Szumiąca polana

[Szabla Kniei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

 "Samemu mam dużo pytań, ale teraz wydaje mi się, że nie masz na nie odpowiedzi." Szabla uniosła prawy łuk brwiowy. Nie, nie potrzebowała pomocy. Nie była jednym z duchów, które tułały się wiecznie po ziemi z nierozwiązanymi sprawami – już raz weszła do zaświatów. I miejmy nadzieję, że po tej małej ucieczce znowu ją tam wpuszczą.
 – Chciałam zobaczyć, jak ci się wiedzie – odpowiedziała bez zastanowienia. – Słyszałam, że zostałeś przywódcą, czyli musiało sporo się dziać. Co do pytań – jeśli ich nie zadasz, to nie dowiesz się, czy potrafię na nie odpowiedzieć.

 "Zapytałbym się, czy… chciałaś mnie znać, ale z tego co rozumiem, to nie za bardzo."
 – Chwilę temu mówiłam ci, że chciałam. A to, że nie wyszło mi dobrze, to już inna sprawa. – Uśmiechnęła się gorzko. Mimo wszystko nie miała sobie wiele do zarzucenia, bo kiedy mogła jakkolwiek zareagować, nie była świadoma krzywd, jakie Strażnik wyrządził Zefirowi. Ale odsunęła się od nich obu, to prawda. Odsunęła się od całego stada poza Żerem, zmęczona i stęskniona za zmarłymi bliskimi. Młodsze pokolenie znała tylko z widzenia i okazjonalnych wymian mięsa. To było mało, ale jednocześnie dużo – jak na jej możliwości.

 – Doceniam to, że mnie nie obwiniasz, ale nadal mocno trzymasz się przeszłości. – Szabla przekrzywiła łeb. Jej sylwetka lekko rozmyła się na wietrze. – Z takiego gdybania nie da się wyciągnąć niczego wartościowego. Co by było, gdybym została wojowniczką? Co gdybym uciekła z Ziemi do Wody, kiedy chcieli zabić mi brata? Co gdybym powiedziała Dzikiej, że ją kocham? – Och. Czy to miał na myśli Zefir, kiedy wspominał o pytaniach bez odpowiedzi?
  – Nie dowiemy się, bo nie cofniemy już swoich decyzji. Na szczęście ty masz przed sobą jeszcze kawał życia i możesz sporo zmienić. – Rzecz jasna, nie mógłby poprawić sobie humoru wskrzeszeniem Szabli. Należała już do przeszłości i żadna boska przysługa by tego nie zmieniła. – Póki co jestem tutaj. Mamy dla siebie czas do... rana? Do następnej nocy? Sama nie wiem, ale można to jakoś wykorzystać.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Znów wytarł łzy, opanuj się ty pusta kłodo. Westchnął i spojrzał podkrążonymi ślepiami na mamę. Uśmiechnął się krzywo, wymuszając mocno zadowolenie, co robił częściej niż się wydawało. W zasadzie to robił to podświadomie, nie ważne jak się czuł to na pysku miał uśmiech, wtedy nie trzeba było się tłumaczyć.
– Przepraszam… nie chciałem podważać twojego zdania. Tylko tęsknię za tobą, bardzo. Nawet jeżeli się nie znaliśmy, to… czuję, że byłbym lepszym smokiem z tobą w moim życiu.– Jeszcze raz pociągnął nosem, a potem się wyprostował i odchrząknął. No to pora się zapytać, by później nie żałować zmarnowanej okazji.
– Pytanie, które chciałem zadać… może trochę dziwne, ale, czy wydaję się być jak Strażnik?– Kiedyś tak myślał, cały czas. W sumie to rozmawianie znów o tym to nie najlepszy pomysł, ale to właśnie zawsze chciał wiedzieć, czy jest podobny do niego, czy do mamy.
– I wiedzie mi się dobrze, nie mogę narzekać. Mam partnerkę, świetnego brata, zadowalający zawód i własne pisklaki. Chyba więcej mieć nie można, no może poza prawdziwą pełną kochającą się rodzina, ale to już za mną, jak mówiłaś. Pogodziłem się z tą wadą społeczną, dzięki pomocy wielu przyjaciół i czasu.

[Szabla Kniei]

 Niby się z tym pogodził, a jednak dalej wzdychał za czymś, co nie mogło się wydarzyć. Nawet gdyby Szabla w porę dowiedziała się o zaniedbaniach Strażnika, prędzej przekazałaby Zefira innej smoczycy niż wzięła go pod własne skrzydła.
 "Pytanie, które chciałem zadać..." Czy Zefir wydawał się jak Strażnik? Na pewno przypominał go z wyglądu, ale odziedziczył także parę cech po Szabli, dlatego nikt nie pomyliłby go z ojcem. Młodemu (staremu?) musiało chodzić o charakter.
 – Wydajesz się martwić za dużo. – Szabla szturchnęła go w nos pazurem przedniej łapy. Rzecz jasna nic nie poczuł. – Skup się na tym, żeby nie dusić w sobie emocji. Traktuj innych jak równych sobie. Zacieśniaj więzy ze stadem. Rób rzeczy, które sprawiają ci radość. – Przez chwilę patrzyła na gwiazdy. – Myślę, że wtedy nie upodobnisz się do Strażnika. – Chociaż co tak właściwie sprawiło, że Szyszkowy stał się taki, jaki jest? Szabla uświadomiła sobie, że nie wiedziała nic o jego przeszłości.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Smok pokiwał łbem w zrozumieniu. Czyli nie był do niego tak podobny, a przynajmniej zmierzał w taką stronę. Co do wyglądu nie mógł się z nikim sprzeczać, tutaj wątpliwości nie było.
– Następne pytanie jakie chciałem zadać, to czy wydaje się być podobny do ciebie, ale nie znasz mnie więc ciężko by było odpowiedzieć. Zapytam w takim razie, jaka ty byłaś za życia. Zawsze wyobrarzałem cię sobie jako smoczycę z poczuciem humoru, ale też pazurkiem. Może to dlatego, że sam taki jestem i chciłem, żeby to była nasza cecha wspólna.–

[Szabla Kniei]

 Kiedy Zefir znowu wspomniał o swoich wyobrażeniach, drgnęły jej kąciki ust. Nawet jeśli akurat trafił dobrze, Szabli nie podobało jej się, że tworzył o niej fantazje. Czuła się z tym niekomfortowo. Postanowiła więc nie opisywać swojego charakteru, bo w ten sposób mogłaby tylko podsycić ogień.
 – Lubiłam rzeźbić pazurami figurki z drewna. Mimo morskich korzeni rzadko wchodziłam do wody. Oswoiłam dwóch kompanów, kiedy było to jeszcze uznawane za rzadkie zjawisko – podarowała Zefirowi parę faktów na zaspokojenie ciekawości. Wybrała takie, na które smok na pewno by nie wpadł w czasie tej rozmowy.
 – Opuszczałeś już kiedyś tereny Wolnych Stad? – teraz to ona zadała pytanie.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Ciekawostki były bardziej wskazówką na temat jej charakteru. Nie pomogło to z ugaszeniem ognia, w sumie to dało przeciwny efekt.
– O! Czyli lubiłaś tworzyć. Ja wolę tworzyć portrety, styl nie robi różnicy. Ale jakbym grawerował w drewnie to bym zdenerwował tatę, obrońce drzew. Ja nie lubię wody, w sumie się boje głębszej. A kompana mam jednego, nie był ciężki do oswojenia.– Teraz to miał przynajmniej ogólny zarys mamy, teraz ma na czym oprzeć domysły.
– Byłem kilka razy, ale już nie chodzę na wyprawy. Same złe rzeczy się tam dzieją, to nie na moje nerwy

[Szabla Kniei]

 No i zaczął wyliczać podobieństwa. Z entuzjazmem. Nie wzdychaj, Szablo. Nie wzdychaj. Doceń to, że Zefir udziela się artystycznie. Za twoich czasów ciężko było znaleźć takie smoki! – myślała. I w sumie kiedy dłużej się nad tym zastanowiła, to miło było zobaczyć u młodego więcej wesołości.
 – Czym są portrety? Nigdy nie słyszałam takiego słowa. – Może sam je wymyślił? To by świadczyło o kreatywności. – Jeśli chodzi o drewno, to nie musisz rwać go prosto z drzewa. Przejdź się po lesie i poszukaj ułamanych konarów. Ba, czasem da się znaleźć cały pień! Pomyśl o tym jako... wykorzystywaniu ich zwłok do stworzenia czegoś pięknego. – Zaśmiała się cicho. A potem Zefir powiedział jej o swoim kompanie i tym, że przestał chodzić za barierę. Za tym musiała kryć się dłuższa historia.
 – Chcesz o tym porozmawiać? – Szabla wstała z ziemi i otrzepała łuski z wyimaginowanego pyłu. – Wiesz co, przeszłabym się po okolicy. Nie odwiedziłam jeszcze krateru. – Uśmiechnęła się szeroko na myśl o gnomach i ich niebiańskiej skale. – To jak? – Machnęła łapą, zachęcając smoka do ruszenia się z miejsca.

[Echo Zbłąkanych]

//inny czas

Młody lazł sobie wesoło, gwiżdżąc pod nosem. Miał w głowie tyle wspaniałych pomysłów na nowe spektakle, pokazy, fajerwerki. W głowie mu grało dalej, mniej więcej dzięki pokroju: „hop, hop, siup tralala, maddara dla wszystkich w wersji bezpiecznej!”. Co to ma oznaczać sam nie wiedział, był na lekkim haju. Wyczarował sobie jakiś czas temu wesoły proszek, którego się nawdychał, miał on działanie rozweselające i lekko halucynogenne. Mimo tego, że jakiś czas już nie podtrzymywał magicznej chmury narkotycznej, to i tak miał ostrą fazę. Co jakiś czas próbował nie potknąć się o różowe hipopotamy. Skąd ich tu tyle było? Jego wzrok był rozbiegany i szalony, uśmiech lekko wykrzywiony, z deczka koszmarny. Wokół niego biegały dwie tęczowe kury, o dziwo z normalnymi głowami, charczące i gdakające. Były one prawdziwe, to znaczy podtrzymywał czar z którego powstały, prawie się o jedna potknął. Przez hipopotamy jakoś udawało mu się przejść, dziwnym trafem bez upadku na ryj. Ciekawe. Szedł tak sobie koślawo. Mary w tym momencie nie było w okolicy, jednak można było się liczyć z tym, że jest w pobliżu. Nigdy nie opuszczała swojego towarzysza, zawsze była jak jego cień, starając się przewidzieć każde zagrożenie.

[Światło Głębin]

Tymczasem ciekawość pisklaka najwidoczniej osiągała nowe poziomy, bo po raz pierwszy od znalezienia się tutaj, odważył się opuścić tereny stada. Wedle tego co powiedziała mu Mirri, powinien zachować ostrożność, bo nigdy nie wiadomo czy nie trafi na jakiegoś smoka z stada Plagi. Nie wiedział o nich nic poza tym że podobno byli okropni i jedli pisklęta.
Idąc przez zagajnik, w końcu trafił na polanę. Miejsce wydawało się bardzo spokojne. Wyglądałoby pewnie nawet fajniej, gdyby nie chłodna pora. Wędrując przed siebie, pisklak zauważył sylwetkę dorosłego. Nie rozpoznawał go. Jednakże gdy odczuł znajomy zapach Stada Ziemi, nieco się odprężył. Musiał być to ktoś ze stada. Przyglądając się zauważył dwa bardzo kolorowe ptaki, idące zaraz za nim. Kolejna rzecz która go tu zadziwiała. Skarabeusz podkradł się bliżej, by nieco lepiej przyjrzeć się kurakom. Były...interesujące. Gdy zerknął na smoka, mógł zauważyć jego dziwaczny chód. Jakby próbował unikać przeszkód. Tylko że wokół nie było przeszkód. Mimo że go nie znał, w końcu odważył się zwrócić uwagę. – Dobrze się Pan czuje? – Zapytał. Jak na razie każdy tu był stosunkowo otwarty i miły dla niego. Skoro smok miał na sobie zapach Stada, to nic chyba mu się nie stanie.

[Echo Zbłąkanych]

Młody był na ostrym haju, ale dzięki temu nie słyszał głosów. Humor miał doskonały, już mu lepiej szło stawianie łap. Wtem zobaczył jakiegoś młodego jegomościa. Nie kojarzył, ale pachniał... ziemistym! Idealnie, kolejny pisklak do edukacji! Zasmakuje kultury, spektaklów, idealnie! Eheheh... będzie ciekawie.
–Witaj maluchu, jestem Echo Zbłąkanych, czarodziej. Co tu robisz całkiem sam, nie boisz się plagusów? Straszne z nich dieciokrady, ale nie bój się, ze mną nic Ci nie grozi! – powiedział zachrypniętym głosem do młodego.
–Ale psychikę już możesz mu zepsuć.. – usłyszał w głowie komentarz swojej wrednej kocicy. Była gdzieś niedaleko, jednak na razie nie pokazywała się. Zignorował docinek.
–Jak Ci na imię robaczku? – zapytał malca. Wpierw należy się przedstawić, potem przyjdzie pora na sztukę!

[Światło Głębin]

Na początku myślał że dorosły smok go nie usłyszał. Zachowywał się doprawdy niecodziennie. Może miał bardzo słaby słuch? Nim jednak młody zaczął się drzeć, został zauważony. Jak tak patrzył, to mógł się bliżej przyjrzeć obcemu. Z pewnością miał zapach Ziemi. – Nie jestem maluchem. – Bąknął cicho, przewracając oczami. Jednakże szybko bardziej skupił się na nowych informacjach. Echo Zbłąkanych. Dziwne imię. Mirri mówiła że tutaj większość dorosłych ma dwuczłonowe, więc może było normalne tutaj. I był czarodziejem, tak? To pewnie musiał być tu ekspertem od maddary. – Jesteś czarodziejem, to pokażesz coś fajnego? – Nawet nie pomyślał że mogło to zabrzmieć nieco niegrzecznie, by od razu się domagać. Ale po tym co Mirri mu pokazała, był ciekawy co mógł pokazać prawdziwy czarodziej. "Co tu robisz całkiem sam, nie boisz się plagusów?" – E...Mirri mówiła że podobno jedzą smoki. Ale podobno mają teraz umowę że nie będą jeść. Wolałbym ich nie spotkać, zastanawiałem się po prostu co tu jest. – Przyznał. Czuł się pewniej będąc w towarzystwie smoka z własnego stada. Zwłaszcza takiego który ma już doświadczenie w swojej dziedzinie. Tego w sumie nie wiedział, ale skoro był czarodziejem, to coś musiał umieć.

[Echo Zbłąkanych]

Hehe, brzdąc uważa, że nie jest maluchem. Cóż, nie będzie go drażnił. Nie przedstawił się, to nic... jakoś się go nazwie i tyle. Przymrużył oczy, patrząc na pisklaka, gdyż odurzył się trochę za mocno, i dokładnie nie widział rozmówcy.
–Niech Ci będzie nie-maluchu. Więc chcesz zobaczyć przedstawienie? Spektakl magiczny? Chcesz ujrzeć piękno magii zaklęte w kilku aktach pełnych emocji? Musisz mi powiedzieć, że na pewno tego chcesz. Jest to przeżycie wspaniałe, jedyne w swoim rodzaju, ciężko to opisać. Potrzebuje jasnej deklaracji – powiedział do młodziaka. Uśmiechał się upiornie przy tym, mrużąc oczy jak by wrócił z tygodniowej imprezy akademickiej. Jego propozycje wyglądały, jakby smoki, które zgadzały się na spektakl zawierały pakt z diabłem, istny słowny cyrograf. Uroczo.
–Plagusy są be, porywaja dzieci i zjadają je. My w ziemi nie lubimy ich za bardzo. – wyjaśnił jeszcze szybko Skarabeuszowi. Szczerze sam nie wiedział dokładnie, czemu tak ziemiści nie lubią plagi, ale wszyscy tak mówią, no to on nie będzie gorszy. Mary nadal nie było widać, czaiła się w ciemnościach.

[Światło Głębin]

Pewnie w ekscytacji w ogóle zapomniał że ma się przedstawić. W tym momencie był o wiele bardziej skupiony na własnych oczekiwaniach. – Co to za ptaki? Nie słyszałem o takich. – Wskazał jedną łapką na tęczową kurę. Za to druga z nich także kręciła się gdzieś w pobliżu. – Tak! Jak umiesz coś fajnego, to pewnie! – Potwierdził, jeszcze bardziej zaintrygowany, chociaż nie rozumiał połowy co dorosły smok powiedział. Echo był tak dziwaczny. Ale pisklak był zbyt młody by wyczuć że to może być nie koniecznie dobry pomysł. W końcu smok był z jego stada, więc co mogłoby się stać? Pisklak stanął na krótkie tylne łapki, opierając się o przednią łapę Echa Zbłąkanych, machają ogonkiem.
To już wiedział że Plaga to zło. I sam pytał czemu skoro byli tak szkodliwi, to czemu inne stada pozwalały im podskakiwać do siebie. Z pewnością trzy stada przeciw jednemu spokojnie mogłyby zmieść ich z powierzchni terenów.

[Echo Zbłąkanych]

Zgoda wyrażona, można zaczynać! Wspaniałe, kurtyna w górę! Nie ma co zwlekać! Miał mały kryzys kreatywności, ale na pewno coś wymyśli, przecież przestawienie musi trwać! Tak, tak, kończyć nie można, tylko zaczynać!
Polane przykryła brązowa chmura, w której rozpłynęło się wszystko. Czarodziej zniknął, chichocząc diabolicznie. Na razie nie była to odurzająca maddarowa chmura. Na razie.
Na początek coś subtelnego, potem wytoczymy ciężka artylerię...
Chmura rozwiała się, a na środku polany siedziała żaba. Ogromna, ale niczym więcej nie odbiegała od rzeczywistych żab, które kumkają w szuwarach. Żaba ni z gruchy ni z pietruchy otworzyła gębę, i zamiast rechotu wydobył się z niej słowiczym trel, tyle, że dużo wyższy niż faktyczny ptasi śpiew. Żaba nagle podzieliła się na dwie części z głośnych pierdnieciem, i były już dwie żaby, trelujące w niebogłosy. Każda kolejna znów podzieliła się na dwa, i tak dalek, i tak dalej. Cała okolica wypełnia się odgłosami pierdnięć i słowiczego śpiewu. Nagle z krzaków wyskoczyła olbrzymia ropucha, miażdżąc wszystkie inne żaby ogromnym brzuchem. Otworzyła mordę, i wyleciało z niej pełno wróżek z głowami Mango. Wielka żaba zaczęła śpiewać basem „reeeeeeeee” a latające wróżki „uuuuuuuuu” falsetem. Wróżki z głowami jego brata rozrzucały wszędzie niebieskie kwiatki, piejąc w niebogłosy. Trwało to chwile, gdy nagle wielka ropucha zaczęła strzelać jęzorem, łapiąc nieszczęsne wróżki, gulgocząc przy tym donośnie. Dobra, pora na chmurę rozweselającą! Wleciała, koloru brunatnego, wypełniając cała okolice. Dźwięki przycichły. Nagle z oddali rozległ się głos:
–Koniec aktu pierwszego! – zagrzmiał zmieniony głos czarodzieja, dobywający się jakby z otchłani.
–Czy masz ochotę na jeszcze? – zadudniło jakby ze wszystkich stron.

[Światło Głębin]

Mógł szybko zauważyć zbierający się brązowy dym...lub chmurę? Nie był pewien co to było Czarodziej zniknął z jego pola widzenia Młodzik próbował wytężyć wzrok, by dostrzec samca, ale dziwna mgła stała się zbyt gęsta. Prze chwilę był sam, tylko w brązowej mgle. Jednakże jak szybko się pojawiła, tak szybko zaczęła zanikać. To chyba nie wszystko, prawda?
Gdy wszystko się rozwiało dostrzegł bardzo duże żabsko. Nie był to nowy widok, ale nigdy nie wiedział że mogą być tak duże. Musiała być powiększona maddarą. Albo w ogóle powstała z tego? Zastanawiało go jak to działa i jakie są limity tej mocy. Stworzenie wydało z siebie bynajmniej nie dźwięk którego można było się spodziewać. Haha! Ćwierkająca Żaba. Umiała także wydawać dźwięki innych ptaków? Na pewno pisklak nie spodziewał się nagłego podziału. Zaraz...? To teraz były dwie żaby? Przynajmniej teraz wiedział że najprawdopodobniej była iluzją. Pisklak parsknął lekkim śmiechem na pierdzące żaby, jako że dla pisklaka w jego wieku to samo w sobie było nadal śmieszne. Więcej i więcej robiło PRRR! i śpiewało. Zaczęło go zastawiać jak bardzo jeszcze mogą się podzielić. Jednak nie przyszło mu zobaczyć, gdy kolejna ogromna żaba...lub ropucha, nie umiał ich rozróżnić, wyskoczyła zgniatając pozostałe. Pisklak syknął cicho zaskoczony, miejmy nadzieję że żadna z nich nie była żywym stworzeniem. I nagle pojawiły się małe istotki, z głową smoka. Nie miał pojęcia co to, ani czy tak powinny wyglądać, ale dalej oglądał zafascynowany kompletną abstrakcją przed nim. Pisklak poniósł się na łapki i zaczął skakać między wróżkami. Chociaż raczej nie potrafił skakać zbyt wysoko. Parę kwiatków opadło na niego. Był trochę oszołomiony chaosem, ale energia pokazu sprawiała że chciał skakać i tańczyć z wróżkami, wczuwając się w ten spektakl. Nawet nie zauważył kiedy rozweselająca chmurka otoczyła go, był nadal skupiony na muzykantach. Przynajmniej tak było nim głos Echo nie przedarł się do jego świadomości. – Ta..haha...jeszcze! – Zawołał, nie potrafiąc powstrzymać się, jako że rozweselacz zaczynał dawać efekty. Na pyszczku wodnej jaszczurki wodnej był ogromny uśmiech. Zaczynał czuć się jak wtedy gdy wiele razy robił beczki w wodzie, tylko nie robiło mu się niedobrze. Czy to też była planowana część spektaklu? Czy mu się po prostu wydawało. – Umiesz może w...haha...foki ub del...ha..finy!? – Zapytał.

[Echo Zbłąkanych]

Haha, docenia przedstawienie jak wspaniale! Idealnie, ciąg dlaszy! tak, tak, tak! Ree-kum, kum. W głowie naszego bohatera działo się tyle samo chaosu co poza nią. Już solidnie naćpał się, przez co miał idealną fazę, wenę, która może pozwolić na kontynuacje spektaklu. O, tak, tak, jeszcze widz dorzuca własne pomysły! Pora na zmianę scenerii. Akcja!
Chmura nadal była obecna, jednak o charakterze przezroczystego obłoku. Nie usunął substancji psychoaktywnej. Mgła tworzyła fale, natomiast pojawiły się wieloryby, foki, delfiny... i to nie byle jakie. niektóre delfiny miały po pięć głów, inne foki miały łby strażnika, a wieloryby awansowały na Basiorową hybrydę... Kolory były losowe, od różowego do niebieskiego, paski, cętki, ogólnie przaśnie jak jasny gwizd. Twory świstały, śpiewały, gulgotały, a wszystko wysokim falsetem. Młody śmiał się do rozpuku, dodał jeszcze różowe wróżki z głowami Mango, ze skrzydełek sypał się pył złoty, jednak nie psychoaktywny. Chmura wystarczała....
Życzenia widowni spełnione, a i własny wkład artysty też był, idealnie!
–Czy masz jeszcze jakieś sugestie? – zabrzmiał donośny głos Świetlika, dobywający się jakby z otchłani. Jego zdanie jest równie ważne!

[Światło Głębin]

Pisklak był jaki był i nie potrafił jeszcze pojąć że poddawanie smoka w jego wieku narkotyzującemu działaniu chmury było uważane za szkodliwe. Bo czemu miałoby być!? Smoki tego używały. Czuł się dobrze, wszystko było fajowe! I wiele rzeczy wydawało się o wiele bardziej śmieszne niż normalnie. Także rezultaty chmury różnił się zależnie od smoka. Ja widać tutaj, ten pisklak czuł się znacznie zrelaksowany i po jego głowie krążyły jedynie optymistyczne myśli. Zdawał się być zapomnieć wszystko wokół, nawet to gdzie aktualnie był i jedynie cieszył się chwilą. Podskakiwał radośnie za morskimi stworzeniami, widząc że coś było w nimi nie tak, ale jego umysł nie mógł się dokładnie doszukać powodu. Jak wyglądały foki i delfiny? Jakoś nie mógł się zbytnio skupić, nawet po to by sobie je wyobrazić. Tak widocznie musiały wyglądać, co się przejmować. Pięknie, kolorowo. Niesamowity pokaz kolorów, kształtów i dźwięków. Echo akurat wpasował się w jego gust, jako że młodzik lubił kolorowe i błyszczące rzeczy. – U...błyszczy... – Przeniósł wzrok, obserwując powoli opadający złoty pył. Błyszczał jak kryształy, pięknym złotym kolorem. Nie był pewny o co dokładnie spytać. Dłuższe działanie chmury dodatkowo znacznie utrudniało mu wymyślenie czegokolwiek. Czuł się trochę jakby jedyną rzeczą w jego głowie były nie zidentyfikowane kolory i kształty, wszystko w złotym pyle.

[Echo Zbłąkanych]

Młody był zadowolony. Dzieciak nie brał tak czynnego udziału w pokazie jak Purchawka dla przykładu, ale tez było wesoło. Ale hasał za tymi głupotami! Fajno, fajno! O, kolejny pomysł! Tak, tak, tak! Idealnie, lepiej być nie może! Heheh, pora na... owocowy pokaz! Dekiel przypomniał sobie, że Skarabem opiekuje się Mango, chyba fajnie by było jakby dostrzegł trochę opiekunki w spektaklu? Ehehehe, będzie się działo...
Nagle wszystko znikło z olbrzymim pierdnięciem (cóż, szachuje cały czas tym samym żartem, ale trzeba zwrócić uwagę, jak zjarany jest jego umysł). Chmura lekko zgęstniała, narkotyk lekko zwiększył stężenie w chmurze.... i znów się lekko rozwiała. Przed Skarabem stała... Wątpliwość Ważek... trzymając w pysku duży owoc, który przypominał głowę Mango z jego pyskiem, oczami, oczy znów rozstawione, jakby miał zeza rozbieżnego i wywalony jęzor. Ważka chodziła i próbowała śpiewać mając potencjalnego przyszłego partnera w pysku, co wyszło jak głupi gulgot... Świetlik wywalił się brzuchem do góry, śmiejąc się do rozpuku. Ehehe, może być coś jeszcze do tego pokazu dodać? Ehehehe, wena nieco siada....

[Światło Głębin]

Z biegiem czasu pisklak stawał się mniej aktywny i bardziej beztrosko zrelaksowany. Przez to nie zauważał absurdu i tego że niektóre wizje mogłyby być dość przerażające, widząc je an trzeźwo. Było jednak śmiesznie, chociaż nie był pewien co właściwie było tak śmiesznego. Tak naprawdę kompletnie nie wiedział nawet że smok działał na jego umysł. Tym razem zobaczył smoczycę, której jednak nie kojarzył. Ale mimo swojego transu mógł rozpoznać coś co wyglądało jak Mango. Mango...mango. Ok, to było dziwne.
Mimo upojenia narkotykowego, pisklak nadal był w stanie sobie przypomnieć że Echo gdzieś był w pobliżu. – Śmieszne, aaaaleee...jaaak tio riooobisz? – Zpytał w przestrzeń, język mu się trochę plątał. Maluch poderwał się balansując przez chwilę na tylnej części ciała i przewracając się do tyłu. Po chwili zaczął toczyć się po resztkach trawy i złotego pyłu. Wuuuu! Miał poniekąd głupawkę i jednocześnie był senny, jak i nadaktywny...jeżeli to miało jakikolwiek sens. – Pujchawka siiię nieco zmaltwił na celemoni, nie? – Powiedział z wysuniętym językiem, przetaczając na brzuch. Nadal miał co jakiś czas niekontrolowane ataki chichotania, skupienie się nie było łatwe, ani mówienie...ale czuł się taaaak dobrze...

[Echo Zbłąkanych]

Młody miał zjarany łeb. Bardzo. E kurka wodna, może można by nauczyć skaraba hehe, samemu tworzyć takie hehe fajne rzeczy? Tak, kolejny adept sztuki, kultura przede wszystkim! Trzeba nauczyć podstaw, tak, jak najbardziej! Do dzieła! Maddarowe straszydła znikły nagle.
–Zawiodłem Purchawkę, ale o tym później... masz ochotę nauczyć się czegoś o magii? chcesz posiąść wiedzę tajemną na temat tworzenia? Nadawania rzeczywistości innego kształtu, uginanie jej do swoich zapotrzebowań? – zapytał mocno ochrypłym głosem Skarabeusza. No cóż, z nauką magii wiąże się olbrzymi bagaż informacji, nie wiadomo czy dzieciak bedzie chciał? Trzeba go odpowiednio zachęcić...
–Będziesz mógł tworzyć fajne rzeczy z maddary! np delfiny z głową Twojego mamo-taty! – powiedział w ramach zachęty. Nie wiedział kim jest Mango do końca dla malca, zresztą wszystko jedno, opiekun!

[Światło Głębin]

Wszystko znikło, łącznie z narkotykiem, chociaż młody automatycznie nie wytrzeźwiał w sekundę. Jeszcze się głupio chichotał co jakiś czas, przez swoje senne upojenie. Konwersacja może być trochę problematyczna póki całkiem mu nie przejdzie. Oooojaaa! Wszystko się kręci. No cóż...przynajmniej dobrze się bawił. – Taaa...pewnieee... – Odpowiedział, wyłapując słowa starszego smoka jedyną działającą w tym momencie szarą komórką. Chyba Echo będzie musiał dać mu chwilkę, by dzieciak całkiem wytrzeźwiał, bo ciężko powiedzieć czy w tej chwili cokolwiek zrozumie. – Hehe! Mango! Manoooo! – Zapiszczał, przewracając się plackiem na ziemię.

...

Skarabeusz leżał przez chwilę na trawię, ciesząc się resztkami zjarania. Po krótkim czasie mógł zauważyć że ziemia przestaje wirować i rzeczy stają się wyraźniejsze. Łącznie z Echo Istnienia. W końcu dał radę podnieść się na łapy, czując się bardziej normalnie. – O cym...cekaj... – Powiedział zamykając i otwierając szczękę. Potrząsnął głową. – O czym mówiliśmy? – Zapytał, nie do końca pewny co się przed chwilą działo. Czuł jednak lekki ból głowy. Widocznie narkotyk miał jakieś efekty uboczne. – Nauczysz mnie...? – Zapytał, próbując wyłapać o czym rozmawiali jakieś pięć minut temu. Jak o tym mówili, to chętnie. Tylko fajnie by było żeby głowa go nie bolała.