Ołtarz Erycala

[Urna Cieni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wywerna zarzuciła ukoronowanym rogami łbem i wykrzywiła pysk w paskudnym grymasie.
– Zabawne. Plaga ma gigantyczny skarbiec pełen kamieni i akurat ode mnie żądasz czegoś zupełnie innego, bo wiesz, że łatwo mogłabym wydobyć to czego potrzebuję ze stadnych zasobów, do których budowania przyłożyłam własną łapę. Idź i się wychędoż, pseudoboska zabawko.
Nie zamierzała się zgadzać, więc po prostu opuściła świątynię. Osłabiona, jak widać, do końca swojego życia.

[Mistrz Gry.]

"Idź i się wychędoż, pseudoboska zabawko." O bogowie. To nie tak miało być. W co on się wpakował?...
– P-poczekaj! – pisnął duszek, ponownie zdradzając swoją obecność w świątyni. – To będzie sześć akwamarynów, d-dobrze? – zawołał za Infamią, cały roztrzęsiony i spanikowany. – Proszę, nie chciałem cię zdenerwować – mówił takim głosem, jakby zaraz miał się rozpłakać. Biedak był gotowy błagać Infamię o wybaczenie. – To miała być tylko zabawa... – dokończył cicho i pociągnął nosem. Po tak fatalnym wyniku pierwszej rozmowy ze smokiem żaden duszek nie pozwoli mu już nigdy odpowiadać przy ołtarzu.

[Urna Cieni]

Zatrzymała się w pół kroku, już odwrócona tyłem do świątyni. Oho, zmienił zdanie? Początkowo sądziła, że jakieś bożyszcze zejdzie i pokaże jej siłę swego urażonego ego, ale nie, jednak nie. Duszek zdawał się wręcz skulić w sobie – nie mogła go widzieć, ale dysponowała wyobraźnią, a jego głos mówił sam za siebie. Wywerna wygięła szyję, by spojrzeć na ołtarz – a asymetryczny uśmiech jaki wykrzywił się na jej popękanych wargach zdecydowanie nie był ładny,
– Oh, bawić to się ze mną możesz, skarbie. Tylko nie w taki sposób. – I w ten oto sposób rzuciła w kierunku ołtarza sakiewkę z sześcioma akwamarynami, wspomagając siłę rzutu magią, aby faktycznie przedmiot dotarł do celu. – Potrafię być zabójczo rozrywkowa, tylko musisz trafić w moje gusta. Nauczka na przyszłość.

[Mistrz Gry.]

Duszek zakwilił cicho, gdy usłyszał, że Infamia potrafi być zabójczo rozrywkowa. I choć technicznie był istotą wieczną, której nie dało się zrobić poważnej krzywdy, to bożek i tak dygotał ze strachu za ołtarzem.
– Z-zapamiętam – w końcu odważył się odezwać.
Rozrzucone kamienie znikały jeden po drugim, a kiedy zniknęły już wszystkie – Infamia Nieumarłych poczuła się trochę lepiej. O pełnych efektach leczenia przekona się dopiero później, po długim locie lub ciężkiej walce – po czymś, co wymaga prawdziwego wysiłku.

[Urna Cieni]

Zapamiętał?
To się zaraz okaże.
Minęło około ośmiu księżyców od jej ostatniej wizyty, ale w końcu zawitała po raz kolejny, targając ze sobą pokaźną ilość kamieni szlachetnych najróżniejszego rodzaju. Cokolwiek duszki sobie zażyczą, dostaną. Wywerna stanęła przy progu świątyni, nie przekraczając jednak wejścia nawet koniuszkiem szpona, z trójką kompanów za sobą pomagających jej targać potencjalną zapłatę.
~ Cena, jeśliś łaskaw. ~ Mruknęła mentalnie z delikatnym, nieprzyjemnym uśmiechem w przestrzeń, czekając na jakąś formę odzewu z okolic Ołtarza. Który to już raz tu była... Zaiste, matka nadała jej niezwykle trafne imię. Możliwe, że stara wiedźma potrafiła przewidywać przyszłość.

[Narrator]

Razem z Infamią Nieumarłych do świątyni dostał się zimny, porywisty wicher. Drobiny kurzu poderwały się z kamiennej posadzki w chaotycznym tańcu, by zastygnąć w bezruchu moment później, jakby ktoś zatrzymał je swoją magią.
– Przekaż mi sześć rubinów, a ja naprawię twoje niedoskonałości – Mahvran usłyszała w swojej głowie samiczy głos. Duszki rzadko kiedy brzmiały tak dojrzale jak ona.
W świątyni znowu zapadła cisza – nieznana boginka czekała cierpliwie na swoją zapłatę.

[Urna Cieni]

Wywerna nawet nie drgnęła, słysząc cenę. Zwyczajnie wygięła szyję, sięgając pyskiem do sakiewki i wyciągając z niej kolejno rubiny, zostawiając w spokoju inne kamienie. Wpierw wyciągnęła pięć, podczas gdy szósty wygrzebał dla niej Morkvarg. Krwistoczerwone, lśniące błyskotki wkrótce leciały ku ołtarzowi, przeniesione magią, by ostrożnie ułożyć je w zwartej grupie u stóp tego przeklętego mini-posągu.
~ Smacznego. ~ Mruknęła, znów mentalnie, chociaż ton jej wypowiedzi sugerował raczej, że chciała powiedzieć "udław się". Ale co nie zostało wypowiedziane, nie może być przyczyną urazy jakże wielkiego, bożkowego majestatu.

[Nierozważny Duch]

Pod Ołtarz Erycala przybył też znajomy Infamii smok, który na nieszczęście dla niego i pewnie na szczęście dla niej też niedawno dostał dość poważne obrażenia, których zwyczajny uzdrowiciel nie da rady wyleczyć. On nie posiadał worka pełnego kamieni szlachetnych i jedynie przyszedł poznać cenę, aby wiedzieć, co przynieść przy następnej wizycie.
Szedł wolnym, choć wciąż twardym krokiem, który rozbrzmiewał, ogłaszając, że się zbliża. Nie należał do typów, co się bez potrzeby skradają. Zmierzył wzrokiem czarodziejkę, posyłając jej półuśmiech. -Czyżbyś znowu oszukała śmierć Mah? – rzucił niby od niechcenia, nie oczekując odpowiedzi, choć może i ją dostanie. Jeden Plagus rozwarł mu brzuch, ale zostawił go przy życiu na jego prośbę. Ciekawe czy i jego stara wywernowa znajoma zrobiłaby to samo?
-Jaka cena?– zapytał, zwracając się do duszków. Miejmy to już za sobą.

//+1ST do Wytrzymałości (Fabularnie: obniżona odpornośc na zmęczenie, zadyszki przy dłuższym biegu, częste bóle brzucha)

[Narrator]

Oh, wywerna nawet nie opuściła świątyni! Najwyraźniej była na tyle bogata, że z łatwością wpasowała się w myśl duszka albo tak po prostu zechciał los. Samiczy głosik nie odezwał się już, lecz Infamia poczuła przepływającą przez jej ciało uzdrawiającą energię i na przywitanie Nierozważnego mogła rzec, że już po wszystkim. Jeśli zaś mowa o czarodzieju, on miał zaszczyt spotkać kolejnego przedstawiciela niewidzialnej rasy. Kto wie, może duchy przepychały się między sobą, żeby móc zagadać do smoków, a potem chwaliły między sobą, że zmusiły ich do przynoszenia sobie kamieni. Albo nie! W końcu nikt nie wiedział.
W każdym razie wysoki, niemal pisklęcy głosik pisnął tuż przy uchu samca – Sześ szafifów!– i tyle go było słychać.

Infamia Nieumarłych
– 6 rubinów
– 1 ST do ziania i wytrzymałości, niezdolność do mówienia, problemy z oddychaniem]

[Urna Cieni]

Wywerna odchrząknęła cicho, czując jak znowu odzyskuje mowę. Nie, żeby te kilka godzin bez niej przeszkadzały jej jakoś wybitnie. By przetestować jakość leczenia, pozwoliła sobie jeszcze wypuścić mały, czarny płomyczek z gardzieli. Udało się, czyli jej organizm wrócił do formy idealnej.
Przewróciła lekko ślepiami, widząc przechodzącego obok samca. Zacisnęła lekko szczęki. Ale odpowiedziała!
– Nie bez powodu mam imię nadane mi przez wiedźmę. – Mruknęła enigmatycznie, po czym zwyczajnie odwróciła się i odeszła, z pomocą kompanów zanosząc resztę pokaźnej sakwy z kamieniami z powrotem do swojej jaskini. Szybko poszło.

[Nierozważny Duch]

Słysząc odpowiedź smoczycy, jedynie przeciągle mruknął, odprowadzając ją wzrokiem. Bogowie rozdają życia jeśli ktoś poprosi, ale czy sprawdzają czy ten ktoś w nich wierzy? Nie jemu to oceniać. Nigdy nie był bardzo religijny. Szanuje wyższe siły, lecz nie często przychodził do świątyni się przed nimi płaszczyć. Zrobił to tylko przy prośbie o błogosławieństwo dla synów, które i tak nic mu nie dało, bo stracił go bezpowrotnie. Nie była to wina Viliara czy Thahara, gdyż czasem tak bywało. Nie każdy przeżywał.
Skrzywił się, orientując się, że jego myśli powędrowały w tak depresyjne tematy. Sześć szafirów. Już przynosił. Wyleciał z pod Ołtarza, zawracając do własnej groty i wyjął potrzebne kamienie ze schowka. Następnie, po chwili przerwy, powrócił tutaj.
-Proszę bardzo – powiedział, układając szafiry na ołtarzu. Pozostało tylko czekać na przyjęcie zapłaty.

/6x szafirków za zdrówko

[Gasnący Wiciokrzew]

Pierwszy raz zjawiła się pod ołtarzem swojego dawnego patrona. Chyba... najwyższa pora. Jakkolwiek częściowo zwłókniałe zapewne płuca nie przeszkadzały jej tak naprawdę w codziennym życiu, tak jednak... Mimo wszystko miała reprezentować stado. Miała stanąć na czele i bronić do upadłego. A po incyndencie na misji – upadłego zdawało się przychodzić stanowczo zbyt wcześnie.
Dojrzała Ognistego. Kątem ślepi rozejrzała się, czy nie przyszedł z uciążliwą partnerką czy resztą męczącej kampanii, a dostrzegając jedynie pustkę – ukłoniła mu się krótko z lżejszym sercem i skupiła tylko na ołtarzyku, aby nie skupiać na myśli, że we własnym gnieździe ma węża myślącego tylko o sobie.
– Lepka Ziemia. – przedstawiła się... miejscu. Czy tu także działały jakieś magiczne kamyki? Duszki? – Szukam lekarstwa na swoje osłabienie.

// +1 ST do Wytrzymałości (osłabienie organizmu)

[Urna Cieni]

Wróciła... Zaskakująco szybko. I po raz piąty. Znowu straciła możliwość mowy, ale nie przeszkadzało jej to zanadto. Poniekąd dlatego że wiedziała, iż nie będzie to w jej wypadku długotrwałe. Jej matka nigdy nie leczyła swoich kalectw, nie zamierzając zniżać się do poziomu proszenia tutejsze bóstwa o pomoc. Jej córka miała bardziej... Nowoczesne podejście i podchodziła do sprawy z dużą dozą niechęci, ale też traktowała to jak zwyczajny biznes.
~ Klasycznie. Cena? ~ Posłała mentalną wiadomość wgłąb świątyni, której progu, jak zwykle, nie zamierzała przekraczać. Trójka żywiołaków dookoła niech targała kamienie szlachetne. Co duszki wybiorą tym razem?

]

[Żałobna Pieśń]

Kto by pomyślał, że smok z taką urazą do duszków jak Ha'ara pojawi się w tym miejscu. Nie dokonała swojej zemsty, lecz... Dwa księżyce wśród dobrodusznych ludzi, smoków i krewnych sprawiły, że podjęła taką a nie inną decyzję. Czym bowiem jest zemsta? Pragnieniem sprawienia komuś krzywdy większej niż własna. W tym wypadku za cenę własnej łapy pragnęła życia tego, kto odważył się podnieść na nią łapę lecz... Zbyt wiele księżyców minęło, a Volaan wciąż był dalej niż bliżej. Dlatego przybywając tu wraz z ojcem Ha'ara była zdeterminowana. Stanęła przed swojego rodzaju ołtarzem lekko przytłoczona korytarzami świątyni. Położyła po sobie uszy lecz jej ślepia błyskały.
~ Nie przybyłam tu prosić was o pomoc, lecz spytać was o cenę... Wasz... Krewniak zabrał mi coś dawno temu. Coś bez czego moje życie jest trudniejsze. Chciałabym by już tak nie było.~ Odetchnęła głęboko zdejmując z kikuta drewnianą protezę tak starannie przygotowaną przez ludzkich rzemieślników.
~ Dotychczas utraconą łapę zastępował mi taki oto kawałek drewna. Sztywny i nieruchomy, jedynie podtrzymujący moje ciało. Chciałabym by ten oto kawał drewna stał się moją łapą. Na stałe... Volaan ma to co chciał i nie chcę by widział moją porażkę. Chcę natomiast funkcjonować jak zdrowy smok. Móc drewnianymi szponami łapać, czuć i uderzać. Jaka jest wasza cena?~ Samica ułożyła protezę przed sobą lewą stronę ciała opierając na rozłożonym skrzydle. Co odpowiedzą jej duszki?

//brak przedniej, lewej łapy (+ 1ST do akcji fizycznych)

[Ruda Ciocia]

Cały czas trwał przy swojej córce, kiedy szli razem do Świątyni i rad był że jego mała dorosła do takiej decyzji. Cóż, w Azylu mieli dużo rzemieślników dlatego też proteza Ha'ary została ładnie doprowadzona do stanu używalności lecz dalej była tylko drewnianą protezą – Utrudniającą ruchy i codzienne życie mimo przyzwyczajenia się już do jej braku.
Nie odzywał się, gdy wkroczyli – Usiadł przy Ha'arce i słuchał tego co ma do powiedzenia. Kątem ślepia zauważył Mahvran, która również przyszła tutaj... Po uleczenie kolejnego kalectwa? Ah, pewne rzeczy chyba nigdy się nie zmienią, co?
Miał kilka pamiątek dla Plagusów lecz poroznosi je później. Tym razem czekał na odpowiedź duszków by samemu wiedzieć czego ma dla nich szukać by spełnili prośbę obu Plagijek.

[Narrator]

Tyle tu było ostatnio gości, że można by pomyśleć o duszkach, jako alternatywie dla boskiego panteonu, który pełnił prędzej funkcję estetyczną i reprezentacyjną niż zajmował się, jak to widziała Infamia – biznesem. Powiedzieć to na głos, to oczywiście herezja, ale smokom nikt rozmyślania nie zabraniał, podobnie jak duszkom, choć ich opinie pozostawały szerzej niezgłębione.
Nierozważny Duch czekał w każdym razie zdecydowanie najdłużej, najwyraźniej nie zaskarbiając sobie sympatii przeźroczystych istot, samym swoim imieniem. Może następnym razem!
Nabór do tego specyficznego towarzystwa zamknął swoją obecnością ciekawski plagijczyk. Atmosfera zgęstniała nieco, czego nie odczuła wyłącznie wywerna znajdująca się na zewnątrz.
–Shhhhh, błogosławieństwo shhhh!– Tuż nad łbami zgromadzonych wybrzmiał obcy głos. Nikt nic nie mówił, więc duszek musiał uciszać towarzysza niesłyszalnego dla smoków albo po prostu popisywał się swoim ekscentryzmem – Dla ciebie jedno, żebyś już nie łapał zadyszki– Z tymi słowami Ognisty poczuł się rześki i napełniony energią, ale przede wszystkim zdrów –Tobie to eeee... dwa, trzy... Coo, więcej? Dobra już shhhhh. Przynieś yyy sześć takich pasiastych kamyków. Ładnych – Przed pyskiem Lepkiej zamigotał obraz agatów, żeby nie miała wątpliwości –No przecież domyśliłaby sie! – Buchnął obrażony, ale następne słowa zaadresował już do Infamii. Usłyszała je tuż przy sobie, gdyż nawet nieobecność w świątyni nie chroniła jej od wszędobylskości duszków – Daj sześć... no wiesz. Na pewno wiesz jakich, więc nie pytaj. Takich, takich FIOLETOWYCH – Tym razem nie było wizualizacji, ale powinna się domyślić, że chodziło o ametysty.
Ostatnim interesantem była trójłapa Ha'ara, którą zestresowany duszek zostawił sobie na koniec.
– No ale jak to ma działać, no jak?– zapytał zrezygnowany, tuż przed jej pyskiem, jak smok który nachyla się żeby chuchnąć komuś w usta – Można ci łape odrosnąć całkiem albo w ogóle, no nie? Bo inaczej to bez... Można? Serioooo? – coś tam mruczał do siebie – No dobra, ale to musisz mieć coś lepszego niż taki drewniak. On sie nawet nie rusza sam, nie zgina nigdzie! No za kogo ty mnie masz no. Coś ładniejszego daj, to sie zrobi–

Nierozważny Duch
– 6x szafirków
– 1ST do Wytrzymałości (Fabularnie: obniżona odporność na zmęczenie, zadyszki przy dłuższym biegu, częste bóle brzucha)