Niewielkie zlodowacenie

[Czarci Kolec.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Srebrzysta większość drogi przebyła drogą lądową, biegnąc. Na koniec jednak postanowiła wznieść się w powietrze, by podziwiać widoki. Szczególnie chciała zobaczyć jezioro z lotu ptaka. Wylądowała, robiąc coś na kształt wiru, niedaleko Ognistej, która na nią czekała. Podeszła do niej spokojnie, jak zwykle krocząc na dwóch łapach i usiadła obok niej, podpierając się skrzydłami o ziemię i owijając wokół nich ogon.
– Witaj, jestem Srebrzysta Łuska. – skinęła jej łbem i uśmiechnęła się. Przez chwilę zastanowiło ją, dlaczego o tyle starsza adeptka poprosiła ją o naukę czegoś, co ona już znała od.. od dawna. Nie dała jej jednak tego po sobie poznać, gdyż poza uśmiechem na pysku, nic nie można było z niego wyczytać.

[Pradawna Łuska]

~ Plugawa Łuska ~ powiedziała, nie mówiąc zbyt wiele. Chociaż domyślała się, że zaraz zużyje trochę śliny na gadanie. Na razie spokojnie siedziała, patrząc na Srebrzystą różowymi ślepiami. Czekała aż przejdą do konkretów. Była spokojna, ogon miała owinięty wokół łap a słońce odbijało się od jej złotych łusek jak od lustra, nadając im iście oślepiającego blasku. Plugawa chciała mieć to za sobą i wrócić do obozu.

[Czarci Kolec.]

Sapnęła cicho.
– Miło mi Cię poznać. – uśmiechnęła się do niej przyjaźniej. – Co chciałabyś więc wiedzieć? – liczyła raczej na to, że Plugawa sama zacznie pytać, skoro jednak nie, oczywiście nie było problemem zapytać. Miała tylko nadzieję, że odpowiedź będzie konkretna, albo chociaż mniej więcej będzie wiedziała, czego chce się od Srebrzystej dowiedzieć. Przyjrzała się w tym czasie adeptce, potężniejszej od niej, jeśli chodzi o budowę ciała. Srebrzysta sprawiała raczej wrażenie drobnej i kruchej, choć co do drugiego określenia chyba nie mogłaby się zgodzić. Koniec jej ogona znów się poruszył.

[Pradawna Łuska]

Miło? To się dopiero okaże, niestety Srebrzysta nie miała racji. Plugawa nie była wcale miłą istotą, a słowa adeptki skomentowała jedynie złowieszczym uśmiechem, odsłaniającym cały arsenał śnieżnobiałych kłów. Oblizała swoje gadzie wargi niebieskim, rozwidlonym językiem, po czym odparła.
~ Ogólnie czegoś więcej o tych terenach. O innych stadach, tych Waszych bogach, czy jak im tam ~ powiedziała warkliwym głosem, pełnym cynizmu. Nie widziała sensu w wierzenie w jakiś bogów, w jej dawnym domu nie znano czegoś tak głupiego. Azlopea raczej nie zwykła używać miłych słówek, wali prosto z mostu i tyle, bo nie widziała sensu udawania milutkiej, puchatej owieczki, która nie była.

[Czarci Kolec.]

Srebrzysta zupełnie nie zraziła się tonem i wyrazem pyska Plugawej. Wciąż uśmiechała się, wciąż z obojętnymi oczami. Plugawa mogłaby jednak być odrobinę milsza, bo Srebrzysta wcale nie musiała pomagać jej w czymkolwiek, lub też mogła zażądać czegoś w zamian, a robiła to bezinteresownie dla nieznanej smoczycy.
– W tej chwili, smoki będące pod barierą, podzielone są na trzy stada. Ogień już znasz, poza tym jest jeszcze Stado Cienia i Życia. Kiedyś było inaczej, jeszcze przed moimi narodzinami, mianowicie istniały cztery stada: Ognia, Wody, Ziemi i Powietrza. Doszło jednak do wojny, w której Woda została pokonana i Ogniści przejęli dużą część ich terenów. Poza terenami, które należą do stad, są jeszcze tereny wspólne oraz granice, które należy patrolować. – powiedziała wyczerpująco.

[Pradawna Łuska]

Wysłuchała jej uważnie, chłonąc każde słowo niczym gąbka. Pokiwała łbem i mlasnęła jęzorem w pysku, chcąc zadać pytanie.
~ Kto walczył z Wodą? ~ zapytała krótko i warkliwie, niczym wściekły kot, chociaż wściekła nie była wcale. Może lekko znudzona tym, że muszą ciągle gadać zamiast coś robić, ale nauka wiedzy niestety polegała na ciągłym kłapaniu paszczą, czy ktoś chce czy nie. A Azlopea wiedziała, że musi wiedzieć coś o tych terenach, skoro chce tu osiąść na stałe. W duszy cieszyła się, że Wody nie było. Jako ognista woda ją odstraszała, więc wodnistych traktowała by tak samo jak normalną wodę.

[Czarci Kolec.]

– Przeciw Wodzie walczyły dwa stada. Ogień i Cień. – przypomniała sobie, że Plugawa pytała jeszcze o bogów. Sapnęła i po chwili kontynuowała. Temat ten nie był jej obcy, aczkolwiek nigdy nie zagłębiała się więcej, a może powinna. W jej mniemaniu, najważniejsze jest stado, dopiero na którymś kolejnym miejscu byli bogowie. – Najważniejszym z bogów jest Immanor, patron Wytrzymałości i bóg życia. Naranlea to bogini Inteligencji i patronka magii. To ona stworzyła barierę, która chroni nasze stada przed Równinnymi. – spojrzała uważnie na Plugawą Łuskę. – Nytba jest patronką Aparycji, Lahae to bogini Percepcji, jest córką Naranlei. Tarram był bogiem śmierci. Był, bo po jego pokonaniu pojawił się nowy bóg śmierci, Ateral. – Ateral był bogiem, którego już kilkakrotnie miała okazję poznać i dobrze mu się przyjrzeć. Nie miało to w tej chwili jednak większego znaczenia. – Uessas, syn Immanora, jest bogiem miłości. Nenya jest patronką Zręczności, uznawana jest za siostrę Immanora i partnerkę Valanyana, które jest patronem rzemieślników. Kammanor to bóg Siły i patron naszego stada, jednocześnie jest bratem Immanora. Viliar to patron wojny, Erycal jest patronem Uzdrowicieli. Thahar natomiast jest patronem polowań.

[Pradawna Łuska]

Ogień sprzymierzył się z Cieniem, a to ciekawe. No cóż, tak bywa, chociaż w mniemaniu Azlopei Ogień sam też dałby radę w starciu z Wodą.
Wysłuchała jednak spokojnie opowieści, a właściwie opisów bogów, w których wierzą tutejsze smoki. Trochę ich było. Kiwnęła łbem, w kwestii owych nadprzyrodzonych smoków pytań nie miała, bo w sumie nie interesował jej ten temat, ale coś wiedzieć musiała, dlatego też poprosiła Srebrzystą by nieco jej powiedziała.
~ A jak to wygląda z drapieżnikami na tych terenach? Jakie występują? ~ spytała. W sumie tam, gdzie się urodziła zwierzęta były trochę inne i w większej ilości – na każdym kroku, nawet w grocie można było znaleźć zająca czy lisa.

[Czarci Kolec.]

O zwierzynie nie wiedziała jeszcze wiele, niewiele więc mogła powiedzieć. Srebrzysta nie zaczęła jeszcze własnych polowań, więc nie miała wielu okazji do poznania zwierząt.
– Jeśli chodzi o zwierzynę, to są różnego rodzaju ptaki, jak gołębie czy bażanty, jelenie, dziki, łosie, króliki i krowy. Poza tym, różnego rodzaju ryby, które są dostępne tylko dla smoków morskich, oraz zwierzęta, które występują tylko wysoko w górach, je upolować mają szansę tylko smoki górskie. Jeśli zaś chodzi o drapieżniki... Jest ich dużo mniej, na szczęście, ale są niebezpieczne, szczególnie, jeśli ktoś nie potrafi się obronić i zaatakować. Mogą to być dzikie koty, kotołaki, niedźwiedzie, wilki, czy też różne inne, dziwne stworzenia, jak choćby bazyliszek, dosyć podobny do nas budową ciała. – powiedziała, mając nadzieję, ze wyczerpała już ten temat. Naprawdę niewiele jeszcze wiedziała o zwierzętach i drapieżnikach, a to, że wie jakie są i jak wyglądają, to żaden wyczyn.

[Pradawna Łuska]

Smoczyca kiwnęła łbem i wysłuchała odpowiedzi Srebrzystej.
~ Więcej pytań nie mam, jak na początek tyle wiedzy mi wystarczy ~ odpowiedziała. Miała nadzieję, że to koniec nauki, chyba, że wyvernowa zechce jeszcze powiedzieć coś od siebie. Ale Azlopea wiedziała już coś więcej o stadach, bogach, terenach i drapieżnikach, więc w sumie podstawową wiedzę ma i może spokojnie tutaj żyć. Jak będzie chciała dowiedzieć się więcej to kiedyś znajdzie kogoś, kto posiada większą wiedzę i ją łaskawie oświeci.

[Czarci Kolec.]

Uśmiechnęła się do Plugawej, bo widziała, jak ją męczy gadanina. Wiedziała jednak, że taka garstka wiedzy może być niewystarczająca, pozwoliła więc sobie na dodanie kilku informacji, mając nadzieję, że nie zanudzi jej na śmierć.
– Czy znasz wszystkie rasy smoków? – wybrała pierwszy temat, jaki przyszedł jej do głowy. – A może chciałabyś się dowiedzieć więcej o profesjach?

[Pradawna Łuska]

Pouczysz potem mediacji? :3

A, to akurat wiedziała, i to jak! Miała do czynienia z wieloma smokami w swoim życiu, jeszcze kiedy mieszkała poza barierą. Czeka ją dużo gadania.
~ Tak, znam, miałam z wieloma do czynienia. Morskie, mają pełną błonę między palcami i dość małe skrzydła. Nie lubi przebywać na ziemi, nie cierpi latać, potrafi oddychać pod wodą, ale nie może ziać ani lodem, ani ogniem, ani pluć kwasem. Drzewne, mają chwytne łapy, skrzydła i ogon. Mają drobne łuski, świetnie kamuflują się w otoczeniu natury. Plują kwasem. Bagienne. Lubią wodę i cuchnące bagna. Ma średniej wielkości skrzydła, pluje kwasem lub zieje ogniem. Dalej są północne. Jest to kula piór i futra. Są dość małe. W większości pokryte futrem i piórami. Zieją lodem. Nie nienawidzą pływania. Smoki wyvernowe. Mają tylko jedną tylną parę dobrze umięśnionych łap i silne skrzydła, na których ma na ogół dwa palce, którymi potrafi unosić przedmioty. Zieją ogniem. Smoki zwyczajne, zawsze zieją ogniem, typowe smoki bez żadnych cech charakterystycznych. Bezskrzydłe, nazwa mówi sama za siebie, czego nie mają. Też zieją ogniem. Górskie, dość duże, mają niezwykle twarde łuski. Nie lubią nizin, żyją w górach i mogą polować na tamtejszą zwierzynę. Zieją lodem lub plują kwasem. Smok pustynny, taki jak ja, potrafi przeżyć wiele dni bez wody i w gorącym klimacie, zawsze zieje ogniem. Powietrzny, najlżejszy podgatunek smoka. Zieje lodem lub ogniem, świetnie lata, jest bardzo zwinny. Jaskiniowy, duży smok, jednak mający małe skrzydła. Leniwe i powolne, dobrze widzą w ciemnościach. I skrajne, czyli łączące w sobie geny dwóch ras ~ wzięła głębszy oddech po wyczerpującym gadaniu. Niestety, to nie koniec.
~ Profesje też znam. Przywódca, rządzi stadem i tak dalej, robi te ceremonie i inne głupoty. Zastępca, wiadomo kto, przejmuje stanowisko przywódcy po śmierci poprzedniego lub jego odejściu. Uzdrowiciel, leczy rany i choroby, zbiera zioła. Czarodziej używa maddary, podczas polowań i walk. Wojownik, walczy siłowo, broni stada. Łowca poluje i zbiera mięso. Adept uczy się danej profesji a pisklę to niezdara która niewiele umie ~ powiedziała i spojrzała zmęczona tą gadaniną na smoczycę.

[Czarci Kolec.]

// Pewnie ;) Możesz składać raport po moim poście.

Kiwnęła zadowolona łbem. Tak, to chyba wystarczy. Smoczyca wiedziała wcześniej już sporo, teraz Srebrzysta tylko uzupełniła podstawowe informacje o ich świecie. A skoro nie miała żadnych pytań, chyba mogły zakończyć naukę. Spróbuje się czegoś teraz o niej dowiedzieć. Plugawa pojawiła się w stadzie nagle, co mogło ją zaskoczyć.
– Dokładnie. Dobrze, że to już wiesz. Chyba wystarczy gadania jak na razie, hm? – powiedziała trochę żartobliwie. – Opowiesz mi coś o sobie?

[Pradawna Łuska]

O rany. Kolejny smok jest tak cholernie zainteresowany jej historią? Smoczyca miała ochotę wywrócić oczami, ale cudem się powstrzymała. No dobra, może chociaż nauczy się trochę mediacji, bo w sumie to nie była jej mocna strona.
~ Jestem zrodzona z krwi i kości od dzikich smoków, które oddały swe życie plemieniu Vahati. Wódz wybrał mnie jako swojego wysłannika i od razu zaczął robić ze mnie przywódczynię. Z młodymi pisklętami walczyłam doskonale, wygrywałam wiele walk, jednak nikt się mnie nie lękał. Były to tylko urocze zabawy, dlatego nikt nie traktował ich poważnie. Z czasem przybrałam na powadze i mogłam wykonywać trudne zadania, wykonując je perfekcyjnie. Nie była dla mnie ważna trudność zadania, ważne aby je wypełnić. Nie było jednak to ani trochę dziwne. Doskonała budowa, siła, wytrzymałość, szybkość i zwinność – na pierwszy rzut oka można było się tego spodziewać. Gdy podołałam najtrudniejszemu z zadań, pokonaniu wielkiego niedźwiedzia, zostałam naznaczona białą farbą wyróżniającą się na mojej złotej łusce. Zostałam uznana przez lud za najlepszego z smoków jakich posiadali, dlatego też otrzymałam wiele znaczące pióra przekazywane przywódcom z pokolenia na pokolenie. Byłam wywyższana i chwalona przez każdego. Mijał już rok od otrzymania nagród, miałam całe siedem księżyców, gdy smoki z równin wtargnęły do plemienia i pozabijały wszystkich dookoła – tylko dlatego, że potrzebowali terenu mieszkalnego i łowieckiego, a my, Vahati byliśmy przeciwni tym poczynaniom. Każdy smok starał się ujść z życiem i ochronić lasy, ale nie poszczęściło im się. Równinni przytłaczali swoją liczebnością, co dawało im przewagę. Cudem uszłam z życiem i po jedenastu księżycach wędrówki dotarłam tutaj ~ powiedziała o sobie dużo, trochę się przechwalała, ale przysłaniała to kpiącym, złowieszczym uśmieszkiem.

[Czarci Kolec.]

// niech Plugawa poprosi o naukę, Srebrzysta się sama nie będzie narzucać ;d

– Imponująca historia. – uśmiechnęła się do Plugawej. – Przykro mi z powodu takiej straty. Naprawdę. – powiedziała szczerze. W takim momencie nie było ważne, że prawie nie zna tej smoczycy. Wiedziała, że jej wsparcie nic nie zmieni, nie chciała jednak, by Plugawa nie czuła się tu obco, a to wszystko mogło z pewnością przytłaczać. Plugawa była jednak silna i miała mocny charakter dzięki takim doświadczeniom. – Gdybyś chciała pogadać, albo powalczyć.. – zaśmiała się, bo domyśliła się, że raczej to drugie jest bardziej prawdopodobne – ..to jestem do dyspozycji.

[Pradawna Łuska]

Uśmiechnęła się cynicznie, ale nie złośliwie. Cóż, u niej każdy uśmiech był kpiący, ale w tym wypadku intencje miała dobre, nie złośliwe.
~ Nie pogardzę odrobiną mediacji ~ powiedziała, patrząc ze spokojem w ślepiach na Srebrzystą. Zdawała sobie sprawę, że podczas nauki mediacji też będzie musiała gadać, ale trudno, trening to trening, trzeba olać to, że się nie chce czegoś i wziąć do roboty, a nie siedzieć i się nudzić.

[Czarci Kolec.]

Aż zachciało jej się roześmiać. Plugawa chyba obrała ją sobie za nauczycielkę do umiejętności, w których tylko się rozmawia. Nie zaśmiała się jednak, a tylko uśmiechnęła. Nie odmówi oczywiście, tym bardziej, jeśli chodzi o takie podstawy.
– Nie zaszkodzi, oczywiście. Najpierw trochę o samej mediacji. Jest to umiejętność rozwiązywania problemów, wybierania najlepszego wyjścia z każdej sytuacji. Masz lub znasz jakiś problem, którego mogłybyśmy użyć dla przykładu? – i do rozpoczęcia nauki, oczywiście.

[Pradawna Łuska]

Czy Azlopea miała jakieś problemy? Zamyśliła się, szukając ewentualnego problemu do rozwiązania w swoim białym łbie, po dłuższej chwili kręcąc przecząco głową.
~ Nie mam ~ odparła krótko. Srebrzysta będzie widocznie musiała coś wymyślić, bo Plugawa jak na razie nie miała problemów. W sumie to coś nowego w jej życiu, zwykle ciągle się z czymś borykała, ale były to problemy tego typu, że albo przypadkowo zabiła innego smoka w przyjacielskiej walce albo coś jeszcze innego, a z tego ciężko wyjść w dyplomatyczny, bezkonfliktowy sposób.

[Czarci Kolec.]

I dobrze, skoro nie ma żadnych problemów. Uśmiechnęła się, brak problemów to szczęśliwy czas w końcu. Ona miała już w głowie kilka przykładów, i postanowiła jej podać ten, który był jej najbliższy.
– Dobrze, nic nie szkodzi. Wyobraź sobie, że w stadzie trójka piskląt wyraziła chęć nauki na Uzdrowiciela. Według smoczego prawa, w stadzie może być maksymalnie dwóch, niezależnie od tego, czy jest to już pełną rangą Uzdrowiciel, czy uczący się na niego Kleryk. Co zrobiłabyś na miejscu Przywódcy? – ciekawe, jak poradzi sobie z takim problemem, który wydał jej się najprostszy i dobry na początek.

[Pradawna Łuska]

No, wytęż swój gadzi umysł, Azlopea, myśl. W sumie nie myślała długo. Odpowiedziała po krótszej chwili.
~ Przywódca ma kilka opcji. Albo zaproponować pisklętom profesję czarodzieja – podobną do uzdrowiciela, bo też używa się maddary – i może jedno by się przekonało. Drugim wyjściem jest sprawdzenie, które pisklę lepiej sprawdziłoby się na tym stanowisku. Może zrobić jakiś prosty test? Ewentualnie można też poczekać, aż któreś zmieni zdanie, bo pisklęta często zmieniają decyzje ~ powiedziała co wiedziała. Nie widziała innego wyjścia z tej sytuacji, ale znając życie jest ich sporo, a Plugawa podała tylko trzy.

[Czarci Kolec.]

Pokręciła powoli łbem. Były to jakieś wyjścia z sytuacji, ale nie do końca o to chodziło.
– A kto zrobi te testy? Jak miałyby one wyglądać i na czym polegać, skoro w stadzie nie ma żadnego dorosłego Uzdrowiciela? – powiedziała spokojnie. – Załóżmy, że żadne z nich nie zechciało obrać innej drogi, niż Uzdrowiciel.