkanaście księżyców temu, pewnie miał by na to, wywalone i raczej traktował by go obojętnie, ale ostatnie wydarzenia mocno zmieniły jego zachowanie.... Jednak wciąż był tym, kim był kiedy poraz pierwszy znalazł się w tej krainie. Smokiem o wzniosłym marzeniu, tak realnym i tak odległym, że wielu już dawno, by sobie to odpuściło... Jednak owe marzenia, trafiły do smoka, który nigdy nie odpuszcza... Bo wiedział, że może to pomóc innym sierotą takim jak on...

Hydra zniknęła? A więc to była iluzja, chociaż nie spodziewał się tego. I zdecydowanie mu ulżyło, kiedy okazało się, że dobrze zapamięał jego imię a sam wodnik pamiętał i jego. Słyszał po jego głosie, że naprawdę był zadowolony ze spotkania. Tak, może Mułek ale czy Tweed? Widział go raz a potem dowiedział się... ehh szkoda gadać. Podszedł jednak do niego, zrzucając skórzaną torbę gdzieś pod drzewo i siadając pół ogona od Mułka. Zmierzył go wzrokiem z którego niezbyt wiele potrafił odcztać, po czym po prostu powiedział
– Mam do ciebie pytanie. RaCZej niezbyt miłe. CZy mogę do cholery wiedzieć, coś ty powiedział mojemu siostrzeńcowi Iphiemu? Jak mu powiedziałem, że jestem jego wujkiem, zrobił taką minę jakby ktoś mu już zdążył obrzydzić to słowo i powiedział "no jasne, też mi powiesz, że przywódcy i obecne stada są do niCZego, że trzeba przestać być smokami, że ich obecna natura i marzenia są złe i chcesz je na siłę zmienić?" – Zapytałem się kto mu to mówił i wygląda na to, że to byłeś ty z opisu wyglądu
Głos Tweeda nie wskazywał na złość czy jakieś negatywne emocje, raczej wyrażała chęć wyjaśnienie całej dziwnej sytuacji, bo naprawdę nie miał pojęcia o co w tym wszystkim chodziło.

Mułek spojrzał się na niego ze zdziwieniem, tak jakby nie widział w swoich słowach nic złego... Bo zresztą tak nie było. W jego mniemaniu, to co mówił było prawdą, której nie dostrzegają smoki, kroczące po tej krainie i tylko niektóre jednoski, umieją dotrzeć w nich prawdę i potencjał za jakimi się on krył. Mimo, że widział w swoich słowach swojej winy, no to jednak musiał obrzydzić ,,wujkowatość" Iphiemu.
– Właśnie to mniej więcej powiedziałem mojemu bratankowi. Tylko on to źle zinterpretował, lub nie chciał zrozumieć moich słów. Ale zacznijmy od początku. Ja przedstwiłem się z nim moim dorosłym imieniem, czyli Despotycznym Ferworem. No to on zaczął się dopytywać co to znaczy. No to ja mu mówię, że nawiązuje to do mojej idei i silnej woli. On zaczął się wtedy zapytał co to jest idea. Wyjaśniłem mu po krótce, co to jest i podałem za przykład swoją. Poruszałem w nim problemy smoków i samej smoczej natury. Podważałem autorytet przywódców, których nie obchodzi los porzuconych i odtrąconych piskląt. Dodatkowo smocze społeczeństwo na to przyzwala, bo jedynie co ich obchodzi, to pełny brzuch, partner do chędożenia oraz napiep*żanie się po mordzie... Ja sam zostałem porzucony i przez całe moje dzieciństwo musiałek sobie radzić sam... Dlatego powiedziałem po prostu Iphiemu o czym myślę i tyle... Nie namiawiałem go, aby zaczął myśleć tak jak ja. Po prostu źle to wszystko zrozumiał... – Bagienny na chwilę, zamilkł wpatrując się w śnieg, pod swoimi łapami, po czym nagle przemówił.
– Najgorsze jest to, że odtrącił mnie jako swojego wujka. Ja na prawdę nie chciałem źle... Myślałem, że Beri mu to jakoś wytłumaczy, że o coś innego mi chodziło, ale... Jak słyszę, mój brat tego nie zrobił... Gniewasz się na mnie Tweed za to? –

Sytuacja była dziwna a Tweed nie znał też Iphiego na tyle, żeby wiedzieć o jego problemach z pamięcią czy coś. Swoją drogą ciekawe, bo on sam miał nie raz kłopoty z zapamiętywaniem niektórych rzecz. Zapomniał raz nawet, że istnieje coś takiego jak ceremonia.
Ogólnie nie miał nic do tego, jaką każdy smok ma ideę. Nie potrafił się tym zainteresować ale przynajmniej nie było tak, że Mułek wciskał swoje poglądy Iphiemu. Nie był pewny, czy mówiąc "mój bratanek" miał na myśli jego bratanka? Coś mu tutaj nie pasowało. Kiedy Mułek zrobił sobie przerwę, krótką, od mówienia to Tweed powiedział
– No tak, mógł źle zrozumieć. To w końcu jeszCZe dzieciak
Idea, czy co to tam było, od Mułka była dziwna i w ogóle się z nią nie zgadzał. On też radził sobie właściwie cały czas sam, nikt go niczego nie nauczył, sam wszystko pojął. I co. Jakoś nie zwala tego na błędy w tym jak funkcjonuje stado czy rodzina. Ale to była opinia z którą nie chciał się dzielić z łowcą, zatrzyma ją sobie tylko dla siebie i tyle. Nie lubił dyskutować na takie nudne tematy. Zmarszczył mocno czoło na jego ostatnie zdania
– Beri to twój brat? Ale taki brat-brat CZy raczej brat ale nie związany pokrewieństwem? Nie gniewam się, chcę tylko zrozumieć te dziwne sytuacje. I nie dziwię się, że Iphi nie widzi cię jako "wujka". Dla niego brat, wujek CZy dziadek mogą istnieć tylko poprzez pokrewieństwo. Tego jestem pewien. No wiesz, ta sama krew. Bo ja dla niego faktyCZnie jestem wujkiem, jego mama to moja siostra a jego dziadek to mój ojciec...
Chwilę pomyślał i szybko dodał
– CZyli wiesz co się działo z Berim ostatnie księżyce, tak?

Słuchał uważnie samca, który próbował go pouczać odnośnie pokrewieństwa i całego związanego z tym bzdur. Co jak co, ale on doskonale wiedział, że niemożna polegać, na tym, żeby ufać komuś, tylko dla tego, że jest się z nim spokrewniony. On sam, nigdy nie uzyskał pomocy, od swojej rodziny, która go perfidnie odrzuciła. Dlatego słowa Tezy go nie z miernie zirytowały. Co znakiem było, zaświecenie jego plamy. Tak jakby to była krwista żółć i tylko ta jedyna rzecz zdradzała, jak się teraz czuł.
– Dla Zirki na przykład jestem wujkiem. Dla Beriego jestem jego bratem i mnie to osobiście mało obchodzi to, że nie jestem jego biologicznym bratem. Więzy krwi nic nie znaczą. Ważne jest to, jak postrzegasz innego smoka. Jeżeli jest ci bliski niczym brat, to co do tego mają te nic wartę więzy krwi? Owszem nic, a nic. A to, że Iphi nie postrzega mnie jako wujka, to już jego sprawa. Nic nikomu nie narzucam. – Rzekł, a jego plama lekko przygasła. Troszeczkę się już uspokoił, jednak wciąż miał zazłe, za jego słowa.
Na słowa o jego bracie, ten lekko posmutniał.
– Nie za bardzo... Tak po prawdzie nie widziałem go od czasu... kiedy to poderżnął sobie gardło na jego oczach.... Cholerny egoista.... Nie liczył się wtedy, z tym co czułem po tym. Nie liczyły się dla niego mój płacz oraz moje krzyki. Nie mam pojęcia dlaczego to zrobił... –

Smoki Wolnych Stad

Stara brzoza

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu