Jezioro

[Ostoja Zimy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Gdyby była na miejscu samca, zareagowałaby tak samo. Pewnie większość smoków nie spodziewałaby się tego po Mirri, właśnie dlatego Zima to robi, chce aby smoczyca poniosła bolesną lekcję i konsekwencję swoich słów. Samiec wydawał się całkiem uprzejmy, bo gdyby jej ktoś takiego naopowiadał o jej lubej, bezceremonialnie strzeliłaby mu w pysk.
Smoczyca zatraciła się już całkowicie, w swojej zemście, w swoim bólu.
– Czyżby? – uniosła łuki brwiowe. Maddara zawibrowała w powietrzu, tworząc mleczną mgłę zaraz obok nich, twór powoli nabierał barw wyglądając teraz niczym ekran w kinie. Na nim była postać Mirri i Sahidy w jej własnej grocie. Siedziały obok misy z naparem z herbaty i rozmawiały. Postaci zaczęły być bardziej intensywne, postać wojowniczki wstała i cofnęła się ale milczała, słuchając słów zapłakanej Mirri.

...Jak się częściej spotykaliśmy to go polubiłam bardziej, wiesz? I.. on jest taki szczęśliwy gdy jest ze mną.. i ja też. Ale.. – ścisnęła jej łapę trochę mocniej i gorycz zalała jej pysk. – Ja nie wiem, czy to ta miłość jak u moich tatów. On praktycznie jest na każde moje zawołanie. Nie jest w stanie mi odmówić. Ja.. czuję się przy nim silniejsza. Jakby był moim kompanem, albo czymś niżej. Ale.. teraz jak o tym mówię.. – łza spłynęła po jej policzku(...)

Sahida milczy.

– Sahi.. czy ja jestem zła? Przecież on jest ze mną szczęśliwy.. – bogowie, jak to brzmiało. – Ja.. ja ciebie też lubię, ale inaczej, wiesz? Czuję się dziwnie gdy jesteś blisko. Agnar jest w Ogniu i nie spotykamy się tak często. Pisklaki też pójdą do Ognia. Nawet nie zauważysz.. mgła..

Mirri coś dalej mówiła, płakała, a wojowniczka stała jak wryta, nie wiedząc co zrobić. W końcu odezwała się smoczyca, a jej głos drżał, z tworu biło uczucie bólu, żalu. Rozdarcia.

Coś... coś razem wymyślimy Mirri, nie.. nie jesteś zła. Tylko, tylko błagam, nie... nie oczekuj ode mnie, że... że ja będę .. z Wami. Nie umiem, nie potrafię, nie chcę – głos jej się totalnie załamał i przytuliła Sekcję mocniej – Musisz... musisz wiedzieć, co czujesz, nawet.. jak to rani innych. Bo... nie możesz udawać, nie możesz, to Cię zabije, wiesz? A pisklaki... nie jestem.. samcem, nie wiem jak mogłabym Ci w tym pomóc... mnie znaleziono, może my też.. miałybyśmy takie...

Smoczyca nie wytrzymała i zapłakała, z kolei Mirri zaczęła popadać... w obłęd.

J-ja chcę cię tak lubić.. wiesz? Żebyśmy były partnerami.. ale takimi prawdziwymi! M-może razem mogłybyśmy go mieć pod sobą? Byśmy były razem, a.. a on by nam usługiwał? Kochałby nas, byłby szczęśliwy! I my byłybyśmy szczęśliwe, wiesz? Nikt by się nikim nie dzielił! I nawet mogłybyśmy mieć wtedy pisklaki. N-nasze pisklaki!

W tym momencie niebieska smoczyca rzuciła się na Mirri, przygwoździła ją do ziemi, nawarczała na nią i odleciała zostawiając ją samą.


Sahida patrzyła na maddarowy ekran ze szczerym smutkiem, gdy cała scena dobiegł końca, mgła się rozpłynęła, a oczy samicy powędrowały na Agnara.
– Możesz dalej nie wierzy, zresztą, zapytaj jej sam. – powiedziała w końcu.

[Agnar]

Agnar patrząc na całe przedstawienie czuł tylko gniew. Ale nie był to gniew na Mirri lecz bardziej na siebie. Jak mógł być na tyle głupi by się dać nabrać na fasade. Po zakończonej projekcji po prostu wstał i nie pokazując niczego na pysku wyszedł z wody nie zwracając uwagi na to co ziemista do niego mówiła.
~ Mirri musimy się spotkać. Natychmiast! Jestem nad jeziorem
Wysłał do Mirri wiadomość mentalną i odetchnął ciężko. Najpierw śmierć ojca a teraz jeszcze to. Agnar powoli tracił rozum. Zatracił się w złych wydarzeniach. Był właściwie na granicy zatracenia dawnego siebie.
– jak dawno to było?
Zapytał nawt nie patrząc na samice.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca wiedziała, że to mogło nie być miłe doświadczenie. Bardziej zawiodła się na tym, że smoczyca nie raczyła z nim o tym porozmawiać, dalej chciała go wykorzystywać? Co się z Tobą dzieje, Mirri?
Czuła zawibrowanie maddary w powietrzu, czyli będą się konfrontować we trójkę? Dobrze, to będzie dobry moment aby w końcu sobie to wszystko wyjaśnić. Ciekawiło ją, jak bardzo wściekła na Sahidę będzie smoczyca, choć będąc w obecnym stanie może jej urwać łeb, wisiało jej to.
– Na tyle długo, by mogła z Tobą porozmmawiać – westchnęła. Nie miała już siły na bycie jadowitą jędzą, oboje cierpieli, ale prawda musiała wyjść na jaw.

[Agnar]

– ehh wspaniałe. Niedość że dopiero pochowałem tatę, z mamą jestem skłucony to jeszcze to. Jeśli masz jeszcze jakieś złe wieści dla mnie to daj je teraz i miejmy to już za sobą.
Powiedział gdy usłyszał odpowiedź. Wrócił wzrokiem na rozmówczynie i położył się na ziemi. Zaczął się intensywnie zastanawiać co powinien zrobić. Naprawdę nie chciał wierzyć w to że tak miało się to wszystko skończyć. Ale czy nie będzie to najlepsza opcja?
Zgaduję że jeśli ona potwierdzi wszystkie rzeczy to pewnie się rozstaniemy. Ale ale dla ciebie to pewnie same plusy. Mimo wszystko dziękuję że mi to powiedziałaś ale czemu się nie zgodziłaś? Przecież mogłabyś żyć sobie z Mirri spokojnie w związku a ja bym o niczym nie wiedział.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca zaczynała czuć wyrzuty sumienia, czy dobrze robiła? Mirri mimo wszystko była dobra osoba, tylko odrobinę zagubiona. Westchnęła. – Agnar, to nie tak, że mówię Ci to po to byście się rozstali. Chcę pchnąć Mirri do działań. Nie ważne co postanowi, ja... Nie chce z nią być. Kocham ją, ale chcę być w cieniu, nawet jeśli ten cień będzie należeć do niej. – powiedziała spuszczając wzrok. Może kiedyś, ta miłość jej przejdzie.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Po jakimś czasie widać było sylwetkę zielonej smoczycy, która krążyła przez chwilę nad jeziorem nim zobaczyła zebrane nad brzegiem znajome smoki. Zniżyła powoli lotu i wylądowała niedaleko, przejeżdżając kawałek, ryjąc pazurami w ziemi. Otrzepała skrzydła, wypełniając powietrze kropelkami wilgoci i słodkiej wody jeziora, połyskującymi w popołudniowym słońcu. Na jej głowie spoczywał wieniec z dzikiej róży, który otrzymała od ojca dawno temu na wyprawie. Podchodząc bliżej uśmiechnęła się do Agnara, lecz widząc Sahidę jej wyraz pyska spoważniał. Zatrzymała się pół ogona przed nimi. – Cześć Agnar! Cześć Sahida! – Stała niewzruszona, poruszając tylko lekko ogonem na boki. Spoglądała na oboje, nie ujawniając im swych emocji. – Co tu robisz? – zapytała się tylko Ziemnej Wojowniczki.

[Agnar]

Agnar nie zdążył odpowiedzieć po tym co powiedziała ziemista wojowniczka gdy ujrzał Mirri gdy nadlatywała. Poczekał chwilę aż wyląduje i od razu zauważył jak pięknie wyglądała. Gdyby nie obecna sytuacja pewnie by się w niej zapatrzył ale niestety miał coś do wyjaśnienia. Patrzył na nią z dezaprobatą i lekko widoczną złością.
– Czy możesz mi coś wyjaśnić? Czy ty naprawdę masz mnie za jakąś zabawkę do robienia piskląt? A może po prostu jestem gorszy od kompana? Tak wiem o tym. I lepiej byś miała dobą wymówkę bo jeśli to prawda to jest to obrzydliwe. Albo po prostu od razu powiedz że mnie nie kochasz i to wszystko było tylko dla zabawy to się szybko rozejdziemy.
Powiedział starając się powstrzymać emocje które w nim wrzały. Tak bardzo nie chciał teraz o tym gadać ale nie miał wyboru.

[Ślepa Sprawiedliwość]

A więc to tak? Spojrzała zawiedziona na Sahidę, po czym z powrotem skierowała wzrok na swojego partnera. – Nie. – Odpowiedziała stanowczo, nie wahając się czy jąkając, jak to by zwykle robiła. – Byłam wtedy pod wpływem silnej żądzy, pociągana jestestwem Ostoi. Będąc podnieconym, przy zaćmionym umyśle wypowiada się różne rzeczy i ciężko jest kontrolować swoje czyny. Sam o tym dobrze wiesz, Agnar. – Mówiła do niego neutralnym tonem głosu. I tak nie miało to znaczenia. – Nikt z was nie jest ani zabawką, ani jakimś pod-smokiem. Przepraszam za to co wtedy powiedziałam. Tylko największy zwyrodnialec by zrobił coś takiego. – Mówiąc to zdjęła prawą łapą wieniec ze swojego łba i przytrzymała przy piersi. – Nie pojmowałam wtedy czym jest prawdziwa miłość, ale Dziadek Światokrążca mi to uświadomił. Potrzebowałam czasu żeby to sobie ułożyć w głowie, heh, dalej potrzebuję. Szkoda, że musiałeś się dowiedzieć, o tym co powiedziałam, najpierw od mojej "najlepszej przyjaciółki". – Spojrzała na ziemną chłodnym wzrokiem i z powrotem popatrzyła na Agnara.

[Ostoja Zimy]

Smoczyca była niewzruszona na przekąsy Mirri – Twoja najlepsza przyjaciółka zginęła tamtego dnia, kiedy proponowałaś wykorzystać innego smoka – powiedziała chłodno i zamknęła oczy – Cieszę się, że sama się do tego przyznałaś, Mirri. Nie zamierzam was skłócać, to jest Wasza decyzja co dalej teraz będzie. – podniosła się z ziemi, czując ogromny ciężar ciała. Czując bezsens wszystkiego, chcąc opuścić to miejsce, nie. Chcąc opuścić to stado, odlecieć jak najdalej, skazać się na samotnie tak długo jak będzie trzeba. Wzięłaby głęboki wdech, Kaltarelu, daj mi więcej siły, potrzebuję tego... Ten jeden, ostatni raz.
Otworzyła powoli oczy, na jej pysku gościł chłód – Nie spotkamy się już nigdy, Sekcjo. – rozpostarła skrzydła a potem spojrzała na krótką chwilę na Obronnego – Dbaj o nią. – kiwnęła mu głową. Machnęła potężnie skrzydłami i wzbiła się ku górze, kierując się do swojej groty, by spakować swoje rzeczy.

zt

[Agnar]

Agnar słuchając tłumaczenia Mirri czuł że całe napięcie z niego schodzi. Przez tak błahe powody prawie zdecydował się rozstać z partnerką. Wcześniejszy gniew zastąpił wstyd. Nie powinien tak na nią naskakiwać.
– Na Bogów Mirri przepraszam za te oskarżenia. Nie powinienem tak drastycznie reagować. Ja nie wiem co we mnie wstąpiło. Wszystko przez te ostatnie wydarzenia. Za dużo złego się stało a ja próbowałem ukryć emocje. Przepraszam cię naprawdę.
Podszedł nieco bliżej ale nie ważył się jej przytulić. Nie wiedział jak ona teraz go widzi. Może za bardzo przesadził. Agnar pochylił łeb i wtedy usłyszał słowa Ostoi. Przytaknął tylko jej na znak że będzie i zamierzał dotrzymać obietnicy. Nigdy jej nie opuści i nie zwątpi w nią. Za bardzo ja kocha by to zrobić.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Tylko na moment jej oczy powędrowały w stronę ziemnej, gdy ta wylewała swoje smutki i rzucała groźbami. Niby tylko chwila, lecz zaraz znowu patrzyła się na swojego partnera, który stał przed nią.
"Nie spotkamy się już nigdy, Sekcjo."
Na te słowa jej oczy się lekko załzawiły, ale mimo to, nadal stała niewzruszona, czekając aż samica w końcu odleci. Otarła przednią łapą wilgotne ślepia i odkładając ją na ziemię, posłała Sahidzie tylko krótką wiadomość: ~Przepraszam.~

Jej uwaga znowu skupiła się na Agnarze, gdy zaczął ją przepraszać za to wszystko. – Nie. – Położyła łapę na jego barku. – Nie musisz przepraszać. Każdy by tak zrobił. To ja nie powinnam wtedy ulec Sahidzie i majaczyć tych wszystkich złych rzeczy o tobie. Wiesz.. chciałam ci o tym później powiedzieć, jak bym to sobie poukładała w głowie. Przykro mi, że musiałeś się o tym dowiedzieć w taki sposób... – Wtedy zorientowała się, o czym przed chwilą do niej mówił. – Emm.. jakie ostatnie wydarzenia? Co się złego stało? – popatrzyła na niego trochę zdziwiona.

[Agnar]

– Ja...
Odwrócił wzrok próbując wrócić do nieprzyjemnych wspomnień. W końcu usiadł i odetchnął.
– Mój tata zmarł niedawno. Gdy paliliśmy jego ciało to zorientowałem się że nie spędziłem z nim tyle czasu ile bym chciał. Zawiodłem go jako syn.
Powiedział drżącym głosem a z oczu pociekły łzy. Było mu ciężko ale szybko otarł oczy i z powrotem spojrzał na Mirri.
– Nie zdołałem mu powiedzieć że zdecydowaliśmy się na pisklaki. Mam nadzieję że chociaż mama z uwagi na to że została sama pogodzimy się i nie będziemy się kłócić. W końcu ma nam pomóc z pisklakami.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Podeszła bliżej do partnera i go przytuliła. Potrzebował tego teraz, bardziej niż kiedykolwiek.
– Nie miałeś też zbyt wiele czasu na to. I.. myślę, że go nie zawiodłeś. A nawet jeśli.. to i tak cię kochał. Teraz wolny od wszystkich trosk spogląda na nas z gwiazd. – Przetarła łapą jego mokry policzek i się uśmiechnęła. – Pozwól spocząć umarłemu i skup się na tych, którzy żyją. Spędź trochę czasu z mamą, ze mną, z rodziną, z przyjaciółmi. W przerwie między walkami, porób coś co zawsze lubiłeś robić. Albo może spróbuj czegoś nowego? Powalczyć magicznie z kimś niedoświadczonym, pójść na wycieczkę za barierę. Poszukać przygód w dziczy. Spędź życie tak, by być dumnym z siebie. By móc pod koniec popatrzyć się wstecz i uśmiechnąć.

[Agnar]

Agnar wtulił się w partnerkę. Miała racje, nie mógł się zatracać w przeszłości. Musiał patrzeć na to co dopiero nadejdzie. A prawda była taka że jego przyszłość była silnie związana z Mirri. Popatrzył na nią z uśmiechem i się lekko zaśmiał.
– Dziękuję ci Mirri. Nie wiem co bym bez ciebie zrobił. Będę musiał się kiedyś ci odwdzięczyć.
Znów wtulił się w nią i chwile był cicho.
– Tak bardzo cię kocham wiesz. Podejrzewam że Tata byłby szczęśliwy mogąc cie poznać. Mam nadzieję że mama też cię zaakceptuje. W końcu będzie też mamą dla ciebie.
Znów się zaśmiał trwając w tej chwili tak długo. Po tej całej sytuacji Wiedział tylko jedno. Naprawdę ją bardzo kochał. Czuł jak jego serce pęka w tamtym momencie i czół jak partnerka z powrotem uzdrowiła je jak najlepsza uzdrowicielka. Nigdy jej nie opuści.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przycisnęła do siebie partnera, czując bicie jego serca. Nie musiał się niczym odwdzięczać, bo przecież w byciu partnerami chyba o to chodziło, żeby być dla siebie wsparciem, bezinteresownie. Pomasowała go tylko łapą po grzbiecie, żeby dać mu poczucie bezpieczeństwa i pokazać, że zawsze będzie dla niego. – Ja też cię kocham – odpowiedziała mu cicho. – Tata na pewno jest szczęśliwy, Mama mnie polubi, a moi tatowie cię zaakceptują. Zobaczysz. – dodała słodko i polizała czubek jego nosa. Wtuliła się w Agnara, mogąc tak spędzić całe popołudnie. Nie miała zamiaru go zostawiać.

//zt

[Wspomnienie Nocy]

Nauki Oblocznego chyba lekko dogorywały i Pełnia był zmartwiony, że jego syn wciąż nie posiada podstawowych umiejetnosci. Tymi magicznymi miała zająć się Neira, bojowymi Czart. Nie wiedział, jak bardzo edukacja syna posuwała się do przodu biorąc pod uwagę, iż Pomiot chyba zaraziła się od dziadków snem i zaczęła przysypiać, a Uciecha to Uciecha. Postanowił się na razie w nic nie wcinać i zająć się umiejętnościami łowieckimi. Chociaż nie była to jego profesja, mógł nauczyć Oblocznego przynajmniej podstaw i mieć pewność, iż syn naprawdę czegoś się nauczy.
Za pomocą wiadomości mentalnych wskazał mu miejsce spotkania. Już nie taki młodziak potrafił latać i na pewno sobie poradzi z dotarciem na miejsce.