Srebrzysty staw

[Mały Jeleń]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Rozmowa nie była łatwa. Mżawka złapała się na tym, że ostrożnie lawiruje, starając się dobrać odpowiednie słowa! Nie mogłaby tak po prostu zignorować jego problemu, a z drugiej strony fakt, jak słabo znała w ogóle całe Stado Ziemi niczego nie ułatwiał. Cóż... nikt nie mówił, że będzie prosto! A od czegoś trzeba zacząć.
– To już bardzo dużo. Nawet jeśli można oprzeć się tylko na jednym smoku... to wciąż bardzo wiele. Każda przyjaźń czy inny typ relacji to coś bardzo cennego. – Powiedziała, jednak wciąż nie dawało jej spokoju to, jak pesymistycznie rozmówca jest nastawiony do samego siebie. Chyba nadszedł odpowiedni moment... – Dlaczego masz o sobie takie zdanie? Już sam sposób, w jaki mówisz o Zefirze pokazuje, że jesteś bardziej wartościowy niż wiele smoków, które dobro innych mają gdzieś. Co sprawiło, że czujesz się tak odizolowany od stada i masz do siebie tak wielkie pretensje? – Spytała cicho.

[Błysk Przeszłości]

Słuchając tonu głosu Mraevilik, który jakby dopasowywał się do tego, w którym naturalnie rozmawiał Mętny zrobiło mu się trochę jakby... raźniej. Ale tylko wewnętrznie. Na zewnątrz ciągle tylko przypatrywał się jej w trakcie, gdy mówiła i kiedy on się do niej odzywał. Dość dziwnie zaczynał się już czuć czując czyjś wzrok skupiony na jego osobie na dłużej niż kilkanaście sekund.
– Od pisklęcia wychowano mnie, jeśli w ogóle można użyć takiego słowa, że jestem jak zaklęcie z maddary. Potrzebne tylko w konkretnym celu, który musi spełnić, a potem znika, bez miejsca na jego wspomnienie, bo by tylko przeszkadzało. – Oj, ktoś tu się chyba otworzył. Jednakże o dziwo smok nie zmieniał nadal ani tonu, ani nastawienia – Za każdym razem, gdy próbowałem się wychylić, powiedzieć coś więcej, zaistnieć... nic nie wychodziło i wszystko się psuło. Na przykład odwróciłem "ojca" od Zefira przez mój własny strach, nawet się potem z tego powodu pobiliśmy z bratem. Po prostu... Ehh, muszę się pogodzić ze swoim miejscem, i tyle. Może chociaż kiedyś uda mi się ocalić życie kogoś ważnego, w końcu po to trenuję. Tak, opuszczając stado nie miałbym nikogo, kogo mógłbym chronić. To byłby zły pomysł. I jeszcze łamanie przysięgi... – w końcu spuścił delikatnie łeb w dół, patrząc się na owinięty wokół jego lewego boku ogon zakończony pokaźnym latawcem.

[Mały Jeleń]

Słuchała Mętnego ze współczuciem. Jego dzieciństwo nie wyglądało najlepiej. Jak istniały smoki, które tak krzywdziły najbliższych?! Ta pokojowo nastawiona do wszelkiego życia samica nie mogła tego pojąć.
– Rozumiem, że to musiało być ciężkie. – Zaczęła cicho, na moment pozwalając swojemu wzrokowi odbiec gdzieś na horyzont, by po chwili w naturalny sposób powrócić na smoka. Ona miała cudowne dzieciństwo i do tej pory była bardzo wdzięczna rodzicom, w jaki sposób zajmowali się nią i Sharvyn. Widocznie szczęśliwa przeszłość to prawdziwy, niestety rzadki skarb. – Nie pozwól jednak, by cię to złamało. Każdy ma prawo do szczęścia i spełnienia życiowego. Nie jesteś gorszy od innych, a jedynie twój ojciec nauczył cię tak myśleć. Możesz uwolnić się od tego. – Powiedziała. – I masz rację, porzucanie stada ci tego nie przyniesie, bo to nie w stadzie jest problem, tylko problem pojawił się przez tego konkretnego smoka, który był nieudolnym rodzicem. Żeby wyrwać się z tego, musisz na nowo nauczyć się wierzyć w siebie. – Ona tak to widziała. Kierowała się swoją intuicją i tym, co widywała za barierą. Nie znała tajemnic działania smoczego umysłu, lecz serce podpowiadało jej, że tak właśnie to powinno wyglądać.

[Błysk Przeszłości]

Nawet... posłał drobny, aczkolwiek wciąż, uśmiech w stronę nowo poznanej smoczycy. Była taka miła i pomocna... Mimo, że była tu dopiero od niedawna, to już i tak chciała nieść pomoc kompletnie nieznajomym smokom. To się ceni. Przynajmniej tak uważał adept.
– Staram się. Po prostu... czasem moje myśli krążą tam, gdzie nie chciałbym aby krążyły. – uprościł troszkę, myśląc przy okazji jak głupi musiałby być, aby tak po prostu opuścić swoje stado. Swój jedyny dom. Choćby jak źle nie było, wciąż przecież mógł być pewien, że codziennie znajdzie gdzieś bezpieczne schronienie, z dachem nad łbem. Jak zostanie zraniony, to zawsze znajdzie uzdrowiciela, który coby o nim nie myślał, i tak się nim zaopiekuje.
Mętny podniósł się w końcu z miejsca i zaczął iść spokojnie w stronę smoczycy. Przysiadł powoli w odległości połowy ogona od niej, popatrzył się na moment na toń jeziora, a później z powrotem na nią.
– Dziękuję, Mżawko. – powiedział cicho, lecz z tej mniejszej odległości samica mogła już bez problemu go usłyszeć. Ponownie, nie sprecyzował, o co mu dokładniej chodzi, ale on po prostu już taki... był.

[Żelazna Strzała]

// przepraszam jak się komuś wtrąciłam :< jak tak to *inny wątek* //

Jezioro piękne miejsce czysta woda dookoła śnieg ale również zaczynało pachnieć już wiosną.
Pływałam pod wodą w jeziorze goniąc rybkę która była wielkości mojego szpona, maluśieńka i przerażona ale ja lubiłam po prostu łapać ryby. Boczne uchopłetwy pracowały zawzięcie przy zaketach tak jak mój kręgosłup który wywijał się na wszystkie strony by jak najpredzej złapać zakręt w końcu... HAPS! Złapałam ją w szczęki. Rybka wiła się uparci mi na języku a ja dumna z siebie przetrzymałam ją chwilkę w pysku i wypuściłam ją z powrotem do wody. Nie miałam celu w zabijaniu tak małego stworzonka... nawet pisklę nie zdołało by się nią najeść w połowie co dopiero 21 księżycowy smok taki jak ja. Fakt byłam drobna i szczupła ale wiesz... woda wyciąga. A przynajmniej tak sobie tłumaczyłam moją ułomność siłową. Wynurzyłam łeb od razu nagrzewając łuski i wyszłam na brzeg. otrzepałam się z resztek wody i rozejrzałam. zdawało mi się że słyszałam jakieś kroki? A może to ta woda w uszach?
Potrząsnęłam głową porządnie i rozciągnęłam się prostując zmęczony pływaniem grzbiet.
~Oj zwichniesz ty se go kiedyś~Zaśmiałąm się sama do ciebie w myślach a wtem usłyszałam jakiś szelest. Czyli to nie była moja woda w uszach. ktoś niedaleko stąd spobie spacerował... tylko kto?

[Lumi]

Pisklak powoli szedł w tylko sobie znanym kierunku patrząc uważnie pod łapy, i gdzieniegdzie rozgarniając śnieg wyraźnie czegoś szukając. Kilka razy podniósł z ziemi jakieś kamienie, ale odrzucał je prawie natychmiast coraz bardziej się denerwując. Rozejrzał się dookoła chcąc zorientować się z grubsza gdzie jest, ale jego uwagę przykuło skrzące się w promieniach słońca jeziorko. Malec momentalnie się rozpromienił, po czym przyspieszył i skręcił w jego stronę nie dbając o potencjalny hałas.

[Mały Jeleń]

// stara czasoprzestrzeń

Skinęła łbem ze zrozumieniem. Dobrze to znała. Na co dzień wesoła i szczęśliwa, w nocy często prześladowała ją przeszłość. Myśli nie zawsze dawały się utrzymać pod kontrolą, jednak... trzeba było próbować, dla własnego zdrowia psychicznego.
– Ważniejsze są czyny od myśli... Te nie zawsze daje się uciszyć. – Skomentowała w zamyśleniu.
Poczuła się lepiej, gdy pozbyli się tego dziwnego, chłodnego dystansu. Uśmiechnęła się łagodnie na jego słowa, przenosząc wzrok na horyzont. – Nie ma sprawy. Chciałabym, by na świecie mniej było zmartwień. – Zwierzyła się cicho.

[Żelazna Strzała]

//Nowa czasoprzestrzeń
Rozejrzałam się zdziwiona kiedy jeden z kamyczków przeleciał mi o parę centymetrów obok pyska. Czy to jakiś goblin pogrywa sobie ze mną w kierki? Stanęłam na tylnych łapach by mieć lepszą widoczność . Okazał się to mały i nadwyraz rogaty jak na swój wiek i wzrost pisklak. Podeszłam do niego i pochyliłam się przymykając lewe oko. nie było potrzeby by przestraszył się mojej heterochronii.
–Hej malutki, co tu robisz sam? gdzie twoja mam i tata? Na pewno cię szukają – Powiedziałam spokojnie i delikatnie. Przecież nie chciałam przestraszyć maluszka a tym bardziej nie chciałam żeby w panice zawołał matkę która nie słuchając moich tłumaczeń rzuciła by się na mnie w obronie dziecka

[Lumi]

///Nowa czasoprzestrzeń
Pisklak widząc obcego smoka odruchowo cofnął się o kilka kroków, po czym skulił się lekko. – J-ja tylko sobie szukam ładnych kamyczków, a ty? Mama jeszcze nie wie, że sobie poszedłem – Powiedział z dozą niepewności.

[Żelazna Strzała]

Widząc reakcję pisklęcia cofnęłam się żeby się nie bał. Szukał ładnych kamyczków? Ojjjj..... jakie słodkie. Uśmiechnęłam się łagodnie i położyłam się na ziemi by malec wiedział że nie zamierzam na niego krzyczeć. Podniosłam kamyczek z ziemi który był zielonkawo czarnego koloru i podsunęłam pod nosek samczyka a następnie położyłam go i zaczęłam przeszukiwać kolejne kamyczki przy jeziorze, powoli przekładałam jedne na drugi aż trafiłam na przeźroczysty kamień o okrągłych kształtach. O ile dobrze pamiętam był to jakis rodzaj piaskowca ale nie był wartościowy..
Za to jaki piękny. Położyłam go sobie na ptsku i zaczęłam go podrzucać jak foka by rozśmieszyć malca.
– Zobacz! Podoba ci się? Mi się bardzo podoba. – Zpałałam go w łapy i podsunęłam pod nosek samczyka. Rozmowę o uciekaniu mamie zamierzałam zachować na później by Młody nie uznał jej za niebezpieczną znów. – Mam na imię Tasuni, ale możesz mówic mi Tasu... tak jest krócej. A ty jak masz na imie maluszku?

[Błysk Przeszłości]

// stare dzieje

– Tak... Też tak uważam. – Odpowiedział zamyślony, swym zwyczajnie cichym głosem, nie spuszczając ślepi z jej puszystego łebka. Leżał cały czas spokojnie, w bezruchu, nie mając w sumie nic do zrobienia.
– Nikomu się to raczej nie uda. – Zrobił krótką przerwę, lecz dodał potem, jakby z małą nadzieją w głosie – Ale warto próbować, jak nie ma nic do stracenia. – Posłał jej maluteńki uśmiech, nawiązując tak na prawdę słowami również i do siebie.
W końcu i on przeniósł znów wzrok na spokojną taflę wody, i leżał tak w ciszy, pogrążony w swoich myślach napędzanych zastrzykiem pozytywnej energii dzięki słowom samicy i całym tym spotkaniu. Mimo, że szczęścia z niego nie dało się wyczytać, i tak teraz wydawał się jakiś taki bardziej... rozchmurzony, niż przedtem.

[Lumi]

Widząc, że nieznajoma raczej nie ma złych zamiarów malec rozluźnił się, i powoli położył się bokiem do niej podwijając ogon pod siebie. Urzeczony zielonoczarnym kamyczkiem w ciszy obracał nim na wszystkie strony i podziwiał jego piękno. Kiedy nieznajoma zaczęła podrzucać jakiś kamyczek szeroko się uśmiechnął. – Łaaał, ten kamyczek jest nawet ładniejszy od tego w paski! – Pisklak przysunął się trochę bliżej żeby dokładniej mu się przyjrzeć. – A ja się nazywam Lumi. –

[Żelazna Strzała]

Malec był naprawdę przeuroczy i można było by go wyściskać jak puchate stworzonko. Jego niewinność i obecność drobnych kolców razem dawały świetny, wręcz niesamowity obraz całego stworzenia którym był. Wyglądał zarówno słodko i groźnie ale też nieporadnie. Wtem przez myśl przeszło mi jedno. Przecież na nieporadność najlepsze jest pływanie prawda? Jednak sądząc na wiek smoczek nie potrafił jeszcze pływać chyba że się myliłam?
Wyciągnęłam łapę i pogładziłam go po głowie.
-Wyglądasz mi na silnego małego wojownika. Wiesz co jest super ćwiczeniem dla małych wojowników? Pływanie, które sprawia że mięśnie nabierają kształtu– Powiedziałam do niego spokojnie i łagodnie. Zdawało się nawet że malec jest tak przejęty kamyczkiem że może nie zwrócić na mnie uwagi ale... kto wie. – Chodź może chcesz żebym nauczyła cię pływać?

[Lumi]

Lumi lekko się zdziwił, gdy błękitnołuska pogładziła go po łebku, ale szybko zajął się tym co powiedziała. – Naprawdę? – Aż odłożył kamyczek z zainteresowania. – Będę najlepiej pływającym wojownikiem! – Poskładał kamyczki na stosik, po czym poderwał się do góry i podreptał do brzegu jeziora. – A pod wodą są jakieś ładne kamyczki? – Spytał się pełny nadziei, po czym przekrzywił łepek w oczekiwaniu na odpowiedź.

[Żelazna Strzała]

Spojrzałam na niego rozbawiona. Podobało mi się jak malutki Od razu chciał wskakiwać do wody jednak nie był smokiem morskim który pływanie ma we krwi a smokiem drzewnym który najlepiej wspina się po drzewach i udaje gałązki i pnie. No cóż, musiałam go zatrzymać więc złapałam go ogonem pod brzuszkiem i wyniosłam z wody kładąc go na ogrzanym wcześniej miejscu za pomocą maddary. Usiadłam obok niego i pokazałam mu wodę.– Woda jest bardzo niebezpieczna wbrew pozorom. Twoja mama Wyrwała by mi wszystkie łuski jak bym pozwoliła ci wejść do wody bez przygotowania teoretycznego. – Powiedziałąm łagodnie i z uśmiechem miałam nadzieję że maluszek załapie żart.
Przyszedł czas na rozpoczęcie nauki więc za pomocą maddary podniosłam z jeziora trochę wody którą uformowałam w kulę. Zbliżyłam ją do nas. Była nierównej powierzchni ciągle przelewała się woda w środku pokazując powoli jak mogą wyglądać fale na wodzie.
Trzeba zacząć od omówienia niebezpieczeństw związanych z wodą bo inaczej pisklę nie będzie świadome powagi sytuacji.
Wodę otoczyła szklana kula, była przejrzysta, miała gładką powierzchnię oraz pachniała wodą morską i bryzą. W smaku mogła być słona i nieprzyjemna.
Przybliżyłam kulę do malucha i zaczęłam mówić.
– Zobacz, jest to kula z wodą na której wpierw wyjaśnię ci na czym polega niebezpieczeństwo wody, potem omówimy sobie teorię pływania i na koniec wejdziemy do wody i pokażę ci jak pływać i nurkować dobrze? – Najpierw połowa wody z kuli zniknęła ukazując idealnie wypełnioną przestrzeń w połowie która zaczęła się delikatnie kołysać. Powstawały drobne niegroźne fale i marszczenia wody. nie było żadnych prądów wodnych pod powierzchnią, Woda przypominała taflę jeziora przed którym się znajdowali.
– Przypatrz się. Taka woda jest najbardziej bezpieczna, Fale są malusieńkie pchane tylko wiatrem. Pod wodą nie ma prądów wodnych i nie wciągnie cię tu żaden naturalny wir. Takim miejscem są właśnie małe jeziora i stawy.– Po chwili woda zmieniła się i wyglądała jak by płynęła nurtem od lewej do prawej. Pojawiły się drobne skały o które rozbijała się z pluskiem. Przepłyneła jedna lub dwie rybki w górę nurtu a po chwili woda się uspokoiła i lekko zwolniła.
– Tak może zachowywać się rzeka. dopóki jesteś malutki lepiej żebyś nie wchodził do nich bo można łatwo zrobić sobie krzywdę.
Nie wiedziałam też czy Stado wody ma dostęp do morza ale na wszelki wypadek lepiej pokazać. Woda w kuli zaczęłam się burzyć. Uderzać o szklane ścianki. Wznosiły się potężne fale które mogły by zmieść smoka z łatwością na samo dno. Pod szalejącą taflą formowały się równie szalejące prądy wodne które stwarzały zawirowania i załamania.
– A to mój drogi to jest ocean kiedy się wścieka... Najbardziej niebezpieczna woda jak istnieje. Wtedy lepiej nie wchodzić do wody bo na prawdę łatwo stracić życie!
A teraz kiedy już omówiliśmy jaka woda jest cacy a jaka mniej cacy to może powiesz mi co rozumiesz przez słowo Pływanie? Jak według ciebie powinno to wyglądać i na czym polegać? Ja dopowiem i poprawię cię jeżeli się pomylisz więc na spokojnie słoneczko nikt nie będzie tu na ciebie krzyczał.
Kula z wodą uspokoiła się ale uznałam że to będzie dobra pamiątka dla malucha i nie rozbierałam jej z powrotem na magię a poturlałam ją do niego by mógł sobie ją potem zatrzymać do zabawy. Była bardzo wytrzymała ale gdyby spadła mu z dużej wysokości, na przykład z drzewa rozbiła by się w drobny mak.
Siedziałam więc i wpatrywałam się w młodzieńca czekając na jego odpowiedź

//Pamiętaj o dokładnym opisie i wypowiedzi!

[Lumi]

Pisklak roześmiał się. – E tam, moja mama jest bardzo fajna, polubiłybyście się. – Powiedział pełen przekonania. Słuchając o rodzajach wody oraz obserwując wodę w kuli powoli kiwał głową próbując zapamiętać tak dużo jak tylko mógł. – Ocean to jakieś większe jezioro? – Malec pierwszy raz słyszał to słowo, ale już zaczął sobie wyobrażać coś dziesięć albo nawet więcej razy większego od tego stawu. Żeby odpowiedzieć na pytanie Tasu musiał pomyśleć dłuższą chwilę. – Pływanie to poruszanie się w wodzie przy pomocy łap. Chyba smok po prostu stara się być jak najbardziej opływowy. Robi szybkie mocne wymachy łapami żeby się poruszać, albo nie pójść na dno. Myślę, że jeśli rozłożyłbym skrzydła przed wyjściem do wody to utrzymywałbym się na powierzchni praktycznie bez problemu. I podobno smoki z takim czymś jak to mają o wiele łatwiej w pływaniu. – Wskazał na jej błony. – A z takimi odstającymi łuskami jak moje jest trudniej. –
Po otrzymaniu szklanej kulki od razu zaciągnął się zapachem morskiej bryzy, po czym zaczął kręcić nią na wszystkie strony patrząc na przelewającą się wodę.

[Żelazna Strzała]

Pokiwałam głową słysząc co mówi pisklę i lekko się skrzywiłam. No ale tylko lekko. Wstałam i podniosłam go z ziemi lewą łapą lekko wsuniętą pod brzuszek. Nie miałam zamiaru mieć pisklęcia na sumieniu więc posłałam impuls maaddary żeby określić kiedy jest ostry spadek w wodzie i Przymknęłam oczy. Glony które rosły na dnie jeziora zaczęły powoli wypełzać z wody tworząc siateczkę z wodorostów oddzielając kawałek jeziora tak by malec nie popłynął w razie w za daleko.
Włożyłam go delikatnie do wody po brzuszek i machnięciem ogona nakazałam by się jeszcze nie ruszał. Sama weszłam po samą siateczkę i uznałam że jest idealnie dla pisklęcia na pierwszy krok w wodzie. Kiedy straciło by równowagę i przewróciło się na bok, szybciutko o własnych siłach mogło by wstać na łapki i miało by głowę nad wodą. Grunt to bezpieczeństwo Tak mawiał mój ojciec i dziadek!
Usiadłam więc w wodzie obok pisklęcia i zanim pozwoliłam mu spróbować popłynąć do powiedziałam.
– Widzę że myślisz bardzo trzeźwo i gratuluję ci tego będziesz mądrym wojownikiem łowcą lub też magiem. Jednak to co powiedziałeś nie jest do końca prawdą ale w dużym stopniu jest dobrze.
Pływając musisz uważać żeby nie marnować za dużo energii dlatego też musisz robić mocne i silne wymachy łap ale nie szybkie bo stracisz energię na darmo i pójdziesz na dno. Z tymi skrzydłami to bardzo trafna uwaga, Może ci bardzo pomóc utrzymać równowagę wię staraj się je lekko rozchylić kiedy będziesz chciał pływać. Staraj się uderzać łapami na przemian i barć głębokie oddechy. Ogon trzymaj w miarę luźno ale też bez przesady. Niech się unosi na powierzchni. No... I do dzieła Lumi wierzę w ciebie!

[Lumi]

Białołuski rozluźnił ogon i nieznacznie rozłożył skrzydła tak jak radziła mu Tasu. Wziął kilka głębokich wdechów na rozluźnienie, po czym postawił kilka pierwszych kroków na kamienistym dnie. Zauważył, że woda stawia o wiele większy opór niż powietrze. Kiedy już zanurzył się po szyję stracił grunt pod łapami i całkowicie zanurzył się pod wodę. – Tas! – Zdążył wykrzyknąć, zanim zniknął pod wodą.
Musisz robić mocne i silne wymachy łapami.
Przypomniał sobie, gdy po prostu sobie siedział na dnie niezbyt wiedząc co zrobić. Choć gdyby wyciągnął szyję to może nawet wysunąłby nozdrza nad taflę wody to przecież nie o to chodziło, a powoli zaczynał odczuwać ból w płucach. Przecież to byłaby hańba, gdyby utopił się na mieliźnie!
Samczyk zaczął powoli robić tak mocne wymachy łapami ze złączonymi palcami, jak tylko mógł, a w efekcie powoli zaczął zbliżać się ku powierzchni. Jeszcze kilka naprzemiennych wymachów i wreszcie pisklak mógł zaczerpnąć świeżego powietrza i wykasłać wodę z płuc. – Żyję. – Rzucił w szoku. Nawet nie zwracał uwagi, że unosił się na wodzie tylko dzięki pracy własnych łap. Kiedy zauważył, że woda sięga blisko jego nosa wyciągnął szyje tak wysoko, jak tylko mógł co pewnie zapobiegło zachłyśnięciem się wodą. W końcu kiedy załapał rytm kolistych wymachów łapami i brania oddechów pływanie stało się nieco mniej trudne, a może nawet poruszył się do przodu. – Co dalej? –

[Żelazna Strzała]

Zamarlam kiedy zobaczyłam jak piskle idziepod wode mimo tego że było płytko. Cóż kazdemu się zdaża prawda?
Przyglądałam się mu i roześmiałam się. Wyglądał jak kaczka z ciężarkami u płetw. No ale przynajmniej się unosił na wodzie... w pewnym stopniu bo wystawała tylko głowa.
-Posluchaj mnie uwaznie bo nie będę tego po raz trzeci powtarzać. Musisz byc w wodzie spokojny inaczej nie uda ci się długo utrzymać na powierzchni szyja ci tu przeszkadza... zrób tak.-wygiełam szyje w literę s i oparłam brodę o swoją pierś. Wyglądałam jak łabędź. -Pamiętaj o lekko rozchylonych skrzydłach i pilnuj by ogon jednak nie był luźno bo za bardzo ci szaleje i tracisz równowagę. Łapami silne wymachy ale nieszybkie i rozchyl palce! JESZCZE RAZ! Do skutku!

[Lumi]

Obrócił głowę w kierunku Tasu i powoli wypuścił powietrze nosem. Uspokojenie się nie było aż tak złym pomysłem, szczególnie że powoli się męczył takim tempem przebierania łapami. Rozchylił palce tak szeroko jak tylko mógł i zmniejszył tempo przebierania łapami koncentrując się na sile wymachów. Szyję zgiął tak samo jak nauczycielka, prawie dotykając brodą swojej piersi, a ogon usztywnił na tyle aby nie robił niepotrzebnych wymachów ale nadal unosił się na powierzchni wody. Następnie rozchylił skrzydła i zaczął szybciej przebierać łapami w chłodnawej wodzie chcąc popłynąć nieco dalej od brzegu, i zobaczyć czy naprawdę te rady do czegoś mu się przydadzą. Od razu zauważył, że mniej się chybocze i stawia wodzie nieco mniejszy opór. Jeszcze raz spojrzał się na Tasu z wielkim uśmiechem na pyszczku. – A teraz dobrze? –

[Żelazna Strzała]

och bogowie i swięte duchy... dajcie mi więcej takich zdolnych uczniów. ~ pomyślałam spoglądając z usmiechem i dumą jak malucj zaczął sobie w końcu dobrze radzić. Teraz przyszedł czas na to by nauczyć malca skręcać. Więc musialam znowu wejść za siatkę zabezpieczającą i mu to pokazac.
-Uważaj teraz bardzo. Słuchj co powiem.
Swietnie poradziłeś sobie w poczatkowej formie pływania, jestem z ciebie dumna malutki. A teraz musisz nauczyć się skręcać podczas tego. To jest łatwe zwłaszcza ze dobrze trzymasz równowagę. Przy skręcaniu jest najważniejsze byś przednimi łapami nakierował sobie tor. Czyli uderzaj nimi lekko w bok a przy tym wygnij swoje plecy w księżyc w kierunku w którym chcesz skręcić. Popatrz na mnie...
podpłynełam kawałek prosto po czym chcąc skręcić w lewo zaczęłam młucić łapami w lewą stronę lecz tylko przednimi i było to małe odchylenie. Swoje plecy lekko zgiełam a ogonem z błoną dwustronną lekko nadałam sobie pędu. Zrobiłam kułeczko i zrobiłam to samo w drugą stronę pilnujac by moje skrzydła były wciąż lekko rozchylone a głowa wygodnie ułożona odpoczywała sobie prawie na miersi w łabędziej szyji. Oddychałam głęboko i spokojnie.

Teraz wrociłam skokiem na płycizne i machnęłam ogonem by dac znak maluchowi ze jego kolej. Jesli szybko to załapie i nauczy sie nurkowania to bedzie gotowy do pływania.

//Opisuj dokładnie wszystko nie tak pobierznie jak ja a zostaną nam z jakies 2/3 posty na głowę i raport.