Rzeka

[Jad Duszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Gdy syn przyjął odpowiednią pozycję, co oczywiście nie zajęło mu wiele czasu ani nie przysporzyło trudności – ach te jego utalentowane pisklęta – czas przejść do właściwej nauki.
– Teraz ugnij mocniej łapy i skrzydła, potem energicznie je wyprostuj, odbijając się wszystkimi łapami od ziemi. Dzięki temu skoczysz w górę, a przy pomocy odpowiedniego balansowania ciałem i ogonem spróbuj utrzymać równowagę tak, by nie przekrzywić ciała na bok. W czasie lądowania, gdy twoje łapy i skrzydła dotkną podłoża, ugnij je lekko, by zamortyzować uderzenie – poinstruował Popiół. Pierwsze, podstawowe umiejętności nie są zbyt trudne, dlatego nie wątpił, ze i z tym jego syn sobie poradzi.

[Popiół1]

No dobra, to nie wydawalo sie byc trudniejsze, niz poprzednie nauki, wiec Popiol po prostu wykonal wszystko, co mowil jego opiekun. Tak wiec piskle ugial mocniej lapy, a takze stawy skrzydel, by po chwili odbic sie mocno od podloza, jednoczesnie prostujac konczyny i wylatujac w gore. Skok moze nie byl imponujacy i trwal krotko, bowiem Popiol nie wybil sie nader wysoko, ale zdecydowanie jak na pierwszy skok z ladu byl wystarczajaco dobry. Podczas bycia nad ziemia, ogon Popiolu wykonywal drobne drgniecia to na lewa, to na prawa, by utrzymac cialo smoka w niezachwianej pozycji. W koncu mlody nie chcial sie przechylic na ktoras ze stron i wyladowac na pysku, na przyklad. Gdy zas zblizal sie do ziemi Popiol wystawil odpowiednio lapy, a gdy dotknely podloza, ugial je, amortyzujac ladowanie. No...chyba nie bylo najgorzej. Ale i tak niepewnie patrzyl na skrzydla.

[Jad Duszy]

Tak, nie było najgorzej.
– Być może jeśli będziesz ćwiczył sam, znajdziesz sposób, aby skakać efektywniej. Twój pradziadek na przykład nauczył się skakania, biegania, chodzenia, a nawet walki na samych tylnych łapach, rzadko używając skrzydeł do podpierania się. niestety nie widziałem tego, gdyż nie znałem go za życia, więc nie jestem w stanie wytłumaczyć ci, jak to zrobił. prawdopodobnie ćwiczył to sam – powiedział do Popiołu, wspominając zasłyszane historie o Gorzkim Piołunie. Ale czas przejść do kolejnych ćwiczeń.
– Teraz skok do przodu. Tym razem musisz wybić się mocniej z tylnych łap, dzięki czemu nie wyskoczysz prosto w górę, a raczej w przód. W locie wygnij ciało w łuk, a skrzydła wyciągnij przed siebie. Znów staraj się utrzymać odpowiednią pozycję dzięki balansowi ogonem. Lądujesz najpierw twoje skrzydła dotkną ziemi, zanim dostawisz do nich tylne, dlatego i tu będziesz musiał je ugiąć. Pamiętaj jednak, ze to skrzydła będą przez chwilę musiały utrzymać ciężar całego twojego ciała – powiedział do Popiołu i skinął mu łbem na znak, by spróbował. Skrzydła powinny być na tyle silne, by go utrzymać.

[Popiół1]

Uslyszawszy o swoim pradziadku i o tym, ze tez byl w pelni wywernowym smokiem i nauczyl sie takich ciekawych rzeczy tylko na dwoch lapach usmiechnal sie i skinal lbem. No pewnie, ze sam tez bedzie ciezko cwiczyl i osiagnie taki poziom, jak jego dziad! Jednakze zanim to osiagnie, bedzie musial chwile po prostu odpoczac i zastanowic sie nad wszystkim. Poki co zamierzal wykonac polecenia Trutego Papy, by byl z niego dumny! Tak wiec Popiol ustawil swoje cialo, tak jak poprzednio. Rozstawil konczyny, by moc w spokoju wybic sie z tylnich konczyn. Wiec po prostu ugial je mocniej, po czym delikatnie odbijajac sie takze ze skrzydel, by skierowac sie susem do przodu, wybil sie energicznie z lap, by moc poleciec, a raczej skoczyc do przodu. Gdy jego konczyny juz nie dotykaly podloza, wygial swoje cialo w luk, tak jak przy poprzednich naukach, czyli leb, szyja, tulow i ogon, choc z tym ostatnim uwazal, bo musial nim odpowiednio balansowac, aby utrzymac swoje cialo w poziomie, bez zbednych przechylow, by moc pozniej wyladowac czysto. Gdy zas piskle zblizalo sie do ziem, wyciagnal przed siebie skrzydla w taki sposob, zeby zscisnietymi blonami dotykac bokow, a paliczki ustawil tak, by niczym przednie lapy, zamortyzowaly jego ladowanie. Gdy dotkal podloza, chwile balansowal ogonem i calym cialem, po czym dolaczyl zadnie konczyny i juz, byl przynajmniej o ogon do przodu.

[Jad Duszy]

Skinął łbem z aprobata w złotych ślepiach, gdy Popiół wykonał kolejne zadanie. jak widać na przykładzie jego i Odmiennej, brak przednich łap w niczym nie przeszkadzał. Fakt, może i ciężej było zostać Wojownikiem... Ale przecież Gorzki również nim był i uważany był za jednego z najlepszych wojowników, jakich miały Wolne Stada.
– Teraz kilka ćwiczeń utrwalających. Na początek przeskocz to – powiedział, wskazując łbem na coś ponad głowa syna. W jego oczach na chwile pojawiła się niechęć, ale nie do małego smoka, a do owej rzeczy – czy raczej tego, przy pomocy czemu została stworzona. Była to bowiem wisząca w powietrzu, równolegle do ziemi poprzeczka, stworzona przy pomocy magii. Wisiała wystarczająco wysoko, by mały musiał się wysilić, ale tez na tyle nisko, by nie znajdowała się poza zasięgiem jego możliwości.

[Popiół1]

Popiol obrucil sie, gdy Truty Papa wskazal mu na kolejna przeszkode. Ni z tad, ni z owad pojawila sie w powietrzu tyczka, a mlode piskle rozdziawilo pyszczek w zdumieniu. Chyba zycie jeszcze nie raz go zaskoczy, a byl tak mlody, ze az strach pomyslec, co jeszcze sie w jego zyciu wydarzy.
-Waaa!
Rzekl z nieukrywanym zdumieniem.
-Jak to zrobiles?
Zapytal, po czym podreptal, by przyjrzec sie przeszkodzie. Byla wysoko, ale chyba da rade...chyba. Wpierw dokladnie ustawil swoje cialo, by pozniej delikatniej oprzec sie na skrzydlach. Nie zamierzal sie z nich wybijac na tyle. Mial pomysl i chcial zobaczyc, czy sie powiedzie. W koncu czasem trzeba zaryzykowac, prawda? Popiol rozstawil i ugial jedyne lapy, jakie posiadal, i uniosl delikatnie ogon. Nastepnie ugial lapy jeszcze mocniej, by w nastepnej chwili delikatnie odepchnac sie skrzydlami i bardzo mocno odepchnac sie lapami. W ten sposob chcial wybic sie jak najwyzej potrafil i jak sie okazalo...wybil sie ponad przeszkoda. Ogon balansowal tyle, by utrzymac piskle w odpowiedniej pozycji, nie zachwiawszy jego rownowagi, a nastepnie, gdy mlody zaczal opadac, wyciagnal skrzydla przed siebie, by wyladowac juz tak, jak zawsze to robil, czyli opierajac ciezar lap na skrzydlach, a pozniej dokladajac do nich tylnie konczyny. I oto mlody przeskoczyl w nieco inny sposob przeszkode, niz oczekiwal Jad, ale chyba mu sie to nawet niezle udalo, prawda?

[Jad Duszy]

Obserwował syna z lekkim rozbawieniem.
– To magia. Z jej pomocą możesz tworzyć różne rzeczy, z wyjątkiem prawdziwego życia. Jest pomocna, zwłaszcza przy takich naukach... Ale ja za nią nie przepadam. Gdy będziesz starszy tez nauczysz się jej używać – wyjaśnił Popiołowi, obserwując, jak syn radzi sobie z ta przeszkoda. A poradził sobie dobrze – kto mówił, że Zatruty spodziewał się czegoś innego? Oczekiwał, ze syn sobie poradzi, ale nie tego, w jaki sposób to zrobi. Dopóki sobie radził, wszystko było dobrze. Poprzeczka rozwiała się w nicość, gdy Popiół na nią przeskoczył. Zamiast tego pojawił się przed nim rzad niskich płotków stworzonych z kamienia. Na wysokość sięgały one do barków pisklaka, było ich trzy, ustawionych w równych odległościach pomiędzy sobą. Odległości te były na tyle duże, by Popiół się w nich zmieścił, ale jednocześnie na tyle małe, by nie mógł wziąć rozbiegu.
– Teraz ostatnie ćwiczenie. Skocz jeszcze trzy razy i skończymy naukę skoku – powiedział do syna.

[Popiół1]

Popiol otworzyl jeszcze szerzej pyszczek, po czym skinal glowa,
-Dobrze!
No, skoro mial juz powiedziane, ze i tej dziedziny zycia, czyli...magii? Cokolwiek ona znaczyla, mial sie nauczyc, to dobrze. Teraz jednak zamierzal wykonac ostatnie cwiczenie, polecone mu przez Trutego Pape i zakonczyc nauke skoku. W tym celu, mlody przyjrzal sie wpierw przeszkoda i troche to potrwalo, nim w koncu stwierdzil, ze czas zaczynac. Przynajmniej mial juz plan i zamierzal sie go trzymac. Dobrze. Nie bylo czasu, by brac rozbiegu, nie zmiescilby sie z wyladowaniem za pierwsza tyczka, bo przeskoczylby dwie naraz. Wiec poczlapal wpierw na tyle blisko pierwszej tyczki, by moc skoczyc do przodu, bez rozbiegu, a na tyle mocno, by ja przeskoczyc. W tym celu mlody przyjal wpierw odpowiednia pozycie. Rozstawil swoje lapy, a takze skrzydla i ugial je, przy skrzydlach uwazajac na scisniete blony. Zaraz potem uniosl delikatnie ogon, by utrzymywal jego cialo w pozornej rownowadze. A leb jednak pozostal w pozycji naturalnej. Krotko po przyjeciu tejze pozycji, maly Popiol jeszcze bardziej ugial konczyny, wrecz brzuchem dotykal podloza, a nastepnie energicznie wybil sie, mocniej jednak zagarniajac skrzydlami sile skoku, by wyskoczyc odpowiednio duzo do przodu, ale zadnie konczyny rowniez graly tu mocna role, bo w koncu musial znalezc sie nad tyczka, a nie pod nia. W czasie trwajacego "lotu", sterowal ogonem tak, by utrzymac cialo wciaz w tej samej pozycji, a gdy juz zaczal opadac, wystawil swoje skrzydla tak, by moc po dotknieciu nimi podloza, ugiac je bezpiecznie i w taki sposob zabalansowac cialem, by dolozyc zadnie konczyny i ponownie sie wybic, w momencie, gdy tyko juz jego lapy zlapia pewny grunt. Nie chcial czekac, tylko po prostu znow skoczyc duzo do przodu i wysoko. Niczym kon skaczacy przez przeszkode. I tak tez postapil w przypadku ostatniej juz przeszkody. Ladujac i tylko juz dostawiajac zadnie lapy, nie wybijajac sie z nich powtornie.

//jak myslisz, znow da rade na 2?

[Jad Duszy]

//próbuj:)


Syn poradził sobie z przeszkodami bardzo dobrze. Tak jak podejrzewał nie sprawiało mu to najmniejszych trudności i wkrótce przeskoczył wszystkie trzy przeszkody, którym Zatruty z wyraźną ulgą pozwolił rozwiać się w nicość.
– Skoki masz już opanowane. Jeśli chcesz mogę pomóc ci podszkolić pływanie albo skakanie, bo jesteś jeszcze za mały, żeby uczyć się latania – powiedział do Popiołu, a w zasadzie zaproponował mu pomoc. Gdy syn trochę podrośnie pojawią się nowe rzeczy, których mógłby go nauczyć. Na razie może mu jedynie zaproponować pomoc w trenowaniu, bo co innego mógł jeszcze zrobić?


//raport

[Popiół1]

Popiol zadyszany podbiegl do ojca i usiadl na zadzie. Gdyby Zatruty nie spedzal z nim prawie kazdej chwili, moglby zauwazyc, ze syn zaczal rosnac dosc szybko. Ale byl jeszcze wciaz bardzo maly w porownaniu do doroslych smokow, ba...nawet do Adeptow. Zaraz potem przechylil delikatnie leb na bok.
-W sumie...to moze pocwiczymy jeszcze skoki?
Zagadnal, bo faktycznie jeszcze przez jakis czas i tak nie bedzie mial co robic, a zawsze moze potrenowac z mala pomoca Trutego Papy.

[Jad Duszy]

Zapewne syn szybko doścignie tych Adeptów. Jad był dość rosłym smokiem – nie napakowanym, ale smukłym, ale nikt nie mógł zaliczyć go do najmniejszych, więc Popiół pewnie niedługo przerośnie co poniektóre pisklęta w jego wieku czy nawet starsze. Ale kto wie, jak będzie?
– A jest coś, co chciałbyś w tych skokach poćwiczyć? Mogę ci stworzyć różne przeszkody – powiedział do syna.

[Popiół1]

Popiol zastanowil sie przez chwile....W koncu chcialby pocwiczyc niektore rzeczy, o ktorych mowil Truty Papa....o jego pradziadku. Wiec moze?
-Chce pocwiczyc skoki z rozbiegu i skoki wzwyz.
Oznajmil po chwili namyslu. Jezeli ojciec dorzuci jeszcze swoje trzy grosze, zdecydoawnie bedzie ten trening logiczniejszy i bardziejsla Popiolu, wiec teraz wyrazil tylko swoje preferencje i czekal na to, co z tym zrobi czerwonoluski.

[Jad Duszy]

Innymi słowy musi stworzyć dla syna tor przeszkód, przy pomocy nielubianej przez siebie magii. proszę, jak zaczął się poświęcać dla innych, kto by pomyślał? Słysząc słowa syna stworzył mu kilka przeszkód. Był to rzad murków z żywopłotów, ustawionych jeden za drugim, jednak w różnych odległościach od siebie. Niektóre wyższe, inne niższe, więc syn do każdego będzie musiał podejść indywidualnie. na dodatek za kilkoma z nich były rowy z woda, więc skok będzie musiał być dłuższy niż normalnie.
– Proszę – powiedział do Popiołu. niech pisklę poćwiczy.

[Popiół1]

Usmiechnal sie szeroko do Trutego Papy, po czym pobiegl, obkrazajac caly tor przeszkod. Nie chcial skakac na slepo, wolal wpierw troche poogladac to, z czym bedzie mial do czynienia i pokiwal z uznaniem lebkiem, gdy juz stwierdzil, ze ojciec postaral sie...i to jak! No ale do rzeczy, w koncu trzeba pokonac ow tor przeszkod, wiec mlody smok zabral sie od razu do rzeczy. Najpierw oddalil sie na odpowiednia odleglosc, by pozniej wziac dosc spory rozbieg, aby pokonac pierwsza przeszkode, za ktora czaila sie woda. Popiol w pierwszej chwili ustawil sie w odpowiedniej pozycji: rozstawil lapy i skrzydla, lekko je uginajac, leb delikatnie pochylil, a ogon uniosl. Zaraz potem odbil sie i ruszyl do przodu, w stalym tempie zblizajac sie do zywoplotu, a gdy byl w odpowiedniej od niego odleglosci, wybil sie ze wszystkich, czterech konczyn i napial cialo, ogonem zas operowal tak, by miec stala, niezachwiana pozycje, dzieki ktorej juz po chwili udalo mu sie przeskoczyc zywoplot i znajdujaca sie za nia wode. Teraz czas na ladowanie, Popiol wygial lekko cialo w luk, zmuszajac je do szybszego opadniecia, a takze wyciagnal przed siebie skrzydla, by zaraz potem ugiac je, by moc dostawic takze tylnie. Nie czekal jednak na dalsze instrukcje, tylko po prostu odbil sie mocno, w chwili, gdy jego zadnie konczyny dotknely ziemi. Wybil sie z nich, i tylko z nich bardzo mocno ku gorze. Bowiem zywoplot, jaki mial przed soba byl bardzo wysoki. W celu jeszcze lepszego skoku, Popiol wysunal sie, jak najbardziej mogl, a w momencie, gdy juz znalazl sie nad zywoplotem, skierowal leb ku dolowi, by moc wyladowac. I znow, wpierw wyciagnal przednie konczyny, a gdy te dotknely podloza, wtedy Popiol ugial je i wyladowal, dostawiwszy zadnie konczyny. Potem wykonal kolejny skok, ale wpierw delikatnie sie rozpedzil, by przed ostatnia przeszkoda, a gdy byl niedaleko, uniosl sie, i przebiegl ostatni ogon tylko na zadnich lapach, skrzydla przyciskajac do ciala tak, by mu nie zawadzaly. W momencie, gdy znalazl sie przed zywoplotem, przysiadl, by wybic sie z tylnich konczyn i nie przerywajac biegu, po prostu zrobic susa przez przeszkode i dalej kontynuowac bieg. W ten sposob zakonczyl pierwsza czesc treningu samodzielnego z pomoca Trutego Papy.

//jeszcze jeden tor przeszkod i bedzie good :P

[Jad Duszy]

//ok:)


Zatruty z zadowoleniem obserwował postępy syna. Popiół radził sobie dobrze, a w końcu dopiero co opanował tą umiejętność. Utalentowany pisklak, nie było co do tego wątpliwości. Gdy syn przeskoczył ostatnią z przeszkód, tor rozwiał się w nicość, podobnie jak przeszkody, na których ćwiczył wcześniej. Teraz jednak pojawiło się coś innego. Rząd słupków, pierwszy dość nisko, drugi wyższy i tak dalej, tworzące coś na kształt schodków, oddzielonych niewielkimi odległościami. ostatni był już wysoko na ziemią, osiągając wysokość dwa razy większa niż ta, na jakiej znajdowała się głowa Zatrutego. dalej słupki miały już podobną wysokość i ustawione były w różnych odległościach od siebie, nie tylko w linii prostej. niektóre były minimalnie wyższe lub niższe od innych, więc i tu do każdego Popiół będzie musiał podejść indywidualnie. Ostatni słupek był na tyle niski, by Popiół mógł zeskoczyć bezpiecznie na ziemię – ale tez na tyle wysoki, by nie było to takie łatwe. Same słupki, czy raczej ich czubki były na tyle szerokie, by syn się na nich zmieścił, ale nie na tyle, by czuł się na nich zbyt pewnie, nie mówiąc już o wzięciu rozbiegu.

[Popiół1]

Popatrzyl znow z rozdziawiona buzia na twory jego opiekuna. Chyba nigdy nie przywyknie do magii, poki sam nie zacznie jej stosowac. Byla taka...intrygujaca, a jednoczesnie, nieco straszna. Jednakze Popiol nie byl tchorzem i zaraz potem po obiegnieciu kolejnego toru przeszkod, wrocil do poczatku schodow i wzial rozbieg. Biegl na czterech konczynach. Czyli skrzydlach i tylnich lapach, a gdy znalazl sie w odpowiedniej odleglosci od przeszkody, ugial mocniej konczyny i wybil sie w gore, by wyladowac dokladnie na pierwszym stropniu przeszkody. Aby nie wypasc z niego, balansowal ogonem, a gdy wyczul odpowiednio grunt "stopnia", wybil sie z lap i w momencie, gdy mial juz kolejny prog na wysokosci skrzydel, wyciagnal je i zaczepil sie paliczkami, podciagajac sie. Gdy znow wyczul grunt, skoczyl ponownie, tym razem mocniej odpychajac sie z zadnich konczyn i wyciagajac cialo ku gorze. W momencie, gdy przelecial nad progiem, opadl delikatnie na skrzydla, amortyzujac upadek, a takze balansujac ogonem dla rownowagi. Zaraz potem, jak dostawil lapy, znow wybil sie z nich mocno, by wskoczyc juz na ostatni szczebel i tym razem, po wyladowaniu przystanal na chwile, musial odsapnac, a jednoczesnie zastanowic sie nad dalszymi ruchami. Po opracowaniu odpowiedniego planu skoku. Popiol ugial skrzydla i lapy i wybil sie do przodu, balansujac ogonem regulowal wysokosc swojego skoku, a takze ulozenie swojego ciala. A gdy juz przeskakiwal przez przeszkode, staral sie niezbyt szybko wyciagac skrzydla przed siebie, by nie opasc na nie zbyt gwaltownie. I tak skakal raz po raz, to wyzej, to nizej, po linii prostej, by w pewnym momencie doskoczyc do prawie konca toru przeszkod. Z gory, Popiol widzial juz ostatni slupek, przez ktory nalezalo przeskoczyc i wyladowac na ziemi. Tak tez mlody smok uczynil. Podszedl do krawedzi slupka, na ktorym stal i zlapal sie skrzydlami krawedzi stopnia. Tylnie lapy zas stanowily jego naped. Bo to wlasnie to od nich zdobyl sily, by wyskoczyc do przodu, a skrzydlami jedynie dopomogl sobie, odpychajac sie. Gdy lecial tak w dol, ogon balansowal intensywnie, by utrzymac w miare poziome polozenie ciala pisklecia, a gdy znalzl sie juz odpowiednio blisko ziemi, Popiol wyciagnal skrzydla i to na nie przyjal impet ladowania, po chwili dolaczajac do konczyn takze i lapy. Trening byl juz skonczony, a Popiol westchnal i usmiechnal sie do Trutego Papy.
-Chyba mam dosc. Wracamy do domu?
Zagadnal. Plywanie poczeka. Moze pozniej sam przyjdzie tutaj i potrenuje ta umiejetnosc, jednakze teraz...teraz byl zmeczony i nie za bardzo mial ochote sie moczyc.

[Jad Duszy]

Rozwiał przeszkody, gdy popiół poradził sobie z ostatnia z nich. Niedługo będą uczyć się latania, ale do tego czasu malec musi jeszcze trochę podrosnąć.
– Dobrze sobie poradziłeś – pochwalił Popiół, a słysząc jego pytanie skinął łbem.
– Tak, wracamy – oznajmił, kładąc sobie syna na grzbiecie, a następnie wzbił się w powietrze, kierując się w stronę obozu ognia.

[Pierwotny Instynkt]

Tak jak przypuszczał, smoki Wolnych Stad były dość specyficzną grupą. Keith nie miał problemów z niczym, ani z przechodzeniem przez tereny, ani też z odwiedzaniem innych stad. Tak czy owak teraz znalazł ostoje w Cieniu, wcześniej spędzając czas w Ziemi. Zapewne śmiesznie pachniał, w połowie ziemią, w połowie czymś mrocznym. Aż pisklak uśmiechnął się pod nosem i szedł sobie spokojnie, aż prawie wpadłby do wody, gdyby nie nagłe osunięcie łapy, przy którym ledwo zatrzymał równowagę i nie wpadł do cieczy. Westchnął...było blisko, a utonąć tak młodo, byłoby szkoda.

[Naudir]

Przypełzł nad rzekę, zatrzymując się nad jej brzegiem. Westchnął, podziwiając urokliwą okolicę. Obrócił czerwony łebek by upewnić się, czy Dagr biegnie za nim. Brat był tuż za nim, więc zwrócił wzrok w stronę tafli wody, obserwując, jak przelewa się wraz z rytmem silnego prądu. Chciał sięgnąć łapką w dół i sprawdzić jej temperaturę, ale zachwiał się niebezpiecznie i w ostatniej chwili cofnął małe ciałko, o mały włos nie fundując sobie niespodziewanej kąpieli.

[Karmazynowy Kolec.]

Przedarł się przez ostatnią partię zarośli jaka oddzielała go od barta i wspaniałego widoku rzeki, pochylając drobny, rogaty łebek udało mu się pokonać gęsty i sporo od niego większy krzew jeżyny, poczuł szmer roślinnych kolców na swoich łuskach, skrzywił się gdy nieprzyjemny, zgrzyto-podobny odgłos dotarł do postawionych na baczność, szpiczastych uszu.
– Woaaaaa... Otworzył pyszczek ze zdziwieniem, pełen podziwu dla siły wodnego żywiołu przystąpił jeszcze bliżej sylwetki barta, spojrzał w dół urwistego brzegu podziwiając bieg nurtu.

[Naudir]

– Łaaaadnie tu – zawtórował bratu w zachwycie. Nagle dostrzegł na środku rzeki spory kamień, który wystawał nieco ponad powierzchnię wody. – Myślisz, że możemy tam wylądować? – zapytał radośnie. – Stamtąd będzie lepszy widok! – ustawił się na brzegu i rozpostarł skrzydełka, jak mu się wydawało, gotowy do lotu.