Mała plaża

[Parodia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tyle z podstaw? Czyli że można robić jeszcze inne rzeczy? Ależ to wspaniale! Od razu znów wzięła rozbieg, wyskoczyła w górę i machając skrzydłami utrzymała się w powietrzu. Tam była naprawdę szczęśliwa. Czuła się jakże wolna!
– Bardzo ci dziękuję. Nauczyłeś mnie czegoś co już kocham. Jeżeli nie masz nic przeciwko temu, udam się teraz do obozu Ognia. – Kiwnęła mu łbem na pożegnanie. Potem odleciała w odpowiednim kierunku. No chyba że Przywódca Życia jednak będzie chciał ją zatrzymać.

[Słodycz Zbawienia]

W końcu udało mi się przespać! Toż to osiągnięcie. Od spotkania z Okiem minęło sporo czasu. Dzięki jego pomocy udało mi się upolować dwa tury, a gdy wróciłam do obozu, wręcz padłam na legowisko. I tak przespałam jakiś czas. Jako, że Ocean jeszcze nie zwołał ceremonii, postanowiłam się przejść. Może przy okazji uda mi się poznać kogoś fajnego. Z Ognia nie znam wielu smoków. Mam jednak nadzieję, że to się wkrótce zmieni. Postanowiłam się przejść, a moje łapy zaprowadziły mnie nad jezioro, teraz oczywiście zamarznięte. Uniosłam lekko kąciki pyska spoglądając na krajobraz, po czym wybrałam dla siebie jeden z większych kamieni, odgarnęłam z niego śnieg ogonem i wskoczyłam na niego, wygodnie się na nim sadowiąc.

[Księżycowa Łuna]

Słoneczko wiedziała, że zawiodła, czuła to całą sobą. Była Łowczynią od sześciu księżyców, ale od tego czasu na nie wiele się nie zdała, polowania nie szły jej wcale dobrze, chociaż tak marzyła, aby być wielką Łowczynią, godną swego stanowiska, zdolną do wykarmienia stada...
Ale gdyby nie pomoc ojca, nigdy by jej się to nie powiodło, a więc nie były to jej zasługi, a jego właśnie. Czuła się niczym oszustka. Zrezygnowawszy tego popołudnia z dalszego polowania, które nie przynosiło owoców, postanowiła pierwszy raz, z własnej woli, wybrać się ku terenom wspólnym, jak zwały je smoki. Nigdy nie zapuszczała się tam dla celów towarzyskich, nigdy nie spotykała się z nikim, była zbyt bojaźliwa, zbyt nieśmiała, aby takie przedsięwzięcie miało jakikolwiek cel w jej przypadku. Z upływem księżyców, miast wydorośleć, nadal zachowywała się niczym pisklę, niewinne i niezwykle nieśmiałe, chociaż jej ciało było słusznego wzrostu, nabierała powabnych, smukłych, długich kształtów. Tułów wydłużył się, łapy wysmuklały... pysk nabrał tego charakterystyczego delikatnego rysu dorosłości, ale duże, jaskrawe zielone ślepia nadal były po pisklęcu delikatne, płochliwe, chociaż zarówno niezwykle rozumne i przenikliwe, jakby w jej ciele mieszkały dwie skrajne istoty, ta młoda i niedoświadczona, jak i wiekowa.
Wędrując lekkim, acz niezwykle ostrożnym krokiem poprzez Zimne Jezioro, rozglądała się czujnie, z przestrachem dookoła, unosząc krótkie spiczaste uszka, gdy wtem w oddali, na jednej z ośnieżonych skał, dostrzegła kolczastą szarą sylwetkę, jeszcze nie czuła zapachu samiczki, jak się domyślała, jednak nie ruszyła ku niej, a zaszyła się pomiędzy rachitycznymi krzewami, zerkając z ciekawością na ów personę.

[Słodycz Zbawienia]

Ja do płochliwych nigdy nie należałam. Spokojna i łagodna, owszem. Ale nie bojaźliwa. Życie za barierą wypiera pewne cechy smoczej osobowości, o czym ja się przekonałam na własnych łuskach. Może to i dobrze? Mimo wszystko wiele z mojej wrażliwości przetrwało. Chociaż wyglądałam na zrelaksowaną, moje ślepia śledziły otoczenie, starając się wychwycić to, co na pierwszy rzut ślepia niewidoczne. No i się udało. Choć, przez wzgląd na umaszczenie mojego pobratymca nie było to wcale trudne. Futro rzucające się w ślepia przy nagich drzewach było jak wielki napis z maddary "jestem tutaj". Spojrzałam na istotę, która się tam kryła, a w moich szarych ślepiach pojawiła się łagodność. Widziałam takie zachowanie. To nawet nie do końca strach. A przynajmniej tyle wnosiłam po tym, jak zachowywały się pisklęta mojej starszej siostry. Gdy tylko przybysz skierował na mnie swe spojrzenie, ja po prostu się uśmiechnęłam. Nie jakoś drapieżnie, czy coś, ale tak ciepło i łagodnie, jakbym zapraszała na pogawędkę.

[Rozpaczliwa Łuska]

W tej części terenów wspólnych jeszcze nie była. Szła i podziwiała je powoli. Było to niezwykłe miejsce. Wszystkie miejsca w tej krainie były niezwykłe. Miały swój urok. Wszystkie razem i każde z osobna. Nuta przechadzała się akurat po Małej Plaży. Rozglądała się uważnie poszukując czegoś interesującego. W pewnym momencie poczuła zmęczenie. Cóż, nie była jeszcze dobrze nauczona do takich długich wypraw. Usiadła sobie i patrzała przed siebie, nawet sama nie była pewna na co.

[Zwiastująca Łuska]

Zrządzeniem losu również znudzona Wyrocznia zwiedzała te tereny. Widocznie niektórym nie dany jest odpoczynek w spokoju. Zauważyła niedaleko siebie Nutę, jednak nie mając ochoty na rozmowę czy cokolwiek innego po prostu ją zignorowała. Ruszyła dalej spokojnym krokiem, a w jej oczach malowało się lekceważenie i lekka nuta irytacji, spowodowanej nie wiadomo czym. Od czasu do czasu sapała ze zniecierpliwienia, wypuszczając kłęby ametystowego dymu z nozdrzy. Śnieżnobiałymi pazurami uderzała o ziemię, wydając przez to zjawisko nieprzyjemny dźwięk stukania i skrzypienia. Tego dnia wyraźnie nie była w dobrym humorze. Ale powód swojej irytacji zostawiła dla siebie. Ruszyła, chcąc ominąć nieznaną samiczkę. Na oko były w tym samym wieku. Jutro Cass miała skończyć ósmy księżyc, więc różnica wieku była znikoma. Szła jednak przed siebie, nie mając ochoty na wdawanie się w rozmowę. A jeśli Nuta chce o coś poprosić swoją rówieśniczkę, to może się spodziewać ciężkiej rozmowy bądź nauki...

[Rozpaczliwa Łuska]

//Ta, ciężka nauka ataku dla pacyfisty Nutki :< Dzięki

Nuta przyglądała się smoczycy, która również zjawiła się w tych rejonach. Cóż, wypadałoby się przywitać, może pozna kogoś interesującego? Ale jak to zrobić? Eh, poznawanie smoków to ciężka sprawa, zbyt trudna jak dla wycofanej Nuty, która woli jednak nie rzucać się w oczy.
– Witaj. Jestem Nuta. Chociaż niedługo zmienię imię, bo zostanę klerykiem. – rzuciła w stronę cienistej. Co mogła więcej dodać? Pozostało jej poczekać na reakcje smoczycy.

[Zwiastująca Łuska]

// *czuje się podle* >D Spokojnie, Zwiastująca Nuty nie zagryzie xD //

Samica kątem oka widziała przyglądającą się jej uporczywie Nutę. Gdy usłyszała jej słowa, powoli się odwróciła i podeszła do niej, po czym stanęła naprzeciw pisklaka z beznamiętnym wyrazem pyska. Westchnęła cicho, a z nozdrzy wydobyły się kłęby purpurowego dymu, po czym kiwnęła samiczce niemal niezauważalnie głową ~ Zwiastująca Łuska, z Cienia ~ powiedziała, obserwując uważnie swoją rówieśniczkę. Na chwilę rozprostowała swoje duże skrzydła zasłaniając Nucie słońce, odziedziczone po powietrznych i ponownie je złożyła. Stała w bezruchu, z jedynie lekko drgającą końcówką ogona, zakończonego strzałą. Lekko zmrużonymi ślepiami bacznie patrzyła na pisklę, czekając na jego odpowiedź. Po co się odzywało? Może chciało o coś poprosić?

[Rozpaczliwa Łuska]

//Jesteś z cienia, Nuta nie zna nikogo stamtąd, ale słyszała, że są to niemiłe smoki. :< Zrozum jej ból.

Spojrzała z lekkim przerażeniem na Zwiastującą. Nie wyglądała na smoczycę, która zachęca innych do spotkania lub współpracy. Cóż, słyszała co nieco o smokach z cienia i nic nie brzmiało zachęcająco.
– Co sprowadza Cię w te okolice? – Zapytała, nawet nie wiedząc do czego miałoby to zmierzać. Ot, takie pytanie wzięte z powietrza. Skoro już Zwiastująca przestała wyglądać jakby chciała zabić Nutę, ona musiała to wykorzystać.
– Hm... Wyglądasz na kogoś kto mógłby mi pomóc. – Zaczęła, może jej się poszczęści?
– Mogłabyś nauczyć mnie ataku i obrony? Uprzedzam, że jestem całkowicie niepojętna z tej sztuki, gdyż wolałabym wcale nie walczyć. Niestety, muszę znać podstawy, jak się okazało. – Wyszło na to, że opowiedziała od razu swoją nieszczęśliwą historię.

[Zwiastująca Łuska]

// Zwiastująca ma tak zwany "bad day" xD Ale nie martw się, to się nie odbije zbytnio na nauce – właściwie to przyniesie lepsze efekty. Będzie dobrze ;) //

Samica uśmiechnęła się. Była to mieszanka delikatnej nuty uprzejmości, ale wyglądał bardziej na nieprzyjemny, sarkastyczny. Ale przynajmniej w oczach tej młodej widać było coś spokojnego. Także Nuta mogła być spokojna ~ Moje przemyślenia ~ odpowiedziała tajemniczo na pierwsze pytanie samicy. Z kolei na jej prośbę z początku odpowiedziała tylko chwila ciszy. Adeptka uniosła prawy łuk brwiowy, ale potem go opuściła i skinęła łbem, lekko wzdychając ~ Mimo, iż nie jestem w humorze, to nigdy nie odmawiam pomocy. Szanuję każdego, więc naturalnie Ci pomogę. Od czego wolisz zacząć – obrony czy ataku? ~ zapytała patrząc na pisklę wyczekująco. Rozłożyła swoje skrzydła i stała tak z nimi przez dłuższą chwilę, ale potem ponownie je złożyła, nadal czekając.

[Rozpaczliwa Łuska]

/Pożyjemy, zobaczymy.

Nuta wolała nie wnikać dalej w to, jakie przemyślenia przyprowadziły tutaj smoczyce. Nie chciała ingerować w jej prywatność. Przecież, gdyby chciała coś wyznać to by zrobiła. A tak, to nawet się nie znali. Po co więc miałaby to robić? A jeszcze by to pogorszyło humor smoczycy i wtedy przerwałaby naukę, której nawet nie rozpoczęły.
– Zacznijmy może od ataku? – zaproponowała Nuta.
– Jednak wątpię, abym odpowiedziała na jakiekolwiek pytanie z wiedzy teoretycznej na ten temat. – przyznała ze smutkiem. Nie interesowała ją nigdy walka i nie sądziła, że kiedykolwiek będzie musiała ją zainteresować. Cóż, niestety nastąpił ten smutny dzień i to w dodatku szybciej niż sądziła.

[Zwiastująca Łuska]

Samica kiwnęła łbem ~ W takim razie sama powiem Ci dokładną definicję ataku. A więc, zaczniemy od miejsc najbardziej podatnych na ataki. Są to nozdrza, ślepia, uszy, ogólnie pysk. Dalej mamy szyję, w szczególności gardło, gdzie znajduje się tchawica. Uszkodzenie jej w jakikolwiek sposób powoduje śmierć przez uduszenie. Dlatego też chroń jej u siebie jak oka w głowie. Kolejnymi słabiej odpornymi na ataki miejsca są pachwiny i brzuch, a także błony skrzydeł. Atakować można na wiele sposobów. Zębami, pazurami, czy ogonem. Można też trzepnąć skrzydłem, ale to w najlepszym wypadku jedynie ogłuszy przeciwnika. Można też atakować rogami, jeśli się je ma. Niektóre smoki potrafią także ziać ogniem czy lodem, lub pluć kwasem. Rozumiesz? Jeśli czegoś nie, to śmiało pytaj ~ odpowiedziała, odchrząkując cicho. Dawno tak dużo nie mówiła. Ponownie spojrzała na Nutę wzrokiem śnieżnobiałych ślepi, oczekując jej reakcji.

[Rozpaczliwa Łuska]

Wysłuchała Zwiastującej w ciszy. A z każdym kolejnym słowem młodej adeptki jej pysk przybierał coraz to bardziej przerażony wyraz. Ten cały atak to wyrządza jedynie więcej szkód niż to wszystko warte. Niestety, musiała przyznać, że jest bardzo przydatny i potrzebny. Przecież trzeba potrafić się obronić lub ewentualnie zdobyć pożywienie. Cóż, musiała żyć z tą świadomością.
– Wszystko rozumiem. Pytanie mam jedno. Czy tutaj również występuje specjalna pozycja tak jak w przypadku np biegu? – Tylko tyle ją zastanawiało. A chyba po tym mogą przejść do praktyki.

[Zwiastująca Łuska]

Smoczyca wysłuchała pytania młodej Nuty, po czym pokręciła głową ~ Nie ma specjalnej pozycji. Zależy od tego, jak atakujesz. Jeśli skaczesz, to przybierasz pozycję do skoku. Jeśli atakujesz z powietrza, to pozycję do lotu. I tak dalej. Jeszcze jakieś pytania? ~ zapytała spokojnie, lekko zachrypniętym głosem. Ale ta ochrypłość była dość trudna do wyczucia. Adeptka wstała. Nuta była w jej wieku, więc różnica wielkości była znikoma. No, może pisklę było ciut mniejsze, ale to różnica ciężka do wyłapania. Zwiastująca otrzepała się i rozłożyła na chwilę skrzydła, by je wyprostować i być w pełni gotową do wykonywania uników, gdyż będzie ona workiem treningowym dla swojej uczennicy. Sapnęła, nie z poirytowania, a lekkiego zmęczenia, a wraz z sapnięciem wydobyły się z jej nozdrzy kłęby fioletowego dymu. Zaraz przejdą do praktyki.

[Rozpaczliwa Łuska]

Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała to co przekazała jej właśnie Zwiastująca. Czy miała jakiejś pytania? Nie, raczej nie miała. Nawet nie wiedziała o co miałaby zapytać. Teraz musieli przejść do tej bardziej brutalnej wersji nauki, czyli praktyki. Nawet nie potrafiła sobie wyobrazić jakby to miało wyglądać!
– Nie, ja już nie mam żadnych pytań. – orzekła Nuta, czekając na dalsze instruktaże adeptki cienia.

[Zwiastująca Łuska]

Samica kiwnęła więc głową, po czym odchrząknęła ~ Dobrze. Skoro mamy za sobą nudną część dotyczącą definicji, to przejdźmy do praktyki. Najpierw zobaczymy, czym obdarzyli Ciebie bogowie. Aby to sprawdzić, nabierz powietrze w płuca i zatrzymaj je na chwilę, a kiedy poczujesz nieprzyjemną gorycz w pysku, wypuść je, a wtedy okaże się, czy ziejesz ogniem czy lodem, tak jak ja. Na moje oko wyglądasz na pełnej krwi smoka pustynnego, a jeśli się nie mylę to u Ciebie jedynym wyjściem jest ogień, ale upewnimy się ~ odpowiedziała, kiwając łbem. Ślepia miała lekko przymrużone, nie wiadomo, czy to ze znudzenia, czy zmęczenia. Może i jednego i drugiego? To już wiedziała tylko ona, ale skupiała się na nauczeniu Nuty atakowania. Potem musiała zająć się jeszcze obroną, więc szybko do groty nie wróci.

[Rozpaczliwa Łuska]

– Dobrze. – Rzuciła w stronę Zwiastującej. Spodziewała się czegoś gorszego na początek, ale skoro to miało być tylko zwykłe zianie, bez robienia komukolwiek krzywdy to jak najbardziej jej to pasowało. W sumie nie, nie pasowało, ale mogła to znieść. A to jakiś postęp. Według instrukcji adeptki. Wzięła powietrze do pyska, a po chwili zaczęła napełniać nim swoje płuca. Trzymała je tak chwile, jednak nic nie czuła. Czyżby robiła coś źle? Przecież trzyma powietrze w płucach! Może to przez to, że nigdy nie ziała ogniem? Cóż, wypuściła powietrze z ust. Odczekała chwilkę, aby wyrównać oddech i jeszcze raz spróbowała. Wzięła powietrze do ust, a następnie przekierowała je do płuc. Chwilę później stało się to, co nie działo się za pierwszym razem. Poczuła jakąś gorycz w pysku, o której wspomniała wcześniej samica z cienia. Wypuściła wtedy powietrze, ale zamiast wydobycia się ognia, ujrzeli kłęby dymu, które rozwiał wiatr.
– Spróbuję jeszcze raz. – Powiedziała bardziej do siebie niźli do adeptki, jednak chciała ją również poinformować, że nie ma zamiaru się poddać. Wzięła jeszcze raz powietrza w płuca, a następnie odczekała moment. Zaczęła czuć wcześniej wspomnianą gorycz, a następnie wypuściła powietrze z ust. Przed nimi pojawił się niewielki strumień ognia. Cóż, nie było najgorzej jak na pierwszy raz. Przynajmniej jej zdaniem.

[Zwiastująca Łuska]

Adeptka beznamiętnym wyrazem pyska wpatrywała się w wiązkę ognia, która po pewnym czasie zwyczajnie zniknęła ~ A więc ogień. Teraz, ponawiając tą czynność, spróbuj zaatakować mnie ową zdolnością. Pamiętaj, że ziejąc także powinnaś celować w słabiej ochronione miejsca, o których wspominałam wcześniej. Pysk, szyja, pachwiny, brzuch. Spróbuj ~ odparła, cofając się o kilka kroków od samicy. Musiała przecież unikać ataków. Jeśli stałaby oko w oko z samicą, to zanim by się obejrzała, a zamieniłaby się w kulę ognia. Tego chciała uniknąć, zwłaszcza jako nauczycielka. Po raz drugi uczyła innego smoka, ale za pierwszym razem uczyła biegu. A trening ataku to już nie są przelewki. Tu kontuzje czy obrażenia mogą być bardziej prawdopodobne.

[Rozpaczliwa Łuska]

Skrzywiła się po słowach, które powiedziała Zwiastująca. Czyli jednak będą musiały walczyć. Cóż, bez tego Nucąca nie nauczy się atakować. Ona sama by tego nie chciała, ale niestety, musiała. Przerażona, że zrobić coś adeptce patrzała na nią jakąś chwilę. Nie chciała jej skrzywdzić. Nie wzbudzała jakiś sympatycznych uczuć, jednak chciała uniknąć zranienia tej smoczycy. Po chwili do adeptki życia dotarła jedna rzecz. Przecież samica, która stała naprzeciw niej, znała się lepiej na ataku i obronie niźli przyszła uzdrowicielka. W razie niebezpieczeństwa, uniknie tego ataku. Wzięła głęboki wdech, powietrze skierowała do płuc. Następnie trzymając je tam, przyglądała się Zwiastującej, celując jej w szyję. Było jej najłatwiej tam wymierzyć, gdyż były tej samej wielkości. Poczuła nagle gorycz w gardle i zionęła ogniem w wymierzony cel.

[Zwiastująca Łuska]

Zwiastująca nie ruszyła się z miejsca. Nie było takiej potrzeby, gdyż sekundę przed nabraniem powietrza przez Nutę adeptka zrobiła to samo. Dlatego też kiedy kleryczka wypuściła z pyska wiązkę ognia, cienista skierowała w ramach obrony szeroką wiązkę lodu, która przy dotknięciu ognia wyparowała razem z nim, po chwili znikając. Smoczyca kiwnęła jedynie głową na znak pochwały, po czym powiedziała ~ W porządku. Spróbuj jeszcze raz, a jeśli Ci się uda, to przejdziemy do następnych rzeczy. Pamiętaj też, że wiązki powinny być raczej szersze niż dłuższe, ale to szczegół ~ podpowiedziała swojej uczennicy, obserwując uważnie jej poczynania i przygotowując się do następnej obrony, albo uniku.

[Rozpaczliwa Łuska]

Nucąca spojrzała z pełnym podziwu wzorkiem na adeptkę cienia. Sądziła, że ta odskoczy lub też przeturla się, albo coś w tym stylu. Jednak nie, ta po prostu odparła atak młodej samicy. No jednak Zwiastująca miała doświadczenie już, dlatego też uczyła. To miało sens. Na polecenie o spróbowaniu jeszcze raz, kleryczka spojrzała na adeptkę, jednak nie rozmyślała o tym, czy ją skrzywdzi. Była pewna, że nie ma takiej możliwości. Wzięła głęboki wdech, kierując powietrze do płuc, a następnie zaczęła celować w oczekiwaniu na posmak, który miał sugerować gotowość do ataku. Postanowiła teraz wycelować w brzuch, poczekała i gdy tylko poczuła gromadzącą się gorycz w pysku, wypuściła powietrze. Starała się teraz zrobić szerszą wiązkę ognia, aby trafiło całe podbrzusze. Schyliła ku temu łeb, aby wiązka leciała w tamtą stronę, a powietrze wypuszczała całym pyskiem, a nie przez "dzióbek", aby ogień szedł szerszą wiązką.