Pusty Piedestał

[Kaltarel]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kaltarel skupił znużone spojrzenie nieco dłużej na Kuszeniu. Wydawało się zamyślone, ale ostatecznie powiedział tylko, twardym tonem:
– Nie czekajcie długo z kolejną wyprawą.
Uniósł w górę łapę i znikąd zatańczył na niej pusty kryształ, lustrzane odbicie dwóch, które wylądowały w łapach Poszeptu. Popłynął przez powietrze, by zawisnąć przed Czarodziejką, w oczekiwaniu.
– Bierz i ruszaj za futrzakiem. – szponem wskazał korytarz, w którym zniknął północny.
Następnie obrócił potężny łeb w kierunku Nocnego. Westchnął głęboko, słysząc prośby i błagania. Nie wtrącał złośliwych docinek, obserwował emocje miotające smokiem Plagi. Kiedy w końcu tamten zamilkł, Kaltarel wydawał się stary i zmęczony. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć, przybył na scenę i przemówił Świadek. Bóg Zimowej Pory skinął łapą, nakazując Ziemnemu podejść bliżej.
– Słyszałeś, czego chce. Byłeś tam, gdy mu ją odebrano. Wytłumacz mu więc, co zaszło. – zażądał, wstępnie ignorując prośbę.
Usiadł nieco wygodniej, opierając się o barkiem o swój piedestał i z pod zmrużonych powiek uważnie obserwował oba smoki.

[Kuszenie Diabła]

Smoczyca skinęła łbem, nie mówiąc już nic więcej. Ostatnimi czasy miała sporo na głowie i nie łatwo było znaleźć czas, aby pomyśleć o kolejnej wyprawie za barierę. Z tonu głosu Nauczyciela wywnioskowała jednak, że sprawa była pilna i należało zająć się nią jak najwcześniej. Pomówi o tym z Raktą.
Ostrożnie, przy pomocy magii, przejęła pieczę nad kwarcem, ujmując go we własne łapy. Zajrzała w jego wnętrze, przypominając sobie...

Ciepły poranek pełen szumu wody, czarna sylwetka samca, zwieszającego rogaty łeb ku ziemi odbijała się w drżącej kałuży. Wąski, górski strumyk ściekał po skalnej wyrwie, obmywając łapy perłowobiałej samiczki.

~ Pierwotnym przeznaczeniem magii zawsze było niesienie śmierci. Zanim jeszcze nauczyliśmy się mówić, wszystko zaczynało się od myśli. Znalazłaś już źródło, a teraz zabij tą mysz, Pokrzyku. ~

Ciemna wiązka magii, jak dym należący do ciała cienia, chaotyczna i skłębiona, rozprysła się w powietrzu, wsiąkła w wodę, brudząc ją na moment. Śmierć od jednej myśli?

~

Pełne skupienia, złote ślepka zaszły czernią, dwubarwny adept drżał, wstrząsany od środka wspomnieniem. Dziki ryk źródła przejmował kontrolę nad umysłem, materializując obawy. Piękny daniel stanął na środku Jaskini, wyciągając w górę długą szyję... aby zawyć z bólu. Jego gardło otwarło się, jakby niewidzialne szczęki wyrwały kawałek. Krew chlusnęła na ziemię, a czarne ślepia zaszły łzami.

– Życie smoka jest pełne krwi. Nie możesz bać się jej, ani śmierci, która czasem wraz z nią nadchodzi. Nie musisz też jej lubić. Ale jeśli chcesz być dobrym łowcą, musisz się z nią liczyć. Wiesz już jak działa magia, a teraz nauczę cię jak zadawać nią ból. Czasem smocze mięśnie zawodzą, ale maddara nie. Może ci się zdarzyć, że napotkasz na polowaniu drapieżnika, który będzie niewrażliwy na smocze szpony. Zacznijmy więc.

Czarny grot igły przebijał czarną pierzastą szyję, przykuwając kruka do drzewa. Pękała z trzaskiem ostatnia ze zdrowych łap wojownika Ziemi. Bezlitosne bicze po raz czwarty oplatały się wokół jego nadgarstków, szarpiąc w przeciwną stronę od zgięcia. Chochlik dusił się kłębem dymu, rozdzierającego mu krtań. Skóra krwawym płatem odchodziła od mięśnia, zrywana przez półprawdziwe szpony. Iluzoryczny wąż chwiał się wraz z hipnotycznymi ruchami łap, wijąc się, zaciskając długie kły w szyi, jad przeżerał tkanki, śmiertelnie niebezpieczny, pomimo istnienia na skraju rzeczywistości. Gnijąca skóra szarzała w oczach, podobnie jak pysk goblina, duszącego się w bańce pełnej wody, otaczającej brzydki, niesymetryczny pysk.
Kalejdoskop wspomnień, widzianych oczyma duszy białołuskiej, niczym posąg tkającej czar, wyginającej smukłe łapy w znaki. Spokój ducha, brak strachu, bezgraniczne zaufanie w potęgę swojego źródła nie pozwalały jej na uchylenie się przed ciosem.
Dziesiątki zwierząt padające od jej czarów, ginące od rojów igieł czyniących maleńkie, ale liczone w tysiącach uszkodzenia, od obręczy przepoławiających im gardła, od niczyich szczęk.

Karminowołuskie pisklę patrzyło na nią nieufnie, żądając odpowiedzi. To jest we mnie? Nie może być. Mam pazury i ogień, ale temu czemuś nie ufam.

– Twoje twory mogą być silniejsze niż największy wojownik, szybsze niż mysz polna i mogą zabijać z precyzją pająka tkającego sieć. Mogą zastąpić zmysły i mięśnie, nawet struny głosowe, pomóc ci w locie czy staniu się niewidocznym. Musisz tylko umieć ją okiełznać i sobie podporządkować.

Deszcz igieł sypał się na delikatny łepek, ale on nie wzdrygnął się. Odpowiedział ogniem, powstałym z powietrza. Gorące płomienie lizały jej brzuch, wokół gęsto było od maddary, jej drgania wślizgiwały się po łuski.

Już rozumiem.

Półprzezroczyste powieki przysłoniły jarzącą się biel oczu na moment, a lodowaty oddech opuścił nos. Przed jej pyskiem materializował się twór, doskonały, jednoznaczny, skoncentrowany na celu. Sięgając po magię w walce, należy przyznać się przed samym sobą, do czego się jej używa.

Rozprostowała zgiętą szyję, odrywając spojrzenie od kryształu, zastanawiając się ile czasu spędziła, przelewając swoje wspomnienia w kwarc. Udostępniła przyszłym adeptom magii cząstkę siebie. Podrzuciła kwarc w powietrze, łapiąc go w bezpieczne okowy magii i ruszyła w kierunku wyjścia jaskini, aby umieścić kolejny kwarc w wyznaczonym wcześniej przez nią samą miejscu.

[Poszept Nocy]

Poszept Nocy podziękował byłemu Nauczycielowi skinieniem łba i usiadł wygodnie, trzymając w łapie dwa kwarce. Przyglądał im się przez chwilę z ciekawością, zbierając jednocześnie myśli w głowie. Czekało go męczące zadanie – dzielił się z przyszłymi pokoleniami sporą porcją informacji. Ale informacje były tym co Piastun kochał. Wiedza

Świat dookoła Ciebie jest pełen informacji. Niektóre są ukryte, inne wręcz proszą się o zebranie i korzystanie z nich. Nie lubią być samotne i zapomniane.
Otwórz szeroko oczy i nadstaw uszy. Analizuj to co widzisz i słyszysz, a z czasem nauczysz się wyłapywać cenne szczegóły. Każdy smok niesie ze sobą jakieś doświadczenia, każda ranga ma swoje prawdy.
Jeśli jesteś Wojownikiem lub Czarodziejem powinieneś znać słabe punkty na ciele swojego przeciwnika. Pozwoli Ci to zadanie poważniejszych obrażeń groźnemu przeciwnikowi, ale i uniknięcie konsekwencji zabicia przyjaciela w towarzyskiej bójce. Celując w oczy możesz oślepić swojego przeciwnika, ale to nie jedyne delikatne miejsce na pysku. Choć twarda czaszka chroni mózg, jeśli ją pokonasz – biada wrogowi. Miękkie łuski na gardzieli skrywają krtań i grube tętnice. Pachwiny to również miejsca chętnie przyjmujące smocze szpony, o podbrzuszu pełnym smoczych wnętrzności nie wspominając. Wybieraj mądrze.
O potrzebie znajomości smoczego ciała nie trzeba przypominać Uzdrowicielowi. Każde kolejne leczenie przybliża wam tajniki smoczego funkcjonowania. Dbajcie o nie. Chorobę łatwiej zdusić gdy dopiero się zaczęła rozwijać. Często zmieniaj miejsce poszukiwań – nawet największa ilość babki nie pomoże przy rozległych i różnorodnych ranach. Dbaj o bogate zapasy i nie gardź żadnymi ziołami. Pamiętaj że leczenie nie tylko przyjaciela ale i wroga może przynieść Ci korzyści.
Łowco, wsłuchaj się w głosy natury. Nie trać czasu na szukanie owoców w Białą Porę, ale poluj pilnie nim ona nadejdzie. Najgrubszą zwierzynę znajdziesz nim nadejdą mrozy. Nie gardź drobną zwierzyną – nigdy nie wiesz dokąd i do czego zaprowadzą Cię znalezione tropy. Zadowolony duszek może wskazać Ci wyjątkowo dorodne zdobycze, nie lekceważ więc jego zagadek i zaczepek. Uciekaj jednak gdy usłyszysz dziwny ptasi skrzek czy bzyczenie os.
Cierpliwość to największa zaleta Piastuna. Każde pisklę jest inne. Jedno, niczym stary smok w młodym ciele, doskonale skorzysta z każdej Twojej wskazówki. Inne zada sto pytań, ugryzie Cię w ogon i zrobi wszystko na opok. Konsekwentna opieka przyniesie korzyści, nawet jeśli na początku nie będą wydawać się warte Twej pracy. Pisklęta są przyszłością Twojego stada. Każdy błąd może przynieść bolesne skutki w przyszłości, ale każdy sukces będzie doskonałą podporą dla młodego smoka pod Twą opieką.
Doświadczenie to najlepszy nauczyciel. Nie unikniesz popełniania błędów. Mądry smok to nie ten, który nigdy ich nie popełnił – nie ma tak idealnych stworzeń. Mądry jest ten który na błędach się uczy i popełnia je tylko raz.

Percepcja

Szczegóły są esencją postrzeganego przez nas świata. Mając przed sobą drzewo na pierwszy rzut oka widzisz tylko je. Rozpoznasz gatunek, to jak jest duże. Ale ten prosty obraz niesie za sobą o wiele, wiele więcej informacji.
Grubość pnia powie Ci ile księżyców widziała już roślina rosnąca przed Tobą. Kolor liści może zdradzić nie tylko to czy drzewo jest zdrowe, ale również to czy ostatnimi czasy deszcz padał w tej okolicy, czy też może zżółkły już z powodu suszy. Mech pokryje korę po zacienionej stronie, wskazując Ci kierunek wędrówki względem trasy Złotej Twarzy. Gniazdo skryte wśród gałęzi może zdradzić żyjące tu ptaki, może nawet na tyle duże by mogły zostać smoczym posiłkiem. Rysy na pniu, a nawet oderwane pasy kory w trakcie Białej Pory będą znakiem tego, że drzewo to widziało z bliska potencjalną zwierzynę. Rogacze ocierają swe poroże o tą potężną roślinę, a niewybredne i głodne zwierzęta posilą się jej ochroną gdy śnieg przykryje trawę. Warto wtedy poszukać tropów w okolicy – śladów w miękkiej ziemi czy śniegu, kłębków futra zgubionych na krzewie nieopodal.
Analizując w ten sposób świat uczysz się dostrzegać o wiele więcej, a z czasem wchodzi to w nawyk. Pomoże Ci nie tylko na polowaniu, ale i w walce czy w życiu codziennym. Negocjując z obcym smokiem obserwuj mowę jego ciała. Nerwowe drganie ogona czy palców, a nawet kompulsywne oblizywanie kłów może zdradzić jego zdenerwowanie. Świadomy tego możesz wykorzystać swoją przewagę, choć nie działaj pochopnie. Widzisz, że Twój rozmówca czegoś się boi lub coś ukrywa, ale nie posiadasz jeszcze wszystkich informacji. Przestraszony smok będzie patrzył na świat szeroko otwartymi ślepiami, a jego oddech i uderzenie serca przyspieszy. Smokom posiadającym futro ciężej jest okiełznać jego reakcję – nastroszona sierść na karku czy pióra u skrzydeł są o wiele bardziej widoczne niż dreszcz który przejdzie po grzbiecie smoka pokrytego łuskami.
Nie wszystko co dostrzeżesz będzie miało sens na pierwszy rzut oka. Wczuwaj się w świat który Cię otacza i spróbuj go zrozumieć. Łącz dźwięki, zapachy i kształty. Zwracaj uwagę na drobnostki. Podejrzanie głęboki smoczy ślad może być jedynie tropem pozostawionym w wyjątkowo paskudną pogodę, gdy ciężki stwór zapadał się w błocie. Ale może też być nałożonymi na siebie tropami grupy, która próbowała zataić swą liczebność idąc po swych śladach. Wielkość znalezionego tropu zwierzęcia powie Ci nie tylko o jego istnieniu czy kierunku wędrówki. Może zdradzić jego wiek, wielkość, a nawet to czy nie jest ranny. Kulejąca sarna odciążająca jedną nogę pozostawi inne ślady na śniegu niż w pełni zdrowy osobnik.
Drobne wskazówki łączą się ze sobą tworząc jasną całość. Łatwiej jest podążać ścieżką jeśli widzisz dokąd biegnie. Pozostawaj czujny.

[Strażnik]

Co zaszło? Sam nie był do końca pewien, bowiem jego uwaga nie należała w tamtym czasie do najlepszych. Na szczęście nie sądził, że właśnie to w detalu interesowało Khurana. Wątek który chodził mu po łbie, był zaś dość oczywisty i prawdopodobnie jedynie rozbuchane emocje powstrzymywały tego wirusa od dostrzeżenia prawdy. Przez parę uderzeń serca Świadek milczał, jakby niepewny powodu, dla którego Kaltarel poprosił go o odezwanie się zamiast niego. Nie potrzebował jednak ponaglenia, żeby szybko połączyć kropki i zinterpretować udzielenie odpowiedzi jako udział w teście, któremu poddał go czarny smok. Jakkolwiek nie lubił Khurana, prorocy mieli ponoć zachować bezstronność. Odwrócił się do niego łagodnie, przełykając cisnący się na pysk komentarz związany z otrutą Cienistą –Przed atakiem cienia, z Dzikiej Gwiazdy uleciała iskra ofiarowana jej wcześniej przez Kaltarela, ale choć ona ocalała to nie znaczy, że samej smoczycy można przywrócić życie– Powtarzał głównie to, co mniej więcej pojął z relacji Daru, dlatego liczył, że nie umordował po drodze żadnych istotnych faktów. Jeśli dane mu będzie zaangażować się w proroctwo, zapewne będzie musiał wysunąć nos poza banały własnego stada i opracowywać takie fikuśne zawiłości z własnej perspektywy. Przerażało go to, ale nie bardziej, niż zgnicie w stadzie jako bezużyteczny dziad, więc miał przed sobą przyzwoitą motywację –Uzdrowiciel Ziemi zbadał jej skamieniałe ciało i nie zdołał tam wyczuć żadnej energii. Ponadto zmarłymi zajmuje się Ateral. Jeśli do tej pory nie sprowadził twojej matki, już się tego nie podejmie– kontynuował, choć poziom jego ekscytacji brzmiał równie imponująco, jak mógłby podczas wychwalania piastunów, których funkcję chętnie wypleniłby z tych terenów. Ale to bez znaczenia. Po sytuacji w dawnym Cieniu, Świadek zdołał dokształcić się na temat boga śmierci. Nie był przez to bardziej zaangażowanym wierzącym, czy osobą przejętą nieuchronną ucieczką w niebyt, ale przynajmniej znał definicje, które rządziły tym światem. Nie musiał ufać obcej sile, żeby przybliżać innym zjawiska, które gotowi byli przyjąć, choćby brzmiały jak absolutny nonsens. Poza tym jakkolwiek by z tym nie walczył, przywracanie smoków do żywych, było faktem. Wyjąwszy obecną sytuacje –To ogromna strata także dla Ziemi. Gdyby dało się cokolwiek uczynić, byłoby to zrobione jeszcze zanim zdołałbyś się tym zainteresować– Żer, Dar, Szabla, wszyscy ci którzy znali i lubili Dziką nie staliby przecież bezczynnie, gdyby wiedzieli, że w kamieniu wciąż tli się życie. Ton Świadka był niesympatyczny, ale nie odstawał od tego co Khuran zdołał już zapamiętać, choćby na urwisku.

[Nocny Tropiciel]

Khuran wrzeszczał, przynajmniej w środku. Świdrował boga zimy spojrzeniem za którym kryła się rosnąca frustracja i złość, a szpony zacisnęły się, a szpony wykrzesały iskry od skalistego podłoża groty. A to wszystko dlatego że bogowie nie potrafili odpowiadać na pytania. Wojownik nie da się jednak porwać emocjom. Nie teraz gdy miał w łapach jedyną szansę by się czegoś dowiedzieć.
I dowiedział się... w sumie nic nowego. Nie dsostał żadnej odpowiedzi na zadane pytania. I to nie od boga, a od smoka, który chciał go sądzić za sprawy które kompletnie go nie dotyczą. Super.
– Źle rozumujesz. Ja wiem że sytuacja z Iskrą jest zła. To że nie wiadomo czy się da, oznacza że jest szansa. I ja zamierzam ją wykorzystać. Ateral nie musi jej sprowadzać, bo ja się tym zajmę. -powiedział lodowato chłodnym tonem do Strażnika, na moment poświęcając mu uwagę.– Och zrobiliście wszystko? No, rozumiem że winni są ukarani, co się stało zostało wyjaśnione, a iskra odzyskana? Nie? To się zamknij i nie kłam że nic więcej się nie da zrobić.
Nie zamierzał go wysłuchiwać. Przyszedł to do Kaltarela i JEGO odpowiedzi. Strażnik gardził Khuranem i ten o tym wiedział. Czemu mieliby rozmawiać?
– Kateralu, proszę, zadałem konkretne pytanie. Coś mi mówi że wiesz więcej od Strażnika, czy to prawda? -powtórzył najspokojniej jak umiał. Chciał uzyskać odpowiedź. To jedyne po co tu przyszedł.

[Strażnik]

Świadek nie mógł narzekać na to, że ktoś podważył jego autorytet, bo rzeczywiście nie miał żadnego nad Khuranem. Mógł za to oczekiwać odrobiny przyzwoitości od smoka, który zawdzięczał mu bezpieczeństwo swojego stada, tak samo jak jego tereny. Ciekawe czy smoki w Pladze zdążyły już o tym zapomnieć, czy ciemnołuski był jedynym tak niestabilnym egzemplarzem. Drzewny nie drgnął nawet, słysząc jak przepełniony złudną nadzieją samiec przekręca jego słowa – Wszyscy zaangażowani w zbrodnię prędzej czy później doczekają się kary, lecz jeśli zależy ci na przyspieszeniu tego procesu, pierw powinieneś wiedzieć w którym miejscu zadawać pytania, a w którym momencie zaakceptować odpowiedź– wtrącił obojętnie, ale nie przypadkowo, niezadowolony z faktu że Khuran rozgląda się za winnymi, jakby sam miał czyste sumienie. Nie żeby jedno miało związek z drugim, ale tak już miał, że dla własnej wygody przeplatał różne sytuacje – Mógłbyś też okazać nieco więcej szacunku wobec Kaltarela i jego woli, tak samo jak smoka u którego twój lider jest dłużnikiem– Mógł sobie patrzeć na innych z góry, ale przynajmniej był grzeczny. Przy domniemanym bogu tym bardziej, bo jeden zły ruch i wyrzucałby to sobie do końca życia.

[Kaltarel]

Kwarc w łapach Kuszenia rozbłysnął mlecznym światłem, wraz z każdym wspomnieniem, które weń wlewała. W końcu skończyła, a pulsujący mocą kamień posłusznie wisiał w powietrzu nad jej łbem.
Podobnie było z Poszeptem... A przynajmniej połowicznie. O ile myśli poświęcone Percepcji sformułowane zostały bardzo klarownie i lekko mieniący się złotem kryształ zaczął odbijać obrazy w niego zaklęte, tak Wiedza jakoś nie chciała się przyjąć. Kryształ zamigotał kilka razy jakby od środka uderzyła w niego mała błyskawica, pozostał jednak pusty w łapach Piastuna.
– Nie dobrze. – podsumował krótko Kaltarel, obserwując kątem oka starania obu smoków – Zbyt chaotycznie, mało na temat. Jeszcze raz.
Warknięta uwaga była wszystkim co miał zamiar dać Poszeptowi. Sukcesu z drugim kryształem oraz odejścia Diabła nawet nie skomentował.
Słuchał za to wymiany zdań między Starszym Ziemi i niewiele młodszym od niego Wojownikiem Plagi. Czy poddawał Strażnika testowi? Nie wiadomo. Kiedy wszystko zostało już powiedziane i gdy wydawało się, że nikt nie ma już nic do dodania, spokojny głos boga oznajmił:
– Chciałeś wiedzieć, co trzeba zrobić. Usłyszałeś swoją odpowiedź. Nic nie da się zrobić. Jeśli nie wiedziałbym, że ten tu smok zna odpowiedź na pytanie, które mi zadałeś, nie kazałbym mu jej udzielać. – bóg Zimy zmrużył ślepia i zmierzył zagadkowym spojrzeniem zrozpaczonego Nocnego – Twoje serce krwawi, bólem i chęcią zemsty. Jeśli chcesz szukać winnych, szukaj ich za barierą.
Machnął łapą, dając do zrozumienia, że dyskusja się zakończyła. Następnie obrócił ciężki łeb do Strażnika Puszczy.
– Dzika Gwiazda dostała ode mnie... Zadanie. – powiedział spokojnie, dobierając słowa ostrożnie, jak gdyby – Pomóc smokom znaleźć Iskry Wieczności. Prowadzić ich w tej wędrówce. Niestety, w związku z jej odejściem Wolne Stada błądzą we mgle. – przeniósł spojrzenie na wejście do Świątyni, gdzie od kilku dni rzeczywiście świat otuliła mgła gęsta jak mleko – Mówisz więc, że jesteś gotowy zająć jej miejsce. Dlaczego? Czy to strach przed śmiercią pcha Cię w moje objęcia?
Pysk pozostał znudzony i bez wyrazu, a jeden z łuków brwiowych uniósł się do góry. Ciężko było wyczuć, kiedy prastary smok żartował, a kiedy mówił poważnie.

[Strażnik]

Choć tutaj domyślnie kończył się wkład Nocnego, Strażnik nie był w stanie w pełni zignorować jego obecności, a to bonusowo utrudniało przemyślenie pytania, którym Kaltarel rozpoczął istotną dyskusję. Dostosowanie się do poziomu wszystkich rozmówców było trudne, w przeważającej ilości wystąpień praktycznie niemożliwe, dlatego nie bez powodu drzewny bardziej cenił sobie dyskutowanie w cztery ślepia. Drażniło go, że ofiarując uwagę jedynie Nauczycielowi, mógłby przeoczyć wątek prowokujący Cienistych (nawet jeśli Nocny nie był ich jedynym reprezentantem), bądź ogółem roznieść wieść, że ubiega się o stanowisko, na które (być może?) nie każdy wytypowałby go z entuzjazmem. Sam zresztą czuł się jak oszust w ogóle zajmując Kaltarelowi czas, ale i tak zrobiłby to jeszcze bardziej, gdyby stchórzył w ostatnim momencie, gdy już podźwignął jego zainteresowanie.
Patrząc drugiemu samcowi prosto w ślepia, nozdrzami wessał powietrze i uniósł podbródek, żeby nabrać nieco więcej pewności siebie. Wątpliwości były obowiązkowym rozszerzeniem każdego procesu myślowego Strażnika, lecz to nie oznaczało, że nie był gotów na wyznania. Głupi byłby gdyby o nich nie pomyślał, tak samo jak zaakceptował wizję, w której czarno-łuski burczy na niego niechętnie, obwieszczając że stanowisko jest już niedostępne
–Gdyby chodziło o lęk przed śmiercią, wolałbym zestarzeć się w spokoju, we własnym stadzie. To nie znaczy, że starość nie odgrywa w tym żadnej roli, ale ująłbym prędzej, że mnie zainspirowała. Zakończyłbym pewien etap, bez potrzeby go nie ponaglając. Spełniłem swoją rolę jako adept, wojownik i przywódca Ziemi, więc mam doświadczenie, a na moje miejsce wstępują kolejne obiecujące smoki. Sam wspomniałeś, że Wolne Stada błądzą, więc moi mogliby na tym skorzystać, nawet jeśli nie będę już do nich należał– Czuł się zobowiązany, żeby od razu poruszyć kwestię opuszczenia stada, ponieważ gdy po raz pierwszy przedstawiono mu koncept proroctwa, właśnie tę zasadę postrzegał jako decydującą, gdy przyszło do jego negatywnej oceny. Spójrz no tylko, co za zmiana poglądów. Nadal wierzył w problematykę tej reguły, chociaż był ostatnią osobą do zmiany uznanych zasad, tym bardziej, że potrafił dostrzec ich logiczne uzasadnienie. Pomimo sceptycyzmu, to właśnie tych wyjaśnień winien trzymać się od dziś – lub nie, w końcu to potrzeba rodziła zmianę, a nie obiektywna racja. Co innego, że nie miał pojęcia o jakim "zadaniu" mówił Kaltarel, czy jak miałby je zrealizować, ale z poświęcaniem się nieokreślonym celom drzewny radził sobie bardzo dobrze
–Możesz to nazwać strachem przed byciem bezużytecznym, ponieważ nie potrafię zadowolić się perspektywą, którą mam przed sobą obecnie– Odchrząknął. Może za bardzo naciskał? W ślepiach Kaltarela z pewnością nie reprezentował więcej, niż dziesiątki smoków z którymi miał niegdyś styczność. Czy mógłby swoją postawą wzbudzić u niego niechęć? Zirytować? –Oczywiście rozumiem, że mniejsze znaczenie ma to, czego potrzebuję ja, a co należy zrobić dla reszty, ale to zapewne lepiej, jeśli mógłbym uczynić z tego swoje nowe powołanie– Czym więcej mówił, tym bardziej samego siebie nakręcał. Bycie przywódcą to jedno, ale prorokiem? Reprezentowałby ten urząd samodzielnie, przekazując smokom to, czego nie są w stanie dosięgnąć, nawet z aktywnym liderem. Angażowało go to w sprawy duchowe, czyli gwałt na przeciętnym umyśle, ale czy takie zmartwienie powinno demotywować go, gdy przychodziło do samorealizacji? Zwyczajne przewodnictwo także na początku go przerażało, a czy wycofał się, gdy przyszedł czas, żeby wziąć na siebie odpowiedzialność? Czy zmienił zdanie gdy jakiś tam "lęk społeczny" wiercił mu dziury w czaszce? Nie, no jasne cholera, że nie!
Chciałby dodać "zawsze jestem gotów, gdy czegoś chcę", ale w porę zacisnął zęby. Adrenalina wymieszana z podenerwowaniem sprawiały, że miał ochotę napuszyć się, jak ozdobny ptaszek, ale miał dość rozumu, żeby sobie na to nie pozwolić. Czarny mógłby równie dobrze stwierdzić, że nie widzi w nim dobrego kandydata, a wtedy wypadłby nawet gorzej, niż gdyby nie powiedział nic.

[Kaltarel]

Bóg uważnie słuchał i obserwował Strażnika. Nie przerwał mu ani razu, a gdy tamten skończył milczał dłuższą chwilę. Zmrużone ślepia wglądały wprost w oczy Puszczy, wdzierając się przez nie i budząc uczucie, jakby mógł zobaczyć jego duszę.
– Bycie Prorokiem nie jest łatwe. – powiedział w końcu, nieco zachrypniętym głosem. Odchrząknął i kontynuował – Wymaga stawania niejednokrotnie przed całą rzeszą smoków i przemawiania jednocześnie do Starszych o skostniałych poglądach, do butnych wojowników, łowców-samotników, adeptów o niewinności dziecka i Uzdrowicieli, którzy stracili pacjentów z łapami brudnymi w ich krwi. – Nauczyciel uniósł łapę i machnął nią od niechcenia w kierunku byłego Przywódcy – Widzę jednak, że masz potencjał i doświadczenie. Pytanie, czy będziesz potrafił zostawić za sobą Ziemię? Rodzinę i ukochanych, odsunąć ich i wcielić w szereg na równi z wrogami? Prorok musi być obiektywny. Wchodząc w tą rolę odcinasz się od wszystkiego co było. Dla niektórych to czasem znaczy odcięcie się od tego, co ich definiuje.
Kaltarel zrobił pauzę pozwalając, by jego słowa wsiąknęły w umysł Świadka. Taka była prawda. Rolą Proroka tradycyjnie było bycie arbitrem sporów międzystadnych, doradzanie Przywódcom i służba bogom. Nie było tu miejsca, na faworyzowanie starych przyjaźni. Dlatego posługa ta, jako jeden z największych honorów, była pokładana w łapy nielicznych, mogących spełnić jej warunki.
– Wolne Stada potrzebują kogoś, kto wskaże drogę. A ja potrzebuję, żeby w końcu dali mi wszyscy spokój. – warknął krótko, ale uśmiechał się półgębkiem. W umyśle Świadka pojawiła się mentalna wiadomość.
~ Jeśli jesteś gotów wyrzec się swojego Stada, zbierzesz Przywódców i ich Zastępców na Skałach Pokoju. Tam oznajmisz, po raz pierwszy, o swojej decyzji Stadu Ziemi. Poprosisz ich też, by chętni podzielili się informacjami o Misjach, na które bez strudzenia ich wysyłam... Jeśli chcą znaleźć chociaż jedną Iskrę, muszą zacząć współpracować. Pokaż mi, że chcesz być smokiem, który zastąpi Dziką Gwiazdę. ~
Bóg podniósł się i poruszył barkami, rozgrzewając mięśnie. Rzucił ostatnie, długie spojrzenie na Puszczę, po czym odwrócił się i zaczął wdrapywać na Piedestał. W umyśle smoka zaś pojawiło się jeszcze kilka zdań.
~ Wśród smoków wszystkich Stad znalazło się kilka, które zasłużyły na pewne wyróżnienia. Puste kryształy są w torbie, po prawej stronie. Jeśli wykonasz wszystko poprawnie, a Twoje intencje będą szczere, staną się one świadectwami Osiągnięć. Jeśli nie... Cóż. ~
Ostatnie słowa brzmiały złowrogo. Kaltarel usiadł i zawinął ogon wokół swoich nóg i rzucił ostatnie spojrzenie, pełne ironicznego rozbawienia na smoka poniżej. Następnie przymknął ślepia i zastygł, niczym realistyczna rzeźba w granicie.
Przy kamiennym podeście rzeczywiście widać było teraz zarys prostej, wyplatanej torby, tak podobnej do tych noszonych przez medyków... Chociaż smok mógłby przysiąc, że wcześniej jej tam nie było. Zaś audiencja została zakończona.

[Kres Pragnień]

Młody adept wkroczył do jednego z pomieszczeń w świątyni. Już stąd mógł rozpoznać znane mu sylwetki. Tą najbliżej ołtarza od razu skojarzył z Erycalem, Bogiem uzdrowień. Następny lepiej mu znany bóg – Ateral. Oboje stanowili prawdziwy kontrast w swoich domenach. Jedyną z czwórki bogów samicą musiała być Lahae. Jej smukła, szczupła sylwetka i uważne spojrzenie skierowane ku wejściu. Z pewnością bogini percepcji.
A ostatni był nikim innym jak Bogiem Zimy, tym ponoć świeżym Bogiem, ale z bardzo długą przeszłością. Upragniony słyszał o nim dużo. Kiedyś prowadził nauki smokom za odpowiednią cenę w postaci kamieni szlachetnych. Ten zaś pozwalał im osiągnąć większą siłę czy moc, a nawet pomóc dokonać więzi z przyszłym kompanem. Tamte czasy musiały być ciekawe.
Adept wrócił niedawno po opłaceniu kwarcu percepcji. Wchodząc tu jednak nie zamierzał okazywać pojedynczym Bogom szacunek. Przy wejściu ukłonił się każdemu z nich.
To jednak do Kalterela przybył z podarunkiem który otrzymał po śmierci matki. Ta w jednej ze swoich wypraw takowe znalazła w niewiadomy mu sposób. Nigdy nie zapytał, i nigdy się już tego nie dowie – czym dokładnie jest ten podarunek, skąd on jest. Miał tylko nadzieję, że Bóg Zimy go przyjmie. Bardzo nie chciał zajmować czasu Boga nieistotnymi sprawami.
– Kaltarelu, zgodnie z ostatnią wolą mojej matki, pragnę przekazać ci ten dar z dalekich, obcych krain. – Wypowiedział, sięgając po swój pojemnik i go otwierając. W środku zawierał ładnie ułożone dwa karpie. Nie byle jakie, bo emanowały magią. Nawet jednak i z tego powodu Upragniony nie był pewien czy to godny podarek dla Boga Zimy.
Ułożył otwarty pojemnik przed nim i się pokłonił. Nie zamierzał wyciągać tych ryb na skałę świątyni, nawet jeżeli wyglądały na iście złote i magiczne.

[Spuścizna Krwi]

Spuścizna przybyła do Świątyni, kierując swoje kroki prosto ku piedestałowi, na którym zazwyczaj zasiadał Kaltarel. Na jej szyi spoczywała sakiewka, w której bezpiecznie – miejmy nadzieję – spoczywał metalowy, emanujący mocą przedmiot. Nie mogła zrobić z nim nic innego niż przynieść tutaj, do boga Zimy. Ale nie zamierzała wyciągać go od razu. Nie wtedy, gdy zobaczyła tutaj inne smoki. Zamierzała poczekać na swoją kolej, dlatego usiadła z boku, czekając, aż czarnłołuskie bóstwo upora się z innymi delikwentami.
– Witaj, Kaltarelu. Mam coś, na co chyba powinieneś rzucić okiem – powiedziała jedynie czekając, aż Kaltarel da jej znać, że może wyciągnąć fanta. Nie zamierzała być kolejnym smoczym utrapieniem, ale to, co znaleźli – i jak to znaleźli było chyba dosyć ważne. Chyba. nie znała się na tych sprawach, jednak zdobycie metalowego odłamka zajęło im dużo czasu i mogło wskazać, co powinni zrobić teraz.

[Kaltarel]

// wybaczcie mi poślizg, bóg miał wakacje

Kaltarel siedział nieporuszony jak kamienna figura, kiedy młody smok oglądał pozostałe posągi w Świątyni. W końcu łapki poniosły go pod Pusty Piedestał, a Bóg Zimy nie poruszył się o grubość łuski. Kiedy jednak zaszurała pokrywa pojemnika, białe ślepia otworzyły się powoli, a stary Nauczyciel przekrzywił łeb, zaglądając do środka.
– Niezwykłe. Przydatne. – powiedział zadumany, po chwili milczenia i wyciągnął zaciśniętą pięść w stronę młodego Ognistego. Dwa szlachetne kamienie wypadły z niej, w łapy Upragnionego, jeśli je wyciągnął. Jeśli nie, potoczyły się na podłodze przed nim.
Następnie bóg wystawił rozcapierzone szpony i przesunął nimi powoli w bok. Pojemnik, jak na niewidzialnych sznurkach, uniósł się nad posadzką, by podryfować za Piedestał.
Zmęczone spojrzenie z zapytaniem ponownie spoczęło na malcu, ale zanim zdążył zapytać o cokolwiek, ślepia boga otworzyły się szerzej. Wielki łeb przesunął się dosyć gwałtownie, jak na powolnego Kaltarela, w stronę wejścia i obserwował je, jak śmiertelny smok patrzy na zwierzynę. Zszedł z Piedestału, powoli stawiając łapa po łapie na ziemi, aż nie stał obok adepta, ze wzrokiem wbitym w łuk progu sali. Tam też po chwili stanęła Spuścizna Krwi.
– Nie dotykaj tego. – warknął prawie i wyciągnął szpon w stronę jej szyi, a smoczyca poczuła jak nieważka staje się sakiewka. Unosiła się w powietrzu, wciąż jednak na sznurku wokół jej karku. Wojowniczka więc musiała zwolnić ładunek, by mógł on popłynąć w objęcia boga. W ślepiach Kaltarela była pewna chciwość, ale łapa wyciągnięta naprzód była jak z kamienia, nie drgnęła i nie zachwiała się.


Upragniony Kolec
+ onyks, turkus

[Spuścizna Krwi]

Ach, trochę już za późno na to ostrzeżenie. Czuła, jak moc boga zimy narasta dookoła niej, sięgając po sakiewkę. Nie zamierzała się przeciwstawiać, na szczęście, przed przyjściem tutaj opróżniła ją całkowicie. Albo prawie całkowicie, zostawiając ten przeklęty – ale jakże interesujący – kawałek metalu. Pamiętała, skąd się wziął oraz co się stało, gdy wzięła go w łapę. nie zamierzała dotykać go drugi raz.
– Ta, troszkę na to późno – powiedziała, pochylając łeb tak, aby Kaltarel bez problemu ściągnął jej z szyi sakiewkę. Oczywiście sakiewkę zamierzała odzyskać, gdy tylko Kaltarel obejrzy sobie i pewnie zabierze metalowy odłamek. Ale może coś za to kopsnie, jak temu pluszakowi z Ognia? Nie, odstawmy na bok chciwość, zajmijmy się sprawami wyższej wagi. Jak na przykład próba dowiedzenia się, z czym miała do czynienia.
– Domyślam się, że masz pomysł, co to może być – powiedziała, ściszając głos tak, aby Adept Ognia nie słyszał. Bo nie było to dla jego uszu. Odłamek zdobyła Plaga, więc tylko pladze należały się informacje. Potem zdecydują, czy i z kim się nimi podzielić.
– Wypadł z istoty, która spotkaliśmy poza barierą. Podobnej o Cienia, jednak nieco innej, niewrażliwej na ciosy fizyczne, w tym zianie. Gdy ją pokonaliśmy, to z niego wydało. Cóż, daje niezłego kopa – skrzywiła się nieznacznie. Miała szczęście, że nie powaliło jej na łapy od samego dotyku. Nigdy więcej nie zamierzała powtarzać podobnej sztuczki.

[Kaltarel]

Sakiewka spłynęła z szyi Spuścizny i wylądowała w wyciągniętej łapie boga. Ten otworzył ją i wyciągnął ze środka kawałek metalu, a samą sakiewkę rzucił bezceremonialnie w stronę Wojowniczki. Uniósł w dwóch szponach w górę znalezisko, a Spuścizna po raz pierwszy mogła wreszcie się mu przyjrzeć.
Wyglądało jak odłamany kawałek czegoś większego. Znaki i runy pokrywały go, częściowo zatarte, mistyczne i tajemnicze. Chociaż łatwo było odróżnić krawędź zewnętrzną, ciężko było wyciągnąć kształt całości. Bez wątpienia wyglądało to jednak na jakiś amulet.
– Cień, jednak nieco inny, który zamiast klejnotu zgubił to. – podsumował Kaltarel, patrząc z lekkim rozbawieniem na Krew – Czy nie zostało powiedziane, że Iskry zniekształcają przestrzeń wokół siebie? Zmieniają ją podług natury boga, którego są namiastką.
Zacisnął łapę na metalu, a oba smoki mogły wyczuć zmianę w przepływie mocy. Krótki impuls maddary rozszedł się po jaskini, przez chwilę ogłuszając magicznie zmysły zebranych smoków. Uszy zatkały się na moment, a ślepia zapiekły.
– A ta Iskra jest w częściach. Krwawi. Znajdziecie kolejne dwa kawałki strzeżone przez różne stworzenia... I będą silniejsze, niż ten Cień. Bądźcie gotowi. – obrócił się, wyraźnie zadowolony i oszczędnym ruchem wskoczył na piedestał – Zaopiekuję się tym, do tego czasu. A ty, Spuścizno Krwi, domyślasz się którego z bogów uda wam się wtedy przywrócić Wolnym Stadom...?
Usiadł, jak zwykle miał to w zwyczaju, z łapami owiniętymi ogonem i spoglądając z wysoka. Tym razem na pysku nie miał jednak znudzonej rezygnacji. Krzywy uśmieszek zadowolenia i jakaś żywa iskra w białych ślepiach sprawiały, że prawie nie wyglądał już, jak starzec znany wszystkim z roli Nauczyciela.

[Kres Pragnień]

Spodziewał się zapewne błysku światła, a nie tego że sam Bóg poruszy się by lepiej przyjrzeć się ofiarowanemu mu podarunkowi. Adept był mocno zaskoczony, ale szybko postawił się do pionu. Zaraz gdy ten przysunął swą masywną łapę, zrozumiał gest i wyciągnął własne łapy by pochwycić dwa kamienie szlachetne. Był wielce zadowolony z takiej nagrody i cieszył się również że i ten podarunek był dla niego przydatny. Można więc by powiedzieć że nastąpiła swego rodzaju wymiana? No.. A może nie. Upragniony dalej wolał to traktować jako podarunek. Szkoda mu natomiast było glinianego pojemnika który został kiedyś mu podarowany. No nic, może Mułek zrobi mu następny.
Utworzył więc twór podobny do wcześniejszego pojemnika, po to by wyłącznie przechować jakoś te kamienie w wygodny sposób. Jego ogon nie był aż tak chwytny by przytrzymać oba na raz, a w pysku.. odpada.
Cofnął się o krok i ukłonił Bogowi, tym samym oznajmiwszy że dziękuje za otrzymane kamienie i się żegna. Ten zaś pozostał niewzruszony. Nie wiedział czy to dlatego iż on sam w odpowiedzi nic nie powiedział, czy może dlatego że taki już był – tajemniczy! Szybko jednak zrozumiał że jego zainteresowanie było skupione ku wejściu. Zupełnie jak gdyby było tam coś na czym mu bardzo zależało.
I nie był daleko od prawdy!
Upragniony więc wraz z swoim tworem jedynie uśmiechnął się do czerwonołuskiej, po czym skierował się do wyjścia i opuścił świątynie. Swoje zadanie wykonał. Nie było potrzeby zostawania tu dłużej. Udało mu się podsłuchać chwilę rozmowy zanim wyszedł. To musiało być coś niesamowicie wartego skoro aż tak Bogowi na tym zależało.

[Spuścizna Krwi]

Tak, łatwo byłoby się tego domyślić, gdyby spodziewała się, ze iskra może znajdować się we fragmentach. Nie wiedzieli w końcu, jak wyglądają, ale to wiele wyjaśniało. Nic dziwnego, że poczuła taką energię i ból przepływające przez jej ciało, gdy dotknęła tego fragmentu. Zetknięcie z boska anergia bez żadnych ochraniaczy... Ha, powinna być dumna, że jakimś cudem nie zemdlała, skoro nawet teraz od tej mocy zapiekły ją oczy. Musi przekazać Frar i Mah, że odzyskały kawałek iskry. Jeszcze dwa... I pewnie im dalej w las, tym więcej drzew na ich drodze. Świetnie, nie mogła się doczekać.
– Wygląda na to, że zmierzamy w dobrym kierunku – powiedziała, ni to do siebie, ni to do Kaltarela. I było to nie tylko stwierdzenie, ale próba pytania, czy może ma jakieś dodatkowe wskazówki. i kto mówił, ze brakowało jej subtelności? No dobrze, nie było to zbyt subtelne.
– Podejrzewam, że może to być Viliar – a może po prostu miała na to nadzieję? Jakoś bez jego obecności jej wrodzony pech stawał się dla niej jeszcze bardziej zabójczy... Zastanawiała się czasem, czyjej iskry poszukują. Okoliczności, w jakich odleźli ten fragment sugerowały obecność boga wojny. nie tylko ze względu na zmodyfikowanego Cienia – a przecież na arenie Viliara spotykało się wzmocnione przez niego drapieżniki. Ta wzmianka o polu bitwy... Chociaż co ona tam wiedziała o bogach?

[Kuszenie Diabła]

Do świątyni wkroczyła białołuska, nie tak cicho jak zazwyczaj. U jej boku trzymały się przy pomocy magii dwa długie miecze i niemiłosiernie skrobały o podłogę, przy każdym kroku. Trochę ociągała się z przyjściem tutaj, a gdy zauważyła Spuściznę rozmawiającą z Kaltarelem, zmrużyła nieco ślepia. Uchwyciła zaledwie ostatnie zdania, ale wystarczyły, aby domyślić się w czym rzecz.
– Czemu nie wołałaś? – Skrzywiła się lekko, w końcu zdobycie tego odłamka kosztowało także ją dużo krwi i potu. Machnęła jednak łapą, umieszczając ostrożnie miecze na posadzce przed Kaltarelem. – Witaj, Kaltarelu. Sprawy Iskry są naturalnie ważniejsze, ale po skończonej rozmowie chciałabym spytać o możliwość wymiany tych oto kawałków bezużytecznego metalu na coś lepszego. Intryguje mnie także ten kryształ, gdy go dostałam wydawał się nieaktywny. – Eurith też kiedyś zamieniła swój miecz na jedzenie. Zdecydowanie bardziej przydatne.
Zerknęła pytająco na Raktę, zastanawiając się co konkretnego ją ominęło.

//2x stalowy miecz i pytanko o Kryształ Ideału

[Gasnący Wiciokrzew]

Uzdrowicielka także zjawiła się w Świątyni, a wiedziona trochę głosami smoków, roznoszących się przytłumionym dźwiękiem, z którego nie dało się do końca wybrać słów, nie mogła zabłądzić. Niezgrabna postać chudej bagiennej stanęła sobie wdzięcznie niedaleko już przybyłych.
– Witaj, Kaltarelu, witajcie, kochani. – ukłoniła się wszystkim po kolei, mrugając wesoło – Kaltarelu, wypracowałam u siebie maddarę do całkiem pokaźnego poziomu i myślę, że jest to już wiedza, którą śmiało mogę wspomóc innych. – wytłumaczyła spokojnie powód swojej obecności, a delikatny uśmiech nie schodził jej z pyska. Mistrz opowiedział kwarcom o Leczeniu, uczennica więc... może opowiedzieć, o wyczarowywaniu motyli.

/ Magia Precyzyjna

[Kaltarel]

Kaltarel obserwował ją z wysokości Piedestału, a na jej podejrzenia milczał chwilę, po czym powoli skinął pojedynczy raz łbem. A więc Viliar... Czy bóg wojny będzie zadowolony? Jak wynagrodzi swoich wyzwolicieli, skoro pozostałych wyznawców szczuł drapieżnikami na swojej Arenie?
Pozostaje się przekonać.
Kiedy podeszła do nich Kuszenie, bóg pochylił nieco łeb i obejrzał z uwagą zaprezentowane fanty.
– Mogę dać Ci za nie po zającu . Za barierą pewnie są więcej warte. – oznajmił znudzonym tonem, po czym machnął łapą i zza kamiennego podestu wylewitowały dwa zające , lądując obok mieczy. Wybór Czarodziejki, co wybierze. Bóg tymczasem wyprostował się i uniósł brew, patrząc nieszczególnie zainteresowany na kryształ – Bo on jest nieaktywny, a nie tylko wydaje się być. Należałoby go naładować. Wiesz gdzie jest Warsztat.
Następnie przeniósł spojrzenie na wchodzącą do Świątyni Dziewannę. Machnął łapą, od niechcenia, a w powietrzu przed nosem Uzdrowicielki zmaterializował się przejrzysty kryształ.
– Przelej w niego swoje doświadczenia, a Diabeł wskaże Ci Warsztat. Właśnie tam zmierzała.
Po czym zamknął ślepia i zastygł na Piedestale, jakby drzemał wyprostowany. Chropowate łuski i bezgłośny oddech sprawiał, że wyglądał po prostu jak kolejna, nieco bardziej detaliczna kamienna rzeźba.

[Infamia Nieumarłych]

Przyjście tutaj sprawiało jej niemalże fizyczny ból. Gdy stanęła na skraju świątyni wiedziała już, że nie ma wyjścia. Aby porozmawiać z Kaltarelem musiała wejść do środka. Nie chciała prosić Rakty o to, by ją niosła na grzbiecie, bo to by było żałosne. Zamiast tego wymówiła krótką formułkę, prosząc Otchłań o litość, po czym z użyciem magii stworzyła niewidzialną, acz istniejącą, materialną błonę, która pokrywała ogon, zadnie łapy oraz skrzydła wywerny, tak aby żadna część jej ciała teoretycznie nie miała styczności z podłożem Świątyni. Błona po prostu odgradzała ją od terenu i blokowała w bardziej duchowy sposób dostęp sił panteonu wolnych stad. Tych bardziej... Duchowych, właśnie.
– Słyszałam, że wyceniasz takie przedmioty. – Powiedziała bez ogródek, podchodząc do piedestału, na którym był – czy też raczej powinien być – Bóg Zimy. Położyła przed sobą pojedyncze, lśniące ostrze, na które był nabity martwy człowiek w tunelu ludzkiej warowni. – Jest też kwestia tytułów, które przyznawane są smokom za osiągnięcia. Przyznaje je albo któryś z tutejszych bogów, albo prorok. Prorok mnie nie interesuje, ale ty mógłbyś je przyznać, czyż nie? – Zapytała, czekając, chcąc jak najszybciej uzyskać odpowiedź a następnie po prostu wyjść. Wyjść i nie wracać.

[Kaltarel]

Kaltarel obrzucił wyvernę chłodnym, wręcz oziębłym spojrzeniem. Takim, jakie tylko potrafił zaserwować smokowi Bóg Zimy. Zmrużył ślepia i powoli podniósł w górę łapę, po czym pstryknął szponami.
Infamia zaś poczuła jak jej własne łapy, skrzydła i ogon spotykają się gwałtownie z zimną posadzą. Magia ochronna rozpłynęła się jak śnieg pod ogniem smoczego oddechu, równie gwałtownie i złowrogo.
– Ach, nie interesuje Cię prorok? – zapytał sarkastycznie, a boskie pazury zgrzytnęły o kamienny podest, gdy przesunął je wzdłuż krawędzi – Mnie z kolei nie interesuje Twoja impertynencja. Wygląda, że każde z nas dostało coś, z czego nie jest zadowolone.
Następnie owinął ogonem łapy i zamknął ślepia całkiem, nieruchomiejąc ponownie. Chłodny wiatr, wiejący nie wiadomo skąd, potargał nieco błony zebranych smoków Plagi.