Ołtarz Erycala

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tyle tu było ostatnio gości, że można by pomyśleć o duszkach, jako alternatywie dla boskiego panteonu, który pełnił prędzej funkcję estetyczną i reprezentacyjną niż zajmował się, jak to widziała Infamia – biznesem. Powiedzieć to na głos, to oczywiście herezja, ale smokom nikt rozmyślania nie zabraniał, podobnie jak duszkom, choć ich opinie pozostawały szerzej niezgłębione.
Nierozważny Duch czekał w każdym razie zdecydowanie najdłużej, najwyraźniej nie zaskarbiając sobie sympatii przeźroczystych istot, samym swoim imieniem. Może następnym razem!
Nabór do tego specyficznego towarzystwa zamknął swoją obecnością ciekawski plagijczyk. Atmosfera zgęstniała nieco, czego nie odczuła wyłącznie wywerna znajdująca się na zewnątrz.
–Shhhhh, błogosławieństwo shhhh!– Tuż nad łbami zgromadzonych wybrzmiał obcy głos. Nikt nic nie mówił, więc duszek musiał uciszać towarzysza niesłyszalnego dla smoków albo po prostu popisywał się swoim ekscentryzmem – Dla ciebie jedno, żebyś już nie łapał zadyszki– Z tymi słowami Ognisty poczuł się rześki i napełniony energią, ale przede wszystkim zdrów –Tobie to eeee... dwa, trzy... Coo, więcej? Dobra już shhhhh. Przynieś yyy sześć takich pasiastych kamyków. Ładnych – Przed pyskiem Lepkiej zamigotał obraz agatów, żeby nie miała wątpliwości –No przecież domyśliłaby sie! – Buchnął obrażony, ale następne słowa zaadresował już do Infamii. Usłyszała je tuż przy sobie, gdyż nawet nieobecność w świątyni nie chroniła jej od wszędobylskości duszków – Daj sześć... no wiesz. Na pewno wiesz jakich, więc nie pytaj. Takich, takich FIOLETOWYCH – Tym razem nie było wizualizacji, ale powinna się domyślić, że chodziło o ametysty.
Ostatnim interesantem była trójłapa Ha'ara, którą zestresowany duszek zostawił sobie na koniec.
– No ale jak to ma działać, no jak?– zapytał zrezygnowany, tuż przed jej pyskiem, jak smok który nachyla się żeby chuchnąć komuś w usta – Można ci łape odrosnąć całkiem albo w ogóle, no nie? Bo inaczej to bez... Można? Serioooo? – coś tam mruczał do siebie – No dobra, ale to musisz mieć coś lepszego niż taki drewniak. On sie nawet nie rusza sam, nie zgina nigdzie! No za kogo ty mnie masz no. Coś ładniejszego daj, to sie zrobi–

Nierozważny Duch
– 6x szafirków
– 1ST do Wytrzymałości (Fabularnie: obniżona odporność na zmęczenie, zadyszki przy dłuższym biegu, częste bóle brzucha)

[Żałobna Pieśń]

Samica czekała. Obserwowała ołtarzyk przejęta tym co ma się zaraz wydarzyć, a gdy już słowa padły. Samiczka położyła po sobie uszy. No tak... Przecież jej proteza to tylko badyl prawda? Trochę ją to zabolało. W końcu pomogła ją zrobić i teraz jakiś duszek żąda czegoś "ładniejszego". Czy rzeczywiście tego potrzebuje? Czy może stawia ją przed niemożliwym zadaniem by w towarzystwie innych duszków wyśmiać jej starania. Pewnie tak było. Samiczka zwiesiła łeb odwracając go w stronę taty.
~ Wiesz gdzie dostanę coś ładniejszego?~ Kogo pytała? Chyba wszystkich. Choć czuć było w jej głosie zrezygnowanie. Może rzeczywiście powinna przyznać się do porażki i po prostu wrócić do obozu z łapą. Taką jaką straciła by Volaan wiedział, że wygrał i że jest słaba, i że nie potrafi poradzić sobie bez czegoś co jej odebrał.
~ Wrócę tu.~ Samiczka odwróciła się i powoli zaczęła kroczyć ku wyjściu. Musi się z tym przespać zanim podejmie tak ważną decyzję.

[Gasnący Wiciokrzew]

Można by powiedzieć, że usłyszawszy cenę odwróciła się na pięcie, wyszła, i powróciła zanim zdążyłoby się mrugnąć. Prawda taka, że jednak tak do obozu, jak i z powrotem kawałek drogi był, to i jednak Ziemi zajęło to chwilę dłużej niż w przysłowiu. Ale powróciła! I stając na nowo przed ołtarzem jeszcze dobrze się nie zatrzymała, a już zaczęła wyjmować zapłatę: sześć agatów mniej więcej podobnej wielkości, choć różnych kształtów, kolorów i – co duszek chyba sobie upodobał – wzorów. Nic, tylko patrzeć, jak znikają rozłożone na świątynnej posadzcie!
– O to i twoje pasiaste kamienie. – rzuciła lekko, ale i raczej chłodno, choć postarała się uśmiechnąć przyjemnie do ołtarza. Kamienie nie bolały aż tak. Zapłaty w ziołach? Wtedy wyklęła by całe wolne stada.

// 6x agat za +1 ST do Wytrzymałości (osłabienie organizmu)

[Błysk Przeszłości]

Przyszedł, a raczej przykicał markotnie wyglądając do świątyni, aby nareszcie spróbować choć poznać cenę naprawy swojej utraconej już dość dawno łapy. Z nowymi, ciemnoszarymi łuskami przechodzącymi przez cały przód jego szyi podszedł do ołtarzu lekko zażenowany (i tym bardziej przygnębiony) wspomnieniem, że kiedyś wręcz pod nim leżał i płakał z nieżywym bratem na barkach. I wtedy mu nie udzielono pomocy. Co jeśli to rodzinne i i jemu choćby propozycja pomocy nie zostanie udzielona? Eh, tylko jeden sposób by sprawdzić.
– Dzień dobry – przywitał cicho przywódczynię, która akurat teraz się tu znajdowała. Trzymał łeb dość nisko, bo nie chciał się chwalić swoim nowo nabytym znakiem powstania z umarłych.
Później swój wzrok skierował na ołtarz i nie wiedząc w sumie czy powinien w ogóle się odzywać, czy nie, na wszelki wypadek cichutkim głosikiem ogłosił cel swojego przybycia w to miejsce.
– Chciałbym się zapytać o... Uh, cenę zwrócenia mojej łapy. – zerknął przy tym ukradkiem ślepia na Lepką, bo to przecież ona była wtedy jedyną osobą, która mogła jego łapę uratować. Ale tego nie zrobiła, nawet o to nie walczyła... Cóż, przynajmniej pokazała Mętnemu, że to on ma się stawiać za stado, a nie stado za niego.

// brak tylnej prawej stopy (+1st do akcji fizycznych)

[Infamia Nieumarłych]

Nie rozumiała, dlaczego nagle w świątyni zrobił się taki tłum. Pozostawało jej jedynie cieszyć się z tego, że pozostawała na zewnątrz, zamiast przytulać się do reszty. Słysząc o fioletowych kamieniach, sięgnęła łbem do sakwy pełnej błyskotek i szybko wyjęła z niej sześć ametystów, z pomocą magii wysyłając je pod ołtarz, gdzie zresztą wylądowały.
Nie mówiła nic, bo nie było potrzeby. Po prostu czekała na jakże cudowne, magiczne uzdrowienie. Byle szybko, by mogła się stąd zwinąć.

[Narrator]

Ależ te smoki były prędkie, bogowie! Nawet nie można było nacieszyć się ich wysiłkiem, bo ino sięgały do kieszeni, czy tam szły na spacer i już, już wszystkie kolory tęczy lądowały na ołtarzu! Podejrzliwy duszek podleciał pierw do zapłaty Infamii, oglądając ją kamyk po kamieniu, jakby myślał, że próbowała go oszukać. Może nawet pogryzł je niewidzialnymi zębami, ale tego już żadna smocza dusza nie mogła się dowiedzieć.
– No dobra masz! – Obrażone, ale nie mniej skuteczne stworzenie rozkazało energii przemknąć przez ciało plagijki i wyrwać z niej kalectwo, jak kleszcza. Znów była zdrowa i mogła mówić, choć była biedniejsza o sześć kamyków.
– A ty, tak, zapytaj kogoś innego, ja tu jestem od KAMIENI – dwie sekundy na stanowisku, a już buchał pychą, jakby co najmniej władał smokami. Wyglądało na to, że jeśli Szarlatańska chciała się czegoś dowiedzieć, musiała skierować się do stworzeń bardziej kompetentnych.

Cisza przed ołtarzem nie trwała zbyt długo, gdyż poproszona o opłatę Lepka, również prędko uporała się z wyszukaniem paskowanych kamieni. Pozostało mieć nadzieję, że jej towarzysz nie będzie już takim cwaniaczkiem i nie będzie grał duszkowi na nosie.
– No pasiaste, niby może być, ta...– Oba smoki usłyszały w przestrzeni nad sobą, choć głos był przyciszony i burkliwy. Duszek wiedział już, że nie można na smokach polegać w kwestii partaczenia roboty. Zgodnie z obietnicą, przywódczyni Ziemi otrzymała swoje uzdrowienie i jedynym interesantem pozostał Błysk.
– Chce sześć tych kamieni, które wyglądają jak brązowe zwilżżżone robale albo drzewo albo... no wiadomo o co chodzi – Chodziło o tygrysie oka, ale oby smok potrafił się domyślić!

Infamia Nieumarłych
– 6x ametystów
– ]

Lepka Ziemia
– 6x agat
– 1 ST do Wytrzymałości (osłabienie organizmu)

[Błysk Przeszłości]

Wielki borze, jak to dobrze, że na drzewach Błysk znał się dobrze i... Oh, w sumie to nawet trochę przeszkadzało, bo im więcej drzew znał, tym więcej wariacji kolorów mołgy one mieć. No ale gdyby tak wziąć pierwsze drzewo nasuwające mu się na myśl, to w sumie... tylko jeden kamień był do niego podobny, to znaczy do kory.
Skinął głową w stronę docierającego do niego głosu (no chyba, że był telepatyczny, to po prostu w stronę ołtarza) w geście przyjęcia propozycji i zwrócił się do stojącej obok przywódczyni.
– Umm, Lepka, mógłbym wymienić swoje kamienie na tygrysie oka ze składzika? – Zapytał się nieśmiało, a następnie po akceptacji ów propozycji wyszedł spokojnie ze świątyni.

Oh, nie trzeba było długo na niego czekać, tylko jakieś... pół dnia! W składziku może i nie było wystarczająco dużo kamieni tego rodzaju, ale po drodze udało się jednego wyhandlować z pewną znaną i powszechnie szanowaną smoczą kupczynią, a drugiego zdobyć za uratowanie pewnemu smokowi życia. Nic szczególnego.
Choć wchodząc do świątyni i przed ołtarz Erycala na szczęśliwego nie wyglądał. Ciągle był taki jakiś lekko przygnębiony, no ale... cóż, taki już był.
– Proszę, oto zapłata. – Rzekł i spod skrzydła ostrożnie wyjął maddarą sześć podobnych do siebie kamieni szlachetnych i odłożył je na ołtarz, oczekując cierpliwie na powrót czucia w kończynie, której oryginał pewnie teraz służy komuś jako rękawica do gotowania.

// 6x tygrysie oko za brak tylnej prawej stopy (+1st do akcji fizycznych)

[Niepokorny Hiacynt]

Niemalże zaciągnięty tutaj przez swojego ojca Kwiecisty stanął przed ołtarzem. Świat musiał chyba wyczuć coś znacznie lepiej od czarodzieja, bo w pewnym momencie w Rapsoda uderzyło dziwne wrażenie. Jego łapy stały się dość ciężkie, gdy tu zmierzali i na pewno było to sprawką tamtej walki z której ledwo został zebrany do kupy. No cóż... Kto by się tego spodziewał, że prawie umieranie mogło nieść ze sobą jakieś konsekwencje.

– Chciałbym wrócić do pełnego zdrowia fizycznego i proszę o pomoc. – To dziwne, że czuł potrzebę sprecyzowania o które zdrowie mu chodzi. Trudno już powiedzieć czy sam stał się świadomy swoich niektórych dziwactw czy to niezbyt przychylne spojrzenia innych mu to podpowiedziały, ale zupełnie oswoił się z tym, że może być chory na umyśle. To tam sobie mogło już zostać.
– Przypuszczam jednak, że samo proszenie nie wystarczy. Jaka jest wasza cena? – Na dobrą sprawę Rapsod nie wiedział nawet do kogo do końca mówi. Nikogo nie widział, ale powstrzymał się od wodzenia wszędzie głową, aby coś dostrzec. Zamiast tego zawiesił wzrok gdzieś w przestrzeni przed sobą z dość nietęgą miną. Przy rozglądaniu ryzykował to, że spojrzenia jego i Świata się spotkają, a dalej było magowi głupio za to, że trochę, prawie zdechł.

// +1 st do wytrzymałości (osłabienie organizmu)

[Narrator]

Pół dnia wystarczyło aby pracownik świątyni został zamieniony. Ot być może znudziło mu się dyktowanie smokom cen, a może ze stanowiska wysiudała go inna, zafascynowana interakcją z gadami istota. Jakkolwiek rysowała się rzeczywistość, zapłata została przyjęta bez problemu. Dla Zamąconego uzdrowienie wyglądało tak, że na parę uderzeń serca pociemniało mu przed oczami i zakręciło się w głowie. Nie było to najprzyjemniejsze doświadczenie, lecz gdy minęło, samiec został napełniony świeżą energią. Przede wszystkim jednak, nie brakowało mu już łapy.

Co do Rapsoda – nie, niestety samo proszenie nie wystarczyło, choć być może gdyby zrobił to dostatecznie ładnie, duszek szybciej zareagowałby na jego wizytę. Tym razem gość nie został przywitany niczyim głosem, choć definitywnie wyczuł obecność obcej siły kręcącej się w pobliżu. Tuż przed jego ślepiami pojawił się zaś obraz tego, czego od niego oczekiwano, a było to sześć akwamarynów.

Zamącony Błysk
– 6x tygrysie oko
– brak tylnej prawej stopy (+1st do akcji fizycznych)

[Światokrążca]

Świat przyszedł z Hiacyntem do świątyni, prowadząc go pod ołtarz Erycala. W ciszy stanął za nim i obserwował interakcje syna i duszków. Akwamaryny? Niech będzie. I na szczęście dla chwilowego spokoju Rapsoda, ojciec nie wyłapał, że za powiedzeniem "zdrowie fizyczne" kryło się coś nieprzyjemnego.
– Tak z czystej ciekawości. – odezwał się nagle. – Ile by mnie kosztowało odzyskanie skrzydeł? O ile to możliwe.– zapytał pustą przestrzeń.

[Infamia Nieumarłych]

Dobrze temu już znana kawalkada pojawiła się po raz kolejny, zatrzymując przed wejściem do świątyni. Mahvran otaczała trójka żywiołaków, dzieląca między sobą kilka tuzinów kamieni szlachetnych. Zaraz się okaże, jakich duszki zażądają tym razem.
– Typowa usługa. Koszt? – Zapytała ze znużeniem na tyle głośno, by ołtarz wewnątrz mógł ją... Hmm, usłyszeć, ale też nie na tyle, by krzyczeć. Zignorowała obecnego już w środku Światokrążcę. Niezbyt miała ochotę na jakiekolwiek interakcje z Ziemnymi.

[Zaśpiew Zorzy]

W Świątyni pojawiła się też druga część tego widowiskowego pojedynku – źródło kalectwa Infamii Nieumarłych i ta, która otrzymała podobny prezent od niej. Mrużyła nieco ślepia, bo światło wydawało się kłuć ją w oczodoły. Migreny sprzyjały nadwrażliwościom.
– Chciałabym poznać cenę waszej pomocy. – Zwróciła się do... Ołtarza? Duszków? Bogów? Ktokolwiek by jej nie słuchał. Blizny ciągnęły pysk nie przyjemnie, ale nie przeszkadzało jej to w uśmiechnięciu się do Plagijki.

// częste bóle głowy (+2 ST do akcji magicznych)

[Narrator]

Gdy miało się dla siebie tyle czasu, zwracanie uwagi na niewielki ułamek życia, który smoki musiały odczekać stojąc przy ołtarzu, nie wpisywało się w kompetencje intelektualne wszystkich duszków. Trudno, gdy nie istniała lepsza alternatywa! Smoki miały dzięki temu dodatkowy moment na napawanie się swoim kalectwem, które z pewnością wyryło w ich śmiertelnym życiu warte zapamiętania, psychiczne znamię.
Taki właśnie filozof odwiedził gady, krzywiąc się – i choć tego nie widzieli, to za chwilę usłyszeli w głosie – na ich brak uznania wobec ewolucji swojego ciała.
– Co ci przeszkadza brak skrzydeł, dobrze wyglądasz bez nich – zaczepił Świat, głaszcząc go po czubku głowy – Doceń swoją inność! – skomentował z żalem, choć kolejny duch wkroczył w międzyczasie do akcji i przesłał do łba Ziemistego obraz sześciu jaspisów. Oburzony smokami duszek kontynuował przekazywanie swojej wersji – Ty na zewnątrz też! Powinnaś cieszyć się z odczuć jakie daje ci ciało, przyzwyczaj się! – Nad Infamią również zlitował się jakiś anonimowy dobroczyńca i przedstawił jej wizję sześciu malachitów.
– No i tyyyy, ty przede wszystkim. Tobie nic nawet nie dolega – burknął przy prawym uchu Zaśpiewu, podczas gdy do lewego samiczy głosik szepnął "sześć szafirów".

[Infamia Nieumarłych]

Sześć malachitów? Dobrze więc. Sięgnęła do sakiewek trzymanych przez żywiołaki, z ich pomocą szybko wygrzebując spośród różnych błyskotek akurat te, które były pożądane przez duszki. Zawiązała sakiewki z powrotem, po czym z pomocą magii przetransportowała odłamki kolorowych skał pod ołtarz, kładąc je tam delikatnie.
Nie odzywała się, bo nie widziała potrzeby. Czekała po prostu, aż po otrzymaniu zapłaty te dziwne istoty zrobią swoje, a jeżeli nie będzie komplikacji, to po prostu odejdzie bez słowa.

[Światokrążca]

Samiec uśmiechnął się rozbawiony komentarzem duszka i zerknął w górę jakby próbując dojrzeć kto to taki go poklepał po głowie.
– Oh oczywiście, że dobrze wyglądam bez nich. Zawsze dobrze wyglądam. – mrugnął... gdzieś w przestrzeń. Więc faktycznie mógł... odzyskać? Nie. Zdobyć skrzydła. W końcu odkąd pamięta nigdy ich nie miał, nawet jeśli teoretycznie kiedyś je miał. Zmarszczył lekko pysk... więc faktycznie to było możliwie. Będzie musiał się zastanowić czy na pewno będzie tego chciał. Szturchnąl lekko barkiem Rapsoda, pokazując mu, że mogą już się zbierać i wyszedł z jaskini, wpierw ukradkiem zerkając na okaleczone smoczyce.

[Sosnowy Pocisk]

Szyszka podreptała od razu pod ołtarz Erycala, aby poznać cenę za odzyskanie swojego cudownego głosu. Przysiadła przed kamieniem i chwilę się mu przyglądała, zastanawiając się, czy jednak nie powinna wziąć kogoś ze sobą, żeby no... powiedział po co tu przyszła. Ale skoro tutaj działy się takie cuda, to pewnie czytanie w smoczych myślach było dla duszków stosunkowo łatwe. Miała taką nadzieję.

[Wybebeszone Jelita]

Przyszła tu bo Szyszka przyszła. Najwyraźniej było to kolejne miejsce, w którym karmiło się dziwne moce kamieniami, tak jak kwarce. Chciała warknąć, ale niestety nic nie wydało się z jej gardła, po za suchym zachrypnietym powietrzem syczącym spomiędzy obnażonych zębów. Skrzywiła morde obniżając nieufnie łeb i strosząc łuski.

[Narrator]

Malachity Mahvran trafiły na właściwe miejsce, migocząc przy tym lekko, jakby duszek sprawdzał jakość każdego z nich. Kamienie zniknęły bez śladu. Jak zwykle nie dało się powiedzieć, czy zostały zniszczone czy przeniesione gdzie indziej, ale liczyło się co innego – to, że smoczyca odzyskała pełnię sił.
– A wy co, rozprułyście siebie nawzajem? – kolejny duszek zdecydował się odezwać do nowo przybyłych smoczyc, wyraźnie rozbawiony ich bliźniaczymi obrażeniami na szyi. – Sześć kamieni się należy. Sześć na głowę, żadnej zniżki dzisiaj nie będzie! – Parsknął tak mocno, że parę kropelek śliny dosięgnęło pyska Jelita. – Nefryty dla futrzaka, tygrysie oczy dla łysolca. A teraz jazda ze świątyni, do roboty!
Duszek klasnął w dłonie, a wtedy przez komnatę przedarł się silny podmuch wiatru.

Infamia Nieumarłych:
– 6x malachit, częste bóle brzucha (+1 do wytrzymałości)

[Zaśpiew Zorzy]

Odpowiedź była nieco dziwna, ale kim była Quaran by oceniać wszechmocne duszki. Sięgnęła do torby przewieszonej przez szyję i wyjęła sześć niewielkich, lśniących kamieni. Rząd szafirów został ułożony przed jej łapami, a Czarodziejka czekała. Abrakadabra?

[Pamięć Barw]

Słyszała o nijakich ozdrowieniach niby trwałych uszczerbków na zdrowiu. Więc samej posiadając jeden taki przyszła i stanęła przed ołtarzem patrząc przed niego jakby licząc na to, że ktoś się tam pojawi.
– Jak bym mogła pozbyć się kalectwa? – Zapytała na głos spokojnie, lecz w zaciekawieniu czekając na odpowiedź. No bo ktoś jej odpowie. No nie?

[Infamia Nieumarłych]

No tak. Minął księżyc i wróciła do tego miejsca po raz siódmy w życiu, z trójką kompanów taszczącą kilka tuzinów różnych kamieni szlachetnych. Czego tym razem zażyczą sobie duszki, tego nie była w stanie przewidzieć. Chociaż miała pewne przypuszczenia.
Tak czy inaczej, stanęła przed wejściem, ignorując pozostałe smoki skłębione wewnątrz tego niezbyt zacnego przybytku. Odchrząknęła cicho. Nie musiała się, jak zwykle, odzywać, bo chyba całość mówiła sama za siebie.