Warsztat

[Ruda Ciocia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nagle, jakby coś tutaj przywołało smoki ze wszystkich stad pojawiło się kilkanaście person. Burdig każde z nich obrzucił spojrzeniem, chociaż obecnością Mahvran był zdziwiony.. Alle miło było widzieć ją znów w dobrym zdrowiu! Cudownie!
Pochwycił delikatnie dany mu kwarc i zamknął ślepia, przywołując w sobie obrazy wszystkich wzlotów i upadków jakie miały miejsce podczas doskonalenia sobie owej umiejętności lotu. Hm...

Ach lot.. Niby to podstawowa cześć naszego smoczego życia, główny środek transportu a jednak zapominamy o tak wielu rzeczach. Często zapominamy o technice, podstawach które zdają się zbędne w obliczu tak prostej, mechanicznej czynności. A to jednak dzięki technice jesteśmy w stanie pomóc sobie w szybszym dotarciu do celu czy zwinnej ucieczce przed zagrożeniem. Dobrze – Od początku. Rozluźnij się skarbie bowiem spięte mięśnie nie pomagają w dobrym oderwaniu się od gruntu. Napięcie musisz czuć jedynie w łapach i tylko podczas wybicia – Przez resztę czasu masz być lekki niczym piórko, pozwalając by ciało dało się porwać wietrznemu żywiołowi. Ogon na ziemi jest Ci zbędny – Niech będzie lekko nad podłożem. Wyprostuj się, łeb zadrzyj do góry i prosto. Gdy poczujesz swobodę, odepchnij się mocno i wyprostuj swe skrzydła – Agresywnie! Mają ustawić się w linii prostej tak by jedno solidne machnięcie pozwoliło Ci się odbić ku górze. Działa? Machnij jeszcze raz, mocniej! Dociśnij łapy do cielska, zginając je lekko jednak pamiętaj by łeb cały czas wyprzedzał resztę ciała. Teraz ogon, który wcześniej statyczny powinien obecnie być Ci nawigatorem, pomocnikiem balansu.
Sam lot, teraz na tym się skupimy. Normalnie latasz w jednej pozycji, prawda? Machasz skrzydłami by poruszać się dalej dziś jednak spróbuj zaburzyć ten rytm. Rozłóż je mocno, zastygając resztą ciała. Nie machaj, nie ruszaj się i pozwól wiatru ponieść Cię gdzie ma ochotę. By rozwinąć swoje umiejętności rób na przekór wszystkiemu, czego uczono Cię za pisklęcia – Zamiast delikatnych skrętów, które idą w prostej kolejności od łba, przez tułów aż po zadek, wyginając ciało w lekkie półkole niech ten łeb szarpnie się drastycznie ku wybranej stronie a ogon wraz z przeciwnym skrzydłem niech odbiją się mocno od spokojnego powietrza. Wykręcaj ciało, pomagając sobie skrzydłami – Niech błony czy pióra jedynie pozwalają Ci się unosić bez szwanku w powietrzu. Jesteś tutaj by odkryć ten żywioł z lekko innej strony. Czasem schowaj skrzydła i przechyl ku ziemi aby poczuć jak zdradliwa siła ściąga Cię na dno. A co z lądowaniem? To bardzo proste! Machaj skrzydłami coraz mniej i mniej, ujmując ruchowi mocy a gdy będziesz czuć że zbliżasz się do ziemi, rozprostuj delikatnie przednie i zadnie łapy z ugiętymi lekko nadgarstkami – I od razu po pierwszym odczuciu trawy pod opuszkami łap, zacznij biec; delikatnie i bez zrywu a skrzydła złóż, przyciskając do boków. Z czasem nauczysz się lądować w miejscu, bez biegania ale z nim zawsze bezpieczniej.
Oczywiście nie mówię iż statyczny, zwykły lot według zasad jest zły. Gdy zechcesz kiedykolwiek wzlecieć ponad chmury, chcąc dotknąć czubka góry – Tam zachowaj spokój. Oddychaj miarowo i spokojnie, skrzydła rozstaw delikatnie w równej odległości a łapy owszem, trzymaj przy sobie jednak nie uciskaj klatki piersiowej. Staraj się też nie machać często skrzydłami – Raz a mocno, przy prosto ustawionym ciele z lekko balansującym z tyłu ogonem powinno Ci starczyć. I pamiętaj o tym, że owe wysokości są zdradliwe! Tam nie ma miejsca na szaleństwa, bowiem powietrze jest bardziej gęste a jeżeli nie jesteś górskim, idzie stracić przytomność. Łagodnie, tak jak uczyła matula czy tato – Twoje skręty powinny być finezyjne i delikatne.
To wszystko co teraz słyszysz jest czymś, czego ja sam doświadczyłem w swoim życiu. Lot jest piękny i ważne abyś wiedział gdzie możesz pozwolić sobie na trochę szaleństwa a gdzie warto zachować umiar.

Po wszystkim odetchnął głęboko z kazania, jakie przelał do Kwarcu i zwrócił go do Boga Zimy. Chyba dobrze?

[Sosnowy Pocisk]

Delikatnie objęła kwarc przednimi łapami. Miała przypomnieć sobie wskazówki, które dawała swoim uczniom? Hm. Trochę nauk już przeprowadziła, nie powinno to być dla niej dużym wyzwaniem poskładanie tego wszystkiego w całość.

Maddarę można wykorzystać na wiele sposobów, a jednym z nich jest obrona siebie lub innych.
Podczas polowania lub walki musisz zachować czujność. Obserwuj uważnie przeciwnika i swoje otoczenie. Bądź wrażliwy na wszelkie drgania obcej maddary wokół Ciebie. Tylko wtedy zdążysz w porę zareagować na czyhające niebezpieczeństwo.
Najprostszą i uniwersalną formą ochrony jest stworzenie zwykłej tarczy, która powstanie pomiędzy Tobą, a zagrożeniem. Niezwykle ważne są jej właściwości – powinna być wytrzymała i odporna na zmierzający w Twoją stronę atak. Musisz również dokładnie określić jej kształt, wymiary i obszar ciała, jaki twór ma chronić. Za duża tarcza będzie stratą maddary, za mała z kolei okaże się nieskuteczna.
Jeśli przeciwnik walczy fizycznie, możesz spróbować uniemożliwić mu atak, nie pozwalając, aby zbliżył się do Ciebie. Aby to osiągnąć, stwórz przeszkodę na jego drodze. Zamknij pysk, który chce zionąć ogniem lub Cię ugryźć. Spraw, aby przeciwnik się potknął lub nie był w stanie ruszyć z miejsca.
Kiedy jednak grozi Ci magiczny atak, którego cech nie znasz, spróbuj rozproszyć przeciwnika, tak, aby nie był w stanie go uformować. Wytrąć go z równowagi. Oślep nagłym rozbłyskiem światła. Rzuć maddarowym piaskiem w ślepia i nozdrza. Połaskotaj właśnie stworzonym piórkiem. Nie pozwól mu się skupić, a będziesz bezpieczny.
I ostatnia wskazówka. Pamiętaj, że Twoja obrona nie powinna ranić przeciwnika. Poprawnie stworzona może ochronić Cię przed raną i dać wystarczająco dużo czasu, aby zaatakować. Łączenie ataku i obrony w jednym tworze (zwane twardym blokiem) jest trudne, bywa niebezpieczne i wymaga sporego doświadczenia.

Oddała Kaltarelowi Kwarc napełniony tymi słowami.

[Gasnący Wiciokrzew]

Oplotła otrzymany kwarc palcami niczym koszyczkiem – i przymknęła wielkie, bezdennie czarne ślepia, że został na nich już tylko blask.

Poznawszy tylko swoje własne źródło, wiele z nas zostawia tajniki odtwarzania rzeczywistości i kreowania iluzji na rzecz wyspecjalizowanej formy magii, jaką jest walka – co nie jest ani dziwne, ani jakkolwiek złe, biorąc pod uwagę, jak ważną rolę w stadach pełnią Czarodzieje. Jednak maddara nie tworzy tylko po to, aby zaistnieć na arenie – może tak czarować, jak i oczarowywać, łapać za serca, pomagać tłumaczyć zagadnienia podczas nauki, pomagać ciału się regenerować...
Co zabrania złorzeczącym smokom stworzenie nam w przełyku rozbłysku ognia tu i teraz, stąd, skąd stoją? Dlaczego muszą wyczarować sidło działające jak to zwykłe, zamiast po prostu zniknąć coś z brzucha odpowiadającego za nasze przeżycie? Maddara każdego z nas powleka nasze powłoki wewnątrz i tworzy swoistego rodzaju barierę – nieprzepuszczalną, jeśli nie nastąpi dotyk. Najzwyklejszy w świecie. Dlatego Uzdrowiciel musi dotknąć ciało nawet na wskroś przeżarte grzybem lub pozbawione skóry – dlatego objęcia są gestem takiego zaufania.
Niestety, nawet najbardziej precyzyjne rozwinięcie swoich umiejętności czarowania nie stworzą czegoś z niczego na stałe. Przeobrażasz wyobrażenie w rzeczywistość. Na moment, na chwilkę, łączysz to, co realne i namacalne z tym, co siedzi jedynie w twojej głowie. Możesz przeciągać tą chwilę, ale nie możesz jej uwiecznić – iluzja akwamarynu będzie oszukiwała widza, że opiera się zgrabnie o twoje paliczki tak długo, jak w obraz ten będziesz czerpać z własnej mocy. Nie możesz wiecznie utrzymywać dwóch połówek czyjejś kości. Dlatego tak ważne jest wpływanie na otoczenie – wniknięcie w piszczel i poznanie jej struktury, a następnie pobudzenie jej tworzywa do namnożenia się i odpowiednie poprowadzenie go według poznanego wzoru – czy to kość, czy mięsień, czy błony, czy skóra; bycie precyzyjnym magiem to bycie dobrym obserwatorem. Nie oszukasz widza, gdy nie zadbasz o odpowiednie wklęśnięcia czy wgłębienia w fakturze przedmiotu, nie zregenerujesz naczyń krwionośnych gdy nie zauważysz różnic w budowie ścianek tych rozprowadzających, a tych prowadzących z powrotem do serca; niech fantazja cię nie zwodzi, gdy prowadzić ma cię wzór gotowego świata.

I uśmiechnęła się, chyba do... samego kamienia, że był cierpliwy. Tak, nadal nie wiedziała, jak ma traktować kwarce, więc zakładała najwyższy szacunek, przezorny zawsze...
– Mam także sporą wiedzę zgromadzoną przez księżyce uzdrowicielstwa, jeśli także by ci się przydała, Kaltarelu. – przeniosła uśmiech na kolczastą postać.

[Błysk Przeszłości]

Oh, cóż za wspaniała okazja, aby połączyć przyjemne z pożytecznym. Może komuś się jeszcze kiedyś przyda?! Ale byłoby super... Błysk zamierzał w krysztale oczywiście zawrzeć nie tylko wiedzę, jaką nabył przez doświadczenie oraz nauki, ale i również cząstkę... siebie. Tego, jak się czuje. W jakim świecie stworzonym przez jego łeb zwykle się obraca. Nie czekając już, oplótł mały kryształ swoimi morskimi, błoniastymi łapkami, przymknął ślepia i zaczął przekazywać mu swą wiedzę na temat pływania.

Wyobraź sobie, że znajdujesz się na samym środku bezkresnego oceanu. Wokół nie widać żadnego lądu, ani niebezpieczeństwa. Jesteś tylko ty. Niesiony przez niskie, spokojne, rytmiczne fale. Dryfujesz. Nie musisz nic robić, by utrzymać się na powierzchni. Rozkładasz skrzydła, jeśli je masz, dla większej pewności utrzymania się na powierzchni.
Przez kolejne dziesiątki, setki uderzeń serca nic się nie dzieje. Jesteś skazany na łaskę wszechobecnej wody.
Ale czy na pewno?
Uspokój oddech. Nie ma co panikować. Tu i tak nikt cię nie usłyszy. Skup się na swoich łapach. Zacznij nimi ruszać, nie ważne w jaki sposób. Poczuj na własnej łusce, czy własnym futrze, jaki woda stawia im opór. W jaki sposób zachowuje się Twoje ciało pod jej wpływem. Zauważ, że z każdym, dowolnym ruchem, obracasz się lub poruszasz w jakimś kierunku. Wyłap ruchy, które najefektywniej pchają Cię do przodu. Nim się obejrzysz, twoje łapy zaczną instynktownie, na przemian, podnosić się, wypychać w przód, by następnie zapętlić cykl jak najmocniejszym odepchnięciem cieczy za siebie. Jeśli masz błony, skorzystaj z nich. Rozłóż szeroko palce w trakcie wypychania ciała do przodu. Jeśli nie, nic nie szkodzi. Odpychając się, złóż palce. Też uformują spójną całość. Ćwicz rytm, nie przestawaj się napędzać. Pamiętaj o równie rytmicznym oddechu. To on nie pozwoli twojemu ciału i opaść z sił po chwili wysiłku, i opaść teraz i później na samo dno.
Niektórzy z was jednak nie poczują jeszcze tej prędkości. Jeśli miałeś rozłożone skrzydła, spróbuj je teraz powoli złożyć. Poczujesz, że przyspieszasz, ale jednocześnie, że Twoje ciało opada coraz niżej. Wykorzystaj nabytą już wiedzę, i zamiast odpychać się tylko do tyłu, kieruj wypychany strumień wody bardziej pod siebie. Od razu lepiej, czyż nie? Gdy poczujesz, że wszystko już załapałeś, dodaj do puli napędzających cię kończyn ogon. Machaj nim tak, jak ruszają się fale. Góra, dół. Góra, dół. Spokojnie. Rytmicznie. Wpadnij w trans.
Przez kolejne dziesiątki, setki uderzeń serca płyniesz wciąż naprzód. To już jakiś postęp. Przyzwyczaiłeś się przez ten czas do poruszania się w wodzie. Już wiesz, jak działa, jak reaguje na każdy twój ruch.
Wykorzystaj tą wiedzę, albowiem zza horyzontu, po twojej lewej, twym ślepiom ukazał się ląd, do którego zmierzasz. Nie dopłyniesz do niego, płynąc prosto. Zacznij więc od delikatnego przechylenia się w stronę, w którą zamierzasz skręcić. Poźniej dodaj do tego wypychanie wody bardziej na swoje prawo, niż za siebie. Na koniec wykrzyw swe smocze ciało w lekki łuk skierowany w lewo. Od łba po sam koniuszek ogona. Jeśli chcesz zakręcić jeszcze ostrzej, możesz nawet delikatnie rozłożyć skrzydło po wewnętrznej stronie Twego ciała-łuku, lecz nie zapomnij go potem znów złożyć.
No dobrze, skręciłeś, ale co się dzieje? Prąd zniósł Cię zbyt bardzo na lewo, i teraz ląd masz po swojej prawej. Nic więc nie stoi na przeszkodzie, byś zrobił dokładnie to samo, tylko w drugą stronę. Może to być pierw mylące, lecz przecież nic Cię nie goni...
...Prawda?
Przez kolejne dziesiątki, setki uderzeń serca płyniesz w stronę lądu, ciągle korygując swój kierunek. Jest coraz lepiej, już możesz dokładnie dostrzec swój upragniony cel. Jednak nagle, gdzieś z tyłu głowy czujesz, że coś tu jest nie tak... Ktoś za Tobą leci. Zbliża się, i to bardzo szybko. Twój największy koszmar. Nie oglądaj się za siebie, schowaj się. Weź głęboki wdech, jeśli nie potrafisz oddychać pod wodą i zanurkuj.
Nie wiesz, jak to się robi? To proste. Przestań na moment machać łapami. Podnieś swój przód z łbem lekko w górę, a później opuść go na taflę wody, zginając się w dół. Użył przednich łap, wypychając wodę za siebie, czyli w tym przypadku w stronę powierzchni, i z postępem zanurzania się Twego ciała dodaj do tego faliste ruchy tułowia. Kontynuuj ruchy, dopóki cały nie zanurzysz się w swym oceanie. Pod żadnym pozorem nie rozluźniaj skrzydeł, one tylko przeszkadzają. Trzymaj je przy sobie i zanurzaj się dalej, płyń w stronę ciemności. Ciemności, która jest twoim drugim obliczem...
Eugh, wybacz, za rozkojarzenie. Więc jesteś pod wodą. Dopiero teraz w całości doświadczasz tego, co ta życiodajna ciecz robi z twymi ruchami mięśni. Ruszałeś w niej łapami przez tak długo, więc instynktownie, bez żadnych problemów, będziesz już w stanie domyślić się, w jaki sposób ruszyć jaką łapą, aby popłynąć w obranym przez siebie kierunku. Możesz płynąć tu tak samo, jak na powierzchni, lecz to właśnie tu możesz również i w pełni wykorzystać ruchy swojego torsu i ogona. Możesz wykorzystać wszystkie błony, w jakie wyposażyła Cię natura. Śmiało, tutaj nic Cię nie powstrzymuje.
Och, chwila, no tak, powietrze. Nie wszyscy potrafią oddychać pod wodą. Jednak to żaden problem. Twój Koszmar dawno już odleciał, nie widział Cię...
Chyba...
Cóż, jeden sposób, aby się przekonać. Nie muszę już tłumaczyć, w jaki sposób się wynurzyć. Jeśli do tej pory nie zapoznałeś się z poruszaniem w wodzie, nie nauczysz się pływać.
No dobrze, jesteśmy z powrotem na powierzchni, sami ze sobą, a ląd jest na prawdę blisko. Postarajmy się dopłynąć tam jak najszybciej, aby nie być narażonym na Jego kolejne ataki.
Spójrz na mnie, jestem u Twego boku. Rób to, co Ja. Patrz, wyciągnę obie przednie łapy nad wodę, do przodu, zanurzę cały swój przód, odepchnę się nimi na raz, pociągając za sobą całe ciało, a ogon pójdzie w ślad za nim. Zaangażuj w ruch swój tors wraz z całym ogonem. Powtórz to. Kontynuuj. Wyobraź sobie, że jesteś... Wydrą. Delfinem z łapami. Falą. Cały poruszasz się, jak fala. Od razu szybciej. Poćwicz jeszcze, im szybciej załapiesz, tym szybciej dopłyniesz do brzegu.
Przez kolejne dziesiątki, setki uderzeń serca zbliżasz się do kresu morskiej wędrówki. Zmęczenie boli, ale niedługo zaznasz odpoczynku. Już widzisz piaszczystą plażę, nawet stos drewna w formie przygotowanego ogniska, perspektywę ogrzania się i relaksu...
Dobrze.
Zasłużyłeś sobie na to.
Wyjdź na brzeg, podejdź do ogniska. Ja rozpalę.
Skorzystaj z tej chwili, by przy dźwięku morskich fal, na spokojnie, uporządkować w swoim łbie wiedzę, którą właśnie nabyłeś. Wędrówkę, którą do tej pory przebyłeś. Przed tobą jeszcze długa droga. Droga przez taki sam ocean życia. Jednak dalej musisz radzić sobie sam. Ja już do niczego nie jestem Ci potrzebny.

Mimo wszystko na końcu uśmiechnął się delikatnie i wpatrywał się jeszcze przez kilkanaście uderzeń serca w kryształ, jakby mu za coś dziękował. Później bez słowa oddał go bogowi. No chyba, że ten nie będzie zadowolony z wyników samca. Aczkolwiek pewnie nawet go to nic nie interesuje.

[Sztorm]

Chwyciła kwarc w łapę. Więc mogli zostać Głosami Pokoleń, wybranymi by przekazać wiedzę do Kwarców? Podobało jej się to. Ogień nadał jej już chwalebny tytuł Mentora, ale wciąż uczyła smoki, bo czuła, że może zrobić więcej. Kaltarel kazał skupić się na wspomnieniach z nauk... Uśmiechnęła się półgębkiem na myśl, że żaden smok jej nie uczył. Niczego i nigdy. Może warto stworzyć Kwarc, który pokaże smokom, że nauczycieli można czasem spotkać w najbardziej nieoczekiwanych miejscach? Było wspomnienie pewnego popołudnia, które pasowałoby idealnie. Zamknęła kryształ w łapie i skupiła myśli.
Siedziała oparta o pień wysokiego dębu, rozleniwiona. Lato dogrzewało, a z kosmatą grzywą na łbie i karku było jej nieznośnie gorąco, korzystała więc z cienia potężnego pnia, zanim słońce nie zajdzie, a ona ponownie ruszy na polowanie. Leżała tak od długiego czasu, bez ruchu, bez drgnięcia, z pod zmrużonych powiek obserwując okolicę.
Niczego nie spodziewające się sarny wyszły z lasu na żer, daleko od niej i bliżej rzeki. Stąpały kilka kroków i zatrzymywały się, rozglądając dookoła uważnie. Młodsze naśladowały stare, zatrzymując się tylko i rozglądając. Doświadczone łanie jednak tylko częściowo zdawały się na wzrok, który potrafił oszukać w oślepiającym słońcu południa. Wietrzyły, wciągając powietrze nosem, uważnie studiując je i dzieląc po stokroć, jak końską grzywę włos po włosie, sprawdzając uważnie każdą nutę w zapachu, jaki niósł wiatr.
Smoczyca widziała to oczywiście i zastanowiła się, nad celem ich ćwiczenia. Była już nieco starsza, rozumiała więc, że nauka tropienia i śledzenia zdobyczy czasem wymaga, by zatrzymać się w bezruchu i nauczyć analizować otoczenie. Znajdując okazję do nauki, jaką oferowała jej przyszła zdobycz, zamknęła ślepia i wciągnęła powietrze, wciąż nie zmieniając pozycji, naśladując jednak sarny.
Zieleń, świeży sok traw, liście dębu i sucha ziemia. Te wonie dominowały wszystko i chociaż widziała sarny, nie mogła ich tak od razu wyczuć. Wtedy zawiał wiatr, przynosząc nowe zapachy, które uderzyły różnorodnością. Wilgoć rzeki i mokrego piasku, ale przede wszystkim nieco piżmowy i kwaśny zapach kopytnych. Wypuściła powietrze pyskiem i zaskoczona zanotowała, jak zapach osiada się na języku, wzbogacając o smak, poddając nowe nuty do dopełnienia obrazu malowanego nosem. Poczuła słabe i metaliczne nuty krwi. Czyżby któraś z saren była ranna? Łatwy łup nawet dla niedoświadczonego łowcy. Wzięła jeszcze parę wdechów, korzystając ze sprzyjających przepływów powietrza.
Wdech nosem, wydech pyskiem.
Jak jelenie.
Pochłonęła się w całości filtrowaniu każdego wdechu, w umyśle oddzielała każdą nową woń i próbowała rozwikłać jej pochodzenie. Kiedy już rozpoznała i nadała jej nazwę, odkładała ją na bok bez wahania, by ignorować ją przy każdym kolejnym wdechu i szukać dalej nowych, subtelniejszych.
Przy trzecim wiedziała już, że było ich pięć i to same samice. Nie było wśród nich jednego kozła.
Przy czwartym, że ranna była tylko jedna.
Przy piątym, że przy rzece było też kilka królików.
Szósty i siódmy niósł tylko zapachy słodkiej koniczyny, rzecznej wilgoci. Skupiła się mocniej, wyłączając całkowicie słuch i przestając nawet odczuwać szorstką korę za plecami.
I oto przyszedł ósmy i najciekawszy. Bowiem przyniósł nieoczekiwaną pewność, że dwie są brzemienne, ubrany w słodki zapach feromonów i piżma.
Smoczyca uśmiechnęła się delikatnie i otworzyła ślepia, powoli i uważnie, by promienie słońca nie pozbawiły jej wzroku do końca. Po co komu wzrok gdy ma się tak czuły nos? Teraz gdy wiedziała, że jedna jest ranna, z łatwością odszuka jej trop wśród pozostałych, gdy słońce nieco opuści się z zenitu. Będzie jej też łatwiej ominąć przy ataku te z brzuchami wydętymi od przyszłego życia. Duszki nie lubią, gdy zabija się matki u nadziei, bo niosą w sobie nowe pokolenia.
Sztorm przeciągnęła się i osunęła w leniwą pół-drzemkę.
Otworzyła łapę i przyjrzała się z uwagą kryształowi. Czy się zmienił? A może źle zinterpretowała polecenie?

[Światokrążca]

Światokrążca również wziął kryształ do łapy i zamknął ślepia kontemplując to co chce przekazać przyszłym pokoleniom.

Bieg, fascynujące, jak czynność na tak prosta może mieć tak wiele ukrytych znaczeń i przypisanych emocji. Możesz biec... by przed czymś uciec... obezwładniony strachem. Słyszysz ogłuszające bicie twojego serca, słyszysz jak przełykasz ślinę, chociaż masz wrażenie, że przez gardło przechodzą ci potłuczone ości. Czujesz jak drżysz, czujesz siebie, swoje ciało, czujesz, że zaraz się potkniesz o niewidoczny korzeń, że nogi ci się poplączą jak nowo narodzonej sarnie. Że padniesz, że usłyszysz cudze dyszenie tuż przy uchu, że cie dopadnie, że umrzesz. Panika.
... Uspokój się.
Im bardziej się boisz tym więcej błędów popełnisz.
Jak cię dopadnie, to umrzesz... i co z tego? Przecież, cię nie dopadnie. Bo nie dasz się dopaść. Jesteś na wrzody Tarrama ZBYT DUMNY NA ŚMIERĆ! TY CHCESZ ŻYĆ I POKAŻESZ TO CAŁEMU ŚWIATU!
Oddychaj głęboko. Oddychając płytko zabraknie ci powietrza w płucach, zmęczysz się szybciej, padniesz szybciej. Bądź pewny swoich kroków, nie upadniesz, ha w końcu uczysz się ode mnie, prawda? Zachowaj elastyczność, by nawet drobne potknięcia ci nie zaszkodziły. Już i tak słyszysz, czujesz, jesteś swoim ciałem, więc zachowaj równowagę, to jest ci potrzebne. Reaguj nim zdążysz upaść. Zignoruj bicie serca, zignoruj ślinę. Zaufaj ciału. Dostrzeż otoczenie. Wróg może zajść cię od boku, jeśli się na nie zamkniesz. Albo przegapisz okazje. Skacz, zwódź, spraw by, ten kto cię goni tego pożałował. Ugnij nogi, prześlizgnij się pod gałęzią, wycisz kroki zgub się w lesie. Wskocz do wody i biegnij po dnie.
Możesz biec by gonić, będąc bestią polującą na zwierzynę. Czujesz krew buzującą w żyłach, czujesz wściekłość, czujesz głód i żądze. Nie widzisz nic po za oddalającym się puntem przed sobą. Nic innego się nie liczy. Tylko dopaść. Zabić. Zjeść. Nic się nie liczy, świat się nie liczy, ty się nie liczysz. Liczy się tylko ofiara. Błąd.
To, że masz ochotę na coś sobie zapolować, nie znaczy, że świat zniknął. On wciąż tu jest, i czeka by z łowcy zrobić ofiarę. Bądź skupiony na celu, tak. Ale nie zapominaj, że ty wciąż możesz upaść, że możesz czegoś nie zauważyć, że możesz się zgubić. Gniew zaślepia, przeistocz to w zimną furię. Bądź sprytniejszy, skróć sobie ścieżkę, okrąż bokiem, skacz, ryknij tak by ofiara zamarła w trwodze.
A może... a może zwyczajnie doceniasz finezje smoczego ciała? Tego jak się porusza, jak wygina grzbiet w łuk, jak łapy na zmianę uderzają o ziemie, jak lecisz bez rozkładania skrzydeł. Czujesz swój ogon z tyłu, czujesz jak się buja, chybocze, jak jego waga utrzymuje cię na prostej. Czujesz wiatr na policzkach i ciepłe promienie słońca dotykające twoich powiek. I biegniesz, biegniesz przez zielone łąki i lasy, oddychasz głęboko, spokojnie. Nikt cię nie goni. Ani ty nikogo nie gonisz. Po prostu biegniesz... jesteś wolny.

[Kaltarel]

Kaltarel zebrał od smoków gotowe kwarce, a potem poświęcił chwilę na to, żeby podpisać każdy z nich i umieścić je na właściwym miejscu. Zmarszczył lekko pysk, patrząc na kolekcję kryształów krytycznym okiem – wyglądała znacznie lepiej, ale to nadal nie wszystkie umiejętności, jakie pragnęli rozwijać mieszkańcy Wolnych Stad.
Stary gad pomasował sobie łapą skroń, po czym odwrócił się do swoich gości i odezwał suchym tonem:
– Od dzisiaj możecie się poszczycić tytułem Głosu Pokoleń. – Jakby to kogokolwiek obchodziło. – Jeśli znacie smoki, które potrafią tworzyć runy albo eliksiry, wyślijcie je do mnie. Będą na nie czekać ostatnie puste kwarce. – Może któreś z nich uzna to za "okazję nie do przepuszczenia"?

[Legenda Samotnika]

Dawno już zdążyłem zauważyć podczas swoich popołudniowych spacerów to intrygujące miejsce. Widziałem, jak smoki tu przychodzą i zdają się odprawiać jakieś rytuały, ale jakoś nigdy nie zdobyłem się na to, aby również podejść do kamieni i się im chociażby przyjrzeć. W końcu jednak wypatrzyłem sobie moment, gdy nikogo w pobliżu nie było i udałem się na polankę z podpisanymi kwarcami. Długo między nimi chodziłem i się im przyglądałem, próbując rozgryźć, o co w nich chodzi. Miałem już swoją teorię, ale bałem się ją sprawdzać w pojedynkę. Wtem do głowy przyszedł mi doskonały pomysł wraz z cytatem – "Jeżeli będziesz potrzebował pomocy kiedykolwiek, możesz mnie wzywać a ja będę starała się tobie pomóc." – okazja wręcz doskonała, aby nieco dowiedzieć się o tym niezwykłym miejscu o tajemniczej magicznej aurze oraz spędzić trochę czasu z Przebłyskiem. Skupiłem się więc i wysłałem wiadomość mentalną do złotołuskiej uzdrowicielki:
"Witaj! Potrzebuję twojej pomocy, ale to nie jest pilne – będę czekać na polance pełnej dziwacznych magicznych kwarców, przyjdź proszę, gdy będziesz miała chwilkę." – wraz ze słowami do wiadomości wymsknęła się także radość i podekscytowanie wizją wspólnego spędzania czasu. Nie, żebym nie chciał, aby smoczyca wiedziała, jak ważna jest dla mnie znajomość z nią, ale nie chciałem z tym tak wparowywać znienacka, każąc porzucić wszystko i skupić się na mnie. Nie, nie, chociaż ja słyszałem o Urzarze bardzo dużo, ona prawie wcale mnie nie zna. Chciałbym to zmienić, ale nigdzie się nie spiesząc, aby nic nie zepsuć. Nie miałem jak cofnąć wysłanej wiadomości ani uczuć z nią związanych, więc pozostawało mi tylko mieć nadzieję, że to podekscytowanie nie urazi Uzdrowicielki.
Czekając na odpowiedź lub przybycie smoczycy spacerowałem sobie dalej po polance i uważnie przyglądałem się każdemu z kamieni osobno. Wziąłem ze sobą swoje kamienie szlachetne, bo widziałem, jak inni je tu przynoszą, ale nie wiedziałem jeszcze po co. Miałem jedynie nadzieję, że wkrótce się dowiem.

[Światłość Wspomnień]

Podekscytowanie potrafi być zaraźliwe, więc nie musiał się obawiać. A ona sama przecież była dość wesoła, więc kto wie jak będzie to wyglądać. Urzara dała mu informację że przybędzie, ale będzie musiał być cierpliwy. I w pewnym momencie Urzara wylądowała nieopodal świątyni a do warsztatu już przytruchtała na piechotę. Zerknęła na Delavira, uśmiechając się ciepło i kiwnęła głową.
– Ciekawe miejsce, prawda? -zamruczała, rozglądając się po tym miejscu. Sama ona odwiedzała to miejsce kilka razy, chociaż też nie często. Pomocy ze strony kryształów o dziwo nie potrzebowała tak wiele. Ale jak będzie potrzeba, to przecież się z tym podzieli. W końcu, jak mówiła, jest po to by mu pomagać. Ale zanim przystąpią do dyskusji, Przebłysk jeszcze dobrze go obejrzała i sprawdziła. Żadnych ran raczej na sobie nie miał, wygląda zdrowo i odżywiony. Uf! To bardzo dobrze, bo inaczej złapałaby go za ucho i wpierw musiałaby się tym zająć. A jakby to wyglądało wtedy, hm?

[Legenda Samotnika]

Bardzo się ucieszyłem, otrzymując odpowiedź i niecierpliwie krążyłem po polance, czekając na Przebłysk. Trochę to zajęło, ale moja wesołość ani trochę nie zmalała, więc gdy tylko zauważyłem błysk złotych łusek, uśmiechnąłem się szeroko i pomachałem radośnie łapą kroczącej w moją stronę Uzdrowicielce. Zatrzymałem się w końcu i tuptałem na miejscu, czekając, aż smoczyca podejdzie. Zainicjowała rozmowę i gdy tylko otworzyłem paszczę, w odpowiedzi na tak proste pytanie wylał mi się cały monolog, dając złotołuskej sporo czasu na wypatrywanie na mnie jakichś urazów.
– Tak, bardzo! Zauważyłem je jeszcze wcześniej podczas swoich spacerów i bardzo mnie zainteresowało, ale jakoś nie miałem odwagi wchodzić do tej jaskini samemu. Emanuje z niej jakaś taka... wyjątkowość. Nie chciałbym naruszać jej, nie wiedząc, czego oczekiwać w środku. Ale ta kamienie tutaj to chyba nie są aż tak nietykalne, choć nadal wolę się im jedynie przyglądać. Przyznam, że potpatrywałem, jak inni przychodzą tu z kamieniami szlachetnymi, a wychodzą z bijącą pewnością siebie! Też przyniosłem kamienie, ale szczerze mówiąc nie mam najmniejszego pojęcia, do czego mogą służyć. Przeczytałem opisy na tabliczkach kwarców, ale za wiele mi to nie dało, no może oprócz większej ilości pytań. Liczyłem, że mogłabyś mi pomóc zrozumieć, co to jest właściwie za miejsce. To jakaś świątynia, prawda? Tyle że ja nie znam za wielu bogów, wyznawanych na Wolnych Stadach. Kojarzę tylko pięciu – Naranleę, Kammanora, Immanora, Kaltarela i Uessasa. Chyba dobrze powiedziałem ich imiona...? Trudno. Podejrzewam jednak, że bogów jest znacznie więcej, nieprawdaż? Czy mogłabyś mi, proszę, trochę o nich poopowiadać? Jeśli mam się porozumieć z tutejszymi smokami, powinienem raczej wiedzieć o tutejszej religii, nieprawdaż? – zachichotałem. Z moich słów można było się domyślić, że raczej mało wierzyłem w faktyczne istnienie jakichkolwiek bóstw, ale to nie zmniejszało mojej ciekawości i bardzo chętnie posłuchałbym o nich, o ich właściwościach, możliwościach i innych. Gdy wreszcie przestałem gadać, skierowałem spojrzenie błyszczących w ekscytacji oczu na pysk Urzary i z uwagą słuchałem każdego jej słowa. Bardzo się cieszyłem, że odpowiedziała na moje wyzwanie, chyba widać to było po nieznikającym uśmiechu i kiwającą na boki końcówce ogona, niczym u zadowolonego psa. Czasem przenosiłem spojrzenie na kamienie lub okolicę, żeby nie zrobiło się niezręcznie od mojego ciągłego wpatrywania się. Co jednak mogłem poradzić na radość, jaka mnie wypełniała podczas przebywania u boku swojego niemalże idola?

[Światłość Wspomnień]

Hah, młody był bardzo rozgadany, co nawet rozbawiło ją. Ale grzecznie wysłuchała co ma do powiedzenia. Słyszała że porusza całkiem ważne sprawy. Ona mówiąc szczerze do najbardziej wierzących nie należała, aczkolwiek czuła respekt do bóstw bo jednak widziała niekiedy ich czyny na własne oczy. To była...bardzo dziwna relacja, mówiąc szczerze. Jednak z drugiej strony co się dziwić, kiedy bogowie zza jej młodości byli w większości uśpieni, a słyszała o nich jedynie z drobnych opowieści?
– Może od początku. Te kryształy zostały dość niedawno stworzone. Za cenę kilku kamieni, możesz nabyć nowe umiejętności, możesz poczuć nagły przypływ siły.... Ogólnie one bardzo pomagają. Smoki z odpowiednimi umiejętnościami i cechami mogą przyjść tutaj i zapisać swoją wiedzę dla potomnych. Wiem że coś takiego zrobił nawet mój ojciec. -Wskazała ma kryształ mocy, z lekkim uśmiechem. – Kiedyś tu równie zaczerpnęłam wiedzy na temat leczenia. Bardzo ciekawe doświadczenie przyznam. -powiedziała coś na temat tych kryształów. – I tak, w dalszej części to jest świątynia poświęcona bogom. W tym, Kaltarel jest trochę inny od reszty panteonu z tego co mi jest wiadomo. Dość niedawno, dołączyła równie do niego młoda boginka, Sennah. Patronuje ona latu i przyznam że jest całkiem... interesująca. Wiele smoków, w tym ja byliśmy świadkami jej narodzin i niektórzy z nas zostaliśmy przez nią oznaczeni. Czymś takim -Wskazała tatuaż na swoim nadgarstku. Taka ciekawostka... ale spojrzała się na kryształy zaraz –Jednakże, powiem ci że nie tylko oni powracają, prawdziwi bogowie również. Jeżeli będziesz chciał i miał szczęście, mogą ci odpowiedzieć. Kammanor, Thahar czy Villar obecnie są na terenach wolnych stad i myślę że warto czasami zastanowić się nad modlitwą. -Wyjaśniła. Zanim jednak opowie i o reszcie bogów, dała mu chwilę na przyswojenie sobie tego. Jeszcze niedawno takiego kontaktu z bóstwami nie było, wiec wydaje się jej że dla młodego może być to całkiem interesująca zagwozdka

[Legenda Samotnika]

Wizja uzyskania umiejętności za kamienie wyglądała bardzo kusząco. Z zaciekawieniem podążyłem wzrokiem do kwarcu, na który wskazała Urzara, mówiąc o ojcu. Szybko jednak z powrotem utkwiłem spojrzenie na niej, chłonąc słowa niczym gąbka. Na wspomnienie o narodzinach boginki dosłownie oniemiałem – jednak nie widać tego było, bo i tak nie śmiałem przerywać Uzdrowicielce. Słuchając smoczycy sam nie zauważyłem, jak szczęka powoli mi opadała. Z czystym niedowierzaniem, wypisanym na twarzy, przyjrzałem się pokazanemu tatuażowi i właściwie nie odrywałem od niego spojrzenia aż do chwili, gdy Przebłysk chwilowo skończyła mówić. Przez parę oddechów trwałem w szoku. Nie miałem powodu nie wierzyć złotołuskiej, a do tego była dla mnie autorytetem na równi z ojcem, dlatego bez wahania wierzyłem we wszystko co mówiła. Dlatego też tak zareagowałem na wieść o tym, że była świadkiem narodzin prawdziwego boga. Nigdy nie mogłem do końca uwierzyć w całe te opowieści o magii podarowanej przez Naranleę, o sile Kammanora, udzielonej Stadu Ognia... Zawsze wydawało mi się, że są to jedynie historie, mające wyjaśnić bieg niektórych rzeczy na świecie.
– Hehee... – wymruczałem słabo, wciąż wpatrując się otępionym wzrokiem w ziemię. Nagle jednak poderwałem spojrzenie i z iskierką niezrozumienia w oczach spytałem:
– No ale to nie są tak naprawdę bogowie, no nie? W końcu... skoro wyglądają jak smoki i można je oglądać... Może to najzwyklejsze smoki, tyle że nieco bardziej utalentowane? Przecież... – mamrotałem, znów opuszczając zagubiony wzrok na ziemię. W końcu zmarszczyłem brwi i wbiłem pełne zwątpienia spojrzenie szkarłatnych ślepi w szmaragdowe oczy smoczycy.
– Czyli oni naprawdę... istnieją? – trudno mi było przyswoić tą informację, ale starałem się jakoś uporządkować myśli w głowie, aby nie martwić dziwacznym zachowaniem złotołuskiej. To miała być przyjemna rozmowa, nie zepsuję tego! Nawet jeżeli dalej targać będą mną wątpliwości, poradzę sobie z nimi sam. Teraz nadarzyła się okazja spędzić nieco czasu z bez wątpienia zajętą Uzdrowicielką, trzeba więc ją wykorzystać. Naciągnąłem na pysk uśmiech i na chwilę postarałem się wyrzucić z głowy myśl, że wszystko, co wydawało mi się pewne, stoi pod znakiem zapytania.
– Więc te kamienie... Dają różne umiejętności? Czyli taka ekspresowa nauka? Brzmi bardzo ciekawie i na pewno mi się przyda – chciałbym nauczyć się kilku rzeczy, ale nie wiem, czy znajdę dobrego nauczyciela. Wiesz, dość dobrze znam Magię Ataku, ale zabawne jest to, że kompletnie nie umiem się obronić za pomocą maddary. To znaczy... umiem utworzyć barierę, ale nie wiem nic z teorii, a tym bardziej z praktyki. Ojciec nie zdążył mnie tego nauczyć. No i kamuflaż! Mi by się bardzo przydało – wiesz, w nocy te wszystkie jaśniejsze wzory zaczynają się świecić, a choć to jest bardzo słabe światło, to i tak jest cholernie irytujące – jak ja mam polować wieczorem czy rano, gdy błyszczę się jak świetlik? – wygadanie się na inny temat pomogło mi nieco zapomnieć o tym niewielkim wstrząśnięciu. A jednak myśli mimowolnie do niego powróciły, więc uznałem, że przy takim obrocie spraw chyba opłaca się poznać trochę więcej o tych wszystkich bóstwach.
– A mogłabyś... opowiedzieć mi o tych bóstwach? – starałem się zdławić myśl o tym, że jednak jestem na łasce nadprzyrodzonych istot i skupiłem się na słowach Urzary.

[Światłość Wspomnień]

Urzara zastanowiła się nad jego słowami. Ciężko jej powiedzieć, czy są, czy nie. Więc, musiała zastanowić się nad swoimi słowami dość dobrze. Zrozumiałaby jego tok myślenia, bo Urzara przecież wychowywała się w okresie, kiedy tylko jeden bóg chodził między nimi... A resztę słyszała z opowieści. Jednakże widziała trochę rzeczy na swoje własne oczy, więc łatwiej było jej pojąć ich istnienie. Prawdopodobnie, na Delavira, w końcu to młody smok. Życie go nie jednokrotnie zaskoczy.
– Ja myślę że mają oni moc poza pojęciem normalnego smoka. Byłam świadkiem jak sam Kammanor dodawał nam sił do walki, jak ożywił już nieżyjącego smoka... to są raczej rzeczy który zwykły śmiertelny smok by nie potrafił zrobić, jakkolwiek utalentowany by nie był. A istnieją... istnieją. Sam możesz się przekonać -uśmiechnęła się lekko. W sumie, przyjemnie się jej rozmawiało. Kiedy ona ostatni raz miała takie luźne pogadanki z kimś. Wysłuchała jego kolejnych słów z zaciekawieniem. Błyszczące wzory? Ciekawe, czy odziedziczył to po matce? Nie przypominała sobie, żeby Zwierzchni kiedykolwiek świecił się jak świetlik. A może krył coś przed nią? Nie wiedziała czemu, ale poniekąd rozbawiła ją ta wizja.
– Tak, i za odpowiednią cenę oczywiście dostaniesz te umiejętności. Im bardziej zaawansowaną wiedzę chcesz posiadać, droższe to są koszta, ale myślę że warto, szczególnie kiedy potrzebujesz je na teraz. Jeżeli chcesz, spróbuj. Na pewno nic złego się nie stanie -wyjaśniła mu, po czym pochyliła nieco głowę, żeby zerknąć na jego wzory – Faktycznie, z tym mógłby być problem. Łatwo mógłbyś zwabić tak do siebie drapieżniki. Wtedy mogłoby to doprowadzić do nie małego problemu –zamruczała pod nosem. Więc, mógł śmiało sprawdzić, jak kryształy działają. Spore szczęście, że one tu są.
– Hmmm. A co konkretnie chciałbyś o nich wiedzieć konkretnie? -zapytała się, może jakiś temat go interesuje dokładniej? Jak nie, Urzara może mu opowiedzieć ogólnie o bóstwach jacy istnieją. To zależy tylko od niego.

[Legenda Samotnika]

Na odpowiedź na moje pierwsze pytanie kiwnąłem jedynie głową, dalej próbując się otrząsnąć. Zmiana tematu bardzo mi pomogła i dalej już byłem w stanie odstawić rozmyślanie nad sensem życia na bok, aby w innym czasie oswoić się z nową wiedzą. Ogromnie mnie też zaciekawiło, jak takie bóstwa wyglądają. To znaczy wiedziałem, że wyglądem mało różnią się od zwykłym nam smoków, ale chyba muszą posiadać jakąś... boską formę? Albo, no nie wiem, emanować magią i potęgą? Skoro potrafią nawet ożywiać, to czy nie powinni swym spojrzeniem zatrzymywać serca, a ruchem łapy władać wszystkimi żywiołami i ich formami wyższymi? Nie wiedziałem nawet, czy samo wyobrażenie sobie takiej potęgi było możliwe, a co dopiero ujrzenie na żywo. Mimo to drobne marzenie być świadkiem prawdziwej boskiej istoty zachowało się u mnie gdzieś na tyłach umysłu.
Kontynuowaliśmy rozmowę o kwarcach, a jednak wciąż wizja łatwego uzyskania danej zdolności budziła we mnie podekscytowanie, ale i... niedowierzanie. Czy naprawdę można tak łatwo zyskać to, na co zwykle potrzeba wiele wysiłku i nauki? To "Na pewno nic złego się nie stanie" dodało nieco wątpliwości, gdyż z nie najprzyjemniejszego doświadczenia wiedziałem, że właśnie po podobnych słowach dzieją się skrajnie głupie sytuacje. Do tego ojciec zawsze twierdził, że na "bycie w czymś dobrym" trzeba sobie zasłużyć, zapracować. Teraz te słowa były podważane, ale przez równie wysoki w moich oczach autorytet. Do tego opcja wydawała się zbyt kusząca, aby ją odrzucić – zawsze byłem łatwowierny i skłonny do skrótów. Mimo to nie chciałem próbować właśnie w tym momencie, gdyż póki jest na to wolna chwila, chciałbym spędzić ją na miłej rozmowie.
– A wiesz, że raz faktycznie doprowadziły? To była śmieszna sytuacja... dla mojego klanu, co prawda. Ja za to ganiałem na pociechę gapi jak świecąca gwiazdka! – rzekłem ni to obrażonym, ni to rozbawionym tonem. – Co prawda wspomnienia najprzyjemniejsze nie są, ale jeżeli chcesz, i tak z chęcią opowiem. – dodałem wesoło, mając nadzieję, że złotołuska zgodzi się wysłuchać jednej z moich historii.
Oj, chyba nie powinna była pytać o konkretne rzeczy. Nie chodzi wcale o to, że jakoś mnie to uraziło, a wręcz zupełnie na odwrót. Oczy zaświeciły mi się wesoło, usiadłem wygodniej i owinąłem ogon wokół łap, wydając z siebie nieopanowany potok słów, jak rzeka co zburzyła tamę.
– Och, chciałbym wiedzieć jak najwięcej! Wciąż wydają mi się mało realni, ale mimo to pragnę poznać co się tylko da. Ilu ich jest? Jak się nazywają? Za co odpowiadają? Dlaczego żyją tylko na Terenach Wolnych Stad? Dlaczego są obecni dopiero teraz? Czy naprawdę kiedyś istniała bariera Naranlei? Dlaczego obdarzyła magią smoki, ale i niektóre zwierzęta? Dlaczego tylko te wybrane, a nie wszystkie? Czemu dała magię tylko tutejszym smokom? Czy istnieją jacyś bogowie poza znanym panteonem? Na przykład w moim stadzie wyznawaliśmy boginię łowów, flory i fauny, Adenyi i jej ojca, władcę nocy, dnia i czasu, Ats’inafe. Czy oni również są prawdziwi? Gdzie można spotkać boga? Posiadają jakieś boskie wcielenia? Są gigantyczni, więksi niż smoki Olbrzymie? Gdzie żyją? To oni stworzyli świat? Dlaczego podzielili smoki i rozrzucili je po całej powierzchni świata? Dlaczego nas stworzyli? Jaki był ich cel? I jaki jest ich cel? Co zamierzają zrobić? – pytania zaczęły się robić zbyt filozoficzne, co zauważyłem nawet ja podczas swojego nieprzerwanego potoku pytań, który zatrzymałem, gdy chwilowo zabrakło mi pomysłów na pytania. Sam wszystkich nie zapamiętałem, a co dopiero uzdrowicielka – nie dawałem przecież nawet chwili na odpowiedź. Poczułem jednak ulgę, że mogłem wyrzucić z siebie chociaż część tych wszystkich pytań, jakimi nie powinien zadręczać się młody dwudziesto-księżycowy smok. Miałem nadzieję, że Urzara zdoła odpowiedzieć przynajmniej na kilka z nich, co uspokoi nieco mój głód wiedzy. Świadomość tego, że ktoś jednak nad nami czuwa i stworzył życie umyślnie sprawiało, że zaczynałem rozmyślać nad tym, nad czym nigdy wcześniej się nie zastanawiałem. Łatwiej było wierzyć, że wszystko ma swoje wytłumaczenie w różnych dziedzinach odkrytej na tę chwilę nauki. Gdy zrozumiałem, że to, co mnie stworzyło, ma głos i umysł, na usta same cisnęły się pytania "dlaczego?" i "po co?". Gdy zrozumiałem, że określona forma życia może zdradzić mi sekret sensu życia, poczułem ekscytację, ale i strach. Bo czy aby chciałem wiedzieć? Miło żyło się w przekonaniu, że nauka nie ma głosu i raczej nie wskaże ci kierunku, w jakim masz poprowadzić swoje życie. Nauka miała wyjaśniać zdarzenia z przeszłości, ale nie wskazywać przyszłość. Bogowie... to już zupełnie inna sprawa. Cóż, z pewnością nie będę w stanie wyciągnąć wszystkiego od nadprzyrodzonych istot – bo w końcu skoro nikomu dotąd nie zdradziły sensu istnienia, to dlaczego miałyby powiedzieć to mi? – ale przynajmniej jest jakaś taka świadomość, że jednak nie jesteśmy rzuceni na łaskę losu i ktoś nad nami czuwa.

[Gasnący Wiciokrzew]

Honi zjawiała się w świątynii co około cztery księżyce, zawsze idąc w tym samym celu i pod to samo miejsce – dzisiaj jednak najwyraźniej miało być wyjątkowe. Zboczyła z rutyny i tym samym ze ścieżki spaceru, kierując się do Warsztatu znacznie wcześniej, niż powinna. Zatrzymała się przed wejściem w dalsze partie świątyni, zupełnie jej obce, widocznie czegoś... poszukująca. Przystanęła pomiędzy szpalerem wysokich drzew, nie dorównując im co prawda wysokością, ale będąc blisko równie chudą budową ciała, co ich nagie i poskręcane gałęzie. Ostatnia z pór roku...
– Halo...? – pierwszym razem, szukać mieli... boga? On był bogiem? Czy nie? Zmrużyła oczy w zamyśleniu. Nie ważne. Kogo miała szukać teraz?

[Pasterz Kóz]

Często bywał w świątyni, zwłaszcza, żeby pomodlić się do różnych bogów, zarówno obecnych jak i tych, których brakowało. Bywał też przy kwarcach, choć ostatnio rzadziej, skoro nie potrzebował więcej treningów. Kto by pomyślał, że teraz przyjdzie przekazać swoją wiedzę? Skoro takową posiadał to szkoda nie przekazać jej dalej, by młodsze pokolenia mogły korzystać z tej wiedzy. Co prawda trochę gorzej, że nic z tego nie miał i mógł to robić każdy, nawet Plaga, ale jest to cena którą był gotów zapłacić.
– Kaltarelu? Przybyłem przekazać swoją wiedzę o tworzeniu run ataku – rzucił w powietrze, licząc na to, że bóg zimy go usłyszy. Rozejrzał się dookoła na boki, spodziewając się, że Kaltarel nagle pojawi się za nim. Pewnie będzie musiał zaczekać, toteż usiadł spokojnie na ziemi, owijając ogon wokół łap.

[Maros]

Kolejny dłuższy lot i kolejny raz charczący oddech uprzedził jej wejście, o dziwo nie była tu sama. Pamiętała ziemistego zarówno z areny, jak i ich małych interesów związanych z eliksirami. Przysiadła nieopodal, tak by obaj czuli się komfortowo i rozejrzała na boki, starając się uspokoić tępo oddechu. Do wizyty tutaj zbierała się całkiem długo i jak na złość zawsze coś stawało jej na drodze. Jak nie obowiązki, to hydra przekręcająca ją prawie na tamten świat. W końcu jednak dotarła tu i mogła zostawić jakiś ślad po sobie.
~ Chciała bym przekazać wiedzę o warzeniu eliksirów ochronnych ~ odezwała się maddarowym głosem, licząc na przybycie Boga Zimy.

[Kaltarel]

Kaltarel podszedł do zebranych tak cicho, że zauważyli go dopiero wtedy, gdy zabrał głos:
– Cieszę się, że zechcieliście podzielić się z kwarcami swoją wiedzą – powiedział takim tonem, jakby w ogóle się nie cieszył. Wyglądał na zmęczonego, a na jego łapach zalegało zaschnięte błoto – czyżby chodził po bagnach? Między innymi dlatego Kaltarel użył magii zamiast własnych palców, żeby rozdać zainteresowanym smokom puste kryształy. – Przypomnijcie sobie dawne treningi z nauczycielami i to, czego dowiedzieliście się sami. Jakich rad udzielilibyście swoim uczniom? Zastanówcie się nad tym dobrze – kwarce zachowają wszystkie informacje.
Czarnołuski gad odsunął się od smoków, czekając cierpliwie, aż ich błyskotki będą gotowe do umieszczenia w warsztacie.

[Twój Stary]

Ojjjojojj..
To ze przyszedł tutaj, wynikało z tego iz były rzeczy, które byly w jego życiu priorytetem a jednocześnie były rzeczy, które wymagały od niego trochę większej ilości.. Słów. A on rozgadany nie był, tłumaczył też w swoim odczuciu tak sobie ale jednak... Chciał dzielić się tą wiedzą bo dobrze pamiętał jak to było zaczynać u boku zdolnych Uzdrowicieli, samemu mając zerowe pojęcie o leczeniu.
Nauki Cioteńki Honi to coś, co pomogło mu w jego trudnej drodze. Być może i on przekażę to dalej, jeżeli zrobi ten kwarc? Przyszedł więc dzisiaj do warsztatu, rozejrzał sie a potem..
– Kaltarelu, jeżeli słuchasz lub gdzieś tu się czaisz.. Chciałbym pomóc w stworzeniu kwarcu eliksirów leczących. Trochę ich już za sobą mam – wyjaśnił a potem siadł na zadku, czekając na Boga Zimy.. Czy jakiegoś jego posłańca.

[Wspomnienie Nocy]

Przybył również Pełnia. Trudno powiedzieć, co było jego motywem. Przeszkadzało mu myślenie, że z jego umiejętności będzie mógł skorzystać ktoś z Plagi... A z drugiej strony była również Ziemia i Ogień, wobec których Wspomnienie nie miał nic przeciwko... Oraz przede wszystkim inni Wodni. Z tego co się orientował nie było wielu smoków potrafiących wytworzyć runy, zatem czas zabłysnąć i wystąpić przed szereg.
Po przybyciu na miejsce dostrzegł Ziemnego uzdrowiciela, widział go czasami gdy ten latał rany mdlejącym i broczacym krwią pobratymcom. Kiwnął mu głową, po czym rozejrzał się na boki, jak gdyby szukając bóstwa. Do kogo miał się w ogóle odezwać?
~ Kaltarelu, chociaż Cie tu nie ma, na pewno mnie słyszysz ~ inaczej kiepski z Ciebie bóg. ~ Pragnę wspomóc kwarce wiedzą o tworzeniu run ochronnych~ rzekł spokojnie i usiadł. Zamierzał czekać, przynajmniej przez jakiś czas na odpowiedź Kaltka.

[Maros]

Jak się okazało, długo czekać nie musieli, a twórca kwarców cichutko zjawił się przed nimi. Uchyliła przed nim delikatnie łba, tak na przywitanie i może okazanie szacunku? Kaltarela spotkała pierwszy raz za barierą, gdy rozpoczynali poszukiwanie iskry Naranlei.
Na pierwsze jego słowa nie odpowiedziała nic, a gdy kryształ znalazł się w zasięgu jej łap delikatnie chwyciła go. Czy pamiętała nauki, minęło od nich sporo czasu, przez który nauczyła się robić je nieco po swojemu, zachowując przy tym odpowiedni sposób przygotowania.
Darując sobie niepotrzebne strzępienie pyska, czego w sumie nie mogła nawet zrobić, skupiła się na czym trzeba, przymykając przy tym nieco ślepia.

Eliksirów ochronnych mamy trzy rodzaje, każdy z nich wymaga odpowiednich ziół lub dodatkowo kamienia szlachetnego. Pierwsze dwa działają krócej, do tego posiadają ograniczone działanie, sprowadzające się do konkretnego rodzaju obrony. Ostatni zaś jest znacznie bardziej uniwersalny, do tego działa dłużej.
Każde z użytych ziół najlepiej na początku umyć, pozbywając się z nich wszelkiego piasku oraz innych zanieczyszczeń. To samo dotyczy użytego kamienia szlachetnego. Zioła powinny być świeże, takie posiadają w sobie najwięcej soku.

Do Chroniącego Przed Atakiem Fizycznym potrzebować będziemy gałązkę lawendy, nasiono lulka czarnego, korzeń żywokostu oraz kwiat chmielu zwyczajnego. Nasiono należy utrzeć na drobny, jednolity proszek i wsypać do miseczki. Następnie z pomocą kamiennego moździerza lub stworzonego z pomocą maddary, należy zmiażdżyć każde z pozostałych ziół. Można podzielić je na mniejsze części, co nieco ułatwi samą czynność. Z każdej takiej porcji odlewamy sok oraz jego resztki wyciskamy ze zmiażdżonych ziół. Soki wlewamy do utartego lulka, dolewamy do tego nieco wody i mieszamy. Całość należy zagotować, a następnie pozostawić do ostygnięcia.

Następny był Chroniący Przed Atakiem Magicznym, do którego potrzeba liść ślazu dzikiego, gałązkę lawendy oraz korzeń żywokostu. Mniejsze kawałki kolejno miażdżymy w moździerzu, tak by wydobyć z nich jak najwięcej soku. Ten trafia do miseczki, z resztek roślin również staramy się wydobyć go jak najwięcej. Na koniec należy dolać trochę wody i całość zagotować.

Pozostał ostatni, Chroniący Przed Atakiem Fizycznym oraz Magicznym, tu potrzebowaliśmy jeden z trzech wymienionych kamieni szlachetnych – onyks, koral lub cytryn, do tego liść ślazu dzikiego, kwiat chmielu zwyczajnego i gałązkę lawendy. Jak przy poprzednich ziołach, należy wydobyć z nich jak najwięcej soku i zlać do miseczki. Następnie wybrany kamień szlachetny zmienić w jak najdrobniejszy proszek. Tu najlepiej zrobić to z pomocą maddary, zaś powstały proszek wsypać do wcześniej pozyskanego soku trzech ziół. Całość wymieszać, dodać odrobine wody oraz zagotować.

Każdy z eliksirów po przestygnięciu, należy przelać do buteleczki oraz szczelnie zamknąć.

Przerobiła to wszystko we łbie, tak by wiedza jaka miała znaleźć się w kwarcu nie była zbyt chaotyczna. Po wszystkim oddała by go właścicielowi, tak by mógł służyć kolejnym pokoleniom.