Buczyna

[Żelazna Strzała]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnęłam się szeroko. czas na sprawdzian? Dobrze.
Więc przykucnęłam uginając stawy tak by pozostały cały czas w gotowości. Ogon leniwie bujał się z prawej na lewą a skrzydła podkurczyłam i docisnęłam do boków. Łeb pochyliłam a ozy wbiłam w krwistoczerwone oczy smoka. Moje błony które robiły za uszy rozłożyły się dookoła mojego pyska.
Co chciałam robić?
Chciałam ruszyć na smoka prosto na niego tak by myślał że chcę go stratować.
Ruszyłam więc odbijając się od poczycia leśnego mokrego i śliskiego jednak przy każdym odbiciu łap podwijałam je by upewnić się że nie poślizgnę się na podgnitych liściach i resztakach śniegu. Słyszałam w uszach bicie mojego serca czułam przypływ adrenaliny we krwi. Krwawe oko w moich oczach zamienił się w groźnego niedźwiedzia który zagrażał mi na polowaniu. Oddychałam równo i miarowo widząc jak zbliżam się coraz bliżej i bliżej.
Tuż przed Berim zwinnie przekręciłam ciało i wykorzystując pęd którego nabrałam przy fake szarży szybciutko i gładko wślizgnęłam się pod jego brzuch a następnie z dzikim sykiem i wrzaskiem przypominającym tarcie o siebie dwóch chropowatych blach zaczęłam młócić tylnymi nogami po brzuchu i klatce piersiowej Nauczyciela. Pazury oczywiście miałam schowane i odgięte tak by nie zachaczyły ani odrobinę o jego łuski i płyty brzuszne. Jednak w walce na poważnie pazury bym zagieła a łapy rozuźniła i pazury przejeżdżając po podbrzuszu i klatce piersiowej smoka pozostawiły by długie i szerokie cięcia. A zgrabne i zwinne owalne ruchy łap przypominające młócenie w wodzie miały nadać szybkości i pędu pazurom które w rezultacie miały zadać więcej niż jedno cięcie.

[Berius]

Krwawy cały czas obserwował samice. Analizował każdy jej ruch i próbował przewidzieć co zrobi. Gdy ruszyła w jego stronę wiedział już co zamierza zrobić. Żaden wojownik bazujący na zręczności nie taranowałby przeciwnika. Wyglądało na to że samica miała zamiar odskoczyć w ostatnim momencie i zaatakować bok. Był na to gotowy. zaparł się łapami by nie mogła tak łatwo go przewrócić i czekał. Zdziwił się gdy Żelazna wślizgnęła się pod niego. Nie spodziewał się że wybierze tak czułe miejsce. Momentalnie zadziałał instynkt i mimo początkowej chęci stania w miejscu Wojownik pokusił się na odskok. Niestety odskakując w bok zahaczył on łapami o jej łapy co wytrąciło go z równowagi i Krwawy upadł bokiem na ziemię. Przeturlał się szybko i po chwili znów był na czterech łapach. Odwrócił się momentalnie do samicy przodem.
Nie powinnaś atakować brzucha przeciwnika. Szczególnie jak walczysz na arenie. Jest to dość delikatny punkt i bardzo łatwo jego zranienie może spowodować śmierć. No ale mimo wszystko udało ci się mnie przewrócić. Robisz duże postępy, jeszcze trochę treningu i będziesz naprawdę dobra.
Odpowiedział jej wojownik i usiadł zadem na ziemi. Faktycznie trochę się przeraził gdy samica chciała zaatakować jego brzuch. Trzeba to przyznać że jest innym typem niż była jej siostra. No ale cóż może pomoże jej to przeżyć dłużej niż ona.

[Sugestia Grzechu]

Buczyna w końcu po tylu księżycach mogła powitać w swych pięknych progach najwspanialszą smoczyce, na zachód od terenów ziemi! Czyli Krągłą Łuskę, aka Noir! Roztrzepana samica wpadła do tego miejsca, uważnie obserwując otaczającą ją przyrodę, przy okazji ekscytując się wszystkim co udało się jej znaleźć. A zaliczało się do tego dorodna gąsienica! Która to pełzła po pniu obalonego drzewa, które to znajdowało się w dość dużym zagłębieniu. krągła niczym przyczajony tygrys, ukryty smok, obserwowała robaczka nie odrywając do niego wzroku.
– Gdzieś ty leziesz gąsieniczko? – Zapytała wyczekując odpowiedzi. Swoją drogą gabarytami trochę ja przypominała... chwila! Czy Noir jest gruba!? Ta myśl rozbrzmiała w umyśle ognistej. Co jeśli to prawda!? Była duża! Ale aż tak? Co powie na to Tasu!? A co... jak ją przez przypadek przygniecie! Podczas jej wewnętrznych rozterek nagle zauważyła, że gąsienica gdzieś zniknęła. A to mała spryciula.... Dlatego też Noir zaczęła przeszukiwać pień w poszukiwaniu gąsienicy.

[Żelazna Strzała]

Przydreptałam na miejsce spotkań śpiewając pod nosem poiosenkę w melodii z pierwszego spotkania z noir. Pogoda dopisuje ale mimo tego nie było mi szkoda że urwałam się z polowania. W końcu wkroczyłam między buki i spojrzałam na stare ślady pazurów na niektórych drzewach. Ahhh wspomnienie pomaramczowego starego smoka zalało mnie jak fala. Prychnęłam... nie lubiłam go i to bardzo.
W końcu dostrzegłam moją ukochaną. Zajmowała się czymś co pełzło na ziemi. Ah... moja piękna i moja kochana...
Podskoczyłam do niej uważając by nie nadepnąć na zwierzątko Noir.
Na powitanie zamruczałam dzwięcznie i otarlam się pyskiem o jej pysk Poczułam motylki w brzuchu spowodowane bliskością smoczycu

[Świetlista Laguna]

Trochę się już przyzwyczaiła do takich samotnych spacerów. I nawet je polubiła. Tak więc po raz kolejny wybrała się na taki spacerek, a że temperatury zaczynały być coraz wyższe stwierdziła, że Dzika Puszcza może być dobrym pomysłem. Spacerowała, podziwiając okolice, aż tu nagle między drzewami mignęła jej znajoma sylwetka, a właściwie dwie znajome. Choć czy w sumie znajome? Jednaj znała imie i to, że była łowcą jej stada... z druga miała no niesamowity pojedynek, z którego obie wyszły nieźle poturbowane...
Trochę niepewnie podeszła do nich. Chciała sprawdzić, czy brązowo łuska już się wylizała z tych paskudnych ran, które sama w sumie jej zadała.
-Cześć...– powiedziała spokojnym głosem, ale wydało jej się, że głupio to trochę zabrzmiało...

[Sugestia Grzechu]

Czując na sobie dotyk swojej partnerki Noir delikatnie podniosła gąsienice i położyła ją na wcześniejszy konar, aby przypadkiem jej nie zgnieść. Po czym mocno i czule przytuliła Tasu, podnosząc ją nad ziemie i wesoło kręcą się z nią.
– Dobrze cię widzieć kochana! – Wykrzyczała radośnie. Wciąż nie nauczyła się, żeby podchodzić do takich smoków troszeczkę delikatniej, bo kiedyś coś jej przez to zrobi. No ale jak tutaj się nie cieszyć! Euforia wręcz wylewała się z jej dużego ciała, co sprawiało, że trudno było jej nad sobą zapanować.
Wtem do ich grona przybył nowy gość. Titie. Czarodziejka z którą stoczyła niegdyś pojedynek. Mimo, że przegrała, to ich starcie bardzo się jej podobało. W ciąż nie mogła wyjść z podziwu, że Laguna potrafiła tak dobrze władać magią.
– Witaj Laguno! – Wykrzyknęła puszczając ze swych objęć Tasu. Którą to zaraz zaprowadziła przez wodną samiczkę. – Tasu to jest Świetlista Laguna! Ostatnio stoczyłam z nią niesamowitą walkę! Szkoda, że cię przy tym nie było. Krewa i flaki latały niczym rozwścieczone ptaki, brudząc całą okolice! A może trochę przesadzam.... pewnie tak, ale i tak było niebiańsko! – Następnie zwróciła się do Titie. – Laguno, to jest moja partnerka. Żelazna Strzała! Zwana inaczej Tasumi! – po tych słowach coś sobie uświadomiła. Przecież one należały do tego samego stada. Więc pewnie już się znają! Ale może... tego nie zauważyły. Tak! Na pewno tak musiało być!
– Co tutaj robisz droga towarzyszko?

[Żelazna Strzała]

Zaśmiałam się głośno kiedy noir mną zakręciła. Zaczynałam powoli się przyzwyczajać do jej siły którą często i gęsto źle wyważała. Nawet przechodziły mi powoli mdłości kiedy się ze mną kręciła. Fakt byłanto specyficzna smoczyca ale była taka pełna życia,taka radosna i kochana że nie dało sięna nią nigdy gniewać. Kiedy odwróciłam głowę zaalarmowana jakimś szelestem odstrzegłam smoczycę ktora wcześniej widziałam na zebraniach ale nigdy z nią nie rozmawiałam.
Kiedyś się jej przedstawiłam... bez odzewu ale cóż mogła nie usłyszeć
W kazdym razie poczułam zapach szczęścia od Noir i uśmiechnęłam sie przyjaźnie do smoczycy... przeciez jak moja kochana noir ją lubi to musi być miłym smokiem prawda?.
Po tym jak zostalam w końcu odłożona na ziemię podreptałam szybko za noir lekko utykając na prawe kolano które zostało zgniecione bardziej niż reszta ciała.
Usiadłam i poczekałam aż moja kochana mnie przedstawi.
– Hej świetlisa laguno! Widziałam cię na zgromadzsniach i powiem ci że pierwszy raz w życiu widziałam smoka tak podobnego do mnie pod względem fizycznym...
I nie mów mi Żelazna Strzała... to zbyt oficjalnie... jestem Tasuni Tasuni odrodzenie miło mi Cię w końcu poznać.– zadne z tych słów nie było kłamstwem byłam na prawdę podekscytowana że mogę zaprzyjaźnić się z innym smokiem wody oprócz Mułka.

[Świetlista Laguna]

.Noir Noir Noir...
To był tego typu smok, który samym swym istnieniem sprawiał, że inni czuli się lepiej. Tak więc teraz Laguna uśmiechnęła się, czując coś w rodzaju ulgi, albo spokoju. No całe skrępowanie czy niezręczność sytuacji wyparowała. A jej opowieść o latających flakach... Może nie była, aż tak przesadzona patrząc na stan, w jakim obie były po walce?
-Witaj Tasuni. Możesz mi mówić Laguna albo Titie, jak wolisz- uśmiechenła się szeroko, pokazując tą bardziej pogodną wersję siebie -Tak, też cię widziałam... w sumie chciałam zagadać, ale ostatnie spotkania... no nie były chyba najlepsze do pogaduszek...– westchnęła, ale zaraz znów posłała jasnoniebieskiej pogodny uśmiech -Masz racje, zauważyłam, że w naszym stadzie o dziwo jest niewiele czysto morskich, a spotkanie kogoś aż na tyle podobnego...– zaśmiała się, lekko lustrując siebie i Tasuni na przemian. Czym się różniły? Posturowo obie były drobne, takiej samej długości i wysokości. Nawet błony na ich ciałach były niemal tak samo rozłożone. Tyle ze Żelazna posiadała rogi. Tak, to je różniło i zdecydowanie kolor. Choć i to też nie za bardzo, bo obie miały na sobie odcienie niebieskiego, Titie z dodatkiem fioletu, a Tasuni z bielą. Aż zabawne, że nie były spokrewnione...
Zaraz jednak znów zwróciła się do Noir, odpowiadając na jej pytanie
-W sumie wybrałam się na spacer... I zauważyłam cię i chciałam się... no... czy już wszystko w początku po walce. Czy rany się wygoiły?– no nie ukrywajmy. Titie się mimo wszystko martwiła o przeciwniczkę.

[Sugestia Grzechu]

Noir uważnie słuchała wymienę zdań Titie ze swoją partnerką. Jej ogon latał z ekscytacji na lewo i prawo, zupełnie tak jakby była psem. Dużym, łuskowatym, brązowo-czarnym pesem! Energia, aż pulsowała w jej żyłach, a to był jedynie początek jej nabuzowania.
– Oj Titie Titie... Nie musisz się o mnie martwić. Jak widzisz po naszej walec nie został ani jeden ślad. Uzdrowiciele działają cuda! – rzekła, wlepiając w nią maślankę spojrzenie. – Ale ja mimo wszystko bałam się, że mogłam trochę przesadzić... Starałam się jak mogłam, żeby nie celować ci w pysk. Szkoda byłoby szpecic tak seksowną samicę! – Zaraz potem przeniosła wzrok na Tasu. Czule przykryła ją skrzydłem, a następnie polizała po pysku. = Ale w moich oczach, ty ty jesteś najseksowniejsza! = przesłała jej mentalnie szeroko się uśmiechając. Następnie podniosła się do góry i odbiegła kawałek od nich. Szybko zebrała z okolicy wszysko co się paliło i zebrała to na kubkę, którą następnie podpaliłam. Dlaczego to zrobiła? Ponieważ zauważyła, że zaczynało się już ściemniać, a noc to była najlepsze okazja do zaciśnięcia między nimi więzi! Zwłaszcza przy ciple ogniska!
– Titie! Tasu! Proponuję abyśmy zostali tutaj na noc! To będzie nasz wspólny samiczy wieczór! Tylko my, żar ognia i... Różnorakie historyjki, które moglibyśmy sobie poopowiedzieć. Co wy na to?

[Żelazna Strzała]

Uśmiechnęłam sie szeroko do morskiej i pozłożyłam szeroko błony z zadowolenia kiedy upewniłąm się że mam już nową koleżankę w stadzie. Zdobywanie nowych przyjaźni było dla mnie takie trudne i bardzo opornie mi to szło.
jednak słowa Noir mnie zaniepokoiły. spojrzałam na nią smutnym wzrokiem kiedy nakryła mi głowę skrzydłem.
Uśmiechnęłam się mimowolnie, była odemnie prawię o połowę większa a ja biedna mała śliska jaszczurka nie miałam wpływu na to czy mnie podniesie czy nie.
– Jeżeli chodzi o mnie to Mułek, powinien się nawet ucieszyć, ledwo się mieścimy w jego grocie i zazwyczaj śpimy na sobie... Ja na nim oczywiście bo jest odemnie większy ale jest okropnie nie wygodny i bolą mnie kości. zostańmy i poopowiadajmy sobe doświadczenia!
To była prawda z chęcią chciałam zostać i bliżej poznac titie oraz spędzić cudowną noc z moją kochaną Noir.
Rozłożylam się więc przy ognisku rozkoszując się ciepłem i spojrzałam na titie dając jej znak żeby ona zaczynała swoją opowieść.

[Świetlista Laguna]

-Czyli obie zostałyśmy dobrze poskładane- uśmiechnęła się, choć na hasło, że niby jest seksowna, aż z zaskoczenia zamrugała ślepkami. Trochę ją to onieśmielało, ale z drugiej strony skłoniło do zastanowienia. Tak się skupiła na zdobywaniu wiedzy i ćwiczeniu i świecie dookoła, że jakoś nie wpadła na to, żeby siebie pod tym kątem oceniać... Zaraz jednak pokręciła łepkiem, wyrzucając te myśli. Nie teraz.
-Myślę Noir, że to wspaniały pomysł- pokiwała łebkiem, podchodząc i delikatnie przysiadając przy kupce drewna, która już wkrótce stała się ogniskiem. Przyjemnie grzało i nastrój zrobił się taki. Miły, a zarazem trochę tajemniczy, może nawet mroczny.
-W sumie całkiem spora gromada korzysta z waszej groty- zaśmiała się, słysząc o tym, że Mułek jest niewygodny… Sama Laguna zaś prawie cały czas śpi sama w dużej pustej grocie... Znaczy jeszcze brat, ale on śpi od wielu księzycy pod grubymi futrami... Może... Tasu chciałaby czasem u niej przenocować?

Miała zacząć tylko co by tu opowiedzieć. Do tej pory nic zbyt ciekawego się w jej życiu nie działo. A jak już tak, to przeważnie było połączone z jakąś tragedią… A to nie był moment na opowiadanie osobistych tragedii...
-O! Wiem, co wam opowiem!– aż się lekko podniosła uśmiechnęła się i od razu zawahała. A co jeśli się im nie spodoba? Słyszała te historie od jakiegoś starego smoka, który wędrował przez wspólne tereny. Eh za późno…
-Zaczyna się bardzo banalnie, dawno temu pewien smok wędrował samotnie przez przeróżne krainy. Pustynie- tu się wzdrygnęła– wielkie równiny i wysokie góry, aż przybył w pobliże pewnego lasu. Wtedy jeszcze nie było stad i każdy żył na własną łapę albo trzymał się swojej rodziny. On był sam z własnego wyboru i wędrował, poszukując czegoś ciekawego, chciał przygód. A oto przed nim rozpościerała się puszcza, jakiej jeszcze nie widział. I wszedł do tego gęstego lasu, z zachwytem przyglądając się światłom tam latającym, dziwnym cieniom i czarnym kwiatom- uśmiechnęła się lekko tajemniczo. A zaraz potem za sprawą maddary utworzyła maleńkie świetliki o barwach złota, czerwieni i fioletu, fruwające przy nich. Jakiś krzyk z prawej, jakiś jakby śpiew ptaka niesiony echem po lewej. Jakiś cień przebiegł za Noir. -Las był pełen magii. Jednak złowrogiej magii. Bo w gęstwinach tych kryło się to co, ginęło w promieniach słońca. A nasz nieszczęśnik z ciekawości wszedł w sam środek tego, nawet się nie orientując, co go czeka. Wędrował, przyglądając się niesamowitym tym zjawiskom, aż zobaczył małą dziewczynkę przy źródełku. Postać przypominającą człowieka, o długich złotych włosach, sięgających ziemi, o rękach i dłoniach prześwitujących, jakby były z wody. Zaczął rozumieć, że coś jest nie tak…– tu naprzeciwko siebie utworzyła postać chudej niskiej dziewczynki, z jej opowieści, o oczach tak jasnoniebieskich, że niemal białych -W tamtych czasach i miejscu, stosunki między smokami a ludźmi, były inne, lecz też nie najlepsze. A dziewczynka mówiła głosem ptaków, a do tego znała też smoczy język. Więc nie mogła być człowiekiem... prawda? Jedynymi jej słowami było to, że chce, by zostali przyjaciółmi, bo jest bardzo samotna w tym lesie. Jak mówiłam, nasz bohater nie należał do najrozważniejszych, lecz co złego może być w zaprzyjaźnieniu się z kimś, kto jest do ciebie przyjaźnie nastawiony? I tak smok ten pozostał w lesie. Bawił się z dziewczynką i tylko co chwilę widział cienie i niepokojące kształty przebiegające gdzieś między drzewami. Jakby chciały go dosięgnąć, jednak czegoś się obawiały. Woził ją na grzbiecie, ścigał się z nią pomiędzy drzewami, robili zawody kto dalej żuci szyszką…– tu się cicho zaśmiała -aż poczuł głód. Wszystkie zapasy, które miał przy sobie się skończyły. ”Będę musiał pójść zapolować, nie mam co jeść” powiedział, któregoś dnia, a dziewczynka, która plotła wianek z czarnych kwiatów, z ostrymi kolcami, pokręciła głową. “Nie wyjdziesz z lasy Smoku”. “Ale tu nie mam na co zapolować” mówił dalej, ale ona tylko w kółko powtarzała, “Nie wyjdziesz z lasu Smoku”. A głód rósł. Nie było tu nawet żadnych owoców. A w małym źródełku żadnych ryb. Jedynie drzewa, tajemnicze cienie i czarne kwity.
I w końcu postanowił uciec. Znaczy, zamierzał pójść zapolować i wrócić, bo naprawdę polubił dziewczynkę, choć zaczynała go przerażać. Jednak problemem okazały się drzewa, które zaczęły się jakby przestawiać. Nie były to enty. Drzewa po prostu się przesuwały korzeniami pod ziemią. Przyspieszył, chcąc jak najszybciej się wydostać, lecz coś zaczęło go gonić. Zobaczył te tajemnicze cienie zaraz obok siebie! One miały, zęby i dziury zamiast oczu- popatrzyła mrocznie po reszcie i poruszyła maddarowymi cieniami pomiędzy drzewami, sprawiając, że trawy i liście zaszeleściły -smok poczuł, jak go kąsają. Wręcz zjadają i ale nadal starał się uciekać i prawie się udało. Pomimo licznych ran, od ugryzień i pazurów, prawie uciekł. Już widział światło padające na polane… –
nabrała powietrza -ale zemdlał, w bólu… – wręcz wyszeptała, odwołując świetliki, cienie i dźwięki. Zapanowała cisza, przerywana cykaniem świerszcza.
-Jednak to koniec… Obudził się i jakież było jego zdziwienie, gdy zobaczył, że leży w jednej z tych ludzkich budowli, a nad nim pochyla się kobieta i dwójka ludzkich piskląt. Chciał się podnieść… Jednak co to?! Zamiast łap, nogi i ręce! Zamiast pyska, ludzka głowa! Brak łusek, brak ogona. Jak to możliwe? Dowiedział się od wioskowej czarodziejki, że nie jest pierwszy. Cienie zjadły częściowo jego ciało, a dziewczynka, która okazała się magicznym urzeczywistnieniem mocy mrocznej puszczy to, co z niego pozostało, przemieniła w człowieka, pozostawiając mu wspomnienia. Nie wyszedł z lasu jako smok. Lecz nikt tak naprawdę nie wiedział, dlaczego duch lasu to robił. Przecież miał kontrole nad postaciami mroku. A odwrotu nie było. Smok raz przemieniony pozostał człowiekiem... – zakończyła, bo nie znała dalszej historii. Smok, który ją opowiadał, po prostu oddalił się do jakiejś groty, a nie wypadało aż tam za nim iść... Może same ją wymyślą?

[Sugestia Grzechu]

Noir wsłuchiwała się w opowieść Titie, a z każdym słowem zaczęła się coraz bardziej. Cień i krzyk niemal przyprawił jej o zawał! Ale twardo stała i próbowała nie zdradzać tego, że się obi... była już duża przecież! I wiele razy sama spała w lesie więc była nad wyraz odważna... o! Jednak z każdym następnym słowem... Noir coraz bardziej było przerażona! Ledwo co udało się jej opanować, kiedy pokazała się na biała dziewczynka, jednak gdy cienie pojawiły się za drzewami i do jej uszów doszedł te szelest trawy i liści... ta nie wytrzymała. Pisnęła momentalnie i szybko schowała się pod Tasumi... Lekko podrzucając ją do góry, a żeby ta wylądowała na jej szyi.
– Tasu! boję się! – Wykrzyknęła, wtulając się w jej szyje.

[Horyzont Świata]

//inny czas

Dwa dni minęły, to czas się spotkać. Tweed już pod innym, dorosłym imieniem, przybył tutaj tak jak ustalił z Mętnym. Usiadł na skraju, który obrastały buki i inne liściaste drzewa, żeby mieć oko na otwartą przestrzeń. Wzrok jednak wbijał w amulet od Urzary, który zawsze miał owinięty wokół lewej łapy niczym bransoletę a zdejmował go tylko podczas polowań i walk. Jakoś gdy nosił go wokół szyji, czuł się niekomfortowo i przeszkadzał mu dotyk tego przedmiotu w tym miejscu. W ogóle co tu się podziało, wczoraj Mętny jeśli nie zginął to prawie zginął. Na grani gapiów zbyt trudno było mu ocenić, czy to cudowne wskrzeszenie czy jednak umiejętności uzdrowiciela uratowały życie jego dawnego ucznia. Se'ze lewitowała przed jego pyskiem, przyglądając się uważnie swojemu kompanowi. Delikatnym, ciepłym wiatrem chciała dodać mu otuchy, poruszając powiewami jego błony. Tweed jednak był zbyt zamyślony, żeby jakoś na to reagować.
Przynajmniej na razie nie padało.

[Błysk Przeszłości]

O rety, dwa dni a tyle zdążyło się już wydarzyć. Mętny zdążył już powtórzyć sobie wszystkie stany psychiki, w jakich znajdował się przez całe swoje życie do tej pory, a teraz wyglądał na takiego, jakby powoli dochodził do "siebie", czyli do smoka nie okazującego ani radości, ani niszczącej go od wewnątrz depresji. Natomiast jeśli chodzi o coś nowego, to od pewnego czasu od Zamąconego można było coraz wyraźniej wyczuć obecność melisy w jego życiu.
Oczywiście brakowało mu też medalionu, a na szyi pojawiły się szerokie pasma znacznie ciemniejszych od jego naturalnych łusek.
Spokojnym marszem pojawił się na horyzoncie i nieco przyspieszając doszedł do Tezy, który też zdawał się już jakby pachnieć znacznie inaczej. Usiadł ogon od dawnego mistrza i spojrzał mimo wszystko pustawym wzrokiem w stronę mistrza.
– Cześć... – rzekł cicho, później jeszcze na moment ogarniając wzrokiem żywiołaka Tezy.
Zamącony od niedawna miał również i swojego kompana, ale głównie wykorzystywał go do opieki nad swoją córką, w trakcie gdy ten wylewał swoje smutki w innych miejscach i czasem nawet dosłownie gryząc glebę w napadach nieopanowanego szału złości na swoja własną osobę.

[Horyzont Świata]

Tweed wolno, w zamyśleniu, szurał końcówką ogona z prawa na lewą. Dotyk trawy w tamtym miejscu działał dziwnie relaksująco, trochę zimny ale też i szorstki. Kiedy usłyszał i zobaczył jak zbliża się Mętny, zaczął uważnie go obserwować. Znowu trochę się zmienił, był neutralny ale wciąż zdawało mu się, że tak czy inaczej jest bardzo depresyjny. Chwila, stop, wróć. Był pewien, że tak było m.in przez brak medalionu. Ciekawe czy zamierzał coś z tym zrobić?
Inny westchnął i powiedział do niego
– To zakładam, że mam ci powiedzieć co robię w stadzie Ognia? Wiesz co, mógłbym a raCZej chcę ale chciałbym też abyś potem ty mi szCZerze na coś odpowiedział

[Błysk Przeszłości]

Owinął swój front ogonem po lewej stronie, przykrywając przednie łapy rozłorzystym wachlarzem. Miał ochotę ponownie przytulić mistrza, ale tak czy siak obawiał się nieco jego reakcji. Dlatego tylko w jego ślepiach było widać przebłyski chęci podejścia do niego znacznie bliżej.
Skinął łbem oszczędnie i w milczeniu, potwierdzając pierwszą część jego wypowiedzi. Tak, chciał się o tym dowiedzieć. Co nim kierowało dokładniej. Może to coś, co od czasu do czasu również zmuszało Zamąconego do myślenia nad przynależnością do stada Ziemi?
Jednak końcówka zaintrygowała go nieco bardziej. Nie lubił, kiedy strikte nie określano przy nim tego, co się zamierzało zrobić. Albo nie mówiło się wprost o co chodzi. Zwykle przy takich sytuacjach jego serce i dusza cierpiała. Co prawda nie przy Tezie, ale obawa o nadchodzącym potencjalnym nieszczęściu była wystarczająco duża na to, by Zamącony dopytał się jakie pytanie zostanie mu zadane.
– Na co? – rzekł mimo wszystko spokojnie licząc, że mistrz powie mu dokładnie na co się Błysk pisze. Choć... Z drugiej strony i tak Zamącony przy większości spraw nie miał nic do ukrycia.

[Horyzont Świata]

Tweed musiał sobie przypomnieć jeszcze raz to, co mówił Urzarze oraz Płomieniowi. Poskładać te słowa w jakąś sensowną całość, żeby się nie powtarzać kiedy będzie opowiadać. O dziwo zajęło mu to chwilę, nie odpowiedział też na pytanie Mętnego bo to najpierw on powinien się tutaj wytłumaczyć
– Opuściłem stado bo...ta rodzina jaką tam miałem, nigdy nie istniała. Była tylko głupią iluzją. Ziemia to obecnie dla mnie jakiś głupi żart i uważam, że nigdy nie powinienem się tam w ogóle wykluć. Chodzi mi o taką rodznę ojciec-matka-rodzeństwo ale też i o tą stadną... No więc...Powiedziałem co planuję Honi a ona nie miała nic przeciw, pozwoliła mi odejść. Dosłownie, nie pytała o powód, nie próbowała przekonać abym został. OCZywiście nic by to nie dało ale pokazałaby się z lepszej strony wtedy.... I tak, Urzara dała mi rodzinę ale nie tylko, w stadzie Ognia jest zupełnie inaCZej... CZuję jakby to było moje miejsce no i... Po prostu to był mój najlepszy wybór. Ty jesteś jedynym smokiem z którym udało mi się złapać dobrą relację... Mam nadzieję, że nie masz mi za złe mojej decyzji?
Tweed był prostym smokiem, o prostym myśleniu i prostym działaniu. Usłyszał niedawno kątem ucha, że niby przed czmś ucieka ale zupełnie nie rozumiał tego porównania. Uciekał przed czym? Przed smokami, które były dla niego obce i sprawiały, że czuł się cały czas spięty i niespokojny? A to nie jest przypadkiem po prostu odcinanie się od tego, co sprawia, że zatruwa mu życie? Cóż, takie myśli niedawno go nękały jednak teraz czas na coś innego. Kiedy usłyszał odpowiedź, jakąś reakcję Mętnego, na jego własne słowa, zadał pytanie teraz jemu
– DręCZy mnie jedna sprawa. Kiedy spotkaliśmy ten Mrok CZy co to tam było, zemdlałem dość szybko ale jak się obudziłem to słyszałem, jak inne smoki mówiły, że ciebie i taką jeszCZe jedną smoCZycę ten twór porwał... Chciałbym po prostu wiedzieć...skoro mrok zamienił smoki... dwa chyba albo trzy... w kamień to tobie po prostu udało się uciec?

[Błysk Przeszłości]

Oh, chyba zignorował jego wypowiedź. Trudno, mógł po prostu przecież nie usłyszeć, czy coś...
Z powagą wysłuchiwał odpowiedzi mistrza. Cóż, w sumie Błysk po poprzednim spotkaniu nieco się już tego domyślał. Przytaknął swym łbem w zrozumieniu tego, co nim kierowało. Dla Zamąconego wymienione przez Tezę powody były klarowne.
– Nie, personalnie nie mam. To ważne, znaleźć dla siebie miejsce, w które się pasuje. I osoby. Szkoda tylko, że niektórzy nigdzie nie pasują. – podsumował w swoim stylu, czyli krótko, odpowiadając na pierwsze pytanie mistrza. Oczywiście przy ostatnim zdaniu przyciszył nieco swój głos, chyba wiadomo z jakiego powodu.
Błysk nieco się ożywił słysząc nagle od Tezy pytanie o Mroku. Jednakże czy ożywił w pozytywnym tego słowa znaczeniu? Nie. Szczerze przeląkł się. Dopiero, co Teza mówił o dobrej relacji z Mętnym, a ty nagle wychodzi z pytaniem, na które reakcja ze strony mistrza chyba będzie oczywista. Ehh... Cóż... zapytał się, to i trzeba odpowiedzieć. Oby tylko samiec nie wkopywał się głębiej w ten temat, i tylko i wyłącznie pytał się Zamąconego o sposób ratunku przed Irem.
– On mnie nie porwał, to ja-... Ehh, jakby Ci to powiedzieć, żebyś mnie nie znienawidził... Chyba się nie da. No trudno, prędzej czy później i tak byś się dowiedział... – zaczął dość niemrawo, spodziewając się najgorszego. Jednakże wziął tylko głębszy oddech, i nareszcie zaczął udzielać odpowiedzi na pytanie, przedstawiając sytuację ze swojej perspektywy.
– w trakcie walki słyszałem, jak skomle, a nawet i dostrzegłem, że płacze. Uznasz mnie pewnie za szaleńca, ale widząc to, dostrzegłem w nim cząstkę siebie. Też przecież z mojego powodu zginęło niesłusznie kilka smoków... Ale wracając, nawiązałem z nim kontakt. Przestałem go atakować, więc przestał również i on. Nie miałem serca, żeby bić go dalej, więc po prostu złapałem się jego łapy, żeby nie odleciał, żeby inni zakończyli jego cierpienie. Ale jak już wiesz, okazało się, że zamiast go przytrzymać na ziemi, poderwał mnie bez problemu w powietrze, no i... odleciał. A ja się go trzymałem. – Ślepia błysku na moment stały się nieobecne, to znaczy wyglądało to tak, jakby smok wpatrywał się gdzieś za horyzont w trakcie, gdy oczy były skierowane na rozmówcę. – Ja nie uciekłem. Po prostu się rozeszliśmy po tym, jak wyleczył mi i tej drugiej smoczcy rany. A nie zamienił nas w kamień, bo nie zamierzał nas zjadać. To znaczy, on się żywi magią. Kamienienie to po prostu efekt uboczny jej szybkiego wysysania. Może to kontrolować. – wyjaśnił cicho i spokojnie, mówiąc to do mistrza już normalnie. Miał nadzieję, że jego odpowiedź nie zrodzi jeszcze więcej pytań. A tym bardziej nienawiści do jego osoby, że w ogóle próbował skontaktować się z "monstrum" i to uczynił. Ehh, najwyżej... najwyżej w sumie to nic takiego się nie stanie. W najgorszym przypadku mistrz najwyżej go pobije. Szczerze by go to nie zdziwiło.

[Horyzont Świata]

Tweed miał ten problem, że bardzo często kiedy słuchał, to ... tylko słuchał. Nie potwierdzał tego kiwaniem głowy, jakimiś pomrukami i zdawać by się mogło, że wzrok ma utkwiony w martwym punkcie. Ale to były niestety błędne pozory, bowiem on słuchał i to bardzo uważnie a takie wpatrywanie się w konkretne miejsce pomagało mu zwizualizować sobie sens słów jakie do niego trafiają. Niestety nie miał pojęcia co odpowiedzieć Mętnemu na to, że uważa siebie za smoka, który nigdzie nie pasuje. Denerwowało go trochę takie podejście jego przyjaciela ale... to już chyba za bardzo mu wżarło się w łeb, żeby on sam mógł tylko słowami mu pomóc. Ale z drugiej strony skąd on może wiedzieć? Eh ten Mętny...
Ale słysząc jego odpowiedź o mroku, powoli odwrócił łeb i spojrzał na niego. Co wyrażał w tej chwili pysk Tweeda? Na pewno zdziwienie, pomieszane z jakimś sporym niezrozumieniem i zmieszaniem. Mrok skomlał? Cóż, wtedy Tweed za bardzo wpadł w wir walki i dał się ponieść tłumowi, żeby takie coś zauważyć. A może zauważył, tylko po prostu nie pamiętał?
Nawiązał z nim kontakt i ..wyleczył...zjada magię... że co na bogów?! Tego to się Tweed nie spodziewał. Jednak doceniał to, że on mu o tym szczerze powiedział. Musiało chwilę minąć zanim wojownik (czy raczej nędzna jego namiastka) przetrawił sobie to, co przekazał mu jego dawny uczeń. Pierwsze co wydobyło się z jego gardła to pytanie
– Powiedziałeś o tym, że mrok żywi się magią, smokom?
Może niezbyt przemyślane pytanie ale jakoś ciszę musiał przerwać
– Huh nie wiem Mętny... ja się bałem mroku i atakowałem go dlatego, by przepędzić go z terenów stad aby moje przyszłe dzieci były bezpieCZne..ale ty jesteś jedynym, jeśli dobrze myślę, który wie coś więcej o mroku. Może dałoby się przekonać smoki i nie wiem... znaleźć rozwiązanie, coś, co pomoże mrokowi nasycić swój głód maddary? Mamy przecież kwarce czy runy... Ale ja tak gadam a nie wiem CZy mrok po tym całym zajściu w ogóle wrócił na tereny smoków...
No tak, powiedział co mu wpadło do głowy, po czym znowu wbił gdzieś wzrok w odległe drzewo. Skomplikowana sprawa, nie ma co.

[Błysk Przeszłości]

Na szczęście Błysk był idealną osobą do rozmowy dla Tweeda, bo już od pisklaka był przyzwyczajony do braku skupiania na nim wzroku, nawet jeśli się coś do niego mówiło.
Aczkolwiek nagłe spojrzenie Tweeda wywołało w jego duszy mały niepokój. Dobrze pamiętał jakie siły wstępują w Mistrza, gdy jest zły. Chyba pół księżyca naprawiał to gniazdo, na które został wtedy rzucony...
– ...Nie. Nie mówiłem. Boję się komukolwiek mówić o czymkolwiek związanym z Mrokiem, bo nie chcę by przeze mnie cierpiał wizerunek Ziemi. Wystarczy, że powiem o nim coś jednej, złej osobie i znowu moje życie... Ehh... – odwrócił łeb wraz ze wzrokiem na moment na bok, zbierając swoje myśli do następnej odpowiedzi. Cały czas jednak udawało mu się utrzymywać mniej więcej powagę. Bo tak naprawdę w środku w tym momencie był bardzo rozbity.
– Przekonać smoków na pewno się nie da. Zwłaszcza, jeśli Mrok zabił im ich bliskich. Jestem tego pewny, bo... ehh... doświadczyłem tego na własnej łusce, chyba wiesz o czym mówię... – mowa tu oczywiście była o Szkwale i jego szale zrzucania winy o śmierć rodziny na Zamąconego. – A próbować, już... próbowaliśmy, ale na razie nic z tego nie wyszło. Więc jeśli masz jakiś pomysł, zawsze można go wypróbować... – tu już mówił nieco bardziej niepewnie, wyraźnie sugerując że Mrok po tym całym zajściu nie tyle co wrócił na tereny smoków, ale również i utrzymywał kontakt z samym Zamąconym...
Ojej, komuś się chyba zbyt bardzo rozplątuje język...

[Horyzont Świata]

Inny musiałby mieć naprawdę porządny powód, żeby znowu się wściec tak samo jak na Beriego. A wtedy powód był bardzo konretny, co powtarzał sobie nie raz kiedy wpadł wtedy w tamtą furię. Dalej też pamiętał jak przez przypadek popchnął za mocno Mętnego, zaś ten wpadł na coś co sam budował i to zniszczył. Ciągle czuł się głupio jak tylko o tym sobie przypomniał
– Rozumiem...
Odpowiedział krótko na jego odpowiedź, kiedy zapytał o to czy powiedział o tych faktach innym smokom. W sumie on też wahałby się, gdyby był na miejscu Mętnego, żeby komuś powiedzieć. A już szczególnie w Ziemi. Zaraz... jak to "próbowaliśmy".... Oczy Tweeda zrobiły się jakby większe, z zaskoczenia, chociaż mógł się tego spodziewać. Ohh... Dobra, co on by zrobił w tej sytuacji, gdyby mrok zeżarł mu jedno z dzieci albo Urzarę? Odpowiedź była prosta – chciałby zemsty, srogiej zemsty, do której dążyłby za wszelką cenę. I nie wystarczyłoby mu zapewnienie, że to już się nie powtórzy
– Oh Mętny...
Wydusił tylko z siebie, po czym zwiesił niego głowę i spojrzał na swoje pazury. Białe, zdrachane na powierzchni, pazury. Tweed zamyślił się, bo szczerze nie wiedział co o tym sądzić
– Skoro jest na naszych terenach, na dodatek trzyma z tobą kontakt to skąd pobiera maddarę, co?
Zapytał w końcu, nie chcąc aby nastała niezręczna, dłużąca się cisza między nimi. Porozglądał się po chwili dookoła, uważnie, chcąc się upewnić iż nikogo tutaj nie ma poza nimi dwoje. Jeszcze by tego brakowało...
– Zastanawiałeś się kiedyś dlaczego to robisz? I ja się pytam tak z CZystej ciekawości...