Plac przed świątynią

[Żabi Plusk]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Dawno nie spędzali ze sobą wspólnie czasu, od kiedy zostali przytłoczeni przeróżnymi obowiązkami, wkraczając w dorosłe życie. Dlatego synowie Sosnowego Pocisku i Przesilenia Północnego, razem z Axarusem, zdecydowali się wybrać na małą wycieczkę w nieznane, poza granicę wolnych stad, w poszukiwaniu przygód! Nie mieli ściśle określonego celu. Ot, pragnęli po prostu odrobinę się rozerwać i pozwiedzać wspólnie nieznajome im tereny.
Żaba zjawił się przed świątynią jako pierwszy, układając przed sobą trzy kamienie i czekając cierpliwie na przybycie reszty kompanii oraz zjawienie się proroka.

//bursztyn, szmaragd, opal za misję 17.03 o 15.

[Wspomnienie Nocy]

Nie był pewien, czy pomysł odbycia zwiadu jest mu aż tak na łapę. Ostatnio zbieranie kamieni szło mu słabo. Wurm dorastał i wkrótce będzie ich potrzebować, kończyna Pełni potrzebowała naprawy, a i kompani wymagali wzmocnienia. Przekonała go jedynie wizja spędzenia czasu z rodzeństwem, czego nie robili już od zbyt dawna. Od bardzo, bardzo, bardzo dawna. Z cichym westchnieniem, kuśtykając, wypuścił z łapy kamienie szlachetne i spojrzał na Żabę. To on tu miał największe doświadczenie jeśli chodzi o wyprawy poza Barierę – dla Nocy będzie to pierwszy raz.

/ topaz, koral, bursztyn za misję 17.03

[Mackonur]

Przyczłapał się do Świątyni zaraz za Pełnią, cały aż trząsł się z podekscytowania! Jak często mogli opuszczać tereny Wolnych? Bardzo rzadko! Przeżyją tyle przygód, być może niebezpiecznych. Ohh, nie mógł się doczekać! Axarus nie był jednak sam, no, oprócz tego, że byli z nim Pełnia, Żaba i Szakłak, to wziął ze sobą swojego kraba Ctouklissa! Mackonur zawsze miał zawieszone na sobie torby, jedna była nosidełkiem dla jego kompana, a druga służyła do gromadzenia przedmiotów. Ctoukliss znajdował się w pierwszym worku, z którego to wystawał! Szczypce miał wyciągnięte i gotowe do akcji, łebek na odpowiedniej wysokości, by mógł obserwować wszystko i wszystkich! Bulgotał cichutko, chociaż tak naprawdę był bardzo podekscytowany. Axarus nigdy nie zabierał go na takie podróże! Właściciel kraba położył dwa kamienie przed sobą, był to turkus i bursztyn! Na szczęście mógł korzystać z trwałej zniżki, która okazała się bardzo przydatna. Warto było udawać się na tyle misji! Podekscytowany Axarus rozglądał się za Strażnikiem, potem wracając wzrokiem na Pełnie i Żabę, a potem znowu szukał Proroka! Może będzie chciał iść z nimi?

//Turkus i Bursztyn za misję 17.03

[Szelest Kroków]

Spoglądał ponuro na Axarusa, kiedy zjawił się na placu. Wciąż pamiętał to nieudolne "leczenie" wykonane przez samca, a złość na samo wspomnienie dalej potrafiła nim trząść. Ale mus to mus; przynajmniej oprócz nieszczęsnego starca byli też jego bracia. Podszedł kilka kroków bliżej, rozkładając przed sobą zapłatę, choć nieco skromniejszą, niż ta jego braci. I czekał na proroka z delikatnym grymasem na pysku.

/onyks i perła (jednorazowa zniżka z osiągnięcia) za misję 17.03

[Strażnik]

Strażnik nie spieszył się, ale też nie spóźnił z odprawą. Zdołał na tyle dogadać się z Sennah, by powiadamiała go o przybyszach, zanim jeszcze będą na samym placu, stąd miał dużo czasu, żeby do nich dotrzeć. Na miejscu przywitał się z nimi skinieniem łba, ani razu nie otwierając pyska. Jeżeli smoki chciały coś wiedzieć, nie zamierzał ich z niczym uprzedzać, czekając na ich inicjatywę. Przeliczywszy opłatę, tak jak zwykle ruszył łapą, a smoki otoczyło intensywne, tymczasowo wręcz oślepiające światło, które następnie przekształciło się w pełne ognistej energii kule, mające wniknąć do samych ciał smoków. Gdy każdy zwiadowca otrzymał błogosławieństwo, jego zadanie tutaj było wykonane.

Błogosławieństwo Sennah 17.03.2021

Szelest Kroków
– onyks i perła

Axarus
– Turkus i Bursztyn

Wspomnienie Nocy
– topaz, koral, bursztyn

Żabi Plusk
– bursztyn, szmaragd, opal

[Bogini Piękna]

Mango jako pierwszy przybył na plac, lądując z minimalną dozą gracji i lekkim wahaniem związanym z brakiem łapy. Nie zamierzał w najbliższym czasie prosić o uzdrowienie, ale musiał przyznać, że posiadanie wszystkich kończyn było nieco wygodniejsze. Z westchnieniem strzepnął skrzydła i ułożył przed sobą dwa kamienie w formie zapłaty. Rozejrzał się poznawczo po okolicy, ale jeszcze nie widział Ważki, ani jej lisiej kompanki.
-Ahoj Strażniku. Co u ciebie słychać? – zapytał z uśmiechem proroka, nie mając nikogo innego do rozmowy.

/2x nefryt za misję 19.03, Włóczykij

[Wrzawa Wierzb]

Ocenianie pory dnia ze względu na położenie słońca wcale nie było takie łatwe, a już szczególnie w dni, gdy chętnie chowało się za chmurami. I w dni, kiedy akurat czas był z jakiegoś powodu istotny – bo podstawowym problemem było to, że uzdrowicielka przez większość księżyców zwyczajnie nie zwracała na to większej uwagi. Świat płynął tak, jak chciał. I czasami musiała przyśpieszyć kroku lub machnąć skrzydłami trochę mocniej.
Kolejną sprawą było to, że do tej pory zawsze ktoś pilnował momentu wybycia – najczęściej Błysk, który nigdy nie omieszkał zapytać jej, czy jest w drodze. Sama myśl o tym braku sprawiała, że czuła dziwny niepokój.
Wylądowała ostrożnie przed świątynią, niepewnym spojrzeniem obrzucając wojownika, który najwidoczniej czekał na nią już od kilku chwil. Podczas gdy Babi od razu wyskoczyła z zabezpieczonej torby i podbiegła do Mango, Ważka dołączyła doń spokojniejszym krokiem. Na ziemi do dwóch nefrytów dołączyły dwa szafiry z sakwy uzdrowicielki i duża porcja mięsa.

//2x szafir i 6/4 mięsa za misję 19.03, 17:00 (włóczykij)

[Strażnik]

Odprawienie dwójki Ziemistych nie wiązało się zaś z niczym nadzwyczajnym, dlatego Strażnika nieco zaskoczył głos Łupieżcy. Nie pytał o nic istotnego, choć drzewny zdawał sobie sprawę, że nieuprzejmie byłoby zbyć go ciszą. Z drugiej strony co miał powiedzieć? Co to w ogóle za pytanie, czy coś słychać? Ile miał na to odpowiedzieć?
Przez pysk Strażnika przemknął grymas krótkiej konsternacji – Erm... – Ważka uratowała go w ostatnim momencie, samą swoją obecnością pobudzając moc Sennah. A może to boginka postanowiła oszczędzić Strażnikowi niezręczności?
Oboje zwiadowców otoczyło znajome im światło, które w tym przypadku łagodnie dotknęło również lisiego towarzysza smoczycy. Być może zapytałby jak ma na imię, zgodnie ze swoim niedawnym zwyczajem, ale nie chciał ich zatrzymywać. Ugryzł się w język. Bogowie jakim był idiotą.

Błogosławieństwo Sennah 19.03.2021

Łupieżca Nektaru
– 2x nefryt

Wątpliwość Ważek
– /2x szafir i 6/4 mięsa

[Posępny Czerep]

Najstarsza przodowała grupie, co najmniej z entuzjazmem Adepta. Jej wykręcone ku górze rogi, czerwone pasy i pióra szeleszczące na wierzchu skrzydeł nie bały się zmian i oskarżających spojrzeń. Stąpała jak nieświadomy swej glorii zwycięzca, rozdający rozbrajająco prostolinijne uśmiechy i mrużący czarne ślepia do słońca.
– Czuje, że to będzie kluczowa misja! – Wołała podekscytowana, oglądając się za swoją kompanię. Tym razem bez dwóch zdań była wyładowana przeróżnymi przedmiotami – spodziewała się bowiem utrzeć kilka sensownych targów, podobnie z resztą do pozostałych smoczyc. To wzbudziło w niej myśl pełną olśnienia, zatrzymała się więc na moment, czekając aż Zaćmienie ją dogoni, by ruszyć już na równi z jej krokiem, delikatnie muskając jej skrzydło swoim skrzydłem. – Słoneczko, wzięłaś coś na wymianę? Wiem, że mamy wielki cel, ale skoro i tak zatrzymujemy się na moment przy krasoludach, to może znajdziesz coś godnego Twej urody lub fachu. – Zagaiła szczerze zaciekawiona, machając przy tym nagim ogonem wesoło na boki.
Chwilę później były na miejscu, więc Czerep położyła przed sobą dwa kamienie, nie zamierzając oczywiście dać zapomnieć o swoim tytule. Jak to było? Podróżnik? Obieżyświat? Włóczykij? Któreś z tych, miała swoje księżyce i chyba wybaczą jej odrobinę niepamięci!

// 2x ametyst ze zniżką – na misję po Iskrę, 25.03

[Diamentowe Serce]

Mora tym razem też była załadowana pozytywną energią. Z podekscytowania wybiegła przed szereg starszych samic. Zatrzymując się przed Strażnikiem żuła jeszcze swój posiłek , który pochłaniała po drodze, bo nie miała nawet czasu zjeść w spokoju. Poza tym taszczyła jeszcze pakunek ze smakowicie pachnącym sushi z rekina, oraz kamienie dla Proroka. Wszystko dyndało w torbie przewieszonej na jej szyi. O. I nie można zapomnieć o włóczni, którą taszczyła na każdą wyprawę Kammanor-wie-po-co, ale może kiedyś się przyda. Wyprzedzając Czerep i Słońce o mało nie przyhaczyła nią o tą pierwszą, która miotała się skocznym krokiem jakby napiła się ze źródła młodości.
W każdym razie położyła włócznię przed swymi łapami, a potem przysiadła na zadzie, aby jedną z wolnych, przednich łap sięgnąć do wora w którym niosła kamienie szlachetne.
– Dzisiaj wracam z wozem! – pochwaliła się Prorokowi niemalże piszcząc z podniecenia. Pierwszy raz sprowadza wóz zza granicy. Oby tylko handlarz był uczciwy. Kto wie? Może, kiedy ktoś okaże się zainteresowany jej bryczką, to zajmie się sprowadzaniem jako głównym źródłem zarobku?
Obejrzała się za siebie.
– Szybciej. Szybciej. Nie chcę się spóźnić – zawołała za zbliżającymi się kompankami. Jej długi ogon podrygiwał i klepał ziemię rytmicznie.


// turkus i opal + zniżka z tytułu Włóczykija: https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... 391#431391

[Sztorm]

Orkan szła wraz z kompanią, okryta śnieżnobiałym futrem. Trochę szkoda było jej się z nim rozstawać, ale obietnica zobowiązywała. Wróci za to z profesjonalnym naramiennikiem – czy to nie było warte zachodu?
Łowczyni parsknęła krótkim śmiechem, słysząc podniecenie zarówno Czerepu jak i Serca. Pokręciła łbem z niedowierzaniem, ale sama też szczerzyła kły. Cóż poradzić, ich entuzjazm był zaraźliwy!
– Coś myślę, że możesz mieć rację, oposku. – mruknęła czule i skinęła łbem Strażnikowi. Położyła przed sobą na ziemi dwa kamienie. Jednocześnie zerkała na Posępną z ukosa, podziwiając powykręcane rogi i kostne wypustki. Zagwizdała cicho przez zęby i pyskiem wskazała Zaćmieniu zmiany w wyglądzie starszej, jednocześnie unosząc pytająco brwi. Tym samym jakby pytała "Wiesz coś o tym?", wszystko oczywiście za plecami Czerepu.
Włóczni Mory nie komentowała. Kammanor jeden wiedział, czemu ją wlecze, ale stała się to swoistą maskotką ich misji.

// ametyst, akwamaryn (Włóczykij) – na misję 25.03

[Strażnik]

Jak zabić całą kiełkującą neutralnie pozytywną relację jednym spotkaniem.
Oto instrukcja.

O ile Strażnika nie interesowało aż tak, co smoki czynią za granicami Wolnych, gdy Sennah przekazywała mu oszczędną wiedzę na temat wskazówek, zawsze brakowało mu informacji, co w ostateczności przynosiły zwiadowcom. Czy cokolwiek Lato pozwalała mu powiedzieć, było przydatne? Czy smoki miały dość charyzmy, aby wyciągnąć coś z obcego gatunku? Po rozmowie z Mirri czuł, że powinien na więcej zjawisk zwracać uwagę. Pytać, patrzeć, czuć. Być może wtedy poczułby się bliższy smoków i o ile nie zdołał ich polubić, to przynajmniej tolerować ich istnienie. Jaki był zatem następny krok, gdy już wiedzieli, gdzie powinni wyruszyć?

Ah. Ah że w tym rzecz...
Na powitania smoczyc odpowiedział oszczędnym skinieniem łba, chociaż poczuł, jak żołądek ściska mu się w reakcji na towarzystwo. Piskliwy dźwięk wydany przez jedną z nich podrażnił go jak szpony orzące o kamień, a ogólny entuzjazm i ciepło, którym emanowali zwiadowcy, nagle go przytłoczyły. Być może tak mocno odrealnił się od cielesności, że to co dla smoków było zupełnie naturalne, nie potrafiło przemknąć mu przez myśl bez pozostawienia uczucia wstrętu? Jak miał to zwalczyć? Jak miał się starać, żeby było dobrze?
– Nie powiedziałem, że powinniście zbadać dostępne wam źródło informacji, dlatego że sobie to wymyśliłem. Spodziewałbym się też, że jako inteligentne stworzenia, które zdają sobie sprawę ze swojego wpływu na rzeczywistość poza granicami Wolnych, będziecie mieli w sobie więcej taktu, cierpliwości i honoru, żeby nie pozbywać się niziołka, który był w zestawieniu z wami zupełnie bezbronny. – Cedził słowa powoli, ale w jego chłodnym tonie więcej było znać zawodu niż irytacji, nawet jeśli i tę emocję, mocno spłaszczoną i utrzymaną w ryzach profesjonalizmu, dało się wyróżnić. Mogli robić co chcieli, jasne, choćby gwałcili i wyżynali inne stworzenia, prawdopodobnie nawet by o tym nie wiedział (chociaż wolałby wiedzieć, żeby jego obrzydzenie tym zachłannym gatunkiem zyskało więcej argumentów). Ale pieprzonego informatora? Spojrzał w ślepia każdej z nich, zahaczając też o Zachodzącą, o ile była w pobliżu.
– Nie mogę odmówić wam z tej racji błogosławieństwa, ale uważam że to bardzo niskie z waszej strony – Tutaj się zamknął. Nie marszczył pyska, nie chrząkał ani nie przeklinał, obecnie nawet w myślach. Ale w tej posągowej, stabilnej formie, wciąż był po prosty zły i nie było słów, które potrafiłyby to załagodzić.

[Zgubna Słodycz]

Zgubna wtoczyła się na plac bardzo elegancko spóźniona. Nie była z siebie dumna i nie miała nic na swoje usprawiedliwienie, więc z miną pobitego psa podeszła do swojej drużyny i wyłożyła przed siebie dwa kamienie szlachetne jako zapłatę za błogosławieństwo. Skinęła lekko łbem innym smoczycom i prorokowi, który akurat kończył mówić. Czyżby się rozchodziło o nizołka? Możliwe, ale Zorza nie mogła z nim już nic zrobić, szczególnie że skończył w czyimś żołądku. Ewentualnie jedna ze smoczyc właśnie płaciła jego ciałem za kolejną misję.

/agat i granat

[Sztorm]

Orkan była wiekowa. Bogowie jedni wiedzieli, jakim cudem trzymała się tak dobrze. Może to zimno konserwowało ją skutecznie? A może otarła się o śmierć, a nawet wróciła zza jej granicy tyle razy, że teraz sam Ateral udzielił jej tymczasowej dyspensy. Pamiętała jednak, kiedy Strażnik był jedynie tymczasowym i nielubianym Przywódcą. Nacieranie im pyska o wykorzystanie czyjejś kiepskiej pozycji, bezbronności wobec tego, kto tak bezczelnie wykorzystał pozycję Ziemi wobec Plagi, każąc płacić słono za tereny wcześniej po prostu zawłaszczone, sprawiło, że nie mogła się po prostu zamknąć.
– Cóż, uczymy się podług historii życia naszych Proroków. Bazujemy na niej, jak dzieci błądzące we mgle... – odpowiedziała zagadkowo, robiąc stosowną pauzę i dając tym słowom wsiąknąć. Następnie wyciągnęła łapę na bok i jak gdyby nigdy nic dodała – A takie sarny na ten przykład, też są zupełnie bezbronne. – mówiąc to drapieżnie pokazała kły w uśmiechu. Karmiła kompana Proroka, wiedziała więc jakiego jest gatunku. Oblizała wymownie usta, jakby na myśl o tym mięsie i rzuciła niewinnie – A jakie pyszne. Ich mięso karmi Stado Łowcy, któremu na polowaniu dopisze szczęście i ukręci jakiejś łeb. – zacisnęła stalowe szpony w powietrzu i przekręciła wspomniany łeb nieco na bok, mrużąc ślepia. Beznamiętnym tonem kontynuowała.
– Niziołek posłuży jako karma dla smoków. Tak samo jak każda inna zwierzyna, agresywna i nierozsądna na tyle, by podnieść łapę czy stal na smoka. – miała oczywiście na myśli ojca Eskalopka, smoka zranionego przez niziołka. Smoka, który broczył krwią, leżąc na dachu chaty. Może nie był dobrym ojcem, może zasługiwał na śmierć, ale to nie była decyzja jakiś tam dwunogów do podjęcia. Nie będzie człekokształtny decydował o życiu i śmierci smoczej rasy. Opuściła łapę i skinęła Strażnikowi łbem krótko, gotowa do odejścia po uzyskaniu błogosławieństwa. Mogła się z nim nie zgadzać, znała jednak dobre maniery.

[Strażnik]

Poczuła się nieswojo. Obrońca martwił się o jej życie tylko wtedy, gdy coś zagrażało jej w danej chwili. Rozejrzała się. Nie widziała nic w pobliżu, więc skąd smok nie będący obok mógłby wiedzieć o niebezpieczeństwie?

Czy posiadanie sarny było niehonorowe? Bo separował ją od losu całej reszty? Czy to źle jeżeli chciał, żeby żyła nieporównywalnie dłużej, choć wcale na to nie zasłużyła? W zasadzie jego tyczyło się dokładni to samo. Nic dziwnego, że smoku czuły zawiść, jeśli sądziły, nie błędnie zresztą, że na swojej pozycji nie był nikim wyjątkowym.
Zmrużył ślepia, ale nawet nie drgnął. Cokolwiek Ognista sugerowała swoją pierwszą wypowiedzią, a także późniejszymi groźbami świadczyło wyłącznie o niej i o znikomym szacunku, jaki miała do świątyni.
– Jakie to prorocze działanie zainspirowało was do zabijania inteligentnego stworzenia? – Nie widział tu swojej hipokryzji, ale nie sądził że odważy się jakąkolwiek wytknąć. Stać ją było jedynie na złośliwe, bezsensowne insynuacje.
– Jest różnica między sarną – Podkreślił tak jakby odnosił się wyłącznie do jej specyficznego przykładu, a nie własnego kompana – ... i drapieżnikami, a istotą z którą nawiązaliście porozumienie. Nie wszystko co da się zabić, jest w waszej opinii pokarmem, skoro decydujecie się oswajać zwierzęta, które w innych okolicznościach byłyby waszymi wrogami – Odwrócił pysk od Orkanu i spojrzał na pozostałych – Zadajcie sobie pytanie, na ile chcecie być oprawcami bez powodu, skoro korzystacie z dóbr stworzeń podobnych do tego, który zginął – Zaraz po tych słowach otoczenie rozświetliło się, a smoki otrzymały swoje błogosławieństwo. Sennah nie interesował honor, bo była tylko bogiem.

Błogosławieństwo Sennah 24.03.2021
(odejmę wam jak wyruszycie)

[Lekkość Wiatru]

Przygotowując się na wypad za barierę, Aderyn musiała najpierw zapłacić prorokowi za błogosławieństwo. Przybyła pod świątynię, kiwnęła głową na powitanie, a potem położyła dwa agaty niedaleko łap Strażnika Gwiazd. Zastanawiała się przy tym, co takiego robił potem z kamieniami. Rozrzucał z powrotem po terenach? Zachowywał w prywatnej kolekcji? Czy może Sennah po prostu je mu zabierała, skoro błogosławieństwo pochodziło od niej? Hmm...

// 26.03, 2x agat

[Diamentowe Serce]

Uśmiech Mory znikł w cieniu zadumy, kiedy wysłuchiwała rozmowy brązowego smoka z błękitnołuską. Lekkie kołysanie jej ogona przemieniło się w istne wicie jadowitego węża. Temat rozmowy dotyczył jakby jej, gdyż to ona przyczyniła się do śmierci niziołka. Zabiła. Nie znęcała się nad nim. Nie torturowała, ani bawiła się nim jak śmieciem. Pozwoliła mu godnie odejść z tego świata. Tak się składało, że ani Orkan, ani Prorok nie mieli pojęcia o tym dlaczego Mora miała święte prawo decydować o śmierci i życiu każdego dwunoga którego spotka. Nie mogła dłużej milczeć. Kłapnęła głucho zębami zwracając na siebie uwagę rozmówców.
– Niskie? Niskie?! Honoru?! – niemalże warknęła na Strażnika. W jej oczach rozpalił się gniew. – To mnie została odebrana godność, młodość i świadomość pochodzenia. Nie zrobiły tego one – wskazała ruchem głowy na Orkan, Czerep i Słońca, stojące za nią kompanki. Ale na moment nie odrywała wyzywająco chłodnego spojrzenia od Proroka. – ... zrobili to oni. Pastwili się nad przerażonym pisklęciem. Bili. Trzymali z dala od słońca i świeżego powietrza przez paręnaście księżyców. Zrobili ze mnie kalekę, który nie wiedział kim jest i nic nie potrafił. Czy to było godne? Wskaż mi smoka, który dopuścił się tak haniebnych czynów wobec pisklęcia dwunoga.
Mora zrobiła krok w stronę Proroka. Zmierzyła go wzrokiem od łap po sam czubek głowy. Jej nozdrza rozdęły się, kiedy wchłaniała jego zapach. Mięśnie na jej nosie napięły się formując zdegustowaną minę. Znowu dała się ponieść wrodzonym instynktom, a one podpowiadały jej, że nie rozmawia ze smokiem... takim jakim powinien być smok. Jej wargi zadrżały, a z gardła wydobył się bardzo rzadki warkot.
– Ale do kogo ja mówię... Nie było cię tam. Ani Sennah, ani Kammanora. Ty nawet nie jesteś już smokiem... – prychnęła z nieskrępowaną odrazą, posyłając mu w nos niegroźne kłębki zimnej pary. Pokręciła głową i odgięła ją do tyłu formując z szyi dostojnie wygiętną "eskę". Wypięła pierś patrząc na Proroka z zawodem. – Klnę się na krew w moich żyłach, że zabiję każdego dwunoga, który nie okaże szacunku mi lub moim kompankom. Mam do tego prawo. Nadali mi te prawo ci, którzy zabrali mi młodość i godność.

[Zgubna Słodycz]

Emocje rosły i chociaż Zorza bardzo rada była ze słów Orkan i Mory, to jednak nie chciała wchodzić w debatę z prorokiem. Powoli podeszła bliżej i szturchnęła Morę ogonem w bark, aby wybić ją z emocji.
– Zrobiłyśmy, co uważałyśmy za słuszne. Rozumiem różne emocje związane z dwunogami, ale nie powinniśmy się unosić, Moro. Mogłyśmy darować mu życie, mogłyśmy próbować go przetrzymać do kolejnej wyprawy. Uznałyśmy, że wiedział za wiele i dokonałyśmy wyboru. Nie cofniemy czasu, więc to bogowie go ocenią, a my możemy jedynie rozważyć kolejne wybory w świetle przeszłości. – Odpowiedziała spokojnym głosem. Nie miała ochoty na dyskusję ze Strażnikiem, który jedyne co mógł robić to ich oceniać z bezpiecznej przystani, jaką była świątynia. Wygodnie było oceniać czyjeś wybory, kiedy nie musiało się ich podejmować. Delikatnie oplotła ogon wokół kończyny Mory, aby ją nieco pocieszyć. Jej spojrzenie było stanowcze i liczyła, że Mora zrozumie i zakończy durnowatą debatę. Żadna kłótnia życia nie zwróci.

[Światokrążca]

Niewiele później przed świątynie wkroczył też Światokrążca, wpatrzony w jeden jedyny punkt, który go interesował zad Aderyn. Gdy już jednak dotarł na placyk zerknął pobierznie na grupkę Ognistych smoczyc, która się tam zebrała.
Jego wargi wygieły się w wąskim uśmiechu gdy uniósł lekko łeb patrząc na nie. Również na szczęście dla niego nie usłyszał słów żadnej z nich bo pewnie musiałby się wtrącić.
– Diament, Słodycz, witajcie. – i Sztorm. Ciekawiło go czy ta jakoś zareaguje na jego obecność, czy jednak uznała, że zatarczki Ziemi, były zatarczkami Ziemi. Póki go nie bedzie zaczepiać nie widział powodów by jakoś ją drażnić. Następnie zastrzygł uchem widząc brak własnej drużyny.
– BURDIG! Idziesz? – zawołał odwracając łeb i zerkając między drzewa, gdzie widział truchtającą do nich czerwona czupryne. Zerknął na Aderyn
– Myślisz, że Przesilenie się zjawi? Wydawał się taki zmęczony ostatnio. Jak tam w Wodzie pod nową władzą? – zapytał przesuwając się do jej boku, a policzkiem przejechał po jej futrzastej szyi i zadowolony wsunął pysk pod jej żuchwe.
Ah! Chwileczkę! On przecież po coś tutaj przyszedł. Maddarą położył na ziemi dwa kamieni szlachetne.

//topaz i tygrysie oko za 26.03.21

[Ruda Ciocia]

– Idę, Idę! Twój kolorowy zadek niczym Złota Twarz zawsze doprowadzi mnie do miejsca przeznaczenia~~! – śpiewny trel rozniósł się w oddali, kiedy to Czerwona Czupryna nadrobiła drogi. Burdig miał bardzo dobry humor ale gdy postawił łapę na placu przed wszystkimi, poczuł CIĘŻKĄ atmosferę, którą można było ciąć pazurem. Może mu się przywidziało? Nikt nic nie mówił w sumie.. Ogniści coś tak jakoś patrzyli krzywo na Proroka ale..-!!!
– Aank, bestyjko Ty moja! Ohh, wieki Cię nie widziałem! – doskoczył wręcz od razu do byłej Łowczyni, ocierając się o jej bok by zaraz odchrząknąć i zdać sobie sprawę że lepiej tu nie mieszać teraz drużyn, bo jeszcze może się krzywo nałożyć Błogosławieństwo. Czy coś. Dołączył więc do swojej brygady, posyłając jednak reszcie ciepły uśmiech. Szczególnie zatrzymał wzrok na Zaćmieniu, którą pamiętał doskonale.
– Kochana aleś wyrosła, hmm hmm! – pokiwał z aprobatą a potem, ustawiając się obok Świata wyciągnął z torby ładnie posiekane mięso i jeden bursztyn, ustawiając go przy podarkach swoich towarzyszy.
Taka okazja na ploteczki stracona!

//4/4 mięsa i bursztyn za 26.03.2021

[Światokrążca]

Samiec zaśmiał się wesoło słysząc odpowiedź piastuna. Gdy ten w końcu do nich pobiegł, Świat wyplątał się spod szyi Aderyn i wyszczerzył do niego zęby a uszy wesoło postawił do przodu. Zabujał ogonem i klepnął udo plagijczyka płetwą ogonową.
– Oczywiście jakże mogło by być inaczej, lecz i twoje piękno mnie zachwyca~ – odparł śpiewnie, pysznie mrużąc ślepia i teatralnie przekładając łape do piersi niczym największa diwa. Nim jednak zdążył coś jeszcze powiedzieć piastun wyskoczył w stronę szarofutrej samicy, co spowodowało, że znów musiał zamknąć jadaczke. Zachichotał, a jego barki drżały luźno. Ah te staruchy! Przyszli i psują poważną atmosferę dyskusji z prorokiem!