Diamentowe źródełko

[Krwiożerczy Obłęd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cbylo dobrze, ale male korekty powinny byc.
– Gdy zwierzyna daje oznaki zaniepokojenia nalezy znieruchomiec lub przypasc nizej do ziemi. Niemniej jednak, to ma byc plynny, uwazny ruch. Nie mozna sie cofnac i nie mozna wykonac do przodu. Podchodzenie, nawet przy braku wiatru, nalezy wykonywac po luku. I kierowac sie w strone jej zadu lub boku. Glownie jednak zadu, tam nie ma zadnych zmyslow. Mijajac drzewo, krzak czy cos innego nalezy uwazac aby na nic nie wpasc, o nic zahaczyc, ani nic nie potracic. Czyli, trzeba uwazac na swoja sylwetke. W dodatku, trzeba skradac sie tak, aby twoje luski Cie nie zdradzily. Stad tez skradanie powinno odbywac sie w cieniu lub lekkim polcieniu. Wtedy maleje ryzyk, ze zwierzyna zwroci uwage na cos co bedzie blyszczec. Luski wbrew sobie nie sa w stanie pochlaniac promieni slonecznych ...
Czesc powiedzial on, czesc Arktyczny, i na podstawie tego uksztaltowaly sie wszystkie zasady, ktore musza byc znane polujacemu gadowi.
– Sprobuj przybrac taka pozycje jaka mial on ...
Wskazal lbem na Jadowitego. Co prawda, Jadowity tej pozycji juzy nie mial, ale Arktyczny przybyl w takim momencie, ze wieksza polowe skradania Kolec mial juz za soba. Ale pozycja jest tylko jedna.

[Arktyczny Kolec]

Jednak Arktyczny pominął kilka kwestii dotyczącego pytania. Był trochę niezadowolony z tego powodu, nie można go winić, przecież dopiero się tego uczył. Zresztą połączenie wypowiedzi młodego i cienistego dało idealnie ułożona teorię na co trzeba uważać podczas skradania.
O tylu rzeczach trzeba pamiętać – spuentował w myślach smok – , ale nie zamierzam z tego powodu odpuszczać. – wciąż się palił do nauki, no i chce w kocu zatroszczyć się o siebie, by mógł potem pomagać innym. Instynktownie zwrócił łeb w kierunku jadowitego, tym razem lekcja praktyczna. Arktyczny domyślił się o co chodziło. Przedtem myślał, że Kolec był w trakcie polowania o to było po prostu ćwiczenie. Widział fragment tego ćwiczenia, ale chodzi tylko o pozycję. To nie powinno być trudne, znów skierował wzrok na Krwiożerczym Obłędzie. Automatycznie ustawił pozycję jak do biegu z pewnymi modyfikacjami. Zniżył tułów niemal do podłoża, Uginając przy tym mocno łapy. Głowa smoka, była na równi z tułowiem niemal czul zapach ziemi swym nosem. Wzrok skupiony przed siebie. Ogon był prosty i sztywny. By nie szurał po ziemi i nie zahaczył o nic. Poruszył na przemian łopatkami by poczuć się wygodnie podczas tej pozycji. Sprawdził drugi raz czy na pewno wszystkie części ciała są w prawidłowej pozycji, gdy się upewnił nie zmieniając pozycji spytał
I jak?

[Krwiożerczy Obłęd]

Cienisty szybkkim spojrzeniem ocenil postawe Arktycznego.
– Ogon nie powinien byc az tak sztywny. to jest twoj balans, wiec w razie czego musisz wykonywac nim jakies korekty ...
i to by bylo w zasadzie na tyle. i z poprawek i z teorii.
– A teraz skradaj sie ...
Zarzadzil, materializujac przed pisklakiem iluzyjny las. dokladnie taki sam jak w przypadku Jadowitego. pare przeszkadzajek na drodze, duzo drzew i krzakow .. Tak jak i poprzednio, takze i teraz, wiatr ustawil tak, aby szybko zdradzil pozycje ognistego. czyli, wial od niego w kierunku smoka. posrodku, tak z 3 ogony od samca, Obled ustawil sarne. stojaca tuz przy krzaku, ktora od czasu do czasu go skubala. znajdowala sie po skosie. sam zas, odsunal sie na bok -z racji, ze sarna stala za jego plecami.

[Arktyczny Kolec]

Też nie było idealnie. Tym razem jednak był tylko jeden błąd. Niemniej jest progres, coś co go podniosło na duchu i dodało pewności. Nagle usłyszał, że ma się skradać. Już chciał zapytać " a gdzie..., gdy nagle wyrosła przed nim puszcza. Nie zmieniając pozycji, oglądał jak to wszystko przed się materializuje. Kolejne niesamowite wykorzystanie Maddary.
Ciekawe czy ja kiedyś takie cuda stworze? – później nad tym pomyśli. Dostrzegł wiele szczegółów, krzaki, drzewa a nawet sarna na która zapewne ma zapolować. Teraz pora na wykorzystanie teorii w praktyce. Rozluźnił nieco ogon, by poprawić postawę. Szybko zanalizował teren. Obejrzał dokładnie, co było wokół niego, Gdzie najlepiej się skryć, gdzie jest ofiara i skąd wieje wiatr. To ostatnie było akurat najważniejsze. I to wziął pod uwagę, szczęśliwe zaczął się powoli poruszać, badając teren, skoro wiał na ukos to musi ustawić się za sarną, w ten sposób jego woń nie dotrze. Szedł prosto. Uważnie stawiając łapy, patrzył wprost i pod nogi by nie trącił kamyka czy też, nie nadepnął na gałązkę. Pamiętając gdzie są przeszkody, układał powoli także tylne, Ogon uniesiony by nie szurał. Co jakiś czas patrzał także na cel, ale wpierw musi się ustawić tak by nie nie wyczul go. Gdy był już odpowiednio ustawiony. Postanowił trzymać się cieni (tak jak mówiono na teorii), w razie czego gdyby sarna się rozglądał to stał nieruchomo. Jego kolejny cel podroży był krzak przy którym była sarna, był chyba dość wysoki by mógł się za nim schować. Szedł powoli tak samo uważnie jak przy zmienię ustawień do wiatru, tak samo pilnie obserwował sarnę i tak samo się zachowa gdy będzie się rozglądać. Gdy już będzie przy krzaku. Przygotuje się do skoku na sarnę wykorzysta tego czego nauczył się na skokach, w razie nieudanego skoku, postanowi dogonić zwierzynę, ale jak to się ułoży to się dopiero zobaczy.

[Krwiożerczy Obłęd]

Cienisty uważnie obserwował podchodzenie Arktycznego. Co jakiś czas, aby lepiej widzieć, – zamiast stać w miejscu – przemieszczał się. Ale dyskretnie, no i przede wszystkim cicho. ~ Mała rada. Patrz na cel tak, aby widzieć równocześnie i ofiarę i to co masz przed sobą. Sarna to twój główny cel, więc to na niej masz się skupiać, ale musisz także mieć pogląd na otoczenie. Wystarczy, że przebiegnie Ci mysz przed łapami i to może Cię zdekoncentrować – oznajmił telepatycznie. Jednak, sarna i tak się spłoszyła i ... znikła. Po kilku susach. Tak jak i cały las. – Po za tym, zapomniałeś jeszcze o jednej rzeczy.Przy mijaniu krzaków i drzew, nie wiem czemu nie korzystałeś z naturalnych osłon – od czasu do czasu, należy przystanąć za czymś takim, spojrzeć na ofiarę, a później płynnie, ale także i zwinnie ruszyć dalej – musisz pamiętać o pilnowaniu sylwetki. Zwierzęta roślinożerne mają kiepski wzrok, ale za to ich słuch, a także i węch jest znacznie mocniejszy. I każde, nawet najdelikatniejsze poruszenie gałęzi czy obtarcie czegoś o coś, spowoduje, że zwierzyna albo się zaniepokoi albo zacznie uciekać. – skwitował, wykrzywiając wargi w coś, co mogło być parodią uśmiechu. – Coś jeszcze? – cienisty – jak już można było zauważyć – zdecydowanie wolał powiedzieć co ktoś robi źle i jak to poprawić, niż wciąż wałkować jeden i ten sam temat (od początku do końca) Edukacja z tego żadna. Czemu? Bo im nauka dłuższa, tym uczeń za szybko się irytuje, i choć – w końcu – wykona poprawnie ćwiczenie to nic z tego nie wyniesie. Nauki na "odwal się" jak najszybciej się zapomina. Wyrzuca z pamięci.

//Raport ze skradania

[Arktyczny Kolec]

W czasie gdy Nauczyciel mówił, słuchał, wciąż uważając na teren i sarnę. Powoli się do niej podkradał, jednak najwidoczniej sarna się spłoszyła z jakiegoś powodu. Już chciał skoczyć i zacząć ja gonić, ale świat stworzony przez Krwiożerczy Obłęd zniknął. Arktyczny wstał do normalnej pozycji, czując lekka frustracje. Czuł, że będzie musiał to wszystko powtórzyć, aż w końcu mu się uda. resztą i tak by próbował, aż mu wyjdzie. Zamiast tego dostał kolejną teoretyczną lekcję. Na znak zrozumienia lekcji kiwał łbem. A na pytanie " czy coś jeszcze?" odpowiedział
Właściwie, to ja chciałem zapytać czy coś jeszcze. Trochę się dziwie, że tak szybko. Widać cenisz sobie czas. A adeptów też szkolisz? – spytał by mieć punkt zaczepienia. Miał jeszcze kogoś na oku, ale wolał mieć Plan B na wszelki wypadek. Patrzył wprost swymi ślepiami na Cienistego czekając cierpliwie na odpowiedź.

[Krwiożerczy Obłęd]

Przyjrzał się uważnie Arktycznemu. Ni to źle, ni to dobrze, po prostu obojętnie. – Ze skradania to tyle – najpierw odpowiedział na pierwszą część, a dopiero potem zaczął odpowiadać na kolejne. Tak było o niebo lepiej. Przynajmniej wtedy nie da się czegoś zaplątać. – Nie przepadam za marnowaniem czasu na coś, co można inaczej rozwiązać. Szybko, krótko i efektowanie – mruknął, wykrzywiając wargi na kształt uśmiechu. Groteskowego. – To zależy co rozumiesz przez zdanie: "adeptów też szkolisz?" – krótka przerwa i szybki powrót do poprzedniej wypowiedzi. – Pisklę, adept, czy dorosły smok? Co mnie obchodzi jakaś ranga? Skoro ktoś mnie poprosił o naukę, to albo się zgodzę albo i nie. Kwestia różnych czynników. – czas, chęci, znudzenie obecnym stanem rzeczy (ceremonie, polowania, patrole) to były tylko nieliczne kwestia do rozwinięcia ów tematu. – Magii nie mogę uczyć, tak samo jak wiedzy, pływania oraz mediacji – objaśnił, ponawiając poprzedni uśmiech. I tak nie miał co robić. W stadzie się nic ciekawego nie działo, na arenie też mało kto się pojawiał, na polowanie nie mógł iść, więc pozostaje mu albo rozmowa z innym smokiem (raczej nie brał tego pod uwagę) albo i nauka

[Arktyczny Kolec]

Ukrył to, ale smok był raczej zdziwiony szybkością w jaki sposób nauka się skończyła. Cóż, oby na polowaniach mu szło lepiej niż w czasie treningu. Ta nauka raczej nie pójdzie w las, czy raczej pójdzie bo tam będzie musiał z niej korzystać. Skupił wzrok i słuch na cienistym. Uniósł brew, na pierwszą część wypowiedzi. Przynajmniej druga połowa to była konkretna odpowiedź na jego pytanie. Przysiadł, nie odrywając wzroku
To przejdźmy do tego czego możesz uczyć? Musze przecież zdecydować co i od kogo będę trenował bym dostał pełną rangę. – podał pytanie i powód jego zapytania, krótko i jasno czyli tak jak powinno.

[Krwiożerczy Obłęd]

Wyszczerzył się, choć na pewno nie można było uznać tego uśmiechu za coś przyjemnego. Raczej pogardliwego. – Mogę uczyć wszystkiego, czego nie wymieniłem kilka chwil temu. Czyli, biegu, skoku, ataku i obrony, śledzenia i skradania i lotu ...
Albo ten pisklak go nie słuchał albo po prostu nie myślał. Skoro ktoś wymienia to, czego nie może kogoś nauczyć, to logiczne jest, że tego czego nie wymienił spokojnie (albo i nie) może przekazywać dalej. To znaczy, tą wiedzę. Co prawda, ognisty wyglądał na smoka, który powinien już znać wszystkie podstawy – i na pewno znał lot, w końcu tutaj przyleciał – ale z tym wyglądem różnie bywa. Zdarzają się przecież smoki, które mają rangę adepta, jednak nic nie potrafią. Jest jeszcze jedna opcja. Nie podstawy, ale wyższy poziom. Samodzielne, wbrew sobie, nie są takie proste. Wszystko musi tutaj zagrać. – Jednak, z kamuflażu mogę jedynie uczyć podstawy – dodał mrukliwie i jakby niechętnie. Tej umiejętności jeszcze ani razu nie wykorzystał na swoim polowaniu, więc z ów nauką może być nieco gorzej.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło przybył na wezwanie jakiegoś Ognistego. W gruncie rzeczy nie musiał reagować, ale ostatnio nie miał co robić. Sprawy Stada były załatwione, a on potrzebował trochę rozrywki. Zdziwił się, gdy dostrzegł na miejscu Krwiożerczego. Mimo to kiwnął lekko łbem Cienistemu i wlepił spojrzenie swoich żółtych ślepi w Ognistego Adepta. Może czas się trochę zabawić?
– Czemu odrywasz mnie od moich zajęć, Adepcie? – jego głos był poważny, tak samo jak wyraz pyska.

[Arktyczny Kolec]

Dziwnie się czuł widząc ten pogardliwy uśmiech rysujący się na licu Krwiożerczego obłędu. Arktyczny był jednym z tych co woli się upewnić, nieważne jak go potraktują inni. Jeżeli wrogowie uznają go za tępego, to wtedy ma przewagę w zaskoczeniu wroga. Niemniej dostał swą odpowiedź. Uważnie zapamiętał jakie lekcje mógł dostać.
Ciekawe jacy inni nauczyciele są i jakie nauki mogę od nich dostać – i jak na wezwanie po wygłoszeniu tego zdaniu w swej głowie, pojawił się kolejny smok. Poczuł charakterystyczny ziemisty zapach, zmieszany z trawą. W końcu nasz adept zobaczył na żywe oczy smoka życia. Ten smok przynajmniej zaczął rozmowę. Skinął łbem i odpowiedział na pytanie
Przede wszystkim, Witam jestem Arktyczny Kolec. Cóż zbieram informacje dotyczący nauczycieli, kto nim jest i czego uczą. Chciałbym jako adept rozpocząć naukę – o rozkładzie nauk cienistego już wiedział, co zaoferuje mu Smok Życia?

[Krwiożerczy Obłęd]

Pojawienie się Przywódcy Życia nie uszło jego uwadze. Gdy tylko zbliżył się do adepta, cienisty skinął mu krótko głową, po czym utkwił spojrzenie – nieco chłodne – w sylwetce ognistego. Pomysł Kolca był dziwny, bardzo dziwny, ale cienisty tego nie skomentował. W zasadzie, mało go to obeszło – skwitował to tylko lekkim wzruszeniem barków. I tak nie miał co robić, więc mógł tu spędzić na pewno więcej czasu niż smok z Życia. Poza tym, zawsze uważał Stado Ognia za jakieś pokręcone stado. Choć i tak zdarzały się tam pewne wyjątki. Jad Duszy, Mordercza Furia, Płonący Orzeł.

[Uskrzydlony Marzeniami]

No dobra. To go zdziwiło. Zbiera sobie informacje? Chyba opiekun nadepnął go na łeb, gdy był pisklęciem. Albo niefortunnie wypadł z jaja gdy się wykluwał. Skrzydło odchrząknął, nieco znacząco, a jego głos był chłodny.
– Zbierasz informacje? Niektórzy mają coś więcej do roboty, niż bezcelowe chodzenie z miejsca na miejsce. Jeśli masz do mnie jakąś sprawę, słucham. Ale nie będę się oferował z tym, co sam potrafię, a ty nie. Skoro chcesz zacząć naukę jako Adept, to pierwsza lekcja. Szanuj tych, którzy mogą mieć wpływ na twoje życie. – odparł, mrużąc nieprzyjemnie ślepia. Tym razem nie był to mimowolny tik.

[Pradawna Łuska]

Smoczyca przyszła tutaj z zamiarem kolejnej nauki. Tym razem z łowcą Życia. Ten dzień będzie bardzo długi – ponieważ miał to być trening kilku umiejętności, wszystkie są niezbędne dla wojownika. Samica tak jak się spodziewała – była pierwsza. Sapnęła cicho, wypuszczając kłęby pary z nozdrzy i usiadła twardo na ziemi, uderzając ogonem o podłoże z niecierpliwości. Czemu zawsze musi czekać?
Fioletowo – różowymi ślepiami rozglądała się. Nie wiedziała, skąd i w jaki sposób pojawi się tutaj życiowy. Przyleci? Przyjdzie? Przybiegnie? Podpełznie? Możliwości było wiele, ale ta ostatnia była raczej złośliwą uwagą, których w umyśle Plugawej nigdy, ale to nigdy nie brakowało.

[Pasterz Kóz]

W przeciwieństwie do Ognistej, która pośpieszyła się, by przybyć na miejsce, Bezchmurny znalazł się nad Diamentowym Źródłem nieco później, powoli idąc. Jakoś nie chciało mu się sprężać, żeby mieć to szybko za sobą. Może też wpływ miała na niego trucizna, które akurat znowu się odzywała, osłabiając go oraz przyprawiając o zawroty głowy. Dlatego pewnie ostatnią część podróży odbył pieszo, a nie w powietrzu. W końcu jednak pojawił się.
Jego bystre oczy już z daleka spoczęły na Adeptce, w celu zdobycia o niej informacji. Rozpoznał, że kieruje się prawdopodobnie na Wojowniczkę z racji swojej budowy oraz siły. Miała jednak jakiś urok, coś co przyciągałoby wzrok większości samców. Sam jednak był wyjątkiem, już posiadał partnerkę, a wiedział, że wygląd to nie wszystko. Zastanawiał się jednak nad jej charakterem. Może taki jak opisuje się większość Ognistych? Trzeba to sprawdzić.
-Witaj. Jestem Bezchmurne Niebo, łowca Życia. Od czego zaczniemy?– spytał. Wypadało oficjalnie się przedstawić, niż żeby polegała na plotkach o nim. Spokojnie usiadł, oplatając łapy ogonem. Długa nauka się zapowiadała, choć on zazwyczaj będzie jedynie wydawał polecenia.

[Pradawna Łuska]

W końcu. I ten się niestety nie śpieszył, co zbytnio się nie spodobało ognistej, ale cóż poradzić. Niektórzy to lenie i tyle.
Kiwnęła mu łbem.
~ Plugawa Łuska, adeptka Ognia. Od magii, najpierw precyzyjnej, potem ataku a na końcu obronnej ~ powiedziała z wyraźną niechęcią w głosie. Jak każdy szanujący się wojownik, lub adept aspirujący na tą rangę nie cierpiała magii i chciała mieć z nią jak najmniej wspólnego. Ale bez tego niestety wojownikiem nie zostanie, a szkoda, bo to dość głupie. Na co wojownikowi magia? Do rozmów mentalnych? Ta, jakby to było komuś potrzebne. Chyba, że ktoś umiera.

[Pasterz Kóz]

-Dobrze. Na początku wyjaśnię skąd mamy magię. Otóż jest to maddara, cząstka ofiarowana nam przez bogów, z której możemy tworzyć rzeczy z ograniczeniami co do naszej wyobraźni i zasobów tej energii. Pierwszą, która odkryła jej właściwości była bogini Naranlea. Chyba wiesz kto to. Przejdźmy dalej. Musisz się wyciszyć i skupić, a potem znaleźć źródło maddary. Większość jego położenie określa w umyśle, choć co do samej postaci opinie są przeróżne, ale często z elementem światła lub ciepła. Często nie znaczy zawsze. Na pewno poczujesz jak je znajdziesz. Wsłuchaj się w bicie swojego serca. Poczuj swoje ciało. Poszukaj w sobie energii, która towarzyszy Ci przy każdym ruchu i oddechu- polecił. On nawet lubił magię, może dlatego, że nie był Wojownikiem. Doceniał jej użyteczność do komunikacji albo transportu przedmiotów. Przydatne dla Łowcy.

[Pradawna Łuska]

Wysłuchała jego elaboratu, po czym przystąpiła niechętnie do szukania źródła maddary. Wyciszyła się, skupiła tylko na sobie, co w sumie nie było niczym nowym. Słyszała tylko bicie własnego serca i swój plugawy oddech. Szukała źródła spokojnie, nie chaotycznie i na siłę.
Będąc gdzieś w swoim umyśle poczuła dziwne ciepło, a może jego iluzję, kto wie. Poczuła dziwne uczucie, ciężkie do opisania. Przyjemne, do pewnego stopnia. Samica znalazła źródło, więc kiwnęła bez słowa głową na znak, że znalazła to, czego szukała.

[Pasterz Kóz]

-Teraz wyobraź sobie wyraźnie jakiś przedmiot, ze wszystkimi szczegółami. Potem tchnij, przelej część mocy pochodzącej ze źródła w to co stworzyłaś w swoim umyśle. Zaczerpnij energię i spróbuj przenieść w wyobrażenie. Zanim to jednak zrobisz, muszę Cię ostrzec. Jeśli za bardzo będziesz przesadzała z wyglądem, wielkością, szczegółami i innymi takimi, to może wyczerpać się Twoje źródło, przez co zemdlejesz. Raczej nie grozi to na samym początku nauki, ale jednak. Maddara regeneruje się z czasem, ale trzeba być ostrożnym- wyjaśnił, białymi ślepiami obserwując Plugawą. Żeby zareagować, gdyby coś poszło nie tak, choć wątpił w konieczność reagowania. Wątpliwe by zemdlała na początku nauk związanych z magią.

[Pradawna Łuska]

No dobra. Westchnęła głośno, wyrażając swoją niechęć do tej cholernej maddary. Następnie w wyobraźni stworzyła zwyczajną kulę. Okrągła, z idealnie wyszlifowanego lodu, więc była oczywiście typowo lodowej, biało – błękitnej barwy. Twarda, może twardości stali, ale nie diamentu, bez przesady. Dość ciężka, ważąca może pięć kilogramów, ale dla smoka lekka jak piórko, zwłaszcza dla umięśnionej Plugawej. Dodatkowo twór miał świecić blado błękitną aurą, ot tak, dla lepszego efektu wizualnego. Następnie smoczyca zaczerpnęła nieco maddary z wcześniej znalezionego w umyśle źródła i czekała na efekt, nie tracąc wyobrażenia by na wszelki wypadek spróbować znowu.

[Pasterz Kóz]

Kula pojawiła się, dokładnie taka jak Plugawa sobie wyobrażała. Bezchmurny wziął ją w łapy, zbadał oraz dokładnie obejrzał. Po chwili kiwając głową odstawił ją z powrotem na ziemię.
-Niech zmieni kształt i kolor, co do pozostałych właściwości mogą zostać takie same. By to zrobić, zaprowadź zmiany w wyobrażeniu w umyśle, a później znowu tchnij maddare. Iluzja powinna również się zmienić- wyjaśnił.