Podnóża Skały

[Żałobna Pieśń]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

No, a dało się inaczej? Smoki są wzrokowcami i pierwsze wrażenie może rzucać wygląd. U Ha'ary od zawsze roztaczał on aurę niepozorności pokazując ją jako mniejsze i słabsze stworzenie. Wykorzystywała to oczywiście, ale też lubiła zwyczajnie... Cieszyć oko. To taki samiczy atut prawda? No i śmiesznie gdy spotka wyjątkowo emm... niewyżytego samca, którego ciało samo reaguje tylko na jej widok.
Przy zadnich łapkach Melys pazurki trochę bardziej spiłowane były w naturalny sposób więc... Wystarczyło jej tylko lekko poprawić. Nic wielkiego prawda? Pilniczek w łapach Obietnicy chodził w tą i w tamtą, aż wiórki leciały. Ona sama uśmiechnęła się szeroko na słowa córki zerkając na nią spod grzywy.
~ Dziękuję kochanie, ale to w małym stopniu moja zasługa. Ty też o siebie trochę zadbasz i wszyscy będą się oglądać za... zależy co wyeksponujesz. A co do zazdrości... Rozmawiałyśmy o tym. Twoja mama czasem trochę chyba zbyt lekko do tego podchodzi. Potrafi powiedzieć nie, ale gdy obierze sobie jakiegoś smoka za "cel" tak już raczej do czegoś dojdzie. Paqui nie miała z tym problemów. Jeśli jednak ma... Dobrze to ukrywa.~ Stwierdziła wzdychając cicho. Nawet jeśli łowczyni by ją zapewniała tysiące razy tak nigdy nie będzie pewna tego co kryje się w serduszku Pasji. Zawsze więc istniała ta niepewność.
Oh, o wilku (Ha'ara wciąż uśmiechała się szeroko na myśl o ich zabawie) mowa. Samiczka obróciła się do łowczyni machając jej zajętą do tej pory piłowaniem pazurków łapką. Cmoknęła do niej wesoło.
~ Cześć kochanie. Szybciutko ci zeszło, nie byłaś zajęta? Emm... Właśnie. To jest Goździk- córka moja i Tłuścioszka, pamiętasz jak ci o nim opowiadałam? Bardzo chciała cię poznać.~ Rzuciła jakby chcąc pokrzepić zapewne lekko niepewną Paqui, która właśnie zaczęła się do niej przymilać. Co?! Ho- ho! Ha'ara zamruczała, aż milusio na pieszczotę lecz sama nie pozostała na długo dłużna wpierw dając Paqui soczystego całuska w policzek, a później miziając delikatnie zielonkawe podgardle.
No i reszta stała się dość szybko. Paqui zadała pytanie, Melys poderwała się z podusi lekko strasząc swoją mamę, która od razu się odsunęła i... z niepokojem zerknęła na obie samice. W głębi duszy powtarzała sobie mantrę o prostej budowie "niech się polubią". Ciocią... Szarlatanka zerknęła na partnerkę uśmiechając się niepewnie. Same zachowanie Goździk wręcz ociekało słodyczą więc może... Pasja się zgodzi?

[Pasja Uczuć]

Na słowa Ha'ary, potwierdzone później także przez jej córkę, Pasja zmarła w jednym miejscu. Przestała mrugać, wpatrując się tępo w przestrzeń przed sobą. Bo nie można było powiedzieć, że ten pusty wzrok zauważał w tamtej chwili cokolwiek konkretnego, nawet samą młodszą samiczkę, która jednak nadal... Pozostawała tuż przed nią. Oddech drzewnej niemal zniknął, stając się maksymalnie cichym, płytkim, delikatnym, sprawiając wrażenie, jakby podobnie jak Bogowie, stała się nagle jedynie kamienną figurą. Czyli nie było tu żadnych czarów. Nie było magii, która sprowadziła by na ten świat ich wspólne pisklę. Nie tym razem. Pasja nie rozumiała. Dlaczego w takim razie nie wiedziała niczego wcześniej? By mogła sobie o wiele lepiej to przemyśleć. Choć mogła przez chwilę czuć się oszukana – nie chciała jednak sprawiać przykrości nikomu. Ani Ha'arze, ani Goździk. Nim zdołała się ruszyć choćby o łuskę, jej wargi zadrżały, gdy ich kąciki opadły. Lawendowe ślepia przeszkliły się mocno, a przy najbliższym mrugnięciu – po polikach pociekły jej łzy.
– P-Paqu ch-chętnie została by Twoją długą mamą. – rzekła drżązym głosem, mocno załamanym względem tego, jak mówi na codzień. Prawą, przednią łapę podniosła w widocznie niepewnym, drżącym ruchu,bu postawić ją bliżej Goździk. Ciężar ciała przesunęła do przodu i... Pochyliła łeb tak, by otrzeć się nim mocno o szyję samiczki. Łapy kilkoma mniejszymi kroczkami ustawiła wygodniej na tyle, by mogła znów unieść prawą, przednią łapę, tym razem układając ją miękko na ramieniu północnej.
– A-ale, jeśli to ploblem... T-to może być i c-ciocią. – i teraz drzewna już całkiem się rozkleiła. Nie płakała już od tyłu księżyców, gdy teraz... Tak wiele różnych, sprzecznych emocji wzięło nad nią górę. Wzruszenie, zawód, miłość, gniew... I jeszcze tak wiele pytań wisiało w jej łepku. Nie chciała ich jednak zadawać przy młodej. Nie musi widzieć wszystkiego.

[Słodycz Ziemi]

Goździk sama stała przez chwilkę niczym kamienny posąg. Obserwowała reakcję Pasji, a młode serduszko ścisnęło jej się z bólu. Nie chciała nikomu sprawiać przykrości. Nigdy. Czy między Ha'arą, a Paqu doszło do nieporozumienia? Czy mamusia jednak nie opowiedziała swojej partnerce, że po świecie krąży jej dziecię? Zerknęła niepewnie na Obietnicę, próbując wyczytać coś z jej wyrazu pyszczka. Zerknięcie było przelotne, trwało dosłownie ułamek sekundy. Imbirka wyraźnie zmarkotniała na pyszczku, czując jak gdzieś głęboko w środku rośnie w niej poczucie winy. Może powinna była jednak się zgodzić, by starsza Łowczyni została jej drugą mamusią? Przecież Rapsoda uważała za drugiego ojca, mimo, iż nie łączyły ich żadne więzy krwi. Stało się to dość nieoczekiwanie. A więc dlaczego by nie dać szansy Pasji?
Samiczka cicho westchnęła i w dwóch susach znalazła się przy boku Wodnej. Bez ostrzeżenia wtuliła łepek z zagłębienie między szyją, a pyszczkiem Pasji, mając nadzieję, iż ta jej teraz nie odtrąci.
– Nie płacz, Pasjo – szepnęła cicho, czując, że i jej samej łzy zaraz napłyną do błękitnych ślepi – nie chciałam ci zrobić przykrości. – Polizała partnerkę mamusi po pyszczku i odsunęła się nieznacznie, tak, by mieć widok na obie z nich.
– Pasjo, jeśli nie jesteś zła na mnie to... To ja bardzo chętnie przyjmę cię jako moją drugą mamusię – powiedziała, zerkając na Ha'arę wilgotnymi od łez ślepiami – i jeśli ty mamusiu nie masz nic przeciwko. – Przeniosła spojrzenie ponownie na Wodną Łowczynię, czuła potrzebę wytłumaczenia się przed nią.
– Przepraszam za moją pierwszą reakcję, boooo... Ja też byłam zaskoczona, tak jak ty. Czy... Dasz mi jeszcze jedną szansę? – Szepnęła błagalnie, a końcówka jej ogona drżała w nerwowej niepewności, oczekując słów Paqui.

[Światokrążca]

Hmm Błękitna Skała, to całkiem ciekawe ale gdy tak sobie o tym pomyślał, było to miejsce które najrzadziej odwiedzał na Wspólnych. Okolice Zimnego Jeziora i Dzikiej Puszczy to już chyba znał na pamięć. To samo z Szklistym Zagajnikiem. Ale tutaj? Fascynujące, wciąż były miejsca, których nie kojarzył mimo tylo księżyców. I tak też podszedł do Błekitnej Skały... i po prostu zaczął w nią stukać szponem.

[Diamentowe Serce]

Jakiś przedziwny zbieg okoliczności, bo akurat tego dnia wybrała się na mały spacer gdzieś gdzie akurat łapy jej jeszcze nie zaniosły. Błękitne Skały były dla niej nieodkrytym światem. Śnieg bardzo jej przeszkadzał – ot zaleta krótszych łapek. Ale wyjątkowo było jej dziś cieplej niż przed kilkoma dniami. Minęło już wiele księżyców od czasu, gdy stała się smoczym wężem i powoli uczyła się jak sobie radzić z nowymi ograniczeniami.
Smoczyca wyszła zza skały patrząc prosto pod łapy, bo niewątpliwie skupiona akurat w tym momencie na tym gdzie stawiała łapy. A mimo to udało się jej zatrzymać tuż przed Światokrążcą, na którego widok aż podskoczyła i cofnęła się nieporadnie do tyłu.
– Co ty tu robisz? – wyrzuciła z siebie jednym sapnięciem. Serce o mało nie wyłamało jej żeber na zewnątrz. Wężowa samiczka zafalowała fioletowym irokezem oblepionym śniegiem i wycofała się do tyłu mierząc go wzrokiem. Nic się nie zmienił. Czego nie można było powiedzieć o niej.

[Światokrążca]

Żer wpatrzony w skałe nie zauważył zbliżajacej się samicy ani nie usłyszał jej kroków
– Hm? – zastrzygł uszami i odwrócił je do tyłu, wciąż przez pewną chwile skupiony na stukaniu w skale. – Sprawdzam z jakiego materiału jest ta skała, chociaż moja wiedza na temat kamieni jest dość wybrakowana. – oznajmił. Następnie płynnym ruchem odwrócił się do rozmówczyni, której głos i zapach kojarzył.
– Diamentowe Serce, pra- – i wtedy ją zobaczył. – co. – zamrugał. Oh no nic najwyraźniej to nie była Diamentowe Serce! Mogła z całą pewnością tak mu powiedzieć i by uwierzył.

[Diamentowe Serce]

Światokrążca zaliczał się do tych, których można było łatwo spotkać na ziemiach wspólnych, ale to nie znaczyło, że miała się z nim akurat ochotę spotykać, bo ostatni raz gdy się widzieli, było... dość dziwnie. Mora bardzo się zmieniła od tamtego czasu. Musiała się wycofać i zamknąć tamten rozdział. Mało obchodziło ją co niektórzy o niej myślelim a to podejście pomogło jej wyjść na światło dzienne w całkowicie nowej formie. Formie kpiącej z wyglądu smoka, ale musiała się z tym pogodzić. Pokochać swoje ciało w zupełnie inny sposób niż robiła to jako małolata. Dorosła? Z pewnością dojrzała. Dojrzała tez do tego, żeby popatrzeć takim smokom jak Światokrążca prosto w oczy i odwzajemnić jego badawcze spojrzenie. Cóż... teraz przynajmniej trochę siebie przypominali – oboje nie mieli skrzydeł.
Spojrzała w dół na wspomniany kamień.
– Tak, Diamentowe Serce. Dawno się nie widzieliśmy – odparła spokojnie, stwierdzając prosty fakt. Smoczyca ominęła smoka i wskoczyła płynnie na podwyższenie. Długim, bardzo zwinnym ogonem, ściągnęła z niego wierzchnią warstwę śniegu i przysiadła zgarbiona. Krótkie przednie łapy i długi grzbiet tylko na taką pozycję pozwalały.
– Kolekcjonujesz skały, czy budujesz coś? – zapytała wskazując na głaz, którego badaniem zajmował się morski.

[Światokrążca]

– Zwykła ciekawość. – odpowiedział mimochodem, wpatrując się skonsternowany w wężową. Dla niego wcale nie widzieli się tak dawno. Równie dobrze mogło to być nawet wczoraj. Księżyc, dwa, trzy, cztery. Co za różnica.
– Więc... – wskazał na nią szponem gdy ta już się usadowiła na jednej z półek skalnych. (Bo na szczyt błękitnych skał od tak nie mogła wskoczyć, chyba, że mieliby zacząć rozmawiać ze sobą mentalnie widząc ledwie kolorowe kropeczki.) – Jak to się stało? – zapytał. A o co pytał było dość oczywiste.

[Diamentowe Serce]

– Ciekawość – odparła mu. Tak się zdarzyło, że to najprawdziwsza prawda. Gdyby wiedziała, że jej ciekawość skończy się dla niej tak tragicznie, to dzisiaj miałaby futro, a nie wężową skórę. Smoczyca owinęła się dwukrotnie swoim ogonem. Długie, ruchliwe wąsiki opadły na fioletowe włosie, którym okryła wiecznie zziębnięte łapy.
– To bardzo interesujące, że całe życie unikałam magii jak ognia, a wiesz jak północne unikają ognia – uniosła łuk brwiowy spoglądając na niego z podwyższenia. – Byłam ostrożna, przezorna, nieufna. A ona i tak mnie podstępem dopadła i zrobiła ze mną co chciała – westchnęła.

[Światokrążca]

Wygodnie oparł się barkiem o skałę, spoglądając na smoczycę z jednym uniesionym łukiem brwiowym. Ciekawe, że zawsze decydowała się by siadać na podwyższeniu. Próba zachowania dystansu? Chęć patrzenia na rozmówce z góry? A może zwykła preferencja, bo śnieg na zadku był niewygodny? Nie mógł mieć pewności czy osoba, z którą rozmawia to prawdziwa Diament czy może ktoś sobie postanowił zrobić żart. Ale szczerze jakoś mało go to obchodziło, rozmowa się wiele nie zmieni tak czy siak.
– Masz niespotykaną możliwość by zobaczyć jak się czuje ktoś o innym ciele i porównać to z poprzednimi doświadczeniami. To doprawdy niezwykła sytuacja i powinnaś z tego korzystać pełną piersią. – przechylił łeb. – Bez latania da się żyć, jeśli to cię dobija. A właśnie, czy odczuwasz ból skrzydeł? – zapytał odsłaniając złośliwie kły, wiedząc dokładnie o co pyta.

[Diamentowe Serce]

Smoczyca zwyczajnie wybrała to miejsce, bo... bo tak? Może to przez to, że teraz była jeszcze bliższa ziemi (wina krótkich łapek) i wolała po prostu obserwować okolicę, tak jak to miała już we krwi. Bezskrzydły pozostał tam gdzie go zostawiła, a że ona była teraz wyżej, mógł zobaczyć jak bardzo się zmieniła. Jej łuska nie przypominała nawet smoczej, tylko zwykłą skórę. Nie było jej końca, czy początku, takie przynajmniej sprawiała wrażenie. Gdy oddychała, przypominała rozciągliwą – jak skóra. Może dlatego tak bardzo unikała kładzenia się na śniegu, bo była zwyczajnie wrażliwsza.
– Nie bądź niemądry... Jak mam odczuwać ból skrzydeł, których nie mam? – zapytała spoglądając na niego z góry. – Nie ma ich i koniec. Nie bolą, bo nie ma co boleć – wężowy ogon podrygiwał na końcówce, kiedy pomyślała o braku dodatkowych ramion. Brakowało jej ich. Zimne, błękitne ślepia zeszły w dół na samca.
– Jak się czujesz? – zapytała nagle. Bardzo uważnie się mu przyglądała.

[Światokrążca]

– Oh dlatego pytam. – powiedział podnosząc prawą łapę do przodu i spoglądając na swoje pazury, wokół, której nadgarstka widniała stara brzydka blizna. – Bo kończyna, której nie masz może z całą pewnością boleć. Nie kikut lecz... jakby to ująć widmowe wyobrażenie łapy. Byłem ciekaw, czy pozbycie się ich w bardziej "ekhm" naturalny sposób, nie spowoduje tego dysonansu. – wyjaśnił odkładając łapę na ziemie.
Kiedy zadała mu pytanie zaśmiał się tylko i uśmiechnął szeroko, pewny i zadowolony z siebie.
– Wspaniale. Czemu pytasz? – zmrużył lekko ślepia.

[Diamentowe Serce]

Smoczyca słuchała wpatrując się w swego rozmówcę z nieodgadnionym wyrazem pyska. Mogła poruszyć temat zabójstwa Beriego. Kiedyś by to zrobiła. Skrzyczałaby jego. Wyzwała od najgorszych. Lecz teraz nie mogła stanąć po żadnej ze stron. Po prostu doszła do wniosku, że się od tego odetnie i nie będzie z siebie robiła słodkiej idiotki żyjącej w mylnej świadomości, że żyje w bezpiecznej społeczności. Patrzyła w milczeniu na jego łapę. Nie musiała skupiać wzroku na jego bliznach. Widziała je aż zbyt wyraźnie. Każdy smok, prawie każdy, którego spotykała, nosił jakieś szramy, albo tułał się kaleką.
– Jak sądzę, dobrze znasz temat. Utraciłeś kiedyś kończynę? – zapytała choć mogła się domyślić, że chodziło o łapę. Nie wiedziała jak się czuje ktoś kto traci skrzydło, łapę, albo ogon. Brak swoich skrzydeł był dla niej torturą duchową, której nie sposób opisać zwykłymi słowami.

[Ślepa Sprawiedliwość]

//wiele księżyców później

– O, to będzie dobre miejsce! – Podeszła do małego schronienia pod skałami, usiadła i rzuciła snop nazbieranej pokrzywy na ziemię. Trochę ją od niej swędziały teraz łapy, ale za chwilę powinno przejść. ~Dawno się nie widzieliśmy. Chcesz się może ze mną czegoś napić?~ przesłała mentalną wiadomość do Agnara z jej lokalizacją, a sama zabrała się za przygotowanie napoju. Całą pokrzywę jaką nazbierała poszatkowała na jak najmniejsze części. Zajęło jej to trochę czasu, ale uzbierało się tego sporo misek. Przygotowawszy dwie puste miski, nad nimi wyobraziła sobie maddarowe sito, do którego wrzucała po kolei poszatkowaną pokrzywę i cięła, i wyciskała, tak mocno, aż z naczynia powoli ściekał ziołowy sok. Po męczącym przerobieniu całej pokrzywy, wyrzuciła chęchły do rzeki, po czym z małego słoika dolała trochę miodu do przygotowanych soczków. Raczej do tego momentu partner zdążyłby do niej przyjść, a jak nie to trochę by poczekała, przegryzając resztki leszczyny.

//Obronny Kolec

[Agnar]

A Agnar za to zjawił się momentalnie. Akurat był w pobliżu odpoczywając po kolejnej walce. Mirri mogła z daleka zobaczyć swojego partnera który zgrabnie wylądował niedaleko i podbiegł do niej
– z tobą pić zawszę mam chęć
Następnie spojrzał na wywary które przygotowywała. Tym razem wyglądały inaczej. Mimo wszystko jednak był gotów je wypić nawet na ślepo.
– co tym razem przygotowała? Wygląda fajnie. Chyba też daje niezłe efekty.
Mówiąc to otarł się o jej policzek. On już podjął decyzję i nie miał zamiaru z nią się rozstać. Nigdy!

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Ło, ależ ty szybki! – odwróciła się zaskoczona, że nawet nie była w połowie wyciskania, a partner już był na miejscu. Liznęła go w nos gdy otarł się o jej policzek i zachichotała. – A, to będzie sok z pokrzywy. Taki normalny bez, żadnych efektów ubocznych. Ostatnio trochę przegięłam i chcę spróbować czegoś łagodniejszego. I smaczniejszego, oczywiście. – Mówiąc to skończyła doprawiać miodem napoje, po czym usiadła sobie wygodnie obok Agnara, kładąc przed nimi miski. Jej ogon sam powoli zaczął się oplatać wokół kolczastego ogona samca. Dotyk kolców aż przypomniał jej o tamtej walce.
– W sumie, to chciałam cię przeprosić, że cię namówiłam do tamtej walki. Na początku było fajnie, ale potem.. no.. – posmutniała trochę, myśląc o tym co się wtedy stało.

[Agnar]

W odpowiedzi na liźnięcie Agnar też polizał partnerkę po policzku. W momencie gdy ich ogony się zaplotły a samiczka zaczęła go przepraszać Agnar odetchną głęboko.
– Mirri błagam cię nie obwiniaj się za to. Wina nie leży po żadnej stronie. Życie bez próbowania czegoś nowego jest nudne. Tutaj to moja mama przegięła. Skoro nasz związek przeszkadza jej tak bardzo że zdecydowała się ode mnie odciąć to oznacza to że tak naprawdę mnie nie kocha. Wygląda na to że tutaj to stado jest rodziną a ja jestem dla niej tylko jej członkiem.
Po tych słowach samiec podniósł naczynie i zaczął powoli pić słodki wywar. Chociaż zrobił to w taki sposób by zasłonić swoją twarz która pod wpływem emocji nieco posmutniała.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przejechała palcem wokół brzegu swojej miski. Jakoś odechciało jej się teraz pić. – W sensie, masz trochę rację, ale jednak.. strasznie to smutne. Że mama się od ciebie odcięła. Jakby, czemu miałoby komuś przeszkadzać to, że się spotykamy. Chyba nie ma w tym nic złego, prawda? – Pochyliła się nad miską i wpatrzyła się w swoje odbicie w soku. Czy to z nią było coś nie tak? Czy z Agnarem? A może to przez coś więcej? – Może to przez tą białą kropkę? – Dalej słowa Zorzy o bliskiej krwi wybrzmiewały w jej głowie. Czy to był aż tak duży problem?

[Agnar]

Agnar dopiero do końca i odłożył pustą miskę przed siebie. Następnie zauważył jak bardo Mirri się przejęła tą sytuacją a przecież nie była to jej wina.
Kropka to nic takiego. Wkurzyła się bo uważa że nic nie robię tylko spędzam czas z tobą. Oskarżała mnie o to że przedtem podrywałem inną samicę a teraz się miziam z tobą mimo iż moje poprzednie zauroczenie było jak dopiero zaczynałem być adeptem. No i tamto było zwykłym tańcem. A my dopiero rozwijamy nasz związek. Ona natomiast myśli że już staraliśmy się o pisklaka. Od czasu jak została zastępczynią kompletnie jej odbiło. Dodatkowo obwinia mnie o rzeczy których nie było.
Agnar odetchną i okrył skrzydłem swoją partnerkę. Następnie delikatnie polizał ją po policzku.
– Dla mnie jednak te wszystkie rzeczy nie mają znaczenia. Nie ważne czy jesteśmy spokrewnieni czy nie. Niech mówią co chcą. Ja cię kocham i nikt tego nie zmieni. Wierz mi.
Wtulił się w nią na koniec.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Oparła się w ciszy Agnara, gdy ten okrył ją swoim skrzydłem. Uśmiechnęła się nawet lekko, gdy polizał ją po policzku, po czym się w nią wtulił. – Wierzę. – Również przytuliła się do niego bardziej, chłonąc zapach sierści i dalej nad czymś rozmyślała. Odezwała się dopiero po dłuższej chwili.
– Masz rację. To nie ma znaczenia. – Wolała dalej przywoływać tematu mamy partnera. Nie chciała, żeby się dalej smucił. Nie po to tu byli. – Myślała że staraliśmy się o pisklaka? Pff.. – uśmiechnęła się, ale zaraz dobry humor ją opuścił. – Ja.. ja nawet nie wiedziałabym co zrobić z pisklakiem... Wiesz.. żeby był szczęśliwy..? Nie chciałabym mu zniszczyć życia... – sięgnęła po miskę i wzięła kilka łyków soku. Straszliwie jej zaschło w gardle. Widać było po niej jak ją to stresowało. – I.. i jeszcze to jajo... M-myślisz, że składanie jaja boli?

[Agnar]

Agnar zachichotał gdy ta powiedziała że nie wie czy dała by radę wychować pisklaka. Dla niego taka wizja Mirri nie umiejącej wychować malca była niezbyt prawdopodobna.
– ohh Mirri nie ma się czego bać, na pewno była byś cudowną mamą. Masz dobre serce a jeśli byś miała kłopot to zawsze masz mnie do pomocy no i swoich tatów. W końcu oni najlepiej wiedzą jak wychować anioła takiego jak ty.
Po raz kolejny polizał ją w policzek widząc że wcześniej jej to poprawiło humor następnie położył się na brzuchu i zastanowił nad następnym pytanie ale tutaj już nie wiedział co powiedzieć.
– cóż nie wiem. Nigdy przy tym nie byłem. Prawdę mówiąc to nawet nie wiem jak samice składają jaja. Ale skoro widziałem jak mamy kochają swoje potomstwo to mam wrażenie że albo bólu nie ma albo jest wart tego co się później otrzymuje.