Las

[Głęboki Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Poranek rozpoczął się dość leniwie, Młody smok wyszedł z jamy by odetchnąć świeżym powietrzem. Niebo było lekko zachmurzone, ptaki radośnie świergotały, trawa zielona, już niewiele pozostało na niej śniegu.
Nywloroth ruszył przed siebie w stronę miejsc spokoju by wybrać odpowiednie miejsce na naukę z jednym ze smoków Stada Ziemi. Nigdy nie zapuszczał się w te rejony, wolał trzymać się z dala od granic i ogólnie miejsc w których mogą chodzić smoki z innych stad. Dzisiaj zrobił wyjątek by poznać w końcu kogoś nowego... w sumie nawet we własnym stadzie prawie nikt go nie znał. Szukanie miejsca na spotkanie zajęło mu kilka godzin, nie potrafił znaleźć ustronnego miejsca, gdzie nikt by ich nie widział, a jednocześnie mogliby przechadzać się na duże odległości. W końcu w oddali zobaczył las... w sumie puszczę i to dość mroczną. Podszedł pod jej kraniec by zajrzeć w ciemność. Można było usłyszeć śpiew ptaków zmieszanych z szumem liści. Nic po za tym. Wysłał więc wiadomość mentalną do Wyzwolonego, że ich miejscem nauki będzie ta właśnie puszcza.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Zastępca wybrał się we wskazane miejsce, uśmiechając się złowrogo. Już od dawna nie poznał nikogo nowego, to była dobra okazja na psikusa. Polecił kompance trzymać pisklaka na ślepiu, powinien być z powrotem za niedługo. Czekający adept mógł usłyszeć tylko ptaki i szumiące na wietrze liście. Nigdzie dookoła nie było śladu łowcy, lecz ten był już bardzo blisko. Nagle przed pyskiem Głębokiego zawisnął brązowo łuski smok, szczerząc kły w uśmiechu, lecz wyglądało na to, że jednego gdzieś stracił. Ziemny zwisał na ogonie z grubej gałęzi, nastraszając wodnego ucznia.
– Hej! Słyszałem że potrzebujesz nauczyciela.– Powiedział nagle, by dodać mocy temu pojawieniu się. Ostatnio gdy tak zrobił, został zaatakowany, ale to było na terenach ziemi, gdzie kręci się pełno drapieżników. Tutaj raczej nikt by się nie bił tak bez powodu, no chyba że plaga. Zefir zachichotał i zeskoczył na ziemię, odwracając się do ucznia.
– Wybacz, ale imię zobowiązuje. Jestem Wyzwolony Rozrabiaka, zastępco-łowca ziemi, ale to już chyba wiesz. A ty to?

[Głęboki Kolec]

Niespodzianka nieźle się udała. Nywloroth wystraszył się do tego stopnia, że stworzył tarczę z korzeni za pomocą maddary odskakując do tyłu. Dopiero po chwili zaglądając przez szpary między korzeniami zauważył, że Brązowy smok nie chce mu zrobić krzywdy, a nawet wie kim jest. Gdy Młody wstał tarcza zniknęła, a on wytrzepał się z kawałków wyrwanej trawy.
– Ja jestem Głęboki Kolec... um Nywloroth. Jestem adeptem Stada Wody i potrzebuję nauk u Ciebie. Miło mi Cię Poznać. – powiedział dość niepewnie zerkając za kompanem Wyzwolonego.
Zaraz potem wstał i przedzierając się przez krzaki wszedł do lasu.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Nauki to dość szerokie pojęcie, ale pewnie chodziło mu o łowiectwo, dawno w sumie nie uczył. Przysiadł w miejscu gdzie wylądował i ukłonił się uprzejmie.
– Mnie też cię miło poznać, wszyscy ze stada wody są mile widziani. Jeżeli nie masz nic przeciwko, to zaczniemy od skradania. Bez niego ciężko się tłumaczy kamuflaż. Ale, zanim zaczniemy, poproszę o zapłatę za wiedzę. Cena to… szeroki uśmiech.– Zefir powiedział rozbawiony, chcąc trochę rozluźnić atmosferę.
– Nie bądź taki niepewny, ja nie gryzę… mocno.– Zachichotał i podskoczył do adepta, szturchając go ramieniem. Robienie dobrego pierwszego wrażenia jest istotne, a Wyzwolony nie miał zamiaru psuć potencjalnej przyjaźni byciem jak swój ojciec.
– Dobra, dość wygłupów, przynajmniej na razie. Powiedz mi, co wiesz o skradaniu. I powiedz, jakbyś zakradł się do na przykład takiego dzika.

[Głęboki Kolec]

Nywloroth nie przypuszczał, że inne smoki mogą być od razu tak przyjaźnie nastawione. Po słowach Wyzwolonego uśmiechnął się do niego i uspokoił. Zrobił jeszcze parę kroków zastanawiając się nad odpowiedzią.
-Dziki mają nienajlepszy wzrok ale mają dobry węch i słuch. Na pewno ustawiłbym się pod wiatr aby nie mógł mnie wyczuć. O ile nie bylibyśmy w lesie. W lesie jest trudniej, bo wiatr wieje tylko w koronach drzew, zwłaszcza w gęstych jak ten gdzie powietrze nie może się przedostać. Spróbowałbym się ukryć w wysokiej trawie, albo krzakach, albo nawet na drzewie... w końcu po co dzik miałby patrzeć w górę? – odpowiedział już bardziej pewny siebie spoglądając na nauczyciela, po czym spojrzał się w las. Tak ten las zdecydowanie był jednym z najbardziej bujnych jakie widział. Ciekawe jakie zwierzęta się w nim czaiły...

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Zmiana nastawienia adepta uradowała Rozrabiakę, który chyba właśnie znalazł nowego przyjaciela. Wysłuchał to co Głęboki miał do powiedzenia i przytakną na sam koniec.
– Zgadza się, dziki są podstępnymi bestiami wydaje ci się, że łatwe mięso i cyk, przebite płuco. Ukrywanie się za krzakami i kamieniami jest oczywiste, w końcu wtedy cię ciężej zauważyć. Co do kierunku wiatru, to warzenie jest być nie skradał się z wiatrem, gdyż wtedy jest cię o wiele łatwiej zwęszyć. Pod wiatr to nie ma aż takiego znaczenia, nie tylko w lesie. Zapach i tak nie dotrze do zwierząt na czas, zanim na nie wyskoczysz.– Skomentował, wstając i mówiąc dalej.
– W takim razie zobaczmy twoją pozycję do skradania. Tułów nisko przy ziemi, łapy ugięte w kolanach. Łeb na poziomie ciała, skrzydła przywarte, ale nie za mocno. Nie chcesz ograniczać sobie ruchów. Nie wlecz ogonem po ziemi i stawaj na palcach. Jeżeli będziesz przestrzegał tej normy, to powinieneś się skradać jak zawodowy łowca.– Podczas mówienia po kolei pokazywał jak powinno się to zrobić. Gdy już skończył, stanął normalnie i pokazał łapą, że teraz kolej ucznia.

[Głęboki Kolec]

Po pierwszej odpowiedzi Wyzwolonego, Młody się trochę zamyślił. No tak przecież nie można czekać na ofiarę bez końca.
W końcu Brązowy Smok powiedział w jaki sposób trzeba się łożyć aby było najwygodniej. Pozycja wyglądała bardzo sensownie. Gdy starszy smok skończył młody przeszedł do powtarzania tego czego przed chwilą się dowiedział.
Przykucnął więc zginając łapy w kolanach i łokciach dość szeroko by utrzymać równowagę, stanął na palcach, choć po chwili zaczęły go boleć – starał się nie okazywać tego na pysku. Następnie złożył skrzydła równo z ciałem, wyprostował szyję przed siebie, i podniósł ciężki ogon, choć sprawiło mu to największą trudność. Po chwili jednak odpuścił. Będzie musiał poćwiczyć mięśnie aby na polowaniach nie odstraszyć zwierzyny. Wtem znowu uniósł ogon i stał tak zerkając na nauczyciela i oczekując komentarza z lekkim uśmiechem na pysku.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Starszy smok obszedł ucznia obserwując jego formę. Jak na pierwszy raz całkiem nieźle, ale widać było, że wodny nie był wyćwiczony. Trząsł się z wysiłku, nawet jeżeli jego pysk pozostawał uśmiechnięty. Wyzwolony tylko spróbował ruszysz skrzydłami adepta, by upewnić się, że nie są zbyt napięte, po czym powiedział.
– Dobrze, całkiem dobre odwzorowanie. Widzę, że masz trochę trudności z utrzymaniem takiej pozycji, ale to nic złego, po prostu brakuje ci praktyki. Z czasem będziesz śmigał w takiej pozycji jakbyś nie znał innej, uwierz mi. W porządku, w takim razie przejdźmy teraz do zadania w terenie. Twoim zadaniem, będzie podkradnięcie się do mnie tak, żebym się nie spostrzegł. Ja sobie będę tu czekał, a ty pójdziesz za drzewa i jeżeli cię usłyszę albo zobaczę, to będziesz musiał zacząć od nowa.– Wytłumaczył, po czym usiadł i poczekał, aż jego uczeń ruszy w las, by rozpocząć praktyczną część nauki.

[Kakofonia Szeptów]

Las... Tak przyjemne miejsce na odpoczynek dla zmęczonych spacerem młodych kości. Nahl nabierał ostatnio szlifów na arenie trenując z każdym dniem, lecz rezultatów... Nie widział ich zbyt wielu. Jego mistrz zbyt wiele czasu dla niego nie miał... Pewnie dlatego, że był przywódcą i miał zbyt dużo innych spraw wagi stadnej na przykład na głowie. Malachitowy nie miał mu tego za złe skoro i tak nic się nie zmieniło w kwestii towarzystwa dla młodej wiverny. Przynajmniej jaskinia jaką znalazł była przyjemnym kątem nawet mimo tego, że ktoś tam już kiedyś mieszkał i wynoszenie zgniłych zapasów trochę mu zajęło.
W każdym razie w przerwie od urządzania swojego pierwszego lokum samczyk postanowił wybrać się na tereny wspólne i jakimś dziwnym trafem zawitał właśnie do Dzikiej Puszczy. Powietrze było ciepłe... Niemal parzące w nozdrza, lecz całe szczęście korony drzew rzucały cień, który był wręcz błogosławieństwem dla adepta. Tak samo jak byłoby towarzystwo. Nahl czasem zastanawiał się czy nie zapomniał jak się mówiło...

[Legenda Samotnika]

Och, jeżeli samiec tęsknił za rozmową, to po tym spotkaniu mógłby mieć jej dość na dłuższy czas. Letnia pogoda dawała się we znaki, parząc nawet ciepłolubne łuski, tak też postanowiłem schronić się w cieniu pobliskiej Puszczy, w stronę której dość niedawno udałem się na spacer. Co prawda na początku nie miałem w planach chowania się w lesie – zamierzałem korzystać ze słonecznego dnia i szukać potencjalnych rozmówców, jednakże Złota Twarz pokrzyżowała mi plany. Bezszelestnie poruszając się między drzewami i podziwiając leśne piękno jednak udało mi się kogoś spotkać. Chociaż ja nie zostałem jeszcze zauważony, ale gdy tylko mój wzrok wyłapał nienaturalną dla otoczenia kombinację bieli i szkarłatu, skierowałem swoje kroki w stronę nieznajomej postaci. Gdy wyłoniłem się z krzaków na niewielką przestrzeń między drzewami, białopióry stał do mnie tyłem, a ja wciąż zachowywałem się niepostrzeżenie. Dopiero w tamtej chwili zatrzymałem się, aby pomyśleć, jak tu zagadać i nie przestraszyć. Wiatru niemal nie było, więc i zapach nie szybko uderzy w nozdrza adepta. W końcu uznałem, że najbezpieczniej będzie cofnąć się w krzaki, zrobić jakiś nieznaczny hałas i dopiero wtedy ujawnić swoją obecność, zupełnie jakbym przypadkiem znalazł się tak blisko smoka, aby nie wyjść na podsłuchiwacza czy niebezpiecznego samotnika. Zacząłem powoli się cofać w te same krzaki, z których wyszedłem, lecz coś, oczywiście, musiało pójść nie po mojej myśli. Chodzenie tyłem znacznie utrudniało patrzenie pod nogi, więc nic dziwnego, że ledwo oddech po mojej próbie wycofania się pod ciężarem mojej tylnej łapy przeraźliwie głośno trzasnęła jakaś gałązka. Syknąłem, odruchowo ścisnąłem się w sobie i zamarłem tak, z uniesioną w górze łapą, zaciśniętymi powiekami i w nienaturalnej pozycji. Nieee, wcale teraz nie wyglądałem podejrzanie!

[Strażnik]

Nie przeszkadzając nikomu sarna znalazła sobie swoją przestrzeń, gdzie mogła ponownie się pożywić. Obrońca jak zwykle zostawił jej trochę przysmaków w nowej lokalizacji, żeby rozruszała trochę kończyny, a także nauczyła kryć po lasach, tak jak przystało na normalną sarnę.
Gdy dotarła pod skrytke, odgarnęła stosik ustawionych kamieni racicą (domek zbudowany dla owoców, żeby nic innego ich nie zabrało), a następnie zabrała się za jedzenie. Tym razem nie były to grzyby i choć nie wpisywało się w jej ulubiony przysmak, agrest nadal był soczystym odświeżeniem.
Mając papu za sobą po prostu ruszyła w dalszą podróż, zostawiając tajemniczy kopczyk za sobą

/zt

[Oświecona Łuska]

Las, las, las!
Czyż teraz nie ma ostatniej szansy na zwiedzenie świata takim jakim jest? Liście zaczynają opadać, temperatura stale się obniża, a świat zaczyna zmieniać się w coś co przypomina raczej smutną szaro-burą spiralę smutku, siedzenia w grocie oraz jedzenia przysmaków przygotowanych przez mamę. Musiała załapać jeszcze trochę słońca!
Po wyruszeniu poza granice stada, już do kilkudziesięciu krokach zaczęło się jej niemiłosiernie nudzić. Po drodze nikt do niej nie mówił, ani nawet nie próbował zainteresować jej swoja obecnością. Dla zabawy zaczęła składać i rozkładać błonkę biegnącą jej od czubka nosa aż po koniuszek ogona. Potem już po prostu nasłuchiwała, próbując wychwycić choćby najmniejszy szelest, który oznaczałby dla niej jakąś nowość.
I w końcu dotarła do lasu, przez który było się jej coraz trudniej przedzierać. Liście coraz bardziej natarczywie szeleściły jej pod łapami, a chłód zdawał się przenikać w głąb jej ciała. Usiadła przed jednym z niezliczonych drzew, i spojrzała się w górę usiłując zobaczyć choćby skrawek nieba przebijającego się przez jego potężną koronę.

[Pasterz Kóz]

Las. Po prostu las. W tym zaś lesie Poranek przechadzał się spokojnym krokiem między drzewami, rozglądając się za jakąś zwierzyną kamieniami czy coś. Zamiast cennych skarbów, dostrzegł małego pisklaka przedzierającego się przez krzaki i robiącego tyle hałasu co niemiara. Życie mu nie miłe, tak sam sobie wyszedł? Skierował kroki ku Ognistej, której zapach poczuł z daleka. Nie ukrywał swojej obecności, toteż jeśli przestanie patrzeć w niebo to spokojnie go zauważy.
– Zgubiłaś się czy rodziców szukasz? – zapytał nieco surowo, ale posłał lekki, zielonkawy uśmiech dla załagodzenia tonu słów. Nie chciał wyjść na ponurego obcego, po prostu ostatnio często znajdował lekkomyślne pisklaki.

[Oświecona Łuska]

Oczywiście że słyszała trzaski gałązek oraz szelest przesuwanych myśli. Nie poruszyła się jednak, nadal szukając nieba pośród leśnego podszycia. Czy smoki nie przychodzą i odchodzą? Natura i widoki zostają niezmiennie od nich. Widoki i doświadczenia były skarbem, który należało zagarnąć w pierwszej kolejności. Inne żywe istoty przekona się do siebie prędzej czy później wiedzą albo obyciem w świecie.
Dopiero po dłuższej chwili kiedy zauważyła kawałek błękitu, zwróciła swój łeb w stronę nowego obiektu obserwacji, lustrując go on łap aż po koniuszki błon. Chwilowo zignorowała jego pytania i przekrzywiła łeb intensywnie wpatrując się w niego. Wyglądał jak niebo, a jego kły lśniły niczym gwiazdy. Po wzięciu głębokiego wdechu pokręciła łbem, i zaczęła stawiać małe kroczki idąc w stronę ziemistego. Pachniał jak tata, więc pewnie był tak samo przyjazny.
Stanęła w odległości może połowy ogona od ziemistego, i wlepiła w niego ciekawskie spojrzenie. Nieczęsto spotykała obcych, a co dopiero mieszkańców innych stad. Sama także posłała mu szeroki uśmiech, szczerząc przy tym kiełki.

[Pasterz Kóz]

Nie była zbyt rozmowna. Za to gapiła się i szczerzyła. To okaz serdeczności czy po prostu małpuje go w sposób karykaturalny? Może naśladuje, tak jak pisklaki mają to w zwyczaju, gdy widzą dorosłych? Znaczy, uczą się pewnych wzorców zachowań.
– Nie jesteś zbyt gadatliwa, co? Masz jakieś imię? – spytał w miarę miło, starając się jakoś nawiązać kontakt z pisklakiem. Co jeśli mu nie odpowie? Powinien zostawić ją samą, licząc się z tym, że być może skazuje ją na śmierć z łap jakiegoś drapieżnika? Miał wezwać jakiegoś Ognistego, żeby służył za eskortę? Uch, a mógł nie podchodzić to chociażby nie miał takich rozterek i łudziłby się, że wszystko jest w porządku. Nie ma co myśleć na zapas, wszystko zaraz się rozwiąże.

[Oświecona Łuska]

Och, oczywiście że się uczyła! Przecież zawsze ktoś się do niej uśmiechał, utwierdzając ją w cudowności tego świata. Nie zaznała choćby jednej krzywdy, więc nawet nie próbowała wysyłać sygnałów które można by odczytać jako wrogie czy choćby nacechowane dystansem.
Wcześniej przekrzywiony łeb wrócił do normalnej pozycji, a z jej gardzieli uciekło nieco zirytowane fuknięcie. Znów ktoś pytał się jej o imię, i co gorsza insynuował że nie jest rozmowna. A pomruki i fuknięcia to co? Ziemisty miał jakiś problem ze słuchem? Tupnęła łapą o ziemię, i nastroszyła błonki aby wydać się dumniejszą i lepszą od niebieskiego samca. Lubiła tak konfundować nieznajomych, niech się męczą, a co!

[Pasterz Kóz]

Wzruszył tylko barkami na jej fuknięcia.
– Nie musimy gadać jeśli nie chcesz. Ja jestem Astral w każdym razie – powiedział, aczkolwiek nie dążył już dalej w jakiejkolwiek próbie nawiązania dalszego kontaktu. Nie to nie, jeśli woli tupać, stroszyć się i fukać to jej sprawa. Może nie umiała mówić? Kto wie, pisklaki bywały humorzaste, więc nie będzie się tym zbytnio przejmować.
Na razie usiadł sobie pod drzewem, cały czas patrząc na Ognistą. Był ciekaw co zrobi. Odejdzie? Zostanie? Przemówi? Zobaczymy.

[Oświecona Łuska]

Nie próbowała wynosić się ponad niebiosa swym brakiem rozmów. Po prostu świat nie potrzebował więcej gadatliwych smoków, brakowało mu czegoś co słowa zapewniały w sposób połowiczny. Ciepło, bliskość, uczucia... Równie dobrze można o nich łgać w żywe ślepia, chcąc osiągnąć własne korzyści. Dygnęła "Astralowi", próbując jakoś zapamiętać jego imię. W końcu w jej pamięci zapisał się jako "Błoniasty Niebieski".
Nie odeszła spod drzewa, choćby na krok czy dwa. Została tam jak nieruchomy świadek dziedzictwa Ognia, jego wielkości i troski gotowej pochłonąć cały świat w płomieniach.

[Narrator]

Czasami obecność ducha była zupełnie losowa, a czasem prowadziło do niej coś konkretnego. Choć samiczka nie mogła znać źródła niespodziewanego objawienia, owo zaskoczyło ją właśnie teraz. Podczas gdy jej rozmówca nie doświadczył nic nadzwyczajnego, Endria zorientowała się, że w ogóle nie słyszy otoczenia, a w tym nawet własnego oddechu, lecz jej zmysły pozostają podejrzanie wyostrzone w konkretnym kierunku. Gdyby spojrzała pod swoją przednią łapę, skąd dochodził cichutki szum, zorientowałaby się, że zaledwie szpon pod jej palcami leży coś zakopanego pod ziemią. Wystarczyłby w tym przypadku zaledwie jeden silniejszy ruch łapą, a dowiedziałaby się, że jest to odbijająca światło, grudka srebra. Z jakiegoś powodu czuła wyraźnie, że jest przeznaczona specjalnie dla niej. Dopiero wydobywszy ją, mogłaby zobaczyć, że wszystko wróciło do normy.

Endria
+ srebrna grudka Naranlei

[Pasterz Kóz]

Pisklak milczał. On również. Świetnie, więc niech tak sobie posiedzą. W ciszy. Całkiem sami. Było to jednak trochę niezręczne dla Poranka, starał się jednak zachowywać całkowicie naturalnie, rozglądając się dookoła po drzewach czy niebie. Któreś w końcu będzie musiało odpuścić i liczył na to, iż będzie to pisklak. Jeśli nie... To co ma zrobić, pójść sobie? Chyba nie miał większego wyboru. Może zaraz przyjdzie rodzic młodej... Czy coś.

[Oświecona Łuska]

Nie dała po sobie poznać że coś jest nie tak, nie przy kimś obcym. Rzeczywiście po kilku ruchach łapą w ziemi wygrzebała świecącą grudkę. Nie czekała choćby chwili i skryła ją sobie pod skrzydłem, nie potrzebowała choćby chwili niepotrzebnej uwagi ze strony nieznajomego. Siedziała na rzyci i lampiła się bezceremonialnie w oblicze kogoś jej bliskiego – bo przecież posiadającego morską krew. Wierciła spojrzeniem dziurę w jego duszy, chcąc poznać prawdziwe oblicze "przypadkowo" spotkanego smoka. Co jeśli będzie musiała wrócić tu z mamą i go przekopać? Bo przecież nigdy nie wiadomo czy ktoś nie obrazi jej stada, prawda?