Szumiąca polana

[Światło Głębin]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kącik pyszczka pisklaka lekko się uniósł. Echo także musiał być świadomy o czym mówił. Nie żeby zachowanie Mango w tym przypadku jakoś znacznie przeszkadzało Żuczkowi. Skarabeusz sam był typem który uwielbiał gdy inni poświęcali mu uwagę i uwielbiał się popisywać, więc w pewien sposób aż tak znacznie się nie różnili.
Oczy młodego się rozszerzyły, na widok małych, kolorowych świetlików. Sceneria była dość urocza na ten moment. Osobiście uwielbiał światła błyskające w ciemności, jednak nigdy dotąd nie widział świetlików. Tam gdzie żył ich nie było, a tutaj nie znajdzie się ich o tej porze roku. Ale widział coś w tym stylu. Zorza. Widział ją tylko raz, ale było to niezwykłe zjawisko.
– Może...powinniśmy już wracać. Pewnie Mango zacznie mnie w końcu szukać. – Przyznał. Może lepiej dla Echa by nie był podejrzewany o porwanie pisklaka, czy coś. Poza tym robiło się powoli ciemno. Prawdę mówiąc Skarabeusz nie czuł się komfortowo będąc nocą na nieznanym mu terenie, nawet jeżeli miał czarodzieja w pobliżu. Poza tym młody i tak nie byłby już zbyt pomocny w pokazie. Twory szybko jednak zaczynały odbierać mu energię. Zwłaszcza że dopiero co zaczął próbować używać maddary. Jego ciało nie było jeszcze przyzwyczajone do tego.
Żuczek miał tylko nadzieję że Echo nie spróbuje wziąć go na grzbiet, czy coś. Otóż jak się okazało już jakiś czas temu, bycie w powietrzu go absolutnie przerażało. Nie mówiąc że ogólnie mógł już być za duży i ciężki, na taki rodzaj wycieczki.

[Echo Zbłąkanych]

Echo pokiwał głową. Mały musiał się już zmęczyć, pora wracać... I tak podziwiał, ile ten mały cwaniak miał w sobie zapału, przypominał trochę jego za młodu.. Nie, żeby teraz był staruchem! Fajny ten Żuczek.
-Dobrze mały, wracajmy. Już ciemno.. Pewnie się zmęczyłeś, a faktycznie mój brat, mimo swojego roztargnienia mógł zauważyć jakaś oznakę nieobecności.. jakakolwiek.. – powiedział lekko ironizując. Cóż, Mango na pewni wzorem ojca nie był, ale Echo byłby jeszcze tragiczniejszym tatą. Pisklaki... brrr, nie, dziękuje. I tak o to wspólnie zaczęli zmierzać w kierunku terenów ziemi, i obozu..

/zt

[Światło Głębin]

Błękitne, czyste niebo zapowiadało całkiem dobry dzień, nawet jeżeli wokół było jeszcze sporo śniegu. Jednak wydłużający się czas wędrowania słońca po niebie oznaczał że powoli byli coraz bliżej wiosny. Ale potrzeba było jeszcze cierpliwości. Ale była to tylko kwestia czasu.
Śnieg akurat przestał padać na jakiś czas, przez co wszystko wydawało się bardzo jasne. Nadal w sumie był ranek, tylko w nieco późniejszych godzinach. Z tego co sprawdzał, Echo wydawał się chwilowo zajęty czymś, więc Pryzmatyczny kolec nie miał nic konkretnego do roboty. Włócząc się w okolicach obozu, młody samiec natrafił na Sahide, czy teraz już Hebanową Łuskę. On sam nie potrafił się jeszcze przyzwyczaić do imienia. Ciekawe czy Sahida miała podobny problem? Albo Iskra?
Dwójka świeżo upieczonych adeptów nie mając nic do roboty, zdecydowała się wyruszyć pozwiedzać tereny poza granicami Stada. Poza tym ogólnie dobrze było im razem spędzać czas, bo jakoś mimo że bardzo się różnili, rozumieli się całkiem nieźle.
W końcu Skarabeusz skierował się w stronę Szklistego zagajnika, gdzie niegdyś ćwiczyli z Echo.
– Widziałaś się może już ze swoją mistrzynią? – W końcu wyniknęło pytanie ze strony Żuczka. Nie mógł sobie przypomnieć imienia jej mistrzyni, ale kojarzył informację że była z Stada Wody. Widocznie Sahida uznała że nie ma nikogo lepszego, kto mógłby przekazać jej wiedzę. Był także i ciekawy co Sahida już potrafiła.

[Ostoja Zimy]

Samica szybowała nad Skarabeuszem wodząc bystrym wzrokiem po terenie, obserwowała, czy może nie napotkają jakieś zwierzyny bądź obcego smoka. Nie latało jakoś wysoko, chciała być w miarę blisko samczyka, aby go słyszeć. Wokół było cicho, jedyne co ją zagłuszało, to trzepot skrzydeł Sahidy. Z początku myślała, że zostanie adeptką wiele zmieni w jej życiu, a teraz? Dni mijały i czuła się tak samo. Z ta różnicą, że raz na jakiś czas spotykała się z Chaosem aby trenować.
Gdy głos łaciatego dotarły do uszu Adeptki, powoli zniżyła lot i wylądowała miękko na lekko ugiętych łapach.
– Hm? Spotykamy się co jakiś czas aby poćwiczyć walkę. Fille powiedziała, że jeszcze trochę ćwiczeń i będę mogła sama chodzić na polowania – posłała uśmiech Skarabeuszowi i zaczęła iść pieszo, dotrzymując mu kroku. – A Ty? Widziałeś się z wujkiem Echo? – zapytała patrząc na Pryzmatycznego Kolca. – Ładne imię wybrałeś na ceremonii

[Światło Głębin]

Sahida szybowała w powietrzu, jednak stosunkowo nisko nad ziemią. Miał nadzieję że jej szczególnie nie spowalnia, będąc niezdolnym do lotu. Przyznać trzeba było że chyba oboje wyobrażali sobie to odrobinę inaczej. Ale żadnych wyniosłości nie było. Jedynie trening umiejętności od czasu, do czasu. Jak widać takie było życie.
– Tak. Co prawda nauczył mnie podstaw jeszcze jak nie miałem rangi, z resztą chyba nawet widziałaś możliwości, po tym jak pływaliśmy. – Odpowiedział. Spotykali się czasem, chociaż w sumie Żuczek był ambitny i chciał więcej. Ciężko powiedzieć czy ambicja ta w przyszłości nie odwróci się przeciwko niemu.
– Mówiąc o tym...próbowałaś już rzeczywiście walczyć. Bo widzisz... – Zaczął, zastanawiając się nad możliwością. – Chciałbym spróbować z kimś kto jest...lub zamierza być...wojownikiem. Chciałabyś spróbować? – Zapytał, chcąc wiedzieć na początku czy Sahida w ogóle miała ochotę. Może była zmęczona, chociaż mało prawdopodobne, jako że wydawała się nie mieć dzisiaj jeszcze treningu.

[Ostoja Zimy]

Oboje spacerowali, przedzierając się przez biały puch. Zastanawiała się, kiedy zaczną być roztopy, Nie chciała aby zima się kończyła, z drugiej jednak strony pragnęła zobaczyć jak zmienia się świat wiosną. Przystanęła na chwilę słysząc słowa Skarabeusza. Faktycznie chciała być wojowniczką, jednak jej nauka nie została jeszcze ukończona. Umiała już całkiem sporo, Fille nauczyła ją wykorzystywać swoją siłę przeciwko innemu smokowi. Ba, nawet dała jej wskazówki jak walczyć ze smokami posługującymi się maddarą. Niestety dalej jej umiejętności nie były wystarczające aby ukończy naukę, przynajmniej na tym podstawowym poziomie.

Dalej pamięta smak krwi swojej nauczycielki...

Westchnęła cicho i zmierzyła wzrokiem Pryzmatycznego. Nie miał. już budowy typowo pisklęcej, od ostatniego razu kiedy go widziała, znów miała wrażenie, że urósł tu i ówdzie. Jednak dalej Sahida była bardziej zbita niż on. Przegryzła wewnątrz policzek nie wiedząc co powiedzieć. Chciała z nim walczyć, ale bała się, że zrobi mu krzywdę, we ferworze walki nie zwracała uwagi na takie aspekty jak delikatność. Musiała się upewnić, czy na prawdę tego chce.
– Skara...Znaczy, Pryzmatyczny Kolcu. Mogę z Tobą poćwiczyć... ale – westchnęła – Boję się, że zrobię Ci krzywdę. Ciężko czasem zapanować nad sobą, wiesz? – spojrzała mu w oczy – zgodzę się, pod warunkiem, jeśli nie będziesz się hamować. Jeśli komuś z nas coś się stanie, wezwiemy uzdrowiciela. Umiem już posyłać mentalne wiadomości – kiwnęła mu głową.

[Światło Głębin]

Jeżeli chodzi o bycie Czarodziejem, trening był w sumie bardziej skomplikowany. Chociażby przez to że maddara służyła nie tylko i wyłącznie do walki...chociaż to także bardzo istotne. Poza tym nie polegała na sile, a na kreatywności i doświadczeniu. Przyzwyczajeniu ciała do używania mocy. Czarodziej musiał także znać swoje granicę, jako że wyczerpanie źródła, jak Echo powiedział, mogło prowadzić do nieprzyjemnej sytuacji. I potencjalnie niebezpiecznej w groźnej sytuacji.
Samiec przechylił głowę, słysząc niepewność w głosie Sahidy. Fakt że nie była chętna go odrobinę zaskoczył. Bała się go zranić. A to niespodzianka. – Spokojnie, nie jestem aż tak delikatny... – Pryzmatyczny odpowiedział z uśmiechem, ale szczerze sam nie wiedział. W sumie to nie walczył do tej pory na serio. Ogólnie do tej pory Echo trzymał wszystko całkiem bezpiecznie, może żeby go nie poranić. Więc co najwyżej nabił nieco siniaków. – Mirri by nas chyba zabiła, jakbyśmy chociaż spróbowali ukryć coś takiego. Oczywiście że będziemy wzywać w razie potrzeby. Ja także jestem w stanie to zrobić w razie czego. – Prawda jest taka że i tak nie byliby w stanie tego ukryć i żadne nie było tak głupie by próbować. – Będziemy coś ustalać jeszcze jak przy prawdziwym pojedynku? – Zapytał, chcąc wiedzieć czy miała coś jeszcze do powiedzenia.

[Ostoja Zimy]

Widząc jego entuzjazm oddaliła się na kilka cztery ogony. Sama miała lekkie obawy nawet jeśli to miał być jakiś zwykły trening. Gdy była już wystarczająco daleko, by zachować drobny dystans odwróciła się frontem do Adepta. – Pewnie pierwsza zasada była by taka, aby nikogo nie zabić –zaśmiała się gardłowo poruszając nadgarstkami u łap i podskakując co jakiś czas. Wolała się rozgrzać by nie nadwyrężyć jakiegoś mięśnia. – kolejną pewnie by było, aby wezwać pomoc w razie wypadku, wiesz. Gdyby jednak coś poszło... nie tak– chrząknęła cicho. Nie miała zamiaru atakować w punkty, przez które samczyk by się wykrwawił. Ale nigdy nic nie wiadomo, czy przez przypadek by nie doszło do większej szkody. Przeciągała się, aby rozciągnąć mięśnie pleców, skrzydeł i łap. Ruszała głową kolistymi ruchami, aby rozruszać kark. Nie wiedziała, czy Czarodzieje też mają jakieś rozgrzewki, jaj walka polega na sile mięśni.

[Światło Głębin]

Młody samiec nieco odskoczył, po czym stanął na przeciwko samicy. Zasady były jasne. Zasadniczo mieli się nie pozabijać. Raczej nie sądził że coś poważnego mogłoby się stać. Przyjął postawę bojową, obserwując ruchy Sahidy, w razie jakby zaatakowała pierwsza. Nie był pewien czy sam potrzebował rozgrzewki. Echo chyba o tym nie mówił. Ale dało mu to chwilę, by zastanowić się nad pierwszym ruchem.
Przelał energię ze źródła. Jego pierwszym celem stało się prawe skrzydło samicy, chcąc pozbawić ją tej naturalnej przewagi. Stworzył bardzo lepki śluz, koloru soczyście różowego. Zadaniem tworu było oblepienie prawego skrzydła Sahidy, unieruchamiając je lub znacznie utrudniając poruszanie. Jedno skrzydło powinno wystarczyć, by nie mogła odlecieć przez jakiś czas. Następnie dalej obserwował i czekał, próbując wymyślić co robić dalej.

[Ostoja Zimy]

Obserwowała kątem oka co robi samczyk. Pamiętała z lekcji Echo, że aby używać magii, trzeba odnaleźć źródło. Ciekawiło ją, co by się stało, gdyby uderzyła go w nie, ale najpierw musiałaby je zlokalizować. Zawsze pozostaje sprowokować Łaciatka na tyle, by się z niego wyczerpał całkowicie, Czarodziej bez źródła, nie powinien już stawiać większego problemu. Nigdy nie walczyła ze smokiem, posługującym się maddarą, była ciekawa co może wymyślić samczyk.

Gdy czuła, że jest dostatecznie rozgrzana, zniżyła lekko łeb, skrzydła delikatnie przylegały do ciała, lecz tak, by nie krępowały ruchów. Łapy rozstawiła i wbiła w ziemię pazury by mieć lepsza przyczepność ogon zaś, delikatnie uniesiony. Spięła mięśnie pleców. Na początku stawiała kroki ostrożnie idąc frontem do Pryzmatycznego, jej celem było okrążenie Kolca i rzuceniem mu się na plecy, jednak aby to zrobić musiała być dostatecznie blisko niego. Źrenice jej się zwęziły od światła, wyglądając jak cienka nić. Gwałtownym ruchem przyśpieszyła, odbijając się silnie tylnymi łapami, szarżowała w stronę samca, rozbryzgując przy tym śnieg na boki, ogonem utrzymywała równowagę. Oddech miała przyśpieszony. Gdy była dostatecznie blisko, znów odbiła się tylnymi łapami, zginając ciało i ogon w rogalik, aby skręcić by być przodem do boku samca. Nie czekając na dalszą część wydarzeń wyciągnęła przednią łapę w stronę jego żeber by wbić w nie szpony.

[Światło Głębin]

Jego plan ogólnie się powiódł. A przynajmniej spełnił swoją funkcję. Szkoda tylko że był zbyt wolny i nie zdążył nawet spróbować odeprzeć ataku Sahidy. Rany! Szybka była. Rzeczywiście musiała umieć się dosyć dobrze bić. Próbował się cofnąć, jednak poczuł jak pazury smoczycy przebijają jego łuski, w okolicy żeber. Skarabeusz mógł jedynie zagryźć zęby, by nie zacząć piszczeć, jako że nigdy nie doświadczył czegoś takiego. Chyba także dała radę złamać mu żebro, czy coś.
Nie dałby rady zachować mazi na jej skrzydle i jednocześnie próbować się bronić. Także pozwolił mu zniknąć, by na nowo przelać energię. Tym razem zdecydował się na bardziej bezpośredni atak. Wytworzył w pełni materialną, sporą głowę żółwia. Taką trzy razy większą od głowy naturalnego żółwia morskiego. Żółwie miały ostre dzioby i potężny zacisk szczęk, więc także i ten powinien mieć. Twór miał za zadanie wgryźć się w jej kark i odciągnąć ją z grzbietu samca, dając szansę na oddalanie się. Być może także przebije skórę, ale nie wiadomo.

[Ostoja Zimy]

Poczuła jak jedno ze skrzydeł jest oblepione czymś... maziastym. Pamiętała jak łapką weszła w żywicę z drzewa, była cała oblepiona. Co dopiero mówić o jej skrzydle które było na wpół pierzaste? Nie mogła go wyprostować ani nim ruszyć. Na szczęście nie była w trakcie lotu, bo mogłoby się to skończyć bolesnym upadkiem. Zachwiała się odrobinę, jednak nie przerwało to jej ataku, czuła jak pazury, z prawej łapy, wbijają się w prawy bok samca. Poczuła nawet coś... w rodzaju pęknięcia? Otworzyła szerzej oczy, usłyszała jęknięcie bólu. Czuła jak ciepła ciecz spływa po jej palcach. Kątem oka widziała, jak kilka czerwonych kropel pada na śnieg barwiąc go na czerwono. Do nozdrzy uderzył ją metaliczny zapach, taki jak przy nauce z Fille.

Nie mogła teraz pozwolić sobie na panikę. Warknęła groźnie, do siebie, by skarcić swoją osobę za takie wątpliwości. Wojownik nie może się wycofywać przy początku walki, nawet jeśli to miał być trening. Trening, który mógł kiedyś uratować ich życia.

Tylne łapy miała zaparte mocno w ziemię, a ogon był rozłożony na całej długości, mocno przylegając do podłoża. Nie cofnęła prawej łapy z ciała samca, jej pazury dalej tkwiły w jego ciele, postanowiła drugą, lewa łapą objąć go by wbić szpony po drugiej stronie pleców, dokładnie ich lewej części. Nie widziała co kombinuje Czarodziej, ale wiedziała jedno – nie mogła go puścić i za wszelką cenę musi być jak najbliżej jego.

[Światokrążca]

Młodzi trenowali swoje umiejętności w miarę bezpiecznych warunkach. W "miarę" bo okazało się, że oboje mimo braku doświadczenia przejawiali niezwykły instynkt drapieżcy. Stało się kila rzeczy równocześnie. Po tym jak Sahida wbiła szpony w bok Skarabeusza postanowiła przyjacielsko go objąć w wyjątkowo miażdżącym uścisku. Poczuła jak skóra wężowego rwie się pod jej pazurami a krew tryska, zlepiając jej futro, masakrując mięśnie przyjaciela. Tym razem jednak nie usłyszała trzasku kości. O nie. Tym razem usłyszała trzask czegoś innego. Bo w momencie w którym ona była tak zajęta wbijaniem w niego pazurów, młody czarodziej nie próżnował, jego maddara zawirowała w powietrzu a żółw pojawił się tak jak tego sobie zażyczył i kłapnął paszczą, rozrywając skórę nic nie podejrzewającej kotki. Rogowaty "dziób" żółwia wbił się w jej skórę i odrzucił od Skarabeusza. Magiczny twór nie był jednak na tyle silny żeby wytrącić ją z równowagi, więc jak na kota przystało, wylądowała z gracją na czterech łapach, gotowa do kolejnego ataku.

rany fabularne, nie trzeba rzucać na leczenie (chyba, że macie na to ochotę xD )

Pryzmatyczny Kolec – 2x średnia ,

Hebanowa Łuska – 1x średnia

[Światło Głębin]

Żuczek został nieco przygnieciony przez większą samicę. Wciągnął gwałtownie powietrze, czując jak Sahida rozrywa mu skórę i mięśnie, samemu wbijając pazury w ziemię. Tym razem nie potrafił do końca zdusić pisku z bólu. Co prawda dość szybko pobył się przeciwniczki z grzbietu, chociaż gwałtowne zerwanie jej także nie było i dla niego przyjemne. Nadal jakimś cudem stał na łapach. Mrużąc oczy i zaciskając zęby spojrzał w kierunku Sahidy. W powietrzu czuć było krew...ich obojga. Chwilowo próbował przelać energię i przymierzyć się do następnego ataku. Jednak przez ból w grzbiecie i żebrach zdał sobie sprawę że nie był w stanie. I nie wiedział ile energii mu zostało w źródle. Ból na pewno nie pomagał.
– Wystarczy...wystarczy... – Powiedział cicho. Był w nieco gorszym stanie, ale Sahida także krwawiła. Teraz przyszło mu do głowy że może nie był to najlepszy pomysł. Musieli wezwać medyka, jakoś nie sądził by mogło się obyć bez pomocy. ~ Mirri...dasz radę tu przylecieć? Jest taka mała sprawa... – Posłał Trójkątnej Łusce wiadomość mentalną, wysyłając sygnał z lokalizacji. W niej jednocześnie przesłał wizję płynącej krwii, by wiedziała co zabrać do takich rzeczy. Pozwolił w końcu by łapy się pod nim rozjechały. To było ostre. – Z tobą w...wszystko dobrze? – Zapytał Sahidę. Jej rana nie była tak łatwo widoczna i nie był pewien jak duża była szkoda jego ataku. Ha. ha. Uzdrowicielka ich zabije...

[Ostoja Zimy]

Więcej krwi, więcej słodkiego zapachu. Więcej ciepłej, lejącej się cieczy. Czuła jak coś pazurami zrywa płacht skóry z kawałkami mięśni. Czuła ból w barku, oj tak. Ale nawet to nie wypędziło jej z amoku. Dyszała, odciągnięta od Kolca, jego własną magią. Czuła jak krew leje jej się po łapie mieszając się z krwią Skarabeusza. Patrzyła na niego, z szałem w oczach z uśmiechem na pysku.

~Wystarczy...wystarczy...~

Ocknęła się, aż zgięła przednie łapy, czując ten przeraźliwy ból. Teraz Dotarł do niej ten widok. Wszędzie krew, Pryzmatyczny poraniony... przez nią. Szybko pokuśtykała do niego i skrzydłem okryła, próbowała go jakoś przytrzymać, by nie padł gwałtownie. Nie wiedziała co powiedzieć. To miał być trening, ćwiczenie. A ona zrobiła mu .. krzywdę. Czy tak powinno to wyglądać? Tak jak przy nauce z Chaos, łapy zaczęły jej się trząść. – O... o mnie się nie martw!– wydukała, spanikowana, przestraszona i z poczuciem winy. –W... Wezwałeś M...Mirri?– a co ona powie? spojrzy na Sahidę jak na oprawcę? Jak na zło wcielone?

[Ślepa Sprawiedliwość]

~Już, już. Lecę~ odpowiedziała po chwili z nutką zaintrygowania tym, co Pryzmat nabroił. A widać to było już dobrze z powietrza, bowiem gdy zakołowała nad przesłanym jej w wiadomości miejscem, zauważyła duże czerwone plamy na śniegu. Oj..
– Co żeście nawyprawiali?? – zapytała wystraszona, lądując ze ślizgiem na ziemi. Rzuciła pomiędzy nich swoją torbę i wyciągnęła z niej zioła i miski, w których zaraz zaczęła przygotowywać lecznicze napary. Miażdżyła w łapach liście jakichś roślin i po kolei nakładała je na prawy bok i grzbiet Skarabeusza, jak i na kark Sahidy.
– Wypijcie to, do dna – podała im miski z gorzkim ziołowym napojem do wypicia i odebrała je puste, gdy skończyli. Skarabeuszowi podała jeszcze kilka jagód do zjedzenia, po czym położyła na łapę na jego barku. Mógł poczuć jak przez jego ciało przepływała jej maddara, łącząc złamane kości, regenerując mięśnie i zasklepiając rany. Następnie położyła tą samą łapę na barku Sahidy. Ona też mogła poczuć to samo, lecz gdy uzdrowicielka skończyła, adeptka nadal czuła mocny ból grzbietu. Gdy Mirri skończyła, spakowała wszystko z powrotem do torby i usiadła przed nimi.
– No – powiedziała z uśmiechem – to może teraz mi wytłumaczycie, co tu się w ogóle stało?

// fabularne rany wyleczone; Hebanowa ma fabularny rehab na jeden księżyc ;)

[Światło Głębin]

Na pytanie Sahidy skinął głową. Nie chciał żeby się za bardzo martwiła, zwłaszcza że był to jego pomysł. Sam naprawdę nie czułby się dobrze że ma wyrzuty sumienia, jako że miej-więcej wiedzieli w co się pakują. No...może nie do końca. Skarabeusz myślał raczej że pewnie walka ograniczy się na siniakach i może nieco większych zdrapaniach.
Mirri pojawiła się całkiem niedługo po wezwaniu. Jak widać pędziła tutaj tak szybko jak mogła. Pryzmatyczny Kolec podniósł głowę na jej pytanie, z nieco niezręcznym, wymuszonym uśmiechem. Uzdrowicielka nie marnowała czasu by wziąć się do roboty Pryzmatyczny obserwował poczynania Mirri z boku. Nie wiedział co jest do czego i jak...ale ufał oczywiście że samica wie co robić. Trochę roślinek na powierzchnię rany. Żuczek odrobinkę syknął, jako że kontakt z raną wywołał chwilowe pieczenie. No cóż. Chciał, to miał. Nie miał zamiaru się wykłócać z byle powodu w tej sytuacji, grzecznie pijąc cokolwiek mu dała. Chociaż musiał przyznać że było ohydne i chociaż zajęło mu to kilka prób by wypić do końca. Przynajmniej jagody smakowały nieco lepiej.
– He he, widzisz...walczyliśmy. Wiesz, żeby się sprawdzić. I chyba się trochę zapędziliśmy. – Przyznał. Przynajmniej ku ich uldze zielona samica zdołała się już troszkę uspokoić, więc może nie będzie tak źle?

[Ostoja Zimy]

Sahida nie puszczała Skarabeusza, trzymała go kurczowo skrzydłem, czuła jak pióra przesiąkają jego krwią. Z oddali dostrzegła zieloną sylwetkę, z ulgą przymknęła oczy. Oczywiście Mirri nie była zachwycona widokiem, który zastała. Zrobiła miejsce dla Uzdrowicielki i zabrała swoje skrzydło od Skarabeucza, przynajmniej na razie. Patrzyła z troską jak zręczne, zielone łapki opatrują samczyka, sama cicho jęknęła z bólu czując maść na swoim barku. Chociaż zdecydowanie wolałaby przyjąć ich ze sto, niż pić to niedobre lekarstwo, na bogów, byleby nie puścić bełta!
Spojrzała na swoją łapę na której była krew i chyba trochę łusek Pryzmatycznego. Nerwowo przetarła je w śniegu. – Ja.. ja nie chciałam, na prawdę – czuła jak głos jej się łamie, ledwo powstrzymywała płacz – po prostu ćwiczyliśmy i..i ja walczyłam zawsze z...z większymi smokami o-od siebie i... i ... przepraszam – pociągnęła nosem czując że futro wokół jej oczu robi się coraz bardziej mokre. Siedząc na pupie zasłoniła łapkami oczy i zapłakała gorzko. Czuła się źle, czuła wyrzuty sumienia nie chciała nikomu zrobić krzywdy, no – aż takiej.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Ech.. – wypuściła powietrze z politowaniem – walczy, to się na Polach Pojedynkowych, a nie.. tu. Szczególnie, że są kilka minut lotu stąd. Jeszcze byście oboje zemdleli i co wtedy, hmm? Leżelibyście tu, krwawiąc z kilka godzin, aż ktoś by was znalazł.. – zauważyła jak Sahida zaczęła się rozklejać i zrobiło jej się smutno. Podeszła do zapłakanej samiczki, usiadła przed nią i podrapała jej głowę przednią łapą.
– Ćśś.. nic się nie stało.. – powiedziała uspokajającym spokojnym głosem, drapiąc ją dalej po główce – ..w walkach chodzi o to, żeby się ranić. Połamane żebra i rozerwane mięśnie to nie są jakieś rany, których uzdrowiciel by nie załatał. Gorzej by było, jakbyś mu odgryzła łapę.. to by chodził z takim ładnym kikutkiem jak Mango, he he.

[Światło Głębin]

Skarabeusz wolał nie komentować sytuacji, jako że wolał nie wkurzać uzdrowicielki. Jedynie na jego pyszczku pojawiło się przepraszające spojrzenie i uśmiech. Próbował wyglądać jak niewiniątko. Cóż, przynajmniej oboje wiedzieli w co się pakują i był uzdrowiciel, więc nie było tak źle. Zastanawiało go jednak ile zajmie nim rany się zaleczą.
Spojrzał z lekkim zmartwieniem na Sahidę. Ta zdawała się przyjąć bardzo do siebie co się stało. Nie tak miało to wyjść. Jego celem nie było żeby zaczęła się obwiniać. – Ej! Ej...to nic! To był mój pomysł prawda! Trochę przesadziliśmy, ale nic mi nie będzie. – Odpowiedział przez zęby, z pełną szczerością. Nie była to jej wina. A na pewno nie bardziej zawiniła, niż on sam sobie. – Poza tym ja też cię zraniłem. Była to dość wyrównana walka. – Dodał, zauważając nacięcie ja jej karku. O rany. Zaczął sam czuć się winny, że namówił Sahidę do tego. Gdyby wiedział że tak zareaguje, nie nalegałby. – Jak Mirri powiedziała...nic poważnego się nie stało. I...przepraszam, nie powinienem był nalegać. – Dodał ciszej. Jego grzbiet był dość mocno obolały, ale dało się wytrzymać. Po prostu Sahida okazała się silniejsza i wprawniejsza. Przegrał. Ale szanował ją, dlatego nie był zmartwiony swoją "porażką". Wiedział że jest silna i wiedział że nie będzie łatwo.

[Ostoja Zimy]

Pociągnęła nosem i czuła jak wypływają jej gluty , co chwilę musiała go wycierać o łapkę. Futerko wokół oczu miała całe mokre a oczka zaszklone. Skuliła mocno uszka po sobie i wtuliła głowę w szyję Mirri. Przez chwilę nic nie mówiła, starając się odrobinę uspokoić. Miała nadzieję, że na prawdę Skarabeusz się nie gniewa. Popatrzyła na łaciatego smoka z drżącą dolną wargą. – Na... Na pewno wszystko w porządku? – odrobinę poczuła się pewniej. Podeszła do samczyka i też go przytuliła, ale delikatnie by nie wyrządzić mu większej krzywdy.