Ołtarz Erycala

[Barbarzyński Pogrom]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Khardah odprowadził wzrokiem Kwiecistego i aż sapnął, słysząc jego słowa. Chyba nie spodziewał się podobnie mocnego komplementu, ale zamruczał, rozsuwając pysk z aprobatą. Omiótł go spojrzeniem, zadowolony z faktu, że Kwiatuszek wyszedł już w zdecydowanie bardziej przypominającym samego siebie stanie, niż kiedy tu wchodził. Wolał go z podniesioną głową.
Chwilę później warknął, czując, jak nieprzyjemnie zdrętwiała i zesztywniała mu paszcza.
– Jasna chol... – zaczął, ale urwał nagle. I mlasnął, oblizując paszczę. Wyszczerzył zębiska, gdy zorientował się, że wróciła mu sprawność. Pochylił łeb i uniósł łuki brwiowe, widząc dziwaczny minerał, który pojawił się na miejscu. Zerknął z ukosa pytająco na Gwieździstego.
– To zawsze tak jest? – spytał, szczerze nie mając pojęcia. Nigdy nie był w tym miejscu. Wyciągnął łapę, by spróbować złapać... to, czymkolwiek był dziwny obiekt.

[Pasterz Kóz]

Zamknął i mocno zacisnął powieki, gdy poczuł ból głowy, ale jakoś to zniósł, skoro tego wymagała sytuacja. Po chwili migrena minęła, więc potrząsnął łbem jak gdyby odganiając nieprzyjemne odczucie, otworzył oczy i... No tak, korale zniknęły. Moment, zamiast nich było coś innego. Może mogło to mieć związek z tymi hałasami w Świątyni. Wcześniej nigdy nie było takich dodatkowych efektów, ale to dopiero dostanie czegoś ponad uleczenie kalectwa było naprawdę dziwne.
Zerknął na Pogroma, który miał taki sam "kamyk" czy czymkolwiek był ten minerał. Czy to Riromi robił sobie z nich żarty, czy naprawdę działo się coś dziwacznego?
– Sugerujesz, że często muszę tutaj bywać? – spytał z lekkim uśmiechem półżartem, półserio, bo akurat tak się składa, że raz już tutaj był. – Nie słyszałem o takim przypadku ani sam nie doświadczyłem dostania czegoś ponad uzdrowienie – wyjaśnił już poważniejszym tonem. Zawsze pchał swoje łapy tam gdzie nie trzeba, więc i w tym przypadku nie hamował się. Między innymi dlatego ma teraz zielonkawe zęby, chociaż to coś nie wyglądało na niebezpieczne, przynajmniej pozornie. Sięgnął prawą łapą po "kamyk", z zamiarem przyjrzenia mu się z bliska.

[Narrator]

Na pierwszy rzut oka ułamek magmowej skały nie wydawał się w niczym nadzwyczajny, bo ani szczególnie ciężki, ani nie parzący w palce dla ciekawskich obserwatorów. Odpowiednio uważne obracanie go w łapie odkryło jednak dodatkowy element, który z daleka łatwo dało się przeoczyć.
W chropowatej strukturze obu minerałów dość płytko zostały wygrawerowane dwa identyczne symbole. Zaledwie szpon długości łukowatych kształtów nie ożywiał jednak pamięci żadnego z gadów, więc nie potrafili stwierdzić czy mają do czynienia z runą, czy innym rodzajem zapisu. Mogli je zabrać ze sobą lub zostawić, ponieważ w okolicy nie dostrzegali żadnych wskazówek.

-jeśli zabierają

Gwieździsty Poranek
+ tajemniczy kamień
Barbarzyński Pogrom
+ tajemniczy kamień

[Barbarzyński Pogrom]

Khardah rozsunął krzywo pysk w rozbawieniu, słysząc żart Poranka.
– Z tego co pamiętam, nie miałeś takich kolorowych ząbków przy naszej pierwszej walce – odparł docinkiem. Wiedział, chociażby po Mahvran, że duszki lubiły bywać złośliwe i obdarowywać przy leczeniu kalectw takimi pamiątkami.
Ta "pamiątka" jednak wyraźnie się wyróżniała. Nie słyszał o niczym takim od nikogo ze swojego stada. Uchwycił kamień i przyjrzał mu się uważnie. Poruszył nozdrzami, próbując obwąchać nietypowy przedmiot.
– To albo prezent, albo jakieś przekleństwo. Może nie wybuchnie – skwitował. Zabrał ze sobą tajemniczy kamyk i przeciągnął się, zamierzając wracać na tereny stada. Skinął Porankowi.
– Dzięki za walkę. Daj znać, jeśli najdzie cię na kolejny raz – dodał swobodnie, nim wycofał się ze świątyni niespiesznym krokiem, by odlecieć, gdy już znajdzie się poza nią.

[Pasterz Kóz]

Trochę mina mu zrzedła na wzmiankę o zębach, ale nie wstydził się ich, choć powód ich nabycia był zgoła diametralnie inny.
– To akurat z innego powodu – odpowiedział krótko, pomijając całą historię zjedzenia tajemniczych wodorostów w morzu. Opowieść na inny czas. Tym czasem zgarnął tajemniczy kamień, nie bardzo w sumie wiedząc co z nim zrobić. Przynieść przy następnej wizycie tutaj? To znak od jakiegoś duszka albo boga?
– Tylko co to robi? – spytał bardziej w eter, niż Barbarzyńskiego. Na razie nie miał pomysłu, więc zgarnie to i może w przyszłości odkryje tajemnicę stojącą za nim. Sam również skierował się już ku wyjściu ze świątyni.
– Pewnie za niedługo znowu się spotkamy – uśmiechnął się lekko do niego, po czym skierował się nieśpiesznym krokiem na tereny Ziemi, teraz jednak bez problemów z wzrokiem, a za to z tajemniczym kamieniem.

[Sztorm]

Sztorm pomrukując pod nosem weszła do Świątyni. Budynek ożywił się znacznie od kiedy ona sama była młoda... Plac zbiórki tętnił życiem, kiedy kolejna grupa śmiałków przeliczała zebrane dobra i czy starczy ich aby na błogosławieństwa; ciche szepty modłów niosły się po kamiennych korytarzach, a okrzyki radości okazyjnie rozbrzmiewały z Ołtarza Erycala. Tam właśnie Wojowniczka kierowała swoje kroki.
Metalowa łapa stukała z przyjemnym zgrzytem o posadzkę, kiedy przestąpiła próg. Sprzączki.
– Drogie Duszki. – zaczęła basowo i chociaż próbowała nie być zbyt głośna, natura jej głosu sprawiała, że niósł się po Grocie Cudów – Zgodnie z waszym przesłaniem, ruszyłam za barierę i znalazłam rzemieślnika z rasy dwunogów zwanych krasnoludami. Wykonał mi na miarę metalową łapę, na miejsce utraconej na Arenie. Teraz przybywam ponownie prosić was, byście tchnęli życie w twór z metalu. Abym mogła poruszać jej szponami, walczyć bez przeszkód i bronić mojego Stada jak przystało na Wojownika.
Opuściła łeb i czekała pokornie, wbijając wzrok w łapę. Jej jasna, polerowana powierzchnia przynosiła ukojenie.

// Kalectwo : brak lewej przedniej łapy od łokcia (+1 ST do akcji fizycznych)

// przedmiot po-misyjny : metalowa proteza łapy wykute na miarę Sztormu Stulecia

[Barbarzyński Pogrom]

Khardah przylazł tu niedługo po wybudzeniu... z wielką, pustą, ziejącą dziurą w miejscu prawego oka. Cóż. Widział nieco gorzej – precyzując, to po jednej stronie nie widział wcale – ale trafił tu bez większego problemu. Drugie oko wciąż miał sprawne, poza tym wcale nie czuł się tragicznie. Ha'ara spisała się najlepiej, jak się dało, biorąc pod uwagę jego wybryk. Domyślał się, że Poranek też wkrótce tu trafi. Może nawet ktoś raczy wyjaśnić im, po jaką cholerę tak właściwie dostali te dziwaczne kamienie.
Omiótł spojrzeniem znajdującą się już tu Ognistą, której raczej nie znał, za to kojarzył po stadnej woni. Skinął jej krótko w powitaniu... i dopiero teraz skupił spojrzenie na protezie. Parsknął cicho.
– Duszki robią się chyba ostatnio kapryśne, hę? Moja mała siostrzyczka też musiała załatwić sobie podobną, zanim wróciła jej sprawność w łapie.
Wbił spojrzenie w ołtarz i odchrząknął, tym razem, dla odmiany, będąc w stanie mówić.
– Ile za nowe oko? – rzucił, będąc znacznie, znacznie mniej podniosłym niż poprzedniczka.


/ Kalectwo: częściowa ślepota, +1ST do akcji fizycznych i magicznych, +1 ST do Percepcji opartej na wzroku

[Pasterz Kóz]

Poranek również przywlókł się tutaj zaraz po Barbarzyńskim, choć jeszcze nie do końca rozumiał co się tam wydarzyło. Cóż, nie miało to teraz znaczenia, liczyła się tylko cena.
Tym razem nie byli tutaj sami, a z jakaś Ognistą, której nie znał. Kiwnął jej głową na przywitanie, po czym położył przed sobą tajemniczy kamień, który ostatnim razem stąd zabrał. Dobrze, że trzymał takie rzeczy w sakiewce zawieszonej na szyi, choć po prawdzie spodziewał się kolejnej wizyty tutaj po walce z Pogromem. Nie liczył na to, że coś się stanie z kamieniem, aczkolwiek może przy okazji dowie się czegoś więcej.
– Cześć duszki. Ogólny przegląd, nie najlepiej u mnie z kontrolowaniem maddary i nie czuję się najlepiej. Możecie też powiedzieć co to to? – spytał, tykając pazurem prawej łapy kamień, który miał przed sobą. Oby były skore tym razem do jakichś konkretniejszych odpowiedzi niż samych wizji czego chcą w ramach zapłaty.

//Kalectwo: +2 ST do akcji magicznych, +2 ST do Wytrzymałości.

[Narrator]

W cokolwiek bardziej wierzyły smoki – bogów, determinizm losu, czy zwyczajny przypadek, fakt iż Gwieździsty i Pogrom rzeczywiście spotkali się niedługo, był wyjątkowy. Ironiczny, kpiący albo uroczy, zależnie od tego, jak smoki same to zinterpretują.
Nim jednak doszło do wspomnianego spotkania, na miejsce jako pierwsza dotarła Ognista i to na niej początkowo skupiła się wszelka uwaga. Ktokolwiek ją wcześniej obsługiwał, duchy lubiły wymieniać się stanowiskami, być może poddając to pod jakiś konkretny system, żeby wszyscy byli zadowoleni.
Tak jak w przypadku Ha'ary, nim łapa została przytwierdzona do swojej nowej właścicielki, pierw obca siła uniosła ją nad ziemię. Dotąd nieruchomy przedmiot okręcił się przed jej pyskiem, a martwe palce zaczęły podskakiwać, jakby w rytm niesłyszalnej melodii.
– Hmmmmm – wymruczał ktoś, tuż nad jej głową. Samczo brzmiąca postać wydawała się zainteresowana obcą technologią i choć duchom ciała nie były do niczego nie potrzebne, bawienie się sztuczną łapą wyglądało na satysfakcjonujące. Aż dziw, że smoczycy zależało na psuciu jej naturalnej bezwładności, na rzecz udawania prawdziwej kończyny. W czym tu frajda?
Trochę to potrwało, lecz nie chcąc niepotrzebnie prowokować Sztormu w końcu zabrał głos, odkładając łapę z powrotem na ziemię.
– Chwilęęę... – Wymruczał znów, zamyślony. Nie widzieli jego pyska, ale nawet brzmiał na osobę, która właśnie mruży ślepia. Czy nie powinna najpierw zapłacić?
– Dwa jaspisy –

Co do stojących obok obserwatorów, zostali potraktowani nieco mniej przedmiotowo, ale nie z większą uprzejmością. Odpowiedziała im cisza, a potem materializacja błyskotek, których od nich oczekiwano. Barbarzyński dostrzegł sześć rubinów, zaś Gwieździsty osiem malachitów. Przykra cena, ale lepsza niż męczenie się z niepełnosprawnością.
Co do pytania Ziemistego, początkowo mógł przeczuwać, że trafił z Plagijczykiem na ślepy zaułek, ale nim wizja zapłaty zniknęła, kawałek obok – również w powietrzu, pojawił się kolejny obraz. Miał on podobny charakter co kamienie, lekko przymglony, niestały, a jednak na tyle wyraźny, że nie dało się mieć wątpliwości względem przekazywanego tematu. Była to maleńka iluzja wyrywku terenu, zagospodarowanego przez szczupłe białe drzewko, które stało samotnie, kołysząc się pod wpływem wiatru. Czyżby gdzieś u nich?
Sztorm nie była w stanie go zobaczyć, ale dla Pogromu i Gwieździstego było bardzo czytelne. Czy to dostateczna odpowiedź? Zależy co z tym zrobią. Gdy zostali zapoznani z obrazem, znów zniknął.

[Barbarzyński Pogrom]

Pogrom ponownie, tak jak i ostatnim razem, spokojnie wyciągnął wymagane kamienie, by upuścić zawiniątko na posadzkę pod łapami. Równo sześć rubinów wysypało się nań, lśniąc piękną czerwienią. Czekając, aż zapłata zniknie, a jemu znów wróci pełna sprawność, usiadł na zadzie i zerknął na Gwieździstego pytająco. Uniósł lekko łuk brwiowy.
– Rozumiesz coś z tego, kruszynko? – zagaił. Nie miał pojęcia, o co chodziło z tym drzewkiem, co mogłoby dotyczyć ich obu.


/ 6x rubin za kalectwo (częściowa ślepota, +1 ST do akcji fizycznych i magicznych, +1 ST do Percepcji opartej na wzroku)

[Sztorm]

Sztorm odpowiedziała na powitanie obu samców, z uprzejmym zawodowym zainteresowaniem lustrując ich obrażenia. Widać było, że Ci tutaj w śmiertelnym tańcu nie gubili kroków. Pozwoliła sobie na wilczy uśmiech półgębkiem, po czym powróciła wzrokiem na Ołtarz.
W samą porę, bowiem zaczęły dziać się dziwy! Mechaniczna łapa tańczyła jak zaczarowana, zanim w końcu nie spłynęła na posadzkę i w Świątyni nie zabrzmiał głos żądający klejnotów.
Wojowniczka bez wahania sięgnęła do futrzanej sakiewki na szyi i wyciągnęła zeń dwa jaspisy, zgodnie z wyceną, przesuwając je na posadzce przed siebie, aż nie wylądowały obok protezy. Odruchowo spojrzała w bok, na sypiące się na ziemię rubiny. Czyli nie tylko ona przyszła przygotowana.

// 2x jaspis za połątane kalectwo : brak lewej przedniej łapy od łokcia (+1 ST do akcji fizycznych)

[Pasterz Kóz]

Zmarszczył nieco pysk, zastanawiając się o co właściwie chodziło z tymi kamykami i drzewkiem. Nawet to, że dopiero co został wskrzeszony jakby na chwilę odeszło w zapomnienie. Ba, latająca metalowa łapa nie przykuła szczególnej uwagi Poranka, który uznał ją za jakąś zabawkę czy coś. W normalnej sytuacji chętnie dowiedziałby się skąd to to jest.
Białe drzewko, białe drzewko, coś kojarzył, ale jaki to wszystko miało związek?
– To nie jest gdzieś w Szklistym Zagajniku? Jest tam takie podobne jedno, możemy tam pójść i przekonać się czy coś tam jest – zaproponował, choć tym samym zadał też pytanie duszkom czy o to właśnie chodziło. Chętnie to sprawdzi, ale teraz pora na interesy.
Wyciągnął z pękatego mieszka osiem malachitów, których zażądano. Położył wszystkie w równym rządku przed sobą, po czym również usiadł na ziemi, nadal marszcząc pysk w zamyśleniu.

//8x malachitów za +2 ST do akcji magicznych, +2 ST do Wytrzymałości

[Narrator]

Oby wszyscy byli w przyszłości tak przygotowani jak ta trójka! Kalectwa im były nie straszne, podobnie jak wydawanie dorobku, który najwyraźniej potrafili szybko pozyskać lub sprytnie zwinąć ze skarbca. Cokolwiek było ich metodą, ważne że skuteczne.
Jako że wszystko wydarzyło się tak szybko, obecny duch nie zdążył nigdzie odejść i natychmiast zajął się oczekującą Ognistą. Skoro już dogłębnie zbadał jej protezę, mógł bez żalu się z nią rozstać, przytwierdzając ją do niebieskiego ramienia. Ból który temu towarzyszył był okropny, gdyż sztuczna kończyna poderwała się z ziemi zupełnie niespodziewanie i podleciwszy do Ognistej, po prostu w nią wrosła. Magia połączyła kości i ścięgna, a wewnątrz krasnoludzkiego wyrobu utworzyła magiczne nici, które umożliwiły jego funkcjonowanie.
Nieprzyjemne doświadczenie było intensywne, lecz trwało zaledwie parę uderzeń serca, później zostawiając jedynie odrętwienie i oczywiście sprawną łapę.
– Nieźle. Przyjdź od czasu do czasu się pochwalić – skomentował duszek, najwyraźniej doceniając nową estetykę samicy.
Pozostali zostali uzdrowieni nieco mniej spektakularnie, ale najpewniej krótki zawrót głowy nie był dla nich uwłaczający, zwłaszcza że zaraz wszystko wróciło do normy. Mroczki przed ślepiami tańczyły tylko przez chwilę, jak widma dawnych ran.
Względem lokalizacji nie otrzymali żadnej więcej wskazówki, ale być może Gwieździsty miał już jakiś trop.

Sztorm Stulecia
– 2x jaspis
–

Barbarzyński Pogrom
– 6x rubin
–

Gwieździsty Poranek
– 8x malachitów
–

[Mackonur]

Wyprawa do świątyni nie była łatwa, oj nie! Ale na szczęście Mułek asekurował Axarusa, a sam Mackonur opierał się o swojego syna jedynego! Prawdopodobnie Ślepiec bez pomocy nie byłby w stanie doczołgać się do Świątyni, bo albo coś zjadłoby go po drodze, albo w ogóle poszedłby nie w tym kierunku, albo po prostu wpadłby do jakiejś dziury, czy coś. Całkowicie polegał na Mułku i miał nadzieję, że Bagienny wie gdzie iść, bo Axarus nie miał pojęcia! W prawo, w lewo? Wszystkie te kierunki wydawały się takie same, wszędzie CIEMNOŚĆ. Kiedy Mułek się zatrzymał, Axarus uznał iż są już na miejscu! Czy to ta wielka kaplica, Erycala, króla wszystkich uzdrowicieli? Miał nadzieję! Przygotował sobie kilka drewnianych tabliczek, biorąc pod uwagę iż nie potrafił mówić! Świeżo wyrwane kawałki kory drzewnej, powinny sprawdzić się idealnie! Pierwszy powędrował do Mułka, Mackonur nie musiał go nawet wypisywać, bo zrobił to już wcześniej!
– "Dziękuję Ci, Mułku!"
Nie miał pojęcia, czy są tu jeszcze jakieś inne smoki, ale instynkt podpowiadał mu, że tak! Pewnie spora kolejka jest do tego Boga Uzdrowień! Ciekawe, czy coś poradzi na brak oczu! Jaszczurki potrafią regenerować swoje ogony! Ciekawe, czy coś jeszcze, nigdy tego nie testował! Może Pan Erycal, Król Wszystkich Uzdrowicieli, zmieni go w jaszczurkę i zregeneruje sobie oczy? PRZECIEŻ ON JUŻ BYŁ JASZCZURKĄ! Tylko, że taką latającą! Cała wizyta sprawiała, że nieco poprawił mu się humor, czas dowiedzieć się, ile to wszystko będzie kosztować! Spróbował poklepać Mułka po barku, ale zamiast tego poklepał powietrze, więc po chwili się poprawił! Wyciągnął z dziesięć swoich tabliczek z torby, z czego jedna gdzieś mu upadła, ale tego nie zauważył z oczywistych względów!
– "Dzień dobry, to ja będę ostatni w kolejce!" – Nabazgrał pazurami, a następnie kręcił tabliczką we wszystkie strony, by każdy kto tu się znajdował mógł zobaczyć treść wiadomości! O ile ktokolwiek tutaj był oczywiście! Jego instynkty podpowiadały mu, że jest tutaj mnóstwo smoków! Poszedł w losowym kierunku, zastanawiając się czy Erycal to takie materialne bóstwo, czy nie do końca! Przednimi łapami próbował badać to, co znajduje się przed nim, w tym wypadku padło na Sztorm Stulecia i o ile smoczyca nadal się tutaj znajdowała, to chwycił ją za bark, biorąc ją za Boga Uzdrowicieli! O ile nadal się tutaj znajdowała oczywiście, jeśli nie, to pewnie chwycił jakiś kamyk!
– "Można tutaj wyleczyć oczy? Zapłacę każdą cenę, bardzo boli, bardzo ciemno." – Wybazgrał na kolejnej tabliczce, ale z tego wszystkiego się zgubił i stracił orientację w terenie, gdzie on był? W którą stronę jest prawo, a w którą lewo? Niedobrze, niedobrze! Musiał się szybko odnaleźć!
– "Mułek, gdzie ja jestem? Gdzie Bóg Wszystkich Szamanów?" – Słowa te pojawiły się na następnej tabliczce, a on sam nieco przygnębiony, klepnął sobie na zadzie, próbując odnaleźć się w tym świecie ślepoty i rozpaczy!

//Kalectwo: brak oczu (+4 ST do wszystkich akcji fizycznych i magicznych)

[Narrator]

Wyglądało na to, że zielony smok nie zdawał sobie sprawy ze zdolności duszków aby samodzielnie rozeznać się w smoczym kalectwie, ale jego tabliczkowy pokaz mógł przynajmniej wzbudzić czyjeś zainteresowanie. Niestety lokalni mieli to do siebie, że czasami lubili drażnić się ze smokami, raz to w bardziej, raz mniej inteligentny sposób i na Axarusa padła akurat próba cierpliwości.
– Sześć turkusów – rzekł w końcu jakiś głos, nie przed ani za smokiem, a okalając brzmieniem całą jego postać, zapewne wzmagając przy tym jego dezorientację. Byl specyficzny pod tym względem, że po tym jak zaistniał, pamięć o jego barwie jakoś umknęła ze smoczego łba, pozostawiając po sobie jedynie treść. Teraz pytanie jak prędko ślepiec zdoła te kamienie uzbierać.

[Mackonur]

Zdezorientowany Axarus został wręcz oświecony! Dosłownie jakby światło spływało na jego oczy, a przecież ich nie miał! Jakimś plusem tej sytuacji jest to, że mógł na przykład wpatrywać się bez końca w słońce! Normalnie po jakiejś chwili takiego zabiegu oczy odmawiały posłuszeństwa! Mama zawsze mu powtarzała; "Nie patrz w słońce, bo oślepniesz!", I HAHAH, to nie od słońca oślepł! I kto tutaj miał rację? Axarus! Ale wracając do rzeczy ważnych, poznał wreszcie cenę swojego zabiegu! Sześć turkusów, rozbój w biały dzień! Tylko co to tak właściwie są te turk... tu-krusy, turk-kuku? Tukrusy, nie, turkusy! Był prawie pewien, ale nic mu to nie mówiło! A trzeba było zaznaczyć, że był ślepy, a nie głuchy! A może chodziło o "turkuce" i po prostu Axarus źle zrozumiał duszka? Kwestia akcentu pewnie! Turkuce mogłyby być takim specjalnym rodzajem kuców, takich małych koników! To było bardzo sensowne, pewnie bogowie chcą w ofierze te kuce, jak przystało na bogów! Każde bóstwo chce przecież w prezencie ofiary, no normalnie każe! Naturalna kolej rzeczy! Teraz trzeba tylko znaleźć te turkuce, a już na pewno nie przyprowadzić tutaj zwykłych kuców, bo wkurzyłby tym samych bogów! Tylko jak je rozróżnić nie posiadając oczu? Musi sprowadzić się do prastarej metody i po prostu pytać każdego kuca, czy identyfikuje się też jako turkuc, a jak nie to do widzenia! Wszystko już jasne! Ale dla pewności jeszcze podpyta w Obozie wszystkich, co o tym sądzą! Może mają jakąś nielegalną hodowlę kuców, albo jeszcze lepiej – turkuców?
~ Sześć turkuców, wszystko jasne, jak słońce! No dla mnie już nie jest jasne, ale CICHO! Panie Duszku, bądź Panie Bogu, niech pan się nie rusza, ja tu już niedługo przyprowadzę turkuce! Sześć, ani jednego więcej, ani jednego mniej! SZEŚĆ! Niedługo będę, naprawdę! – Rzucił mentalnie, odzyskując już nieco pewności siebie, tabliczki dał z powrotem do plecaka! W sumie nie były potrzebne, ale wcześniej nie czuł się tak na siłach, jak teraz! Wstąpiła w niego NOWA SIŁA! Nowa nadzieja! Duszek ani się nie obejrzy, a Axarus przyprowadzi mu 6 dorodnych turkucy!
~ Mułek, już wiem, już wiem! Sześć turkrusów... tukrusów? Sukrusów? Turkusów! Haha! Teraz trzeba tylko je zebrać, ale spokojnie! Coś tam mam u siebie w skarbcu, znaczy w mojej dziurze, gdzie zakopałem wszystkie swoje rzeczy, ale nie mów nikomu! I znów świat stanie przede mną otworem! – Znów przekazał mentalnie i pobiegł w kierunku Mułka, co oczywiście nie mogło skończyć się dobrze! Łapa wpadła na drugą łapę przy pierwszej, lepszej okazji się wywrócił! Na szczęście nic się nie stało, raczej siniaków nie będzie miał nawet, ale już całkowicie stracił orientację w terenie! Gdzie był? Czy w ogóle biegł w dobrym kierunku? Pierwsza przeszkoda na drodze do sukcesu!

[Sztorm]

Jakiś czas po Axarusie w Świątyni pojawiła się Sztorm. Czułe nozdrza szybko wyłowiły znajomą woń przyjaciela. Ciekawe w jakie kłopoty wpakował się mackonur tym razem? Uśmiechając się pod nosem podeszła do Ołtarza i złożyła przed sobą misternie wykonaną protezę ogona, całą z jasnej stali i z płaskim ostrzem grotu na końcu.
– Drogie duszki, ożywiłyście mi łapę i funkcjonuje lepiej niż kiedykolwiek sobie mogłam wymarzyć. Proszę podajcie mi cenę, by to samo mogło stać się z moim ogonem. – skrzywiła wargi z ironią i mruknęła – Miejmy nadzieję, że to już ostatni raz.
Przysiadła i pokornie czekała.

// Kalectwo : brak ogona, krótki kikut zaraz za nasadą (+2 ST do akcji fizycznych)

// proteza zrobiona na zamówienie na misji Zwiadu

[Narrator]

Wiatr rozwiał bujną grzywę Sztormu Stulecia, jakby niewidzialni mieszkańcy świątyni chcieli ją w ten sposób przywitać.
– Kolejny element? – odezwał się któryś z nich.
– Kolejny. Piękny – odpowiedział mu drugi.
– Chciałbym zobaczyć smoka z metalu. W całości...
– Pewnego dnia – szepnął rozmarzony. A wtedy Sztorm Stulecia ujrzała w swoim umyśle pojedynczy agat. Była to wręcz niespotykanie niska opłata – czy nowa łowczyni Ognia stała się już ulubieńcem bożków? A może brały one pod uwagę wysiłek, który włożyła w zdobycie następnej protezy? Hmm...
– Ozdób go – smoczyca usłyszała znowu. Duszek musiał mieć na myśli agat. – Ulepsz. – Przesłał jej mentalnie obraz skomplikowanej (ale bardzo ładnej) kombinacji wzorów, którą miała wyryć na kamieniu.

[Sztorm]

Smoczyca zamruczała z zadowoleniem. Wiatr pieszczący jej grzywę przypominał boską łapę gładzącą ją po głowie. Jedynie słowa wydawały się nieco niepokojące... Oby ciekawość Duszków nie przywiodła jej o kolejne utracone kończyny.
– Dziękuję, mistrz rzemiosła bardzo się postarał. – zamruczała pod nosem, nieco zbita z tropu, ale szczęśliwa. Cena rzeczywiście była mała. Wymagała jednak przygotowania.
Skinęła łbem ku Ołtarzowi i wyszła ze Świątyni.

Trochę zajęło jej znalezienia smoka, który wymieniłby jeden z jej klejnotów na agat. W końcu jednak miała w ręku wielobarwny kamień, o paskach pomarańczu i czerwieni przeplatających się jak niby pustynny krajobraz. Przysiadła przed Świątynią i zaczęła rzeźbić.
Metalowy szpon wyrył na powierzchni popiersie Erycala. Był to jeden z poważniejszych bogów, o obliczu surowym, przez niejednego określonym jako posępne. Delikatnymi muśnięciami zaznaczyła sierść, porastającą ciało, jak na Pierwszego Z Północnych przystało. Delikatnie zaznaczyła uszy, mocno podkreśliła źrenice ślepi. Portret miał śledzić wzrokiem patrzącego niezależnie od kąta przekrzywienia i Sztorm z zadowoleniem zawyrokowała, że udało jej się uchwycić ten efekt.
Całość wyglądała całkiem nieźle, ale teraz przyszedł czas na efekt końcowy – wyciągnęła z sakwy fluorescencyjne porosty, znalezione w głębszych grotach Jaskiń Diamentowych. Ostrożnie roztarła je na maź i pieczołowicie wcierała dłuższą chwilę w portret. Następnie chuchnęła, by szron pokrył powierzchnię agatu. Roztarła osad jej zdrową łapą, pozbywając się nadwyżki porostów i polerując powierzchnię. Uśmiechnęła się i zadarła łeb w górę. Nadchodził wieczór, praca zajęła jej cały dzień – ale dar był gotowy.

Weszła z powrotem do Świątyni dzień ledwo od ostatniej wizyty. Wieczór już zapadł i w jaskiniach panował półmrok – ona zaś zostawiała świecące ślady przednich łap, gdzie resztki porostowej mazi wciąż były na łuskach i stali. Zachichotała, myśląc o minie proroka i otarła łapy o tors, czyszcząc je zanim wstąpiła pod Ołtarz.
– Przybyłam z agatem... – wyciągnęła przed siebie lekko świecący słabym, zielonkawym blaskiem portret Pana Uzdrowień, wykonany na płaskiej powierzchni czerwono-rudego agatu – ...ozdobionym najlepiej jak umiałam.
Obok klejnotu położyła ogon i zacisnęła szczęki. Wiedziała już, jaki ból czekał ją za moment.

// agat i proteza ogona

[Narrator]

Nieźle.
Dodatkowy wysiłek Sztormu byłby tutaj wart więcej niż tylko dwa, czy trzy kamienie. Aż dziw, że smoki za walutę uznawały kryształki takimi jakimi były, zamiast samodzielnie podnosić ich wartość rzeźbieniami. Marnotrawstwo! Choć na miejscu smoczyca nie zastała duchów, które wydały jej to specyficzne polecenie, wydziergany na powierzchni agatu Erycal, zachwycił również nie mającego o niczym pojęcia zastępcę. Początkowo bez słowa, niewidzialna istota uniosła kamień i obróciła nim parę razy, żeby zorientować się czy gdzieś jeszcze nie zostały ukryte jakieś mniej oczywiste wzorki. A choć zdawać by się mogło, że Ognista zostanie uprzedzona o zamyśle regeneracji, tym razem duszek wykazał się nieco mniejszym obyciem. Wyraźny obraz smoczycy na chwilę zaszedł mgłą, zaś jej zakręciło się w głowie. Właśnie wtedy nastał moment, gdy metalowa proteza oderwała się od ziemi i podleciała w okolicę jej kikuta, gdzie zbiła i scaliła się z jej kością, przeszywając resztę ciała rwącym, palącym bólem.
Uderzenia serca potem znów nie czuła już nic, jej ogon był sprawny, a agat rozpłynął się w powietrzu.

Sztorm Stulecia
– agat

[Kakofonia Szeptów]

A któż to mógł zawitać do świątyni o takiej porze i tak niewyjściowym stanie? No oczywiście, że ten połamaniec Kakofonia. Samiec odkładał trochę tą wizytę wcześniej prosząc Sztorm by odniosła go do groty, a nie taszczyła aż tutaj na tereny wspólne.
Szpony skrzydeł stukały o posadzkę gdy czarodziej mijał posągi i inne nisze świątynne. W końcu jednak dotarł do opisanego mu przez wojowniczkę ołtarza. W zasadzie to sam trochę pamiętał drogę do tego miejsca. Zupełnie jakby dość często je odwiedzał.
~ Witajcie niewidzialni przyjaciele. Jak muszę się wykosztować by znów móc pomachać skrzydełkiem jak przepiórka?~ Zapytał siadając przed miejscem wytartym przez prawdopodobnie smocze podarki kamieniem. To teraz... kto mu odpowie? Pokażą mały pergamin z rachunkiem? Czy może dadzą receptę i pogonią na rehabilitację do ośrodku duszkowej odnowy?

//+1 ST do akcji fiz. ; brak lotu