Drzewo na Wzgórzu

[Legenda Samotnika]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Fioletowołuski pociągnął nosem, przybierając z powrotem zmęczoną twarz. Westchnął tylko, nawet nie patrząc na rozmówcę i skierował się z powrotem ku swojemu drzewo, niespiesznie przebierając łapami. Specjalnie ominął zjawę, jakby bał się jej dotknąć, choć wiedział przecież, że zielonołuski jest jedynie wytworem jego wyobraźni. Obawiał się jednak kontaktu. Nie tyle przez to, że bał się dawnego przyjaciela, a raczej dlatego, że nie chciał, aby pod wpływem dotyku taka detalizowana wizja się rozmyła. Jak bardzo by mu nie ciążyły wizyty halucynacji, nie chciał się jej pozbyć, ponieważ... był to jedyny sposób, w jaki mógł jeszcze ujrzeć najdroższą osobę w swoim życiu.
Pokiwał głową obojętnie na oskarżenia zjawy, nawet się nie zatrzymując. Jeden raz się tylko odezwał mamrotem, przerywając Imoraghowi gdzieś w połowie.
– Echh... Przecież ja nie przepraszam. Żadne przeprosiny nie naprawią tego, co się stało z mojej winy. Zresztą kogo miałbym przepraszać? Nikt nie przeżył, a duchy i tak mi nie wybaczą. Ha! Ja sam sobie nigdy nie wybaczę, co dopiero duchy! – prychnął niby ze śmiechem, a jednak nie było w nim ani krzty radości. Odpowiedziało mu ryknięcie, więc spojrzał ze zmęczeniem na Imoragha, zauważając początek szarży. Otworzył szerzej oczy i absolutnie odruchowo podskoczył, zgarniając powietrze skrzydłami i pozostając w powietrzu, poza zasięgiem ataku zielonołuskiego. Dopiero wisząc w miejscu zrozumiał, że zupełnie niepotrzebnie robił unik, ale mimo to nie żałował. Nie śpieszyło mu się rujnować wizji dotykiem, więc postanowił unikać dziwnie agresywnej zjawy.
– Co ci się stało? Zachowujesz się niemal jak żywa istota, a nie wytwór mojej wyobraźni. Przecież wiesz, że nie możesz mnie dotknąć! Co w ciebie wstąpiło, Imoragh? – dziwnie było zadawać pytania własnym halucynacjom, ale wielki smok wydawał się tak realistyczny, że Delavir na chwilę zapomniał, że odpowiedzi, które usłyszy, też będą wygenerowane przez jego wyobraźnię. Machał więc skrzydłami w miejscu, oczekując wyjaśnień.

[Imoragh]

To była jedna z tych chwil kiedy znajdował się ponownie w tym miejscu. Ponurym i zamazanym, nie okazującym żadnej miłości szczegółom. Od bardzo dawna nie było tu żadnych kolorów, tak aby zakorzenić się w jego pamięci jako doświadczenie, niżeli konkretne wspomnienie. Nie tworzyło go ciało, a zmarznięta dusza, pragnienie, ból głowy i wszechobecne czarne oczy wlepiające w niego wzrok.
Jego jedynym celem w tym miejscu był poszarzały, drewniany domek, kryjący się za mgłą. Szum wypełniający jego uszy, powiewy samotnego wiatru i brak jakiegokolwiek poczucia siebie nie napełniały go bynajmniej strachem. Pamięć wydawała się zbędna kiedy miało się tak wyraźny cel.
Zbliżył się do chatki i ku jego zdziwieniu zdołał otworzyć drzwi, które zawsze wcześniej pozostawały zamknięte. W środku domku stał jego dobry przyjaciel bez imienia spoglądając za okno. Kim był nie interesowało go, przecież sam nie pamiętał nic o sobie. Fiolotowołuski smok zdawał się nie zauważyć wejścia smoka. Samotnik przystanął i spojrzał na niego; czuł od niego tą niesamowitą aurę, ten spokój. Wiedział, że nic mu przy nim grozi, że jest bezpieczny, a gdy będzie go potrzebować to on przy nim będzie.
Otworzył pysk, żeby mu powiedzieć, że już jest, że już przybył i że teraz mogą gdzieś razem wyruszyć. W głowie smoka pojawiły się żywe, kolorowe obrazy łąk, lasów i innych znanych im obu miejsc. Ale nie mógł z siebie wydusić żadnego dźwięku.
,,Nie pamiętasz prawda?"
Nagle smok przed nim odwrócił się w jego stronę. Był taki przerażająco spokojny, uśmiechając się pod nosem.
,,Czemu tak bardzo to odpierasz?"
Ból w jego głowie nagle stał się taki wyraźny; pewne wspomnienie chciało się przebić, ale z niewiadomego powodu chciał je odeprzeć.
,,Wcale nie chcesz pamiętać, czyż nie?"
Usłyszał krzyk. Wszystko stawało się takie gęste i ciemne. Robiło się duszno, a ból zdawał się płonąć.
,,Nie miałem okazji tu wtedy być. A szkoda, mógłbym zobaczyć jak również ty..."
Nie zdążył dokończyć, gdy nagle jeden krzyk zaczęła zastępować gromada głosów i wspomnień. Wszystko gromadziło się w jego głowie strawiając tak ogromny, płonący ból. Musiał uratować wszystkich, więc ignorując smoka, próbował wydostać się z domku. Podbiegł do drzwi, ale zaszły ogniem jak tylko ich dotknął. Fioletowy smok nie ruszał się, patrząc w przestrzeń. Chciał na niego krzyczeć, ale z jego gardła nie wydobywał się żaden dźwięk. Wszystko było poza jego kontrolą.
,,Jesteś bezsilny, nawet nie jesteś w stanie im pomóc. Mógłbym cię zabrać, ale byłbyś mi zbędny."
Delavir powoli zaczął zanikać, a on pobiegł do niego próbując uchwycić cokolwiek co z niego by mogło zostać. Smok znikł, a budynek nad nim zaczął się zapadać.
Zobaczył światło i poczuł swoje płynące po policzkach łzy. Teraz już pamiętał. Niezależnie ile lat próbowałby zapomnieć, te wspomnienia wypaliły mu znamię na jego umyśle. A sen pozostał żywy aż do dzisiejszego dnia. Do dnia zemsty.
Wyobrażał sobie ten dzień tyle razy, za każdym razem widząc smoka w zuchwałym i zepsutym świetle. Miał być jak pewny siebie i arogancki, a tym czasem smok przed nim był tak niesamowicie spokojny, wręcz zagubiony w swoich myślach.
W tym momencie w którym Delavir odepchnął się od ziemi, zatrzymał się i skierował ku niemu swój wzrok. Zdawało się jakby nie pojmował rzeczywistości wokół niego, jakby stracił to co czyniło jego umysł jasnym, a jego rozumowanie klarownym.
-Dlaczego nie miałbym się do ciebie zbliżać? Mówisz, że przecież czekasz na karę i każdą przyjmiesz, więc dlaczego uciekasz?
Wzbił się w powietrze i zamachnął całym swoim ciałem, tak aby uderzyć w Delavira swym najeżonym kolcami ogonem, całkowicie próbując ignorować dziwne zachowanie jego wroga.

[Legenda Samotnika]

Delavir westchnął ponownie na odpowiedź halucynacji i gładko przesunął się w powietrzu, bez problemu unikając ataku, jako że atak ten miał być raczej silny, a nie precyzyjny.
– Czy to nie oczywiste? Nie chcę zrujnować tak dokładnej wizji. Wiem, że jesteś halucynacją. Prawdziwy Imoragh nie żyje z mojej winy, więc ukazuje mi się jako duch. Naprawdę muszę ci to tłumaczyć? – opadł gładko na ziemię i przetarł łapą zmęczony pysk. Dopiero początek dnia, a jemu już chciało się spać.
Brzuch burknął niezadowolony, a fioletowołuski znów ruszył do schowka. Naprawdę dawno nie jadł. Wyjął mięso i zabrał się za jedzenie, kątem oka spoglądając na halucynację. Gdyby ta znów atakowała, z łatwością zrobiłby kolejny unik, bowiem niepostrzeżenie ciągle trzymał ciało napięte.

[Imoragh]

Smok głośno osiadł na ziemi wpatrując się z dziwne zachowanie swojego przeciwnika. Jego wściekłość opadła, ale poczuł się zirytowany. Cóż takiego stało się w życiu tego smoka, że teraz nie jest w stanie w dobry sposób pojmować rzeczywistości? Widać, że nie ignorował go, bo nic dla niego to nie znaczyło, tylko nie rozumiał, że jego oponent tak naprawdę stoi za nim. Jego oponent, który nie jest tylko wytworem jego umysłu, a prawdziwą istotą zrodzoną z ziemi, przez której żyły płynie krew i która pragnie zemsty. Niezależnie od tłumaczeń.
Zaczął spokojnie zbliżać się do Delavira, wywijając ogonem po posadzce.
–Nie pojmujesz rzeczywistości, nie rozumiesz tego co się dzieje wokół ciebie. Stoje tu za tobą, prawdziwy jak nigdy, więc przyjmij mnie jako wroga, a nie wytwór twojej schorowanej duszy!
Gdy tylko podszedł wystarczająco blisko zamachnął łapą z pazurami, próbując celniej uderzyć przeciwnika.
-Spójrz na mnie! Walcz ze mną, tak aby mogło się dopełnić nasze ostateczne spotkanie! Bo nie jestem twoim wytworem, a jednym z ocalałych z wioski, z której tak perfidnie uciekłeś zostawiając wszystko za sobą. Jestem tak prawdziwy jak powietrze, jak trawa i kamień po którym stąpasz, jak ból który poczujesz gdy wreszcie zawalczymy.

Zwariował, a przynajmniej tak mówił sobie w głowie Imoragh. Może sam nie pojmował dobrze wszystkiego, ale wiedział, że po tym co się stało, Delavir nigdy nie mógł pozostać tą samą osobą. Wszystko się zmieniło, a to kim teraz jest, pokazuje, że ten pożar odcisnął żarzący się odcisk na jego sercu i umyśle w postaci szaleństwa.

[Legenda Samotnika]

Szybko połknął posiłek, powracając do rozmowy. Podobnie do niego Imoragh wylądował, a wtedy dopiero do Delavira zaczęło docierać, że coś tu nie gra. Słyszał chrust śniegu pod jego krokami. Widział odciski łap, pozostawianych po jego łapach. Czuł nawet jego dziki zapach, będący mieszanką dalekich i bliskich krajów. Lekkie namiastki innych smoków, z którymi się najpewniej widział. Do tej pory myślał, że to umysł bawił się jego świadomością, załamywał rzeczywistość i przywoływał zapachy i dźwięki. Jednak ślady? Warkot? Błyski światła na łuskach i rzucany cień? Nie miał aż takiej wyobraźni, aby dbać o każdy najmniejszy szczegół. Zwątpił.
Odruchowo miał uniknąć zamachu, jednak powstrzymał się i przyjął cios. Żeby tylko sprawdzić.
Znieruchomiał w szoku i stał tak dosyć długą chwilę. Poczuł to. Piękący ból, krótkotrwały dotyk. Ciepło krwi, sączącej się drobnie pod łuskami ramienia. Otworzył szerzej oczy, nie odrywając spojrzenia od wściekłych ślepi Imoragha. On... On żyje. Jest prawdziwy. Stoi tu przed nim z krwią na pazurach, z ogniem żądzy krwi, buchającym z oczu. Bije od niego ciepło żywej istoty, z nozdrzy leci para oddechu na chłodnym powietrzu. On...
Pojedyncza łza wypłynęła z oka Delavira sekundę przed tym, jak samotnik rzucił się na zielonołuskiego. Nie obchodziło go zupełnie, że ten pałał wobec niego nienawiścią. Właściwie to o tym zapomniał. Chciał go po prostu dotknąć. Zatwierdzić się w przekonaniu, że żyje. Poczuć bicie jego serca i ciepło oddechu. Wtulił się w pół-olbrzyma, zaciskając oczy i obejmując mocno krzepką pierś. Nie zwracał uwagi, że przez niespodziewany ruch przewrócił smoka i leżał teraz na nim, kurczowo tuląc. Po prostu przysłonił pysk do Imoragha i z dreszczem na całym ciele wyczekiwał dźwięki dudnąciego serca.
Wyczuł je. Wyczuł rytmiczne uderzenia w piersi zielonołuskiego. Wsłuchał się w nie, bojąc się ruszyć, zupełnie jakby nie chciał zepsuć tej chwili. Chciał pozostać tu już na zawsze i tylko słuchać tego bicia serca...
Z jego piersi wyrwało się chlipnięcie, a z oczu pociekły łzy. Próbował hamować płacz, lecz ból utrzymywanego oddechu rozrywał powoli pierś smoka. Na chwilę wypuścił oddech, łapczywie łapiąc powietrze, aby znów ucichnąć. Nie chciał zakłócać dźwięku serca. Łzy zmoczyły już cały pysk i powoli ściekały także na Imoragha, ale Delavir tego nie widział.
Po prostu słuchał serca.

[Imoragh]

-Widzisz nareszcie? Zorientowałeś się, że...
Nie zdążył skończyć, kiedy ogromne cielsko Delavira ruszyło w jego stronę. Wpierw pomyślał, że to atak, więc naprężył swoje ciało, ale zanim zdążył się przygotować został przytulony, a raczej w jego mniemaniu przygnieciony. Zamarł na chwile, nie rozumiejąc co się właśnie dzieje.
Spodziewał się możliwie każdego zachowania u przeciwnika, ale nie...tego.
Odrzucił go wściekle, odrywając się od ziemi i tworząc lekki prąd powietrza, który sprawił, że nagle ciało Samotnika spotkało się z falą zimna górskiego powietrza.
Patrzył na oniemiałego wroga. Być może zdał sobie sprawę z jego błędów, z tego, że jego wszystkie zmartwienia właśnie powróciły. Teraz po miłości, przyjaźni, czy tęsknocie w głowie Imoragha pozostał tylko ból. Nie chciał go dotykać, bolało go, że wciąż może przez niego coś czuć. Tak dawno nie czuł tego ciepła jego ciała, było ono jedynie zatartym wspomnieniem z dzieciństwa.
Jego skrzydła próbując utrzymać smoka rozrywały powietrze i poruszały trawą spod jego stóp. Nie chciał wracać na ziemie, raczej wolał poczekać na reakcje smoka, zanim zrobi cokolwiek nagłego. Jego przyjaciela nie warto było atakować na siłe ataku, a raczej należało go podejść i dopiero wtedy przypuścić atak.
Jednak cicho wpatrywał się na niego nie umiejąc wydusić z siebie żadnego słowa. Chciał krzyczeć, poczuć jeszcze raz gorącą krew na swych dłoniach, zaatakować, ale nie mógł się do niczego zmusić. Po prostu obserwował, czekając na swoją okazje.

[Legenda Samotnika]

Poczuł gwałtowny powiew zimna i już leżał na ziemi. Uniósł spojrzenie wilgotnych oczu na Imoragha i patrzył na niego z niezrozumieniem. Nieświadomie wyciągnął łapę, jakby usiłował sięgnąć po zielonołuskiego i ponownie się wtulić, a w jego oczach widniało jedynie dziecięce niezrozumienie, zupełnie jakby nie zdawał sobie sprawy ze swojej sytuacji. Po chwili jednak zaczęło do niego docierać, a zrozpaczone ślepia przybrały na powadze. Cofnął łapę i wymruczał słabym, zrezygnowanym głosem:
– Ach... Ty... Przecież mnie nienawi-... n-niena.... – nie mógł się zmusić do wypowiedzenia tego słowa. Po policzkach spływały kolejne fale łez, ale oczy samotnik miał pozornie spokojne, wręcz puste. W środku jednak... W piersi narastało piekące uczucie. Ból, rozrywający serce. Chwycił się za pierś, opuszczając z rezygnacją pysk i zamykając oczy. Łzy zaczęły spadać na śnieg.
– W takim razie... Zabij mnie, proszę. Wolę stanąć przed duchami naszego klanu i nigdy nie zaznać spokoju, pogrążyć się na wieki w winach... Ale nie mogę... Nie chcę widzieć jak patrzysz na mnie z nienawi.... z niena... uhh.– przerwał, nie potrafiąc skończyć. Odetchnął jednak i kontynuował cichym, przepełnionym smutkiem głosem. – ...nie zniosę tego spojrzenia od ciebie. Hah... wiesz, dlaczego jeszcze nie odebrałem sobie życia? Przeżyłem tyle paskudnych rzeczy, wszyscy moi bliscy ginęli z mojej winy, a ja jeszcze przybierałem szczęśliwą maskę i zabawiałem inne smoki jako bard-podróżnik. Całe to cierpienie każdego dnia rozrastało się we mnie niczym plaga. Już dawno... Już dawno pojawił się pomysł, aby zakończyć swoje bezużyteczne życie. Ale nie mogłem tego zrobić. Byłem gotów stawić czoła oskarżeniom całego stada, ojca i nawet Kaihve... Ale sama myśl tego, że zobaczę pogardę w twoim spojrzeniu tak bardzo raniła moje serce... Dlatego jeszcze żyję. Bo cały czas bałem się cię spotkać. A tu się pojawiasz, żywy... Prawdziwy... I patrzysz na mnie wzrokiem, który był moim największym strachem, najgorszym koszmarem od tamtego feralnego dnia. Błagam cię więc... Odbierz mi życie, wypełnij swą zemstę. Skaż mnie na wieczne cierpienia pośmiertne. Pozwól mi... Uniknąć twego spojrzenia. – odetchnął, kończąc cichą przemowę. Zacisnął łapię w pięść na piersi, lecz wtedy powróciło wspomnienie. Poderwał głowę niespodziewanie, a w jego oczach tliło się zmartwienie. Nie bał się jednak o swoje życie, o nie.
Poderwał się z zaśnieżonej ziemi i podskoczył, z gracją otwierając skrzydła i wzbijając się wyżej. Nie uprzedził zielonołuskiego, ale nie uciekał. Chciał tylko coś zrobić przed śmiercią.
Wylądował gładko na gałęzi wielkiego drzewa i zaczął się grzebać gdzieś między splątanymi gałęziami. Wyjął stamtąd skórzaną torbę i otrzepał ją z siana i liści. Skierował zmartwione spojrzenie na Imoragha i wyciągnął łapy z torbą, pokazując, że nigdzie nie ucieka. Zleciał na ziemię i z wielką ostrożnością położył obok torbę, otwierając wieko. Wsunął łapy do środka i po chwili wyjął... niewielkie jajo. Mieszały się na nim kolory dnia i nocy, na dole jaśniała jasnożółta plama niczym na wzór słońca, a na górze na granatowym tle błyskały białe kropki, niczym gwiazdy na nocnym niebie. Trzymał niewielki skarb bardzo ostrożnie, z miłością spoglądając na błyszczącą skorupę. Pociągnął łapą po jaju, lekko je głaskając, po czym przyłożył do niego policzek, żegnając się z dzieckiem. Wyciągnął jajo do Imoragha i wymamrotał:
– Zanim mnie zabijesz... Błagam, zaopiekuj się Kaihvirem. Spraw, aby wyrósł na porządniejszego, niż ja. Ja nie zasługuję na życie, ale on... Lub też ona... Mają szansę, aby zostać wspaniałą osobą. Proszę cię... zaopiekuj się jajem. – utkwił błagalny wzrok w zielonołuskim, mając nadzieję, że mimo całej nienawiści, jaką darzy samotnika, pół-olbrzym okaże niewyklutemu dziecku współczucie.

[Imoragh]

Słuchał tych wszystkich słów z lekko przymkniętymi powiekami. Żałował, ale w sumie to wcale go nie dziwiło, wręcz napawało wreszcie tym na co czekał.
Kiedy nienawidzi się kogoś tak bardzo, kiedy wbija się ze złości pazury w skórę, i zagryza język myśląc o wspomnieniach, czy czynach drugiej osoby, chce się widzieć żałość. Chce się widzieć drugiego smoka w łzach, mającego w sobie tyle nienawiści do siebie, co Imoragh do niego i błagającego o śmierć. Na to w końcu czekał.
Opadł na ziemie i patrzył jak smok zabiera swoją torbę. Wiedział, że nie ucieknie, bo przecież był więźniem samego siebie i swoich słów. Nie miał gdzie już uciec, jeżeli sam z własnego umysłu utworzył dla siebie klatkę.
Kiedy wyjął z torby jajo nie mógł się powstrzymać żeby zrobić ten jeden niepewny krok w tył. Nie spodziewał się nigdy w życiu, że swobodny Delavir kiedyś doczeka się jaja. Tak pięknego, mieniącego się w kolorach nocnego nieba jaja.
Cofnął się i obrócił się plecami do fioletowego Samotnika wpatrując się w niebo, które paliło się pięknymi odcieniami czerwieni i żółci, a słońce powoli opada, żegnając się ze światem.
-Jesteś...jesteś żałosny.
Zanim ktokolwiek zdążyłby się zorientować, obrócił się i podbiegł do Delavira odpychając go całą swoją siłą, tak aby upadł na twardą posadzkę.
-Żyłeś tyle lat, każdego dnia walcząc o swoje życie. Nie zamierzam zabijać już leżącego, więc wstań i w ostatnich chwilach swego życia zawalcz o siebie i o własne dziecko! Kochasz je tak bardzo, ale nie chcesz o nie zawalczyć, o jego przyszłość, więc w moich oczach umierając tutaj zostawiasz je na śmierć w górskim zimnie.
Patrzył na niego z obrazą, ale wiedział, że tak trzeba. Nie chce walczyć z kimś kto się poddał, z kimś kto będzie przyjmować na siebie wszystkie ciosy. Chce poczuć, że zemsta którą planował, będzie uczciwą walką pomiędzy dwoma rozdzielonymi przez los istotami.
Podszedł do pozostawionego jaja i powoli wturlał je do otwartej, pozostawionej torby, którą następnie wziął i odstawił pod drzewo.
-Nie chce zabijać kogoś kto nawet nie zamierza walczyć. Bo po cóż zabijać, jeżeli już od dawna jesteś martwy?

[Echo Zbłąkanych]

A no przylazł, tym razem z najmłodszym synkiem. Nic tak nie zacieśnia więzi, jak wspólne wypady! Przytarabanili się w okolice majestatycznie wyglądającego drzewa, rosnącego na wzgórzu. Pogoda dopisywała, było nieco cieplej. Echo miał nadal ogólnie rzecz biorąc dość paskudny humor po ceremonii, jednak tak jak kiedyś już narrator wspominał, dzieci dość dobrze na niego działały. Zdjął malucha z grzbietu, i zastanowił się co by tu głupawego wymyślić..
-Chciałbyś może poćwiczyć atakowanie przeciwników? – zapytał syna z szelmowskim błyskiem w oku.

Nagle przed Riot zaczął krążyć mały, zielony świetlik, dość blisko, ale jakby lekko poza zasięgiem.. Czy małemu zakapiorowi uda się dopaść zdobycz.. zobaczymy. Niech zaczną się łowy!

/Riot.

[Szlachetny Kolec.]

Naburmuszony Riot pozwolił postawić się na ziemi. –tato, mówiłem Ci że jestem już duży i mogę chodzić sam!– pisnął i zatrzepał skrzydełkami. Po chwili jak usłyszał propozycję to skoczył z radością. Czy chciał? No oczywiście że tak! To jest to! On wojownik musi wiedzieć jak atakować wroga!
-Pewnie że chce tato! Bardzo chcę! Nauczysz mnie!? Ja będę wojownikiem!– trajkotał radośnie skacząc dookoła ojca. Nie dość że spędzi czas z jego ulubionym smokiem... no może po krewetce. To jeszcze Tata to nauczy jakcbyc wojownikiem!

[Echo Zbłąkanych]

Oj tam duży! Mały grzdyl! Tereny wspólne to nie zabawa, nie można się latać samopas. Zaśmiał się tylko na słowa przyszłego woja. Mam nauczyć czegoś? Hmmm walczyć? Co? Czyżby przyszła pora na przekazanie wiedzy o....

MADARZE!?

Tak, to właściwym moment! Może mały wstęp chociaż? Mały chyba był nieco za młody na tą tajemną wiedzę.. Coś tam można już nakreślić.
-Wojownik ze mnie słaby, ale może chciałbyś posłuchać o magii? W tym nie mam sobie równych! – powiedział, po czym wypiął dumnie pierś. Ta, nie miał sobie równych.. non stop dostawał w mordę na pojedynkach. Ale przecież Riot nie musi tego wiedzieć!

Dodano: 2021-07-05, 13:27[/i] ]
/inny czas.

Jak zwykle polazł poszlajać się samotnie. Zawędrował naprawdę daleko, w ogóle nie używając skrzydeł, w rejon.. dużego drzewa. Hehe, a jakby je tak.. podpalić? Przysiadł na tyłku, patrząc na okazałe drzewo. Myślał, myślał, myślał.. ale postanowił zarzucić swój destrukcyjny pomysł. Raz, że miał bardzo dobry humor, dwa, szkoda zwierząt, które mieszkały w obrębie tego dębu. Echo kochał naturę, nigdy nie chciał skrzywdzić żadnego zwierzęta, przynajmniej nie bez powodu. Dla przykładu pewnego łosia chętnie przerobiłbym na pieczeń. Było niezwykle gorąco, więc rozłożysta korona drzewa z dużą ilością liści dawała idealny cień do odpoczynku. Tak więc walną się na plecy, na gęstą trawę u podnóża tej pięknej rośliny. Przymknął oczy, delektując się chwilą. Od razu wokół niego pojawiły się maddarowe żaby, różnokolorowe, świergolące.. Postanowił skontaktować się z Żabą, i zaprosić go, żeby wpadł pogadać. Przypomniał sobie wspólne spanko nad rzeką.. to było bardzo miłe wspomnienie.. Tak więc wysłał uzdrowicielowi impuls mentalny, zapraszając, opisujący miejsce, gdzie nasz deklowaty czarodziej akurat się znajdował. Wszechobecne gorąco oraz jednostajny śpiew żab sprawił, że przysnelo mu się, a czaszka zjechała mu na oczy.

/Żabolo

[Żabi Plusk]

Łapy zawiodły go na miejsce same. Uzdrowiciel nie zastanawiał się nawet nad tym dłużej i otrzymawszy zaproszenie od Echo, bez zawahania ruszył na spotkanie, przez całą drogę wydając się być (jak zresztą przez kilka ostatnich dni) strasznie nieobecnym. W tym momencie przez całą drogę jego myśli były skoncentrowane tylko i wyłącznie na jednym – zobaczeniu czarodzieja. Potrzebował go. Przyspieszył odruchowo kroku.
Gdy udało mu się nareszcie dotrzeć na miejsce, uśmiechnął się smutno, obserwując przez moment w ciszy śpiącego samca. Nie planował go jednak budzić – zamiast tego ułożył się tuż obok, wtulając się w jego szyję, choć zapewne sam ten gest w zupełności wystarczył, by czarodziej wyrwał się ze snu. Zacisnął zęby i pociągnął nosem, czując że jego ślepia zaszkliły się łzami. Odruchowo próbował się powstrzymać przed ich rozlewem, jak zawsze. Tak bardzo nie chciał po tym wszystkim co przeszli zawracać teraz Echo głowy swoimi problemami. Tak bardzo nie chciał, by ten po raz kolejny widział go zapłakanego. By przynajmniej to spotkanie dla odmiany było odrobinę weselsze od poprzednich. Ale to wszystko przytłaczało go już do takiego stopnia, że nie dawał już sobie rady z tłumieniem emocji. Bardzo dobrze wiedział, po jak cienkim lodzie stąpa i że kiedyś nie wytrzyma, w końcu pękając. I miał dziwne przeczucie, że pora na to nadeszła właśnie teraz, dlatego też… po prostu zaczął płakać. Nie powstrzymywał się, bo nie miał siły trzymać już tego w sobie. Nie widział też już sensu w ukrywaniu tego, że coś było z nim nie tak – nie przed Echo, kiedy nie chciał więcej nadwyrężać jego zaufania.
Był po prostu tak strasznie, ale to strasznie zmęczony.

[Echo Zbłąkanych]

Spał w najlepsze, gdy poczuł, że ktoś się do niego przytulił. Łypnął jednym okiem, zauważając gęste futro Żaby. Objął uzdrowiciela i przytulił do siebie, wyczuwając w nim narastające napięcie, po czym nagle ten.. wybuchnął płaczem. Zaczął delikatnie gładzić po boku, liznął też w polika. Powoli uczył wyrażać się emocje w sposób kontrolowany.. czy może już się nauczył? A może to tylko przy uzdrowicielu potrafił się zdobyć na takie subtelne gesty. Może wreszcie powie co go trapi? Co się z nim działo? Żaba wydawał się Echu dość skryty, jednak.. czy to ten moment?. Bardzo chciał pomóc wodnemu, nie mógł patrzeć na niego w tym stanie, bo mu serce pękało.
– Ćśśś… – powiedział cicho, mocniej do siebie przyciskając tą kupkę nieszczęścia.
– Co się dzieje? Czemu płaczesz? Ktoś zrobił Ci krzywdę? Niech ja go tylko znajdę, to mu łapy z tyłka powyrywam. – powiedział, dodając końcowi wypowiedzi nieco żartobliwego tonu, aby rozbawić Żabę.

Ale w sumie taka prawda, jak ktoś by skrzywdził tego tu biedaka, a Echo by się o tym dowiedział.. To urwałby mu łeb porządnie, nie tak, jak wiecznemu adeptowi, a ścierwo wrzucił do bagna. Czuł potrzebę bronienia i opiekowania się uzdrowicielem, szczególnie widząc go w takim stanie.

[Żabi Plusk]

Z każdą łzą czuł się coraz lżej, jakby ktoś powoli zdejmował mu metaforyczny głaz z serca. Płacz dalej nie jednak ustawał aż do momentu, kiedy poczuł niespodziewane liźnięcie w polik. Zakasłał, zachłystując się odrobinę powietrzem, gdy próbował zatrzymać płynący z jego oczu potok oraz uciszyć się, aby wsłuchać się w słowa Świetlika. Mimo że przeoczył chwilę, w której bursztynowołuski wyrwał się ze snu, nie zaskoczyło go ani trochę to, że ostatecznie tak się stało. W końcu trudno było się nie obudzić, mając zanoszącego się brzydkim szlochem, leżącego tuż przy twoim boku smoka.
– C-co? N-nie, nie – pokręcił delikatnie łbem w przeczącym geście. – Nikt nie zrobił mi krzywdy, po prostu… – urwał i przełknął ślinę. Po prostu co? Jak zwykle brakowało mu słów, by opisać to, co powodowało że znajdował się w takim stanie. Wlepił więc swoje przeszklone ślepia w czarodzieja, na kilka uderzeń serca milknąc, starając się zebrać jakoś swoje myśli do kupy. – Jestem tak… tak zmęczony. N-nie fizycznie… znaczy, to trochę też, ale… no wiesz, o co mi chodzi – wybełkotał, mając nadzieję, że Echo zrozumie cokolwiek z jego nerwowej paplaniny. Zadrżał, przenosząc wzrok na lekko trzęsące się łapy. – Nawet nie wiem, od c-czego zacząć. Tego było tak… tak dużo. I już po prostu nie wytrzymałem, nie dałem rady dalej trzymać tego w sobie – spróbował otrzeć tyłem dłoni łzy, lecz odniósł wrażenie, że tym ruchem jedynie pogorszył sprawę i zaczęło ich spadać coraz więcej. – Niech to szlag, zepsułem już na start spotkanie, przepraszam – wymamrotał cicho pod nosem i zaśmiał się gorzko. Choć wiedział, jak bardzo tego potrzebował, zrobiło mu się nagle strasznie głupio, że odwalił taką scenę i nawet się z czarodziejem nie przywitał, od razu zaskakując go swoim płaczem na dzień dobry.
Schował twarz w łapach i cicho jęknął, widocznie sfrustrowany. – I jeszcze w tak beznadziejny sposób zepsułem ci drzemkę.

[Echo Zbłąkanych]

Znów zaczął płakać biedak. Echo westchnął tylko, przytulając go nieco mocniej. Wysłuchał jego słów. To akurat dobrze mu zrobi, jak się wygada, wywali z siebie ten gnój, który zatruwał mu umysł, wpływając również na ciało.. czarodziej wiedział, jakie paskudne to było.
– Nie psujesz wcale spotkania, wręcz przeciwnie, bardzo cieszę się, że zaczynasz wreszcie mówić o swoich problemach, wyrzucać to z siebie, wyjdzie Ci to na dobre, uwierz mi. – odpowiedział spokojnym głosem Świetlik, dzieląc się z uzdrowicielem częścią swych myśli.
Postanowił nieco zmienić taktykę, nakreślając Żabie nieco inne podejście.
– Powiem Ci, że jak masz taki gorszy okres w życiu, warto zwracać uwagę na drobne rzeczy.. dla przykładu, rozejrzyj się.. Leżymy sobie pod drzewem, jest ciepło, pięknie, dookoła przyroda tętni życiem. Jest miło. Należy cieszyć się takimi pierdołami, działa to kojąco. Wiem co mówię, bo sam od kiedy zacząłem tak robić to nieco łatwiej znosić.. niektóre rzeczy. – zasugerował ziemny. Ano pomaga, szczególnie znieść niezdecydowanie pewnego uzdrowiciela. Ta ostania myśl zabolała dość mocno, więc od razu przeszedł do realizacji chwytania dnia, czyi po prostu spędzania czasu z Żabą..

Oczywiście nie byłby sobą, gdyby maddara nie dała o sobie znać! W powietrzu pojawiło się mnóstwo drobnych, migoczących punkcików, mieniących się kolorami tęczy. Nie nadał tym tworom jakiejś szczególnej tekstury... po prostu refleksy świetlne. Gdyby uzdrowiciel nieco się uspokoił, to wtedy nasz bohater przytuliłby się do jego szyi, chcąc znów nieco się zrelaksować. Jednak, gdyby dalej ten chciał się zwierzać, czy wypłakać, to wysłucha wszystkiego, i postara się jak najlepiej pomóc.

[Żabi Plusk]

Już otwierał pysk, by odruchowo zaprzeczyć słowom samca i dalej go przepraszać, gdy w porę opamiętał się.
– Masz rację – kiwnął lekko łbem, lecz nim odezwał się ponownie, dał sobie moment, by się wyciszyć. Sukcesem było to, że przestał już szlochać i choć jego ślepia wciąż były trochę załzawione, czuł się o niebo lepiej. Głos Echo oraz jego gesty działały na uzdrowiciela bardzo kojąco i mimo że cała ta bliskość była dla niego czymś zupełnie nowym, podobało mu się to. – N-nie wiem, czy będę… czy będę teraz w stanie o tym wszystkim opowiedzieć – pomimo ogromnej potrzeby wyrzucenia tego z siebie, chyba nie był na to gotowy. Jeszcze nie teraz. Ale wystarczyło mu i był wdzięczny za wsparcie czarodzieja, bo tego przede wszystkim potrzebował – zapewnienia, że nie jest sam. Że nie musi się bać dzielić z innymi swoimi problemami, że nikomu się w ten sposób nie naprzykrza.
Wlepił swój wzrok w łapy, opierając się w międzyczasie delikatnie o bok samca. – Pamiętasz naszą rozmowę… tę o ryzykowaniu życiem na arenie? – nie tą drugą, jeszcze bardziej bolesną. Zadrapał delikatnie pazurami ziemię w nerwowym geście i podniósł łeb, wbijając swój wzrok w kolorowe, świecące twory czarodzieja unoszące się w powietrzu. Przez chwilę jego pysk ozdobił drobny uśmiech, choć ulotnił się równie szybko, co się pojawił. – Wydarzyło się ostatnio trochę rzeczy. Stresujących. Bałem się… Bałem się że stracę kogoś ważnego. Kilkukrotnie. Raz było b-bardzo blisko. Wręcz za blisko – zacisnął mocno powieki. Wdech, wydech. – Dobrze wiem i zawsze wiedziałem, że bycie uzdrowicielem wiąże się ryzykiem, że w swojej karierze będę musiał nieraz zajmować się umierającymi smokami, I jestem na to przygotowany. Nigdy się podczas żadnego z leczeń dzięki bogom nie zawahałem, nie dałem ponieść emocjom – chociaż bardziej pasowałoby tu stwierdzenie, że podczas samego leczenia nie czułem nic. Tylko po. Zawsze po. – Ale mimo wszystko to wciąż… boli. I wraca. Spędza sen z powiek – z każdym kolejnym słowem jego pazury wbijały się w glebę mocniej. – Czasem zastanawiam się… Czy nie jestem za słaby, skoro pozwalam, by tak to mną pomiatało. To i wszystko inne, z czym nie potrafię sobie sam poradzić – uzdrowiciel powinien mieć raczej silniejszą psychikę. Być odporniejszy na stres, by nie pozwolić mu sobą zawładnąć. A on? Co z tego, że nie załamywał się podczas leczeń, gdy wyniszczało go to potem tak czy siak od środka? Jak bomba z opóźnionym zapłonem. Zdawał sobie sprawę, że to normalna reakcja na to, kiedy jesteś świadkiem tego, jak prawie umiera twój bliski, lecz dalej uznawał to za swoją największą słabość. Miał wrażenie, że inni potrafiliby sobie poradzić z tym o wiele lepiej niż on.
– Mam wrażenie, że powinienem być silniejszy. Przestać być taki… taki wrażliwy – od małego był naczelną płaczką spośród całego rodzeństwa. Najbardziej strachliwy, delikatny. Starał się tym jakoś szczególnie nie przejmować, zwłaszcza gdy nikt go z tego powodu nigdy nie dręczył. Wciąż jednak czuł się trochę gorszy od braci, którym po cichu całe życie zazdrościł tego, że są tak zaradni. I choć bez wątpienia niektóre mało przyjemne wydarzenia pozwoliły mu się jakoś z czasem zahartować, odnosił wrażenie, że to za mało. Że powinien się jeszcze postarać i wziąć bardziej w garść. – Taki kruchy – łatwy do złamania.
Omiótł wzrokiem okolicę, tak jak poradził mu bursztynowołuski. Niektóre rzeczy? Ciekawe, czy chodziło mu o… Wziął głęboki wdech. Po co przechodzisz od razu do takich konkluzji i doszukujesz się niepotrzebnie drugiego dna. – Dziękuję – wypuścił powietrze z płuc, po czym spojrzał na samca. Kąciki jego ust drgnęły w uśmiechu. – Ale i tak przepraszam, że urządziłem ci taką… niespodziewaną pobudkę. Musiało cię to pewnie nieźle zaskoczyć. I no... zmartwić. To to na pewno.

[Echo Zbłąkanych]

Czuł nadal silne emocje bijące od uzdrowiciela, napięcie, stres. Przytulał go delikatnie, gładząc po boku, aby dodać otuchy, dając się wygadać, nie przerywając ani na chwile. Biedny, zestresowany, pełen wątpliwości.
– To właśnie współczucie, wrażliwość wyróżnia Cię wśród innych uzdrowicieli, mimo obcowania non stop z cierpieniem, krzywdą innych, nie wyzbyłeś się tych odruchów. Sprawiają, że chcesz wykonać swoją prace jak najlepiej, uśmierzyć ból.. moim zdaniem te wartości sprawiają, że jesteś dużo lepszy w tym, co robisz. – mówił łagodnym głosem Echo.
– A jesteś doskonały w tym, co robisz.. Sam to odczułem na własnej skórze. – powiedział, uśmiechając się uprzejmie. Ano prawda, kilka razu wyleczył go z naprawdę poważnych ran, i jeszcze okazał głębokie współczucie. To ujęło w pewien sposób czarodzieja.
– Tak jak mówiłem wcześniej.. wrażliwość nie jest słabością, jest czymś, co sprawia, że jest się lepszym. – dalej mądrzył się ziemny. W ogóle, tyle mądrych słów wylatywało z jego gęby, zero bzdur, normalnie.. co za dziwy!
Przytulił go nieco mocniej, mając nadzieje, ze w ten sposób jakby bardziej zaznaczy, że jest tu dla niego..
– Nie masz ani za co przepraszać, ani dziękować. Naprawdę.. to miłe, że mogę komuś pomóc i doradzić.. nieco obce uczucie. – powiedział, gapiąc się na swoje twory maddarowe.
Obce, bo po prostu z nikim nigdy nie był tak blisko.
Oczywiście Żaba musiał poruszyć temat walk na arenie.. Echo postanowił do przemilczeć, gdyż po prostu nie wiedział, czy jest w stanie zapewnić uzdrowiciela, że nie będzie tak robić. Cóż, ten jakby dalej nie powiedział mu wprost, że też jakby odwzajemnia uczucia.. takie zapewnienie na pewno zmieniłoby nieco sytuacje w której obaj się znaleźli.

[Żabi Plusk]

– To naprawdę urocze, że pokładasz we mnie taką wiarę i że tak sądzisz – zaśmiał się i dźgnął go delikatnie palcem w policzek. – Ale nie sądzę, bym pod tym względem różnił się od innych uzdrowicieli. No, przynajmniej większości – był jednak przekonany, że duża część smoków wybierających taką, a nie inną ścieżkę rozwoju w życiu, jest w jakimś stopniu wrażliwa na cierpienie innych. Sam zdecydował się na piastowanie takiej rangi z chęci pomocy reszcie stada i domyślał się, że w przypadku innych uzdrowicieli było podobnie. – Domyślam się, że mimo wszystko duża część uzdrowicieli jest równie wrażliwa, tyle że… radzą sobie po prostu z tym o wiele lepiej, niż ja. Nie pozwalają emocjom sobą zawładnąć, mają nad nimi większą kontrolę. Nie doprowadzają się do takiego stanu, jak mi się zdarzyło wielokrotnie. Skoro wrażliwość nie jest słabością, dlaczego sprawia, że czasem jest mi tak trudno normalnie funkcjonować – znów skierował swój wzrok na dłonie. Czuł dziwną niewyjaśnioną potrzebę, by czymś je zająć, dlatego zaczął się w międzyczasie bawić pojedynczymi źdźbłami trawy.
– Nie wyzbyłem się odruchów, heh… Wiesz, czasem się zastanawiam, czy to mnie kiedyś wykończy, czy po prostu stanie mi się całkowicie obojętne – wybełkotał cicho, bardziej do samego siebie, niż do czarodzieja. Nie zdziwiłby się nawet, gdyby Echo wcale nie zrozumiał, czy nie usłyszał jego mamrotania pod nosem. – Nie wiem, co byłoby gorsze – chociaż chyba bardziej mimo wszystko bał się tej drugiej opcji. Nie czucie zupełnie niczego, ta pustka, która była naprawdę przerażająca.
Otarł się głową o szyję czarodzieja, zamykając ślepia. Na jego pysku zawitał subtelny uśmieszek. – Jestem po prostu wdzięczny, że no… wysłuchałeś tego mojego gadania – dla niego to wszystko było również obce. To nie tak, że brakowało mu w życiu osób, którym mógłby zaufać – po prostu nigdy się jeszcze przed nikim tak nie otworzył, jak teraz. Czuł się w obecności czarodzieja tak… wyjątkowo bezpiecznie. Jak w towarzystwie rodziny, ale też nie do końca. Nie potrafił za nic tego uczucia wyrazić słowami. W każdym bądź razie od razu zrobiło mu się na sercu lżej, gdy mógł z siebie wyrzucić choć część tego, co przez te wszystkie księżyce tak go zamęczało. Nagle podniósł się z ziemi.
– Chodź, czas rozprostować sobie łapy – wyszczerzył wesoło kły. Odrobina rozrywki z pewnością im obu dobrze zrobi. Zwłaszcza kiedy uzdrowiciel trochę już stęsknił się za ich typowymi wygłupami. – I nie przyjmuję sprzeciwów! – zawołał, zaczynając powolutku truchtać przed siebie, zerkając oczywiście do tyłu by sprawdzić, czy Echo ruszył za nim.

[Echo Zbłąkanych]

Żadna wiara, czy inne takie rzeczy. Było to proste stwierdzenie faktów, nic więcej. Na słowa uzdrowiciela jedynie się uśmiechał, nie mając nic więcej do dodania. Miło mu było, że Żaba się w końcu przed nim otworzył, okazał zaufanie. Dużo to dla niego znaczyło, dało mu do zrozumienia, że wnioski, które wyciągnął, będąc w gniewie były po prostu.. bzdurne.
– Myślę, że mało jest takich, co aż tak przejmują się losem bliskich, i zrobią wszystko, żeby po prostu dopomóc. Tak to jest.. empatia.. przejmujesz się za innych. Dużo lepiej tak, niż miałbyś być zimny, niczym lód. – odpowiedział Echo. Miał nadzieje, że nie brzmiał jak idiota. Chciał po prostu rozjaśnić uzdrowicielowi pewne kwestie, a że nie był jakimś wielkim mówcom, to szło dość.. topornie.
Na kolejne słowa pogładził Żabę delikatnie po boku.
– Zawsze będę przy Tobie, od tego są przyj… partnerz.. cholera. – odparł czarodziej, chcąc pokrzepić Żabę, no ale.. wyszło nieco inaczej. Kretyn.
Oh, już wstawać? Jak to? Tak fajnie się leży! Nasz bohater miał dzisiaj wyjątkowo dużego lenia, plus to gorąco wcale nie pomagało jakiejkolwiek motywacji! Plus miał ochotę podroczyć się z Żabą.
– Oj, tak ciepło jest, duszno, a tu tak wygodnie, tak poleżeć sobie.. chyba trzeba mnie zachęcić, żebym wstał… – mówił głupkowatym tonem, patrząc w niebo, z lekko szelmowskim uśmiechem. Prowokacja.. ale czy zadziała?

[Żabi Plusk]

– Czy ja wiem czy mało… – wzruszył delikatnie barkami. – Wciąż nie uważam tego za jakąś wyjątkową cechę, raczej sporo smoków odznacza się taką empatią, może nawet i jeszcze większą – ale nie pozwalają przy tym własnym uczuciom wchodzić na głowę. Tego jednak nie dodał już na głos, jedynie skwitował swoją wypowiedź cichym westchnieniem. Ale uśmiech wciąż nie znikał z jego pyska. Nawet trochę powiększył się, gdy do uszu uzdrowiciela dotarły kolejne słowa czarodzieja. Zwłaszcza czując przyjemne ciepło rozprowadzające się po jego policzkach. Albo mu się jedynie zdawało?

Partnerzy.
Musiał przyznać, że nawet mu się to podobało? Po prostu brzmiało tak właściwie. Na miejscu. Mimo wszystkich swoich dotychczasowych obaw, nie czuł się (ku własnemu zdziwieniu) z tym określeniem jakoś szczególnie obco. To było nowe i zarazem dalej odrobinę dziwne, potrzebował więc trochę czasu, aby się z tym oswoić, ale z drugiej strony… był naprawdę szczęśliwy. Że wszystkie fragmenty układanki zaczęły do siebie pasować i jeśli chodziło o ich relację, miał nareszcie mniejszy mętlik w głowie. Że powoli nabierało to sensu i co najważniejsze w końcu udało mu przekonać się w jakimś stopniu samego siebie, że nie ma czego się bać.

– Pfff! Nie bądź takim leniem nooo – przydreptał z powrotem do czarodzieja, próbując go tym razem siłą zmusić do wstania. – Zachęcić powiadasz? A cóż to za zachętę masz na myśli, hm? Zimną kąpiel na ochłodę na przykład? Da się załatwić. W taki upał to jak znalazł! – wyszczerzył kły w szerokim, zadziornym uśmiechu, wyczarowując po chwili małą bańkę pełną wody, która unosiła się nad łbem czarodzieja. Czy planował Echo zaszantażować? Nie no, nic z tych rzeczy przecież! Oczywiście, że chciał się z nim tylko i wyłącznie podroczyć, tak, tak. Chociaż czy chłodny prysznic nie byłby zbawieniem w taką pogodę? Trzeba było przecież się szczególnie pilnować, by się w takie upały nie przegrzać. Więc można nawet powiedzieć, że dbał o jego zdrowie! – Chyba, że masz jakieś inne propozycje. Czekam, czekam...

[Aria Ciszy]

/inny czas

Aria potrzebowała leczenia. Z jakiś przyczyn znów zachorowała, tym razem charczała i nie mogła ziać. Może i poprosiłaby o leczenie kogoś ze stada, ale dawno nie widziała brata, a Łaska ją zwyczajnie irytowała, bo była głośna.. tak, to przede wszystkim, plus mocno dziecinna. Nie dawno poznała dostatecznie sympatyczną uzdrowicielkę z ziemi. Nie gadała dużo i raczej z sensem, można by powiedzieć, że Aria ją nawet lubiła, a przynajmniej tolerowała. Jak zwykle polazła gdzieś hen daleko od obozu, trafiając pod jakieś całkiem ładne drzewo. Dawało schronienie przed deszczem, więc od razu miało u Arii dużego plusa, gdyż nienawidziła wilgoci. Przysiadła na tyłku, wysłała Kaskadzie impuls mentalny z opisem sytuacji, po czym wbiła wzrok na rozpościerające się dookoła wzgórza. Ładnie, spokojnie, cicho. Relaksująco.