Podnóże Skał

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Prychnęła wesoło na jego słowa, choć nie przewidziała, co takiego planował. Dlatego też właśnie spadła gwałtownie tuż pod łapy plagijczyka. Na szczęście przynajmniej zamortyzowała upadek, na tyle na ile mogła, lądując częściowo na łapach.
Wyszczerzyła kły w zaczepnym uśmiechu, ha żyje i co mi zrobisz? Kiedy cienisty kruk ponad ich głowami wzbił się w powietrze i przy lądowaniu tuż obok dwóch smoków stał się cienistym rysiem, który chyba próbował na Barbarzyńskiego syczeć, ale niezbyt to było słyszalne i szybko został mentalnie skarcony przez ognistą.
– Dorobiłam sssssię kompana, jak widać, nowego imienia i rangi też, a co u ciebie o wielki i potężny Khardahu?
Nie mogła sobie odpuścić zaczepki. Dopiero po powiedzeniu tego zdała sobie sprawę, jak mogło to zabrzmieć, biorąc pod uwagę, że nadal leżała jak długa, a plagijczyk nad nią. Miała tyle szczęścia, że ciężko było zauważyć u niej rumieńce ze względu na ciemne ubarwienie, choć nie było to niemożliwe. Podniosła się na łapy, a i tak musiała zadzierać łeb, jak zwykle by patrzeć plagijczykowi w pysk.

Pogrom spojrzał na nią z góry – cóż, dosłownie z góry – pochylając nieznacznie łeb i nadal unosząc łuki brwiowe wyczekująco, jakby niemo przekazywał swoje "a nie mówiłem" i oczekiwał na przyznanie mu racji przez tę pyskatą żmijkę. W czarnych, zdawałoby się bezdennych ślepiach miał złośliwe błyski, ale i rozbawienie.
I nutę zadowolenia, widząc, jak zgrabnie ta sobie poradziła.
– Całkiem nieźle. Choć gdyby nie strata czujności, zdążyłabyś podlecieć albo nawet zamrozić tę gałąź, zanim spadła – rzucił, widząc jej zaczepny, niemal zwycięski wyraz pyska i wyszczerzone kiełki.
Drgnął, cofając się raptownie o krok, kiedy niespodziewanie spadł między nich kruk, by po chwili przemienić się w syczącego rysia. Mięśnie napięły mu się nieco, a łuski na ciele nastroszyły zauważalnie z cichym zgrzytem, wyraźniej eksponując jego górskie geny. Instynktownie przybrał pozycję bojową, gotów do potraktowania napastnika ogniem – cóż, z dzikimi cieniami raczej nie było żartów. Wypuścił jednak nagromadzone w płucach powietrze przez nozdrza, kiedy ujrzał, że drapieżnik się uspokoił. No proszę, więc kompan – i to całkiem interesujący.
Zamruczał, rozsuwając szerzej pysk w krzywym grymasie, gdy usłyszał, jak został nazwany. Z całą pewnością jednak mile połechtało mu to ego. Zwrócił uwagę na subtelne rumieńce Ognistej, ale nie skomentował, jedynie mrużąc lekko ślepia na ten widok i nabierając nieco czujności. Pochylił łeb, którym lekko, krótko trącił ją w bok, pomagając podnieść się na łapy. Ostatecznie jej upadek był jego winą.
– Też mam kompana. Może nawet byście się polubili. On również jest pyskaty – stwierdził. – Poza sojuszem między naszymi stadami, który zaskoczył mnie po kilkuksiężycowej drzemce, niewiele – dodał, na powrót cofając się o krok i przywracając ciut zdrowszy dystans. O sprawach wewnętrznych Stada i własnych prywatnych, co w zasadzie w przypadku jego rodziny było jednym i tym samym, rzecz jasna nie miał zamiaru wspominać. – Więc zostałaś wojowniczką? Znaczy się, że moje nauki się przydały. Jakie imię ci nadano?

Może i lepiej by jej poszło, gdyby była bardziej skupiona, ale nie byłoby takiej zabawy. Żmija, mając nadzieje, że Pogrom nie zauważył rumieńca, podniosła się z jego pomocą.
Zastrzygła uszami na słowa o kompanie, była ciekawa, kto mógłby być towarzyszem takiego smoka jak Khardah. Żywiołak? Ogar? Demon? Pierwsze jej skojarzenia skupiły się głównie na tych trzech stworzeniach.
Strzeliła ogonem o ziemie, kiedy usłyszała o sojuszu, choć nie wyglądała na zaskoczoną, to słyszała o tym po raz pierwszy.
Zmrużyła podejrzliwie ślepia, patrząc, jak czerwony samiec cofa się trochę. Czyżby o czymś nie wiedziała?
– Ossssstatnim razem nie miałam okazji ci podziękować za nauki, dziękuje.
Wyprostowała się, kiedy Plagijczyk zapytał o jej nowe miano, no ciekawe czy spodziewałby się czegoś takiego. W teatralnym i całkiem psotnym geście ukłoniła się przed Pogromem, przedstawiając się.
– Łaknienie Pożogi, niedawno mianowana zassssstępczyni Ognia.
Patrzyła na samca bezczelnie, oceniając jego reakcje.

Och, tak. Ognista byłaby zapewne bardzo zaskoczona, gdyby ujrzała filigranowego, barwnego kompana Khardaha. Nie żeby ten szczególnie ustępował demonom charakterkiem.
Pogrom rozsunął szerzej pysk, słysząc podziękowanie, którego już się nie spodziewał. Zamruczał cicho.
– No proszę, ktoś tu jednak potrafi być grzeczny – wymruczał półżartem, błyskając czubkami kłów. Skinął jednak łbem. – Raczej nie uczymy nikogo spoza Stada, ale skoro mamy sojusz, to dobrze się stało. Poza tym...
Mrugnął jednym ze ślepi swobodnie, nieco złośliwie.
– Nie lubię zostawiać bezbronnych panienek na pastwę losu. Choć teraz masz swojego strażnika – mruknął, spoglądając na kompana Vakkan. Nie ukrył nuty zdziwienia, która błysnęła mu w ślepiach, gdy usłyszał, na kogo została mianowana ta żmijka, którą jeszcze niedawno widział jako adeptkę. Wypuścił powietrze przez nozdrza głośniej. Imię też całkiem mu się podobało, wywołując cichy pomruk. Wpasowałoby się ze swym drapieżnym brzmieniem w Plagę.
– Nieźle – pochwalił. – Więc zaliczyłaś dwa awansy społeczne za jednym zamachem.
Jego spojrzenie spoważniało nieco, gdy wrócił myślami do sprawy cienia, Viliara, iskier i zamieniania smoków w kamień. Generalnie całego tego bagna, które wtedy wynikło. Przeszło mi przez myśl, że musiał odwiedzić później Thear. I Iluna oraz Eurith.
– Słyszałem... czy może raczej widziałem, co stało się z waszym przywódcą. Tym poprzednim, nie obecnym, kimkolwiek ten jest. Domyślam się, że to trochę przyspieszyło twój awans – rzucił. Obserwował ją uważnie z pochylonym lekko łbem, mrużąc ślepia. Nie wiedział jeszcze, że obecnego przywódcę Ognia też właściwie zdążył poznać. Nieoczekiwanie okazywało się, że jak na kogoś, kto właściwie nie wyściubiał nosa z terenów własnego Stada i nic a nic nie interesował się niczym, co go nie dotyczyło, miał całkiem niezłe znajomości.
– ...wracając. Zdążyłaś już wypróbować nauki w praktyce w jakiejś walce, Vak? A może nawet uczyniłaś jakieś kolejne postępy? Chętnie bym to zobaczył.

Łaknienie zamruczała rozbawiona pierwszą reakcją czerwonego samca na podziękowania. Jednak kiedy odpowiedziała, w jej głosie pobrzmiewała najczystszy złośliwy bunt i żartobliwe niedowierzanie.
– Ja? Grzeczna? No cośssss ty?
Warknęła żartobliwe na sprzeciw określaniu jej bezbronną panienką.
Z jakiegoś jednak powodu poczuła się dumna, że udało jej się zdziwić wojownika.
– Mogę powiedzieć, że ssssssama sssssię tego nie ssssspodziewałam. Myśssssslałam, że Płomień wybierze kogośssss ssssstarsssszego i bardziej dośsssswiadczonego na ssssswojego zasssssssstępce.
Zmrużyła ślepia, uważnie przyglądając się samcowi, kiedy tego nagle opuścił nastrój do przekomarzanek. Spojrzała w bok, kiedy dotarło do niej, co Plagijczyk powiedział. Ogon smoczycy trzasnął o ziemię.
– Prawdopodobnie myśsssslissssz dobrze.
Przyznała cicho. Wbrew pozorom nie spuściła łba przez utrapienie czy smutek. Zew był przywódcą i tylko jako takiego go widziała, jednak zdawała sobie sprawę, że miał córkę, która teraz uczyła się w ich stadzie. Nawet jeśli wcześniej to do niej nie dotarło, sama przecież wiedziała, jak to jest wychować się bez jednego rodzica.
Spojrzała na Barbarzyńskiego wdzięcznie, kiedy zmienił temat.
– To chyba jasssssne.– odpowiadając na pierwsze pytanie, drugie potraktowała jako retoryczne, o ile smoki wiedzą, co to jest.– Chcesssssz mnie sssssprawdzić?

Bawiły go jej syki, jak u prawdziwej, kąśliwej żmijki. W jakiś sposób, mimo pyskówek… wydawało mu się to jednocześnie rozbrajająco niewinne i przede wszystkim szczere. Może dlatego czuł do niej pewną sympatię. Uniósł jednak łuki brwiowe, kiedy usłyszał o „płomieniu”. Coś mu się kojarzyło, że tak nazywali właśnie tego, który przemienił się w kamień. Tak, z pewnością coś z płomieniem. Ale jak to konkretnie szło…?
No, w każdym razie jego myśli momentalnie zawędrowały do ojca Thear, który podzielił los jego matki, padając ofiarą jakiejś nienaturalnej, obcej kreatury. Nie dopytywał już jednak, nie zamierzając poruszać niewygodnego tematu i niepotrzebnie zagłębiać się w wewnętrzne sprawy Ognia.
– Można być starym, a głupim jak but i bezmyślnym – stwierdził. Choć doświadczenie z pewnością było istotne i potrafiło być niezwykle pomocne, nie dziwił się, że nie było jedynym kryterium. – Najwyraźniej wasz nowy przywódca stwierdził, że jesteś do tego najodpowiedniejsza. Zresztą… durnych bym nie szkolił.
Rozsunął pysk, szczerząc kły przez chwilę złośliwie, choć w zasadzie można to było nazwać swoistym komplementem. Rozciągnął się z zadowoleniem, słysząc propozycję.
– Mogę nawet i teraz – rzucił bezpardonowo. W zasadzie to czemu nie. Nie gardził treningiem, szczególnie po drzemce, kiedy musiał wrócić do swojej zwyczajowej formy. – O ile panienka się nie boi. Możesz znowu zawisnąć jak opos.

Mimo że syczała jak żmija, to nie kąsała w podobny sposób. Zmrużyła ciekawsko ślepia na jego reakcje. Dla niej wydawało się naturalne, że każdy przywódca Ognia ma płomień w imieniu i nie do końca wyobrażała sobie, jakby to miało inaczej wyglądać.
Zastrzygła rozbawiona uszami, kiedy usłyszała stwierdzenie Plagijczyka. Musiała mu co prawda uwierzyć na słowo, bo sama nie rozmawiała zza wieloma smokami, ale i tak było to zabawne.
Poza tym żmija wyszczerzyła zaczepnie kiełki, na wzmiankę kogo Barbarzyński by nie szkolił i potraktowała to jako małą pochwałę czy coś w tym stylu.
– Nie boję ssssssię.
Wyszczerzyła kły butnie, prostując się i bezczelnie patrząc na wyższego wojownika.

Barbarzyńca wyszczerzył własne kły w odpowiedzi na jej gest. Więc dobrze, skoro ta mała żmijka się nie boi... Zrobi jej mały test. Kto wie, może jeszcze uczennica go pokona. Wydawała się niezwykle pewna siebie, a i ranga stadnego Zastępcy to nie byle co.
Przyjął postawę, rozsuwając szerzej łapy i skinął łbem ponaglająco.
– Więc zaczynaj, panienko. Bylebyśmy się tu nie pozabijali.

/ zaraz machnę prośbę o założenie

Urzara krzątała się w tym miejscu już przez jakiś czas. To było dosyć ważne dla niej, a że jej partner nie należał do stada ognia, musiała coś wymyślić. Chciałaby je zobaczył, w końcu taka okazja nie zdarza się codziennie. Przywędrowała więc z swoim skarbem tutaj, w okolice bliźniaczych skał. W specjalnie zrobionej przez nią torbie, niosła jajo. Swoje jajo, które złożyła już jakiś czas temu. Nie ruszała się z swojego legowiska od dłuższego czasu, starając się nim opiekować najlepiej jak potrafi. Po złożeniu pierwszego nie miała tak silnego instynktu jak teraz, na to wychodzi. Albo... może próbowała zrekompensować? Nie ważne, nie ważne. Ułożyła się w najmniej widocznym, dla niej miejscu, układając swoje cenności tak, by się nie wywróciło przypadkiem. Okryła je swoim ciałem, owinęła równie ogonem by miało jak najwięcej ciepła. I zerkała na nie co jakiś czas, nie mogąc się napatrzeć. Ah, ekscytacja. Kiedy już uspokoiła się, zastanowiła się jak przywołać do siebie Tezę. Wiadomość mentalna wydawała się teraz oczywista... Choć chyba on sam nie preferował tego rozwiązania. Dlatego Urzara starała się skupić by dotknąć umysłu jego kompanki, Se'ze. Przekazała jej, że chce się zobaczyć z nim i gdzie się znajduje. A tymczasem, ona sama mogła jedynie obserwować okolice i starać się być nie zauważona. Jakoś nie za bardzo chce być zaczepiana.

Se'ze naprawdę nie potrafiła się powstrzymać, żeby przekazać przekręconą wiadomość od Urzary. Oczywiście ją odebrała, jednak z głupim uśmieszkiem (gdyby tylko miała usta...) powiedziała mu, że Urzara pilnie go potrzebuje. Teza był w swojej jaskini, rzucił, dosłownie, to co robił aż wszystko co tam miał się rozsypało i wystrzelił jak podpalony z legowiska. Leciał najszybciej jak mógł i kiedy dotarł do podnóża bliźniaczych skał, to prawie się nie przewrócił kiedy niedbale lądował. Już z oddali krzyczał do Urzary
– Urzara! Co się stało?! Se'ze mówiła, że potrzebujesz pomocy! Jesteś ranna??!
Podbiegł, wychamował i otarł się czule głową o jej głowę, jednocześnie uważnie ją obserwując. Tęsknił niemiłosiernie, codziennie o niej myślał i znowu mają czas aby się spotkać. Ale o co chodziło?

Podczas podróży jajo kołysało się na boki co mogło być najlepszą kołysanką. Mała smoczyca nie mogła jednak spokojnie drzemać dalej. W jaju robiło się coraz ciaśniej i wyglądało, że raczej żadna, nawet najsłodsza drzemka tego nie zmieni. Kołysanie prędko ustało. Do drobnej, dopiero kiełkujące świadomości przemykała się pierwsza potrzeba, którą było wyjście z tej ciasnoty. Łatwo powiedzieć, ale trudniej zrobić, szczególnie kiedy ciężko się ruszyć.
Podczas, gdy w środku pisklę przebudzało się dopiero do swojej pierwszej, dużej wyprawy w życiu, na zewnątrz jasne jajo pozostawało w bezruchu od dłuższego czasu. Na powierzchni widać było drobne, pojedyncze pęknięcia, które bardziej przypominały brudną pajęczynę, niż poważniejsze uszkodzenia skorupki. Były one jednak dowodem, że skorupa powoli słabnie i zbliża się jej koniec. Jajo zatrzęsło się nagle, gdy pisklę wykonało swój pierwszy, odważny ruch. Nadszedł czas.

Urzara czekała, obserwując otoczenie. Nie działo się nic, jedynie słuchała jak ptaki zaczynają śpiewać. Wiosna była zwiastowaniem nowych rzeczy, co ją bardzo cieszyło. Zerkała co jakiś czas na jajko, wpierw nie zauważając tego że coś się tu zmienia. Widząc zaaferowanego Tezę, który biegnie w jej stronę, sprawiło jej sporo uśmiechu na mordce. Chociaż zastanawiało ją, czemu on tak biegnie jakby coś się paliło? –Tweed! -Zawołała go. Wcześniej przykryła jajko swoim dużym skrzydłem, żeby trochę zrobić mu niespodzianki. Urzara nie ruszała się z pozycji leżącej, otarła się głową i zerknęła na swoje skrzydło –Ze mną jest wszystko w porządku kochany. Chcę ci coś pokazać. Przyniosłam je niedawno tutaj -te słowa rzekła o wiele ciszej, odsłaniając to co chowała. Dopiero teraz poczuła, że jajko zaczęło się niebywale poruszać! Czy to oznacza że uznała że chce jednak wyjść na świat? Czyżby rozdrażniła istotkę siedzącą w środku tym że przyniosła ją tutaj? Spojrzała się wielkimi ślepkami na Tweeda i zaraz na jajko, czekając na to co się stanie z zapartym tchem. To jest bądź co bądź ważna chwila, której nie chce przegapić. Była gotów równie asekurować... odrobiny pomocy raczej nikomu na złe nie wyszło.

Oczywiście Tweed nie widział ukrytego jaja, Urzarowe skrzydło bardzo dobrze zasłaniało niespodziankę. Uspokoił się od razu na jej słowa, więc to Se'ze coś specjalnie przekręciła! I jak na zawołanie, usłyszał w głowie jej śmiech i coś, że niby ma wyluzować. Ale to nie było zabawne, tutaj chodziło o najważniejszego smoka w całym jego świecie! Oj już on się z nią później policzył.
Tweed był trochę zbyt mało ogarnięty, żeby domyślić się, że złotołuska coś skrywa. A kiedy pokazała mu jajo...Mózg Tweeda na chwilę się wyłączył. Albo przestał odpowiadać. Teza stał tak przez chwilę, wpatrując się rybimi oczami w jajo, na którym JUŻ pojawiały się lekkie pęknięcia. Ale że... że to ich?! Jak to się stało? Byli na to gotowi? Urzara chyba wyglądała na zadowoloną, ale że to się stało tak szybko? Chwila ciszy, po czym mózg wrócił do poprawnego funkcjonowania i jakoś zaczął poruszać ciałem smoka. Tweed zbliżył nos do jajka, żeby go dotknąć i obwąchać. Było...małe. A istotka w środku?
Chwila.
– ZOSTANĘ TATĄ!?
Wykrzyknął nagle, może trochę za głośno, pod wpływem impulsu. W głosie słychać było radość ale i też nieco zmieszania, to nie tak, że się nie cieszył.... Nie! Cieszył się ogromnie, to jest coś niesamowitego!
Odsunął nos od jajka i usiadł przed Urzarą, liżąc ją w policzek i delikatnie muskając w szyję. Nie wiedział co mówić, więc po prostu zostanie tutaj z nią w tej niesamowitej chwili. Może się nie uśmiechał jak głupi, jednak końcówka ogona drżała z podekscytowania a wyraz pyska był promienisty, wyrażający zadowolenie. Utkwił na chwilę wzrok w oczach Urzary a potem w jajku.

Młoda została prawdziwą gwiazdą. Publiczność była gotowa, scena również, więc tylko wypadało zrobić prawdziwe show. Problem był tylko taki, że nie bardzo to młodej wychodziło. Wierzgała, kopała, ale skorupka tylko powolutku, po kawałeczku pękała, a jajo co najwyżej zatrzęsło się gniewnie.
Prawdziwym przełomem w obecnej sytuacji było duże pęknięcie, które powstało pod wpływem łapy małej istotki. Niewielkie, białe pazurki wystawały ze szczeliny. Chłodniejsze powietrze wtargnęło gwałtownie do środka wraz ze światłem, oświetlając drobną istotkę w środku. Jajo przekrzywiło się delikatnie w stronę otworu, gdy mała zmieniła znowu swoje położenie. Pazury poruszyły się i zniknęły w ciemnościach jaja. Kolejne pęknięcie pojawiło się obok. Chyba sobie poradzi.

Jego reakcja była czymś czego oczekiwała. Czyli niespodzianka się jej udała! Widać było że po mordce była szczęśliwa, szczególnie kiedy usłyszała jego słowa. Nie dowierzał? A jednak! Nie wiedziała jak sobie poradzą, nie wychowywała jako tak smoków od maleńkości... Ah, zaczyna się zastanawiać i przejmować! Jakoś sobie przecież poradzą, prawda? Powróciła szybko myślami do Tezy –Tak!-zaczęła machać końcówką ogona, starając się szybko opanować. Jakby się bała że potraci jajko –Złożyłam je niedawno, ale to wyjątkowo zaczynało się dużo ruszać... pomyślałam że będziesz chciał zobaczyć. Widzisz to, widzisz? -powiedziała nie kryjąc już swojej ekscytacji. Teraz jej uwaga skupiła się kompletnie na jajku, szczególnie że widziała jak wystają pazurki! Zaglądała co jakiś czas, widząc wijącą się istotkę –Jeszcze troszkę... -powiedziała cichutko, mając na uwadze wszystko, cały czas ogrzewając ją swoim ciałem. Nie przeszkadzała pisklęciu z rozprawianiem się z grubą skorupką. Tak nie wiele zostało!

Każda minuta dłużyła się niesamowicie, szczególnie dla małej, dość zniecierpliwionej istotki. Kolejne kopniaki i szarpanina z własnym, dość nieogarniętym ciałem spowodowały, że jajko w końcu się poddało. Przechyliło się na bok i pękło w końcu na parę dużych kawałków na tyle, że pokazało małe pisklę.
Młoda ciężko oddychała nie mogą podnieść nawet głowy. Przez duże pęknięcie w jaju przemykały ciepłe promienie słońca, które okalały różowy łebek. Mała powoli otworzyła oczy, chociaż widać było, że nawet tak prosty ruch był dla niej dość trudny do wykonania. Udało jej się otworzyć jedno z nich, a zaraz potem drugie. Co prawda wszystko było rozmazane, ale światło wystarczająco ją oślepiło, aby zaraz przymrużyła ślepia. Z rozespanego pyszczka wydobyło się tylko cichy pisk. Młoda musiała się uspokoić i nabrać sił. Widać, że całe to wykluwanie było zbyt męczące dla niej.

W końcu! W końcu wydostała się i Urzara nie mogła się zwyczajnie nacieszyć. Nawet nie zastanawiała się nad nietypową kolorystyką pisklęcia, to nie było nawet ważne dla niej. Jej pisklę, jej maleństwo! Spojrzała się zaraz na Tezę, będąc ciekawa czy on też widzi to samo co ona. Nie mówiła nic, nie potrzebowała żadnych słów. Kiedy ona odpoczywała, ona pochyliła swoją głowę i szybko zaczęła ją wylizywać, czyścić z pozostałości po jajku. Mała zaraz była czyściutka a ona sama przytuliła maleńką by się przypadkiem nie wyziębiła. Po takim wysiłku biedactwo mogło łatwo się pochorować przecież. Niech sobie odpoczywa. A tymczasem zwróciła znowu wzrok na Tezę –Jak... jak ją nazwiemy? -powiedziała bardzo cichutko

Za każdym razem, kiedy jajko się poruszyło lub jakoś bardziej pęknęło, Teza drgał nerwowo jakby go ktoś co chwilę z zaskoczenia...zaskakiwał. Liznął jeszcze przy okazji policzek Urzary, strasznie ją kochał a to wydarzenie było jednocześnie dziwne i niesamowite. Och! Białe pazury! Takie jak on ma! Już nie mógł doczekać się
– W...widzę!
Wydusił z siebie, potiwerdzając pytanie, czy widzi co się dzieje. No oczywiście, przecież cały czas wlepia ślepia w jajo! Najchętnie to bym pomiział te małe, białe szponki. Urocze! Cały się spiął i nastroszył swoje błony, kiedy mała istotka w końcu wyskoczyła z jaja! Kiedy Urzara znowu na niego spojrzała, mogła zobaczyć tylko jego wielkie zaskocznie, oczywiście pozytywne! Uderzył kilka razy ogonem w ziemię z ekscytacji. Ale zastanawiające było dla niego to, dlaczego ona jest niebieska? W sumie Chroma była niebieska... to ma jakiś związek?! Co....a może to po prostu przez to, że przeważnie morskie smoki mają błękitne łuski? W sumie kolor mu nie przeszkadzał, ta istotka była taaaaakaa malutka! Miękka i... oh!
Przysunął się bardzo blisko, żeby styknąć się łbem z Urzarą i widzieć dobrze małe coś
– Jest taka mała...tycia...i miękka. Uh.. nie wiem... nie wiem, wybierz imię bo ja nie wiem. Mam pustkę w głowie
Dotknął lekko prawą łapą jednej z łapek małego smoka, nigdy nie widział takiej kruszynki. Bogowie, on też był taki mały!? Niesamowite...

Siły powoli wracały do małej, a skryta ciekawość zachęcała do ponownej próby. Młoda otworzyła znowu oczy i rozejrzała się powoli po okolicy. Coś żółtego, coś niebieskiego i coś czerwonego. Zamrugała powoli ślepiami, aby obraz nabrał ostrości. Nie wiedziała na co patrzy, ale było jasno i inaczej. Zupełnie inaczej, niż w jaju.
Mała przekrzywiła się, gdy wielki jęzor przysunął się do niej. Jej oczy zrobiły się większe, ale wydała z siebie tylko pisk. Język okazał się jednak dość miękki i mokry. Dziwne uczucie na ciele smoczycy sprawiło, że ta jedynie wytrzeszczyła oczy, ale dzielnie zniosła cały proces. Za dużo się działo jak dla niej. Kiedy lizanie skończyło się, ta pozostała jeszcze na brzuchu obserwując po prostu świat i smoki wokół niej. Położyła znowu głowę na podłożu i przymknęła oczy. Na zwiedzanie jeszcze przyjdzie pora.

Każdy chyba był taki malutki kiedyś. Ale lada moment, wystarczy że mrugną kilka razy ślepiami i zobaczą że mała nagle wyskoczy w górę. Więc trzeba nacieszyć się pisklaczkiem, póki jest takie maleńkie i niewinne! Kiedy Teza chciał by ona zastanowiła się nad imieniem dla niej, przez chwilę była taka w ciszy, przypatrując się jej. Dopiero po chwili się odezwała –Niech nazywa się Zorza – powiedziała, trącając delikatnie nosem małą. Jakoś tak musiała ją co jakiś czas sprawdzić, ale wszystko było w porządku. Kiedy zamknęła swoje ślepka, pozostawiła ją oczywiście w spokoju. Nie zamierzała więcej jej niepokoić, niech przyzwyczaja się do nowej sytuacji, ciepła i ich obecności -Nasza maleńka Zorza -powiedziała, ocierając się głową o Tezę, po czym ułożyła głowę obok małej. Chciała troszkę odpocząć, bo mimo wszystko dla niej było to troszkę wyczerpujące.

Teza zdecydowanie potrzebował więcej takich chwil, miał ich za mało jako pisklak, adpet czy nawet młody wojownik. Imię mu sie podobało, pasowało do jej kolorków. Drażniło go nieco głębiej w głowie to, że samiczka ma niebieski kolor. Tak bardzo kojarzył mu się z jego siostrą, z którą stracił kontakt. Od początku chciał jej pomagać a ona po prostu sobie zniknęła, unikała go, pewnie specjalnie. Eh... Za dużo się ze sobą łączy i kojarzy. Odwzajemnił Urzarowe otarcie bardzo czule, przysuwając się bliżej i obejmując ją skrzydłem. Nie mógł się jednak powstrzymywać od, może nawet natrętnego, dotykania Zorzy to czubkiem nosa, to jakimś palcem. Była...Mięciutka, taka glutkowata troszkę. Albo nie, glutkowata to złe słowo. Glut to był w środku jaja. No, była miękka tak czy inaczej.
Jak to wtedy było, podczas ich namiętnego spotkania, w końcu i te musiało dobiec końca. A Tweed oczywiście odprowadził Urzarę i Zorzę aż do granicy Ziemi z Ogniem.

//zt.

Smoki Wolnych Stad

Podnóże Skał

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu