Miejsce wymian

[Księżycowa Łuna]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Oblicze czuła się niezręcznie. Dzierżyła w pysku rubin ze Składu Życia, wiedziała, że odda swój dług, nie zamierzała być nikomu nic winna, ale sama była głodna, a nie wzięłaby mięsa, które jest przeznaczone dla głodujących. Stanęła przed ołtarzem i odetchnęła.
Ułożyła rubin na kamieniu i schyliła pysk.
– Oto mój skromny dar, Bogowie wesprzyjcie mnie w niedoli, abym mogła nabrać sił i służyć swemu Stadu – szepnęła cichym głosem.

[Iskra Nadziei]

Puszysta nie miała zamiaru ustępować, więc przyszła kolejny raz tym razem już mając szafir w łapie. W świątyni były już trzy smoki ze stada Życia, skinęła łbem i położyła kamień na ołtarzu i czekała, no bo co miała innego robić. Miała nadzieje że tym razem wymiana odbędzie się tak jak należy i nie będzie żadnych niepowodzeń. Znowu czekała...

[Administrator]

Kamienie położone na ołtarzu przez smoki Życia zalśniły delikatnie, a w uszach smoków coś zabrzęczało. Zupełnie, jakby obok przeleciała natrętna osa, rozpraszając ich uwagę. Nagle dary zniknęły. I zostały zastąpione innymi, o które proszono bogów.
Przed Ciernistym Kolcem pojawił się spory, soczysty kawałek mięsa tura .
Sumienny Kolec otrzymał ociekające jeszcze krwią porcje sarny .
Kamień Oblicza zamienił się w delikatne królicze mięso .
Puszysta Łuska zaś obdarzona została porcją konia .

[Jaskiniowy Kolec]

-Dziękuję
Tylko tyle powiedział w stronę ołtarzyku. Po chwili podszedł po mięso, które otrzymał wzamian za kamień szlachetny no i tyle. Sumienny wyszedł ze świątyni i poleciał do ojca, aby zostawić mięso w ich zapasach. W końcu smok miał już własne mięso na następne dwa księżyce...

[Iskra Nadziei]

Puszysta również podziękowała skinieniem łba i cichym "dziękuję". Ruszyła po mięso, które lekko wzięła w pysk i nie czekając dłużej wyszła ze świątyni. Poleciała prosto do swojej groty, by zanieść mięso i ruszyć na kolejny trening. Musi dużo trenować, by zostać dobrym czarodziejem.

[Kropla Goryczy]

Deirdre nie wiedziała, czego sama oczekuje. Widziała jednak zamianę, której dokonywały tu smoki. Choć spotkała Aterala, a nawet rozmawiała z nim, wciąż czuła się niepewnie myśląc o bogach. Jak wielką mieli siłę? I czy pomogą jej ot tak, obcej?
Naśladując poprzedników, położyła szafir na ołtarzu i odsunęła się, czekając.

[Administrator]

Ołtarz rozbłysł na chwilę białym, oślepiającym światłem. Kiedy Adeptka Cienia mogła znowu bez szkody dla siebie spojrzeć na miejsce, w którym zostawiła kamień, dostrzegł kawał (4/4) mięsa jelenia. Apetyczny zapach, który docierał do jej nozdrzy sugerował, iż nie jest to iluzja. Bogowie wymienili ten kamień szlachetny na mięso.

[Chwilowa Łuska]

Chwilowa po kilku księżycach przybyła tu ponownie. Delikatnie ukłoniła się przed ołtarzem. Wiedziała, że historia o tym, iż kamień tu położony zmienia się w mięso nie jest tylko historyjką lecz prawdą. w końcu sama tego wcześniej doświadczyła gdy jej onyks zmienił się w wyśmienite, rybie mięso.
Samica podeszła powolnym krokiem i położyła błyszczący kamień. tym razem był to różowo-fioletowy ametyst. Przepiękny kamień błyszczał nawet jeśli słońce musnęło go ledwo co. Jeżeli w ogóle jakieś promienie tu były. Adeptka dawno już nie widziała słońca i nie pamięta by w tej porze kiedykolwiek widziała śnieg!
Tak czy siak Chwila usiadła na ziemi czekając. Miała nadzieje, że znów będą to ryby. W końcu tak bardzo je lubiła. Ale jednak nie pogardzi też czymkolwiek innym co byłoby jadalne...

[Administrator]

Tak, młoda Chwilowa Łuska dobrze pamiętała i doskonale trafiła. Bowiem kilka uderzeń jej serca po położeniu ametystu na ołtarzu powietrze zaczęło dziwnie pulsować, rozbłysło silne jasne światło, i raptem po miejscu wymian rozszedł się smakowity zapach świeżych tuńczyków (4/4). Po kamieniu szlachetnym nie było najmniejszego śladu, bo w jego miejscu leżały dwie dorodne ryby, jeszcze ociekające morską wodą.

[Krwiożerczy Obłęd]

I znowu to samo. Jak zwykle na polowaniu nie mógł nic znaleźć, więc musiał się ratować w inny sposób. Iść do stadnego Łowcy nie mógł, bo ani jeden ani drugi nie byli aż tak aktywni jakby powinni, i chyba jedzenia również nie mieli. Jedyną smoczycę która mogła coś mieć, nie zamierzał prosić – miała przecież swoje stado, więc to ono będzie dla niej priorytetem, a i przedłużająca się Pora Białej Ziemi dawała się mocno we znaki nawet dla Łowców i adeptów szkolących się na tą rangę – więc pozostało mu tylko jedno. Przyjście tutaj. Nie był religijny – można było powiedzieć, że jest niewierzący – ale kiedy na gwałt potrzebował jedzenia postanowił zawierzyć cudom, które tu się odbywały. Położył Cytryn, który kiedyś – dawno temu – znalazł na polowaniu, i który przyniósł ze sobą, po czym odsunął się lekko. Ciekawe czy coś się stanie? Nigdy nie był świadkiem czegoś takiego, więc wolał to obserwować z dalszej perspektywy.

[Administrator]

Oczywiście, że coś się stanie. I to od razu. Jak tylko cytryn znieruchomiał na kamiennym ołtarzu, wokół kamyka rozbłysło białe, oślepiające światło. A zaraz potem po Świątyni rozszedł się całkiem apetyczny zapach żubra. Świeży kawał mięsa (4/4) leżał tam, gdzie jeszcze przed chwilą cytryn Krwiożerczego Obłędu.
Ciekawe skąd bogowie brali to całe mięso...

[Krwiożerczy Obłęd]

Cienisty uważnie obserwował kamień na którym położył swój cytryn. Ofiara zostanie przyjęta czy też i nie? Oby została, bo nie zamierzał zdechnąć w taki dość banalny sposób – z głodu. W walce to ok, to jest akurat honoru dla wojownika, ale z braku pożywienia? Na szczęście, los dla niego okazał się łaskawy albo ... i sami bogowie raczyli mu odpowiedzieć – "Jednak istniejemy, niedowiarku" – w taki a nie inny sposób. Co prawda, była jeszcze jedna opcja, nadzór nad tym kamieniem sprawuje jakiś smok – Nauczyciel, na przykład – ale już nad kwestia za długo się nie zastanawiał. Zdjął mięso z kamienia, wcześniej kiwnąwszy mu głową (co oznaczało w tym przypadku coś w stylu: "Dziękuję") po czym odszedł kawałek dalej i zabrał się do jedzenia. Z pasją głodnego drapieżnika, zaczął rozszarpywać rozszarpywał kawałki mięsa pożerając je kilkoma chłapnięciami. Od czasu do czasu korzystał także ze swoich pazurów, by dostać się do najlepszych kąsków. Kiedy skończył swój posiłek, cały jego pysk, pazury a także i pierś oblepione były posoką, Co dla bardziej wrażliwych mogło okazać się niesmaczne, niegrzeczne, bądź nawet makabrycznie. On zaś zdawał się mieć to w nosie. Jadł tak jak lubił i jak było mu wygodnie. Niemniej jednak, szybko wylizał łapy i pysk, choć oczywiście nie dało się zupełnie usunąć wszystkich oznak swojego posiłku, aby tu nieco posprzątać. Ale i tak postarał się, aby CI którzy tutaj przybędą mogli poczuć się jakoś komfortowo. Niejadalne resztki zakopał w ziemi, krew częściowo przysypał śniegiem.
Potem, jeszcze raz zwrócił się ku kamieniowi, któremu znowu skinął głową, a potem odszedł.

[Zabójczy Umysł]

O nie! Mam zmarnować taki ładny kamyczek, który dostałam na koniec swojej ceremonii? Toż to jest rozbój w biały dzień. Nie po to się szkoliłam – tj. nie po to gubiłam łuski – nie po zachowałam się grzecznie, aby nie zostać za wcześniej zdegradowanym (mimo, że nie miałam jeszcze dorosłej rangi. A co! Ma się ten diabelski charakterek!), nie po ... a zresztą, nie ważne ... nie po to robiłam to wszystko, aby oddawać swój kamyczek. Jeden jedyny, który posiadałam w swoich zbiorach. Co? Że mało? I dobra! Tyle ich ma właśnie być! Ma być tylko jeden. Wróć, do dnia dzisiejszego ma być tylko jeden. Potem, w zależności od mojego szczęścia na polowaniu lub też i mojego kaprysu, ta liczba albo się będzie zwiększać lub też zmniejszać. Kwestia gustu. Hm. Z drugiej jednak strony? Czy na tych terenach jest ktoś kto ma tyle mięsa w składzie, że spokojnie mógłby mnie nakarmić? No, nie licząc Przywódcy? No chyba nie ma takiego smoczka. Uuuu, Ale peszek. Wielki peszek, normalnie. To co zrobić? Oddać czy zdechnąć z głodu? Ok. Trzeba się zastanowić. Postukajmy/stukamy pazurem o kamień. Tak źle, i tak niedobrze, więc co robimy? Przez krotką chwilę, przez kilka uderzeń serca, wodziłam wzrokiem – bynajmniej nie niepewnym (jeszcze by ktoś to przyczaił,i byłam bym spalona – na całej linii) Dać czy nie dać? Oto jest pytanie! Aaaaaaa ... raz kozie śmierć. Dajemy! Najwyżej ma ofiara nie zostanie przyjęta. Położyłam ostrożnie kamień – Opal – na kamieniu, a potem ... a potem, odskoczyłam lekko od kamienia, momentalnie przypadając do ziemi, zakrywając pysk łapami. Będzie wielkie Buuum? A jak nie wybuchnie, to czy nie zamieni się w coś, co mnie zaatakuje?
//Opal na wymiane

[Administrator]

Nie musiałaś się spieszyć. Bo minęła dobra chwila, nim powoli, jakby z trudem, wokół twojego opalu rozbłysło żółtawe światło. Na kilka uderzeń serca musiałaś odwrócić wzrok, ale kiedy ponownie mogłaś spojrzeć na kamienny ołtarz, leżało na nim mięso dla ciebie – porządny kawał jeleniego mięsa, który z łatwością powinien cię nasycić (4/4 mięsa).

[Zabójczy Umysł]

Co? To już? Już mogę wstać? Zaraz! Coś za szybko to poszło, oj za szybko. Czy aby mój opal był idealny na wymianę? A może to nie opal był problemem, ale ja? I moja zachowanie? E. Chyba nie! Musza być przecież gorsze smoki. Władcze (mnie władza nic a nic nie pociągała) agresywne (że to niby mam być ja?) .. Nie! ja jestem grzecznym, niewinnym smokiem, prawda?! Nie urządzam bez jakiegoś ważnego powodu awantur, chodzę – chyba – na wszystkie możliwe ceremonie, odbębniam raporty i ... takie tam małe bzdety. Ale wróćmy już do tematu. Mogę w końcu ściągnąć łapy z pyska? Ile musiałam czekać na pojawienie się mięsa? jedno uderzenie, dwa? A zresztą nie ważne! Powoli, aczkolwiek i metodycznie, najpierw zdjęłam jedną kończynę z pyska, a potem drugą. Na koniec, zamrugałam ślepiami, przekrzywiłam łeb – delikatnie – łeb to w prawo to w lewo, nasłuchując, a potem ... a potem ... to po prostu wstałam. Tym razem jednak dość energicznie. Chociaż to można było nazwać zerwaniem niż wstanie, ale co tam! Stałam już na 4 łapach, więc nie ważne było jak się to wcześniej nazywało. Nie było to ważne.
Gdy zauważyłam mięso, uśmiechnęłam się całą paszczą – szeroko – podchodząc, po chwili, do kamienia. tanecznym krokiem. Param-param. – Dziękuję – zwróciłam się do kamienia (?), ściągając z niego następnie ów mięso. Do tego użyłam swoich "zębów" więc i sama odległość od kamienia nie mogła być za wielka. ten jeleń – jak zwykle w takich przypadkach – był ode mnie znacznie większy. Dopiero kilka uderzeń później zabrałam się do jedzenia. Nie zamierzałam się brudzić, a przynajmniej jakoś szczególnie, więc skorzystałam z magii. Początkowo mięso sobie lekko przypiekłam (za krwistym befsztykiem to akurat nie przepadałam, a co!) aby było smaczniejsze, a później zaczęłam je odkrajać. Oczywiście, za pomocą maddary. Stworzyłam sobie coś, co można było zaliczyć pod ... no coś ostrego. Spiczaste, niezbyt wielkie, akurat pod łapę ...
No, i to by było na tyle. Oblizałam błyskawicznie pysk i pazury (no musiałam się upaprać, no musiałam) obróciłam się napięcie, i wybyłam. Wybiegłam, znaczy.

[Pasterz Kóz]

Nigdy nie myślał o tym, iż będzie zmuszony tutaj przyjść. Nie upolował wystarczającej ilości mięsa i musiał teraz prosić o wymianę kamienia szlachetnego na mięso. Słyszał już wcześniej o takiej możliwości, ale nigdy z niej nie korzystał. Podszedł do szarego kamienia, ukłonił się lekko przed nim i postawił na nim swój szafir. Odsunął się kawałek, czekając na... Na coś co da mu jedzenie. Czy będzie to koń? Może żubr? Jeleń? Nie wiedział, ale do wybrednych nie należał.

[Administrator]

Przez krótką chwilę nic się nie działo, ale Spokojny Kolec zaraz został oślepiony jasnym, zielonkawym światłem. Musiał odwrócić wzrok i uderzenie serca po tym po miejscu wymian rozszedł się apetyczny zapach sarniny – spora porcja, mogąca nasycić bez trudu dorosłego smoka (4/4 mięsa). Po szafirze nigdzie nie było nawet najmniejszego śladu.

[Pasterz Kóz]

Mmm... Sarnina... Głód sam dał o sobie znać, natychmiast spychając takie pytania jak "jakim cudem?" na drugie miejsce. Jeszcze raz skłonił się przed ołtarzem, po czym wziął mięso w swe łapy. Nie szkoda mu było szafiru, pewnie i tak by go użył w ten czy inny sposób. Odszedł kawałek, aby nie zabierać się do konsumpcji tuż pod nosem bogów. Wziął połowę mięsa dla siebie, a drugą odesłał do swojej groty. Błyskawicznie zabrał się do jedzenia (2/4) i po chwili były już tylko kości. Oblizał pysk i pazury, zadowolony z zaspokojenia głodu, ale trochę drażniło go to, iż musiał w ogóle tutaj przyjść. Jego polowanie było niezłym niepowodzeniem, do tego ta wychudzona zwierzyna. Nie zmieni już przeszłości, prawda? Uprzątnął resztki za pomocą maddary, zabierając je daleko od świątyni, po czym ostatni raz złożył ukłon przed szarym kamieniem i wyszedł, aby zając się swoimi sprawami.

[Słodycz Zbawienia]

W miejscu, w którym można było wymienić kamień na mięso pojawiłam się także ja. Usłyszałam o nim od jednego ze smoków i postanowiłam wykorzystać to, że Thahar obdarował mnie ostatnio ametystem na polowaniu. To właśnie ten kamień przyniosłam ze sobą i położyłam na miejscu, które wyglądało jak ołtarz. "Bogowie, obdarujcie mnie, proszę, mięsem, które pozwoli mi nakarmić inne smoki." – te słowa pojawiły się w moich myślach, gdy zrobiłam krok do tyłu i obserwowałam to, co dzieje się na kamieniu.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Zjawił się także Skrzydło. Zima nie sprzyja polowaniom, a ich Stado potrzebuje trochę mięsa. Dlatego też przybył do świątyni, aby wymienić jeden ze swoich kamieni na mięso. Wybrał diament. Skinął łbem Ognistej, która tu była. Położył kamień na ołtarzu, którzy został do tego stworzony i odsunął się. Wiedział, że bogowie pomagają, bo już kiedyś tutaj przyszedł. Miał nadzieję, że i teraz odpowiedzą.

[Rozpaczliwa Łuska]

Słyszała o tym miejscu, jednak nigdy w nim nie była. Słyszała, że można tutaj dzięki boskim siłom można pozyskać jedzenie za drobną opłatą. Musiała zostawić kamień na ołtarzu, a następnie odczekać chwilę. Postanowiła tak też zrobić. Gdy weszła do środka dojrzała przywódcę jej stada, któremu skinęła głową. Ujrzała jeszcze jednego smoka, a raczej smoczyce. Nie znała jej, jednak z grzeczności jej również skinęła głową. Następnie wzięła rubin, który dostała od Złudzenia i położyła go na ołtarzu, obserwując co się wydarzy.